คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ต้มเนื้อทะเลสาบตะวันตกกับคนรักของท่านประธาน#2
ป้าิพาาหนิอันไปเรียมล่ออาหารลาวันโยมี้มเนื้อทะเลสาบะวันหนึ่ล่อให่ ้าวสวยสอล่อ และผลไม้บท้ายอีสออย่า พอาหนิอันถามว่าทำไมถึ้อเรียมเยอะนานั้น ุแม่บ้าน็บอว่าเอาไปเผื่อ าหนิอันไ้แ่ิว่าเผื่อหวเฟยหลทานไม่อิ่มนั่นแหละ แม้ะหนัไปหน่อยแ่็โอเ
โอเม้าหนุ่มเินทามาที่บริษัทอระูลหวโยมีนับรถอระูลหวมาส่ เมื่อมาถึาหนิอัน็ไ้บอให้อีฝ่ายลับไป่อนเพราะนเอไม่รู้ว่าะไ้ลับเมื่อไหร่
ะยืนอยู่้านหน้าบริษัท าหนิอันทำัวไม่ถูเล็น้อย ถึระนั้นยามหน้าบริษัท็ยอมปล่อยให้เาเินเ้าไปเพราะบอว่าะมาิ่อที่ประาสัมพันธ์ แ่พอเินเ้ามา้านในนั้นลับิว่าทำไมนเอถึไม่โทรหาหวเฟยหล าหนิอันึหยิบโทรศัพท์ออมาแล้วหาเบอร์อหวเฟยหล แ่ิปัหาว่ารั้แรที่เา่อสายหาหวเฟยหล เาเยัวเลผิ มิหนำ้ำยั่อสายไปแล้ว ระหว่าทาเ้าอเบอร์ที่เาผิ็ิ่อลับมา รั้นเปิูประวัิารโทรศัพท์อีรั้ าหนิอันึเริ่มไม่มั่นใเสียแล้วว่าเบอร์โทรไหนือหวเฟยหลันแน่
“เบอร์ไหนนะ” าหนิอันมวิ้วมุ่น่อนะนึึ้นไ้ว่าวรูเวลาุยสายึรีบอย่ารวเร็ว
“ิ่อเรื่ออะไระ”
“อ๊ะ!” เสียที่ัึ้นทำเอาาหนิอันสะุ้ใ เมื่อเยหน้าึ้นมอ ทำให้พบว่านเอเินมาหยุอยู่ที่้านหน้าแผนประาสัมพันธ์แล้วเรียบร้อย
“ือ... ผมมาหาุหวเฟยหลรับ” าหนิอันว่า้วยวามัวลเล็น้อย เพราะลัวว่าอีฝ่ายะิว่าเาเป็นพวไม่หวัี
“ให้แ้ว่าใรมาพบีะ” พนัานที่ยืนอยู่รุประาสัมพันธ์เอ่ยถาม้วยน้ำเสียและรอยยิ้มเป็นมิร าหนิอันึรู้สึีึ้น แม้อีฝ่ายะมอปลออที่นเอสวมอยู่แ่็ไม่มีแววาูถูเลยแม้แ่นิ
“าหนิอันรับ”
“สัรู่นะะ” เธอว่าพร้อมับหันไปโทรศัพท์สำหรับิ่อไปยัั้นผู้บริหาร
“าหนิอัน” เสียเรียา้าน้าทำให้าหนิอันหันไปมอ่อนะพบว่าเป็นหวเฟยหลที่เินเ้ามาหยุอยู่้า ๆ
“สวัสี่ะท่านประธาน” พนัานสาวนนั้นรีบวาโทรศัพท์ล่อนะลุึ้นทำวามเารพรวมไปถึพนัานนอื่น ๆ ที่อยู่บริเวใล้เีย้วย
“อืม” หวเฟยหลพยัหน้าให้พนัานและหันไปให้วามสนใับาหนิอัน พนัานเหล่านั้นึหันลับไปทำานอนเอเหมือนเิม แ่าหนิอันเห็นว่าบาน็ยัมอมาทานี้อยู่บ้า
“ุ ลมาทำไมเหรอ” าหนิอันเยหน้าไปถาม เาเพิ่ะมีโอาสสัเเห็นว่าส่วนสูอนเอับเฟยหล่าันมา เาสูแ่าออีฝ่ายเท่านั้นเอ
“มารับเธอ” หวเฟยหลอบ้วยใบหน้าหน้านิ่นาหนิอัน้อเอียอมอ
“หือ”
“ไป” หวเฟยหลว่าแล้วหันหลั้าวเท้าเิน าหนิอันึรีบเินามอย่า่วยไม่ไ้
าหนิอันเินามหวเฟยหลมาที่ลิฟ์อผู้บริหาร ลอระยะเวลาที่เินมาาเาน์เอร์ประาสัมพันธ์นถึลิฟ์มีสายาอพนัานมามายมอมาพร้อมับเสียุบิบ าหนิอันึไ้แ่้มหน้าเินามหวเฟยหลไม่ล้าเยหน้ามามอใร
ารลมารับาหนิอันอหวเฟยหลทำให้เหล่าพนัานลือันไปนทั่วว่าประธานบริษัทมีนรัอยู่แล้วและูท่าะรัันมาถึั้นที่ว่าแฟนอท่านประธานนำอาหารลาวันมาให้ และท่านประธาน็ลมารับ้วยนเอ ่าวนี้แพร่ระายไปทั่วนถึหูอระูลหวสายรอและระูลา
“ูเหมือนว่าแผนารอเราะไปไ้ีนะ” หวหวัเล่ยพูับาป๋อเหวินหลัาที่ไ้ฟัรายานาเลานุาร
“ันไม่ิว่าาหนิอันมันะทำไ้” าป๋อเหวินอบ้วยน้ำเสียพึพอใเล็น้อย ในอนแริว่าไอ้ลูไม่ไ้เรื่อะทำไม่ไ้ ึิะโทรศัพท์ไปู่เป็นระยะ
“หึ ๆ ลูนาย็หน้าาี หวเฟยหลมันะหล็ไม่แปลนี่”
“นั่นสินะ”
“แล้วแผนารไปถึไหน” หวหวัเล่ยเอ่ยถามถึแผนารที่าป๋อเหวินสั่ให้าหนิอันทำ และนี่เป็นเพียแผนารเริ่ม้นเท่านั้น
“อนแริว่าเวลาหนึ่อาทิย์ยา แ่พอเห็นแบบนี้แล้วิว่าเอสารนั่นถึมือเราไ้ไม่ยา” อนแราป๋อเหวินิว่าะ้อเลื่อนเวลาแล้ว้วย้ำ
“ฮ่า ๆ ี! ีมา” หวหวัเล่ยหัวเราะอย่าถูใ ในหัวิภาพวันที่ัวเอและรอบรัวะไ้เป็นให่ มีทรัพย์สินมามาย และไ้เหยียบหน้าพวระูลหลัที่ถือีพวนั้น้วย
ระูลหวสายรอเรียไ้ว่าเป็นรอพวระูลหลัามื่อมาั้แ่้น ไม่เยมีสัรั้ที่ะึ้นเป็นผู้นำ นี่ถือว่าเป็นสิ่ที่ิอยู่ในใอระูลสายรอทุน แ่ที่ผ่านมา หวหวัเล่ย็ไม่เ้าใเ่นันว่าทำไมระูลสายรอถึไม่ยอมริัับารแย่ิสัที นเอึปรึษาน้อสาวและิแผนารึ้นมา ่อนะทำารึระูลาที่สนิทสนม้วยเ้ามาร่วมแผนาร
ถ้าหาแผนารรั้นี้สำเร็ ็ถือเป็นารปูทาให้ลูายอเาไ้้าวหน้าแทนที่หวเฟยหล ไอ้นที่ถือีนนั้น
รั้นึ้นมานถึั้นอผู้บริหาร หวเฟยหล็เินนำาหนิอันออาลิฟ์และเินไปยัห้อห้อหนึ่ึ่ที่้านหน้าห้อมีโ๊ะทำานอเลานุารั้อยู่ หิสาวผู้ทำหน้าที่เลานุารลุึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นว่าเ้านายเินเ้ามา
“ท่านประธานะรับอาหารลาวันเลยมั้ยะ” เธอเอ่ยถามพลาส่ยิ้มให้าหนิอันอย่าเป็นมิร
“ไม่ล่ะ นี่าหนิอัน” หวเฟยหลเอ่ยพร้อมับพยัหน้ามาทาาหนิอัน
“สวัสี่ะ” เธอหันมาแล้ว้อมศีรษะให้าหนิอัน ึ่ายหนุ่มเ้าอื่อ็รีบ้มศีรษะให้อย่าใ
“สวัสีรับ”
“ห้ามรบวน”
“ไ้่ะท่านประธาน” ำว่า ‘ห้ามรบวน’ ทำให้เธอใไม่น้อย เพราะโยปิแล้วหาไม่ใ่นายหิระูลหวเ้าพบ เ้านายอเธอ็ไม่เยใ้ำสั่ัล่าวเลย ูเหมือนว่านที่เินามหลัท่านประธานมา ะมีวามสำัไม่น้อย
เมื่อเ้ามาในห้อาหนิอัน็ไม่ไ้พูมา นอาถามว่าะทานเลยไหมและพอหวเฟยหลอบรับ เา็ทำารัอาหารมื้อลาวันามำบออหวเฟยหลที่อธิบายว่าานและอุปร์ทานอาหาร่า ๆ อยู่ที่ไหน
“ทานมาหรือยั” หวเฟยหลถามนที่รินน้ำเปล่าให้ัวเออยู่
“ยัรับ” าหนิอันอบเสียเบา่อนะวาแ้วน้ำไว้้า ๆ
“นั่ล”
“...” ำพูอหวเฟยหลส่ผลให้าหนิอันเยหน้ามอ้วยวามุน
“ทาน้วยัน”
“รับ” แม้ะเร็เล็น้อยับารที่้อทานอาหารับหวเฟยหล แ่าหนิอัน็ยินยอมนั่ลและเรียมานอาหารสำหรับนเอเียบ ๆ โยมีหวเฟยหลนั่รอระทั่พร้อมทาน
าหนิอันและหวเฟยหลนั่ทานอาหารลาวัน้วยันโยไร้ึ่บทสนทนาฟุ่มเฟือย มีเพียำมว่าอร่อยแ่หนึ่ำาหวเฟยหล ทว่าำมแ่นั้น็ทำให้นัยน์าอาหนิอันเป็นประายอย่ามีวามสุ แม้เาะไม่ไ้แสอาารหรือไม่ไ้าหวัั้แ่แร็าม
รั้นทานอาหารเสร็และนำานไปล้าเรียบร้อย าหนิอัน็เินมาเ็บล่ออาหารใส่ระเป๋าแล้วบอหวเฟยหล “ผมไม่รบวนแล้วีว่า เี๋ยวลับเลยรับ”
“ลับยัไ”
“อ่า แท็ี่มั้รับ พอีผมให้นับรถลับไปแล้ว” าหนิอันไม่ทันิถึาลับเพราะมัวแ่ลัวว่านับรถะรอนานเลยบอให้ลับไป่อน
“นั่่อน”
“รับ?” าหนิอันเยหน้าไปมอ้วยวามไม่เ้าใ แ่ในใ็ิว่าทำไมนรหน้าถึพูน้อยนานี้
“มีเรื่อะุย้วย”
“อ่า รับ” พอไ้ยิน าหนิอัน็นั่ลที่เ้าอี้ฝั่ร้าม่อนะมอไปทาหวเฟยหล
“เรื่อที่ะ่วยเธอ” ำพูอหวเฟยหลทำให้วาอาหนิอันเป็นประายน้อลอบยิ้มำ
หวเฟยหลเล่าแผนารร่าว ๆ ให้าหนิอันฟั ทั้ารที่ะเินามเมอฝั่นั้นและแผนารที่ะ่วยให้าหนิอันหลุพ้นาระูลา หวเฟยหลไม่ไ้ลรายละเอียมานั เพราะทุอย่า้อำเนินไปอย่าเป็นั้นเป็นอน ึเล่าแ่ร่าว ๆ าหนิอัน็นั่ฟัอย่าั้ใ
“หมายวามว่าผม้ออยทำามที่พวเาบอเหรอรับ” เมื่อฟันบาหนิอัน็เอ่ยถามอีรั้
“อืม แ่เธอ้ออยบอันลอว่าพวเาให้ทำอะไร”
“ไ้รับ” าหนิอันไม่มีปัหาับส่วนนี้ นเอยินีที่ะบอทุวามเลื่อนไหวให้หวเฟยหลรู้
“เอสารสำัที่พวนั้นอยาไ้ันะเอาไปให้ แล้วเธอ็เอาไปให้พ่ออเธอ”
“รับ?” ำพูอหวเฟยหลทำให้าหนิอันเยหน้าไปมออย่าใ เอสารสำันั่นไม่ใ่ว่ามาเินไปหรือ
“เอสารพวนั้นไม่ใ่เอสารริ ไม่้อห่ว แล้วันะให้นอยามเธอไป้วย” หวเฟยหลมอท่าทานั้น่อนะถอนหายใออมาเบา ๆ ับวามื่อออีฝ่าย
“รับ” าหนิอันไ้ฟัแบบนั้น็พยัหน้ารับอย่าเ้าใ อีใ็รู้สึีที่ะมีนิามไป้วย เพราะไม่มีอะไรรับประันเลยว่าาหนิอันะไม่ถูผู้เป็นพ่อ่มู่หรือปล่อยฟีโรโมนใส่
“สิ่ที่พวเรา้อทำ็ือ ทำัวสนิทันเหมือนที่นพวนั้น้อาร”
“อ่า รับ” าหนิอันอบรับเสียเบาแล้ว้มหน้าลเล็น้อย ในในึน้อยใที่ไ้ยินว่า้อทำัวสนิทัน มันหมายวามว่าพวเราะสนิทันแ่อนออมา้านอแบบนั้นหรือ แ่รั้นุิไ้ เา็้อ่น่าัวเออยู่ในใว่าแ่นี้็ีแล้ว นแบบหวเฟยหละมาสนิทับเาไ้อย่าไร หวัสูไปแล้วนะาหนิอัน
หวเฟยหลเห็นท่าทาอาหนิอันูะหอยลไปเล็น้อยหลัาที่นเอบอว่าะ้อทำัวสนิทันเหมือนที่นพวนั้น้อาร ่อนะเผยรอยยิ้มออมาอย่าบันเมื่อิว่าอีฝ่ายะิไปไลแล้ว ึเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียนุ่มทุ้ม
“ถึแผนารือเราะ้อเินามเมอพวนั้น แ่ัน็อยาสนิทับเธอนะ”
าหนิอันถึับเยึ้นมามออย่าใ
-…
แผนริ๊ริ ๆๆๆ (เสียสู) แ่แผนเย ๆ ใ่ไหมะเฮีย ฮิ้วว ใรอบฝาปาใให้อันอัน้วยน้าา
ความคิดเห็น