คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่6
เจสสิก้ามองออกไปนอกหน้าต่างในขณะที่บนเครื่องบินโกลาหล
พื้นน้ำสีน้ำเงินกำลังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกเสียวๆที่ท้องน้อย นี่นะเหรอ!!จุดจบของเธอ
ผู้โดยสารคนอื่นพยายามอย่ามาก ที่จะเปิดประตูของเครื่องบินออกไป แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้เพราะไม่ปลอดภัยนักถ้าจะเปิดโดยที่เครื่องบินกำลังดิ่งลงพื้นน้ำ แต่สำหรับเจสสิก้า มันก็เป็นตายเท่ากัน ศีรษะของเธอก้มลงไปชิดที่นั่งผู้โดยสารข้างหน้า ทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เครื่องบินกำลังตั้งฉากกับพื้นโลกแล้ว
"ตูม..!!"เสียงระเบิดดังมาจากที่ไหนสักของเครื่องบิน เจสสิก้าหลับตาปี๋เธอค่อยๆเปิดตาก่อนที่สำรวจส่วนต่างๆของร่างกาย ว่าเธอยังไม่ตาย เธอหวาดผวา ตอนนี้ส่วนด้านหน้าของเครื่องบินจมลงมหาสมุทรไปแล้วสังเกตได้จากน้ำที่เข้ามาภายในเครื่องบิน เธอพยายามหาทางวิ่งไปยังประตู แต่ว่าน้ำก็ท่วมมาถึงประตูแล้ว โดยที่ผู้โดยสารทั้งหมดกำลังแออัดอยู่บริเวณนั้น เธอสังเกตโดยรอบ หาทางหนี เธอไม่ยอมตายตอนอายุยี่สิบสองแน่ๆ ตอนนี้น้ำก็เข้ามาได้ถึงครึ่งลำอย่างรวดเร็วหรือไม่ก็เธออยู่ตรงนี้มานานแล้ว เธอกระสับการะส่าย เวลาใกล้หมดเต็มที แต่เธอสังเกตเห็นหน้าต่างบานท้ายสุดของเครื่องบิน
มันมีรอยแตกอยู่...คงเพราะเกิดจากแรงระเบิดเมื่อสักครู่
เจสสิก้าไม่รอช้า วิ่งไปยังหน้าต่างบานนั้นทันที ก่อนที่จะแทรกร่างเล็กๆให้ผ่านหน้าต่างบานนั้นอย่างยากลำบาก
ตูม...เธอกระโดดลงไปยังพื้นน้ำทันทีเมื่อขาเรียวสามารถลอดผ่านหน้าต่างออกมาได้เป็นส่วนสุดท้าย
เธอได้ใช้วิชาพลศึกษาที่ได้ร่ำเรียนมาจากโรงเรียนสมัยประถม ถึงแม้จะไม่ถนัดมากก็ตาม เธอกวาดตามองไปรอบๆพบแต่พื้นน้ำกว้างสุดลูกหูลูกตาทั้งเก้าทิศ ดูเหมือนการออกจาจากเครื่องบินนั้นจะไม่ช่วยอะไรเธอเลย
"โอ๊ย..."เจสสิก้าร้องออกมาเสียงดังลั่น เพราะขาของเธอขยับไม่ได้ ดูเหมือนด้วยความที่เธอไม่คล่องในการว่ายน้ำ เลยทำให้เป็นตะคริว ร่างของเธอค่อยๆถูกกลืนลงสู่ใต้พื้นมหาสมุทร
"ฉันไม่ยอมหรอกน่า...."เจสสิก้าคิดแล้วพยายามไขว่คว้าทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวเธอไปก่อนที่สติจะดับลง
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"แทมิน..........นายจะโกรธฉันไปอีกกี่วันเนี่ย"คริสตัลตะโกนอยู่หน้าบ้านของแทมินมาเป็นวันที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อ้าวพี่คยู.."คริสตัลเหลือบไปเห็นคยูฮยอนกำลังจะเดินเข้าบ้านพอดีจึงทัก
"อ้าวคริส...มาทำอะไรหน้าบ้านพี่เนี่ย"คยูฮยอนถามเมื่อเห็นคริสตัลมาอยู่หน้าบ้านเขา เพราะปกติเธอไม่ค่อยมายืนเกะกะหน้าข้านเขาสักเท่าไหร่
"มารอน้องชายพี่คยูนั่นแหละ..."คริสตัลตอบอย่างเบื่อๆ
"อ๋อ ไม่ต้องรอมันหรอก ตอนนี้มันไปเรียนพิเศษหนะ น่าจะกลับดึก อย่ารอมันเลย"คยูฮยอนพูดท่ามกลางความแปลกใจของคริสตัล เพราะปกติแทมินไม่เคยเรียนพิเศษที่ไหนมาก่อน
"อ้าว...อย่างงั๊นเหรอคะ งั๊นคริสกลับก่อนนะคะพี่คยู"คริสตัลทำท่าจะโค้งถ้าคยูฮยอนไม่พูดออกมาก่อน
"แล้วนี่เราไปทะเลาะกับมันป่าวเนี่ยคริส"คยูฮยอนถามแทงใจดำคริสตัลสุดๆ คริสตัลหยุดกึกไปครึ่งวินาทีเห็นจะได้
"พี่คยูรู้ได้ไงอ่ะ..."คริสตัลถามเสียงสูง
"ไม่รู้เหมือนกัน ถามดูเล่นๆ ไม่นึกว่าจะทะเลาะกันจริงๆ"
"อ้าว...แทมินเป็นไงอ่ะพี่คยู"
"ไม่รู้ วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ อยู่ดีๆก็ขอพ่อแม่ไปเรียนพิเศษ...พี่เลยสงสัย"คยูพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ "เกิดมาไม่เคยเห็นแทมินมันอยากจะตั้งใจเรียน"
"ก็...ก็เพราะแทมินเองนี่ที่ไร้สาระ"คริสตัลก้มหน้าลง เหมือนจะรู้สึกผิด แต่ยังไงด้วยนิสัยไม่ยอมคนอย่างเธอ เธอคงไม่มีวันที่จะรู้สึกผิดหรอก
"มันก็ไร้สาระของมันตลอดแหละ...ว่าแต่ถามจริงๆทะเลาะกันเรื่องไร เพราะขนาดผู้ชายด้วยกันมันยังไม่เคยมีเรื่องด้วยเลย..."
"ไปถามแทมินเองเเล้วกันพี่คยู...คริสไม่อยากพูด"ที่เธอไม่อยากพูด ก็เพราะตอนนี้เธอรู้สึกจริงๆว่าตัวเองผิด "เอ่อ...คริสกลับก่อนนะคะ"
"แล้วนี่มีอะไรจะฝากบอกแทมินมันเปล่า.."
"ฝากบอกด้วยนะคะ...เอ่อ..เอาให้เหมือนนะ. "นายบ้า นายมันงี่เง่าที่สุดเลย ไอ้ขี้ป๊อด""คริสตัลตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงดุ จนคยูฮยอนเองก็กลัวเหมือนกัน
"เอ่อ...ไว้พี่บอกให้"คยูฮยอนทำหน้างงๆ แต่ก็รับปาก
"หนูกลับก่อนนะคะ ลาก่อนคะ"เธอโค้งให้คนอายุมากกว่าก่อนที่จะเดินปึงปังกลับบ้านของตน
"มันจะได้ดีกันตอนไหนเนี่ย..."คยูฮยอนพูดเมื่อเห็นเด็กสาวเดินลับสายตาไปก่อนที่จะหยิบมือถือของตนเองขึ้นมาเพราะดูเหมือนจะมีใครบางคนโทรเข้ามา
"อ้าวซอเหรอจ๊ะ..."คยูฮยอนพูดเสียงหวานหลังจากที่เปิดฝาพับของโทรศัพท์
"ห๊า...เจ้านายลางานไปพักร้อน ดีจัง"คยูฮยอนพูดต่อด้วยความอิจฉา
"อ่าว...ต้องทำงานมากขึ้น ไม่ค่อยว่างคุยด้วย ไม่เป็นไรจ๊ะซอ ขอแค่คิดถึงกันก็พอ..คะๆ...แค่นี้ก่อนนะซอ งานเข้า"คยูฮยอนพับโทรศัพท์เก็บทันทีโดยที่ไม่ฟังเสียงตอบรับของปลายสาย เพราะเขาสังเกตบางอย่างได้
คยูฮยอนกลับเข้าไปหลบในบ้านก่อนที่จะสังเกตการณ์จากข้างใน
"นั่นมันยุนอานี่"เขาพูดกับตัวเอง เมื่อสังเกตเห็นรถสปอร์ตสีดำวิ่งเข้ามา อาจจะเพราะบ้านของเขาและเธอติดกัน เขาสังเกตเห็นยุนอามากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขารู้จักดีจากข่าววงการสังคม
"ไอ้นั่นมัน...คู่หมั้นของโกอารา แล้วทำไม??.."เป็นไปไม่ได้ที่คยูฮยอนจะจำ"โกอารา" ไม่ได้ เพราะเธอเป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงของบริษัทที่คยูฮยอนทำงานอยู่
เมื่อรถสปอร์ตสีดำแล่นออกไป คยูฮยอนคิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกเรื่องที่เจ้านายเขาเป็นคู่หมั้นของผู้ชายคนนั้นไหม เพราะเท่าที่ดู ยุนอากับคิมคิบอม ไม่น่าจะสนิทกันธรรมดา
คยูฮยอนเดินตรงเข้าไปหายุนอาที่กำลังจะเข้าบ้านพอดี
"ยุนอา นั่นใครเหรอ"คยูฮยอนเดินเข้าไปถามยุนอาโดยที่ไม่ได้ทักทายก่อน
"เจ้านายหนะ...มีอะไรเหรอคยู"ยุนอาถาม นี่ถ้าเจสสิก้าไม่เคยถามคำถามนี้เธอจะไม่ใส่ใจเลย
"มีเรื่องสำคัญจะบอก..."คยูพูดพรวดออกมา
"เรื่อง??...เรื่องสำคัญมากเลยเหรอ"ยุนอาสงสัยกับชายหนุ่มที่ท่าทางเก้งๆกังๆผิดปกติ
"ก็เรื่อง..."คยูฮยอนมองหน้ายุนอาที่ทำหน้าสดใจแอ๊บแบ๊วด้วยหน้าที่อ่อนวัยของเธอ ก่อนจะพูดออกมาว่า
"ก็เรื่อง.................คริสกับแทมินทะเลาะกันหนะ เหมือนจะยังไม่ได้พูดอะไรกันเลย แค่นี้แหละ"ยังไงเขาก็ไม่กล้าพูดอยู่ดี
"จริงเหรอ...เดี๋ยวเขาก็คงดีกันหละมั๊ง..ว่าแต่เมื่อกี๊คยูถามถึงเจ้านายเราทำไมเหรอ"ยุนอาวกประเด็นที่คยูฮยอนไม่อยากพูดถึงกลับมา
"ก็...เอ่อ...เขาหล่อดี หน้าคุ้นเฉยๆ"ยุนอายิ้มอย่างโล่งใจ ที่ไม่ได้เป็นเรื่องเดียวกับที่เจสสิก้าพูดเมื่อวันก่อน ก่อนที่จะบอกลาคยูฮยอน
"เฮ้อ...แค่นี้ยังไม่กล้าพูด เวลาขอซอแต่งงานเราจะกล้าไหมเนี่ย"คยูฮยอนคิดในใจ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เจสสิก้าเริ่มรู้สึกตัว เธอสัมผัสได้ถึงพื้นนุ่มๆ รอบๆตัวเธอดูมืดไปหมด หรือว่าเธอจะตายไปแล้วจริงๆ
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา พื้นนุ่มๆที่เธอรู้สึกคือหาดทราย เธอค่อยๆแหงนหน้าขึ้นก็พบแต่ต้นมะพร้าว เจสสิก้าลุกขึ้นอย่างตกใจ...หรือเธอจะตายไปแล้วจริงๆ
"เธอ..ฟื้นแล้วเหรอ"เจสสิก้าหันไปตามเสียงแล้วสะดุ้ง นอกจากเธอแล้วยังมีคนอื่นที่ตายด้วยเหรอ ถ้าเธอดูไม่ผิด เธอเห็นผีใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นยาวแค่เข่าแล้วก็คีบรองเท้าแตะ
"ตกใจอะไรกันยัยม้าเต่อ"เสียงของชายหนุ่มคนเดิมพูดขึ้น"คนนะไม่ใช่ผี"
"คน..."เจสสิก้ากำลังคิดถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้"นี่ฉันยังไม่ตายจริงๆใช่ไหมเนี่ย..."เจสสิก้าคว้าคนข้างกายมากอดอย่างดีใจ
"ไม่จริง เธอตายแล้ว"ชายคนนั้นพูด
"ห๊า...."เจสสิก้าผละตัวเธอออกจากอ้อมกอด ก่อนที่จะนำมือเรียวสัมผัสทุกส่วนของใบหน้า
"จะบ้าเหรอ...ถ้าเธอตาย แล้วผมหละ....คงเป็นเทวดาโกยขี้เมฆอยู่บนสวรรค์แล้วหละ"เจสสิก้าฉุกกึก
"อะ...ไอ้ผีทะเล..."เจสสิก้าตะเบ็งเสียงเล็กๆใส่เขา และเธอก็เชื่อได้จริงๆว่าเธอไม่ตาย อาจจะเพราะขอนไม้ที่เธอคว้าได้ก่อนที่เธอจะหมดสติไป วางไว้บริเวณที่ตัวเธออยู่
"รู้ได้ยังไงว่าผมชื่อดงเฮ(ดงเฮแปลว่าทะเลจ๊ะ)"
"ไม่รู้.....อ๋อนึกออกแล้ว..."เจสสิก้ายิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
"นายเกิดมาเพื่อเป็นผีทะเลจริงๆ"เจสสิก้าขำก๊ากออกมา
"นี่ ไหนๆคุณก็รู้ชื่อผมแล้ว ชื่อคุณหละ"ดงเฮเป็นฝ่ายถาม
"นายเป็นใคร ฉันจำเป็นต้องบอกด้วยเหรอไง"
"เป็นคนเหมือนคุณ"เขาตอบกวนๆ
"แล้วนายกับฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยกันได้ยังไง"เจสสิก้าเป็นฝ่ายเปิดประเด็นบ้าง
"ผมรู้แค่ว่าเครื่องบินตก...พอผมรู้สึกตัวผมก็มาอยู่ที่นี่ แล้วผมเดินมาเรื่อยๆ...จนเจอผู้หญิงผมสั้นม้าเต่อคนหนึ่งนอนอืดอยู่ตรงนี้ ผมเลยหยุดดูแล้วพบว่าเธอฟื้นพอดี"เจสสิก้าไม่สนใจมุขที่ดงเฮปล่อยสักเท่าไหร่
"แล้วคนอื่นหละ..."
"เท่าที่ผมสำรวจดู ที่นี่มีแค่เราสองคน"
"เราสองคนอย่างงั๊นเหรอ"เจสสิก้าช็อคสุดชีวิต
"นายกำลังบอกว่านี่เป็นเกาะร้างอย่างงั๊นเหรอ"เธอถามเพื่อความแน่ใจ
"ถ้าผมดูไม่ผิดมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่"ดงเฮสีหน้านิ่งเฉย ส่วนเจสสิก้าหน้าซีดไปแล้ว
"ห๊า ยะ...ยาดม"เจสสิก้าทำท่าจะเซล้มไป หากแต่ว่าดงเฮนั้นรับไว้ก่อน
"นี่ฉันจะต้องตายทั้งๆที่ยังไม่ถึงวัยเบญจเพสเลยใช่ไหมเนี่ย"เจสสิก้าโวยวายเหมือนเด็ก
"ผู้หญิงนี่ก็แปลกเนอะ...เรื่องแค่นี้ก็กลัว"ดงเฮแอบหัวเราะ
"นี่นาย...นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายนะ..."เจสสิก้าพูดอย่างจริงจัง
"ไม่เคยดู "เซอไวเวอร์" เหรอผมดูตั้งหลายซีซั่นแล้ว หนุกดีออกอยู่บนเกาะแล้วก็ผจญภัย"ดงเฮพูดอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร
"นี่นายดงเฮ นี่มันชีวิตจริงๆนะไม่ใช่รายการบ้าบออะไรอย่างที่นายบอกนะ"น้ำเสียงของเจสสิก้ายังคงเหมือนเดิม"ตอนนี้เรามีแค่ตัว สัมภาระอะไรก็ทิ้งไว้บนเครื่องบินหมด"
"กระเป๋าเหรอ..."ดงเฮพูดแล้วสำรวจตัวเอง"นั่นซิ เราไม่มีอะไรเลยเนอะ..."
"รู้ก็ดีแล้ว นายยังคิดจะล้อเล่นอีกเหรอฮะดงเฮ"
"นั่นซิ.."ดงเฮเงียบไป"ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย..."ดูเหมือนคำตอบของเขาจะไม่เกี่ยวกับเรื่องที่อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่นิด
"เจสสิก้า พอใจยัง"เธอตอบอย่างช่วยไม่ได้ ไหนๆก็อยากรู้บอกไปก็ไม่เสียหาย มีกันอยู่แค่สองคน
"ลูกครึ่งเหรอ"ดงเฮถาม อาจจะเพราะชื่อแปลกๆของเธอ
"ป่าว...ไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กเพื่อนชอบเรียกผิดแม่เลยเปลี่ยนให้"เจสสิก้าอธิบาย
"เป็นเด็กนอกนี่เอง..งั๊นชื่อจริงๆของเธอคืออะไรหละ"
"จอง ซูยอน"
"เอ่อ...เรียกยากจริงๆ"
"นี่....นาย มันไม่ใช่เวลาที่เราจะคุยกันนอกเรื่องนะ เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่"เธอจ้องดงเฮเขม็ง จนเขาเองต้องหลบสายตา
"ผมก็พอจะมีไอ้นี่อยู่ จะลองใช้ดูไหมหละ"เขาหยิบโทรศัพท์มือถือจอขาวดำรุ่นเก่ากึ่กออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"ใช้ซิๆๆๆ...ใช้เลย...."เธอเร่งให้เขาใช้มันเพราะตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว
"แหม...ที่เรื่องนี้หละก็.."ดงเฮกดโทรศัพท์โทรออก แต่ก็...
"เป็นไงๆ ได้ป่ะ"เจสสิก้าลุ้นจนตัวโก่ง
"เอ่อ..."ดงเฮเงียบสักพักก่อนที่จะพูดออกมา"ผมยังไม่ได้จ่ายเงิน.."เจสสิก้ากุมขมับ
"มือถือนายนี่มันห่วยจริงๆ"เจสสิก้าลองสำรวจที่กระเป๋ากางเกงของเธอก็พบอะไรบางอย่าง
"โธ่...เธอเองก็มีนี่นา ทำไมไม่ยอมใช้หละ"
"นายอย่ากัดได้ไหม...ฉันจะลองโทรดูจะได้ไม่ต้องอยู่กับนาย"แล้วเจสสิก้าก็จัดแจงโทรออกทันที
"เป็นไงบ้าง"คราวนี้ถึงตาที่ดงเฮเป็นฝ่ายเร่งบ้าง
"นายฟังเอาเองแล้วกัน.."แล้วเจสสิก้าก็เอามือถือของเธอทาบไว้บนหูของดงเฮ
"ขณะนี้คุณไม่ได้อยู่ในพื้นที่ให้บริการ...Sorry,you..."ยังไม่ทันจะฟังส่วนที่เป็นภาษาอังกฤษ เจสสิก้าก็ตัดสาย
"ยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ทั้งคู่นั่นแหละ"ดงเฮพูด
"อ๊าย....ไอ้มือถือบ้า"เจสสิก้าตะโกนแล้วกำมือถือแน่นก่อนที่จะเดินฉับๆเข้าหาริมทะเล ก่อนที่จะ
จ๋อม......ตอนนี้มือถือของเจสสิก้าได้หลับใหลอยู่ใต้ก้นบึ้งมหาสมุทรชั่วนิรันดร์
"เฮ้ย...ปามันไปทำไม"ดงเฮตะโกนขึ้น"เดี๋ยวปลาก็หัวแตกตายหรอก..."
"ช่างมัน..."เจสสิก้ากอดอกแล้วตอบออกไปอย่างอารมณ์เสีย
"นึกออกแล้ว...."ดงเฮทำท่าเหมือนจะนึกอะไรออก
"อะไร นายนึกอะไรออก...เรารอดแล้วใช่ไหม"เจสสิก้าวิ่งเข้ามาหาดงเฮทำท่าทางดีใจที่ดูเหมือนว่าเขาจะนึกอะไรออก
"อย่างน้อยเราก็ไม่อดตาย...เราจับปลามาปิ้งกินกันก็ได้"เจสสิก้าทำหน้าเซ็งนิดหน่อย แต่มันก็ยังดีที่อย่างน้อยเธอไม่ต้องอดตาย
"นั่นซิ...แต่ว่า.."เจสสิก้าทำท่าครุ่นคิด
"กินปลาแล้วฉลาดนะ...ผมยังชอบเลย"ดงเฮพูดเพราะนึกว่าเจสสิก้าจะไม่ชอบไอเดียของเขา
"ฉันก็ชอบกินปลาเหมือนกัน แต่นาย...เอ่อ...แล้วเราจะนอนกันที่ไหนหละ"
"เอ่อ....นั่นซิครับ"
*****************************************************************
แว๊บ...เผื่อบางคนไม่รู้จัก"โกอารา"นะคะ เนื่องจากเรานึกตัวแสดงที่เป็นโซชิไม่เจอ(ตอนแรกจะเอาแทแทแล้วแหละ แต่ตัวเล็กไปหน่อยข่มน้องอิมไม่ได้)ก็เลยขอยืมตัวมาหน่อย เธอเป็นนักแสดงที่เล่นคู่คิบอมบ่อยๆ น่ารัก ^^ อยู่เอสเอ็มเหมือนกันคะ
และแล้วด๊องก็มีบท.....ฟิ้ววว อัพรอบดึก ใกล้เปิดเทอมแล้วแย่จัง...เรียนพิเศษทุกวันเลย แง๊....
ความคิดเห็น