คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่5
วันนี้คริสตัลเดินผ่านหน้าบ้านเพื่อนสนิทเธอตามปกติ จึงอดไม่ได้ที่จะแวะทักทายเสียหน่อย
"แทมินนนนนนนนนนนนนนนนน"คริสตัลตะโกนเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้ดูเหมือนจะต้องเรียกนานกว่าปกติ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
"อ้าวคริสมีอะไรเหรอ"ชายคนหนึ่งที่ไม่ใช่แทมินเดินออกมาจากบ้านแล้วพูดประโยคนั้นกับเธอ
"พี่คยู แทมินตื่นยังคะ"คริสตัลถามคยูฮยอน ซึ่งเป็นพี่ชายของแทมินนั่นเอง
"ออกไปตั้งแต่ไก่ขันแล้ว พี่ก็ไม่รู้ไปไหนของมัน"คยูฮยอนตอบคนที่เขารักเหมือนน้องสาว ก็เพราะสองคนนี้อยู่ด้วยกันตั้งเด็กๆ คยูฮยอนเองก็สนิทกับคริสตัลเหมือนกับน้องชายตนเอง
"อ้าว ขอโทษด้วยคะพี่คยู"เธอกล่าวขอโทษก่อนที่จะเดินตามทางเดินที่คุ้นเคย แต่ที่ไม่คุ้นเคยนั่นก็คือ เธอต้องเดินคนเดียว
คริสตัลเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องเรียนที่เธอคุ้นเคย
"อ้าวคริส...วันนี้ทะเลาะกับแทมินเหรอ"ทันทีที่เดินเข้าห้องมาเพื่อนของเธอก็ทักเธอด้วยคำพูดแบบนี้
"รู้ได้ไงเนี่ย...แต่ก็นั่นสิเนอะ...ผู้ชายอะไรไม่รู้หละลูน่า งอนยังกะตุ๊ดเลย"คริสตัลพูดเหมือนพยายามจงใจให้ใครบางคนที่บังเอิญวันนี้นั่งอยู่หน้าห้องได้ยิน
"พูดแรงไปป่าวคริส แทมินเค้าไม่โกรธแย่เหรอ"ลูน่าเพื่อนของเธอพูด
แต่แทมินก็ไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ กำลังสนใจกับหนังสือบางอย่างที่อยู่ในมือมากกว่าสิ่งอื่นๆ
"ฉันรู้จักนายดีน่าแทมิน...อย่างนาย ไม่เกิน3วันหรอก"คริสตัลคิดในใจ แล้วมองท่าทางของแทมินที่แปลกไปมากกว่าทุกๆวัน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาประชุมแล้ว เจสสิก้ากำลังเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า พนักงานทั้งแผนกต่างสลับหันมาทางเธอไม่หยุด แถมข้อความปริศนาที่คู่หมั้นของซีวอนส่งมาอีก และอีกเรื่องที่สำคัญ คือวันนี้เธอไม่ได้ไปกินข้าวกับซีวอน ไม่รู้ว่าเขาไม่กล้าสู้หน้าเธอหรือเพราะเรื่องอื่นกันแน่
และเรื่องที่สำคัญที่สุดของเรื่องทั้งหมดคือเรื่องที่ซูยองเล่าให้ฟังเมื่อเช้าว่า คู่หมั้นของซีวอน คือลูกสาวเจ้าของบริษัทที่มีอิทธิพลมากต่อบริษัทเจวายพี และเป็นหุ้นส่วนอันดับต้นๆ ดังนั้นในวันนี้เธอจะเข้าประชุมด้วย
ติ๊ง..เสียงลิฟต์เปิดออกที่ชั้น15 เป็นสัญญาณให้เจสสิก้าได้รู้ว่าเธอกำลังจะถึงห้องประชุมแล้ว เธอค่อยๆผลักประตูเข้ามาภายในห้องประชุม
ทิฟฟานี่กำลังจ้องมาที่เธอพร้อมกันคนอื่นๆที่นั่งกันอยู่เกือบจะครบองค์ประชุมแล้ว เจสสิก้าหน้าซีด เธอไม่รู้จักใครสักคนในห้องนี้ ด้วยความกลัว เธอจึงมองหาสายตาที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด แต่ว่าเธอก็ยังไม่พบสายตาคู่นั้น
"หาใครอยู่เหรอคะ คุณจองซูยอน"ทิฟฟานี่ส่งสายตาเย็นเฉียบมาให้เธอ ทำเอาคนอื่นๆต่างมองมาที่เธอ
"หาที่นั่งอยู่คะ"เจสสิก้าตอบโดยใช้เสียงที่สุภาพมากที่สุด
"นั่นไงคะชื่อของคุณ แค่นี้ก็อ่านไม่ออก ภาษาคนนะคะ หรือว่าทำเป็นแต่ภาษากาย"เจสสิก้าหันไปมองทิฟฟานี่ทันที ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้
"ทุกท่านคะ ในขณะที่เรายังไม่ได้ประชุมกัน ดิฉันมีเรื่องจะประกาศสักนิดคะ"ทิฟฟานี่พูดเสียงดังในองค์ประชุม
"ก็แค่อยากจะประจานสักนิดว่า มีใครบางคนพยายามแย่งว่าที่สามีของคนอื่น"ทิฟฟานี่ยิ้มอย่างเลือดเย็น ร่างกายของเจสสิก้าเริ่มสั่น คนในองค์ประชุมเริ่มหันหัวไปมาอย่างสงสัยว่าเป็นใคร
"กลัวว่าคนอื่นจะรู้ความจริงเหรอคะคุณจองซูยอน ตัวสั่นเชียว"เธอหันมองเจสสิก้า โดยที่คนอื่นๆก็หันมามอง และมองด้วยสายตาแปลกๆ
"ไม่จริงนะคะ..."เธอทุบโต๊ะแล้วยืนขึ้น ทำเอาคนอื่นๆต่างลุ้นในมวยคู่เอกของวัน
"ถ้าอย่างนั้น คุณก็แก้ตัวกับพ่อแม่ของซีวอนเองแล้วกัน"ทิฟฟานี่หันหน้าไปอีกทางเจสสิก้ามองตามดูจากเค้าโครงของหน้าตาและนามสกุลที่ติดอยู่ตรงป้ายก็รู้ว่าเขาเป็นพ่อแม่ลูกกันจริงๆ
ซึ่งเขาเองก็มองเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
"คุณก็คงจะรู้นะคะว่ายังไง กาก็อยู่กับหงส์ไม่ได้ เพราะมันคนละชั้นกัน"บางคนมองมาที่เธอแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ ความจริงที่ทิฟฟานี่กล้าพูดเช่นนี้เพราะว่าเธอรู้จักและสนิทสนมกับผู้บริหารทุกคนเป็นอย่างดี คงไม่แปลกหากจะพูดเรื่องส่วนตัวในห้องประชุมรอก่อนที่บุคคลสำคัญจากต่างประเทศมา
"ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ"ตอนนี้เจสสิก้าพูดทั้งน้ำตา รู้ทั้งรู้ว่าถึงพูดไปจะไม่มีใครเชื่อ ทุกคนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆราวกับเป็นผู้หญิงเช่นนั้นจริงๆ
ทุกคนไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เธอพูด
เจสสิก้าพยายามวิ่งให้ออกห่างมาจากห้องประชุมมากที่สุด ตอนนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว สายตาเริ่มพร่ามัว มองอะไรไม่เห็นทั้งนั้น น้ำตาหลั่งไหลจนภาพต่างๆมัวจนเกือบจะหายไป
โครม...เธอชนกับใครบางคนเข้าอย่างแรง แฟ้มต่างๆที่เธอถือกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นไปหมด
ไม่มีแม้แต่คำขอโทษของเธอ หัวสมองของเธอตอนนี้แค่วิ่งหนีไปให้ไกลจากที่นี่ที่สุด
เธอเก็บของที่ตกหล่นให้เร็วที่สุด แล้วทรงตัวให้คงที่ก่อนจะวิ่งต่อไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลย
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"เจส ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วจังเลยจ๊ะ"แม่ของเธอที่กำลังนั่งถักไหมพรมอยู่บนโซฟาถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าลูกสาวคนกลางกลับมาก่อนเวลาเลิกงานตั้งหลายชั่วโมง
"แม่คะ..."เธอตรงเข้ามากอดแม่ของเธอที่โซฟาทันที
"เจส เป็นไรไป...ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรลูกแม่เนี่ย"หญิงวัยเกือบกลางคนเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเสียงที่ตกใจ เจสสิก้าเป็นคนที่ร่าเริง แต่ทำไมวันนี้กลับร้องไห้ฟูมฟายกลับมาได้
"เจสจะลาออกคะ เจสทนไม่ไหวแล้ว"เธอพูดออกมาอย่างไม่อัดอั้นอีกต่อไป เจสสิก้าเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ของเธอฟัง ทำเอาหญิงวัยเกือบกลางคนถึงกับเจ็บแทนลูกสาว
"อย่าไปร้องเลยลูก จะออกก็ออกเราไม่เห็นต้องไปสนใจคนพวกนั้น แม่รู้ลูกแม่เก่ง ลูกแม่ต้องหางานที่ดีกว่านี้ได้แน่ๆจ๊ะ"เธอให้กำลังใจลูกสาวคนกลาง เธอกอดแม่ของเธอแน่น...
"คะ เจสจะเข้มเเข็งคะแม่"ถึงกระนั้นแล้วน้ำตาของเธอก็ยังไม่แห้งเหือดไป
"หวังว่าชาตินี้เราคงจะไม่ต้องเจอกันอีกนะ..."เจสสิก้าพึมพำออกมาก่อนที่จะบอกแม่ของเธอว่าไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนเธอในห้อง
ตอนนี้เองก็เริ่มเย็นแล้ว เจสสิก้าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าการนอนหลับเป็นสิ่งที่เดียวที่ทำให้เธอลืมเรื่องที่ควรจะลืมไปมากที่สุด
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เจสสิก้าตื่นเพราะเสียงเคาะประตู
"เจส แม่ขอโทษที่ปลุกนะจ๊ะ"เจสสิก้าตอบรับ ทั้งๆที่จริงตอนนี้เธอไม่อยากจะพบใคร
"มีคนมาขอพบลูกหนะจ๊ะ"เจสสิก้าตาลุกวาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่มาขอพบเธอคือใคร
หากแต่ถ้าปฏิเสธไปเรื่องมันก็คาราคาซังไปมากกว่านี้
เจสสิก้าเดินลงมาถึงห้องรับแขกก็เจอคนที่เธอคิดว่าจะเจอจริงๆ
"สวัสดีคะ"เจสสิก้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะมองซองสีขาวให้เขา
"ดิฉันกะจะให้พี่ซูยองเอาไปส่งให้พรุ่งนี้ แต่ว่าไหนๆคุณก็มาแล้วฉันควรจะมอบมันให้คุณ"เจสสิก้าพูดกับเขาโดยที่มีแม่ของเธออยู่เป็นเพื่อนด้วย
"ซองขาว...ลาออกเหรอครับ"เขาถาม
"คะ..."เธอตอบสั้นๆ"ถ้าคุณไม่ให้ออกฉันก็จะทำทุกวิถีทางให้คุณไล่ออก"
"แล้วถ้าผมไม่ไล่ออกหละครับ"เขาถามอย่างกวนๆ
"ฉันก็แค่ไม่ไปทำงาน ไม่โผล่หน้าไปที่บริษัทคุณ พอใจกับคำตอบไหมคะ"เธอก็ตอบอย่างกวนๆเช่นกัน เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่ลูกน้องของเขาอีกไปแล้ว
"แล้วถ้าคุณไม่ยอม ฉันก็จะฟ้องศาล"เธอตอบอย่างเด็ดขาด
"ผมขอคุยกับคุณจริงๆ..."ซีวอนพยายามตื้อไม่ยอมออกจากบ้านไปจนกว่าเธอจะคุยกับเขา
"หมดเรื่องที่ฉันจะคุยกับคุณ เชิญคะ..."เธอผายมือไปยังประตูบ้านเพื่อให้เขาเดินออกไป
"พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่"
"แล้วแต่คุณคะ"เจสสิก้าตอบ"แต่ทุกวันที่คุณมาคำตอบก็จะเหมือนวันนี้ ดีไม่ดี ฉันอาจจะให้พ่อของฉันลากคุณออกจากบ้านไปเลยก็ได้"เธอยิ้มให้เขาอย่างเลือดเย็น
"คุณ..."เขากำลังจะพูดหากไม่มีเสียงของบุคคลที่สามสวนขึ้นก่อน
"ขอร้องหละคะ คุณกลับไปเถอะลูกสาวดิฉันไม่ต้องการเจอคุณอีก"แม่ของเจสสิก้าพูดขึ้น ซีวอนไม่มีทางเลือกจึงต้องถอยทัพกลับไปก่อน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
วันนี้เป็นวันที่สี่ของการลาออกจากงาน และสี่วันที่เธอเดินหน้าหางานใหม่
"มาสมัครงานคะ"เจสสิก้าพูดกับประชาสัมพันธ์
"ตำแหน่งอะไรคะ"ประชาสัมพันธ์ถามอย่างมีมารยาท
"ต่างประเทศคะ"เจสสิก้าตอบ
"คะ เรากำลังเปิดรับตำแหน่งนี้พอดี ขอทราบชื่อด้วยคะ"
"จะ..จองซูยอนคะ"เธอตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
"เอ่อ...เราพึ่งจะนึกได้ค่ะว่าเรามีพนักงานฝ่ายนี้แล้ว ขอโทษด้วยคะ"ประชาสัมพันธ์เปลี่ยนคำพูด ซึ่งเจสสิก้าเองก็เข้าใจดี
เธอค่อยๆเหลียวไปมองป้าย "YG กรุ๊ป" ซึ่งเป็นบริษัทของตระกูลฮวาง หรือพูดง่ายๆคือเป็นบริษัทของครอบครัวทิฟฟานี่นั่นเอง
"ขอบคุณคะ..ขอโทษที่รบกวน"เจสสิก้าพูดกับประชาสัมพันธ์คนนั้น
"ขอโทษนะคะ"เจสสิก้าไม่แปลกใจ เพราะสามวันที่ผ่านมาเธอก็เจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอด ตระกูลฮวางมีธุรกิจใหญ่โตกว่าที่เธอคิด ทำธุรกิจแทบจะทุกอย่าง ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีบริษัทต่างๆต่างก็ปลดพนักงานออก แต่ถึงแม้บริษัทนี้จะไม่ไปตามกระแส แต่เธอก็ถูกแบนจากฝ่ายบริหารอยู่ดี
เจสสิก้าเดินตามทางมาเรื่อยๆอย่างเลื่อนลอย แต่เธอก็รู้ว่ามีใครบางคนตามเธอมาอยู่
"นายจะตามฉันอีกนานแค่ไหน ชเวซีวอน"เธอหันไปตะคอกใส่ระคันที่เธอคุ้นเคย ซีวอนค่อยๆกดกระจกรถลงมา ดูเหมือนว่าเขาจะตามเธอมาตั้งนานแล้ว
"คุณช่วยคุยกับผมดีๆได้ไหม"เขาอ้อนวอน
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคนอย่างนายอีก เลิกตามซักทีเถอะ น่ารำคาญ"เธอทำหน้าดุใส่เขา แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะฉลาดเกินไปหรือเปล่าที่จะรู้ว่า เธอไม่เล่นด้วย
"นี่ ใจอ่อนซักทีเถอะ ผมตามคุณมา4วันแล้วนะ"เขายังพยายามตื้อเธอ
"ตามอีกซักวันจะเป็นไรไป"เธอตัดบทเรียกแท็กซี่ก่อนจะก้าวขึ้นไป ซีวอนทุบแตรรถเพื่อระบายอารมณ์ แต่ก็ไม่ทำให้หญิงสาวสนใจได้
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"ห๊า....จริงเหรอ"ทุกคนในบ้านพูขึ้นพร้อมกัน ยกเว้นยุนอาซึ่งยังไม่กลับบ้าน
"ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกคะ...เจสจะไปอเมริกา พรุ่งนี้!!"เจสสิก้าพูดคำสุดท้ายเป็นการเน้นย้ำ
"อะไรกัน กลับมาไม่ถึงครึ่งเดือนจะไปอีกแล้วเหรอ"คริสตัลพูด
"คะ ทุกคนห้ามเจสไม่ได้ เจสจะไปจริงๆ"เธอพูดอย่างเด็ดขาด
"แต่เจส...ลูกจะหนีปัญหาไปแบบนี้เลยเหรอ"ผู้เป็นพ่อของเธอพูดขึ้น
"เอาเถอะพ่อ...ให้ลูกสบายใจก่อนแล้วค่อยให้กลับมาก็ได้นี่ "ดูเหมือนจะมีแม่ของเธอคนเดียวที่สนับสนุน
"นะคะ เจสขอร้อง..."เธอพยายามอ้อนวอนพ่อของเธอ
"ก็ได้ๆ...อย่าไปนานหละ พ่อคิดถึง เดี๋ยวนี้แทบจะไม่ได้เจอกันเลย ยังจะไปอีกแล้ว พ่อคิดถึงนะลูก พ่อคิดถึง....."ผู้เป็นพ่อพูดย้ำไปย้ำมาจนภรรยาอดที่นะเหน็บไม่ได้
"ทีหลังก็กลับบ้านเร็วๆสิ...ช่วยไม่ได้อยากกลับดึกเอง"
"ที่รักจ๋า...ก็เค้าต้องทำงานนี่"
"ไม่ต้องมาพูดเลย"
"แต่..."
"ไม่ต้องมาแต่เลยคุณ.."
"ที่รัก..."สองพี่น้องอดจะหัวเราะกันเองไม่ได้กับการทะเลาะ แต่ก็เป็นการทะเลาะที่สนุกที่สุดสำหรับพวกเค้า
"ดีกัน...น้าาาา"สามียังไม่ยอมแพ้ ยกนิ้วก้อยขึ้นมาหวังจะคืนดี
"ไม่ต้องเลย...."ส่วนฝ่ายภรรยายังคงเดินหนี
"พี่เจส"คริสตัลเรียกพี่สาว
"หืม.."
"ตัวเองรีบๆกลับนะ...อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบชิงทุนนักเรียนแลกเปลี่ยนแล้ว พี่เจสรีบกลับมาติวให้คริสน้า..."คริสตัลอ้อนพี่สาวของเธอ
"ไม่รู้ซิว่าพี่จะกลับมาทันหรือเปล่า"
"แง้...แล้วคริสจะได้ทุนไหมเนี่ย...คริสจะทำได้ไหมอ่ะพี่เจส.."คริสตัลพูดด้วยเสียงเป็นกังวล เพราะเธอใฝ่ฝันจะเป็นอย่างพี่สาวเธอให้ได้ เธอไม่อยากให้ความฝันของเธอพัง
"ถ้าคริสพยายาม คริสก็ทำได้เองแหละ"
"จริงเหรอ.."คริสตัลถามเพื่อความแน่ใจ
"จริงสิ"เจสสิก้าพูดเพื่อเพิ่มความเชื่อมั่นให้กันน้องสาว
"ถ้าเราไม่พยายาม ก็ไม่มีใครพยายามทำให้เราหรอกจริงไหมหละ"เจสสิก้าพูดแล้วลูบหัวน้องสาวของตน
"จริงคะคะ"คริสตัลพยักหน้าสัญญากับพี่สาว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
วันนี้เป็นวันที่เจสสิก้าที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินทาง สังเกตได้ว่าการขึ้นเครื่องบินไม่ใช่เรื่องน่าสนุกสำหรับเธอสักเท่าไหร่ อาจจะเพราะเธอนั่งบ่อยจนเบื่อ ตอนนี้เจสสิก้าอยู่คนเดียว พ่อของเธอทำงานดึก ยุนอากลับบ้านช้าอาจจะเพราะเรื่องงาน แม่ของเธอต้องไปงานแต่งงานลูกสาวของเพื่อนสนิท และพรุ่งนี้คริสตัลไปโรงเรียน คงจะมาส่งเธอไม่ได้ เพราะตอนนี้มันก็ดึกเอาการ เมื่อพนักงานประกาศให้ขึ้นเครื่อง เธอขึ้นเครื่องไปอย่างไม่รอช้า อาจจะเพราะเธอเบื่อ อยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วๆ
"รับอะไรไหมคะ.."แอร์โฮสเตสสาวถาม
"ขอน้ำส้มคะ..."เธอพูดก่อนที่แอร์โฮสเตสจะทำหน้าที่ของตนเอง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างพบกับก้อนเมฆมากมาย เธอขยับแข้งขาอยู่ตลอดอาจจะเพราะเครื่องบินมาหลายชั่วโมงแล้ว จากที่กัปตันพูดดูเหมือนว่าเธอกำลังอยู่ที่บริเวณมหาสมุทรแปซิฟิก เธอหลับๆตื่นๆรอบที่เท่าไหร่แล้วเธอเองก็ยังไม่รู้
"พี่สาว..."เจสสิก้าเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอดูเหมือนจะกำลังร้องไห้"หนูหาแม่ไม่เจอคะ...ไม่มีใครช่วยหนูเลย" เธอพูดเป็นภาษาอิตาเลียน ทำให้ไม่มีใครเข้าใจว่าเธอกำลังพลัดหลงกับแม่ของเธออยู่
"ใจเย็นๆนะ"เจสสิก้าตอบเป็นภาษาเดียวกับเธอ เด็กน้อยยังคงร้องไห้ ส่วนเจสสิก้าก็พยายามช่วยเธอตามหาแม่ให้พบ แต่ก็ใช้เวลาอยู่พอสมควรกว่าจะเจอแม่ของเด็กคนนั้น
ด้วยความเบื่อ เจสสิก้าจึงผล็อยหลับไปอีกรอบ...แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อสัญญาณฉุกเฉินของเครื่องบินดังขึ้น
และเธอได้รู้จากสิ่งที่กัปตันกำลังประกาศว่า...
"ขณะนี้เครื่องบินกำลังจะตกลงสู่มหาสมุทรแปซิฟิก...ครืดๆ......ครืดๆ...."เสียงสัญญาณหายไป
ความคิดเห็น