คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5
"หนาว....หนาวจังเลย"กลางดึกเจสสิก้าที่กำลังนอนหลับอยู่เพ้อออกมาดงเฮเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปดูเธอทันที
"สิก้า เป็นอะไรครับ..เขาลองใช้หลังมือพาดลงบนหน้าผากของเธอก็พบว่าเธอตัวร้อนมาก จึงรีบกดออดเรียกพยาบาลทันที
"คนไข้เป็นไข้ธรรมดาหน่ะคะ ตอนนี้ให้ยาแก้ปวดไปแล้วสักพักคงดีขึ้น แต่ถ้าคนไข้อาการไม่ค่อยดีก็ช่วยเช็ดตัวเธอนะคะ หรือไม่ก็เรียกพยาบาลก็ได้"พยาบาลพูด
"ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการได้ ขอบคุณครับ"ดงเฮขอบคุณพยาบาลก่อนที่พยาบาลจะเดินออกไป
"ทำไมหนาวจังเลย...."เจสสิก้าพึมพำออกมา ดงเฮเองก็สงสารเธอเหมือนกัน เพราะตอนที่เป็นไข้นั้นเขาเองก็ทรมานเหมือนกัน
แต่ดูเหมือนคราวนั้นจะได้คนดูแลดีจึงหายเร็วเป็นพิเศษ
ดงเฮวิ่งเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำ เขาค่อยๆเช็ดตัวเจสสิก้าด้วยความทะนุถนอม แล้วปรับเครื่องปรับอากาศให้อุ่นลง
"หนาวจังเลย.."แต่เจสสิก้าก็ยังคงหนาวอยู่เพราะพิษไข้
"ดงเฮ เจสหนาว..."เจสสิก้ามือดงเฮมากุมไว้ทั้งสองข้าง "ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบคุณนะคะ..."
"ครับ.."ดงเฮมองร่างบางที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอย่างมีความสุข
#################################################
"วันนี้คนไข้กลับบ้านได้แล้วครับ ทั้งๆที่ผมได้ข่าวว่าเธอเป็นไข้เมื่อกลางดึกแต่หายเร็วมากเลยนะครับ อาการต่างๆก็หายแล้วด้วย"หมอประจำตัวเธอพูด "สงสัยคุณสามีจะดูแลคุณดีเป็นพิเศษเลยนะครับ...เอ่อ หมอต้องไปดูคนไข้คนอื่นต่อขอตัวนะครับ"พูดจบหมอและพยาบาลหนึ่งคนที่ติดตามมาก็ออกไป
"หมอบ้า...ฉันยังไม่แต่งงานเลยนะ"เจสสิก้าในชุดเดรสสั้นสีชมพูแอบนินทาหมออยู่อย่างเคืองๆ
"เอาหละสิก้า ไหนๆวันนี้ก็หายแล้วเราไปเที่ยวกันดีไหม"ดงเฮเสนอความคิด
"ทีไหนเหรอคะ ถ้าเป็นสวนสัตว์เจสไม่ไปนะ"
"งั๊น ผู้หญิงก็น่าจะชอบไปช็อปปิ้ง ไปไหมครับ"
"ก็ดีนะคะ...."
#################################################
"ห๊าว...ใครฟะมาแต่เช้า"ยูริบ่นพลางปิดตาด้วยความง่วงเดินไปเปิดประตูห้อง
"นายฮีชอล...มาทำไม"
"เอ๊า...ก็เอารถมาคืนคุณไง ผมจอดไว้ที่บล็อคของห้องคุณนะ อ่ะนี่กุญแจ"ฮีชอลยัดกุญแจใส่มือยูริ
"อ้อ...ขอบคุณ.."ยูริพยักหน้าก่อนที่จะปิดประตูห้องทันที...แต่สิ่งที่ยูรินึกได้ทำเอาเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยทีเดียว
"โครม!! นายฮีชอล ค่าซ่อมรถฉันหละ"ยูริเปิดประตูอย่างแรงแล้วตะโกนเสียงดัง แต่ตามทางเดินกลับไม่มีวี่แววฮีชอลอยู่เลย
"วิ่งโคตรเร็วเลย...ตาเกย์นี่"
###########################################
"ห้างนี่เพิ่งสร้างใหม่เหรอ...ดงเฮ ทำไมฉันไม่เห็นรู้จักเลยหล่ะ.."เจสสิก้ากำลังมองดูบรรยากาศรอบๆห้างสรรพสินค้าที่สวยหรู ไม่ค่อยคุ้ยเคยสำหรับเธอเลย
"ก็ สองสามปีครับ ไม่นานหรอก"ดงเฮที่อยู่ข้างเธอพูดขึ้น
"แต่งสวยจังเลย...ว้าว อ้าว นายจะลากฉันไปไหน"เจสสิก้าแอบตกใจที่อยู่ดีๆดงเฮลากเธอเข้าไปในร้านอะไรก็ไม่รู้ แล้วเขาก็ลากเธอมาจนถึงเคาท์เตอร์
"ชอบเครื่องไหนหละ"ดงเฮพาเธอมาที่ร้านขายมือถือนั่นเอง...นั่นสิเพราะมือถือเครื่องเก่าของเธอถูกปาโดยเจ้าของอย่างไม่ไยดีที่เกาะนั่น
"ดะ..ดงเฮ มันแพงนะ อีกอย่างฉันไม่มีเงินเลยตอนนี้...นายจะ.."เจสสิก้าพูดเสียงสั่น ร้านร้หน่ะมีแต่มือถือราคาแพงๆทั้งนั้น แถมตั้งอยู่ในห้างหรูแบบนี้เรื่องราคาคงไม่ต้องพูดถึง
"ถ้าอย่างนั้นเอาเครื่องนี้แล้วกันครับ"ดงเฮยังคงคุยกับพนักงานขายต่อไปโดยที่ไม่สนใจฟังเจสสิก้าที่ห้ามเขาไว้เลย
"นี่ดงเฮ ฉันไม่มีตังค์จะซื้อหรอกนะ...จะบ้าเหรอฉันติดหนี้หัวโตแน่"
"ใครบอกว่าผมจะให้คุณซื้อหละครับ"ดงเฮพูดโดยที่ไม่ยอมหันมามองเจสสิก้าเพราะมัวแต่เคลียร์เรื่องจ่ายเงินอยู่
"ดงเฮแต่มันมากไปนะ..."
"ขอบคุณครับ..."ดงเฮรับถุงมาจากพนักงานก่อนที่จะหันไปทางเจสสิก้า "ว้าแย่จัง ผมซื้อมาแล้ว ท่าทางเขาจะไม่รับคืนด้วยนะครับ เสียดายแย่เลย"
"สรุปฉันต้องรับไว้ใช่ไหมเนี่ย..."เจสสิก้าตัดใจรับถุงที่ดงเฮยื่นให้แต่แล้วเขาก็คว้ามันกลับ "ผมถือให้ดีกว่า"
"อ่ะค่ะ..."เจสสิก้ายอมจำนน
"ร้านกระเป๋าแถวนั้นก็สวยนะสิก้า เราไปดูกันไหม"ดงเฮพูดพลางจะตั้งท่าลากเธอไปอีก แต่ร้านที่ดงเฮลากมานั้นทำเอาเธอแทบจะช็อคเมื่อเห็นชื่อร้าน
"แม่เจ้า แชแนล....."เจสสิก้าคิดในใจ
"เดี่ยวก่อน......จะบ้าเหรอไงนี่มันแชแนลนะ ไม่ใช่ตลาดนัดดงเฮ นายใช้เงินฟุ่มเฟือยมากเลยนะเนี่ย"เจสสิก้ารั้งไม่ให้เขาเข้าไปในร้าน ซึ่งเขาก็หยุด
"แต่ว่า....ผมก็อยากซื้ออะไรให้คุณบ้างนี่นา"
"ถ้าอย่างนั้น ถ้าเงินในกระเป๋านายมันหนักมากนักหล่ะก็ นายจะซื้อให้ฉันก็ได้ แต่มีข้อแม้นะดงเฮ"
"ครับ"
"นายจะซื้อให้ฉันได้แค่อย่างเดียวเท่านั้น ถ้านายซื้อมากกว่านั้น ฉันจะไม่รับเลยสักชิ้น ตกลงไหม"
"ถ้างั๊น..."ดงเฮพาเจสสิก้าเดินออกมาจากร้านก่อนที่จะพาเจสสิก้าไปอยู่ที่หน้าร้านหนึ่ง
"จิลเวอรี่...นายพาฉันมาที่นี่ทำไมหน่ะ ดงเฮ"
"ก็ ถ้าคุณให้ผมซื้อได้แค่อย่างเดียวผมก็ต้องซื้อของที่สำคัญที่สุดสำหรับผม ให้คุณสิ"ดงเฮหันมายิ้มให้เธอ ก่อนที่จะหันไปคุยกับพนักงาน
"ผมขอดูวงนั้นหน่อยครับ"ดงเฮจิ้มแหวนแต่ละวงในตู้โชว์เป็นว่าเล่น แต่ในที่สุดเขาก็เลือกวงที่เขาต้องการได้ เขานำมันมาสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเจสสิก้าทันที ทำเอาพนักงานในร้านต่างแอบอมยิ้มถ้วนหน้าเพราะเเพ้ความหวานของทั้งสอง
"ถือว่าผมจองคุณแล้วนะ สิก้า..."เจสสิก้าเขิน พูดไม่ออกได้แต่ยิ้มอย่างอายๆให้
"คนบ้า..."พูดจบเจสสิก้าทนสายตาพนักงานในร้านไม่ไหว จึงเดินฉับๆออกมานอกร้านอย่างเขินอาย
"เอาหล่ะซื้อของเสร็จแล้ว เราไปทานข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว"
"ทานข้าวเหรอ ไหนบอกว่าแค่อย่างเดียวไง"
"หมายถึงซื้อของครับ ไม่ได้บอกว่ารวมของกินด้วยซะหน่อย"
"คุณค่ะ..."พนักงานร้านจิลเวอรี่วิ่งตามออกมา "คุณลืมของโปรโมชั่นหน่ะคะ...บัตรถ่ายรูปฟรี"ดงเฮรับมาอย่างงงๆ แต่ก็แอบยิ้ม
"นะ...นายยิ้มอะไรเหรอ ดงเฮ"เจสสิก้ามองตั๋วในมือสลับกับน่าของดงเฮ เธอเดาไม่ผิดเลยจริงๆ
"ไปถ่ายรูปกันไหมครับสิก้า "ดงเฮยิ้มให้เจสสิก้าอย่างมีเลศนัย
"แล้วฉันมีทางเลือกไหนอีกหล่ะคะ คุณดงเฮ"
##############################################
"นี่รูปนี้คุณดูสวยจังเลยเนอะ"ดงเฮหยิบรูปในมือมาดูทีละแผ่นๆ แล้วยิ้มคนเดียวในร้านอาหาร โดยมีเจสสิก้านั่งอยู่ตรงข้าม
"ตาบ้า...ดูอย่างรูปนี้ซิ นายหอมแก้มฉันเฉยเลย"เจสสิก้ากระชากรูปมาใบนึงแล้วโชว์ให้ดงเฮดู
"ผมบอกแล้วไงว่าผมสะดุด เลยไปโดนคุณพอดีตากหาก"ดงเฮเถียงขาดใจ เขาแค่สะดุดเก้าอี้เลยเผลอล้มไปหอมแก้มเธอตากหาก
"นายนี่แก้ตัวได้สุดยอดจริงๆ..."เจสสิก้าทำแก้มป่องใส่อย่างงอนๆ แต่มันก็ทำให้เธอดูน่ารักในสายตาเขาอยู่ดี
"อาหารมาแล้วครับ"เด็กเสิร์ฟยกอาหารมาขณะที่ทั้งสองกำลังเถียงกัน
"อ่ะ...ขอบคุณค่ะ.."เจสสิก้าละความสนใจจากดงเฮไปขอบคุณพนักงานหนุ่มที่เข้ามาเสิร์ฟอาหาร
"แหมทีกับเด็กนี่ พูดหวานเป็นพิเศษเลยบนะครับสิก้า ทีกับผมหล่ะเถียงเอาๆ"
"จะบ้าเหรอไง ก็แค่ขอบคุณตามมารยาทเฉยๆ สมบัติผู้ดีหน่ะ นายมีไหม"
"แล้วแต่เวลาครับ แต่ตอนนี้ไม่มีครับ เพราะฉะนั้นสิก้าทานข้าวไปนะครับ ผมจะไปห้องน้ำสักหน่อยนึง"
"ตามสบายเลยค่ะ เจสจะขัดคุณทำไม"
"ทานให้อร่อยนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา"ดงเฮลุกขึ้นอย่างรีบร้อน เจสสิก้าได้แต่แอบส่ายหัวไปมาอย่างยิ้มๆกับบุคลิกขี้เล่นของเขา
เจสสิก้าแอบหยิบรูปที่ดงเฮหอมแก้มเธอมาดูอย่างยิ้มๆอยู่คนเดียว
"เจสสิก้า...!!"เสียงเรียกชื่อของเธอ ทำให้เจสสิก้าต้องค่อยๆลดรูปที่เธอถืออยู่ในมือลง
เพื่อดูว่าเขาเป็นใครกันแน่
################################################
ดงเฮเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำชายเมื่อเขาทำธุระเสร็จแล้ว แต่ขณะที่เขากำลังเดินกลับไปที่ร้านอาหารนั้น สายตาของเขาเหลือบไปเห็นคนที่คุ้นเคยดี
"จองยุนอา..."เขาพึมพำออกมา คราวนี้เขาดูไม่ผิดตัวแน่ๆเพราะคนที่อยู่ข้างๆเธอคือแทยอนเพื่อนสนิทของยุนอา
ยุนอากำลังจะเดินมาทางเขาแล้ว เขาควรตัดสินใจที่จะไปจากตรงนี้เพื่อหลบหน้าเธอ หรือว่าเขาควรที่จะกล้าเผชิญหน้าความจริง
ดงเฮค่อยๆก้าวถอยหลังก่อนจะกลับหลังหันไปไม่ให้เธอเห็นเขา เขาตัดสินใจที่จะหลบหน้าเธอ
แล้วเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อกลับไปยังร้านอาหาร โดยไม่หันกลับมามองยุนอาอีกเลย
##############################################
"ชเวซีวอน คุณ...มาที่นี่ได้ยังไง"เจสสิก้าปากสั่น ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่
"คุณ...ปลอดภัยแล้วใช่ไหม"ซีวอนพูดขึ้น ไม่สนใจคำถามของอีกฝ่าย
"ก็อย่างที่คุณเห็น...นั่นแหละ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง"ใจหนึ่งก็อยากจะหนีไปให้ไกลจากคนๆนี้ หากไม่ติดว่ารอดงเฮอยู่
"เจสสิก้า ตอนนี้ผมรักคุณได้แล้ว..."
"คุณหมายความว่ายังไง...ฉันไม่เข้าใจ แล้วฉัน....ฉันก็ไม่อยากเข้าใจด้วย"เจสสิก้าพยายามเลี่ยงสายตาของเขา พยายามทำให้สถานการณ์นี้จบไปให้เร็วที่สุด
"ผมถอนหมั้นทิฟฟานี่แล้ว....คุณไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว"ซีวอนยังคงไม่สนใจคำพูดของเธออยู่ดี
"คุณกลับไปเสียเถอะ...ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ไม่มีทางรักคุณ ต่อให้คุณตามตื้อแค่ไหนฉันก็ไม่มีทางรักคุณ ชเวซีวอน ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว"ซีวอนเลิกคิ้วซ้ายขึ้นเพราะประโยคสุดท้ายของเธอ เขานิ่งไป....
"ทำตามที่เธอบอกเถอะครับคุณซีวอน"ทั้งเจสสิก้าและซีวอนหันตามไปที่ต้นเสียงที่อยู่ใกล้ๆ
"ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ถ้าผมจะบอกว่าผมคือคนที่เธอพูดถึง"ดงเฮพูดขึ้นก่อนที่จะนั่งเบียดไปที่ที่นั่งฝั่งเจสสิก้า
"เหรอครับ...คุณดงเฮ"ซีวอนพูดกับดงเฮอย่างคุ้นเคยตามประสาคนร่วมธุรกิจ "ไม่ยักกะทราบนะครับว่าคุณสองคนจะคบหาดูใจกันอยู่"
"คบหาดูใจเหรอครับ...ผมว่าผมเป็นมากกว่านั้นเยอะเลยนะครับ"ดงเฮแสยะยิ้มออกมาพลางส่งสายตาที่แข็งกร้าวไป "มากกว่าคุณกับคุณทิฟฟานี่หน่ะครับ"แววตาของซีวอนเปลี่ยนไป จากดวงตาที่คมเข้มเป็นแววตาที่เกร็งจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก
"คุณคงจะรู้แล้วสินะครับ ว่าควรจะทำยังไงกับ....คนของผม ผมรู้เรื่องทุกอย่างของคุณแล้วหล่ะ สิก้าเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว"ดงเฮใช้แขนของเขาโอบเอวเจสสิก้าจนแน่น เพื่อบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ของเขาให้ซีวอนได้รับรู้ "จะมาทานข้าวด้วยกันไหมครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ขอตัวก่อนดีกว่า เพราะผมอิ่มจนเลี่ยนแล้ว..."พูดจบซีวอนเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ เพราะถ้าเขาอยู่ต่อเขาก็คงหน้าด้านเต็มทน
"ดงเฮ...ทำอะไรของนายหน่ะ"เจสสิก้าตีไหล่ดงเฮเบาๆ
"ก็ ช่วยสิก้าไงครับ"ดงเฮยิ้มให้เธอก่อนที่จะกลับมานั่งฝั่งตัวเอง "อาหารเย็นหมดแล้วเหรอเนี่ย แย่จังเลย"
"ก็คุณไปช้าเองนี่นา หายไปไหนมาตั้งนาย ไปอ้อมโลกมาเหรอไงคะ หรือหาห้องน้ำไม่เจอ"
"ก็...ตกหลุมรักแถวนี้มั๊งครับ เลยมาช้า"ดงเฮฝืนยิ้มให้เจสสิก้า ทั้งๆที่ในใจของเขา...
กำลังคิดอยู่ว่าทำไมต้องเดินหนีผู้หญิงคนนั้นด้วย
เพราะเขาทนไม่ได้........
ทนที่จะเผชิญหน้ากับเธอ
หรือทนที่จะรื้อฟื้นไม่ได้กันแน่
"ดงเฮ อาหารไม่อร่อยเหรอคะ ถึงทานไม่หมดเจสสิก้าถามขึ้นเมื่อเห็นเขารวบช้อนส้อมทั้งๆที่อาหารยังเหลืออยู่ครึ่งจาน
"ผมทานน้อยหน่ะครับ...ไม่มีอะไรหรอกคุณสบายใจได้"
##########################################
"ซอยนี้คือบ้านของคุณใช่ไหมครับ"ดงเฮที่ขับรถอยู่ถามขึ้น
"ใช่ค่ะ คุณจอดตรงนี้นี่แหละค่ะ เดี๋ยวเจสจะเเวะซื้อของร้านหัวมุมซะหน่อย"
"ให้ผมลงไปเป็นเพื่อนไหมครับ..."
"ไม่เป็นไรค่ะ บ้านเจสอยู่แค่นี้เอง เดินแป๊ปเดียวก็ถึงแล้วค่ะ..."
"ถ้าอย่างนั้นผมส่งคุณตรงนี้แล้วกันนะครับ"
"ได้ค่ะ เจสขอตัวก่อนแล้วกัน ไว้เจอกันนะคะ"เจสสิก้าเปิดประตูแล้วลงจากรถ แล้วเธอก็โบกมือลาดงเฮที่มาส่งเธอ
"ขอโทษนะดงเฮ ถ้าพี่ยุนอารู้ พี่ยุนอาต้องซักไซ้ฉันเยอะแน่ๆเลย"เจสสิก้าคิดอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่จะเดินเข้าไปยังบ้านของเธอ
แต่มีรถหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้าน!! เธอจำได้ดีว่าเธอเคยนั่งมันเมื่อไม่นานมานี้
เพราะมันเป็นของ ชเวซีวอน
ความคิดเห็น