คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่4
"ยุนอา..."ดงเฮสบถออกมาเบาๆด้วยความประหลาดใจ
"ข๊า.....อะไรนะคะ"หญิงสาวที่ยืนงงอยู่หน้าประตูพูดขึ้น ดงเฮลองสังเกตหน้าตาของอีกคนดีๆแล้วทำให้รู้ว่าเขาทักคนผิดไปจริงๆ
"เอ่อ...ขอโทษครับ คุณหน้าเหมือนคนรู้จักของผม"ดงเฮก้มหัวขอโทษ
"เอ๋อ...ดิฉันเข้าห้องผิดหรือเปล่าค่ะ"เธอลองหันไปดูเลขที่ห้องบนประตู ก็ตรงตามที่แม่ของเจสสิก้าบอกทุกประการ
"ถ้าคุณมาหาเจสสิก้าหล่ะก็ไม่ผิดหรอกครับ"
"โอ้วว เยส ชีอิสมายเฟรนด์ เอ๋....."ยูริลองมองดูที่เสื้อของดงเฮ พอดูแล้วก็พบว่าเป็นสีโทนขาวดำทั้งสิ้น...
"นั่นสิ เครื่องบินที่เจสสิก้านั่งกลับจากอเมริกาล่มนี่นา"ยูริคิดอย่างนั้น
"ไม่นะเจสสิก้าเพื่อนรัก........"ยูริผลักดงเฮกระเด็นก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังเตียงพอดี
หมับ!!ยูริคว้าเจสสิก้ามากอดเอาไว้ในอ้อมอกโดยที่ไม่ได้สังเกตอะไรเลย
"ยัยเจส แกทิ้งชั้นไป......ทำไมแกต้องรีบจากฉันไปด้วย ไอ้บ้า .. ทำไมฉันต้องได้ยินข่าวร้ายทั้งวันนี้ด้วย ฮืออออ......ฉันกลับมาหาแกแล้วนะเจส แกตื่นสิ....ฮือๆๆ"ยูริร้องไห้ฟูมฟาย พรรณนาถึงความรักที่มีให้เจสสิก้า
"ก็ตื่นอยู่นี่ไงหล่ะ.."เสียงของเจสสิก้าดังขึ้นข้างหูของยูริ
"ห๊า....เจสสิก้า เธออย่ามาหลอกหลอนฉันอีกเลยน้า..."
"ยัยบ้า ใครตาย.....ฉันยังอยู่นะ"เจสสิก้าผลักตัวยูริออกเต็มแรง ก่อนจะหอบหายใจถี่ๆ เพราะยูริกอดเธอแน่นเหลือเกิน
"โน่ว แต่แม่เธอบอกว่าเธอตกเครื่องบิน....แถมตายเป็นร้อยเลยด้วย เธอรอดมาได้ยังไง...ตกเครื่องบินนะไม่ใช่จักรยานทับ"
"บังเอิญหน่ะ..."
"บังเอิญเหรอ เออใช่นั่นสิ....ตานั่นเป็นใครหน่ะ"ยูริชี้ไปทางประตูที่ดงเฮยืนอยู่
"อ๋อก็..."
"แฟนแกเหรอยัยเจส...หวัดดีค่ะเพื่อนเขย"ยูริโค้งคำนับแปลกๆใส่ดงเฮ
"แกรู้ได้ยังไง...ฉันยังไม่บอกแกเลยนะ"
"น่าเพื่อนรัก ของแบบนี้แค่มองก็รู้แล้ว"ยูริแอบมองทั้งสองคนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ทั้งสองหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
"งั๊นผมไม่กวนพวกคุณแล้วครับ ไปซื้อกาแฟต่อดีกว่า"ดงเฮเดินเขินๆออกจากห้องไป
"แล้วนี่เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หละ...ทำไมไม่บอกฉันจะได้ไปรับ"
"ใครว่าหล่ะฉันโทรหาเธอแล้วก็บอกไม่มีหมายเลขนี้ อีเมลล์ก็ส่งไปเป็นร้อยฉบับไม่เห็นตอบกลับเลย ไฮไฟว์ก็ไปเม้น เฟสบุ๊คก็ไปขโมยผักเธอจนไม่เหลือแล้ว..."
"เออใช่ แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน"เจสสิก้าถาม
"ก็มีเรื่องนิดหน่อย ฉันไม่ได้โกหกนะ พอฉันกำลังจะกลับบ้านใช่ป่ะ ก็มีอีตาบ้าคนหนึ่งนะเดินเข้ามาปิดปากฉันบอกว่าถูกตามล่าตัวให้ฉันพาหนี พอฉันช่วยใช่ป่ะไอ้พวกที่ตามล่านายนั่นก็ยิงรัวใส่รถหรูของฉัน กระจกเงี๊ยแตกเป็นรูเลย แถมนายนั่นถูกยิงฉันต้องพามาส่งโรงพยาบาล ซวยจริงๆเลย"
"ซวยจริงๆแฮะ..."เจสสิก้าพยักหน้า "แค่กๆ.."
"เธอเป็นหวัดเหรอ"เจสสิก้าพยักหน้า
"ไม่งั๊นฉันได้ออกไปนานแล้วหล่ะ"เจสสิก้าพูดอย่างเซ็งๆ
"เฮ้ยโทรศัพท์สั่น..."ยูริหยิบโทรศีพท์ของเธอขึ้นมารับสาย
"ตาตัวซวยนั่นออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วหล่ะ ฉันไม่อยากรบกวนเธอกับเพื่อนเขยแล้วหล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้จะซื้อของมาฝากนะยะ ไปก่อนหล่ะ"ยูริบอกลาเจสสิก้าก่อนที่เดินออกไป
"อะไรกัน หนีกันไปหมดเลย เซ็งจริงๆ หมอขาเมื่อไหร่หนูจะได้กลับบ้าน...หนูเบื่อแล้วนะ"ทันทีที่ยูริออกไป เจสสิก้าก็ตะโกนลั่นห้อง
####################################################
"โอ๊ย....เจ็บนะ.."ฮีชอลร้องออกมาเมื่อถูกยูริตีแขนข้างที่ถูกยิงเต็มแรง ขณะอยู่บนรถ
"สมน้ำหน้า....ฉันหละแค้นนายเหลือเกิน รถของฉันถูกยิงเป็นรูพรุนเลยรู้ไหมว่าพ่อฉันซื้อให้นะเฟ้ย เดี๋ยวตบเลย"ยูริเงื้อมมือจะตบแต่ก็ยั้งใจเอาไว้
"บ้านนายอยู่ไหนฉันจะได้ไปส่ง"
"ผมไม่กลับบ้านหรอก"ฮีชอลโวยวาย "พาผมไปส่งที่โรงแรมฮุนไดด้วย"
"ห๊า...โรงแรมนั่น แพงจะตาย นายติดหนี้อยู่ไม่ใช่เหรอไง มีปัญญาพักโรงแรมแบบนั้นเหรอ"ยูริพูดด้วยความตกใจ
"ไปเหอะน่า มีปัญญาแล้วกัน"
"นายมีสิทธิ์มาขู่ฉันเหรอ ไอ้คิมปลาช่อน"
"แล้วไง.....ไปเหอะน่า ฉันจะไม่รบกวนเธออีกเลย นะ..."เขายิ้มหวานอย่างออดอ้อนให้เธอ
"โอ๊ยก็ดี เรื่องจะได้จบๆไปซะ...เอ้า เลี้ยวข้างหน้านี่แล้วก็ถึงใช่ไหม"
"ใช่ๆนี่แหละ"ไม่ทันขาดคำ ยูริก็จอดรถหน้าโรงแรมพอดี
"ลงไปได้แล้ว"สิ้นคำพูดของยูริฮีชอลก็เปิดประตูรถของเธอแล้วลงจากรถไปทันที ไม่ได้พูดอะไร
"เฮ้อ...ไปได้ซะก็ดี แบร่.."ยูริแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฮีชอล แต่ดูเหมือนเธอจะลืมเรื่องสำคัญบางอย่างไป
"เฮ้ย...ค่าซ่อมรถนี่.."ยูรินึกขึ้นได้เมื่อเห็นกระจกรถที่เป็นรูโบ๋ของเธอสามสี่รู
"ไม่ได้นะ คันนี้ฉันรักยิ่งชีพ เพิ่งถอยมาด้วย ไม่ยอมเด็ดขาด"พูดจบยูริก็รีบเปิดประตูรถแล้วลงมาจากรถทันที
"นายคิมฮีชอล....นายต้องชดใช้คิตตี้ของฉัน..."
################################################
เมื่อเข้ามาในเขตโรงแรมแล้วยูริก็พยายามมองหาตัวปัญหาอยู่แต่ก็หาไม่เจอสักที
"ขอโทษนะคะ มีแขกที่ชื่อคิมฮีชอลไหมค่ะ"ยูริเดินตรงเข้าไปถามที่เคาท์เตอร์
"มันเป็นความลับของแขกนะคะ ทางเราบอกไม่ได้ค่ะ"พนักงานตอบ ยูริได้แต่คิดในใจว่าจะทำอย่างไรดี
"คือว่า.... พี่ชายหนูเขาบอกว่าจะมาจองห้องให้ก่อนหน่ะคะ แต่หนูพลัดหลงกับพี่ชาย มือถือก็โทรไม่ได้ ช่วยเช็คให้หน่อยนะคะ....น้า...น้าพี่สาวคนสวย" ไม่มีอะไรที่ควอนยูริจะทำไม่ได้
"อ๋อ...คุณคิมฮีชอลเพิ่งจะเช็คอินไปหน่ะคะ อยู่ที่ห้อง1309 ค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"พูดจบยูริก็วิ่งไปยังลิฟต์ทันที
"นายตายแน่ คิมฮีชอล..ฮ่าๆๆ"ยูริก้าวขึ้นลิฟต์ทันทีที่มันเปิดออกก่อนจะตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความสะใจ
"ฉันจะไถตังค์นายไปซื้อไอโฟนให้ได้เลยคอยดู"
############################################
"ยุนอา ทางนี้..."หญิงสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่ในร้านคอฟฟี่ช็อปใจกลางเมืองลุกขึ้นเพื่อเรียกหาเพื่อนสาวของเธอ
"อ้าวแทยอน...มารอนานยัง"ยุนอาเดินตรงเข้าไปยังที่นั่งของเพื่อนเธอก่อนที่จะนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
"ไม่นานหรอก แค่ครึ่งชั่วโมงเอง"แทยอนตอบยิ้มๆ "ล้อเล่น มาก่อนเธอแป๊ปเดียวเนี่ยแหละ"
"งั๊นเหรอ เราไปสั่งกาแฟก่อนนะ"ยุนอาทำท่าจะลุกไปแต่เพื่อนสาวของเธอกลับรั้งไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวก่อน พอดีฉันรีบหน่ะ จะไปแล้วหล่ะ"
"อ้าวเหรอ ว่ามาเลยจ๊ะ"ยุนอากลับมานั่งที่ตามเดิม
"เธอตัดสินใจจะไปตามหาเขาที่อเมริกาจริงๆเหรอ"
"อื้ม...ในเมื่อคนที่ผิดคือฉัน ฉันก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง จริงไหมแทยอน"แทยอนพยักหน้า
"ไนเมื่อเธอรับแบบนี้ก็ดี แล้วไม่กลัวว่าเขาจะมีคนอื่นแล้วเหรอไง"
"ไม่หรอก...เวลาแค่เนี้ยใครจะลืมกันได้ ถ่านไฟเก่ามันร้อนกว่าอยู่แล้วแทยอน"ยุนอาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
"กริ๊ง..อ่ะโทรศัพท์มา ขอรับแป๊ปนะยุนอา"แทยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
"ไว้เดี๋ยวขอโทรกลับนะคะ ตอนนี้มีธุระสำคัญอยู่ค่ะ ค่ะ"แล้วแทยอนก็วางสายลง
"ใครโทรมาเหรอ.."ยุนอาถาม
"อ๋อ.."แทยอนเลิ่กลั่กเล็กน้อย "ลูกพี่ลูกน้องหน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ค่อยสนิทกันหน่ะ คุยเรื่องของเราต่อเลยก็ได้"
"อ๋อ จ๊ะ แล้วจะให้เราพูดอะไรหล่ะ.."ยุนอาเป็นฝ่ายงง เพราะแทยอนเป็นคนเรียกเธอมาเพราะบอกว่ามีธุระสำคัญจะพูดด้วย
"เออนั่นสิ อ่ะใช่นึกออกแล้ว แล้วเธอกับดงเฮทำไมถึงเลิกกันหล่ะ ฉันว่าเธอเหมาะกันจะตาย ทะเลาะกันเหรอ"
"ไม่หรอก...พวกมือที่สามหน่ะ"ยุนอาพูดเสียงเรียบๆ
"มือที่สาม งั๊นเธอก็เป็นฝ่ายนอกใจดงเฮหน่ะสิ"
"มันก็ไม่เชิง แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ดีๆเข้ามาวนเวียนในชีวิตฉัน เขาพยายามดึงฉันออกจากด๊อง จนฉันตกหลุมพรางของเขา เขาพยายามทำให้ฉันเลิกกับดงเฮ"ยุนอาเล่าเรื่องให้แทยอนฟัง
"เธออยากรู้ไหมหล่ะผู้ชายคนนั้นคือใคร"
"ปาร์คจองซูที่จีบเธอตอนอยู่มหาลัยเหรอ"
"ไม่ใช่จ๊ะ...คิมคิบอม พี่ชายนังซันนี่ ครอบครัวนั้นมันมาแก้แค้นฉันที่ทำให้น้องสาวมันพยายามฆ่าตัวตาย แค่ด๊องเลิกกับมันมาคบฉัน หึ.."ยุนอาหัวเราะในลำคอ "แต่ไม่มีใครหน้าไหนหรอกที่จะทำให้ฉันเลิกกับด๊องได้ ไม่มีทาง"
"ไม่แรงไปหน่อยเหรอ ซันนี่ไม่ได้เป็นคนที่โหดร้ายซะหน่อย เอ่อ เท่าที่ฉันดูนะ"แทยอนพยายามพูดเสียงเรียบๆให้ยุนอาเย็นลง
"ถ้าอย่างมันเป็นพวกนางเอกละครนะ...อย่างแรดเนี่ยได้เป็นนางฟ้าหรือไม่ก็เจ้าหญิงในนิยายไปแล้ว"ยุนอาพูดอย่างเหยียดหยาม
"เธอนี่แรงเหมือนกันนะเนี่ย...เออใช่ฉันว่าฉันมีธุระต่อขอตัวก่อนนะ เธอจะกลับยัง"
"ยังหรอก ไหนๆก็มาขอจิบกาแฟสักนิดยังดี โชคดีนะยัยแท"ยุนอาโบกมือลาเพื่อนของเธอ ส่วนแทยอนก็โบกมือลาเช่นกันก่อนที่จะเดินอย่างกระฉับกระเฉงออกมานอกร้าน
แล้วต่อโทรศัพท์อย่างรีบร้อน
"ซันนี่เหรอ รอก่อนนะฉันกำลังจะไปหาเธอแล้วหล่ะ...จ้า บาย"เมื่อเธอวางหูเธอก็ตรงไปเรียกรถแท๊กซี่ทันที
"ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นคนแบบนั้นหรอกซันนี่ เธอหน่ะอ่อนต่อโลกจะตาย"
##################################################
"นายฮีชอล เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ...."ยูริเคาะประตูห้องรัวไม่ยั้งแถมตะโกนโหวกเหวกเสียงดังอีกด้วย แต่ก็ดีที่ชั้นนี้เป็นชั้นวีไอีไม่ค่อยมีแขกมาพักสักเท่าไหร่
"โธ่เว้ย...ฉันไม่ยอมนายง่ายๆหรอกนะ ฮี่ๆๆ"ยูริแอบหยิบนามบัตรที่จิ๊กมาจากกระเป๋าของฮีชอลตอนเขารักษาตัวที่โรงพยาบาลอยู่ขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"กลับก่อน วันหลังนายเจอดีแน่...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"ยูริกรี๊ดเสียงดังเมื่อเห็นคนร้ายโปะยาสลบจากด้านหลัง ยูริหมดสติไปทันที
"น่ารักดีนี่ มาเป็นของพี่นะหนูน้อย"คนร้ายเริ่มไซ้ไปตามร่างการของยูริเรื่อยๆ ยูริไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้นเพราะฤทธิ์ยา
"พี่คิดไม่ผิดเลย อุตส่าห์จะมาจับไฮโซชั้นนี้ซะหน่อย อิอิ ได้เมียเป็นไฮโซแล้วเว้ย..ไม่จนแล้ว"คนร้ายพยายามปลดกระตุมเสื้อของยูริแล้วพยายามซักไซ้เข้าไปด้านในของเสื้อ
"โว้ยยยยยยยยยยยย ใครมาตะโกนหน้าห้องฟระ......."ฮีชอลเปิดประตูออกมาอย่างงัวเงีย
"เฮ้ย มึง ทำไรวะ..."ฮีชอลเห็นคนร้ายพยายามลวนลามยูริก็ตกใจ เพราะจำยูริได้
"อย่ายุ่ง ของกู.."
"ของมึงบ้าไรหล่ะ ของกู ปล่อยนะเว้ย..."ฮีชอลทำท่าทางหาเรื่อง "เมียกู...อย่ายุ่ง"
"อ้าว มีเจ้าของแล้วเหรอวะ.. แม่งไม่ยุ่งก็ได้"พูดจบคนร้ายปล่อยตัวยูริจนไปกองกับพื้นแล้วหลบหนีไป
"เฮ้ย ซวยจริงๆเลยเธอ...ทำไงดีวะ"ฮีชอลคิดไปมาจะทำอย่างไรกับยูริดี
##################################################
"กรี๊ดดด....เกิดอะไรขึ้น" ยูริตื่นขึ้นมาพบกับสภาพของตัวเองก็รับไม่ได้ ทรงผมที่ยุ่งเหยิง เสื้อหลุดลุ่ย แถมกระดุมเสื้อแอร์โฮสเตสสุดสวยของเธอก็หลุดลุ่ยหายไป ซิปกระโปรงถูกรูดลงมาต่ำสุด แถมเธอยังนอนอยู่บนเตียงของผู้ชายอีกด้วย เมื่อดูจากผ้าปูที่นอนลายอุลตร้าแมน
"ตื่นแล้วเหรอยายบ๊อง..."ฮีชอลเดินเข้ามาในห้องพอดี
"ตื่นแล้ว...นายทำอะไร กรี๊ดด.....นายพรากความบริสุทธิ์ฉันไปแล้วฮือ..ออกไปนะ"ยูริปาหมอนที่อยู่บนเตียงไม่ยั้งจนเขาแทบหลบไม่ทัน
"พรากอะไรหละ...ฉันไม่พิศวาสผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะ เป็นผู้ชายว่าไปอย่าง"
"ห๊า.......นายเป็นเกย์เหรอเนี่ย....แล้วทำไมฉันถึง...โอ้วมายก๊อด..."ยูริรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเอง
"ก็เธอหน่ะสิถูกวางยาสลบ ถ้าพลเมืองดีอย่างฉันไม่ไปช่วยคงตกเป็นเมียไอ้นั่นแล้ว.."
"เออๆ ยอมๆ...ฉันจะกลับบ้านหล่ะ ขืนอยู่กับนายต่อไปฉันต้องซวยแน่ๆเลย"
"แล้วเธอจอดรถไว้ไหนหล่ะ"
"เอ่อ...หน้าโรงแรม แฮ่ๆ"ยูริยิ้มแหยๆ
"รูดซิปกระโปรงซะแล้วตามฉันออกมาข้างนอก"พูดจบฮีชอลก็เดินออกไปจากห้อง...
"ทำไงดีอ่ะหัวก็ยุ่ง...กระดุมก็หลุด โอ๊ย...ช่างมัน ไปเคลียร์ที่บ้านก็ได้"ยูริจัดการตัวเองให้อยู่ในสภาพดีที่สุดได้แค่รูดซิปกระโปรงขึ้นเท่านั้น แล้วเธอก็ตามฮีชอลมาเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงแรม
"ห๊า โอ๊ย ไม่รู้จะซวยอะไรนักหนา.............รถถูกล็อคล้อเพราะจอดไม่เป็นที่....แม่จ้าวววววว ซวยจริงๆ"ยูริที่กุมมือสองข้างไว้กับเสื้ออยู่นั้นแทบจะสิ้นสติทันที
"เอารถฉันไปก็ได้...เดี๋ยวฉันจะไปเคลียร์เรื่องรถเธอให้"ฮีชอลยื่นกุญแจรถของเขาให้ยูริก่อนที่จะนำเธอไปยังลานจอดรถของโรงแรม
"โหว...ออดี้รุ่นล่าสุด เป็นบุญของเธอจริงๆยัยควอน"ยูริคิดในใจก่อนที่จะขึ้นรถไป
"นี่บ้านอยู่ไหน ขอนามบัตรด้วย"ฮีชอลยื่นหน้าเข้าไปในกระจกรถก่อนที่จะพูด
"นามบัตรบ้าไรไม่มีหรอก เอานี่ไปแล้วกัน"แล้วยูริก็หยิบใบเสร็จเครื่องสำอางเขียนชื่อที่อยู่ให้เขา
"ควอนยูริ นี่เธออยู่คอนโดเหรอ..."
"ใช่ แล้วไง"
"จะบ้าเหรอ ชุดนี้ ถ้าเธอไปคนเดียวถูกข่มขืนอีกรอบแน่ ฉันไปส่งเธอเอง ลุกขึ้นอากุญแจมา"ยูริส่งกุญแจให้ฮีชอลแล้วลุกอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
"เกือบจะมีบุญได้ขับออดี้แล้วเชียว ตาบ้า"
######################################################
เมื่อมาถึงคอนโด ฮีชอลก็มาส่งยูริถึงห้อง
"ขอบคุณนายเหมือนกันนะ นายเองก็เป็นคนดีนี่นา"
"แต่อยู่ด้วยแล้วซวยตลอด"ยูริแอบนินทา
"อะไรนะ.."
"ป่าว นี่ก็เริ่มมืดแล้วนายกลับบ้านเหอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว"
"ก็ดี ส่วนรถเธอเดี๋ยวฉันไปเคลมให้แล้วกัน ถือว่าตอบแทนที่เธอช่วยฉัน อ่ะนี่นามบัตรฉันมีอะไรติดต่อมาได้"ยูริรับมันมาด้วยสีหน้าเฉยๆ เพราะเธอแอบจิ๊กมาแล้วใบนึง
"ไว้ฉันจะโทรไปพรุ่งนี้นะ..ขอบคุณมากลาก่อน ตาเกย์บ้า.."พูดจบยูริก็โบกมือลาก่อนที่จะปิดประตูห้องเสียงดังก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มๆของเธอ
"ผู้ชายคนนั้น ไม่สิ เกย์คนนั้นก็ไม่ได้เลวซะทุกอย่าง เสียอย่างเดียวเจอครั้งเดียวนี่ซวยไปหลายตลบเลย"ยูริแอบอมยิ้ม
หารู้ไม่ว่าที่ฮีชอลบอกว่าเขาเป็นเกย์นั้น เขาแค่ไม่อยากทำให้เธอเสียหาย หรือรู้สึกไม่ดีก็เท่านั้น แล้วเขาก็ไม่อยากให้เธอไม่ไว้ใจเขาด้วย
ความคิดเห็น