คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3
"ผมมารบกวนคุณไหม...สิก้า"ดงเฮเปิดประตูเข้ามาเหมือนวันก่อน แต่เปลี่ยนไปตรงนี้เขาใส่เสื้อสูท ด้านในสวมเชิ๊ตสีฟ้า กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังราคาแพง และผูกเนกไทด์เป็นดงเฮที่ดูดีในมาดนักธุรกิจหนุ่ม ไม่ใช่ตาผีทะเลเสื้อยืดกางเกงขากุ๊ยรองเท้าแตะที่เจสสิก้าเคยเจอ
"ดงเฮ...นั่นนายเหรอ..."เจสสิก้างง เพราะไม่เคยเห็นเขาในมาดนี้เลย
"ครับ ผมเอง...พอดีต้องแวะไปพบลูกค้ากะทันหันหน่ะครับ เลยต้องมาชุดนี้"เขาค่อยๆถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วพาดมันไว้กับราวแขวน
"นายดูดีเนอะ....แค่กๆ"เจสสิก้าเริ่มไอออกมา
"สิก้าไม่สบายเหรอ....ได้ข่าวมาว่าต้องพักอีกสองวันนี่"
"อื้ม...ต้องมานอนเปื่อยอยู่ที่นี่ ไม่เห็นสนุกเลย เหงาก็เหงา พี่ก็ทิ้งน่าเบื่อจริงๆ ใครจะสบายเหมือนนายหล่ะ ได้กลับไปทำงานสบายใจเฉิบ อ้อลืมไป ฉันมันพวกคนตกงานนี่นา หายไปก็ไม่มีใครเดือดร้อนอยู่แล้วนี่"เจสสิก้าพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ
"แล้วสิก้าจะรังเกียจให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหม...ผมอยู่ได้นะ"
"งานการนายไม่มีทำเหรอไง เจ้านายของนายไม่ว่าเลยเหรอโดดงานแบบนี้"
"ไอ้โดดงานนี่มันก็....แต่บริษัทของผมทำงานกันเป็นระบบอยู่แล้ว"ดงเฮเงียบไปเพราะเห็นเจสสิก้าทำหน้าไม่เข้าใจ "ผมเป็นเจ้าของบริษัทหน่ะครับ...มีหน้าที่แค่ดูแลลูกน้อง แล้วช่วงนี้ก็ไม่มีงานที่จะต้องประชุมด้วย สิก้าหายห่วงได้ครับ"ดงเฮยิ้มออกมา
"จะเจ้าของเหรอ.....เออใช่ บริษัทของนายนี่ร่วมมือกับบริษัทของเจวายพีใช่ไหม เหมือนนายจะเคยเล่าให้ฟังตอนอยู่เกาะนั่น..."เจสสิก้าแอบตกใจกับสถานะของเขา
"นายเป็นถึงเจ้าของบริษัทฉันเริ่มชักจะเกรงใจนายแล้วนะ"เจสสิก้าแอบคิดในใจ
"ผม...ก็เป็นผีทะเลของคุณไง...คุณเรียกผมอย่างนั้นเสมอๆไม่ใช่เหรอตอนอยู่ที่เกาะนั่น"ดงเฮแอบยิ้ม
"ก็ใช่ แต่คำว่าท่านประธานเนี่ยมันทำให้นายดูอาวุโสขึ้นเยอะเลย"
"สิก้าพูดภาษาอะไรได้บ้างเหรอ"อยู่ดีๆดงเฮก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมาเฉยๆ
"ก็ เกาหลี อังกฤษ ฝรั่งเศส อิตาเลียน นายจะรู้ไปทำไมเหรอ"
"สิก้าอยากได้งานไหม...บริษัทกำลังขาดงานตำแหน่งพวกนี้อยู่เลย"
"แต่ว่า นายต้องทำงานกับเจวายพีด้วยนี่ ฉันไม่อยากเจอตานั่น...."ถึงจะสนใจแต่เจสสิก้าก็นึกถึงเรื่องที่ถูกคู่หมั้นของชเวซีวอนประจานไม่ได้
"ในเมื่อมีผมแล้ว คุณจะกลัวอะไรเหรอสิก้า..ผมปกป้องคุณได้นะ นายนั่นไม่มารังควานคุณหรอก เชื่อผมสิ"
"ตกลง...ไว้ถ้าฉันหายแล้วฉันจะรีบไปทำงานเลย โอเค๊..."ดงเฮพยักหน้าก่อนจะเปลี่ยนไปโฟกัสที่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เขาฝากให้ซอฮยอนเอามาให้
"สิก้าชอบไหม...น่ารักดีนะ"
"ใช่ๆ น่ารักมากเลย ไม่เคยมีคนซื้อให้เจสเลย ตอนเด็กๆพอเจอของพวกนี้ทีไรพี่สาวเจสก็จะแย่งไปทุกที"
"นี่ผมซื้อให้แล้วไง...ดูแลมันดีๆนะ.." เขาอมยิ้มนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมาอย่างเขินๆ "คิดเสียว่ามันเป็นลูกของเราแล้วกัน"
"ตาบ้า.....มีลูกเป็นหมีนี่นะ....ตัวใหญ่ไปหรือเปล่า แค่กๆ"เจสสิก้าเริ่มไออีกครั้ง ท่าทางเธอจะเป็นหวัดจริงๆเสียแล้ว
"ท่าทางสิก้าจะไม่สบายจริงๆแล้ว ถ้าไอบ่อยๆแบบนี้แสดงว่าพูดเยอะเกินไป ต้องหยุดพูดแล้วก็พักผ่อนนะครับ"
"นี่นายก็จะทิ้งฉันไปอีกคนเหรอเนี่ย..."
"ไม่ครับ ผมไม่ไปไหนหรอก ผมบอกแล้วไงว่าผมจะอยู่เฝ้าคุณ นอนซะนะ..."
"ไม่หลับอ่ะ นายร้องเพลงกล่อมฉันเหมือนวันนั้นได้ไหม..."
"ไม่ปฏิเสธครับ.......อะแฮ่ม..."เขากระแอบออกมาครั้งหนึ่งก่อนที่บทเพลงจะเริ่มขึ้น
" ผมยังจำความรู้สึกแรกที่เราเจอกันได้
รอยยิ้มอายๆ พูดอย่างเขินๆ มือที่เย็นเฉียบในตอนนั้น
ทั้งวันเอาแต่นึกถึงคุณจนทำอะไรไม่ได้เลย ผมเป็นบ้าไปแล้ว
ผมละสายตาไปไม่ได้ ราวกับคนบ้า ผมตกหลุมรักคุณเข้าแล้ว
ทั้งชีวิตนี้ เรามาใช้ชีวิตร่วมกัน ผมจะปกป้องคุณเอง ผมรักคุณ
Cuz you are so beautiful คำบอกรักจากริมฝีปากของคุณคือลมหายใจของผม
Cuz you are so beautiful อยู่ข้างๆผมเท่านั้น คุณเป็นของผมเท่านั้น
ถึงเวลาจะไหลไป ถึงอายุจะมากขึ้น ผมก็รักคุณ ผมรักคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ เวลาที่เราทะเลาะกัน ผมจะซับน้ำตาของคุณด้วยปากของผม
เพราะว่าคุณช่างสวยงาม คำบอกรักจากริมฝีปากของคุณคือลมหายใจของผม
เพราะว่าคุณช่างสวยงาม อยู่ข้างๆผมเท่านั้น คุณเป็นของผมเท่านั้น
เป็นผู้หญิงของผมเท่านั้น แล้วผมจะให้คุณได้ทุกอย่าง ผมจะรักคุณตลอดไป
Cuz you are so beautiful ริมฝีปากของคุณ พูดถึงผมเท่านั้น
Cuz you are so beautiful มือทั้ง 2 ที่จับกันแน่น......" ***
และแล้วก็เป็นไปอย่างที่ดงเฮคิด เจสสิก้าหลับสนิท ไม่รู้เพราะเสียงของเขาที่ฟังแล้วน่าง่วงนอนหรือเปล่า
"เป็นผู้หญิงของผมเท่านั้น แล้วผมจะให้คุณได้ทุกอย่าง ผมจะรักคุณตลอดไป...เจสสิก้า"ความรู้สึกที่คับแน่นอยู่ในอกถูกเปิดเผยออกมาเป็นบทเพลงที่ไม่รู้ว่าเจสสิก้าจะรับรู้ความหมายของมันไหม
ดงเฮค่อยๆใช้มือหน้ของเขาปัดลูกผมที่ปรกหน้าของเธออย่างเบามือก่อนที่จะมองตุ๊กตาเจ้าหญิงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรักอย่างล้นปรี่
##################################################
"โอ๊ย....ปวดแขนปวดขาจริงๆเล๊ยยย..ยืนเป็นชั่วโมง ไม่อยากจะคิดว่าเด็กนอกอย่างฉันมันจะเหนื่อยแบบนี้เล๊ย.."หญิงสาวร่างสูงในชุดแอร์โฮสเตสสายการบินดังของเกาหลีพูดขึ้นขณะที่ลากกระเป๋าเดินทางไปด้วยอย่างหงุดหงิด เพราะเธอทั้งเหนื่อยและเมื่อยสุดๆ แถมนี่ยังเป็นไฟล์ทแรกๆของเธอด้วย
"เอาวะ อดทนหน่อยควอนยูริ เป็นแอร์ออกจะเงินดี ไม่ต้องใช้สมองให้เหนื่อย ไฟท์ติ้ง!!"ยูริทุบอกตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจ ทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาในสนามบินหันมามอง ทั้งชาวเกาหลีและชาวต่างชาติ
"มองไรอ่ะ...ไม่เคยเห็นแอร์โอสเตสคนที่สวยที่สุดในโลกเหรอไง"ยูริแอบบ่น ก่อนที่จะก้าวฉับๆไปที่ลานจอดรถของสนามบินชั้นบนสุด เพราะแค่แอร์โฮสเตสธรรมดาอย่างเธอคงใหญ่ไม่พอที่จะได้จอดชั้นล่างๆ
"เฮ้ย ตามมันไปเร็ว!!"เสียงชายฉกรรณ์กลุ่มหนึ่งพูดลั่นลานจอดรถเปลี่ยวๆ ยูริแอบมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
"อะไรวะ...แก๊งค์ฆ่าข่มขืนเหรอ.."ยูริคิดในใจ "ห๊า...แก๊งค์ฆ่าข่มขืนเหรอ.......ฉะ...ฉันไม่อยู่แล้ววว" ยูริค่อยๆก้มลงก่อนที่จะคลานอย่างรวดเร็วหลบหลังรถคันอื่นๆ
จนถึงรถยนต์สีชมพูหวานแหววของเธอที่ประดับไปด้วยลายคิตตี้มากมาย
"เฮ้อ....รอด"ยูริแอบคิดพลางแอบมองกลุ่มชายฉกรรณ์กลุ่มเดิมที่กำลังตามหาเหยื่ออยู่ แต่ก็....
"หมับ...อื้อ.....อ่อยอ๊ะ"อยู่ดีๆใครก็ไม่รู้ก็เอามือมาปิดปากของเธอจากด้านหลัง ยูริเลยร้องโวยวายลั่น
"เฮ้ย เงียบเดี๋ยวนี้นะ...เดี๋ยวพวกนั้นก็รู้หรอก"ชายปริศนาที่เป็นฝ่ายถูกตามตัวพูดขึ้น พอคิดว่าหญิงสาวสงบลงแล้วก็ปล่อยมือที่ปิดปากไว้ออก
"ห๊า....พวกนั้น ..... นั่นหน่ะเหรอ"ยูริพูดเสียงดังลั่นก่อนจะชี้ไปทางชายกลุ่มนั้นที่ตามหาคนที่หลบหลังเธออยู่
"เฮ้ย....ยัยบ้า ตะโกนเพื่อ เดี๋ยวพวกนั้นก็รู้หรอก" สิ้นคำพูดของชายปริศนา ชายฉกรรณ์กลุ่มนั้นก็หันมาหาพวกเขาสองคนทันที
"ซวยแล้วไงยัยบ๊อง..."
"แล้วนายเป็นใครมาเรียกฉันแบบนี้ได้ยังไง พ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอไงที่พูดจาไม่สุภาพกับคนแปลกหน้า สมบัติผู้ดีหน่ะเคยรับประทานบ้างไหม....แล้วอีกอย่าง นายจะให้ฉันทำยังไงกับนาย แค่เรื่องงานฉันก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
"ขึ้นรถสิเธอ...ช้าอยู่ได้ มัวแต่บ่นเดี๋ยวพวกนั้นก็ตามมาหรอก ปัง ปัง.."เขาทุบรถสีชมพูลายคิตตี้คันสวยของเธอเพื่อเร่งให้เธอเปิดรถ
"บ้าเหรอ นายเป็นใครมาสั่งฉันห๊า นี่ก็รถฉัน นายมีสิทธิ์อะไรห๊า..."
"นี่ พวกนั้นเป็นมาเฟียนะเธอ.......เดี๋ยวก็ถูกฆ่าล้างโคตรหรอก"
"ห๊า...มาเฟีย ไม่นะ....ชีวิตนี้ถ้าฉันยังไม่ได้แต่งงานฉันไม่ยอมตายแน่"พูดจบยูริก็ความหากุญแจรถในกระเป๋าถือของเธอทันที แล้วก้าวขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย แล้วฉันหล่ะ..."ชายปริศนาคนนั้นพูด
"จะขึ้นก็รีบขึ้นมาเซ่.....เร็วเร๊ววววว"ยูริตวาดใส่ ซึ่งเขาเองก็แทบจะกระโดดขึ้นรถเลย
"ออกแล้วนะ...รัดเข็มขัดด้วย"พูดไม่ทันขาดคำ ยูริรีบบึ่งรถไปทันที
"เฮ้ยอยู่นั่น!!"หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรณ์พวกนั้นพูดขึ้น
"เฮ้ย ยิง...."ไม่ทันที่คำสั่งจากหัวหน้ากลุ่มจะจบ เหล่าลูกน้องก็รีบจัดการทันที
"ปัง!! ปัง!! ปัง!!"เสียงปืนดังลั่น
"เคร้ง เคร้ง เคร้ง"เสียงกระจกรถของยูริแตกเป็นรูกระสุน
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.........รถฉัน..พ่ออุตส่าห์ซื้อให้นะ...กรี๊ดดดดดดดดด.....นะนาย"ยูริแทบอยากจะร้องไห้ รถที่พ่อของเธอซื้อให้เป็นรูพรุนตั้งหลายจุด แต่ทันทีที่เธอหันหน้าไปทางที่นั่งข้างคนขับเธอก็ต้องร้องกรี๊ด
"นะ...นายถูกยิง....ที่แขน"
"หาว่าไงนะ"ชายปริศนาร้องขึ้นก่อนจะนไปดูที่แขนของตัวเอง "โอ๊ยยยยยย มิน่าหละ ถึงรู้สึกชาๆเมื่อกี้ โอ๊ย เจ็บ.." เขาเริ่มกุมบาดแผลของเขาเอาไว้
"ซวยจริงๆเลย นายเป็นใครกันแน่เนี่ย "
"คิมฮีชอล โอ๊ยยยยย..."เขาพูดอยู่ทั้งๆที่บาดเจ็บ
"นายนี่ไปทำอะไรมาเนี่ย ถึงถูกตามแบบนี้ ฉันไม่อยากเข้าไปเสี่ยงหรอกนะ แค่สงสารฐานะเพื่อนร่วมโลก"
"แค่ติดหนี้ห้าสิบล้านวอนเอง..."คำตอบของฮีชอลทำเอายูริอึ้ง
"จะบ้าเหรอ เอาไปทำอะไร ฉันเป็นแอร์จนตายยังไม่มีตังค์ขนาดนั้นเลย"
"อย่าบ่นได้ไหม รีบพาไปโรงพยาบาลก่อน เลือดจะหมดตัวแล้ว..."
"ตายแล้ว โทษทีฉันลืมไปเลย...แฮ่ๆ"
##############################################
"โอ๊ย...นี่หนูต้องรอผ่าตัดเอากระสุนออกเหรอค่ะ..."ยูริกุมขมับอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องซวยๆนะ
"ครับ คนไข้เสียเลือดไปเยอะพอควร แล้วกระสุนยังฝังในอีก เราต้องผ่าตัดเอาออกด้วยครับ"หมอประจำแผนกฉุกเฉินพูดกับยูริอยู่หน้าห้อง
"ถ้าอย่างนั้นหนูฝากด้วยนะคะคุณหมอ"พูดจบยูริก็กล่าวขอบคุณแล้วบอกลา
"โอ๊ย....ซวยจริงๆ โทรหายัยนั่นดีกว่า ได้ข่าวว่าไปอเมริกาจะเป็นไงมั่ง"แล้วยูริก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาโทรออกทันที
"ยัยเจสน้า...อ้าวไม่มีสัญญาณเหรอเนี่ย ได้ข่าวว่าจะไปแค่สองสามอาทิตย์นี่ยังไม่กลับอีกเหรอ.."ยูริพูดขึ้นเมื่อต่อสายโทรศัพท์มือถือของเจสสิก้าไม่ติด
"โทรเบอร์นี้แล้วกัน...."แล้วยูริก็กดเบอร์โทรใหม่ทันที
"สวัสดีค่ะคุณแม่...เจสสิก้าอยู่บ้านไหมค่ะ...ห๊า...เครื่องบินตก อยู่โรงพยาบาล โน่วววว ไม่นะคะ แล้วตายยังค่ะ อยู่โรงพยาบาล อ้าว หนูอยู่โรงพยาบาลนี้พอดีเลยค่ะ อ๋อ ค่ะๆหนูจะไปหายัยเจสเดี๋ยวนี้แหละคะ สวัสดีค่ะคุณแม่" แล้วยูริก็วางสายทันที
"โน่ววว....เครื่องบินตก เจสต้องโคม่าอยู่ไอซียูแน่เลย ต้องรีบไปดูใจหล่ะ รอดหรือเปล่าไม่รู้...."แล้วยูริก็วิ่งไปยังลิฟต์ทันที เธอคิดว่าเจสสิก้าเพิ่งจะประสบอุบัติเหตุ
#####################################################
เจสสิก้าตื่นขึ้นมาอย่างัวเงีย ไม่รู้ว่าเพลียไปตอนไหนถึงหลับเป็นตายหนาดนี้ พอดูนาฬิกาก็เป็นว่าเป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้วอะไรจะหลับไปนานขนาดนั้น
แต่พอมองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องเลยนอกจากเธอ
สงสัยดงเฮคงจะมีงานด่วน เพราะเขาเองก็เป็นถึงประธานบริษัทนี่นา
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะทำอะไรมากมาย ประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้น
"อ้าว สิก้า ตื่นแล้วเหรอ.."ดงเฮเดินเข้ามาพร้อมกาแฟร้อนแก้วนึง
"ตื่นแล้วค่ะ...ตายจริงเจสหลับไปนานมากจนคุณเบื่อเลย ขอโทษนะคะ"
"อ๋อ ผมไม่เบื่อเลย แค่หิวนิดหน่อย..."
"ยังไงก็ต้องขอโทษอยู่ดีนั่นแหละ...รู้สึกเกรงใจจังเลย หืมกาแฟหอมน่าทานมากเลย"
"เรามาแบ่งกันก็ได้นะ.."
"แต่ไม่เอา เดี๋ยวคุณต้องติดหวัดเจสแน่เลย ยิ่งไม่ค่อยจะดีอยู่"
"ถ้างั๊นก็ ... "
"จะแบ่งให้เจสเหรอคะ"
"ถ้างั๊นก็อดครับ ฮ่าๆ"ดงเฮหัวเราะ "ล้อเล่นครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ใหม่แล้วกัน"ดงเฮยื่นแก้วของเขาให้เจสสิก้า ซึ่งเธอรีบรับมาอย่างดีใจ
"น่ากินจังเลย..."เจสสิก้ามองแก้วกาแฟกระดาษที่ได้รับอย่างดีใจ ก่อนที่ดงเฮจะปลีกตัวไปซื้อของเขาบ้าง
แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูออกนั้น
"ยุนอา..."ดงเฮสบถออกมาเบาๆด้วยความประหลาดใจ
*******************************************************************
*** คำแปลเพลง Beautuful / Donghae Solo
ความคิดเห็น