คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3
หลังจากที่เจสสิก้ากำลังเพลิดเพลินกับการทำงานวันแรก เวลาก็เลยไปหลายชั่วโมงกว่าเธอจะรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเที่ยงแล้ว ที่สำคัญถ้าเธอไม่นึกถึงเวลาพักแล้วหละก็เธอคงลืมนัดสำคัญไปเสียสนิท เธอนั่งท่องอินเทอร์เน็ตเพื่อฆ่าเวลาอยู่สักพัก นาฬิกาข้อมือของเธอก็ดังบอกเวลาว่าตอนนี้ถึงเวลาพักเสียแล้ว
ตอนนี้เธอกังวลเป็นอย่างมากกับเรื่องที่นายซีวอนชวนเธอไปทานข้าวด้วย ดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดกับเธอ แต่สักพักหนึ่งดูเหมือนพนักงานที่นั่งใกล้ๆกับเธอนั่นเริ่มซุบซิบกันเป็นกลุ่มเล็กๆ มันอาจจะจริงอย่างที่ซูยองพูดว่าฝ่ายต่างประเทศนี่แหละตัวนินทาชั้นดี แต่ว่าเรื่องของเรื่องคือ เขาพูดถึงเรื่องอะไร
แล้วเจสสิก้าก็มาถึงบางอ้อ เพราะว่าเมื่อเธอแหงนหน้ามองไปที่หน้าโต๊ะของเธอ ท่านประธานร่ายสูงก็ยืนท้าวโต๊ะอยู่ เธอเกือบจะสะดุ้งไปแล้ว แต่ยังดีที่เธอค่อนข้างจะมีสติอยู่
"ไปกันหรือยังครับ...คุณจองซูยอน"เขาส่งสายตาหวานซึ้งมาให้เธอ
"เอ่อ....ไปคะๆ"เธอรีบลุกขึ้นก่อนที่จะโกยของต่างๆลงกระเป๋าของเธอแล้วหิ้วมันเดินนำซีวอนไป
"คุณซูยอนรู้เหรอครับว่าผมจะพาคุณไปไหน"ซีวอนพูดเมื่อเห็นเจสสิก้าเดินนำไป นั่นสิ เขาเป็นคนพาเธอไปไม่ใช่เหรอ
"เอ่อ...พอดีดิฉันลืมไปคะ"เธอตอบอย่างเขินๆ
"ยัยเจสนี่จริงๆเลย...ทำเรื่องน่าอายต่อเขาทุกครั้งเลยนะ"เจสสิก้าคิดในใจ
"ถ้าอย่างนั้น ตามผมมาเลยครับคุณซูยอน"แล้วเขาก้าวขายาวๆของเขาเดินนำไป เจสสิก้าต้องสาวเท้าให้ยาวขึ้นเพื่อนจะได้ตามทัน
"เชิญครับ"ซีวอนเปิดประตูรถข้างที่นั่งคนขับเพื่อให้เจสสิก้าเข้าไป
"ขอบคุณคะ"เจสสิก้าก้าวเข้าไปในรถยุโรปคันหรูอย่างกลัวๆ สำหรับคนยุโรปแล้วรถแบรนด์นี้อาจจะธรรมดา แต่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นรุ่นที่พิเศษ ผลิตเพียงไม่กี่คันแน่ๆ
"ร้านอาหารแถวนี้อร่อยเยอะนะครับ"ซีวอนพูดขณะที่เขากำลังขับรถอยู่
"เหรอคะ พอดีดิฉันเพิ่งจะกลับมาเกาหลีเลยไม่ค่อยรู้เรื่องของกินซักเท่าไหร่คะ"
"ความจริง คุณไม่จำเป็นต้องพูดเป็นทางการอย่างนั้นก็ได้นี่..นี่เป็นเวลาพักนะ ก็คือว่า...อืม ผมอึดอัด เราก็อายุพอๆกันแต่คุณพูดกับผมเหมือนอายุ60อย่างนั้น"
"ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วยคะ เพราะว่าคุณเป็นเจ้านายดิฉัน ตามมารยาท ดิฉันไม่ควรที่จะเล่นหัวกับคุณ"
"หึๆ"เขาหัวเราะในลำคอ
"เอ่อ...ดิฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ"ด้วยความสงสัยที่อยู่ดีๆเขาก็หัวเราะออกมา
"ไม่หรอกครับ คุณนี่เป็นผู้หญิงที่เฟอร์เฟคจริงๆ ทั้งการศึกษา หน้าตา นิสัย มารยาท เวลาคุณโก๊ะเนี่ยน่ารักมาก"เขาชายตาแลมาที่เธอนิดหน่อย
"คุณนี่ช่างสังเกตนะคะ"
"ผมสังเกตคุณตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว คุณดูมีเสน่ห์ สวย ผมชักจะชอบคุณเข้าแล้วสิ"เจสสิก้าเขิน ก่อนที่จะนึกได้ว่า
"เเล้วคู่หมั้นของคุณหละคะ"เจสสิก้าถอนหายใจหลังจากพูดประโยคนี้ไป เฮ้อ ตอนแรกก็นึกว่าดูดี ความจริงกะล่อนใช่เล่น
"เอ่อ.....อ่ะ ดูเหมือนว่าเราจะถึงแล้วหละครับ.."เมื่อพูดจบเขาก็จอดรถอย่างคล่องแคล่วเพราะว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่เขาคุ้นเคยนั่นเอง
"ฉันรู้จุดประสงค์นายแล้วหละ ซีวอน"เจสสิก้าคิดในใจ
"จะทานอะไรดีครับ"ซีวอนถามเจสสิก้า
"เอ่อ...เอาพาสต้าคาโบนาร่า แล้วก็ น้ำส้มแก้วนึงคะ"เจสสิก้าบอกบริกร
"ผมเอาเหมือนเธอครับ"ซีวอนพูด แล้วยิ้มให้บริกรสาว เจสสิก้าสังเกต
"คุณผู้ชายไม่สั่งเมนูเดิมแล้วเหรอคะ"บริกรสาวพูดขึ้น
"ผมก็อยากเปลี่ยนบ้างหนะครับ ทานของเดิมเรื่อยๆมันก็เบื่อ"เขาตอบ บริกรสาวยิ้มก่อนที่จะเดินไปเพื่อวางออเดอร์
"คุณมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับดิฉันเหรอคะ"เจสสิก้าถาม
"เรื่องสำคัญ...?? เรื่องสำคัญอะไรเหรอครับ"เขางงกับคำถามที่เธอถามเขา
"ก็ คุณชวนดิฉันมาทานข้าวแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องธรรมดา แสดงว่าคุณต้องมีธุระกับดิฉันแน่ๆ"เมื่อพุดจบซีวอนก็ยิ้ม
"ผมไม่เคยบอกคุณว่ามีเรื่องสำคัญจะคุย....คุณนี่ชอบคิดเองเออเองนะครับ"หน้าของเธอแตกยับ เธอนี่ท่าทางจะคิดมากไปจริงๆ
"เอ่อ...ขอโทษคะ ดิฉันเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ"เธอก้มหน้าต่ำลงด้วยความอาย เธอนี่โก๊ะอย่างที่เขาบอก
"คุณนี่ โก๊ะอีกแล้ว...แต่ผมชอบผู้หญิงแบบนี้แหละ"เขายิ้มให้เธอ"ผมรู้สึกมีความสุขจังเลยที่ได้อยู่กับคุณ" เท่าที่นับได้ คำหวานที่เขาหยอกเธอคงไม่ต่ำกว่าร้อยคำแน่ๆ
"คุณพูดอย่างกับว่า คุณไม่เคยมีความสุขเลยอย่างงั๊น??"
"ใช่ ในชีวิตผม ผมไม่ค่อยมีความสุขหรอก"เจสสิก้าถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดแทงใจดำ
"อีกไม่นานคุณก็จะแต่งงานแล้ว เดี๋ยวคุณก็จะมีความสุขเองแหละคะ"เจสสิก้าพยายามจะให้กำลังใจเขา แต่ดูเหมือนว่าสีหน้าของเขาจะเครียดหนักไปอีก
"เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องแรกที่ผมอยากจะหนีไปให้พ้น" ปัง!อีกแล้วนะเจสสิก้า
"ทำไมหละคะ"เจสสิก้าถามก่อนที่จะนึกได้
"ที่เธอทำอะไรลงไปอีกแล้ว นั่นมันเรื่องส่วนตัวของเจ้านายนะ"เจสสิก้าคิด แต่คำพูดก็เหมือนกระสุน ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้
"ก็เรื่องธุรกิจงี่เง่า ตอนนี้ในหัวผมมีแต่ธุรกิจ เท่านั้นแหละ ผมถูกพ่อแม่บังคับให้แต่งงานกับเธอคนนั้น ทั้งๆที่ผมไม่รักเธอ ไม่สิ ผมถูกบังคับมาตั้งแต่เด็กแล้วหละ ผมเคยฝันไว้ว่าอยากเป็นสถาปนิกชื่อดัง แต่ผมก็ต้องล้มเลิกความฝันเมื่อพ่อแม่ของผมบังคับให้เรียนด้านธุรกิจ"
"เอ่อ...เสียใจด้วยนะคะ"เจสสิก้าพูด
"ครับ..."เขาเงียบไป"คุณซูยอนครับผมมีบางอย่างจะบอกคุณ"
"คะ.??"เธอสงสัยในสิ่งที่เขากำลังจะพูด
"มันอาจจะเร็วไปหน่อยที่......."
"อาหารที่สั่งได้แล้วคะ"ยังไม่ทันที่ซีวอนพูดจบบริกรก็นำอาหารมาเสิร์ฟทันที
"เรื่องอะไรเหรอคะ.."แต่มันไม่อาจตัดความสนใจในตัวเธอได้เลย
"ผมว่าเราทานกันก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวจะเข้างานสาย ไว้พูดวันหลังก็ได้"เจสสิก้าพยักหน้าก่อนที่จะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารจานตรงหน้า
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"เงินทอนคะ"เสียงแคชเชียร์พูดขึ้นขณะที่ทั้งสองจ่ายเงินค่าอาหาร
"ขอบคุณจริงๆนะคะที่เลี้ยง ไว้วันหลังดิฉันค่อยแก้มือ"เจสสิก้าโค้งให้ซีวอน
"ไม่ต้องหรอกครับ เอาเป็นว่าแค่คุณแนะนำร้านอร่อยๆให้ก็พอ"เขายิ้มให้ เจสสิก้าเตรียมที่จะหันหลัง แต่ก็ดันไปชนกับใครบางคนเข้าให้
โครม!
"อ๊าย.."เสียงผู้หญิงคนนั้นโวยวายออกมาเพราะเสียหลักนิดหน่อย
แต่เจสสิก้านั้นลงไปกองกับพื้น
"นี่เธอ...กล้าดียังไงมาชนชั้น..ยังจะไม่ขอโทษอีก"ผู้หญิงคนนั้นพูด เจสสิก้าตั้งสติได้จึงรีบลุกขึ้นมา
"ขะ..ขอโทษจริงๆคะ ดิฉันไม่ระวังเอง"เจสสิก้าโค้งขอโทษ
"แล้วมันทำให้ฉันหายเจ็บไหมหละ"
"เอ่อ.."เจสสิก้าพูดไม่ออก
"อารา คุณใจเย็นๆ ไม่เห็นต้องไปว่าเขาเลยนี่"ชายที่มากับเธอด้วยพูดขึ้น
"คิบอม ยัยนี่มันชนฉันนะ ชนซะแรงดูซิแขนช้ำหรือเปล่า"เธอสำรวจร่างกายของเธอแทบจะทุกส่วน
"เราไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลย ขอร้องหละ อารา...คือ ผมขอโทษแทนคู่หมั้นผมด้วยนะครับ เธอใจร้อนไปหน่อย ขอตัวก่อนนะครับ"เมื่อเจสสิก้าตอบรับแล้ว ชายคนนั้นก็พยุงคู่หมั้นของตนเดินออกไปจากร้าน
"เรากลับกับเถอะคะ โอ้ย.."เจสสิก้ากำลังจะก้าวเดินต่อไป ทำให้เธอรู้ว่ารองเท้าส้นสูงข้างขวาของเธอนั้น ส้นหลุด
"โธ่เอ้ย...ซื้อที่นั่นซะด้วย"เจสสิก้ามองด้วยความเสียดาย
"เรากลับกับเถอะครับ"
"ค่ะ"แล้วซีวอนก็พยุงเจสสิก้าเดินไปจนกระทั่งถึงที่รถ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"ถึงแล้วหละครับ"ซีวอนพูด เจสสิก้ามองไปรอบๆ ดูยังไงๆก็ไม่ใช่บริษัท
"ผมพาคุณมาซื้อรองเท้าหนะ เสียแบบนั้นแล้วยังไงก็คงใช้ไม่ได้"เจสสิก้าอึ้ง ไม่นึกว่าเขาจะพาเธอมาแบบนี้
ซีวอนและเจสสิก้าเดินดูตามร้านรองเท้าต่างๆก่อนที่เจสสิก้าจะตัดสินใจซื้อรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่ง
"ช่วยคิดเงินด้วยคะ"เธอยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน แต่ว่ามือหนาเองก็
"ใช้ของผมครับ"ซีวอนก็ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน พนักงานจึงตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี
หมับ!! ซีวอนคว้าบัตรเครดิตในมือของเจสสิก้ามาไว้กับตนเอง แล้วยื่นบัตรของตนให้พนักงาน
"เอาบัตรเครดิตของฉันคือมาเถอะคะ.."เธอพยายามเเย่งมันมาจากร่างสูง แต่เขากลับชูบัตรไว้สุดแขน เธอจึงเอื้อมไม่ถึง
"นี่คะ.."เมื่อพนักงานยื่นบัตรเครดิตให้ชายหนุ่ม เขาจึงคืนบัตรเครดิตของเธอ
"ถือว่าเป็นของขวัญก็แล้วกันนะครับ"
"เอ่อ...ให้ฉันได้ตอบแทนวันหลังแล้วกันนะคะ.."เธอรับรองเท้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะเธอค่อนข้างรู้สึกเกรงใจเขานั่นเอง
"ครับ"เขาตอบรับ"ผมสัญญาคุณได้ตอบแทนแน่ๆ"
"ขอบคุณจริงๆนะคะ"เธอโค้งให้เขา
เจสสิก้านั่งลงบนเก้าอี้สำหรับลูกค้าของร้านรองเท้า แล้วค่อยๆบรรจงสวมรองเท้า แต่สายตาดันเหลือบไปเห็น..
"50,000วอน...พระเจ้า"เธอลองนึกดู ซีวอนพาเธอมาห้างหรูแบบนี้ แค่รองเท้าคู่เดียว เธอคงอดข้าวไปหลายเดือน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เจสสิก้าเดินเข้าประตูบ้านอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่เธอได้ไปทานข้าวกับท่านประธานแล้วก็กลับมาทำงานตามปกติ ถึงแม้จะมีสายตาแปลกๆมองมาที่เธอหลายคู่ ไม่ใช่ว่าเพราะว่าเธอเข้างานสายถึง20นาทีหรอก แต่ว่า เพราะว่าท่านประธานดันมาส่งเธอด้วยตัวของเขาเอง ทำเอาฝ่ายต่างประเทศซึ่งมีชื่อเสียงในด้านนี้ดี ต่างซุบซิบนินทากันเป็นกลุ่มๆ
"เจส กลับมาแล้วเหรอ"ผู้เป็นแม่ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นทักขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวสภาพอิดโรยจากการเดินทางเพราะรถเมล์เจ้ากรรมดันหลงไปทั่วกรุงเลย อาจจะเพราะว่าเธอไม่คุ้นเคยด้วย และที่สำคัญเจสสิก้าเองก็ยังไม่ได้บอกใครเลยเรื่องที่เธอได้งานทำแล้ว
"ค่ะ เจสกลับมาแล้ว"เธอตอบคำถามผู้เป็นแม่ ก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟาข้างๆแม่ของเธอ
"ไปไหนมาเนี่ยเรา สภาพนี่แทบดูไม่ได้เลย"เธอพูดเมื่อเห็นสภาพลูกสาวคนกลางดูแทบไม่ได้
"เจสหลงทางนิดหน่อยคะแม่"
"อื้ม แล้วตั้งแต่เช้าเนี่ยเราไปไหนมาหละ"นั่นสิ เธอลืมบอกแม่ไปสนิทเลย
"ไปทำงานคะแม่"
"ทำงาน...ได้งานทำแล้วเหรอ"เธอตอบด้วยน้ำเสียงสูงแสดงความสงสัย "ปกติกว่าจะได้งานนี่เป็นอาทิตย์เลยนี่ลูก"
"เจสก็ไม่รู้เหมือนกันคะ เอาเป็นว่าเจสได้งานทำก็ดีแล้วหละคะ"เจสสิก้าบิดขี้เกียจไปมา
"อ้าวพี่เจส กลับมาแล้วเหรอ"คริสตัลพูดขณะที่กำลังเดินลงมาจากชั้น2ของบ้าน
"เพิ่งจะมาเนี่ยแหละ"เจสสิก้าตอบน้องสาวของเธอ
"แล้วนี่เราจะไปไหนหนะ"ผู้เป็นแม่หันมาถามลูกสาวคนเล็กที่พอลงบันไดมาปุ๊ป ก็รีบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านทันที
"ไปสอนการบ้านแทมินหนะแม่ เดี๋ยวหนูกลับมานะคะ"คริสตัลไม่รอฟังคำตอบจากแม่ของเธอก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที
"ไปซะแล้วยัยคริสนี่ ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย"เธอบ่น
"แม่คะ หนูไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อหน้าซอยนะคะ"
"เจส ร้านนั้นมันปิดไปตั้งหลายปีแล้วตั้งแต่ลูกไป"เจสสิก้าทำหน้าเบื่อๆนิดหน่อย เพราะเมื่อเธอหิว ร้านนั้นเป็นร้านที่ประทังความหิวของเธอได้เป็นอย่างดี
"แม่คะ ถ้าอย่างนั้น เจสขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ ร้อนจังเลย"
"ได้ งั๊นเดี๋ยวถึงเวลาอาหารเย็นแม่ค่อยไปตามนะ"เจสสิก้าพยักหน้ายิ้มแล้วค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปเพื่อเข้าห้องของตัวเอง
เจสสิก้าค่อยๆทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอไม่เข้าใจเลยว่าซีวอนคิดยังไงกับเธอแน่ เขาอาจจะเป็นแค่คาสโนว่าตัวพ่อหลีผู้หญิงไปทั่วก็ได้
แต่ถึงยังไงก็แล้วแต่ เธอก็ไม่ควรจะโอนอ่อนไปตามเกมของเขา เพราะว่าเขาเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว มันก็คงจะดูไม่ดี
"เจส..ทาข้าวได้แล้วจ๊ะลูก"เสียงของแม่ของเธอตะโกนดังขึ้นมาถึงชั้นที่2 เจสสิก้าเดินลงมาตามเสียงเรียก ดูเหมือนเธอจะใช้เวลาคิดเรื่องนี้นานจริงๆ
ทันทีที่เธอนั่งประจำที่เธอก็จัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจใคร เพราะยุนอาเองก็ยังไม่กลับ คริสตัลก็ไปบ้านเพื่อนที่อยู่ข้างๆ และพ่อของเธอเองก็ไม่เคยกินข้าวที่บ้านอยู่แล้วเพราะกลับดึก
"เจส ค่อยๆก็ได้ลูก"ผู้เป็นแม่พูดขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวเอาจริงเอาจังกับการกินมาก
"ขอโทษทีคะ...เจสทำตัวน่าเกลียดจัง"แม่ของเธอยิ้ม เจสสิก้าเปลี่ยนมาค่อยๆตักอาหารเข้าปากช้าๆเพราะคำเตือนของแม่เธอ
"คริสกลับมาแล้วคะแม่...."คริสตัลเปิดประตูเข้ามาแล้วนำรองเท้าผ้าใบสีสวยไปเก็บในตู้ "รองเท้าชาแนลของใครเนี่ย"คริสตัลพูดแล้วหยิบขึ้นมาดู
"ของพี่"เจสสิก้าพูดขึ้น
"ได้มาจากไหนเนี่ยพี่เจส...คู่นึงเนี่ยไม่ต่ำกว่าสองหมื่นวอน พี่มีเงินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"เจสสิก้าพูดไม่ออก ก็จะให้พูดยังไงหละ รองเท้าคู่นี้นี่แหละที่ซีวอนเป็นคนซื้อให้ จะบอกไปตรงๆคนอื่นจะคิดว่ายังไง
"ลูกนี่ไม่รู้อะไร...ซื้อที่หนั่นนะมันก็ราคาปกตินั่นแหละ ไม่ได้แพงมากอะไรหรอก"แม่ของเธอตอบ เจสสิก้ารู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องแต่งเรื่องบอกน้องของเธอ
"พี่เจสอ่ะ น่าจะหอบมาฝากซักคู่...งอนแล้ว"คริสตัลทำแก้มป่องๆก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามเจสสิก้า
"เจสไปก่อนนะคะอิ่มแล้ว"ทันทีที่คริสตัลนั่งลงเจสสิก้าก็ลุกทันที
"รังเกียจขนาดนี้เลยเหรอพี่เจส"เจสสิก้าไม่ได้ยินที่น้องสาวพูดเพราะเธอเดินเข้ามาถึงห้องของเธอแล้ว
"เฮ้อ..."เจสสิก้านั่งท้าวคางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
"เธอไม่ชอบเขาก็บอกไปตรงๆซิ"ความคิดของเจสสิก้าดังขึ้นในหัวสมองของเธอ
"แต่เธอยังต้องทำงานกับเค้าไปอีกนานนะ..."เจสสิก้ากุมหัวเพราะความคิดฟุ้งซ่านของเธอ ทันใดนั้นสายตาเธอเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ เธอเหลือบไปเห็นพี่สาวของเธอกำลังก้าวลงจากรถโดยมีชายหนุ่มที่เธอค่อนข้างคุ้นตาเป็นคนเปิดประตูรถให้
เขาเป็นคนที่เธอค่อนข้างคุ้นว่าเธอเพิ่งจะได้เจอเมื่อวันนี้ แต่ด้วยความมืดของท้องฟ้า ทำให้เห็นอะไรต่อมิอะไรไม่ชัดเอาเสียเลย
ความคิดเห็น