คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2
เจสสิก้าลืมตาขึ้นมาพบกับตุ๊กตาหมีตัวโตวางอยู่ข้างตัวเธอ
"น่ารักจังเลย...สงสัยคงมีคนเอามาเยี่ยมเรามั๊ง"เจสสิก้าดึงมันเข้ามากอด "ใครเอามาให้เรานะ รู้ได้ไงว่าเราชอบ อ๊าย...น้องหมี"เจสสิก้าพูดด้วยเสียงเล็กๆของเธอ
แต่ขณะที่เธอเล่นอยู่นั้น ประตูห้องของโรงพยาบาลก็เปิดขึ้น เจสสิก้าสงสัยกับคนที่เพิ่งเดินเข้ามา เพราะหน้าของเด็กคนนั้นดูคุ้นๆเหลือเกิน
"ยัยเจส...."เด็กหญิงคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่นั้นพูดขึ้น "เอาตุ๊กตาของพี่คืนมานะ"
"นี่หนูจ๊ะ หนูเป็นใครเหรอ..."เจสสิก้าพยายามพูดกับเด็กคนนั้น
"ไม่ต้องมาทำมาเป็นไก๋เรียกพี่สาวตัวเองว่าหนูน้อยเลยนะยัยเจส..."เด็กคนนั้นพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่โมโห
พี่สาวเหรอ...
พี่สาว...
พี่ยุนอานะเหรอ...
"ฮ่าๆๆ...เด็กน้อย พี่สาวฉันโตแล้วไม่ใช่เด็กๆเหมือนเธอหรอก พี่สาวฉันหน่ะสูงกว่าฉันตั้งเยอะ"เจสสิก้าแอบหัวเรอะ เพราะยุนอาสูงกว่าเธอตั้งเยอะ ไม่ใช่เด็กตัวกระเปี๊ยกแบบนี้ซะหน่อย
"แล้วฉันเตี้ยกว่าเธอตรงไหน"เพราะคำพูดของเด็กคนนั้น เจสสิก้าจึงลองมองมาดูที่ตัวเอง
ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา เธอเองก็เป็นผู้ใหญ่ สงสัยเธอคงถูกเด็กคนนั้นหลอก
แต่เมื่อเธอมองกลับไป
ทำไมยุนอาถึงมาอยู่แทนที่เด็กคนนั้นได้
"เอาตุ๊กตาของพี่คืนมานะเจส...."เสียงของเด็กคนนั้นกลายเป็นน้ำเสียงของผู้ใหญ่
"อ่ะ...อะไรกัน มันคือของที่คนเอามาเยี่ยมเจสนะพี่ยุนอา"เจสสิก้าพยายามซุกตุ๊กตาที่โมเมว่าเป็นของตัวเอง แล้วกอดแน่นไม่ให้ใครแย่งมันไป
"มันเป็นของพี่....พี่เป็นเจ้าของมัน พี่ก็ต้องใช้ได้คนเดียวเขาใจไหม"ยุนอายื่นมือมาหวังจะแย่งตุ๊กตามาจากเจสสิก้า
"แต่พี่บอกเจสไม่ใช่เหรอคะ ว่าเราแบ่งกันได้....เดี๋ยวเจสคืนน่านะ..."เจสสิก้าพยายามอ้อน
"ไม่ได้!!"แต่ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงโมโหจริงๆ "ฉันให้เธอทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ ซูยอน!! ของบางอย่างมันจะต้องมีเจ้าของเพียงคนเดียวเท่านั้น"สิ้นคำ ตุ๊กตาตัวนั้นถูกกระชกไปโดยยุนอา
"อย่าเอาไปนะ พี่ยุนอา"ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่มันเป็นแค่ตุ๊กตาหมีธรรมดา แต่เธอกลับรู้สึกหวงแหนมากกว่านั้น
ราวกับว่ามันเป็นของล้ำค่ามากที่สุดของเธอ
"ของแต่ละชิ้นหน่ะ ยังไงซะ...มันก็ต้องกลับมาอยู่กับเจ้าของของมันอยู่ดีเจสสิก้า" เจสสิก้ารู้สึกปั่นป่วนกับคำพูดของยุนอา แต่ก็......
"ว๊าย ตายจริง คุณเจสสิก้าตื่นแล้วเหรอค่ะ"ซอฮยอนสะดุ้งกับเจสสิก้าที่อยู่ดีๆสะดุ้งพรวดขึ้นมาจากเตียง "ซอปลุกคุณเจสสิก้าเหรอค่ะเนี่ย ขอโทษนะคะ"
"อ้าว อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณซอฮยอน"เจสสิก้าตื่นขึ้นมาด้วยตาปรือๆ สรุปเมื่อกี้เธอฝันไปนั่นเอง "มาหาเจสเหรอค่ะ"
"อ๋อ ค่ะ...คุณดงเฮฝากให้ซอเอานี่มาให้หน่ะคะ"ซอฮยอนยกตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้เจสสิก้า ซึ่งเมื่อเธอรับมาแล้วก็จับมันกอดไว้แน่นและสำรวจไปทั่วตุ๊กตาหมีตัวนั้น
"อ่ะ...เอ่อ...ขอบคุณนะคะคุณซอฮยอน นายนั่นรบกวนคุณจริงๆ"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนนี้คุณแม่คุณกำลังคุยกับคุณหมอพอดีค่ะ.."
"คุณแม่...ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเรื่องทั้งหมดก็..."เจสสิก้าคิดในใจ
"เอ่อ...พอดีซอมากับพี่คยูพอดีหน่ะคะ"เจสสิก้าทำท่างงๆ นึกในใจว่าเป็นใคร
"ดิฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่คยูฮยอนหน่ะคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเจสสิก้าพอจะจำพี่คยูได้ไหมค่ะได้ไหม"
"อ๋อ ถ้าเป็นพี่คยู จำได้อยู่แล้วหล่ะคะ เราเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ แต่ว่าไม่อยากเชื่อเลยนะคะว่าคนดีๆอย่างคุณซอฮยอนจะเป็นคู่หมั้นพี่คยู วันๆเอาแต่แกล้งน้องๆ แม่แต่แทมินเองยังทะเลาะกันบ้านจะแตก"เจสสิก้าแอบหัวเราะ เพราะตอนเด็กๆคยูฮยอนมักจะแกล้งเธอ ยุนอา และคริสตัลเสมอ แต่คนที่หนักที่สุดคงหนีไม่แพ้แทมิน น้องชายแท้ๆของเขา
"อย่างนั้นเหรอค่ะ เสียดายจังที่พี่คยูไม่อยู่ ซอจะฟ้องให้หมดเลย"
"โอ้ว...อย่านะ ที่คุณซอเข้าข้างพี่คยูเหรอเนี่ย ไม่น่าเลยเรา" เจสสิก้าและซอฮยอนแอบขำ พวกเขาทั้งสองเข้ากันได้ดีจริงๆ ขณะที่เพิ่งจะรู้จักกัน
"แกร๊ก..."เสียงเปิดประตูดังขึ้น "ทำอะไรกันอยู่เหรอจ๊ะสาวๆ"
"ป่าวนะๆ...เจสไม่ได้นินทาอะไร"ทันทีที่เห็นคยูฮยอนเดินเข้ามาในห้อง เจสสิก้าก็พูดอย่างร้อนตัว ก็แอบนินทาคยูฮยอนกันซอฮยอนอยู่นี่นา
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่คยู แค่คุณเจสสิก้าบอกว่าพี่คยูเนี่ยขี้แยมากเลยตอนเด็กๆ แล้วก็ซุ่มซ่าม แล้วก็......."ยังไม่ทันที่ซอฮยอนพูดจบเจสสิก้าแอบแทรกขึ้น
"พี่ซอฮยอนอ่ะ...เจสบอกแล้วไงค่ะว่าอย่าบอก แฮ่ๆ"เจสสิก้าหันไปยิ้มแห้งๆกับคยูฮยอน
"โธ่ ไอ้เจส เครดิตพี่เสียหมดเลย ดีนะที่ป่วยอยู่ ไม่งั๊นพี่เอาคืนแน่"
"มิน่า ขนาดแทมินกับคริสยังหนีไปเลย"
"ไม่จริง...เขาหนีเธอนั่นแหละ ยัยป้าแอ๊บแบ๊ว...."สิ้นคำพูดของคยูฮยอนทำเอาเจสสิก้าแทบเดือด
"อีลุงบ้า....ไม่พูดด้วยแล้ว...กลับบ้านไปเลย เชอะ"เจสสิก้าเชิดหน้าใส่คยูฮยอน ทำเอาเขาต้องหัวเราะกับเด็กเอาแต่ใจคนนี้ ไม่ว่าจะกี่ปีก็เหมือนเดิม
"ว้า...เอาของมาฝาก แต่ไล่ซะแล้ว...ไปก็ได้ ไม่ง้อ"ทันทีที่ได้ยินคำว่าของฝากเท่านั้น เจสสิก้าหูผึ่งทันที
"เอามาก่อนแล้วค่อยไป...ไหนๆก็อุตส่าห์มา ฮ่าๆๆ"เจสสิก้ารีบแบมือใส่คยูฮยอนทันที
"ไม่ค่อย....ให้ก็ได้ อ่ะ"คยูฮยอนหยิบการ์ดสีสวยมอบให้เจสสิก้า เธอรับมันมาอ่านด้วยความสนใจ
"พี่คยูอ่ะเจสอยากได้ของกิน....แต่ก็ยินดีด้วยนะคะพี่ชาย.....แล้วแสดงความเสียใจแต่พี่ซอฮยอนที่ได้แฟนแบบนี้ ฮ่าๆ"เจสสิก้ากับซอฮยอนหัวเราะแต่คยูฮยอนกำลังส่งสายตาอำมหิตมาให้ทั้งสอง
"เจสล้อเล่น....ยินดีทั้งคู่นั่นแหละ"เจสสิก้ารู้สึกดีใจที่คยูฮยอนจะได้แต่งงานกับผู้หญิงดีๆอย่างซอฮยอน นึกไปก็แอบอิจฉาเหมือนกันเนอะ
"รอแป๊ปนะ ดงเฮจ๋า..."เจสสิก้าแอบหัวเราะใจใน
"ตุ๊กตาน่ารักนี่....ใครให้อ่ะ"คยูฮยอนทักขึ้นเมื่อเห็นตุ๊กตาหมีที่เจสสิก้ากอดอยู่
"บอกเพื่อ...แบร่"
"แฟนให้มาเหรอ??...นี่เธอมีแฟนกับเขาด้วยเหรอเนี่ยยังติ่งหู"
"ฟะ...แฟนเหรอ..."เจสสิก้านิ่งไป ใครจะกล้าบอกกันหล่ะ
"ใช่ๆแฟนให้มา"
"ว่าแล้ว....เฮ้ย แฟนแก...ใครวะ มีแล้วจริงๆเหรอ พี่พูดเล่นเฉยๆ ไม่คิดว่าจะมีจริงๆ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ใคร?"คยูฮยอนรัวคำพูดใส่เจสสิก้าจนเธอเริ่มจะมึนกับคำพูดของเขา เธอหันหน้าไปสบตากับซอฮยอน
"บอกก็ได้..."เจสสิก้าถอนหายใจ "แต่พี่ห้ามบอกใครนะ โดยเฉพาะแม่ฉันกับแม่พี่"
"เออน่า.."คยูฮยอนแสดงความอยากรู้อยากเห็นออกมา
"ก็แบบว่า......."
"ก๊อกๆๆ มาเช็ดตัวคนไข้ค่ะ"เสียงจากหน้าประตูห้องดังเข้ามาข้างใจ ทุกคนเปลี่ยนจุดสนใจไปทันที
"เอ่อ...งั๊นพี่กับซอกลับก่อนนะ ไปหละ ไว้กลับบ้านแล้วเจอกัน"คยูฮยอนพูดกับเจสสิก้า แต่ซอฮยอนกลับแอบเข้ามากระซิบกระซาบกับเธอ
"คุณเจสสิก้าค่ะ คุณดงเฮจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้แหละค่ะ แล้วคุณพอจะมีเบอร์ติดต่อไหมคะ...เผื่อว่า..."
"โอ้วไม่ เบอร์โทรเหรอค่ะ.....ไม่มีค่ะ"เจสสิก้าเพิ่งนึกได้ว่ามือถือราคาแพงของเธอหลับอยู่ใต้มหาสมุทรแปซิฟิกไปชั่วนิรันด์แล้ว ก็เธอเล่นหงุดหงิดปาทิ้งแบบนั้น
"พอดีคุณดงเฮฝากถามหน่ะคะ..."
"ซอฮยอนครับ..เสร็จยัง"คยูฮยอนตะโกนมาจากหน้าคนผู้ป่วย เพราะกำลังรอซอฮยอนอยู่
"ค่าไปแล้ว.."เธอตะโกนตอบก่อนจะหันมาหาเจสสิก้า"ไม่ต้องห่วงค่ะ ซอว่าเดี๋ยวคุณดงเฮต้องมาหาคุณแน่ๆ ไปหล่ะคะ แล้วเจอกัน"ซอฮยอนบอกลาก่อนจะกลับหลังหันไปหาคยูฮยอน
##################################################
"พี่คยูค่ะ พาซอไปซื้อของที่ห้างหน่อยสิค่ะ ซอลืมซื้อของเข้าบ้านตั้งหลายอย่างแหน่ะ น้า..."ซอฮยอนอ้อนขณะที่กำลังเดินมาเรื่อยๆตามทางเดินของโรงพยาบาล
"ได้สิครับ ว่าแต่เป็นแม่บ้านแม่เรือนขนาดนี้ เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวให้ใครเหรอจ๊ะ"คยูฮยอนแซวเล่น ซึ่งทำเอาซอฮยอนเขินเหมือนกัน
"บ้า...พี่ก็รู้นี่...ว่าแต่เป็นเจ้าสาวของใครไม่รู้สิ"
"นายดงเฮแน่เลย..."คยูฮยอนแกล้งประชด "อยู่ตัวติดกันทั้งวันเลย ขนาดหายตัวไปยังเป็นห่วงขนาดนี้ ไม่สบายก็มาเฝ้า เป็นแค่ว่าที่คู่หมั้นที่น่าน้อยใจจริงๆ"
"คนบ้า....แค่นี้ไม่รักแล้วเรียกว่าไรฮะ...อ่ะขอโทษค่ะ"ซอฮยอนกล่าวขอโทษผู้หญิงที่เธอเดินชน นินทาคยูฮยอนกับเจสสิก้ามากไปหน่อยเลยติดนิสัยซุ่มซ่ามตาม
"อ้าว ยุนอา..มาเฝ้าเจสเหรอ"คยูฮยอนทักเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่เดินมาชนกับซอฮยอนมาคือยุนอา
"อ๋อ ใช่แล้ว..."ยุนอาคุยกับคยูฮยอนไม่ได้สนใจซอฮยอน
"อ้าว คุณยุนอา"ซอฮยอนเรียกยุนอา ซึ่งเธอก็หันมา "สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนาน"
"อ้าว สวัสดีค่ะคุณซอ...แล้วนายกับคุณซอ...มาด้วยกัน ได้ไง"ยุนอางง
"เราเป็นคู่หมั้นกันครับ....อ่ะนี้การ์ดยุนอา มาให้ได้นะ"คยูฮยอนถือโอกาสแจกการ์ดไปในตัว
"อ้าว จะแต่งกันเหรอ ยินดีด้วยนะทั้งสองคน...งั๊นเราขอตัวไปเฝ้าเจสก่อนนะ แล้วเจอกัน..."ยุนอาบอกลาก่อนที่จะเดินไปยังห้องของเจสสิก้าอย่างกระฉับกระเฉง
"ซอรู้จักยุนอาด้วยเหรอ"คยูฮยอนถามอย่างสงสัย
"ทำไมจะไม่รู้จักหล่ะคะ...คุณยุนอานี่แหละแฟน....เอ่อ แฟนเก่าของคุณดงเฮเขา คบกันมาตั้งหลายปี แต่คุณยุนอาดันบอกเลิกซะงั๊น คุณดงเฮเศร้าไปนานพอควรถึงกับต้องไปทำใจที่เมืองนอกเลยนะคะ พูดแล้วก็น่าเสียดายเหมาะกันดีด้วย"ซอฮยอนอธิบายอย่างละเอียด
"ผมเชื่อแล้วหละซอ ว่าซอเป็นเลขาจริงๆ"คยูฮยอนแอบแซวคู่หมั้นของตัวเอง
######################################################
ยุนอาเดินเข้ามาภายในห้องผู้ป่วยเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวที่ต้องนอนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
"นี่ยายเจส วันนี้ถ้าได้ออกจากโรงพยาบาลจริงๆเนี่ย เราไปส่งพ่อกับแม่ด้วยกันนะ"
"อยู่แล้วหล่ะคะพี่ยุนอา ขนาดคริสเจสยังไม่ได้ไปส่งเลย ป่านนี้คิดถึงบ้านตายแล้วมั๊ง"
"งั๊นเหรอ...ว้าวตุ๊กตาหมีสวยดีนะ"ยุนอาพูดเมื่อเห็นตุ๊กตาหมีที่เจสสิก้ากอดอยู่ เจสสิก้าไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องมายุ่งกับน้องหมีของเธอ
"เจสไม่ให้พี่ยุนอาหรอกนะ ตัวนี้ของเจสมีคนเอามาเยี่ยม"
"ใครเหรอ..."
"กะ...ก็ พี่คยูกับคุณซอฮยอนไง เพิ่งออกไปเมื่อกี้ไม่รู้สวนกันป่าว"
"อ๋อ ใช่ๆๆ...ว่าแต่ทำไมเราหน้าแดงๆเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า"ยุนอาลองเอาหลังมือพาดไว้ที่หน้าฝากของเจสสิก้า
"ร้อนเลยนะเนี่ย เป็นไข้แน่เลย พี่เรียกหมอให้นะ"
"ห๊า จริงเหรอ จริงด้วย"เจสสิก้าลองเอามือทาบหน้าผากของเธอ ขณะที่ยุนอากำลังตามหมออยู่
"ท่าทางจะเป็นหวัดหน่ะครับ แต่เราก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเป็น2009หรือเปล่า ยิ่งคนไข้ไปติดเกาะอยู่ด้วยผมยิ่งไม่วางใจครับ"หมอที่ตรวจเจสสิก้ากล่าว"น่าจะให้นอนดูอาการอีกสัก2วันครับ"
"อะไรกันค่ะหมอ ตาคนที่ไปติดเกาะกับหนูเขายังได้กลับบ้านวันนี้เลย แล้วหนูหล่ะคะ"เจสสิก้าพูดถึงดงเฮ
"รายนั้นสุขภาพแข็งแรงไม่เป็นไข้ครับ แต่คุณก็อย่าวางใจนะคะ ถ้าคุณไม่พักดูอาการอาจจะแพร่เชื้อได้"หมอพูด"ขอตัวนะครับ"พูดจบหมอที่ตรวจก็ออกไปจากห้องทันที
"นอกจากเจสแล้วยังมีคนรอดอีกเหรอ...พอดีงานพี่เยอะเลยไม่ได้ตามข่าวเลย ขนาดเจสพี่ยังไม่รู้เลยว่าไปติดเกาะอยู่เป็นเดือน"
"อ๋อ ก็มีตานั่นอีกคนหน่ะคะพี่ยุนอา" เจสสิก้าอดนึกถึงใบหน้ากวนๆนั้นไม่ได้ "แต่ว่า..อะไรกัน งั๊นเจสก็ไปส่งพ่อกับแม่ไม่ได้หน่ะสิ โธ่เอ๊ย"
"นั่นสิเนอะ เพราะเครื่องออกเที่ยงคืน"ยุนอาพูด "แต่ถ้าเจสอยากไปส่งเจสไปส่งพี่ก็ได้นะ"
"หา...ทำไมอ่ะ"เจสสิก้าสงสัย
"พี่จะไปอเมริกาเดือนหน้า"
"ไปทำไมอ่ะ ทำงานเหรอพี่ยุนอา มีแต่คนทิ้งเจสไปหมดเลย...."
"ก็ไม่ใช่หรอก...ในเมื่อเจสไปเที่ยวได้แล้วทำไมพี่จะไปไม่ได้ ไปด้วยกันไหมหละ.."
"ไม่เอาแล้ว......เจสกลัวแล้ว เข็ดแล้ว...."เจสสิก้าพูดด้วยความกลัว เจอเรื่องขนาดนี้ไม่กลัวก็คงแปลก
"ฮ่าๆๆ ว่าแล้ว...แต่ว่าเราอยู่คนเดียวได้นะ เพราะพี่จะไปช่วยพ่อกับแม่จัดของแล้วหล่ะ "พูดจบยุนอาก็บอกลาแล้วออกจากห้องไปเลย
"อะไรกัน มาเร็วไปเร็วจริงๆพี่สาวเรา..."เจสสิก้าแอบบ่น "เหงาเป็นเหมือนกันนะ"
"แอ๊ด......"เสียงประตูห้องค่อยๆเปิดออกตามด้วยร่างสูงที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
ความคิดเห็น