คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2
ตึง ตัง ตึง ตัง เสียงของคริสตัลที่วิ่งลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว พร้อมเป้หนึ่งใบและทรงผมที่ยุ่งเหยิง ทำให้รู้ว่าเธอรีบ
"แม่คะ พี่เจสไปไหนแล้วหละคะ.."คริสตัลหยุดพูดพลางหอบอาจจะเป็นเพราะเธอกำลังรีบ"หนูไปห้องพี่เค้าแล้วไม่เห็นเจอเลย"
"พี่เขาออกไปตั้งแต่6โมงแล้วโน่น.."แม่ของเธอตอบ"แต่ตัวซะดูดี ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน"
"เหรอคะแม่...กะจะชวนพี่เจสไปเที่ยวห้างหลังเลิกเรียนซะหน่อย...ไปแล้วนะแม่ คริสรีบ"ทันทีที่พูดจบ คริสตัลไม่รอช้าคว้าขนมปังปิ้ง2แผ่นยัดใส่ปากแล้วกรอกนมใส่ปากตัวเองอย่างรวดเร็ว
"คริส ใจเย็นๆสิลูกเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก"อันที่จริงมันก็ควรจะรีบอยู่หรอก อีกแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว โรงเรียนของเธอก็ใช่ว่าจะอยู่ใกล้มันก็ต้องรีบเป็นธรรมดา
"ไอแอ้วอะอ๊ะ(ไปแล้วนะคะ)"เธอพูดทั้งๆที่ขนมปังในปากเธอยังไม่ถูกกลืนลงไปเลย
"อะไรกันเนี่ย...ขนมปังจะติดคอตายไหมเนี่ยยัยคริส"คนเป็นแม่ได้แต่บ่นกับการกระทำของลูกสาวคนเล็ก
คริสตัลเดินมาเรื่อยๆจนถึงบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งที่ติดอยู่กับบ้านของเธอ ก่อนที่จะมองลอดขึ้นไปที่หน้าต่างชั้นบนก็เห็นว่ามันเปิดไฟสลัวอยู่ ทำให้รู้ได้ว่าเจ้าของห้องต้องยังไม่ตื่นแน่ๆ
ติ๊งหน่องๆๆๆๆๆๆๆ คริสตัลรัวเสียงออดใส่เจ้าของบ้านทันที คนในบ้านคงจะทนไม่ไหวจึงต้องเดินออกมาหน้าระเบียงเพื่อดูตัวการที่รบกวน
"แทมินนนนนนนนนนนนนนนนน...............นายจะตื่นได้ยัง"คริสตัลตะโกนสุดเสียงเพื่อให้ได้ยินไปถึงชั้นบน คนที่ออกมาหน้าระเบียงนั้นก็แสดงสีหน้าดูก็รู้ว่าคงจะยังไม่ตื่นเต็มตาสักเท่าไหร่
"อารายของเธอ......จองซูจองงงงงง"เขาตะโกนเรียกเธอเต็มยศด้วยน้ำเสียงสะลืมสะลือ
"นี่โรงเรียนจะเข้าแล้วนะอีกแค่ยี่สิบนาทีเอง"คริสตัลตะโกนตอบกลับไป ซึ่งได้ผล ตาของแทมินเบิ่งกว้างขึ้นทันที
"ห๊า.....สายแล้ว"แทมินรีบก้าวขายาวๆของเขาเข้าไปในบ้านทันที ก่อนที่จะทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จภายในเวลาไม่ถึง10นาที แล้ววิ่งออกจากบ้านอย่างรีบร้อน
"นี่นาย เลิกตื่นสายได้แล้ว "คริสตัลใช้น้ำเสียงดุขู่
"วันนี้เธอก็สายเหมือนกันนั่นแหละ"ร่างสูงไม่ยองเอาเสียงเข้าสู้ด้วย
"แล้วจะสายกว่านี้ถ้านายยังไม่รีบ"คริสตัลลากร่างสูงให้เดินตามอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยากไปโรงเรียนสายหรอก จริงไหมหละ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เพราะวันนี้เป็นการทำงานวันแรกของเธอ วันนี้เจสสิก้าเลยคึกกับการทำงานเป็นพิเศษ ทั้งๆที่คนอื่นยังไม่ได้เข้าออฟฟิศกันเลย
จะมีก็แต่คนที่มาแต่เช้าตรู่เท่านั้น
"อ๊ะ"เจสสิก้าซึ่งบังเอิญเหลือบมองไปรอบๆแผนก ก็ดันไปสบสายตากับพนักงานร่วมแผนกคนหนึ่งพอดี
"สวัสดีคะ"เธอลุกขึ้นและโค้งให้เขาในฐานะที่เขาเป็นรุ่นพี่
"สะ..สวัสดีครับ"เขาโค้งตอบเธอด้วยท่าทางเลิ่กๆลักๆ"พนักงานใหม่เหรอครับ"เขาถาม
"ใช่คะ ชื่อจองซูยอน คะ หรือจะเรียกว่าเจสสิก้าก็ได้"
"ชื่อน่ารักเนอะ พี่ชื่อหานเกิงจ๊ะ"หานเกิงทักทายรุ่นน้อง"หรือจะเรียกว่าฮันกยองก็ได้ แต่ถ้าสั้นๆจริงๆเรียกพี่ฮันเฉยๆก็ได้"
"พี่เป็นคนจีนเหรอคะ"เจสสิก้าถาม เพราะดูจากชื่อของเขาแล้วมันไม่ใช่ภาษาเกาหลี
"ใช่แล้วครับ...พี่เป็นคนจีน แต่เจสสิก้าเป็นคนประเทศไรเหรอ ชื่อก็ดูไม่เหมือนเกาหลีเลย"หานเกิงถามกลับไปบ้าง
"อ๋อ เป็นคนเกาหลีนี่แหละคะ พอดีตอนเด็กๆไปอยู่ที่อังกฤษ คุณแม่เลยตั้งชื่อให้ใหม่เพราะว่าเพื่อนๆที่โน่นเรียกชื่อภาษาเกาหลีไม่ได้คะ แล้วก็ติดๆมา"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะสิก้า โต๊ะพี่ก็อยู่ข้างๆมีไรก็เรียกได้ตลอด เอ๊ะ พี่เรียกแบบนี้ได้ป่าวเนี่ย สั้นดี"
"อ๋อ ได้อยู่แล้วคะ เพื่อนเจสก็เรียกเจสอย่างนี้เหมือนกันคะ"เธอยิ้มให้เขา
"นี่ดูเหมือนจะขยันขันแข็งตั้งแต่วันแรกเลยนะ จะรีบไปไหนเนี่ย ไปกินกาแฟกับพี่ก่อนไหมครับ"หานเกิงเอ่ยชักชวน
"ดีเลยคะ เจสก็หิวๆอยู่เหมือนกัน"ทันทีที่เธอพูดจบ หานเกิงก็เดินนำไปทันที นี่ก็คงเป็นการดีที่เธอจะได้รู้จักกับเพื่อนร่วมงานใหม่
"อ้าว พี่ฮันทำอะไรอยู่เหรอคะ"ขณะที่กำลังอยู่บริเวณโต๊ะชงกาแฟก็มีสาวร่างผอมสูงคนหนึ่งทักทายหานเกิง
"อ้าวซูยองจัง...หายป่วยแล้วเหรอจ๊ะ ผมเป็นห่วงนะ"หานเกิงเอามือโอบสาวร่างสูงคนนั้น แต่ยังไงก็ตามก็สูงน้อยกว่าเขาหลายสิบเซนเลย
"ก็ยังไม่ค่อยหรอกคะ..."เธอตอบเขาโดยแทบจะไม่สนใจคนข้างๆที่มากับหานเกิงด้วย
"พี่ซูยอง..นั่นพี่หรือเปล่า"เจสสิก้าทักขึ้น ซูยองจึงหันมาที่เจสสิก้าทันที
"สิก้า...นั่นเธอเหรอเนี่ย"ซูยองละความสนใจจากแฟนหนุ่มมาสนใจเจสสิก้าทันที
"ใช่คะ...ไม่ได้เจอกันนานนะคะ"เจสสิก้าพูดทักทาย
"นี่นซิ แล้วนี่เพิ่งจะมาทำงานที่นี่เหรอ"ซูยองทักเจสสิก้ากลับ
"คะ...อยู่ฝ่ายต่างประเทศ"
"นี่....มันอะไรกันเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วนะ"หานเกิงสวนขึ้นเมื่อเริ่มปะเรื่องไม่ถูก
"อ๋อ พี่ฮัน นี่เจสสิก้าคะ เป็นรุ่นน้องจากโครงการแลกเปลี่ยน ไปปีเดียวกันคะ แต่ซูยองเรียนแก่กว่าปีนึง เลยกลับมาก่อน พอไปเราก็ส่งเมลล์คุยกันบ่อยๆ ไม่น่าเชื่อเลยตอนนี้สวยขึ้นตั้งเยอะ"ซูยองหันมากอดคอเจสสิก้าด้วยความสนิทสนม
"แต่เจสอยากสูงขึ้นมากกว่านะคะพี่ซูยอง"ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกสนาน
จนกระทั่ง..
"เนี่ยคะ พอเรียนจบกลับมาไม่ถึงอาทิตย์เจสก็มาทำงานแล้วคะ รู้สึกผิดที่เผาเงินครอบครัวไปเยอะ...พี่ซูยองคะ ..พีฮันคะ"ขณะที่สนทนากันอยู่นั้นเจสสิก้าสังเกตได้ว่าซูยองและหานเกิงนิ่งไป แล้วกำลังมองบางอย่างอยู่ เจสสิก้าจึงหันไปมองตามสายตาของทั้งสอง
มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาด้วยท่าทีที่สง่างาม ดูก็รู้ฐานะของเธอ ยิ่งกระเป๋าแล้ว แชแนลของแท้แน่นอน
"สวัสดีคะ/ครับ"หานเกิงและซูยองพูดขึ้นแล้วก้มหัวพร้อมกัน เจสสิก้าจึงก้มหัวตามอย่างรวดเร็ว
"เธอ"หญิงคนนั้นมองมาที่เจสสิก้า "คงจะเป็นพนักงานใหม่หนะสิ"
"คะ"เจสสิก้าตอบรับ
"ท่าทางฉันจะต้องบอกฝ่ายบุคคลแล้วหละ ว่าเราควรคัดคนที่มารยาทด้วย"เธอแสยะยิ้มก่อนที่จะเดินก้าวฉับๆผ่านไป เจสสิก้าได้แต่ทำท่าทางสงสัย
"เธอคือใครเหรอคะ"เจสสิก้าเว้นเสียงไปสักพัก"ดูน่ากลัวจัง"
"ชื่อทิฟฟานี่ ฮวาง เป็นคู่หมั้นของท่านประธาน"ซูยองอธิบาย
"เธอดูน่ากลัวจังเลยพี่ซูยอง...พูดตรงๆนะ เธอไม่ค่อยเหมือนกับคุณซีวอนเลย คุณซีวอนออกจะเฟรนด์ลี่ สุภาพบุรุษ อัธยาศัยดี ใจดีด้วย"เจสสิก้าพูดขึ้นตามความเห็นของเธอ เท่าที่เธอได้พบกับซีวอนแล้ว เธออดจะสงสัยไม่ได้ว่าเวลาเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันจะเป็นยังไง
"ก็รู้ๆกันอยู่ พวกคนรวยหนะ ในหัวมีแต่ธุรกิจ เรื่องคลุมถุงชนนี่ จิ๊บๆเลย"ซูยองสาธยายเรื่องให้เจสสิก้าฟัง
"เหรอคะ.."เจสสิก้าพยักหน้า
"ว่าแต่ สิก้าเคยคุยหรือไม่ก็เจอกับท่านประธานด้วยเหรอ"ซูยองถาม เจสสิก้าพยักหน้า
"ขนาดพี่กับพี่ฮันทำงานที่นี่มาเกือบปีพี่ยังไม่เคยได้คุยกับท่านเป็นการส่วนตัวเลย ก็มีแค่เรื่องประชุมเท่านั้นแหละ"ซูยองอธิบาย
"แต่เมื่อเช้านี้เขาเป็นคนเรียกเจสไปพบเองนะคะ"
"ท่าทางเธอจะใหญ่พอควรเลยนะเนี่ย "ซูยองยิ้มกรุ้มกริ่ม "หรือว่าเขาจะสนใจเธอเข้าให้หละ"
"แต่เขามีคู่หมั้นแล้วนะคะพี่ซูยอง "เจสสิก้าพูดด้วยน้ำเสียงกลัวๆ
"ก็บอกแล้วไง ว่ามันเป็นธุรกิจ"ซูยองตบบ่าน้องรัก
"เอ่อ...ที่รักจ๊ะ ผมว่าเราเลิกนินทาเจ้านายกันเถอะ ดีไม่มีกำแพงมีหูประตูมีช่วง นะจ๊ะ "หานเกินพูดด้วยท่าทางกลัวๆ กลัวว่าจะถูกไล่ออกเข้าให้หละ
"พี่ฮัน เค้าพูดกันว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่องตากหาก แต่ก็จริงอยู่ ฝ่ายต่างประเทศนี่แหละตัวนินทาชั้นดีเลย สิก้ารู้ไหมมันนินทากันตั้งหลายภาษา กลุ่มโน้นนินทาภาษาจีน อีกกลุ่มนินทาภาษาสเปน อีกกลุ่มนินทาภาษาญี่ปุ่นบ้างหละ พี่หละเบื่อ เพราะฟังไม่รู้เรื่อง 555+"
เต้ง... เสียงนาฬิกาบ่งบอกว่าได้เวลาเริ่มทำงานแล้ว ทั้งสามคนจึงแยกย้ายกันไป
เจสสิก้ากำลังขมักเขม้นกับการแปลต่อเหมือนเมื่อเช้า จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์มาทำลายความสนใจของเธอ
"สวัสดีคะ ต้องการเรียนสายกับใครคะ"เจสสิก้าพูด
"สวัสดีครับ ผมซีวอนนะครับ คุณซูยอน"เมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใครทำเอาเธอแทบจะขนลุก
ก็เขาเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้นี่นา โทรมาด้วยตัวเองขนาดนี้ เป็นใครๆก็คงคิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องเล็ก
"คะ...พูดอยู่คะ"เจสสิก้ากำลังรักษาระดับเสียงให้คนที่ที่สุด
"กลางวันนี้คุณว่างไหมครับ"เขาถาม
"ว่างคะ"เป็นเจ้านายถาม ใครกันเล่าที่จะตอบว่าไม่ว่าง สงสัยคงจะเป็นเรื่องงาน
"ถ้าอย่างนั้น กลางวันนี้ผมจะมารับคุณไปทานข้าวนะครับ"แล้วซีวอนก็วางสาย ทำเอาเจสสิก้าเหงื่อตก
ทานข้าวอย่างนั้นเหรอ เขามีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาทานข้าวกับเธอ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้ก็ถึงเวลาเข้าเรียนของทุกๆโรงเรียนแล้ว ก็คงหนีไม่พ้นโรงเรียนของคริสตัลและแทมินด้วยเช่นกัน
"สวัสดีนักเรียน"ชายสูงวันเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมอุปกรณ์การสอน ดูก็รู้ว่าเขาต้องเป็นครูแน่นอน
"สวัสดีคะ/ครับ"นักเรียนทั้งห้องทักทายตอบ
"วันนี้ครูเอาผลสอบย่อยเมื่อวันก่อนมาแจก มารับไป ฮันยังซาน"เจ้าของชื่อเดินออกมรับผลสอบอย่างหวาดกลัว
"คนต่อไป คนนี้ได้คะแนนมากที่สุดของห้อง น่าเสียดายผิดไปแค่ข้อเดียว จองซูจอง"คริสตัลเดินออกมารับคะแนนสอบด้วยความดีใจ แต่ในสายตาของคุณครูแล้ว เป็นเรื่องปกติที่คริสตัลได้คะแนนมากที่สุดของห้อง
และปกติที่...
"ลีแทมิน...เธอเป็นคนเดียวที่สอบตกของครู คาบพักไปซ่อมด้วยเข้าใจไหม"แทมินพยักหน้าก่อนที่จะรับผลสอบแล้วกลับมานั่งที่เดิมของตนเอง
"นายได้เท่าไหร่เนี่ย"คริสตัลถามพลางหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านใต้โต๊ะ
"4เต็ม20"แทมินตอบน้ำเสียงปกติ เพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา
"ข้อสอบออกจะง่ายนะเนี่ย ทำไมได้น้อยจังอ่ะ"
"ก็ฉันไม่ได้ฉลาดอย่างเธอนี่"แทมินตอบแนวประชดประชัน
"อะไรกันแค่นี้ก็งอน...เชอะ"คริสตัลเบะปากก่อนที่จะหันมาสนใจตั้งใจเรียนต่อ
"ก็เพราะนายเป็นอย่างงี้ไงหละ คะแนนมันเลยหายไปหมด"คริสตัลส่ายหัวให้คนข้างๆซึ่งกำลังนอนฟุบไปกับโต๊ะอยู่
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้ยุนอากำลังอยู่ที่ร้านคอฟฟี่ช็อปชั้นล่างสุดของบริษัทที่ทำเกี่ยวกับนิตยสาร ปกติเธอจะมาหาอาหารเช้ากินรองท้องที่นี่ทุกวัน
"คุณคิบอม"ยุนอายิ้มก่อนที่จะโบกมือเพื่อให้ชายหนุ่มที่มาใหม่รู้ว่าเธออยู่ตรงนี้
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณยุนอา"เขาทักทายเธอแล้วลงนั่นลงที่โต๊ะที่เธอนั่งอยู่อย่างสนิทสนม
"วันนี้คุณคิบอมมาเช้าจังเลยนะคะ"เธอพูดพลางจิบกาแฟ
"ก็..ผมจะได้มาเจอคุณยุนอาไงครับ"เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เธอ
"คุณคิบอมนี่ก็ปากหวานนะคะ"ตอนนี้หน้ายุนอาแดงไปหมดเพราะว่าเธอกำลังเขินอยู่
"ว่าแต่ ตกลงคุณยุนอามีแฟนหรือยังครับเนี่ย...ผมรอคำตอบขอบคุณมานานแล้วนะครับ"คิบอมยิ้ม"คนสวยๆอย่างคุณ ผมเสียดาย"คิบอมเอามือของเขาจับไปที่ปลายคางของหญิงสาว
"ฉันก็เสียดายผู้ชายดีๆอย่างคุณเหมือนกันคะ"คิบอมยิ้มอย่างพอใจ ทั้งสองพูดคุยกับโดยที่ไม่ได้สังเกตด้านหลังของทั้งคู่เลย
ชายคนหนึ่งในชุดสูท สวมแว่นกันแดดสีดำ กำลังลดหนังสือพิมพ์ลง และสังเกตบทสนทนาและการกระทำต่างๆของพวกเขาทั้งหมด
"เพราะมันใช่ไหม จองยุนอา"เขาพึมพำออกมา "กับคิมคิบอม เจ้าของนิตยสารอันดับหนึ่งของเกาหลีงั๊นเหรอ แน่นอนที่สุดคนที่ชนะต้องเป็นฉัน"เขาแสยะยิ้มออกมาด้วยความมั่นใจ
ความคิดเห็น