คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่10
ซอฮยอนจัดแจงเก็บข้าวของใช้ต่างๆที่อยู่ทั้งบนโต๊ะและในลิ้นชักจัดแจงจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนจะยัดมันทั้งหมดใส่ไปในลังกระดาษ
"เอ่อ...คุณซอครับ เก็บของเร็วจังเลย ท่าทางจะเบื่อหน้าผมมากๆเลยนะเนี่ย..."
"อะไรกันคะ ซอแค่ไม่อยากถูกไล่ตากหาก คุณดงเฮนี่พูดแบบนี้อีกแล้วนะคะ"
"อะไรกับครับคุณซอฮยอน คุณก็รู้ว่าผมล้อเล่น แล้วนี่ใครมารับเหรอครับเนี่ย ดูข้าวของคุณก็เยอะเหมือนกัน"
"อ๋อ เดี๋ยวสักพักพี่คยูจะมารับหน่ะค่ะ คุณดงเฮไม่ต้องเป็นห่วง"ซอฮยอนพูดพลางเก็บของต่อไป
"ให้ผมช่วยยกนะครับ"ดงเฮเดินเข้ามาก่อนที่จะแย่งกล่างกระดาษไปจากมือของซอฮยอน
"ไม่ต้องหรอกค่ะ เอามานะ"ซอฮยอนพยายามยื้อ แล้วในที่สุดทั้งสองก็ต้องแย่งกล่องกระดาษกันเองเสียอย่างนั้น
"ผมถือให้นะครับ...คุณซอยังมีกระเป๋าถืออีกไม่ใช่เหรอ"ดงเฮยังคงถือโอกาสแย่งต่อไป
"มะ...ไม่ดีหรอกคะ"ซอฮยอนพยายามปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
"ให้ผมถือก็ได้นะครับ" บุคคลที่สามพูดขึ้น
"อ้าวพี่คยู.."ซอฮยอนปล่อยกล่องใบนั้นทันที แล้วรีบเข้าไปหาคยูฮยอนที่มารับทันทีโดยคิดว่าดงเฮจะเป็นคนถือกล่องเอาไว้
"ตุ๊บ!! โอ๊ย..."กล่องกระดาษหล่นใส่เท้าดงเฮทันที
"ตายจริง...ซอขอโทษค่ะคุณดงเฮ...พี่คยูคะ ช่วยซอถือกล่องนี้หน่อยสิคะ หนักจังเลย"ซอฮยอนชี้ไปที่กล่องกระดาษที่ทับขาดงเฮอยู่
"แล้วจะดีมากๆเลยครับถ้าคุณคยูฮยอนรีบยกมันออกไปจากขาผม"คยูฮยอนรีบเข้ามายกกล่องกระดาษออกไปทันที
"เอ่อ...ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าคุณ แต่ก็ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยดูแลซอฮยอน"คยูฮยอนหันมาพูดกับดงเฮที่เอามือกุมเท้าอย่างเจ็บปวด
"เอ่อ....ซอขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันค่ะคุณดงเฮ"ซอฮยอนมองสลับไปมาระหว่างคยูฮยอนและดงเฮก่อนที่จะโค้งให้ดงเฮอย่างสวยงามทิ้งท้ายก่อนจะเดินควงแขนคยูฮยอนออกไป
หลังจากที่เริ่มตั้งสติได้แล้วดงเฮรีบต่อโทรศัพท์ไปยังฝ่ายบุคคลทันที
"แผนกบุคคลากรครับ...ผมต้องการพนักงานตำแหน่งเลขา ด่วนมาก....คุณช่วยหาให้ผมหน่อยนะครับ เอ่อ... ว่ายังไงนะครับ ครับ.. ให้เธอขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย..."พูดจบดงเฮก็วางสายทันที
"ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!! "เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เชิญครับ"ดงเฮที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นั้นตอบอย่างไม่ใส่ใจ
ประตูค่อยๆถูกเปิดออกโดยบุคคลที่กำลังจะมาสมัครงาน
"เอ่อ...สะ...สวัสดีค่ะ"เธอพูดออกมาด้วยเสียงกล้าๆกลัวๆ
"ครับ.."ดงเฮลดหนังสือพิมพ์ลงเพื่อว่าจะได้แอบเหล่มองบุคคลที่เพิ่งจะมาสมัครงาน แต่ทันทีที่ได้เห็นหน้าของเธอดงเฮถึงกับต้องวางหนังสือพิมพ์ที่ปิดหน้าลงทันที
"คุณนั่นเอง.../ คุณเองเหรอ..."ยูริและดงเฮพูดขึ้นมาพร้อมกัน
"คุณนั่นเอง ... ชื่ออะไรนะจำไม่ได้ แฟนยัยเจสนี่"ยูริพูดเป็นชุด
"ลีดงเฮครับ"
"อ๋อเหรอคะ ดิฉันควอนยูริคะ เอ่อ ยินดีที่ได้พบกันอีก ว่าแต่ดูเหมือนคุณจะมีตำแหน่งงานว่างใช่ไหมคะ.."ยูริถาม
"อ๋อ ครับ"ดงเฮตอบเรียบๆ
"ตำแหน่งไหนเหรอคะ"
"เลขาของผมครับ"ยูริเงียบไปสักพักก่อนจะคิดบางอย่าง
"เอ่อ...ยัยควอน แกจบอักษรมาไม่ใช่เหรอไง"ยูริคิด
"แล้วตกลงคุณจะทำได้ไหม"ดงเฮถามเพื่อย้ำความมั่นใจ
"ดะ ดะ ดะ ได้ค่ะคุณดงเฮ เอ่อ จะให้เริ่มงานเลยไหมคะ..."
"อ่ะ...เอ่อ คุณพร้อมเหรอครับ"
"พร้อมอยู่แล้วคะ ยูริพร้อมเสมอ....ถ้าได้ค่าซ่อมรถ"คำหลังยูริแอบงุบงิบเสียงเอาไว้จนเขาไม่ได้ยิน
"ดะ...ได้ครับ"แม้แต่ดงเฮตอนนี้ยังกลัวอารมณ์ขึ้นๆลงๆของยูริเหมือนกัน "ผมจะให้คุนฮโยยอนมาช่วยสอนงานคุณแล้วกันนะครับ.."เขาพูดก่อนที่จะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเรียกพนักงานของเขา
"เอ่อ...ได้ค่ะ"ยูริพยักหน้า
"ผมขอที่อยู่คุณหน่อยได้ไหมครับ"ดงเฮพูดพลางยื่นปากกาและกระดาษให้เธอ
"เอ่อ...ยูริเตรียมเอกสารสมัครงานมาหมดเลย คุณดงเฮจะเอาหมดเลยไหมคะ"
"อ๋อ...ครับๆ"ดงเฮยื่นมือรับเอกสารต่างๆของยูริมาไว้กับตัว
"ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!"เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
"ดูเหมือนคุณฮโยยอนจะมาแล้วหล่ะครับ....."ดงเฮหันมาพูดกับยูริด้วยท่าทีดีใจ "เชิญครับ!!"ดงเฮตะโกนเรียกให้คนที่อยู่หลังประตูเข้ามา
"คุณดงเฮคะ ดิฉันมาแล้วคะ"ฮโยยอนรายงานตัว
"คุณมาก็ดีแล้วหล่ะครับ พาคุณยูริไปฝึกงานตำแหน่งเลขาทีครับ"
"อ๋อ ค่ะ เชิญค่ะคุณยูริ"
"อ่ะคะ"ยูริเดินตามฮโยยอนออกจากห้องไป
ส่วนดงเฮ..
"เอาหละสิก้า ตอนนี้ผมรู้แล้วหล่ะ ว่าจะตามคุณไปที่ไหนดี"ดงเฮหยิบทะเบียนบ้านของยูริมาดูก่อนที่จะยิ้มออกมา
"ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ"เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ดงเฮคว้าโทรศัทพ์มือถือของเขาขึ้นมาก่อนจะเปิดดูมัน
"ฉันซันนี่นะ มีเรื่องจะคุยกับนาย มาพบฉันที่ร้าน..."
ยังไม่ทันที่ดงเฮจะอ่านข้อความจบ เขาก็กดปิดมันก่อนที่จะลบทิ้งทันที..
########################################################
"ได้ค่ะ เดี๋ยวเจสจะติดต่อกับทางฝ่ายนั้นให้นะคะ คุณซีวอนไม่ต้องห่วงคะ"เจสสิก้ารับแฟ้มงานมาจากซีวอน
"ยังไง ผมก็ต้องฝากคุณด้วยนะครับ ทางประเทศนั้นเนี่ยถ้าเราได้มาเป็นพันธมิตร"
"ยิ่งคุณบอกว่าเป็นงานสำคัญแล้วเนี่ย..."
"คุณยิ่งเครียดเหรอครับ"ซีวอนแทรกขึ้นมา
"ป่าวหรอกคะ เจสยิ่งต้องพยายามมากกว่า"เจสสิก้ายิ้มกลับไปให้ซีวอน "เจสขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ"เจสสิก้าโค้งให้ซีวอนตามปกติก่อนจะหันแล้วออกจากห้องไป
ซีวอนเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานก่อนที่จะเริ่มจัดการภาระงานของตัวแต่
แต่ยังไม่ทันจะเริ่มประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดขึ้นโดยไม่ทันได้ขออนุญาต
"ท่านคะ...คุณเจสสิก้าเป็นลมคะ"เลขาของซีวอนรีบเปิดกระตูเข้ามาด้วยท่าทีตื่นตระหนก
"ครับ...เธออยู่ไหนครับ"ซีวอนถามอย่างตระหนกเช่นเดียวกัน
"อยู่หน้าห้องค่ะ คุณจางกับคุณคิมดูแลอยู่ข้างนอก"เลขาตอบ แต่ซีวอนไม่ได้ตอบอะไรเธอไปกลับรีบวิ่งออกมาที่จุดเกิดเหตุทันที
"คุณเลขาชินช่วยไปหยิบกระเป๋าของผมในห้องแล้วตามไปที่รถนะครับ"พูดจบซีวอนก็อุ้มร่างของเจสสิก้าที่เป็นลมไม่ได้สติขึ้นมา
"ค่ะสักครู่นะคะ"เลขาตอบก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้อง
######################################################
ซีวอนขับรถอย่างรีบเร่งเพื่อจะพาเจสสิก้าไปโรงพยาบาล
"อดทนนะครับคุณเจสสิก้า จะถึงโรงพยาบาลแล้ว.."เขาพูดกับร่างไร้สติของเธอ แต่ดวงตาของเจสสิก้ากลับค่อยๆเปิดออก
"มะ...ไม่เป็นไรคะคุณซีวอน พาเจสกลับบ้านเถอะค่ะ"
"บ้านของคุณเหรอครับ"เขาถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเจสสิก้าดูเหมือนจะไปพักหลายที่เหลือเกิน ทั้งบ้านของเธอ ทั้งคอนโดของยุนอา
"อ๋อ ลืมไปคะ เจสพักกับยูริ เอ่อ ต้องไปทางนี้คะ.."เจสสิก้าชี้บอกทางไปคอนโดของยูริให้ซีวอนรู้
"อ๋อ...ครับ"ซีวอนขับรถไปตามทางที่เจสสิก้าบอกซึ่งไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทาง
"ดูท่าทางคุณจะไม่ค่อยไหวนะครับ...ให้ผมไปส่งที่ห้องนะ"ซีวอนอาสา เพราะตอนนี้เจสสิก้าเองดูโทรมมาก
"เอ่อ..ค่ะ"เจสสิก้ารู้ตั้วดีว่าตัวเองต้องไม่ไหวแน่ๆจึงรับคำไป
###############################################
"ชั้นนี้แหละคะคุณดงเฮ"ยูริบอกดงเฮก่อนที่ทั้งสองจะก้าวออกมาจากลิฟท์ ยูริเดินออกมาก่อนอย่างมีความสุข ก็ใครจะไม่ดีใจหล่ะก็เล่นมาสารถีขับรถมาส่งถึงคอนโด ถึงจะมีจุดประสงค์แอบแฝงก็เถอะ
"เอ่อ...ให้ผมรอสิก้าตรงนี้ก็ได้ครับ จะได้ไม่ไปรบกวนห้องคุณ"ดงเฮยืนกรานว่ายังไงเขาก็จะรอหน้าลิฟต์ตรงนี้
"เฮ้ย..คุณเพื่อนเขย เอ้ย คุณดงเฮ...ไหนๆก็มาแล้วไปเซอร์ไพรซ์ยัยเจสมันหร่อยซิ มันต้องดีใจมากเลย แล้วคุณก็บอกมันไปเลยว่าจะชวนไปกินข้าว โรแมนติกดีออก"ยูริพูดพลางใส่อารมณ์แบบเพ้อฝันเข้าไป
"เอ่อ...ไม่ดีกว่า......คุณจะทำอะไรหน่ะ"ยูริไม่ฟังคำปฏิเสธของเขา แต่กลับรีบลากชายหนุ่มให้เดินตามตัวเองไปทันที
"ตามมาเลยดีกว่าค่ะ ไม่ต้องเกรงใจอะไรหรอก"ทำเอาเขาต้องตามยูริไปซะดื้อๆ
"เอ๊ะ ห้องอยู่ไหนนะ"ยูริเดินหาห้องของตัวเองแถวๆละแวกนั้นอยู่นานสองนาน แต่ก็ดันไม่เจอสักที
"เอ่อ แล้วห้องคุณยูรินี่ ไม่ใช่ 903เหรอครับ"
"อ๋อใช่คะ แต่ทำไมแถวนี้มันแปลกๆ เค้าเปลี่ยนเบอร์ห้องเหรอไงเนี่ย ว่าแต่คุณรู้เบอร์ห้องยูริได้ยังไงคะ"
"ก็ เห็นในใบประวัติหน่ะครับ"
"อ๋อ...ฮิฮิ"ยูริแอบหัวเราะในลำคอ
"นายนี่ไม่เบาเลยนะเนี่ย แอบสืบที่อยู่จนได้"ยูริคิดในใจ
"เอ่อ...แถวๆนี้มันห้อง906 ถึง 910 นะครับคุณยูริ ห้องคุณอยู่ฝั่นนู้นหรือเปล่าครั้ง"ดงเฮชี้ฝั่งตรงข้ามระเบียงให้ยูริดู
"ตายแล้ว จริงด้วย...เลี้ยวผิดซอก แฮ่ๆ"ยูริเตรียมจะวิ่งอ้อมไปยังห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันที
แต่ดงเฮกลับหยุดนิ่งราวกับรูปปั้น
"อะไรเหรอคะคุณดงเฮ.."ยูริมองไปตามสายตาของดงเฮ
###############################################################
ซีวอนเดินออกมาจากห้องของยูริหลังจากที่ประคองเจสสิก้ามาส่งถึงห้อง
"แน่ใจนะว่าคุณจะไม่ไปโรงพยาบาลจริงๆ"ซีวอนถามเพื่อความแน่ใจ
"ค่ะ แค่พักผ่อนนิดหน่อยก็พอแล้ว เมื่อคืนเจสคุยกับยูริดึกไปหน่อยคะ เลยเป็นแบบนี้"เจสสิก้าพูดพลางเอาเเขนของเธอท้าวผนังห้องไปด้วยเพื่อการทรงตัว
"ความจริงผมน่าจะรอจนกว่าเพื่อนคุณจะกลับมานะ ผู้หญิงอยู่คอนโดคนเดียวก็ไม่ค่อยจะปลอดภัยเท่าไหร่..."
"ไม่เป็นไรคะ ยูริกำลังจะกลับมาแล้วค่ะ คุณไม่ต้องห่วงหรอก "
"ถ้าอย่างนั้นผมกลับแล้วนะครับ"ซวอนขอตัวกลับทันที ดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงจะไม่ค่อยอยากให้เขาอยู่เท่าไหร่
"ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยค่ะที่รบกวน คุณซีวอน"เจสสิก้าโค้งให้ซีวอนก่อนที่จะโบกมือลาส่งท้าย
######################################################
"อ่ะ นั่นมันรุ่นพี่ซีวอนนี่นา"ยูริที่กำลังสังเกตการณ์อยู่พูดออกมาเมื่อเห็นซีวอนเดินผ่านทั้งคู่ไปโดยไม่ได้สังเกตทั้งยูริและดงเฮ
"คุณรู้จักด้วยเหรอ"
"อ๋อ รุ่นพี่ชาวเกาหลี สมัยอยู่อิตาลีหน่ะคะ สมัยนั้นแหม่มกรี๊ดเพียบ แต่ยูริไม่ค่อยสนิทด้วย สมัยนั้นได้ข่าวเหมือนกันค่ะ ว่าแอบปิ๊งยัยเจส แต่ก็เป็นแค่ข่าวลือ"เท่าที่ดงเฮคิด(ไปเอง)แล้ว ดูเหมือนว่านายซีวอนนั่นจะรู้จักกับเจสสิก้ามานานกว่าเขาเสียอีก
"เอ่อ....ผมคิดว่าผมกลับก่อนดีกว่านะครับ"ดงเฮพูดกับยูริ
"อะไรกันคะ ไหนๆก็มาแล้วทำไมรีบกลับนักหล่ะ ไม่ไปทานข้าวกับยัยเจสแล้วเหรอคะ"ยูริสงสัยกับท่าทีว่าจะกลับเอาลูกเดียวของดงเฮ
"เอ่อ ผมเพิ่งจะนึกได้ว่ามีงานหน่ะครับ"
"อ้าว ไหนคุณบอกว่าวันนี้ว่างไงคะ"
"เอ่อ งานกะทันหันครับ ผมเพิ่งจะนึกได้"
"ไม่ไปทักทายยัยเจสซะหน่อยเหรอคะ อุตส่าห์มานะเนี่ย"
"เอ่อ ฝากคุณยูริทักทายแล้วกันนะครับ ผมว่าจะกลับแล้วจริงๆ"
"งั๊นแย่จัง กลับดีๆนะคะ ขอบคุณด้วยคะที่มาส่ง"ยูริโค้งให้ดงเฮฐานะเจ้านายก่อนที่จะเดินตรงไปยังห้องของตัวเอง
"มันยังไงกันแน่...ไหนบอกว่าไม่มีอะไรกันไง แต่นี่มาถึงห้องเลยเหรอ"ดงเฮพึมพำ ก่อนจะนึกอะไรออก
"คุณยูริครับ!! "ดงเฮตะโกนเรียกยูริที่เดินออกไปได้ไกลแล้ว
"ขา..."ยูริหันกลับมา
"เอ่อ...."ดงเฮเดินเข้าไปหายูริ"ฝากบอกสิก้าด้วยนะครับ ว่าวันเสาร์นี้ ผมจะมารับเธอไปทานข้าวตอนสิบเอ็ดโมง"
"อ๋อ ได้เลยคะ"ยูริยิ้มให้
"เอ่อ กำชับให้ด้วยนะครับ ว่าต้องมาให้ได้"ดงเฮบอกยูริทิ้งท้ายก่อนที่ทั้งสองจะแยกกันไป
"ทำไมนายถึงไม่เข้าไปหาเธอ ไม่มีอะไรสักหน่อย...ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยหล่ะ ลีดงเฮ"ดงเฮนั่งลงที่ม้านั่งแถวๆบริเวณนั้น คิดวกวนไปมาแต่สุดท้ายเขาก็ตัดใจแล้วกลับทันที
"เอาหละวะ...รอเสาร์นี้ก็ได้ จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันเรื่องหมอนั่นอีก"ดงเฮพูดก่อนที่จะค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่โทรศัพท์ของเขากลับมีเสียงข้อความเข้ามาพอดี
"ขอร้องหล่ะ เสาร์นี้มาให้ได้นะ ...ซันนี่"
ดงเฮเองก็ทำหน้างง เพราะจดหมายฉบับที่แล้วเขาลบมันทิ้งทั้งๆที่ยังไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำ แล้วเมื่อเห็นชื่อคนที่ส่งมาเขาก็ลบมันอีกครั้งโดยที่ไม่ต้องคิดเลย
ความคิดเห็น