คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่9
"เมื่อวานรีบกลับบ้านจังเลยนะครับ...หลบหน้าใครเหรอ"ซีวอนกล่าวทักทายเจสสิก้าที่เพิ่งจะเดินเข้ามาที่แผนกต่างประเทศ
"คุณคิดอย่างนั้นเหรอคะ..."เจสสิก้าวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานของเธอด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ "ก็เป็นอย่างที่คุณคิดนั่นแหละค่ะ"
"ผมรู้ตั้งแต่ตอนที่คุณไม่บอกผมแล้วหล่ะครับ...ไม่เสียเวลาแล้วกัน ผมมาเพื่อที่จะบอกว่า ช่วงบ่ายนี้เรามีนัดเจรจากับลูกค้ารายเดิม"
"รายเดิม...รายไหนคะ"เจสสิก้าถามเสียงสูง
"จะให้ผมบอกจริงๆเหรอครับ...บริษัทเดียวกับที่คราวก่อนที่คุณ...."
"เอาเป็นว่าฉันนึกออกแล้วกัน รายที่ฉันก่อเรื่องเอาไว้ใช่ไหมหล่ะ"
"ครับ...หวังว่าคราวนี้มันคงจะไม่เกิดเรื่องอีกนะครับ อื้ม คงไม่อยู่แล้ว เพราะดงเฮก็จะเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้ด้วย"
"เหรอคะ เอาเป็นว่าขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาบอกดิฉันด้วยตัวเอง ไว้คราวหลังเนี่ยถ้าคุณจะโทรศัพท์มาบอกดิฉันก็ดูเหมือนจะไม่มีใครว่า"
"ขอโทษครับที่มารบกวน...แต่ระหว่างอยู่ที่นี่คุณอย่าต่อปากต่อคำมากนะครับ เพราะเรามีสถานะเป็นเจ้านายและลูกน้องกัน คนอื่นเห็นอาจจะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง"
"คนที่น่าจะคิดได้แบบนี้ไม่ใช่คุณเหรอคะ"
"นั่นสินะครับ น่าจะเป็นผมมากกว่าที่ควรจะคิดแบบนั้น ขอตัวก่อนนะครับ ถ้าขาดเหลืออะไรคุณมาบอกผมได้ หรือจะฝากลีดงเฮมาบอกก็ไม่ว่ากัน "เขาตีหน้าเรียบก่อนที่จะเดินออกไป
"เอ่อ...คุณซีวอนคะ"เจสสิก้าตะโกนเสียงเล็กๆของเธอไปยังร่างสูงที่เพิ่งจะเดินออกไป
"ครับ!!"เขาหันกลับมา
"เอ่อ...ขอความช่วยเหลือสักนิดได้ไหมคะคุณซีวอน"เจสสิก้าก้มหน้ามุดต่ำลง เถียงเขาฉอดๆๆ ยังจะมีหน้ามาขอความช่วยเหลืออีก
"ถ้าเป็นไปได้ฉันจะขอบคุณ คุณมาก"
"ครับ ถ้าผมพอช่วยคุณได้"
"ที่นี่พอมีงานว่างบ้างไหมคะ"
"ผมเองก็ให้คำตอบคุณไม่ได้เหมือนกัน แล้วผมจะเช็คให้นะครับ"ซีวอนแอบอมยิ้มก่อนจะตอบคำถามของเจสสิก้าที่แอบยิ้มเล็กๆ "มีอะไรอีกไหมครับ"
"เอ่อ...ไม่มีคะ ขอตัวนะคะ"เจสสิก้าก้มหัวให้ซีวอนในฐานะลูกน้องก่อนจะหันมาสนใจที่จะทำงานต่อ
ซีวอนได้แต่สายหัวก่อนที่จะเดินกลับไป
"ให้ผมได้เห็นคุณแบบนี้แทนได้ไหมครับ เจสสิก้า"ซีวอนคิดในใจขณะที่กำลังนึกภาพของเจสสิก้าที่แอบยิ้มเล็กๆ ไม่ใช่ขมวดคิ้วเหมือนทุกครั้งที่เห็นเขา
"โหย พี่ซูยองกับพี่หานอ่ะ แกล้งเจสนี่นา เล่นสั่งหมูย่างมาซะเยอะแล้วก็กินไม่หมด ให้เจสกินคนเดียวเนี่ย อิ่มจะตายอยู่แล้ว..."เจสสิก้าบ่นพลางลูบท้องตัวเองขณะที่เดินมากับซูยองและหานเกิงที่เพิ่งจะกลับมาจากการไปรับประทานอาหารกลางวัน
"ใครใช้ให้หล่อนกินให้หมดหล่ะยะ จริงไหมหละคะพี่หาน..."ซูยองหันไปอ้อนแฟนตัวเอง
"พี่รู้แค่ว่าซูจังกับน้องเจสจะกินมากเท่าไหร่ พี่ก็ต้องเลี้ยงอยู่ดี"หานเกิงพูดติดตลก
"นั่นสิ ลืมไปเลย ขอบคุณพี่มากนะคะที่เลี้ยงข้าวเจส เอาซะอิ่มเลย"
"อ๋อ ไม่เป็นไรครับ เราทำงานด้วยกัน สำหรับป๋า แค่นี้จิ๊บๆ ถือว่าเลี้ยงที่ได้เจอน้องเจสอีกรอบแล้วกันครับ"
"แล้วฉันหละ พี่ไม่เห็นจะพูดแบบนี้เลย"ซูยองแกล้งน้อยใจ
"พี่เน้นแสดงออกจ๊ะ ซูยอง...แต่พี่ว่าถ้าเราไม่รีบเราจะสายแล้วนะจ๊ะ นี่จะหมดเวลาพักแล้วนะครับสาวๆ"
"หา...นี่จะหมดเวลาแล้วเหรอคะ"เจสสิก้าสะดุดกับคำที่หานเกิงว่า'หมดเวลาพัก'เข้า "ตายจริง....สายแล้ว!!"เจสสิก้ารีบวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังโต๊ะทำงานของเธอก่อนที่จะหยิบเอกสารต่างๆอย่างพะรุงพะรัง เพราะเธอไม่มีเวลามากมายที่จัดการความเรียบร้อย
และเธอจะต้องไปถึงห้องประชุมก่อนเวลาเริ่มประชุมนั่นแหละ
"ติ๊ง !!" เสียงลิฟต์เปิดออก เจสสิก้ารีบแทรกตัวออกมาเป็นคนแรกก่อนจะวิ่งไปยังห้องประชุมให้เร็วที่สุด
"โครม!!.."
"โอ๊ย..."เจสสิก้าร้องออกมาเสียงดัง ร่างของเธอล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับสัมภาระต่างๆที่เธอหอบมาพะรุงพะรัง
"เป็นอะไรไหมครับ.."เสียงของชายหนุ่มที่เจสสิก้าวิ่งมาชนพูดขึ้น พลางโน้มตัวลงประคองเธอขึ้นมาอย่างถึงเนื้อถึงตัว
ถ้าเป็นคนอื่นเจสสิก้าคงด่าปอกจนไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปแล้ว
"คุณนี่...อีกแล้วนะ"
"ขอบคุณนะคะดงเฮ...เจสซุ่มซ่ามอีกแล้ว ขอโทษด้วยคะ"
"นี่คุณไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ เหลือเวลาตั้งเยอะ"
"ตั้งเยอะเหรอ..."เจสสิก้าก้มลงไปดูนาฬิกาข้อมือของเธอ "ห๊า เหลือเวลาตั้งยี่สิบนาที พี่หานนะพี่หาน...ทำเอาซะตกใจ"เจสสิก้านินทาไปถึงบุคคลที่สาม
"แล้วนี่คุณจะไปหาอะไรดื่มไหมครับ แถวนั้นมีกาแฟด้วยนะครับ"
"อ๋อ เจสเพิ่งจะทานข้าวมาหน่ะคะไม่ดีกว่า แต่ถ้าคุณอยากดื่มก็ เดี๋ยวเจสชงให้นะคะ"เจสสิก้าเดินนำเข้าไปที่ห้องพักที่อยู่ติดกับห้องประชุม "คุณชอบอะไรคะ.."
"แล้วแต่คุณหน่ะครับ"ดงเฮยิ้มขณะที่เจสสิก้าเริ่มชงกาแฟให้กับเขา "คุณทำอะไรผมก็ดื่มหมดแหละครับ"
"งั๊นรอสักครู่นะคะ"เจสสิก้าจัดแจงชงกาแฟให้ดงเฮอย่างรวดเร็ว
"ได้แล้วค่ะ ค่อยๆทานนะคะ เดี๋ยวร้อน"
"ครับ ขอบคุณครับ"ดงเฮค่อยๆยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม
"เอ่อ รสชาติแย่มากเลยเหรอคะ"เจสสิก้ามองท่าทางของดงเฮที่แปลกๆไป
"อ๋อ ไม่นี่ครับ มะ...มันร้อนนิดหน่อย"ดงเฮเสียงสั่นเล็กน้อย..
"แต่ว่าคุณดู...."
"อ้าวคุณดงเฮ มาอยู่นี่เองเหรอคะ อ้าวสวัสดีค่ะคุณเจสสิก้า"ซอฮยอนที่เพิ่งจะเข้ามาพูดขึ้น "ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาประชุมแล้วนะคะคุณดงเฮ"
"อ๋อ ผมจะไปเดี๋ยวนี้หล่ะครับ"ดงเฮลุกขึ้นก่อนจะเอาแก้วกาแฟที่ยังดื่มไม่หมดไปวางไว้ที่ถาดสำหรับวางแก้วที่ดื่มแล้ว
"เอ่อ...รอเจสด้วยค่ะ"เจสสิก้ารีบเดินตามดงเฮไปทันที
นี่ถ้าจะบอกว่าเขาเกลียดมอคค่ามากที่สุดเลย เจสสิก้าจะโกรธเขาไหม
ทันทีที่ประชุมจบแล้วเจสสิก้าเองก็เก็บข้าวของของเธอตามปกติไม่ได้เร่งรีบอะไร
ทางด้านดงเฮก็เหมือนกัน
"คุณดงเฮคะ..โน่น"ซอฮยอนชี้ไปทางเจสสิก้าที่ดูเหมือนจะกำลังเก็บข้าวของอยู่เหมือนกับเขา "ไม่ไปทำคะแนนหน่อยเหรอคะ"
"ก็ดีครับ"ดงเฮหยิบกระเป๋าของเขาขึ้นมาก่อนที่จะเดินตรงไปหาเจสสิก้า
"สิก้าครับ..."ดงเฮเรียกเจสสิก้า
แต่ดูเหมือนจะช้าไปซะแล้ว...
"อ้าวคุณซีวอน นี่เป็นครั้งแรกหน่ะคะ อาจจะผิดพลาดไปบ้างก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ"เจสสิก้ากลับหันไปทางด้านซีวอนเสียอย่างนั้น
"ก็ดีแล้วนี่ครับ ไม่ได้ติดขัดอะไรเสียหน่อย"ซีวอนตอบ
"ขอบคุณนะคะ ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าคุณเองก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีเหมือนกัน นี่ถ้าคุณไม่กวนใจฉันตั้งแต่แรกเราก็คง...เป็นเพื่อนกันได้"
"หึ...อย่าหาว่าผมความรู้สึกช้าเลยนะครับ ผมเพิ่งจะรู้ว่าการได้ใครสักคนมาโดยที่ไม่มีหัวใจเนี่ย มันก็ไร้ค่าพอๆกับม่ได้เขามา ขอตัวก่อนนะครับ"ทันทีที่พูดจบ ซีวอนก็ละตัวออกจากเจสสิก้าทันที
เจสสิก้าแอบรู้สึกดีกับเขามากขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยเขาก็ไม่กวนประสาทเธอเหมือนเมื่อก่อน
"เอ่อ คุณซีวอนคะ.."เจสสิก้าพยายามจะเรียกเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินเสียแล้วทำให้เธอต้องรีบวิ่งไปสะกิดเขา
"ครับ...มีอะไรเหรอครับ"
"เอ่อ...เรื่องงานหน่ะคะ เจสฝากด้วยนะคะ เพื่อนเจสเดือดร้อนจริงๆค่ะ"
"ได้ครับ...ผมจะให้คำตอบคุณให้เร็วที่สุด"
บางทีอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้กระมัง ที่ทำให้เธอต้องยอมอ่อนข้อให้เขา
"ขอบคุณนะคะ"เจสสิก้าโค้งให้ซีวอน
#####################################################
ภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นคงหนีไม่พ้นสายตาของดงเฮ
"คุณดงเฮคะ "ซอฮยอนเรียกดงเฮ
"..." แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
"คุณดงเฮคะ!!"ซอฮยอนเริ่มเปล่งเสียงมากขึ้น
"คะ..ครับ คุณซอฮยอน"
"เราจะกลับกันหรือยังคะ หรือว่าคุณจะรอคุณเจสสิก้าเพราะนี่ก็...ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว"
"อ๋อ ครับ เราจะกลับกันเลย เจสสิก้าบอกผมว่าไม่ต้องไปรับเธอครับ เพราะเธอจะไปค้างกับเพื่อน คุณซอสบายใจได้"
"อ๋อ เอ่อ...ได้คะ.."ซอฮยอนเริ่มรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของเจ้านายที่เปลี่ยนไป
"เอ่อ คุณซอครับ ถ้าคุณจะยังอยู่ผมขอไปรอที่รถนะครับ"ดงเฮรีบเดินออกจากห้องประชุมทันทีโดยที่ไม่รอเลขาของเขาเลย
"เอ่อ..ซอไปด้วยค่ะ คุณดงเฮ..." ซอฮยอนวิ่งตามไป พลางคิดสงสัยกับท่าทีแปลกๆของเจ้านายที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
#########################################################
"อ๊ายยย!!....."เสียงของซอฮยอนดังลั่นรถของดงเฮ ก็เจ้านายของเธอเล่นขับซะหวาดเสียวจนศีรษะของเธอแทบจะทิ่ม
"ผะ...ผมขอโทษครับคุณซอ"ดงเฮขอโทษซอฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"คุณช่วยมีสติเวลาขับรถสักนิดได้ไหมคะเนี่ย คุณดูเลื่อนลอยมากเลยนะคะตั้งแต่กลับมาจากบริษัทของคุณซีวอน"ซอฮยอนพูดพลางกุมศีรษะตัวเองที่กระแทกกับเบาะที่นั่งของตัวเองจากการเบรคกะทันหันเมื่อสักครู่
"ผมดูเลื่อนลอยขนาดนั้นเลยเหรอครับ..."
"ค่ะ ว่าแต่คุณไปทะเลาะกับคุณเจสสิก้ามาหรือเปล่าคะเนี่ย ดูไม่ค่อยสบายใจเลยเวลาซอพูดถึงเธอ"
"ไม่นี่ครับ...ผมกับเจสสิก้าไม่เคยทะเลาะกันเลยนะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ดีคะ แต่ดูเหมือนพวกคุณดูห่างๆกันจังเลย ไม่เหมือนตอนที่อยู่โรงพยาบาลสักนิด"
"คงเพราะต่างคนต่างมีเรื่องยุ่งหน่ะครับ เลยไม่ค่อยมีเวลาให้กัน เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอครับ"
"อ๋อ...ค่ะ"ซอฮยอนตอบ
ความจริงเรื่องที่เจสสิก้าตีตัวออกห่างเขามันก็น่าน้อยใจอยู่นัก แต่เรื่องที่ทำให้เขาคิดมากกลับไม่ใช่เรื่องนี้
เรื่องที่ซีวอนรู้สึกกับเจสสิก้าเขารู้ดี แต่เจสสิก้าเองก็เป็นฝ่ายปฏิเสธซีวอนมาตลอด
อาจจะถึงขั้นเหม็นขี้หน้าด้วยซ้ำ
แต่สิ่งที่ทั้งสองคนนั้นทำไปเมื่อสักครู่ มันไม่ทำให้เขารู้สึกอย่างที่เจสสิก้าพูดเลยจริงๆ
นี่เขากำลังหึงจนหน้ามืดเลยใช่ไหม...!!
################################################################
"ยัยควอนเป็นยังไงมั่ง"เจสสิก้าพูดขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเห็นยูริเป็นคนแรก
"ไม่อ่ะ.."ยูริส่ายหน้า "งานหายากจริงๆเลย...ฉันจะทำยังไงดีหล่ะยัยเจส"
"เอาเหอะน่า...ฉันลองถามเจ้านายฉันให้เธอแล้ว น่าจะมีงานให้เธอทำนะ"
"โธ่เว่ย อีตัวซวย.....คิมฮีชอลบ้า ถ้านายมาให้ฉันเห็นหน้าอีกครั้งนะ..."ยูริพูดอย่างหัวเสีย
"ติ๊งหน่อง!!..."เสียงออดห้องยูริดังขึ้น
"ฉันไปเปิดให้นะ..."เจสสิก้าอาสาก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูทันที
"โธ่เอ๊ย ชีวิตยัยควอนมันรันทดเสียจริงเลย...ฮือ...รู้งี๊ไม่เป็นแอร์สายการบินนี้ตั้งแต่แรก และเพราะนาย นายคิมฮีชอล!!....ไอ้บ้า!!"
"เรียกผมเหรอ...!!"เสียงตะโกนดังมาจากประตู คิมฮีชอลค่อยๆเดินเข้ามาในห้องของยูริอย่างถือวิสาสะ
"อ่ะ....ยัยควอน....นี่เพื่อนเธอเหรอ"เจสสิก้าเดินตามหลังฮีชอลเข้ามาด้วยท่าทีงงๆ "นี่มันเรื่องอะไรกัน"
"น๊ายยยยย!!......ไอ้บ้า ออกไปเลยนะ เพราะนายคนเดียว อนาคตฉันดับวูบหมด ฉันต้องตกงานเพราะนาย ยังจะมีหน้ามาอีกเหรอ ตาคิมฮีชอล!!"ยูริตวาดใส่ฮีชอล
"ก็เพราะอย่างนี้ถึงมายังไงหล่ะ ยัยบ๊อง..!!"ฮีชอลตวาดใส่เหมือนกัน
"มาแล้วช่วยอะไรได้ ฉันถูกพ่อนายไล่ออกแล้วเข้าใจไหม...!!"
"ฉันก็ถูกพ่อด่าเหมือนกัน!!"
"มันแทนกันได้ที่ไหนหล่ะ!!"
"ฉันก็ถูกยึดบัตร!!"
"เพราะนาย!!"
"เพราะเธอ!!"
"โอ๊ยยย!!......นี่มันอะไรกัน!!.."เจสสิกาทนไม่ไหวที่สองคนตวาดกันไปมา
"นายออกไปเลยนะ...!!"ยูริปาหมอนใส่ฮีชอล
"พูดกับให้รู้เรื่องก่อนเด๊ะ!! เธอ!! นี่!! บอกให้หยุดไง!!"ยูริคว้าทุกอย่างที่เธอจับได้ปาใส่ฮีชอลทั้งหมด
"เอ่อ...คุณ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น"เจสสิก้าพูดกับคิมฮีชอล "แต่คุณกลับไปก่อนเถอะนะ ยัยยูริอารมณ์ไม่ค่อยดีหน่ะ"
"เอางั๊นเหรอ....ไว้ผมจะกลับมาใหม่นะ"ฮีชอลโน้มไปตามแรงที่เจสสิก้าลาก เพราะไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงได้เป็นศพตายคาห้องนี้ไปแน่ๆ
"กลับมานะ ฉันจะฆ่านายยยย!!......คิมฮีชอล!!"ยูริตามมาถึงหน้าประตู
"เฮ้ย เอาแล้วไง...ป้าฝากไอ้นี่ให้ยัยนั่นแล้วกัน ค่าซ่อมรถ ไปหล่ะ..."พูดจบฮีชอลก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตหนีไป
"กรี๊ดด..........นายกลับมานะเรียกใครว่าป้า..."เจสสิก้าร้องออกมาก่อนทำท่าจะวิ่งตามไปหากไม่มีอีกคนรั้งไว้ก่อน
"ไอ้ตานั่นมันฝากอะไรไว้เหรอ..."ยูริจับข้อมือเจสสิก้าเอาไว้แล้วจ้องซองจดหมายที่ได้รับมาอย่างแปลกๆ
"ตานั่นบอกค่าซ่อมรถหน่ะ"เจสสิก้าตอบ
"ค่าซ่อมรถเหรอ...."ยูริตาวาว ก่อนจะคว้าซองไปจากมือเจสสิก้าแล้วเปิดดู
"กรี๊ดดด......อีตาบ้า ค่ากระจกใหม่หน่ะสองพันวอนมันพอที่ไหนกัน กลับมานะ...."ยูริทำท่าจะตามไปอีก
"เฮ้ย ควอนยูล พอก่อนเหอะ เดี๋ยวนายนั่นตายขึ้นมาจะไม่มีใครจ่ายค่าซ่อมรถให้แกนะ..."
แม้แต่เจสสิก้าเองยังทนความน่ากลัวของยูริในตอนนี้ไม่ได้เลย
ความคิดเห็น