คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่8
ทันทีที่เลิกงาน เจสสิก้าไม่รอช้าที่จะรีบเก็บข้าวของเพื่อกลับบ้านทันที
ก่อนที่จะเกิดเรื่องที่เธอไม่อยากจะให้เกิด
"เฮ้อ...!!" เจสสิก้าถอนหายใจเมื่อเดินมาถึงหน้าบริษัท เธอเห็นรถของดงเฮตรงเข้ามาจอดด้านหน้าพอดี ซึ่งเธอเองก็รีบวิ่งขึ้นรถไปอย่างไม่คิดชีวิตเช่นกัน
"สิก้าหนีใครมาครับเนี่ย..."ดงเฮถามขึ้นเมื่อเห็นเจสสิก้านั่งหอบแฮ่กราวกับหนีหนี้มายังไงยังงั๊น
"จะ....เจส ไม่เป็นไรคะ สบายดี"เจสสิก้าตอบไม่ตรงคำถาม เพราะดูท่าทางเธอกำลังลน
"หืม...ท่าทางจะไม่สบายอีกแล้วนะครับ ตอบไม่ตรงคำถามเลย"เขาหัวเราะก่อนที่จะออกรถไป
"ขา ... คุณพูดว่าอะไรนะคะ"เจสสิก้าทำท่าทางงงๆ ดงเฮแอบหัวเราะ
"ฮ่าๆๆ...คุณนี่ตลกจังเลยเอาเป็นว่าผมจะไม่ถามแล้วกัน พอจะเข้าใจแล้วหล่ะ"
"เข้าใจอะไรกัน...เจสยังไม่พูดซักคำเลยนะคะ"
"เข้าใจว่าหนีชเวซีวอนมาไงครับ...มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่คุณหนี"ดงเฮแอบยิ้มเล็กๆ "จริงไหมครับ"
"จริงสิคะ ไม่งั๊นเจสจะหนีทำไม ไม่ยอมยอมรับความจริงซักที เฮ้อ เจสจนปัญญาจริงๆค่ะ"
"เอาเถอะครับ ปัญหาของเจ้านายกับลูกน้องมันก็เรื่องธรรมดา เดี๋ยวคุณก็ชินเอง"เขาให้กำลังใจเธอ "สิก้าอยากจะทานข้าวไหมครับ ผมกำลังหิวพอดีเลย"
"อ๋อ ไปสิค่ะ ... แป๊ป นะคะดงเฮมีคนโทรมา"เจสสิก้ารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าถือของเธอทันที ก่อนที่มันจะแหกปากเสียงดังลั่นก่อความรำคาญไปมากกว่านี้
"ฮัลโหล เจสสิก้าค่ะ.....ห๊า ว่าไงนะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนนะยัยควอน "เจสสิก้ายกหูโทรศัพท์ออกก่อนจะหันมาพูดกับดงเฮ "ดงเฮค่ะ ไปส่งเจสที่บ้านของเพื่อนเจสแทนได้ไหมคะ ด่วนเลยค่ะ"เจสสิก้าพูดอย่างร้อนรนก่อนจะวางสายไป
"กะ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"ดงเฮถามเจสสิก้าอย่างตระหนก
"ไม่รู้สิคะ ยัยยูริโทรมาร้องไห้คร่ำครวญเรื่องอะไรก็ไม่รู้ บอกให้เจสรีบไปหา แล้วยูริก็วางสายไปเลยค่ะ...เอ่อขอโทษนะคะที่รบกวน ถ้าคุณไม่ว่างจริงๆจะจอดตรงนี้ก็ได้นะคะ เดี๋ยวเจสเรียกรถไปบ้านยูริเองก็ได้"
"แล้วบ้านเพื่อนของคุณอยู่ไหนเหรอ..."
###############################################
"คอนโดนั่นแหละค่ะ.."เจสสิก้าชี้ตึกสูงใหญ่ตระหง่านใจกลางเมืองให้ดงเฮดู
"ครับ..."ดงเฮกำลังจะเลี้ยงรถเข้าไป...
"จอดตรงนี้เลยค่ะ"เจสสิก้าบอกให้เขาจอดรถทันที ซึ่งดงเฮก็ทำตามที่เธอพูดด้วยท่าทีงงๆ ว่าทำไมเธอต้องให้เขาจอดรถที่หน้าคอนโดด้วยหล่ะ แล้วทำไมเธอไม่ชวนเขาเข้าไปด้วยกัน
"ขอบบคุณที่มาส่งนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไปทานข้าวกับคุณไม่ได้"เจสสิก้าหันมาพูดกับดงเฮก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วเดินลงไป
"เอ่อ....สิก้าครับ"ดงเฮรีบเลื่อนกระจกรถให้มันลงมาก่อนจะตะโกนเรียกเจสสิก้าที่กำลังจะเดินเข้าคอนโดไป
"ค่ะ ค๊ะ..."เจสสิก้าหันกลับมา
"คุณจะให้ผมมารับกี่โมงครับ.."
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณดงเฮ...เจสจะนอนค้างที่นี่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"เจสสิก้าโบกมือเป็นการบอกลา ส่วนดงเฮได้แต่โบกมือตอบอย่างงงๆ
นี่เธอกะว่าจะทิ้งเขาไว้ตรงนี้เลยใช่ไหมเนี่ย
####################################################
"ยัยเจส.....ฮือ..."ยูริพูดขึ้นทันทีที่เปิดประตูห้องออกมาต้อนรับเพื่อนสาวของคน
"กะ....แกเป็นอะไรของแก ยัยควอน"เจสสิก้าพูดขึ้นขณะที่กำลังแทรกตัวเข้าไปในประตูห้องนั่น
"แก...ตั้งแต่เกิดมา ฮือ... ฉันยังไม่เคยซวยเท่านี้มาก่อนเลย ฮือ..."ยูริยังคงร้องไห้ต่อไป แต่เดินนำเจสสิก้ามาเรื่อยๆจนถึงโซฟาห้องรับแขก
"ซวย ซวยยังไง ใครทำอะไรแก บอกฉันมานะ จะรีบไปตบให้หน้าคว่ำเลย"
"ฮือ....อีเกย์บ้า ฮือ ฉันถูกไล่ออกจากงานแล้วอ่ะเจส!! ฮือ.........ฉันผิดตรงไหน ไอโฟนฉันก็ยังไม่ได้เลย ฮือ....ค่าซ่อมรถ ค่าผ่อนคอนโด ฮือ........ฉันจะไปหางานทำที่ไหน ที่เกาหลีมีคนตกงานเป็นล้าน ฮือ ไม่นะ.......เจสฉันจะทำยังไงดี ฮือ.....เงินเดือนฉันก็ยังไม่ได้ แถมถูกอีตาผู้อำนวยการสายการบินบ้าไล่ตะเพิดไปอีก ไอ้บ้า ฮือ....ไปตายซะไป๊ โฮ..."ยูริร้องไห้ฟูมฟายหนักกว่าเดิม
"ใจเย็นๆ...ไม่เป็นไรแกก็หางานทำใหม่ก็ได้ เก่งๆแบบแกหางานได้ง่ายๆอยู่แล้ว หาไม่ได้แกก็กลับไปหาพ่อแม่แกที่ญี่ปุ่นซิ ไม่เห็นจะยากเลย"
"จะบ้าเหรอไง...แม้แต่ตังค์ค่าซ่อมรถฉันยังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลย ไหนจะค่าห้อง ติดหนี้หัวโตพอดี ฉันไม่มีหน้าไปขอเงินพ่อแม่หรอกนะยัยเจส"
"เอาเหอะน่า แกยังไม่ได้ลองหางานเลย แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าแกจะไม่มีงานฮะ...อย่าร้องไห้สิ ลุกขึ้นมาสู้ๆ"เจสสิก้าดึงยูริเข้ามากอดเอาไว้
"ยัยเจสบ้า...เดี๋ยวเพื่อนเขยก็หึงหรอก"ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ยูริก็กอดกลับเจสสิก้าอยู่ดี
"เพื่อนเขย..??"เจสสิก้างงไปสักพัก
"ก็คนที่เจอที่โรงพยาบาลนั่นไง ที่หล่อๆ สูงกว่าฉันนิดนึงอ่ะ"
"อ๋อ ดงเฮหน่ะเหรอ..."
"นั่นแหละๆ เค้าไม่ว่าเธอเหรอไงที่แอบหนีเขามาหาฉันหน่ะ"
"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่กับเขา"
"ได้ยินเสียงแฟนเธอตอนที่ฉันโทรไปหน่ะ"
"งั๊นเหรอ...ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ให้ความสำคัญกับ'เพื่อน'มากกว่า'แฟน'นะ ไม่ต้องห่วงหรอกยูริ"
"เอ่อ...แก พูดแบบนี้เขาจะไม่โกรธเหรอ"
"ไม่หรอก....เขาไม่มีเหตุผลที่จะโกรธฉันนี่นา"เจสสิก้าพูดอย่างไม่รู้สึกผิด แต่แล้วเจสสิก้าก็ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพราะดูเหมือนว่าจะมีคนโทรเข้ามา
"อ้าว ดงเฮเหรอคะ อ๋อ เจอยูริแล้วค่ะ เอ่อ...ช่วงนี้ยังไม่ต้องมารับเจสนะคะ เจสกะว่าจะอยูเป็นเพื่อนยูริซักพักจนกว่ายูริจะหางานได้หน่ะคะ คงไม่นานหรอกคะ อ๋อค่ะ สวัสดีค่ะ"แล้วเจสสิก้าก็กดวางสายไป
"ยะ...ยัยเจส.."ยูริชี้ไปที่มือถือของเจสสิก้า
"อะ...อะไรเหรอ ควอนยูล"เจสสิก้าขมวดคิ้วด้วนความสงสัยในเพื่อนของเธอ
"นะ...นั่นมัน ไอโฟนนี่.....เพื่อนทรยศ"ยูริแกล้งหยิกแก้มเจสสิก้า "เอามาเล่นบ้างเลยนะ......"
"ไม่....อยากได้แย่งเอาเด๊ะ...ฮ่าฮ่าฮ่า"เจสสิก้าวิ่งหนียูริ วิ่งไล่จับกันไปมา แต่ในที่สุดยูริก็เป็นฝ่ายชนะด้วยขนาดของขาที่ยากกว่าเจสสิก้ามาก
"คุณดงเฮคะ มีคนฝากจดหมายมาให้หน่ะคะ"เสียงของแม่บ้านดังขึ้นทันทีที่ดงเฮก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของเขา
"ครับ...ใครเหรอครับคุณป้า"ดงเฮถามงงๆก่อจะรับของจากมือแม่บ้านของเขามา
"เอ่อ ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เป็นผู้หญิง ตัวเล็กๆหน่ะคะ น่ารักๆหน่อยดูเหมือนจะเป็นเพื่อของคุณหน่ะคะ"แม่บ้านรายงานสิ่งที่เธอสามารถตอบได้
"ถ้าอย่างนั้นก็ของคุณครับ...ผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะลงมาทานข้าวเย็นดึกๆหน่อย มีงานให้ทำเยอะเลยครับ"เมื่อพูดจบดงเฮก็ขอตัวขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง ก่อนที่จะนั่งลงบนโต๊ะทำงานและพิจารณาจดหมายที่เพิ่งได้รับมา
"ตัวเล็กๆ น่ารักเหรอ เจสสิก้าอยู่กับเพื่อนนี่นา เขาคงไม่สนใจเอามาให้เราหรอกมั๊ง..."ดงเฮแอบคิดน้อยใจ
แต่สิ่งที่ทำให้เขามั่นใจได้มากที่สุดคือแกะมันเท่านั้น
"ถึงดงเฮ นี่ซันนี่นะ ไม่รู้ว่านายจะยังจำเราได้หรือเปล่า แต่เรามีเรื่องสำคัญมากๆจะพูดกับนาย ถือว่าเราเป็นเพื่อนคนหนึ่งแล้วกันนะ ขอร้องอย่าเพิ่งขว้างจดหมายฉบับนี้ทิ้ง..."
สิ่งที่เจ้าของจดหมายส่งมามันทำให้เขาอยากขว้างมันทิ้งมากกว่าที่จะทำตามคำขอ
"ฉันไม่โกรธนายเรื่องยุนอาแต่อย่างไรเพราะฉันลืมมันไปแล้ว ฉันรู้ว่านายยังโกรธยุนอาอยู่แน่ๆ เพราะฉันรู้เรื่องทุกอย่างมาจากแทยอน และมีเรื่องที่สำคัญจริงๆจะบอกนาย"
ประโยคนี้เขาแทบจะอยากเผาจดหมายฉบับนี้ทิ้งเสียด้วยซ้ำ เพราะมันมีคำว่า 'ยุนอา' อยู่ด้วย เขาตั้งใจจะลืมไปแล้วเชียว
"ยุนอาเธอรักนายมาก แล้วเรื่องที่เกิดขึ้น มันคือการเข้าใจผิด ไม่สิเรียกว่า พี่คิบอมคือคนที่ตั้งใจทำให้นายเข้าใจผิดมากกว่า"
"นายคงจะยังจำตอนที่ฉันพยายามฆ่าตัวตายได้ใช่ไหม.."
"พี่คิบอมแค้นนายมากที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แล้วเขาทำทุกอย่างโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลยแม้แต่น้อย"
"เขาวางแผนทุกอย่างเพื่อทำให้นายเจ็บเหมือนกับฉัน"
"ใช่แล้ว พี่คิบอมคือพี่ชายฉันเอง"
"ยุนอาไม่ใช่คนที่ผิด...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย"
"นายจะยังยกโทษให้เธอได้ไหม..."
"นายจะเผากระดาษแผ่นนี้ไปก็ได้ในเมื่อนายอ่านจบไปแล้ว"
"แต่ฉันขอเตือนว่า อย่าให้มันสายเกินไป...."
"ไร้สาระ.."ดงเฮขยำกระดาษใบนั้งด้วยมือของเขาเองก่อนที่จะปามันลงไปในถังขยะที่อยู่ใกล้มากที่สุด
จะให้เขาทำตามที่ซันนี่ขอร้องได้อย่างไร
ในเมื่อเรื่องของเขากับยุนอามันจบลงไปแล้วไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม
"ไม่มีทาง!!"
################################################
"ยัยยูริ โชคดีกับการหางานนะ"เจสสิก้าพูดกับยูริเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเตรียมที่จะออกไปทำงาน
"อยู่แล้ว...ว่าแต่เธอเหอะ เอาชุดของฉันไปใส่เนี่ยมันจะเวิร์คเหรอ"ยูริมองเสื้อผ้าของตัวเองที่เจสสิก้าใส่อยู่ เพราะเมื่อคืนเจสสิก้าค้างที่คอนโดของยูริจึงไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน
"หลวมนิดหน่อยเอง ช่างมันเถอะ ฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยหล่ะยัยควอน บ๊ายบาย..."เจสสิก้าเปิดประตูแล้วเดินออกจากคอนโดของยูริไป
"หางานทำงั๊นเหรอ...ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย"ยูริกุมขมับตัวเองอย่างงัวเงียในชุดนอนลายคิตตี้ของเธอ แต่ทันทีที่สายตาของเธอหันไปเจอกับนาฬิกาเท่านั้นดวงตาของเธอก็ต้องเบิ่งออกทันที
"ตายแล้ว สายขนาดนี้แล้วเหรอ...อ๊ายไม่นะ สายแล้ว"ยูริรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยัดขนมปังเข้าปากอย่างไม่กลัวเสียภาพพจน์
##################################################
"ว่ายังไงนะครับ......"ดงเฮกระแทกโต๊ะอย่างตกใจ "คุณซอจะ.....จะลาออกเหรอครับ"
"ใช่แล้วค่ะ...ซอกะจะไปเป็นแม่บ้านเต็มตัวคะ เพราะถ้าซอยังคงทำงานอยู่ ซอต้องทำหน้าที่ภรรยาได้บกพร่องแน่ๆเลย อีกอย่างคุณคยูก็ไม่อยากให้ซอทำงานด้วยคะ"ซอฮยอนก้มหน้าต่ำลงอย่างรู้สึกผิด
"จะไปจริงๆเหรอครับ..."ดงเฮย้ำขอความมั่นใจกับซอฮยอน
"จริงๆค่ะ ให้ซอออกด้วยเถอะนะคะ..."ซอฮยอนขอร้องเจ้านายของเธอ
"เสียดายคนดีๆอย่างคุณซอฮยอนจังเลยนะครับ...แต่ขืนผมไม่ให้ออก ว่าที่สามีคุณก็ต้องมาถล่มบริษัทผมอยู่ดี"ดงเฮหัวเราะ
"คุณดงเฮคะ ซอรู้สึกผิดจริงๆนะคะ แต่ยังไงซอก็ต้องทำจริงๆ..."
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ" ว่าแต่จะออกเลยไหมครับ.. ผมจะได้เซ็นให้เลย"
"อย่าประชดซอสิคะ....คุณทำให้ซอรู้สึกผิดมากๆเลยนะ"
"ผะ...ผมป่าวนะครับ แค่เสียดายเพื่อนดีๆอย่างคุณซอเท่านั้นเอง แล้วอีกอย่างคุณจะได้ไปอยู่กับว่าที่สามีคุณด้วยไง ไม่ดีเหรอไง ขืนทำงานกับผมต่ออีกสักหนึ่งวิ สายตัวคุณต้องพังแน่ๆเลย เดี๋ยววันแต่งงานไม่สวยนะครับ.."
"ซอขอบคุณค่ะ...ถ้าอย่างนั้นเซ็นเลยค่ะๆ..."ซอฮยอนทำเสียงแหย่ตามประสาคนที่สนิทกัน
"เอ่อ....เซ็นแล้วครับ แต่ผมขอเป็นจนกว่าผมจะหาเลขาคนใหม่ได้นะครับ"ดงเฮเซ็นเอกสารที่ซอฮยอนยื่นให้เขา
"ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา"
"ผมหล่ะอิจฉาคุณจริงๆ...คุณซอฮยอน"ดงเฮพูดเสียงสูง
"แหม คุณเองก็รีบขอคุณเจสสิก้าแต่งงานสักทีสิคะ รอนานๆเดี๋ยวมีคนอื่นคาบไปนะ"
"ผมก็กะอยู่ครับ แต่ท่าทางเจ้าสาวจะยังไม่ยอมซะด้วย"
"แหมเดี๋ยวเธอก็ยอมเองแหละค่ะ ตื้อเท่านั้นครองโลกค่ะ คุณดงเฮ"ซอฮยอนยกนิ้วโป้งให้ว่าที่อดีตเจ้านายของเธอ
"อย่าลืมมางานแต่งของซอด้วยนะคะ..แล้วซอนะรอนะคะ"ซอฮยอนยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะขอตัวเพราะมีธุระเกี่ยวกับงานแต่งงานที่เธอจะต้องทำ
"เฮ้อ....สิก้านะเมื่อไหร่คุณจะยอมแต่งงานกับผมซักที จะได้ลาออกซะไม่ต้องทนอยู่กับไอ้ซีวอนนั่น"ดงเฮแอบคิดในใจ ก่อนที่จะนึกอะไรได้
เขาค่อยๆหยิบจดหมายยับๆใบหนึ่งแล้วคลี่มันออกมา อ่านประโยคเดิมทวนไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
"ยุนอาไม่ใช่คนที่ผิด...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย"
"นายจะยังยกโทษให้เธอได้ไหม..."
ดงเฮคิดวกวนไปมาด้วยความสับสน
อย่างน้อยถ้ายุนอาจริงใจกับเขาจริง ไม่ว่าจะยังไงก็ตามเธอก็คงไม่หลงกลลูกไม้ตื้นๆของคิบอมนั่นหรอก
แล้วถ้ายุนอารักเขาจริง ให้ตายเธอคงไม่เลิกกับเขาเพื่อไปคบกับคิบอมหรอก
ความคิดเห็น