คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่7
วันนี้ก็เหมือนทุกๆวันที่เด็กทุกคนจะต้องมาโรงเรียน
แต่ต่อไปนี้การไปโรงเรียนคนเดียวก็คงเหมือนกิจวัตรของคริสตัลเสียแล้ว วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอจงใจจะมาแต่เช้า เผื่อจะเจอใครบางคน
"แทมินนี่...งอนยังกะผู้หญิงเลย แค่นี้ก็ไม่ยอมดีด้วย...เหอ"คริสตัลอุทานออกมาเมื่อทางเข้าประตูโรงเรียน..เอิ่ม เธอพบกับใครบางคน
"แทมิน.....หวัดดี"คริสตัลทักทายแทมินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"หวัดดี"แทมินตอบห้วนๆ
"นายหลบหน้าฉันทำไมอ่ะ"คริสตัลถามเปิดประเด็น
"ป่าวนี่...พอดีเราตื่นเช้าเลยไม่อยากปลุกคริสหนะ"แทมินยิ้มให้คริสตัล
"แต่ไม่มีนายฉันเหงานะ...."คริสตัลพูดเบาๆ แต่ยังไงแทมินก็ได้ยินอยู่ดี
"อย่างงั๊นเหรอ...ฉันก็เหมือนกัน แต่ว่า...."
"อ้าว แทมิน"เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น
"พี่ซอลลี่"แทมินละความสนใจจากคริสตัลไปหาคนที่มาใหม่
"อรุณสวัสดิ์จ๊ะแทมมี่..."ซอลลี่เรียกแทมินอย่างสนิทสนม
"สวัสดีครับ...อ๊ะ"แทมินหันมาหาคริสตัล แต่ก็ไม่เห็นแล้วว่าเธออยู่ตรงไหน
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
พักกลางวัน
"นี่ๆๆ....คริส"เสียงของลูน่าเพื่อนของคริสตัลเรียกเธอ"กลางวันนี้ดงบังแถลงข่าวเรื่องฟ้องแล้ว เปิดข่าวเลยนะ"
"อื้ม"ทันทีที่คริสตัลพยักหน้าลูน่าก็หยิบมือถือที่มีโทรทัศน์เปิดทันที
"สัญญาณมาแล้ว.."วิคตอเรียเพื่อนของเธออีกคนพูดขึ้น ทั้งสามมุงดูข่าวในโทรทัศน์จอเล็กอยู่ แต่ว่า
"ขณะนี้มีข่าวด่วนเกิดขึ้น เครื่องบินอเมริกัน แอร์ไลน์ ไฟล์ท AM 980 เกิดขัดข้อง ตกสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ขณะนี้ทางเราได้กู้เครื่องบินขึ้นมาแล้ว คาดว่าไม่น่าจะมีผู้รอดชีวิต"เสียงจากโทรทัศน์ดังขึ้น
"พี่เจส...."คริสตัลช็อค ก็นั่นมันรอบบินที่เจสสิก้าอยู่ด้วยนี่นา
"เฮ้ย ... คริสเป็นไร"ลูน่ากับวิคตอเรีย พยุงคริสตัลที่ตอนนี้หมดสติอย่างทุลักทุเล
"เธอสองคนไม่ไหวหรอก ส่งคริสมา"แทมินที่ผ่านมาเห็นพอดีพูดแกมบังคับเมื่อเห็นเพื่อนของเขาประคองคริสตัลอย่างยากลำบาก เพราะคริสตัลเองก็ตัวไม่เล็ก
ฮึบ..แทมินอุ้มคริสตัลเอาไว้
"คริสเป็นลม ช่วยพาไปห้องพยาบาลหน่อยนะ"วิคตอเรียพูด แทมินพยักหน้าก่อนจะพาคริสตัลไปห้องพยาบาลโดยที่เธอและลูน่าตามไปด้วย
"เฮ้ย ลูน่า"วิคตอเรียสะกิดเรียกเพื่อนสาวของเธอเสียงดังในห้องพยาบาล แต่ยังดีที่ไม่มีใครอยู่นอกจากพวกเขาสี่คน และอาจารย์ห้องพยาบาลที่แอบหันมาทำสายตาดุๆให้
"ไรวะวิค.."ลูน่าหันไปหาเพื่อนของเธอ
"ปวดฉี่หวะ...ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยซิ"ยังไม่ทันที่ลูน่าจะตอบรับ วิคตอเรียกก็ลากเพื่อนของเธอออกไป
จนกระทั่งเหลือแค่แทมินและคริสตัลที่กำลังนอนหลับอยู่เท่านั้น
แทมินค่อยๆนั่งลงข้างๆเตียงที่คริสตัลนอนอยู่
"ขอโทษนะ เรามันไม่คู่ควรกับเธอจริงๆ"แทมินพูดกับร่างที่กำลังหลับอยู่บนเตียงเล็กๆสีขาว
"ห๊ะ.."คริสตัลรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมาทันที แทมินสะดุ้ง คริสตัลหันมามองแทมินอย่างประหลาดใจ แต่ก็...
"แทมิน พี่เจส...เค้า.."นี่คือคำแรกที่คริสตัลพูดขึ้นหลังจากตื่น
"พี่เจส ทำไมเหรอ??...เห็นพี่คยูบอกว่าพี่เจสจะไปอเมริกานี่"แทมินสงสัยเองที่คริสตัลพูด เพราะว่าเขายังไม่ได้ยินข่าวเรื่องนั้นเลย
"แทมิน..ซิกๆ..เครื่องบินที่พี่เจสไป...ตกกลางมหาสมุทร ซิกๆ ไม่มีใครรอดเลย ซิกๆ..."คริสตัลพูดขณะที่เธอสะอื้นอยู่ แทมินไม่พูดอะไรคว้าร่างเล็กมากอด คริสตัลร้องไห้ฟูมฟาย
"ไม่จริงหรอก...พี่เจสจะต้องกลับมานะคริส เชื่อเราซิ"แทมินลูบหัวคริสตัลด้วยความเป็นห่วงเธอ
"นายจะไม่ทิ้งเราใช่ไหม..ใช่ไหมแทมิน..ใช่ไหม"คริสตัลพูดรัวหลายครั้ง เพราะความรู้สึกของเธอตอนนี้มีแต่ความกลัว
"เราไม่ทิ้งคริสไปไหนหรอก.."แทมินพูด ขณะที่ยังกอดกับคริสตัลอยู่
โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าใครบางคนกำลังแอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่
"แทมมี่..."เสียงเล็กๆของหญิงสาวพูดขึ้น
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ถึงแม้ว่าความคิดของดงเฮที่จะจับปลามากินจะเป็นความคิดที่ดี
แต่มันจะดีกว่านี้มากถ้าเขารู้วิธีจับมันด้วย
"นี่นาย...เป็นผีทะเลแท้ๆ จับปลาไม่เป็นเหรอไง"เจสสิก้าที่นั่งอยู่บนโขดหินเก๊กท่าราวกับนางเงือกในนิยายตะโกนสุดเสียงให้คนที่กำลังนั่งตกปลาด้วยกิ่งไม้ที่เอาใบไม้มาเน่าๆมาเป็นเหยื่อ(คงจะตกได้)
"นี่ แม่เด็กนอกอย่าบ่นได้ไหม มาตกเองเลย"เขาก็ตะโกนกลับมาเหมือนกัน
"อย่างน้อยปลาก็เป็นสัตว์ที่มีไอคิวมากกว่าอะมีบ้า มันไม่โง่มาแทะใบไม้เน่าๆของนายหรอก"เจสสิก้าไม่ยอมเหมือนกัน"ทำไมนายไม่ลงไปจับมันเลยหละ"เจสสิก้าพูดอย่างทนไม่ได้ที่รู้สึกว่าเห็นนายผีทะเลคนนี้ตกปลามานานพอควรแล้ว แล้วดูจากวัสดุอุปกรณ์ต่างๆทำให้เธอมั่นใจได้แน่ๆว่า...ตกไม่ได้ชัวร์!!
แต่ดูเหมือนคำพูดของเธอมันก็ไม่เลว
"ลงไปจับเลยเหรอ...น่าสนุกนี่"พูดเสร็จเขาก็จัดแจงขว้างเบ็ดตกปลาห่วยๆที่เขาทำขึ้นเอง แล้วถอดรองเท้าและเสื้อผ้าทิ้งไว้บนฝั่งอย่างรวดเร็ว(แค่เสื้ออย่างเดียวนะ) ก่อนที่จะวิ่งลงสู่ทะเลราวกับโมเสสปลดปล่อยชาวยิวยังไงยังงั๊น
"นะ...นายเอาจริงเหรอ"เจสสิก้าลุกขึ้นถอดรองเท้าวิ่งตามไป เธอก็นึกเหมือนกันว่าเธอจะวิ่งไปทำไม แต่เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกันเท้าของเธอขยับต่อไปไม่ยอมหยุดซักที
ดงเฮกำลังสนุกกับการจับปลาที่เหมือนกับกำลังจะเล่นน้ำมากกว่า น้ำที่นี่ใสมากๆจนเห็นทรายที่อยู่ใต้ท้องทะเล และมองเห็นฝูงปลาว่ายไปมา
"เอาหละ...ไม่รอดแน่ๆ"เขาค่อยๆเอามือทั้งสองของเขาจับปลาทูน่าตัวอวบที่ดูงงๆเอ๋อๆอย่างระมัดระวัง
แต่ว่า...
โครม...!! เจสสิก้าที่วิ่งตามมาเสียหลักล้มแล้วจ๋อยหายไปกับน้ำที่สูงถึงคางของเธอ ในขณะที่สูงเพียงหน้าอกของดงเฮเท่านั้น
"เฮ้ย...ตามมาทำไมเนี่ย"ดงเฮที่อารมณ์เสียที่จับปลาไม่ได้หันไปเห็นหญิงสาวกำลังจมน้ำอยู่...อันที่จริงเธอแค่หกล้ม(ในน้ำทะเล)
เขาก้มลงไปหิ้วปีกเธอขึ้นมา
"ยัยเด็กนอก..จะตามมาทำไมกัน"เขาใช้กำลังพยุงตัวเธอขึ้นมา เจสสิก้าสำลัก เพราะเธอกินน้ำทะเลไปก็ไม่น้อย เจสสิก้าลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกว่า หน้าของเธอกำลังสัมผัสกับอกขาวๆของอีกคนหนึ่งอยู่
"เคลิ้มเชียว...ปลาหนีหมดแล้วแม่คุณ"คำพูดของดงเฮทำให้สติของเจสสิก้ากลับมาได้
"อ้าว...น่าเสียดาย"เจสสิก้าพูดด้วยความเสียดาย(ที่จับปลาไม่ได้) ก่อนจะผละตัวเองออกจากดงเฮ
"ปลาตัวนั้นน่ารักเนอะ"ดงเฮพูดกับเจสสิก้าที่พยายามเชิดคางมองท้องฟ้าท่าเดียว
"นายอย่าแกล้งฉันซิ..."เจสสิก้าทำหน้าบึ้ง"ถ้าฉันก้มลงไปดูมีหวังเมาน้ำทะเลตายพอดี"พอเธอพูดจบอีกคนได้แต่หัวเราะ เขาสามารถประมาณได้ว่าถ้าเธอไม่แหงนหน้าแบบนี้ น้ำคงสูงระดับจมูกของเธอแน่นอน
"รู้ว่าเตี้ยแล้วยังจะตามมาอีก"เขาหัวเราะ"ไปรอตรงนั้นเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเองคุณไปรอตรงนั้นเถอะ"เขาดึงตัวคนที่ตัวเล็กกว่าให้มาอยู่ตรงที่ตื้นขึ้นกว่านี้นิดนึงให้เธอยืนได้
"คิกๆ"เจสสิก้าแอบหัวเราะกับภาพที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มพยายามที่จะจับปลาให้ได้ แต่ปลาเจ้ากรรมดันกระโดดไปมาดูแล้วก็ตลกนัก
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"คุณยุนอาครับ...ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า"ชายหนุ่มในชุดสูทสุภาพพูดขึ้นขณะที่ทั้งสองกำลังรับประทานอาหารอยู่ในภัตตาคารแห่งหนึ่ง
"ปะ..เปล่าคะคุณคิบอม"ยุนอาพูดอย่างอึกอัก ความจริงเธอกำลังนึกถึงเรื่องที่น้องสาวของเธอและคยูฮยอนพูดอยู่
เขาจะหลอกเธอจริงๆเหรอ
แต่ว่าเท่าที่สังเกตเขาก็ทำดีกับเธอมาตลอด
"สงสัยคุณคงจะไม่สบายจริงๆ ให้ผมพาไปหาหมอไหมครับ"คิบอมเห็นสีหน้าของอีกคนไม่ค่อยดีจึงพูดไป
"ไม่สบายก็ไม่สบายจริงๆคะ แต่ว่าไม่สบายใจมากกว่า"
"ถ้าอย่างนั้นพอจะเล่าให้ผมฟังได้ไหมหละครับ เผื่อคุณจะได้สบายใจขึ้น"
"ถ้ายุนอาพูดแล้ว คุณต้องไม่โกรธยุนอานะ.."ยุนอาพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะ แต่ถ้าถามแบบนี้...
"คุณรักยุนอาจริงๆหรือเปล่าคะ"ยุนอาพูดโดยใช้เสียงให้นิ่งที่สุด
"ทำไมคุณถึงถามอย่างนั้นหละ..."เขาเงียบไปสักพัก"แล้วที่เราคบกันมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม"คิบอมพูด
"ก็...น้องสาวของฉันบอกว่าคุณมีคู่หมั้นแล้ว"
"น้องสาว เจสสิก้านะเหรอครับ"คิบอมเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง เขามั่นใจอยู่แล้วว่าเจสสิก้าจะต้องบอกเรื่องของเขาแน่ๆ
"น่าจะเป็นเรื่องที่ร้านอาหารนั่นแน่ๆ ผมไปทานข้าวกับเพื่อนแล้วบังเอิญเพื่อนผมไปมีเรื่องกับเธอพอดี..อาจจะเป็นอย่างนั้นที่เธอเข้าใจผิด เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมสักเท่าไหร่"คิบอมยิ้มบางๆที่ริมฝีปากโดยที่ยุนอาไม่ทันสังเกต
"ถ้าอย่างนั้นยุนอาก็โล่งอกคะ...อย่างน้อยก็ไม่ต้องแย่งของๆใคร ยุนอาไม่ชอบ"ยุนอาพูดด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นมาอีกนิด โดยไม่สังเกตสีหน้าของชายหนุ่มเลย
"เรากลับกันเถอะคะ ยุนอามีงานต้องทำต่ออีกคะ"ยุนอาบอกกับคิบอม เพราะตอนนี้บนโต๊ะนั้นก็เหลือแค่จานเปล่า เธอจึงไม่มีธุระที่จะต้องอยู่ที่ภัตตาคารแห่งนี้อีกต่อไป
"คะ..ครับ"คิบอมหยิบบัตรเครดิตออกมาก่อนที่จะจ่ายค่าอาหาร
"คุณคิบอมไม่ขึ้นรถเหรอคะ"ยุนอาซึ่งกำลังจะเปิดประตูออกจากร้านอาหารพูดขึ้นเมื่อเห็นคิบอมไม่เดินตามมา
"คุณเดินไปก่อนเลยครับ ผมจะโทรศัพท์นิดหน่อย"เขาผายมือให้หญิงสาวเดินนำไปก่อน
"ไม่อยากแย่งของของใครงั๊นเหรอ จริงเหรอ จองยุนอา"คิบอมคิด ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออก
"ฮัลโหล...ช่วยสืบประวัติคนที่ชื่อ เจสสิก้า จอง น้องสาวของจองยุนอาให้ด้วย ผมต้องการข้อมูลเร็วที่สุด"เขากดปิดโทรศัพท์ ก่อนที่จะเดินตามหญิงสาวที่เดินนำไปอย่างช้าๆ
ตอนนี้เจสสิก้าลืมเรื่องที่ตนเองไปติดเกาะเอาไว้ก่อน กำลังนั่งแทะปลาที่เพิ่ง(ถูกดงเฮ)จับมาเมื่อสักครู่อย่างเอร็ดอร่อยหลังจากที่ไม่ได้ทานอะไรมาหลายวัน เพราะเท่าที่นับวันเอา เธอเองก็หลับไปเกือบสองวันได้ คงไม่แปลกที่จะหิวโซขนาดนี้
"แม่คุณ...ไปอดอยากมาจากดอยไหนเนี่ย"ดงเฮพูดกับคนข้างๆที่รับประทานจนไม่เหลือคราบของสุภาพสตรี
"ก็ตอนอยู่บนเครื่องฉันหลับไปตั้งหลายชั่วโมง หลับมากไปหน่อยข้าวก็เลยไม่ได้กินไปมื้อนึง ไหนจะสลบเหมือดไปตั้งเป็นวัน แล้วกว่านายจะก่อกองไฟได้ กว่านายจะย่างปลาเสร็จ นายจะไม่ให้ฉันหิวเหรอ"เจสสิก้าแทะปลาย่างทั้งสองไม้ที่เสียบไม้เอาไว้สองมืออย่างมีความสุข
"อย่าโมโหหิวซิ ปลาก็ไม่ได้จับเองยังจะมากินเยอะอีก อ้อ..รู้ไหมผู้ชายใช้พลังงานมากกว่าผู้หญิงนะความจริงผมต้องได้กินเยอะกว่าคุณอีก"ดงเฮค่อยๆเล็มปลาทีละนิดทีละนิด เพราะเขาจับมาได้สามตัว แต่อีกคนดันฉกไปซะก่อนสองตัว
"รู้จักคำว่าสุภาพบุรุษไหมฮะ ผู้ชายต้องเสียสละให้ผู้หญิงซิถึงจะถูก"เจสสิก้าเอาปลาของตนหลบให้ไกลจากดงเฮ แต่ด้วยความที่เขามีความเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาจึง....
"งั๊นผมเป็นเกย์ก็ได้ เอาปลาตัวนั้นมานะ ยัยเด็กนอก....."เขากระโจนเข้าหาเจสสิก้าทันที พยายามแย่งปล่มาให้ได้ เจสสิก้าก็เอาหลบแล้วหลบอีก แต่ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงอย่างเธอก็คงต้องแพ้แรงผู้ชายอย่างเขาอยู่ดี
"แง้ ผีทะเล...เอาคืนมาน้า..."เจสสิก้าแอบงอนตุ๊บป่องที่อีกคนแย่งของๆเธอ(งั๊นเหรอ)ไปได้
"ได้มาแล้ว.."ดงเฮแกล้งเอาไม้เสียบปลาที่แย่งมาได้โบกล่อเจสสิก้า
"เอาของฉันคืนมานะ..."เจสสิก้าดัดเสียงให้ดุ แต่ด้วยน้ำเสียงที่เล็กของเธอทำให้มันดูไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่
"ไม่...แล้วจะทำไม..."เขาไม่กลัวเสียงเล็กๆของเธอ จึงแกล้งเธอต่อไป
"หนึ่ง" เจสสิก้านับออกมา ดงเฮกำลังสงสัยกับสิ่งที่เจสสิก้าทำ
"..."
"สอง"
"..."
"สองนิด"
"..."
"สองหน่อย"
"..."
"สองจุดห้า"เจสสิก้ายังคงนับต่อไป แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากดงเฮ
"สาม..."เธอมองดงเฮด้วยสายตาดุๆทิ้งท้าย ส่วนดงเฮก้กำลังสับสนกับส่งที่เจสสิก้ากำลังทำ
"ฮือออออออออออออออออออออ.........."เจสสิก้าร้องไห้ออกมาเป็นท่าไม้ตาย
"เฮ้ย...คุณ อย่าร้องไห้ซิ"ดงเฮตกใจ นี่เจสสิก้าอยากได้ขนาดนั้นเลยเหรอ
"ฮือออออออออออออออออ"เจสสิก้ายังคงร้องไห้ต่อไป
"งะ...งันเรามาแบ่งกันคนละครึ่ง ดีไหม"ดงเฮพยายามยื่นข้อเสนอให้
"ไม่เอา ส่วนหัวกับหางมันไม่เท่ากันนี่"เธอยังคงงอแงไม่ฟังใคร
"งั๊นแบ่งด้านข้างก็ได้"
"ไม่เอา เราไม่มีมีดถ้าแบ่งก็ไม่เท่ากัน นายต้องโกงฉันแน่ๆ"เจสสิก้าไม่ยอม
"งั๊นเอาไปหมดเลยอ่ะ.."ดงเฮยื่นปลาทั้งหมดให้เจสสิก้า เพราะเขายอมรับว่าเขาแพ้น้ำตาผู้หญิงจริงๆ
"ซิกๆ..."เธอสะอื้นเบาๆก่อนจะรับมันมา
"คิกๆ"เสียงของเจสสิก้าเปลี่ยนไปทันที "ขอบคุณน้าาาาาา.....นายผีทะเล แหมไม่เสียแรงที่ได้วิชาการแสดงอันดับหนึ่ง"พอคว้าได้เจสสิก้าก็วิ่งหนีทันที ทำเอาอีกคนงงเป็นไก่ตาแตก
"นี่เราถูกหลอกใช่ไหม..."เขาลองคิดในใจ แต่พอรู้สึกตัวได้เท่านั้นหละ "ยัยเด็กนอก......เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"
"ไม่มีทาง"เจสสิก้ายังคงหนีต่อไป
"ทันแล้ว..."ดงเฮก็เริ่มจะตามทันด้วยขาที่ยาวกว่า เขาเตรียมพร้อมจะตะครุบร่างเล็กแล้ว
"ทันแล้วเหรอ....ไม่เอาก็ได้"เจสสิก้าส่งมันคืนให้กับดงเฮ
"เฮ้ย..."ดงเฮร้องออกมา เพราะไม้ที่ส่งคืนมาให้นั้นมีเพียงก้างปลาที่เสียบอยู่บนกิ่งไม้เท่านั้น
"เธอนี่ ร้ายจริงๆเลยนะ..."
"แน่นอน...มารยาหญิงมีเป็นร้อยเล่มเกวียน ถ้าฉันจะหยิบมาใช้สักบทก็คงจะไม่เป็นไรหรอก...บรึ๋ย.."เจสสิก้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ... ทำไมตอนนี้รู้สึกหนาวจังเลยนะ
"เป็นไรหละ กินปลาปักเป้าเข้าไปหรือไงถึงได้สั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนั้น"ดงเฮลืมเรื่องเมื่อสักครู่ไปก่อนที่จะถาม เพราะเจสสิก้าเกิดเป็นอะไรไม่รู้อยู่ดีๆก็สั่นหงิกๆทั้งตัว
"เสื้อเธอเปียกนี่นา"ดงเฮพูดเมื่อเห็นเสื้อของเจสสิก้านั้นมีน้ำไหลลงมาตลอดเวลา แถมยังเเนบเนื้อกับตัวเธออีก ถ้าไม่สังเกตเขาก็คงไม่รู้เหมือนกัน ยังดีที่เสื้อที่เธอใส่เป็นสีน้ำเงินเข้ม ไม่งั๊นคงเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ที่ดงเฮไม่เปียกก็เพราะว่าเขาถอดเสื้อก่อนที่จะลงทะเลไปจับปลา อาจจะเปียกที่กางเกงนิดหน่อย
"แต่ฉันไม่มีเสื้อเปลี่ยนนะ"เจสสิก้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนเดิม
"เดี๋ยวเธอก็ป่วยหรอกน่า ที่นี่ไม่มียานะ.."ดงเฮพูดน้ำเสียงดุๆ ทำให้เจสสิก้ากลัวขึ้นมานิดนึง
"ละ...แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงหละ"เจสสิก้าถามอย่างหมดทางเลือก เพราะสมัยที่เธอไปเข้าค่ายพวกผู้ชายจะเป็นฝ่ายก็ทำนู่นทำนี่ให้ตลอด ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่
"ถอดเสื้อออกซะ"เขาสั่งเธอ
ความคิดเห็น