[SF] We Got Married [SNSD+SJ+CNblue]

ข้อมูลเบื้องต้น

Yonghwa*Seohyun*Kyuhyun


"วิวาห์จำแลง"

เนื้อเรื่อง

100%...

"นี่ๆ แกๆ ได้ดูรายการ We Got Married เมื่อคืนป่ะ คู่ยงซอโคตรเหมาะกันเลยหว่ะแก"

"กรี๊ด...ใช่ๆ ตอนยงร้องเพลงกับน้องซอนะเว้ย โคตรหวาน....จนน้ำตาลอ้อยยังเทียบไม่ได้แหน่ะ กรี๊ด...น่าอิจฉาสุดๆ"

"ฉันไม่ขออะไรมากหรอก แต่ถ้าสองคนนี้คบกันจริงๆเนี่ย...ฉันจะจิ้นกระจายเลยหล่ะ"

"ใช่ๆ พวกเขาเหมาะกันมากเลยหล่ะ"

.

.

.

.

"เอาหล่ะ ตามตารางแล้ว วันนี้ซอฮยอนและยงฮวาจะขี่ม้าด้วยกันนะ ยงฮวานายขี่ม้าได้ใช่ไหม"

"อ๋อ...ฮะ"ฉันมองพี่ยงฮวาพยักหน้าตามที่พี่ผู้กำกับรายการถามขึ้น ใช่แล้ว ตอนนี้เรากำลังถ่ายรายการ We Got Married อยู่หล่ะ

"ผมเคยขี่สมัยมัธยมฮะ"พี่ยงฮวาตอบ ก่อนที่จะมาถ่ายรายการ พี่เขาก็บอกฉันเอาไว้ก่อนว่าถึงแม้ว่าพี่ยงฮวาจะเคยขี่ แต่พี่เขาก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร ช่วยไม่ได้ที่ที่นี่เป็นสปอนเซอร์เป็นเหตุให้ฉันกับพี่ยงฮวาต้องมาขี่ม้าสวีทกันอยู่ที่นี่

"เอิ่ม...พี่ผู้กำกับคะ แต่ซอขี่ไม่เป็นนะคะ แล้วก็ไม่เคยขี่ด้วย"ฉันพูดอย่างกลัวๆ ถ้าเกิดม้าพยศหล่ะจะทำยังไง ถ้าฉันตกลงมาหลังหักหล่ะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าอัลบัมใหม่ที่กำลังจะโปรโมตอยู่ที่ญี่ปุ่นจะต้องเลื่อนไปอีกกี่ชาติ

"ไม่เป็นไรหรอกน่า มียงฮวาอยู่ทั้งคนแค่ประคองนิดหน่อยก็อยู่แล้ว ขี่ม้ามันก็ไม่ได้ยากอะไร เจ้าลักกี้ที่เราเอามาถ่ายทำมันก็ไม่เคยพยศแม้แต่ครั้งเดียว วางใจได้ เอ้า!! เอาเจ้าลักกี้มาเข้าฉากได้"พี่ผู้กำกับตอบอย่างสบายๆ ก่อนที่จะหันไปทางทีมงานคนอื่นเพื่อเตรียมการทำงานต่อ

"เอาหล่ะนะ ตอนนี้เจ้าลักกี้พร้อมแล้ว ยงฮวา เดี๋ยวนายต้องประคองซอฮยอนขึ้นไปบนเจ้าลักกี้นะ"พี่ผู้กำกับพูดพลางชี้ไปที่เจ้าลักกี้ ม้านำโชคของฟาร์มม้าที่นี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าโชคดีหรือโชคร้าย ตอนนี้ทีมงานกำลังแต่งหน้าให้เราอยู่ข้างๆเจ้าลักกี้นั่นหล่ะ ระหว่างรอ อากาศก็ร้อน เครื่องสำอางที่แต่งไว้จะเลือนหายไปซะก่อน ขณะที่พวกพี่ตากล้องเอาก็กำลังวุ่นอยู่กับการจัดมุมกล้อง

"แอคชั่น!!"เสียงพี่ผู้กำกับสั่งเดินกล้อง ฉันพยายามทำท่าทางให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด เพราะมันคือรายการเรียลลิตี้โชว์

"น้องซออยากขี่มันไหมหล่ะ"คำพูดของพี่ยงฮวาทำให้ฉันตั้งสติได้ว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่ หลังจากที่เหม่อๆเป็นช่วงๆจากการอดหลับอดนอนเมื่อคืน

"พี่ยงฮวาจะพาซอขี่เจ้าม้าตัวนี้เหรอคะ"

"แล้วซออยากขี่ไหมหล่ะ"ฉันพยักหน้าแทนคำตอบให้พี่ยงฮวา

"ซอค่อยๆเหยียบไอ้นี้ปีนขึ้นไปนะ...ไม่ต้องกลัว พี่จับเอาไว้ให้"พี่ยงฮวาประคองเอวของฉันขณะที่ฉันกำลังก้าวขาปีนขึ้นไปบนบังเหียนม้าอย่างยากลำบาก

มีหรือคนซุ่มซ่ามอย่างฉันจะทำมันได้โดยสวัสดิภาพ

"พรึ่บ!! กรี๊ด..!!"ฉันหลับตาปี๋ร้องออกมาขณะที่รู้สึกว่าตัวเองก้าวขาพลาดไป แน่นอนฉันคิดว่าพี่ผู้กำกับต้องสั่งคัทแน่ๆ

แต่เปล่าเลย ไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้น

"ซอ เป็นอะไรหรือเปล่า"พี่ยงฮวาทักฉันเป็นคนแรกหลังจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ อันที่จริงฉันควรจะขอบคุณพี่เขาที่พี่ยงฮวาช่วยประคองเอวของฉันเอาไว้ ไม่อย่างนั้นฉันคงตกหลังม้าหลังหักอย่างที่คิดก็ได้

แต่ทำไม ทั้งๆที่พี่ยงฮวาปล่อยตัวฉันแล้ว ฉันกลับรู้สึกร้อนๆหนาวๆอยู่ที่เอวของฉันก็ไม่รู้สิ

"ลองใหม่นะซอ....ก้าวดีๆหล่ะ"พี่ยงฮวายิ้มบางๆให้ฉันก่อนจะประคองฉันให้ปีนขึ้นไปบนหลังม้าอีกครั้ง ดีขึ้นมาหน่อยที่เจ้าลักกี้นี่ไม่พยศเหมือนในหนังแอคชั่นยุคเจ็ดศูนย์ของตะวันตก

หลังจากที่ฉันปีนขึ้นมาบนหลังเจ้าลักกี้อย่างทุลักทุเลแล้วพี่ยงฮวาก็ปีนขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว...ทั้งๆที่เขาบอกว่าเขาไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่

"อ๊าย!!"ฉันร้องออกมาอย่างตกใจพลางกระชับเอวพี่ยงฮวาเอาไว้แน่น เพราะฉันรู้สึกว่าฉันทรงตัวไม่ค่อยจะอยู่สักเท่าไหร่ ราวกับว่าฉันสามารถตกจากหลังเจ้าลักกี้ได้ทุกวินาทีเลยทีเดียว

"เป็นยังไงบ้างหล่ะซอฮยอน....กลัวเหรอ"พี่ยงฮวาหันหลังมาหาฉันก่อนจะพูดยิ้มๆ เขาก็รู้ดีนี่นาว่าฉันกลัว ถ่ายรายการด้วยกันมาจะหกเดือนแล้ว

"กลัวสิคะ....กรี๊ด!! อย่าแกล้งซอนะ พี่ยงฮวา กรี๊ด!!"พี่ยงฮวาแกล้งฉันด้วยการควบม้าให้เร็วขึ้น...ไม่อยากจะนึกเลยว่ามันเสียวขนาดไหน ฮือ...ปล่อยซอไปเถอะ

"ไม่เอาแล้วก็ได้....ถ้าซอกลัวจับพี่แน่นๆก็ได้นะ"

"แน่นอนค่ะ....ซอไม่ปล่อยหรอก"ตายจริง..ฉะ...ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ไม่อายปากเลย พี่ยงฮวาเป็นผู้ชายนะ

การถ่ายรายการเป็นไปได้ด้วยดี ถึงมันจะน่ากลัวแต่มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ

"ฮึ่บ!!"ฉันก้าวลงจากหลังม้าอย่างกล้าๆกลัวๆ มันก็สูงเอาการนะ ถ้าตกไปขาต้องแพลงแน่ๆ แต่ถ้าตกไปแล้วถูกเจ้าลักกี้ตื๊บซ้ำเนี่ย......ไม่อยากจะนึก

แต่ทำไมพอถึงพื้นโลกมันหมุนๆนะ......

"โอ๊ย!!"ฉันค่อยๆเอามือกุมหัวของตัวเอง ฉันรู้สึกเวียนหัวมากโดยที่ไม่มีใครสังเกตเพราะทุกคนกำลังดีใจที่ถ่ายทำรายการจบ

มีแต่คนเมารถ เมาเรือ เมาเครื่องบิน แต่ซอฮยอนคนนี้เมาม้าซะได้...

"ซอ.....ไม่สบายเหรอ"พี่ยงฮวาคว้าฉันเอาไว้ได้ก่อนที่ฉันจะล้มลงไปกองกับพื้น

"ตะ...ตายจริง น้องซอเป็นลมเหรอคะ ทำไงดี ทำไงดี..."พนักงานหญิงแถวๆนั้นร้องขึ้นเพราะพวกเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ฉันเองก็สูงใช่เล่น พวกเธอคงลำบากแย่ถ้าจะอุ้มฉันไปนะ

"พี่ครับ...ขอยาดมให้ซอด้วย..."เสียงของพี่ยงฮวาดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังหลับตา พี่ยงฮวาประคองฉันที่ล้มพับไปกองกับพื้นก่อนที่จะยกตัวฉันขึ้นมา....พี่ยงฮวาอุ้มฉันขึ้นมา ฉันหรี่ตานิดๆดูสถานการณ์ คนอื่นหลายๆคนดูท่าทางจะอิจฉาฉันเหมือนกันนะเนี่ย....ฉันรู้สึกถึงแสงแฟลชที่ส่องเข้ามาในตา ท่าทางฉันคงได้ลงหน้าหนึ่งบันเทิงแน่ๆ ถ้าฉันมีแรงนะ..ฉันคงจะขอไปลบรูปพวกนั้นแล้ว ไม่ใช่ว่าหยิ่งนะ ฉันกลัวพี่ยงฮวาจะเสียหายเพราะเด็กต๊องๆอย่างฉัน

แต่ทำไม ฉันรู้สึกดีจริงๆที่อยู่ในอ้อมอกของเขา นี่ถ้าขยายเสียงอีกนิด คงได้ยินเสียงหัวใจของฉันเต้นโครมครามแน่ๆเลย...

"หรือว่าเราจะชอบพี่ยงฮวาเข้าให้แล้วจริงๆ......ไม่นะ....เรายังเด็กอยู่ คิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะซอฮยอน...พี่ชาย พี่ชาย ท่องเอาไว้สิ.....แต่ว่านะ...ยี่สิบก็ไม่เด็กแล้วนะ.....โอ๊ย!! หยุดคิดได้เเล้ว เวียนหัว....."

"ฉันต้องเป็นของสิบโทเท่านั้น ท่องเอาไว้สิ ซอฮยอนกับสิบโทอิสเรียล........"

หลังจากที่ฉันกลับมาจากกองถ่าย ฉันก็ท่องเวปเช็คข่าวสารตามปกติ แล้วก็ไม่ลืมที่จะเข้าไปโพสทักทายแฟนคลับในเวปอย่างสบายอารมณ์ วันนี้พี่ยุนอา และพี่ทิฟฟานี่ ไปถ่ายรายการแฟมมิลี่เอาท์ติ้ง พี่ยูริและพี่ซูยองไปเป็นเอ็มซีให้รายการมิวสิคคอร์ ส่วนคนอื่นๆก็ไปออกวาไรตี้โชว์ด้วยกัน ทิ้งฉันอยู่ในหอคนเดียว วันนี้เป็นวันดีที่เวปแฟนคลับไม่ล่ม ฉันก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจไปทั่วๆเวปบอร์ด

และมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าไปห้องๆหนึ่ง

"Fiction"

นี่ถ้านิยายพวกนี้ถูกทำเป็นละครหล่ะก็ พวกเราโซนยอชิแดคงเป็นนางเอกหนัง(วาย)พันล้านแน่ๆ

ใจจริงฉันก็อยากจะอ่านให้ครบทุกเรื่องเลยนะ แต่ฉันคงไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก

ฉันคลิกเข้าไปเฉพาะเรื่องที่สนใจเท่านั้น

ไม่อยากจะเชื่อ คู่ยูลสิก แททิฟ ยุนซอ ซูซัน จะเยอะมากเป็นพิเศษ ส่วนพี่ฮโยมักจะคู่กับพี่อึนฮยอก เพราะว่าเรามีคู่ครบแล้วนั่นเอง มีเก้าคนช่วยไม่ได้ ฮ่าๆ

แต่สายตาของฉันดันไปพบกับฟิคที่มีชื่อฉันกับพี่ยงฮวาเป็นนักแสดงนำ

ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันคลิกเข้าไปอย่างไม่ลังเล..............

ฉันคลิกเข้าไปหลายเรื่องมากมีทั้งรักกุ๊กกิ๊กระหว่างน้องซอฮยอนปีหนึ่ง กับรุ่นพี่ยงฮวาปีสาม แล้วก็สาวออฟฟิศซอฮยอนผู้เรียบร้อยกับท่านประธานยงฮวาสุดเท่ห์ รวมถึง...เอิ่ม....นายหัวยงฮวาจับซอฮยอนผู้อ่อนโยนไปขังทรมานเป็นเดือนๆที่เกาะร้าง หรือไม่ก็ ยงฮวาแก้แค้นซอฮยอนที่เป็นเหตุให้คนรักต้องตาย.....สุดยอด โซวอนนี่ไปแต่งนิยายขายได้หลายคนเลยนะเนี่ย

ฉันก็อ่านไปเขินไป ลองนึกดูถ้าพี่ยงฮวาทำกับฉันจริงๆหล่ะก็ฉันคงเขินตาย

น่าเสียดายที่แต่ละเรื่องที่ฉันชอบนั้นถูกดองเป็นที่เรียบร้อย เพราะเร้ตติ้งไม่ค่อยดี ส่วนใหญ่คนจะชอบยุนซอมากกว่า...(ฉันเป็นผู้หญิงนะ ถ้าไปแย่งพี่ยุนอามามีหวังพี่ซีวอนตบฉันตายแน่ๆ)

แต่มีฟิคเรื่องหนึ่งที่แค่ชื่อเรื่องก็ดึงดูดใจฉันแล้ว

"ฉัน เธอ เขา เราสามคน คยูฮยอน*ซอฮยอน*ยงฮวา"

ที่ดึงดูดในนี่ไม่ใช่อะไรหรอก....แค่นักแสดงมันแปลก

ฉันกับพี่คยูฮยอนเนี่ยนะ......

เราสองคนคุยกันแทบจะนับคำได้เลย

ไม่รู้ทำไมถึงมีคนจิ้นฉันกับพี่คยูฮยอนนะ(ส่วนพี่ยงฮวานี่ไม่แปลกใจ)

พอคลิกเข้าไปอ่าน ฉันพยายามนึกใบหน้าของพี่คยูฮยอนเวลาหื่นนะ มัน.....มันนึกง่ายมาก แต่ฉันนึกหน้าของพี่เวลาอ่อนโยนไม่ออกมาจากความคิดฉันเลย

เรื่องมันมีอยู่ว่าฉันกับพี่ยงฮวาเราเล่นรายการ We Got  Married ด้วยกัน แต่ฉันมีคนที่รักอยู่แล้วคือพี่คยูฮยอน แต่พี่ยงฮวาก็รักฉันเหมือนกัน ฉันรักพี่คยูมาก แต่ก็ไม่อยากให้พี่ยงฮวาต้องเสียใจ

"บทที่25เป็นNC นะคะ รบกวนแอดเมลล์มาขอด้วย ไรท์เตอร์ไม่อยากโดนแบน"

ใครกันนะช่างแบนได้แบนดี เอ้ย ไม่ใช่.....เอาเป็นว่าไหนๆก็อ่านยมาจนถึงป่านนี้แล้ว ก็ไม่อยากขาดตอนหรอก....มันค้าง.....

Seo [Hyun] ro ro  Says "ไรท์เตอร์คะ ขอNC ด้วยค่ะ"

รักโซชิ Says "อ๋อ ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

Seo [Hyun] ro ro  Says "ได้ค่ะ"

รักโซชิ  Says "สาวกคยูซอเหรอคะเนี่ย.."

Seo [Hyun] ro ro  "Download Complete"

ฉันตัดเมลล์ไปทันทีที่โหลดเสร็จ ถ้าฉันรู้ว่าฉันคือซอฮยอนต้องแย่แน่ๆ ฉันเป็นน้องเล็กผู้เรียบร้อยแต่ดันมาแอดเมลล์แฟนคลับขอNC

ว่าแล้วฉันก็รีบเปิดดูทันที อ่านไปฉันก็เขินไปนะเนี่ย......มันเป็นNCคู่ของฉันกับพี่คยูฮยอน....จิ้นไม่ออกเลยทีเดียว

บอกแล้วไงว่าฉันเองก็ไม่ได้สนิทกับรุ่นพี่เขาสักเท่าไหร่

แต่...โอ๊ยยย......หวังว่าพี่คยูฮยอนคงจะไม่เข้ามาในห้องตอนนี้นะ ฉัน....ฉันเขินมากๆเลย....

ฉันเป็นน้องเล็กผู้ใสซื่อของวงนะ ไม่...!!

"ทำอะไรหน่ะซอฮยอน...ขอใช้คอมบ้างเด๊ะ อะไรกัน หลับคนคอมเลยเหรอ"น้ำเสียงหวานของยุนอาดังขึ้นขณะที่น้องเล็กของวงหลับสนิทหน้าโน้ตบุ๊คของส่วนรวม

"ดูอะไรอยู่เหรอ ขอดูบ้างซิ"ยุนอาแอบคลิกคอมพิวเตอร์อย่างระวังไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่น

"โน่ว....!! ไม่อยากเชื่อว่าน้องเล็กจะอ่านแบบนี้ด้วย ซอฮยอนกับพี่คยูฮยอนเหรอ....ไม่จริง......ฟ้าฝ่าแหงๆ ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ ซอฮยอนที่แสนบริสุทธิ์ไม่มีวันอ่านของแบบนี้ได้ ไม่จริง....!! ยุนไม่เชื่อ....ซอต้องเป็นของยุนคนเดียว....ไม่ได้การ ต้องเปิดฟิคยุนซอ......จะได้โกยเร้ตติ้ง แข่งกับเคโรโระไม่พอต้องแข่งกับพี่ยงฮวา เราต้องออกตัวหน่อยว่ายุนซอเรียลที่สุด ฮ่าๆๆๆ"ยุนอาหัวเราะอย่างชั่วร้าย

วันนี้เป็นวันที่พวกเราว่างไม่มีตารางงานกันหล่ะ ฉันเลยถือโอกาสมาเดินเล่นที่เมียงดงซะหน่อย มันคงจะดีกว่านี้นะถ้าพี่ๆคนอื่นๆไม่ขี้เกียจนอนอยู่บ้าน อย่างว่าหล่ะ นานๆเราถึงจะมีเวลาว่างสักที ก็ต้องเอาให้คุ้มหน่อย สำหรับฉันตั้งแต่เดบิวต์มา ถ้าไม่มีงานฉันก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย คิดถึงสมัยมัธยมที่ได้มากับเพื่อนๆชะมัดเลย

ถึงฉันอยากจะมาเป็นการส่วนตัวมากแค่ไหนก็เถอะ แต่เป็นคำสั่งของพี่ผู้จัดการว่าถ้าไม่อยากให้พี่เขามาด้วย ฉันต้องพรางตัวโดยการสวมแว่นดำ เพื่อที่แฟนคลับของเราจะได้ไม่มารุมจนฉันได้รับอันตราย

"พี่คะ ตอกโปกิขายยังไงเหรอคะ"ฉันเดินไปที่แผงลอยร้านตอกโปกิ ฉันไม่ได้ทานร้านนี้มานานแล้วหล่ะ ไม่รู้ราคาจะเหมือนเดิมหรือเปล่า

"หนึ่งพันวอนจ๊ะ"พี่คนขายตอบฉันอย่างยิ้มแย้มแจ่มใจ แต่ดูท่าทางเขาจะไม่รู้นะว่าฉันคือซอฮยอน มักเน่แห่งโซนยอชิแด

"ผมขอจานหนึ่งครับ"ฉันหันไปมองลูกค้าข้างๆที่กำลังสั่งตอกโปกิอยู่ เขาเป็นผู้ชายเกาหลีที่ดูดีมากๆในแว่นดำ ไม่รู้ถอดแว่นมาจะเป็นยังไงนะ

แต่ว่า ไม่ได้เจอคนหล่อๆแบบนี้มานานแล้ว...แต่เอ๊ะ..!! หน้าเขาเหมือนดาราที่ฉันเคยเห็นเลย

"เอ่อ....น้องคะ ค่อยๆทานก็ได้"พี่คนขายพูดกับฉันขณะที่ฉันกำลังยัดตอกโปกิเข้าปากไม่ยั้งราวกับว่ามีธุระด่วนต้องรีบกินรีบไป ใครว่าอย่างนั้นหล่ะ ฉันยังไม่รู้ตัวเลยว่ายัดตอกโปกิเข้าปากจนเลอะเทอะไปทั่วปาก กินอย่างกับหมูโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย

ฉันแอบมองพ่อหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นที่ค่อยๆทานอย่างสุภาพ

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขาแอบหันมาทางฉัน แน่นอนฉันรีบเบี่ยงหน้าหลบโดยไม่ให้เขารู้ว่าฉันแอบมองเขาอยู่ ฉันแอบมองด้วยหางตา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าฉันกำลังเห็นเขาหัวเราะอยู่

น่าเสียดาย ฉันนะจะทานให้ช้าลงกว่านี้จะได้ไม่หมดเร็วๆ แต่ฉันก็ไม่มีเวลาที่จะอยู่ที่นี่ต่อเหมือนกัน เพราะวันนี้ฉันก็ต้องช็อปให้ครบตามแผนที่วางไว้ ฉันเป็นคนที่ชอบการวางแผนนะ เฮ้อ...ฉันได้แต่เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างเสียดาย แต่ก็ไม่ลืมที่จะแอบมองเขานะ ตายจริง...!! ฉันทำตัวอย่างกับโรคจิตแอบมองผู้ชาย โอ๊ย....ทำไมนะ ฉันเห็นผู้ชายคนไหนฉันก็หวั่นไหวไปหมดเลย นี่ฉันเจ้าชู้มากเลยใช่ไหม

เอาหล่ะ...ฉันพยายามนึกถึงแต่ของที่อยากจะกิน จะได้ลืมผู้ชายรูปหล่อคนนั้นซะ

ไอติม ใช่ ต้องกินไอติม

"กริ้งๆ!!"เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ฉันจึงหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋าถือก่อนจะรับสาย

"สวัสดี.....อ้าว สวัสดีค่ะพี่ยงฮวา"ฉันปรับโทนเสียงแทบไม่ทันเมื่อรู้ว่าพี่ยงฮวาโทรมา นึกว่าจะเป็นป้าๆในวงซะอีก

"สวัสดีจ๊ะ น้องซอเหรอจ๊ะ..."

"ค่ะ ว่าแต่โทรมาเนี่ย มีอะไรหรือเปล่าคะ"ฉันว่าพี่เขาคงโทรมาหาฉันเพราะมีเรื่องจำเป็นแน่ๆ

"ก็ วันนี้ซอว่างใช่ไหมจ๊ะ อยู่หอหรือเปล่าพี่จะได้ไปรับ" วะ...ว่าไงนะ พี่ยงฮวาจะมารับเหรอ กะ...กรี๊ด....!!

"เอ่อ...ซออยู่เมียงดงหน่ะค่ะ"

"อื้ม เดี๋ยวพี่ไปหาซอก็ได้ รอพี่ก่อนนะ ถ้าใกล้ถึงแล้วจะโทรไปหา"

"คะ...ค่ะ"ฉันพยายามคุมให้นิ่ง ไม่ให้ตื่นเต้นจนออกนอกหน้าจนเกินไป จากนั้นพี่ยงฮวาก็วางสายไป

ฉันแทบจะกระโดดดีใจอยู่ตรงนั้นเลยหล่ะ เกรงว่าคนอื่นจะรู้ว่าฉันเป็นใคร

พี่ยงฮวาจะมาหาฉันทำไมนะ

ไอติม.....ไอติม ฉันต้องกินไอติมกลบเกลื่อน....เดี๋ยวสมองจะฟุ้งไปไกล ไอติม....!!

แต่ว่า...ฉันตังค์หมดนี่นา

เฮ้อ คงต้องเดินไปกดเงินจริงๆด้วย ไม่อย่างนั้นฉันก็จะไม่มีค่ารถกลับบ้าน

ตะ...ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าธนาคารที่เต็มไปด้วยมากมาย แต่อย่างน้อยต้องขอขอบคุณตู้ ATM ที่ไม่ทำให้ฉันต้องไปเบียดกับคนในธนาคาร

"ไม่จริง....!! เสียเหรอ!!"ฉันมองไปที่ตู้ATM ทุกตู้ที่ติดป้ายตัวยักษ์ใหญ่ว่า 'เสีย'

ถ้าอย่างนั้น ฉัน....ต้องเข้าไปในธนาคารที่เต็มไปด้วยผู้คนนั่นใช่ไหม

"กรุณาถอดแว่นและหมวกด้วยครับคุณ"เจ้าหน้าที่พูดขึ้น นั่นสิตามกฎของธนาคารห้ามสวมหมวกและใส่แว่นตาดำเข้ามานี่นา

แต่ถ้าฉันถอดหล่ะก็

เอาหล่ะ ยังไงก็ต้องถอด ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่มีเงินแม้แต่แดงเดียว

"เธอๆ...นั่นซอฮยอนเกิร์ลเจนนี่!!"

"ท่าทางจะมาคนเดียว ไม่มีผู้จัดการมาด้วย"

"กรี๊ด...ฉันชอบเธอมาก"

"เธอสวยมาก ไปถ่ายรูปกันเถอะ!!"

"กรี๊ด ไปขอลายเซ็นดีกว่า"

เอาแล้วไง....ตอนนี้ฉันกลายเป็นเป้าสายตาของคนทุกคน ณ ที่แห่งนี้ไปซะแล้ว

และฉันก็กำลังจะถูกรุมในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที

"ขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ..."ฉันรีบชิงออกมาจากธนาคารก่อนที่จะเกิดม็อบขึ้น

แต่ว่าเดินไปเดินมาฉันก็เริ่มรู้สึกว่ามีคนจ้องมองฉันอยู่เต็มไปหมดเลย

เพราะฉันลืมใส่แว่นตาดำกับหมวก!!

"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เสียงกรี๊ดดังไปทั่วบริเวณที่ฉันอยู่ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆไม่คิดชีวิตด้วยส้นสูง กลุ่มแฟนคลับมากมายกำลังวิ่งตามฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่เห็นหรือไงกันว่าฉันกำลังหนีอยู่นะ ตามมาอยู่ได้

"พรึ่บ!!"ฉันรูปสึกเหมือนกับว่าถูกแขนของใครบางคนคว้าเอวหนาของฉันเอาไว้ จะบางได้ยังไง ยัดตอกโปกิไปซะขนาดนั้น

ตอนนี้ตัวของฉันกำลังอยู่ในซอกหลืบเล็กๆในเขตเมียงดง มันเล็กมากเลย จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆของคนอีกคน

กรี๊ด!!!.....ม่ะ...ไม่จริง เขาคนนั้น......!!!

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ซอฮยอน" ว่ะ...ว่าไงนะ เขารู้จักฉันด้วยเหรอ ฉันพยายามมองลึกเข้าไปในแว่นตาดำของฉัน หรือว่าเขาอาจจะรู้จักฉันเพราะฉันเป็นนักร้องก็ได้

"มาเดินคนเดียวระวังหน่อยสิ ตัวเองก็เป็นศิลปินเหมือนกันนะ ถูกรุมอย่างนั้นเดี๋ยวก็กลับหอไม่ถูกหรอก"ผู้ชายรูปหล่อดูดีคนนั้นพูดก่อนที่จะถอดแว่นกันแดดของเขาออก

และนั่นทำให้ฉันตกใจ

"พะ....พี่คยูฮยอน พี่มาที่นี่ได้ยังไงเหรอคะ"ฉันตกใจจนแทบบ้า นี่ฉับแอบชอบพี่คยูฮยอนเหรอเนี่ย ไม่นะ...

"พี่ก็มาเที่ยวเหมือนเธอนั่นแหล่ะ"พี่คยูฮยอนยิ้มให้ฉัน ในซอกนี้มันแคบมากๆเลยหล่ะ ใบหน้าของเราสองคนนี่ห่างกันแทบจะไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ

ยิ่งนึกไปถึงฉากNCที่ฉันอ่านเมื่อคืนแล้ว.....

ฉันยิ่งนึกไปไกลเลยหล่ะ

หน้าของฉันคงจะแดงมากๆเเน่ๆเลย

"ฉะ.....ฉันขอตัวก่อนนะคะรุ่นพี่"ฉันเขินมากเกินไปแล้ว ต้องหาทางออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นฉันต้องหื่นแน่ๆ ไม่นะ คนๆนั้นต้องไม่ใช่พี่คยูฮยอน

"จะรีบไปไหน..."

"ธนาคารค่ะ...ฉันเงินหมดแล้ว ต้องไปกดตังค์"ฉันคำนับพี่คยูฮยอนอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบรีบวิ่งไป

แต่มือของพี่เขาดันคว้าแขนของฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะวิ่งไปได้หน่ะสิ

"ธนาคารแถวนี้คนเยอะจะตาย....เดี๋ยวก็เจอแบบเมื่อกี้อีกหรอก คราวนี้พี่จะไม่ช่วยเธอแล้วนะ"

"แต่ไม่อย่างนั้น ฉันจะกลับหอไม่ได้นะคะพี่ ฉันไม่มีเงินเลย"

"ก็มากับพี่ก็ได้นี่...เราจะได้กลับด้วยกัน"

"เอิ่ม...จะดีเหรอคะ...จ๊อก...!!"ตายแล้ววว น่าเกลียดมากเลยซอฮยอน มาท้องร้องจ๊อกๆต่อหน้าพี่คยูฮยอนได้ยังไงกัน

"ไปหาอะไรทานกันไหม แค่ต๊อกโปกิพี่ไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่..."

"แต่ฉันไม่มี...."

"อย่าเล่นตัวเถอะน่า....เธอก็รู้ว่ายังไงพี่ก็เลี้ยงข้าวเธออยู่แล้ว ไปกันเถอะ ใส่แว่นดำซะ"พี่คยูทำท่าจะลากฉันตามเขาไป

"อันนี้น่ารักดีไหมซอฮยอน..."พี่คยูฮยอนชูแหวนลายคิตตี้ให้ฉันดูขณะที่เราอยู่ในร้านเครื่องประดับหล่ะ ไม่รู้จะพามาทำไมเหมือนกัน

"น่ารักค่ะ....แต่ซอว่าอันนี้ก็น่ารักดีนะคะ เอิ่ม...พอดีซอชอบเคโรโระหน่ะคะ"ฉันนี่เพ้อมากไปแล้ว คิดเหรอไงว่าพี่เขาจะซื้อให้ฉันเหมือนในฟิค บ้าไปแล้ว

"ซออยากได้อันไหนหล่ะ"

"อย่าเลยค่ะ พี่อย่าซื้อให้ซอเลยนะคะ"ฉันพูดอย่างเกรงใจ

"พี่ไม่ได้ซื้อให้ซอสักหน่อย พี่จะซื้อให้คนที่พี่ชอบต่างหาก"ซะอย่างนั้น รู้ไหม พี่ทำใจฉันแป้วไปเลยนะคะ อย่างน้อยก็บอกว่าไม่ซื้อยังจะดีซะกว่าบอกว่าซื้อให้คนอื่นนะคะพี่คยูฮยอน

"เอิ่ม...."

"เธอชอบอันไหนหล่ะ..."

"ซอชอบอันนี้หน่ะค่ะ"ฉันยื่นแหวนลายเคโรโระให้พี่คยูฮยอนด้วยความเสียดายนิดๆ

"กริ้งๆๆ!!"เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ขณะที่พี่คยูฮยอนกำลังไปจ่ายเงินอยู่

"เอิ่ม...สักครู่นะคะรุ่นพี่"ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับ พี่ยงฮวาโทรมาหล่ะ

"ซอเหรอ...พี่ขอโทษนะ พี่เพิ่งจะออกมาจากบริษัทหน่ะ พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อย ซอรอพี่ก่อนนะ"

"เอิ่ม พะ....พี่ยงฮวาคะ"ฉันพูดกับพี่ยงฮวา แต่ดูท่าทางสีหน้าของพี่คยูฮยอนที่เพิ่งจะกลับมาดูท่าทางไม่ค่อยจะดีเลย

"ครับ น้องซอ..."ฉันกำลังแอบมองใบหน้าของพี่คยูฮยอนเหมือนเดิน สีหน้าเขาแอบน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก นี่...ถ้าฉันวางสายไป ฉันจะถูกลากเข้าโรงแรมเหมือนในฟิคไหม...ยัยบ้า อย่าเอาฟิคมาปนกับเรื่องจริงสิ

"ตอนนี้ซอไม่ว่างหน่ะคะ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะคะพี่ยงฮวา...ขอโทษจริงๆนะคะ"หลังจากที่คุยธุระกับพี่ยงฮวาจบ ฉันก็กดวางสายพี่เขาไปทันที

"ซอฮยอน....มากับพี่หน่อยสิ"พี่คยูฮยอนจับข้อมือของฉันเอาไว้แน่น ก่อนที่จะลากฉันให้เดินตามเขาไป

หวังว่าจะไม่ใช่โรงแรมนะ...โรงแรม..โรงแรม ไม่เอา... ยัยบ้า...!! ไม่ใช่ในฟิคนะ

"พะ...พี่จะพาฉันไปไหนเหรอคะ"

"โรงแรม"พี่คยูตอบเสียงเรียบๆ ฟังดูน่าขนลุกชะมัดเลย

"ป่ะ...ปะ...ไปทำไมคะ"

"เดี๋ยวถึงเธอก็รู้เอง.........."น้ำเสียงของรุ่นพี่ดูน่ากลัวมาก....

กรี๊ด....ไม่นะ ถึงฉันจะแอบชอบพี่ แต่พี่ทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ

มันต้องไม่เป็นอย่างที่เธอคิด มันต้องไม่เป็นแบบนั้น ท่องเอาไว้ซอฮยอน.....

"ซอฮยอน!!"ฉันสะดุ้งขึ้นมาทันทีเมื่อมีคนเรียกชื่อฉัน เพราะว่าสมองของฉันกำลังเลื่อนลอยเพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสองวันที่ผ่านมา วันที่ฉันไปพบพี่คยูฮยอนที่เมียงดงแล้วเราก็....ปะ ไปโรงแรม.....ด้วยกัน

โอ๊ย ไม่อยากจะนึกเลย เขินเป็นบ้า น้องเล็กผู้ใสซื่อบริสุทธิ์อย่างฉันกลายเป็น........ฮือ.....ฉันจะทำยังไงดีถ้าเกิดว่าคนอื่นรู้ว่าฉัน...

"ซอขอโทษพี่ยงฮวานะคะที่ซอ....ไม่ได้ไปพบพี่เมื่อวันก่อน"ฉันพูดกับพี่ยงฮวาอย่างรู้สึกผิด อุตส่าห์นัดกันแล้วเชียว

"ไม่เป็นไรๆ....พี่สบายๆอยู่แล้ว อย่าคิดมากเลย"พี่ยงฮวายิ้มให้ฉัน ฉันยิ่งรู้สึกผิดนะเนี่ย

"ว่าแต่พี่บอกว่าพี่มีธุระจะคุยกับฉันเนี่ย มันเรื่องอะไรเหรอคะ...."

"อ๋อใช่....คือ รายการที่เราจะถ่ายวันนี้หน่ะ จะเป็นม้วนสุดท้ายแล้วนะซอฮยอน..."คำพูดของพี่ยงฮวาทำเอาฉันตกใจไม่ใช่เล่น เพราะเราถ่ายรายการนี่มาตั้งหกเดือนเต็มๆแล้ว

"ระ...เหรอคะ ทำไมหล่ะคะ"

"เพราะพี่....มีคนที่พี่รักแล้วหล่ะ" ทะ...ที่ฉันได้ข่าวว่าพี่โจควอนกับพี่กาอินก็ถอนตัวจากรายการ งั๊นก็แสดงว่า....

"พี่กาอินเหรอคะ"พี่ยงฮวาอมยิ้มกับคำพูดของฉัน ตอนพี่แทยอนมาเล่นรายการนี้ก็เหมือนกัน สามีของพี่เขาถอนตัวจากรายการเพราะว่าเจ้าตัวกำลังจะมีแฟน

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ฉันยังสับสนอยู่ว่าฉันชอบใครกันแน่ระหว่างพี่ยงฮวากับพี่คยูฮยอน

ฉันคงเสียดายที่จะต้องเลิกมาออกรายการนี้

แต่ถ้าเป็นตอนนี้...........................................

"พี่คยูฮยอนเหรอคะ ฉันมีคำตอบให้พี่แล้วค่ะ" ฉันกรอกเสียงใสๆของฉันไปในโทรศัพท์มือถือ

ทำเอาฉันอดนึกเรื่องที่โรงแรมวันนั้นไม่ได้

.

.

.

.

"พะ...พี่พาฉันมาที่นี่ทำไม ปล่อยนะ.......ฉันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ"ฉันแอบกระซิบพูดกับพี่คยูฮยอน เกรงว่าถ้าขัดขืนพี่เขาหล่ะก็ เราได้ลงหน้าหนึ่งคู่กันแน่

"มะ...หมายความว่ายังไง"พี่คยูฮยอนทำท่าทางงงๆ "พี่แค่จะพาซอมาทานข้าวเป็นเพื่อนต่างหาก"

"อะ...อ้าว.....เหรอคะ แหะๆ"ฉันตีหน้าไร้เดียงสาเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น น่าอายชะมัดเลย อีกอย่าง พี่เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่นา เขาคงไม่ทำอะไรฉันแน่ๆ

"พี่ชอบมาทานที่นี่หน่ะ มันเงียบดี คนน้อยด้วย"พี่คยูฮยอนถอดแว่นกันแดดออกหลังจากที่ใส่มาทั้งวัน

"ระ...เหรอคะ"ฉันพูดอย่างอายๆ ถึงเขาจะไม่ได้ชอบฉัน แต่ก็อดไม่ได้ ฉันไม่เคยมาทานข้าวกับใครสองต่อสองแบบนี้หรอกนะ

เราสองคนนั่งกันเงียบอยู่ที่โต๊ะอาหารจนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟฉันก็ได้แต่ก้มหน้ากินไม่ได้สนใจพี่เขาว่าจะทำอะไร แห้เห็นหน้าพี่เขา หน้าฉันก็แดงเป็นตูดลิงแล้ว

"ซอ พี่มีเรื่องจะบอกเรา..."ขณะที่ฉันกำลังจวกสปาเก็ตตี้เข้าปากพี่เขาก็พูดขึ้น

"ค่ะ...คะ!!"ฉันรีบกลืนสปาเก๊ตตี้ก่อนที่จะขานรับพี่เขา

"ความจริง....วันนี้พี่แอบสะกดรอยตามซะมาทั้งวันเลยแหล่ะ"ว่าไงนะ.....ทำไมกัน

"พี่จะตามซอมาทำไมกันคะ หรือว่า ยัยป้าๆขี้เกียจมากับซอเลยฝากให้พี่คยูมาดูแลซอ"

""ป่าวหรอก.....พี่หาโอกาสจะพาซอมาที่นี่ต่างหาก"ทำไมกัน ฉันเริ่มสับสนแล้วนะ

ใช่ฉากพระเอกสารภาพรักหรือเปล่า......บอกแล้วไงยัยซอไม่ใช่ฟิค หล่อนอ่านฟิคมากไปแล้วนะ ยัยกบ!!

"ยังไงก็ต้องขอบคุณโซนยอชิแดคนอื่นๆเหมือนกันที่ช่วย.......ซอฟะ....ฟังพี่ดีๆนะ พี่จะพูดครั้งเดียวนะ"ยัยป้าๆวางแผนกันเหรอ หนอยแน่.....ว่าแต่พี่คยูฮยอนกำลังจะทำอะไรกัน

เขากำลังหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกง

"พี่ชอบซอนะ...ชอบมานานแล้ว....คบกับพี่นะ"

"..."ฉันอึ้ง ชีวิตของฉันราวกับนิยาย ตั้งแต่เกิดมามีคนมาบอกรักฉันด้วย

แต่คนสองคนที่ทำฉันอ่อนไหว.....ฉันจะเลือกใครดี

พี่ยงฮวา

หรือ...

พี่คยูฮยอน

ต้องเลือกเอาสักคนสิ

หรือจะไม่เลือกเลยก็ได้.....

แต่เมื่อฉันอยู่ใกล้กับพี่คยูหัวใจฉันเต้นแรงกว่า.......

แต่ว่า....

"คงไม่เหมาะหรอกค่ะ...ตอนนี้ซอแต่งงานกับพี่ยงฮวาอยู่ ซอกลัวว่า..."

"พี่จะรอนะ...."พี่คยูฮยอนอมยิ้มเล็กๆมาให้ฉัน

ความจริงฉันก็อยากจะเลือกพี่นะคะ

แต่ฉันกำลังแต่งงานกับพี่ยงฮวาอยู่...มันคงดูไม่เหมาะ

ถึงมันจะเป็นการแต่งงานปลอมๆก็เถอะ

"ซอ...พี่ให้"พี่คยูยื่นถุงอะไรบางอย่างให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะ เอ๊ะ!!"ฉันต้องแปลกใจเมื่อของที่อยู่ในถุงนั้นก็คือแหวนลายเคโรโระ ที่ฉันเลือกให้คนที่พี่คยูฮยอนชอบ.......

ซึ่งก็คือฉัน พี่เขาตั้งใจซื้อให้ฉันตั้งแต่แรก

"พี่จะรอคำตอบนะ...."พี่คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนที่ทั้งคืนนั้นจะไม่มีการพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย

.

.

.

.

.

.

"ฉันหย่ากับพี่ยงฮวาแล้วค่ะพี่คยูฮยอน คำตอบของฉันคือตกลงค่ะ"ฉันกรอกเสียงรัวเข้าไปในโทรศัพท์

ค่อยยังชั่วที่ฉันไม่ได้เลือกพี่ยงฮวา ไม่อย่างนั้นฉันต้องเจ็บแน่ๆ เพราะพี่เขาเลือกพี่กาอินแทนที่จะเป็นฉัน

แล้วฉันจะไปนึกถึงพี่ยงฮวาทำไมกัน ตอนนี้ฉันต้องนึกถึงพี่คยูฮยอนสิถึงจะถูก

ซอสิบโท...เรียลในความฝัน

ยงซอ...เรียลในรายการ

ยุนซอ...เรียล(ของพี่ยุนอาคนเดียว)

คยูซอ...เรียลที่สุดสำหรับฉันเลยหล่ะ

พี่คยูก็คงคิดเหมือนกัน

ปล.มันเป็นแค่ฟิคนะคะ