ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (----- FA!Th iN Lo[v]E ------)

    ลำดับตอนที่ #1 : ลาจาก "Good Luck"

    • อัปเดตล่าสุด 21 มี.ค. 49


    ------------หากว่าชั้นได้เดินไปกับเทอ  หากว่าคนที่ทำให้เทอหายทุกข์คือชั้น  หากว่าคนที่เทอรักไม่ใส่เค้า  หากแต่ว่าชั้นพยายามแล้วแต่มันก็ไม่ได้ ชั้นไม่สามารถบังคับใจใครได้  ไม่สามารถเปลี่ยนคำว่าเพื่อนที่แสนดีเป็นคำอื่น  เรายังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน  และชั้นเชื่อว่าสักวันเทอคงจะเห็นมัน----------







     อย่างที่บอกไป  ชั้นเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีสำหรับเขา ไลท์ไม่เคยเห็นชั้นเป็นอย่างอื่นเรามีอะไรเราจะปรึกษากันชั้นมีปัญหาอะไร ชั้นก็ปรึกษาเค้าได้  และเขาก็มักจะปรึกษาเรื่อง ผิน กับชั้นชั้นในฐานะเพื่อนที่ดี ไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้   ไม่ว่ายังไงนานเท่าไหร่ เขายังคงมองไปข้างหน้าหาคนคนนั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเหลียวมองมาหาคนข้างๆ อย่างชั้น ไม่ว่าจะ พยายาม เรียกร้องให้หันมาเพียงใด แต่แววตาที่มองมา ก็ไม่ใช่คนรักกัน



    ชั้นก็ทำได้แค่นี้ละชั้นพูดกับตัวเองอยู่ทุกวัน  วันนี้ฝนตกเป็นระยะๆ ตลอดทั้งวันชั้นนั่งทัมรายงานกับเพื่อนในกลุ่มที่โรงเรียน หลังเลิกเรียน งานใกล้จะเสร็จแล้วเพื่อนก็กลับไปกันจะหมดแล้ว ก็เหลือแค่ชั้นกับ มิ้น และ ฟาง  ที่ต้องคอยเก็บรายละเอียดของชิ้นงานนี้  

    " และแกจะกลับบ้านยังไงวะ เฟธ "  มิ้นถามชั้นด้วยความเป็นห่วงเช่นเดียวกับไอฟาง 
    " ช่ายยย~~  พวกชั้นยังมีคนมารับแกกลับไปก่อนเหอะเดียวดึกแล้วจะอันตราย " ไอฟางเสริม
    " โห  มืงไม่อยากให้ตรูช่วยอ่าดิ รีบไล่เลยนะมืงงง " ชั้นแกล้งแซวพวกมัน
    " เออ  ถ้ามืงคิดว่าพวกตรูเป็นคนอย่างนั้นก๋เชิญ "  ไอฟางงอน
    " อะ อะ  กลับก็กลับวะ มีงานอะไรให้กลับไปทำมั้ยละ "
    " ไม่ต้องอะไปเหอะ " ไอมิ้นรีบไล่ 
     ชั้นเดินไปหยิบกระเป๋า แล้วก็เดินออกจากห้องยังไม่ทันเกินสามก้าว " เห๊ยยๆๆๆ  อย่าพึ่งเว๊ยๆ  เอาไอ้นี้ไปทัมก็แหละกัน แหะๆ ^ .. ^" ให้เสร็จนะมืง " ไอฟางไอบ้านิหนายบอกไม่มีต้องไง _ _๐O  
    " บั๊ยบายยยย  โชคดีนะเว๊ยยย "  ไอฟางกะมิ้นพูดพร้อมกาน

    "อื้อ ไม่ต้องห่วง คนดีเว๊ยย 555+ ( ต่อไปนี้เครื่องหมายเลข 5 คือ หัวเราะนะค่ะ ^O^ ) " ชั้นตะโกนใส่พวกมัน
    " โอ๊ยมืงคอยดูคนดีนะ มิ้น 555+ " ไอฟางพูด กวนทีนก่อนกลับ
    " เออ ! เดียวตรูไม่ได้กลับหรอก พูดกานอยู่ได้ไอพวกนี้ " 
    " 55555++ ไปชิ้วๆ " ไอฟางไล่ 

    แมร่ง เปงอย่างงี้ทู๊ก วัน   โอ้โห ! วานนี้กลับบ้านช้าอย่างนี้โดนแม่ด่าชัว ป๊าบเลยยยย  แสดๆ ทามงายดีฟ่ะ จาทุ่มแล้วด้วย รีบกลับดีก่า

    ชั้นรีบวิ่งไป ป้ายรถเมย์หน้าโรงเรียนด้วยความเร็วสูง ฝนกอตกไม่หยุดสักที แหมม แล้วโรงเรียนชั้นดันทางเข้าไกลซะด้วยกว่าจะถึงป้ายรถเมล์เล่นเอา ขายอกเลย  "เห้อออออออออออออ............. ถึงซะทีเมือไหร่รถจะมานะ "
    ชั้นพูดกลับตัวเองไป พลางหอบไป
    " อ่าว เฟธ พึ่งกลับเหรอ ?" ชั้นหันไปเจอ ไลท์ ยื่นอยู่ ข้างๆ
    " อ่า..... แกก็พึ่งกลับเหรอ " ชั้นถาม
    " อื้อ  วันนี้ครูเรียกไปช่วยงาน หนะ แล้วว่าไงมีร่มป่าวเนี่ย กลับเย็นขนาดนี้ คุณป้าไม่ว่าเหรอ " 
    " ว่าดิ แต่ก็ช่วยไม่ได้นิน่าทำรายงานอยู่ แล้วแต่แกไม่มีร่มใช่มั้ย ??  -.,- "
    " อื้อ ถ้ามีคงไม่ถามเทออ่านะ แล้วจะกลับไงเนี่ย ชั้นรอรถตั้งนานแล้วยังไม่มาเลย "
    " เดียวก็มาน่า หรือจะขึ้นแท็กซี่ดี ? " ชั้นถามเพราะอยากรีบกลับบ้านมากๆ กลัวโดน เช่ง
    " นี่ไม่กลัวชั้นพาเข้าโรงแรมเหรอ " ไลท์พูดหน้านิ่งๆ พลางพับแขนเสื้อนักเรียนชั้นในแขนยาวขึ้น
    " เหอะ ๆ ไอบ้า เป็นเพื่อนกันมากี่ปีแกไม่กล้าทำหรอก _ O_ "
    " จะบอกว่าไว้ใจชั้นเหรอ ?? " ไลท์เงยหน้าขึ้นมามองชั้น
    " ก็งั้นมั้ง ถ้างั้นแกไปแวะบ้านเค้าก่อนมั้ยละ เพื่อแม่จะได้ไม่ด่าเค้า ^ ^ "แม่ชอบไลท์มากเพราะเป็นเด็กมารยาทดีมาตั้งแต่เด็ก บ้านเราสองคนรู้จักกัน แต่ชั้นกับโง่ไม่เคยรู้เล้ยย ว่ามีคนรู้จักหน้าตาดีแบบนี้ ชั้นก็เลยพึ่งรู้จักไลท์ตอนได้เข้ามาเรียน ม.ต้น จนตอนนี้ชั้นอยู่ม. 4 แล้ว เราเริ่มสนิทกันตั้งแต่ม. 2  ด้วยความบังเอิญและมารู้ตอนหลังว่าพ่อแม่รู้จักกัน โลกกลมซ้า.............
    " อื้อดีเหมือนกันนะ ค้างบ้านเทอดีก่าวันนี้ งั้ยพ่อกะแม่ชั้นก็ไม่อยู่ มาอาศัยของกินบ้านเทอ ก็ไม่เลว ^[]^ "  ไลท์พูดไปยิ้มไปท่าทางดีใจที่จะได้กินของฟรี
    " ไอพวกเห็นแกกินเนี่ยมันมีเต็มไปหมดเลยนะว่ามั้ย " ชั้นพูดแล้วเหล่ไปทางไลท์
    " - -" งกเหรอ แหมเทอไม่มีพี่น้อง ลูกคนเดียวทัมเปงงกไปได้แบ่งให้ชั้นสัก มื้อ สองมื้อไม่ตายหรอกน่า"
    " เชิญยะ " ไม่มีทางเลือกแล้วนิหงั้ย ถ้ามีไลท์ติดกลับบ้านคงไม่โดนด่า 
    " >O<  ของหวานๆๆ รีบกลับกานดีก่าๆๆ " ไลท์ยิ้ม หลับตาปี๊ เลยแล้วก็พูดเหมือนเด็กๆ ด้วย เค้าชอบทำน่ารักอย่างนี้เสมอแวลา เผอล ตัว
    " อ่า รถมาแล้วๆๆ "

    เราสองคนรีบกลับบ้านกันอย่างถุรัก ถุเร พอรถจอหน้าหมู่บ้านแล้วเรายังต้องเดินตากฝนมาบ้านอีก  ร่มก็ไม่มี ไลท์เอาเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มที่ใส่คลุมเสื้อนักเรียนสีขาวแขนยาวมาบังหัว ส่วนชั้นเอากระเป๋า มาบังแทน แต่ใครจารู้ละมันเจ็บหัวมาเลยยยย  ไลท์ก็เลยให้ชั้นยื้มเสื้อคลุมเค้าด้วย เรารีบวิ่งกลับบ้านกานเหมือนเด็กเล็ก


    " กลับบมาแล้ว คร้า................." ชั้นตะโกนให้แม่ได้ยินเพราะตัวเปียกแม่จาได้เอาผ้าเช็ดตัวให้ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าแม่จะมาเปิดประตู  ประตูก็ไม่ได้ล็อกอีก ชั้นเลยเปิดบ้านเข้าไป  บ้านมืดมากเหมือนไม่มีคัยอยู่ ชั้นคิดในทางที่ดีว่า แม่ คงไปธุระ แต่พอเปิดไฟ ภาพที่เห็นคือ !?  ------------------------





                       
    -------------------------------------- No. 01 ----------------------------------------



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×