คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7
"เราต้องหนีกันแล้วลูฟี่!" ซันจิ
"โอ๊ส! ฝากด้วยนะลุง"
ลูฟี่หันไปบอกชายชราที่อาสาอุ้มฮัจจังกับเคย์มี่โดยมีปลาดาวสีส้มเกาะไปด้วย เขาล่วงหน้าออกไปก่อนเพื่อความปลอดภัยของมนุษย์เงือกที่สภาพบาดเจ็บปางตาย
พวกกลุ่มลูฟี่ปราบทหารเรือก่อนจะวิ่งออกไปข้างนอก เพโรกรินยังนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ซันจิกำลังวิ่งผ่านหน้าเขาไป
"มายืนอะไรอยู่ตรงนี้ละ รีบไปเร็ว"
พ่อครัวคิ้วม้วนจับมือเพโรกรินออกวิ่ง น่าแปลก เพโรกรินไม่ขัดขืน ยอมปล่อยให้คนนี้ลากเสียแต่โดยดี อย่างน้อยไปกับพวกลูฟี่เข้าก็ไม่ถูกบังคับให้เข้ากลุ่มล่ะนะ ระหว่างทางเราก็ปะทะกับกองทัพเรือและคนตัวใหญ่ที่ถือขวาน แถมยังเจอหนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัด บาโธโลมิว คุมะ เป็นโจรสลัดที่เพโรกรินคิดว่าน่ากลัวที่สุดเลย แล้วทำไมถึงมีหลายคนจังเนี่ย!? ซันจิเตะเข้าไปที่ตัวของคุมะ มือก็ยังไม่ยอมปล่อยเพโรกริน เพโรกรินจึงสะบัดมือออก ซันจิหันมามองเขาอย่างหงุดหงิด
"เอาแต่จับอยู่อย่างนี้นายสู้ยากเปล่าๆ"
เพโรกรินใช้สองมือแตะไปที่คุมะอีกคนที่เข้ามาใกล้ ร่างทั้งร่างนั้นกลายเป็นน้ำตาลไอซิ่งทันที
"นี่อย่าบอกนะว่า…" นายเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจ
แต่ตอนนั้นกระโดดลงทะเลไปช่วยลูฟี่นี่นา
ซันจิทำหน้าตาอึ้งๆ เพโรกรินหักแขนคุมะมาเคี้ยวอย่างไม่สนใจสถานการณ์ ทำขนมแล้วไม่กินเนี่ยมันเสียของนะ ถึงจะกินได้ไม่หมดก็เถอะ แต่อยากรู้จังว่าเจ็ดเทพโจรสลัดบาโธโลมิวจะรสชาติเป็นยังไง ซันจิยังตกใจไม่หายแต่เขาไม่มีเวลามาอยู่นิ่งเฉย
"เจ้าพวกนี้สู้ไม่ได้ง่ายเลย"
ซันจิจับมือเพโรกรินลากอีกรอบ เป็นภาพที่แปลกประหลาด กุ๊กขาดำพาเด็กวิ่งหนี ส่วนเด็กชายกำลังแทะน้ำตาลไอซิ่งที่รูปร่างเหมือนแขนคน
“เราหนีพ้นแล้วใช่มั้ย”
ซันจิหันหน้ากลับไปดูความวุ่นวายเบื้องหลัง เห็นพวกพ้องและคนอื่นๆ วิ่งตามมา เจ้าสามกัปตันนั่นก็เล่นถล่มกองทัพเรือซะราบคาบเลย
“ไปเจอกันที่เรือนะ!”
ลูฟี่ตะโกนบอกมา
“ฮิ คราวนี้คงต้องปล่อยเด็กสีชมพูนั่นไปก่อน” คิด
“ในเมื่ออยู่กับพวกหมวกฟาง ค่อยไปทวงคืนทีหลังก็ไม่สาย” ลอว์
‘กัปตันยึดติดอะไรกับเด็กนั่นกันครับ ;-; ’ ความในใจเบโปะ / คิลเลอร์
เสียดายที่เพโรกรินไม่ได้ยินคำพูดพวกนั้นเลย เพราะพวกเขาต่อสู้ห่างไกลออกไป ในขณะที่ลูกเรือของหมวกฟางพากันออกวิ่งก่อน แน่นอนว่าถ้าเพโรกรินได้ยิน ชายหนุ่มทั้งสองคนจะได้รับนิ้วกลางงามๆ แน่นอน
“อีกนิดเดียวพวกเรา แฮ่ก” นามิ
มองเห็นเรือเธาซันด์ ซันนี่แล้ว!
ปัง!
“กรี๊ดดด!?”
นามิถูกแรงจากระเบิดพัดกระเด็นไปกับพื้น
“กะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
นามิยกมือกุมหัวตัวเอง ซันจิรีบวิ่งไปสมทบ
“เป็นอะไรมั้ยครับนามิซัง”
“แย่ล่ะ มีคุมะมาเพิ่ม”
โรบินพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวล
“โธ่เว้ย พวกมันจะมากไปไหนเนี่ย ไหนจะเจ้าคนประหลาดถือขวานนั่นอีก”
โซโลยกดาบใส่ปากเล่มหนึ่ง เตรียมพร้อมใช้วิชาสามดาบ
“ทุกคนฉันจะใช้ยานั่น เปิดทางให้พวกเธอ”
“ไม่ได้นะช็อปเปอร์!” นามิ
“พวกเธอหลีกไป แฟรงกี้กระสุนติดตามมม!”
ตู้มมม!
“หนังเหนี่ยวกันจริงๆ เลยนะ” แฟรงกี้
“พวกนายทำอะไรกันอยู่รีบไปเร็วเข้า”
กัปตันเรือลูฟี่ที่สลัดพวกกองทัพเรือหลุดแล้วได้วิ่งมาสมทบ พวกเขารีบออกวิ่งกันต่อโดยไม่สนหน้าสนหลัง เพโรกรินที่ยังถูกลากอยู่รู้สึกเจ็บแขน เขาหยุดวิ่ง
“เป็นอะไรไปเจ้าหนู หมดแรงหรอ”
ซันจิชะงัก เขาหันมาถามเพโรกรินด้วยความเป็นห่วง ปกติเขาไม่มีเวลามาสนใจคนอื่นในช่วงที่กำลังหนีตายนอกจากเลดี้หรอกนะ แต่นี่ก็เป็นแค่เด็กใช่มั้ย แล้วจะให้สุภาพบุรุษอย่างเขาทิ้งเด็กตาดำๆ แล้วหนีเอาตัวรอดคนเดียวรึไง เหอะ ไม่มีทางซะล่ะ ถ้าเด็กนี่เป็นเจ้าหัวมอสว่าไปอย่าง เขาจะเตะมันส่งไปหาหุ่นไซบอร์กนั่นด้วย
“เจ็บ!”
เพโรกรินชี้ไปที่มือของเขา มันทั้งแดงทั้งชื้นเหงื่อ ไม่น่าอภิรมย์สำหรับเขาเลย
“โทษที”
ซันจิปล่อยมือเพโรกริน
“แต่ถ้านายพลัดหลงก็แย่สิ ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนของเจ้าบ้าหมวกฟางนั่นแล้ว จนกว่าจะเห็นว่านายปลอดภัยดีฉันก็คงปล่อยไปไม่ได้”
“เหวอ ทำอะไรน่ะ!?”
ร่างเล็กของเพโรกรินถูกกุ๊กประจำเรือหมวกฟางจับหิ้วขึ้นพาดบ่า หน้าของเขาคว่ำไปกับแผ่นหลังของนักเตะขาดำ
ขอย้ำ! เพโรกรินไม่ใช่หมากระเป๋า
เหล่าโจรสลัดมากมายต่างวิ่งหนีตาย ซึ่งแน่นอนว่ากลุ่มส่วนใหญ่ที่หนีรอดจากเหล่าทหารเรือไปได้ คือเหล่าโจรสลัดหน้าใหม่ที่ขึ้นแท่นว่าเป็นซุปเปอร์โนวาในรอบปีซึ่งมีพลังมหาศาลอันน่ากลัว
อุรูจ กลุ่มโจรสลัดพระปีศาจ
คาโปเน่ เบจจ์ กลุ่มโจรสลัดไฟร์แทงค์
จีเวลรี่ บอนนี่ กลุ่มโจรสลัดบอนนี่
สครัสแมน อพู กลุ่มโจรสลัดออนแอร์
ทราฟาลก้า ลอว์ กลุ่มโจรสลัดฮาร์ท
เอ็กซ์ เดรค กลุ่มโจรสลัดเดรค
บาซิล ฮอว์คินส์ ลุ่มโจรสลัดฮอว์คินส์
ยูสทัส คิด กลุ่มโจรสลัดคิด
ตอนนี้คิดอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากเนื่องจากเขาปะทะกับหนึ่งในสามของพลเรือเอก คิซารุ พลังของมันน่ารำคาญกว่าพวกที่เหลือเนื่องจากจับตัวได้ยาก ด้วยความสามารถของผลปิกะ ปิกะ ผลปีศาจลำแสงที่มีความเร็วในการเคลื่อนที่เร็วกว่าเสียง และยากที่จะปัดป้องอันตรายจากการยิงลำแสงของคิซารุ แต่ไม่ว่าหน้าไหนก็น่ารำคาญพอๆ กัน
กลับมาที่ฝั่งของพวกลูฟี่ ตอนนี้ได้เกิดสถานการณ์ที่น่ากลัวที่สุด พวกเขาเจอกับบาโธโลมิว คุมะ อีกครั้ง และครั้งนี้คือตัวจริง ที่ผ่านมาคือร่างโคลนนิ่งของคุมะซึ่งมีลักษณะเป็นไซบอร์ก ส่วนตัวจริงนั้นพวกเขาเคยเจอครั้งแรกที่ทริลเลอร์บาร์ค พวกหมวกฟางรับรู้ได้เลยว่าพวกเขาไม่มีทางเอาชนะมันได้อย่างแน่นอน
“หนีไปปป!!”
เสียงตะโกนอันดังก้องของลูฟี่
“ฉันจะจัดการแกเอง” โซโล
วูบ
“อ๊ะ หะ หายไปแล้ว…”
นามิใบหน้าซีดเผือก พลังนั่นมันอะไรกัน
“หน็อยแน่แก! เจ้าหนูอยู่กับพวกเลดี้อย่าไปไหน”
ซันจิวางเพโรกรินลงที่ข้างโรบินและนามิ เขาวิ่งออกไปเพื่อสู้กับคุมะ
“ซันจิกลับมา!” ลูฟี่
วูบ
คุมะแตะไปที่ตัวซันจิเหมือนที่เขาทำกับโซโลแล้ววาร์ปมาอยู่ข้างหลังโครงกระดูกมีชีวิตและครึ่งไซบอร์กแฟรงกี้
“เอ๊ะ? / ห๊ะ”
วูบ
“บรู๊ค! แฟรงกี้!” ลูฟี่
อุซปยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความกลัว และเขาก็ไม่รอดถูกคุมะจัดการ
“อุซป!”
“พวกเธอรีบหนีไป!”
ลูฟี่หันมาตะโกนบอกพวกนามิ ช็อปเปอร์ที่เห็นการเสียพวกพ้องไปทีละคน เขาจึงตัดสินใจกินยาแปลงร่าง เป็นร่างสุดท้าย ซึ่งจะทำให้เขาเสียสติสัมปะชัญญะ
โฮกกก!
“กวางนั่นไม่ใช่สัตว์เลี้ยงน่ารักเหรอะ!?”
เพโรกรินตื่นตกใจราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก เมื่อวานเขาเพิ่งจะดูใบประกาศนำจับค่าหัวของพวกโจรสลัดไป แน่นอนว่าของกลุ่มลูฟี่ก็มี ลูกกวางน้อยนั่นค่าหัวแค่ 50 เบรีเองนะ! กองทัพเรือเอาอะไรคิด! เพโรกรินไม่เคยวิ่งไกลขนาดนี้มาก่อน เขาไม่เคยต้องวิ่งหนีใคร แต่พลังของเขาแพ้ทางคุมะจริงๆ กับคนที่ใช้ความสามารถเหมือนกันโดยการแตะตัวน่ะ คิดว่าใครจะเร็วกว่ากัน แขนสั้นอย่างเพโรกรินไม่มีทางถึงคุมะก่อนหรอก
“ช็อปเปอร์!”
หายไปอีกหนึ่งสินะ เพโรกรินหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงของลูฟี่ เล่ากันว่าคนที่ถูกพลังของคุมะจะถูกส่งไปที่ไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แต่โอกาสรอดชีวิตก็ห้าสิบๆ ล่ะนะ ถ้าพวกนั้นโชคดี เพราะฉะนั้นถ้านายเชื่อในพวกพ้องก็ไม่ต้องเสียใจขนาดนั้นหรอกลูฟี่ เพโรกรินไม่ได้เอ่ยออกไป เป็นเขาก็ไม่อยากถูกส่งไปในที่ที่ไม่รู้จัก
“โรบิน! นามิ!”
วินาทีสุดท้ายที่เขาพยายามเอื้อมมือไปหานามิ มือของเขาส่งไปไม่ถึงเธอ ลูฟี่ทรุดตัวลงกับพื้น
“อ๊ากกก ปกป้อง ฮึก ปกป้องใครไว้ไม่ได้เลย นี่น่ะหรอคนที่จะเป็นราชาโจรสลัด”
เขาทุบมือกับพื้นอย่างโกรธแค้นที่ทำอะไรไม่ได้ เพโรกรินวิ่งมาหาเขา ไม่รู้ทำไมเขาถึงต้องวิ่งกลับมาช่วยคนที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับเขาเลย ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่ แม้แต่พวกโมเรียเขายังไม่เคยช่วยเหลืออะไรเลย นอกจากทำตามคำสั่งที่มีผลประโยชน์
“มีเวลามาเสียใจที่ไหน ตอนนี้ต้องเอาตัวรอดก่อนสิ ต้องมีชีวิตอยู่นายถึงจะช่วยพวกเขาได้”
เพโรกรินพยายามดึงแขนลูฟี่ให้ลุกขึ้น ลูฟี่เงยหน้าขึ้นมามองเพโรกริน แต่แล้วเขาก็ช็อกสุดขีด
“เพโรกรินข้างหลังนาย..”
เพโรกรินเหงื่อตก เงาดำขนาดใหญ่ทาบทับเขา เพโรกรินหันหลังกลับไปมองช้าๆ
“อบากไปเที่ยวที่ไหนละ เพโรกริน สมาชิกกลุ่มโจรสลัดทริลเลอร์บาร์ค ค่าหัว 3 หมื่น 6 พันเบรี”
“แหะๆ ส่งกลับบ้านได้เปล่า”
“บ้านของนายไม่มีแล้ว”
อะไรนะ
“หมายความว่างะ…”
วูบ
“เพโรกริน!”
แถม
เมื่อเพโรกรินเห็นใบนำจับของตัวเอง เขาอ่านมันอยู่สักพักและทำอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ปล่อยมันลอยไปตามสายลม แน่นอนว่าเพโรกรินทำอย่างนี้ทุกครั้งที่เจอใบนำจับของตัวเอง
catch me if you can. จับฉันสิถ้าคุณทำได้ (ปล.มีนักอ่านช่วยแก้ประโยคให้สวยขึ้นแล้ว)
Talk
เนื้อเรื่องไทม์ไลน์นี้อาจจะไม่ได้เป๊ะมากตามต้นฉบับนะ เพราะไรท์ก็จำลำดับไม่ค่อยได้ว่าใครหายไปก่อน ขี้เกียจไปเปิดดูอนิเมะย้อนหลังด้วย เอาเป็นว่าตามนี้นะ
ปล.ใบประกาศจับไรท์ทำเองนะ เลยไม่ได้เหมือนของจริงเท่าไหร่
14/11/65
ความคิดเห็น