คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 1
[บอกฉันทีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เธอเดินทางไปคนเดียว โดยไม่บอกฉัน แล้วพอฉันไปหาเธอที่บ้านเพื่อชวนไปปิกนิกด้วยกัน พ่อแม่เธอก็บอกเธอหนีออกจากบ้าน]
เด็กสาวผมบลอนด์ ทรงผมตัดสั้นดัดลอนประบ่า ชอบแต่งหน้า ใส่เสื้อตัวเก่งสีชมพูขนเฟอร์ ปกติท่าทางของเธอจะดูร่าเริงน่าเข้าหา แต่ตอนนี้เธอกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยง ตะโกนออกมาด้วยความอัดอั้นผ่านเครื่องมือสื่อสาร หน้าตาของเธอแสดงให้เห็นผ่านวีดีโอคอลว่าเธอกำลังโมโหจนหน้าแดง จะไม่ให้โมโหได้ยังไง เพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอทำอะไรโดยที่ไม่ปรึกษากันอีกแล้ว ฉากหลังคือห้องนอนแสนสดใสของเด็กสาว
"อันที่จริงฉันแค่ออกมาจากบ้านโดยที่พ่อแม่ไม่รู้"
เด็กสาวผมดำ ไว้หน้าม้าถักเปียสองข้าง ผิวสีขาวซีดราวกับศพเดินได้ ถ้าไม่ติดว่าปากเธอทาสีดำสนิท ท่าทางมืดมน สวมชุดเดรสสีดำยาวกร่อมเท้า มองตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ไม่มีสีอื่นเลย อ้อ เธอมีสีขาวแทรกมานิดหน่อย เวนส์เดย์ตอบอีนิดหน้าตาย ใครที่เดินผ่านไปมาเห็นเธอต่างผ่านกันหลีกหนีด้วยบรรยากาศที่ไม่น่าเข้าใกล้ชวนขนหัวลุก เวนส์เดย์ยืนอยู่หน้าทางเข้าสนามบิน
[เหมือนกันนั่นแหละ ทำไมเธอถึงชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายอยู่เรื่อย อย่างน้อยถ้ามาบอกกันก่อนฉันจะได้ตามไปด้วย]
"เกะกะ"
[เธอจะบอกฉันว่ามันอันตราย เป็นห่วงน่ะพูดเป็นบ้างมั้ย แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน]
"ในที่ๆ อากาศแจ่มใส อืม ฉันชอบที่นี่"
[พนันเลยว่าที่ชอบๆ ของเธอคืออากาศเฉอะแฉะ ฝนตกอับชื้น มีฟ้าผ่า]
เวนส์เดย์ทำเพียงหน้านิ่งๆ
[เรื่องไทเลอร์ บางทีเธอควรจะปล่อยให้พวกตำรวจจัดการบ้าง]
"พวกตำรวจรับมือไฮด์ไม่ได้ ฉันตามรอยเขามาถึงที่ฟอร์ค"
[งั้นเธอทำได้? เธอไม่ได้ห่วงแค่เรื่องไทเลอร์ใช่มั้ย]
เวนส์เดย์ไม่ตอบ
[ฉันจะคอยเอาใจช่วยเธอล่ะกัน รู้อะไรมั้ยถ้าเธอมีปัญหาติดต่อพวกเราเพื่อนๆ เนเวอร์มอร์ได้เสมอ ถ้าเจอซาเวียร์แล้วรีบบอกฉันด้วยนะ]
ฉันกดวางสายอีนิด เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน หลังจากปิดเทอม นายอำเภอมาหาฉันและบอกฉันว่าไทเลอร์หนีไปแล้ว ได้ยังไงกัน และไม่มีใครติดต่อซาเวียร์ได้ เขาถูกแจ้งความคนหาย วันเดียวกับที่ไทเลอร์หนีไป
"เอ่อ...มีบางอย่างโจมตีรถจากด้านบนนั่น"
เขาชี้ให้ดูหลังคารถ
"ฉันไม่อยากจะทำอย่างนี้หรอกนะ แต่คงต้องพึ่งเธออีกครั้งแล้วแหละ"
"คุณปล่อยให้ไทเลอร์หลุดไป เขาเป็นตัวอันตราย"
"เพราะฉะนั้นจึงต้องให้ตัวอันตรายอย่างเธอไปจับเขาไง ระหว่างนั้นฉันจะให้การช่วยเหลือ เธอขอกำลังเสริมได้ตลอด"
"หนูจะได้อะไร"
"เนเวอร์มอร์จะปลอดภัยขึ้น พวกเพื่อนของเธอ"
"นั่นมันแน่อยู่แล้วถ้าลูกน้องของคุณไม่ทำเขาหลุดไป"
"หวังว่าจะมีที่แย่กว่าโอฟีเลียนะธิง"
ฉันหันไปพูดกับมือที่เกาะอยู่บนไหล่ ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน และส่วนที่เหลืออยู่ไหน นั่นเป็นความลับของแอดดัมส์
"ครูใหญ่บอกว่าเขาจะมารับฉัน"
ไม่ใช่ครูใหญ่วีมส์ เนเวอร์มอร์มีครูใหญ่คนใหม่ เธอเป็นญาติห่างๆ ของครูใหญ่วีมส์มารับช่วงต่อ นายอำเภอว่าเพื่ออำนวยความสะดวกของฉันในการตามหาไทเลอร์ควรจะได้รับการสนับสนุนจากครูใหญ่ เธอติดต่อจัดหาที่พักให้ทันทีที่ฉันบอกว่าไทเลอร์อาจจะอยู่ที่ฟอร์ค และฉันคงกลับไปไม่ทันเปิดภาคเรียนใหม่ เธอให้ฉันอยู่ที่นี่จนการจะจับไทเลอร์ได้อย่างแท้จริง ฉันแกะรอยจากนิมิตเพื่อตามไทเลอร์ ตั้งแต่รถขนส่ง รอยข่วนที่ต้นไม้ ภาพนิมิตไม่ต่อเนื่อง สิ่งสุดท้ายที่ฉันเห็นคือเมืองที่มีฝนตกหนักตลอดทั้งปีและป่าสน น่าเสียดายที่ฉันมองไม่เห็นซาเวียร์ อาจเป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้ถูกไทเลอร์จับไป ฉันต้องย้ายเข้าโรงเรียนใหม่กลางเทอมซึ่งก็คืออีกแล้ว ทำลายสถิตินักเรียนที่ย้ายโรงเรียนมากที่สุดในหนึ่งปี
รถตำรวจคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าเวนส์เดย์ ตำรวจนายหนึ่งเปิดประตูลงมาจากรถ ธิงเข้าไปหลบในกระเป๋าสะพายหลัง
"เวนส์เดย์ แอดดัมส์ ใช่มั้ย แค่เห็นเธอฉันก็รู้เลย พวกเขาบอกลักษณะของเธอชัดเจนมาก"
"ใช่"
เวนส์เดย์เลิกคิ้วข้างหนึ่งเล็กน้อย เล็กน้อยมากๆ
"เด็กสาวโกธิคสีดำ ถักเปีย หน้าตาดูอมทุกข์น่ะ ขอโทษนะ ฉันชาร์ลี สวอน"
เขายื่นมือออกมาข้างหนึ่ง เวนส์เดย์มองนิ่งๆ เขาเก็บมือแล้วเดินไปเปิดท้ายกระโปรงรถ
"มา ให้ฉันขนสัมภาระของเธอ"
ฉันขึ้นมานั่งบนรถ ถ้าตรงกลางมีลูกกรงกั้นระหว่างตำรวจกับนักโทษ ฉันคงจะนั่งรถสบายไม่น้อย เวนส์เดย์นั่งที่เบาะหลัง ชาร์ลีมองผ่านกระจก เด็กสาวพิลึก ระหว่างทางมีแต่ความเงียบและบรรยากาศแปลกๆ ที่แผ่ออกมาจากเด็กสาวจนชาร์ลีอึดอัด
"ฉันได้รับเรื่องมาอีกทีว่าเธอมีเหตุจำเป็นต้องย้ายมาเรียนที่นี่ชั่วคราว เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า ปรึกษาฉันได้นะ ฉันอยู่กับลูกสาวสองคน หวังว่าพวกเธอจะเข้ากันได้"
"ถ้าเธอชอบเล่นกิโยติน เราก็อาจจะเข้ากันได้"
ชาร์ลีทำหน้าคิ้วขมวด
"เธอหมายถึงกีฬาอะไรรึเปล่า"
"หนูหมายถึงเครื่องตัดหัว"
ชาร์ลีเลิกพูดไป
นายอำเภอและชาร์ลี ดูจะคล้ายกันจนน่ารำคาญ ฉันมองออกไปนอกกระจก ทิวทัศน์ที่มีแต่ป่าไม้และบ้านน้อยหลัง ท้องฟ้าสีเทาที่ดูเหมือนฝนจะตกตลอดเวลา บรรยากาศเป็นใจ ช่างเป็นวันที่แจ่มใสเสียจริง รถมาจอดหน้าบ้านชาร์ลี เขาขนของลงจากหลังรถแล้วลากกระเป๋านำเวนส์เดย์เข้าไป
"ใครมาคะพ่อ"
เด็กสาวผมสีน้ำตาล ดวงตาดั่งลูกกวางและผิวสีขาวซีดไม่ต่างจากเวนส์เดย์ ต่างหน่อยตรงที่แก้มเธอเป็นสีแดงจางๆ ไม่ได้ซีดเป็นศพทั้งตัว เธอใส่เสื้อยืดสบายๆ และกางเกงขายาว เธอเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน หยุดอยู่ตรงตีนราวบันได
"เบลล่า นี่เวนส์เดย์ แอดดัมส์ เพื่อนใหม่ของเรา เธอจะมาเรียนโรงเรียนเดียวกับลูก ฝากดูแลด้วย"
"ได้ค่ะพ่อ"
เธอเดินเข้ามาหาฉัน ท่าทางประหม่า
"ฉันเบลล่า เธอย้ายมาอยู่ปีไหน"
"ปี 2"
"เราปีเดียวกัน พรุ่งนี้ไปพร้อมกันมั้ย คือแฟนฉันมารับไปโรงเรียนทุกวัน หรือเธอจะขับเจ้าคันสีส้มไปก็ได้ ขับเป็นใช่มั้ย"
เบลล่าชี้ไปที่รถกระบะคร่ำครึที่จอดอยู่หน้าบ้าน มันเป็นรถมือสองและไม่ได้ใช้งานมานานแล้วเมื่อเธอมีแฟนหนุ่มมารับส่งถึงบ้าน เวนส์เดย์จ้องหน้าเบลล่านิ่ง
“ไม่”
"เอ่อ...โอเค เรานอนห้องเดียวกัน ฉันจะพาไปดูห้องนะ พ่อน่าจะเอาของเธอไปเก็บแล้ว"
โชคดีที่ฉันมีภูมิต้านทานพอจากอีนิด เธอไม่เหมือนอีนิด ออกจะอยู่กึ่งกลาง ระหว่างโลเลกับบ้าบิ่น
"ไว้ทีหลัง ฉันอยากออกไปสำรวจข้างนอกหน่อย"
"ได้สิ ฉันพาไปเอง"
"ขอถามอะไรหน่อย"
เบลล่าที่กำลังเดินนำหน้าไปหยุดเดินแล้วหันกลับมาตอบรับเวนส์เดย์
"ว่ามาสิ"
"ที่นี่มีเรื่องแปลกๆ หรือสถานที่ห้ามเข้าบ้างรึเปล่า"
เวนส์เดย์เอียงหน้านิดหน่อย
"มีแค่เขตสงวนที่ห้ามเข้าน่ะ"
เวนส์เดย์พยักหน้าเข้าใจ แต่คนภายนอกมองไม่เห็นเลยว่าเธอเปลี่ยนสีหน้าหรือยัง เวนส์เดย์กับเบลล่าเดินมาขึ้นรถกระบะมือสองสีแสดที่จอดอยู่หน้าบ้าน เบลล่าหันมามองเวนส์เดย์
"เธอจะไม่คาดเข็มขัดหรอ"
"เผื่อว่ารถพลิกคว่ำแล้วฉันจะได้ตายทันที"
“อะ..อะ..โอเค”
เบลล่าขับรถพาเวนส์เดย์มาที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ที่เธอกับพ่อชอบมากินกันประจำ
"มีอะไรที่อยากซื้อเพิ่มเติมมั้ย เดี๋ยวฉันจะพาเข้าไปในเมือง"
"เทียนไข โซ่ ถ้าได้ขี้เถ้าของคนตายจะดีมาก ฉันชอบแบบที่ตายครบร้อยวัน"
เบลล่าที่กำลังปลดเข็มขัดชะงัก
"เอ่อ...เธอจะเอาไปทำอะไร"
"เรียกวิญญาณ จับสัตว์ และพลัดแป้ง"
อีนิดแนะนำว่าฉันควรจะแต่งหน้าบ้างนะ จากการเซ้าซี้อันน่ารำคาญ ฉันยอมแต่งหน้า แต่ต้องเป็นสูตรเครื่องสำอางของแม่ฉัน นั่นยังพอรับได้ เบลล่ารีบเปิดประตูลงจากรถ แล้วหันมาพยักเพยิดให้เวนส์เดย์ตามเข้าไป
ฉันเดินเข้ามาในร้านที่ทั้งสะอาดและสะอ้านเกินไป ผู้คนครื้นเครงและเสียงดัง เบลล่าเดินไปนั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์
"วันนี้ไม่ได้มากับชาร์ลีหรอหนูเบลล่า"
หญิงสาวเจ้าของร้านเดินเข้ามาทักเมื่อเห็นคนคุ้นเคย สองพ่อลูกคนสนิทของเธอ ชาร์ลีเป็นตำรวจ เขาคอยดูแลเมืองนี้ ร้านของเธอก็ได้เขาช่วยจับโจรบ่อยๆ และเบลล่า เธอเห็นเด็กสาวมาตั้งแต่ยังแบเบาะ
"หนูพาเพื่อนมาเลี้ยงต้อนรับค่ะ เธอเพิ่งย้ายมาใหม่"
"อ้อ เข้ามานั่งสิจ้ะ"
ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างเบลล่า เยื้องมาหน่อย ไม่อยากนั่งใกล้ชิดกันมาก
"รับอะไรดีจ้ะ เบลล่าหนูเหมือนเดิมมั้ย"
"ค่ะ เหมือนเดิม"
เวนส์เดย์เหม่อมองป้ายเมนูแล้วลดสายตามาจ้องหน้าหญิงสาวเจ้าของร้าน
"มีสตูว์ตายซากกับสลัดซูอิจรึเปล่า"
"เอ่อ...มันคืออะไรจ้ะ"
"สตูว์ที่เคี่ยวจากศพหนูเน่าและพืชมีพิษที่ราดน้ำเสีย"
เป็นเมนูแสนง่าย ที่ๆ บ้านฉันทำกินบ่อย ที่นี่คงมีปัญญาพอทำได้แหละนะ
"เพื่อนของเธอแปลกดีนะเบลล่า"
หญิงสาวหันไปบอกเบลล่าด้วยใบหน้าแปลกพิกลเหมือนคนท้องผุ
"หนูก็ว่างั้นค่ะ"
เบลล่ามีสีหน้าไม่ต่างกัน แต่เวนส์เดย์ก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก ใช่มั้ย อย่างน้อยเธอแทบจะเป็นคนปกติต่างจากทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเบลล่า อาจจะ
"เอาเป็นว่าฉันจะจัดชุดสเต็กสูตรพิเศษให้ล่ะกัน"
“โอ้ว หวังว่ามันคงอร่อย”
เวนส์เดย์เอียงคอตอบหน้าตายตามแบบฉบับคอเธอ ทำเอาคนที่เห็นรู้สึกขนลุกไม่น้อย
เบลล่าขับรถเข้ามาในตัวเมืองเพื่อพาเวนส์เดย์มาซื้อของตามที่เจ้าตัวต้องการ
"แน่ใจนะว่าจะแวะที่นี่"
เบลล่ามองหน้าร้านขายของเก่าที่สภาพโทรมอย่างมาก เวนส์เดย์เดินเข้าไป
"ฉันรออยู่นี่นะ!"
เบลล่าตะโกนตามไล่หลัง ซึ่งเวนส์เดย์สนใจฟังมั้ย ไม่รู้ เธอทำตามใจตัวเองเสมอ
ฉันเดินดูสำรวจของเก่า ย่ำแย่ขั้นสุด มีของที่ฉันต้องการบางอย่าง อย่างเช่น เทียนไขอันใหญ่หลายอัน โถใส่ขี้เถ้า แต่ไม่มีขี้เถ้า อืม...คงต้องหาของใครมาใส่ บางทีเธออาจต้องเอาของจากชาร์ลีมาล็อกไทเลอร์เมื่อเจอตัวเขา เวนส์เดย์เดินออกมาจากร้าน
ตุบ
"ขอโทษครับ"
ผู้ชายคนหนึ่งเดินชนเวนส์เดย์แล้วจากไปอย่างเร่งรีบ ไม่แม้แต่จะหันมามองเด็กสาว ถุงของในอ้อมแขนร่างเล็กร่วงหล่นลงพื้น เวนส์เดย์เงยหน้าขึ้น เธอตาค้าง เธอกำลังเห็นภาพนิมิต มีหญิงสาวคนหนึ่ง ผมสีแดง เธอยืนอยู่ข้างไทเลอร์ และคนข้างหลังพวกเขามีคนนับสิบกว่าคน ผิวขาวซีด เวนส์เดย์หลุดจากนิมิต
"เวนส์เดย์ เวนส์เดย์! เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้าเธอซีดมาก จะเป็นลม?"
เบลล่ากุมไหล่สองข้างของเวนส์เดย์เขย่าเรียกสติ เธอเห็นเพื่อนใหม่นิ่งไปนานมาก
ฉันเก็บของขึ้นมาจากพื้นและเดินไปที่รถ
"ไม่มีอะไร"
"ฉันจะส่งคุณไปฟอร์ค คุณแอดดัมส์ ตามคำเรียกร้องของนายอำเภอ ฉันขอคุณให้ตามหาไทเลอร์อย่างเงียบๆ อย่าก่อเรื่อง ห้ามมีปัญหา และห้ามฆ่าใคร"
นั่นคือคำที่ครูใหญ่บอกก่อนฉันจากมา คุณรู้มั้ย ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ และฉันเป็นประเภทที่ชอบทำสิ่งที่ห้ามด้วยสิ
13/01/66
ความคิดเห็น