คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
“6 ล้าน”
ทุกคนในงานหันมาจ้องเพโรกรินเป็นตาเดียว เด็กนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงรึไง นั่นเผ่ามังกรฟ้า! เผ่าที่แม้แต่กองทัพเรือก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง เป็นเชื้อสายของผู้ก่อตั้ง อ่า…ชะตาชีวิตของเด็กนั่นขาดแล้วล่ะ ไม่ตายก็คงไม่พ้นถูกจับไปเป็นทาส
“เฮ้ย! ไอหนู แกกล้าดียังไงมาประมูลต่อจากฉันวะ ไม่รู้เหรอะ นี่เผ่ามังกรฟ้า”
เพโรกรินเอียงคอทำตาใส
“แล้วไง 6.5 ล้าน”
"7 ล้านขาดตัว!"
หน็อย…
ชายมังกรฟ้ากัดฟันกรอด เขายกปืนขึ้นมาคิดจะเล็งยิงเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“เฮ้ๆ คิดจะยิงผมคิดดีแล้วหรอ”
เพโรกรินลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า มือสองข้าวไขว้หลัง
“พวกคุณเป็นแค่เผ่ามังกรฟ้า แต่ผมเป็นลูกหลานของท่านผู้นั้น”
เพโรกรินยกมือจับผมทัดหูขณะพูด ท่านผู้นั้นคือใครไม่รู้ เพโรกรินพูดให้ดูยิ่งใหญ่ไปแค่นั้นแหละ
“กะ..แกพูดเรื่องอะไร”
“หื้ม อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สิ้ เอาเถอะ วันนี้ผมจะปล่อยไปก่อนล่ะกัน ผมใจดียกนั่นให้พวกมังกรฟ้าก็ได้ นี่ๆ เห็นแก่ที่เป็นมังกรฟ้าหรอกนะ”
เพโรกรินเชิดหน้า เขาหันหลังทำท่าจะจากไป แต่ก่อนจะจากไปเพโรกรินหันมายิ้มเย็น
“แต่กล้าชี้ปืนใส่ผมเนี่ย ไม่รู้ว่าท่านผู้นั้นจะลงโทษคุณยังไง”
วิธีที่จะเอาชนะพวกที่ทำตัวอวดเบ่งมีอำนาจเนี่ย ก็คือเราต้องทำเหนือกว่าใส่ กล้าเผชิญหน้า ไม่มีความเกรงกลัว พวกนั้นก็จะเชื่อสนิทใจ เจ๋งมั้ยล่ะ ทุกวันนี้เพโรกรินถึงยังมีชีวิตรอดมาได้ไง แน่นอนว่ากับโมเรียเพโรกรินต้องนอบน้อมหน่อยนะ ก็อาศัยเขาอยู่นี่นา
ยูสทัส คิด ผิวปาก เด็กนี่ถูกใจเขาใช้ได้เลยแหะ ไม่เคยมีใครกล้ากับมังกรฟ้ามาก่อน ดูท่าเด็กนี่จะไม่ธรรมดา เขาต้องเอามันมาเป็นพวกให้ได้ แม้แต่กัปตันคิดก็ยังถูกเพโรกรินหลอก
ทราฟาลก้า ลอว์ เมื่อได้ยินเสียงเล็กที่คุ้นหูเขาหันไปมองทันที ใช่จริงๆ ด้วย! ไอเด็กเมื่อวานซืน เจอตัวแกแล้ว คราวนี้เขาจะจับตีก้นลายจริงๆ แล้วนั่น หาเรื่องมังกรฟ้า!?
"ฮิ แต่ดูท่าจะใช้ได้"
ลอว์ยกขานั่งไขว่ห้าง ยกสองแขนพาดพนักเก้าอี้ ตั้งหน้าตั้งรอดูเรื่องสนุก
เพโรกรินกำลังจะเดินออกจากโรงประมูล สายตาก็เหลือบไปเห็นผมสีส้มๆ ของคนคุ้นหน้าคุ้นตา เหมือนเพิ่งเคยเจอไป ยืนอยู่ด้านหลังสุดของแถวเก้าอี้กับกลุ่มแก๊ง เจ้าตัวกัปตันหายไปไหนละ?
ปัง!
เสียงประตูถูกพังอย่างแรงจนควันฝุ่นตลบอบอวล เพโรกรินโบกมือปัดควันนั่น เขาหรี่ตามองเบื้องหน้า ผู้ชายท่าทางผอมแห้งมาพร้อมกับสวมหมวกฟาง เจ้าบ้านั่นพังประตูเข้ามาหรอ!?
"เคย์มี่! ฉันมาช่วยแล้ว!"
เหล่ารุกกี้หน้าใหม่ในโรงประมูลต่างตกใจกับการปรากฏตัวของลูฟี่ กัปตันกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง ต้องตกใจสิ เพราะมีแววว่าหมอนี่จะพาเรื่องมาให้พวกเขาชัดๆ ลอว์เห็นท่าไม่ดีเขารีบลุกขึ้นยืน
"พวกแกเตรียมตัวเผ่น"
ลอว์หันไปสั่งลูกเรือ ส่วนเขาเดินไปจับแขนเพโรกริน
"อะไรเนี่ย!?"
"นายต้องไปกับฉัน"
เพโรกรินถูกกึ่งลากกึ่งจูง เขาพยายามขัดขืนลอว์ พร้อมกันนั้นก็แกะมือเจ้าเคราแพะไปด้วย เรื่องอะไรมาจับเขาเนี่ย
ไม่ทันไรลูฟี่ก็ก่อเรื่องตามที่คาด งานนี้พวกกองทัพเรือจะแห่กันมาแน่
"ชิ ทำไมไม่ฉลาดแก้ปัญหาแบบเด็กนี่บ้างวะ"
ลอว์บ่นพึมพำ โจรสลัดทั้งหลายต่างพากันรีบหนีออกจากเกาะชาบอนดี้ เกี่ยวไม่เกี่ยวถึงยังไงพวกเขาก็เป็นโจรสลัด และการที่กองทัพเรือไม่มาจับพวกเขาตั้งแต่รู้ข่าวการขึ้นเกาะนั่นก็เพราะว่าถึงปล่อยไป มีไม่ถึง 50% หรอกที่จะรอดชีวิตจากใต้ทะเลแสนโหดร้าย มันเสียเวลาถ้าจะต้องมาตามจับ สู้ปล่อยให้พวกเขาจมน้ำตายดีกว่า
"น่ารำคาญจริงๆ !"
เพโรกรินกรีดร้องออกมา เขาเอื้อมมืออีกข้างมาแตะแขนลอว์พร้อมกับข้างที่ถูกจับ ลอว์ตกใจรีบปล่อยมือเพโรกริน
อะไรกัน แขนของเขากำลังกลายเป็นน้ำตาลก้อน แบบเบโปะ ไอเด็กนี่เป็นตัวอะไรกันแน่
เพโรกรินวิ่งออกไปแต่ก็ถูกแขนใหญ่ยักษ์ของอีกคนล็อกตัวไว้ได้
"ไอหนู แกต้องไปกับฉัน"
"กัปตันจะเลี้ยงเด็กหรอครับ" คิลเลอร์
"อืม...เอาไปดูเล่นก็ไม่เลว"
คิดยกมือจับคางครุ่นคิด ขณะที่มืออีกข้างก็ล็อกตัวเพโรกรินแน่นหนา เพโรกรินถูกจับแนบชิดอกแกร่ง ขาลอยต่องแต่งจากพื้น
ทำไมใครๆ ก็หิ้วเขาง่ายเหมือนเป็นหมากระเป๋าเนี่ย!
"คิดจะแย่งคนกับฉันหรอยูสทัส คิด"
ลอว์เดินเข้ามา ตั้งแต่มือจนถึงข้อศอกของเขามันดูแปลกประหลาดนั่นเพราะโดนพลังผลปีศาจของเพโรกริน โชคดีที่ยังโดนไม่สมบูรณ์มากนัก ลอว์คิดว่าพลังที่ทำให้ทั้งตัวกลายเป็นน้ำตาลน่ะ ต้องใช้เวลา คงคล้ายๆ กับพลังแช่แข็งของพลเอกอาโอคิจิ เขาซุกแขนข้างนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อฮู้ด
"คนอะไรของแก ฉันจับได้มันก็ต้องเป็นคนของฉัน"
"น่าเสียดายที่ตอนนี้เราต้องหนีทหารเรือกันก่อน"
ลอว์ส่ายหัวว่าเสียดายมาก
"ผมไม่ใช่สิ่งของนะ! ไม่ไปอยู่กลุ่มโจรสลัดกิ๊กก๊อกของพวกนายหรอก"
เพโรกรินงับเข้าให้ที่แขนของคิด
"โอ้ย ไอเด็กบ้านี่!"
ตุบ
ก้นเพโรกรินกระแทกพื้น เพโรกรินรีบลุกยืนปัดฝุ่น ชี้นิ้วใส่หน้าคิดและลอว์
"ผมกลุ่มโจรสลัดทริลเลอร์บาร์ค พวกนายจงกลัวไว้ซะ กัปตันของฉันคือ เก็กโค โมเรีย"
"ไอหนู ถ้าจะปั้นเรื่องเจ็ดเทพโจรสลัดละก็ เด็กอนุบาลเนี่ยนะลูกน้องเก็กโค"
คิดไล่สายตามองเพโรกรินตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูถูกอย่างสิ้นเชิง
อะ..ไอ...
เพโรกรินหยิบมีดสั้นออกมาจากสายรัดมีดที่ขา เขาจะเชือดคอมันทิ้ง จากนั้นก็ทำเป็นน้ำตาลไอซิ่งแล้วจะกัดกินอย่างเคียดแค้นเลยคอยดู
ปังๆๆ !
"พวกเราได้ล้อมพวกแกไว้หมดแล้วพวกโจรสลัด ออกมาซะ!"
เสียงยิงปืนขู่ และเสียงโทรโข่งจากด้านนอก ทำให้พวกเขาตื่นตัว นี่ไม่ใช่เวลามาสู้กันเอง ตอนนั้นเองที่ชายชราแปลกหน้าปรากฏตัว ความกดดันรุนแรงมหาศาล เขาช่วยปลดปลอกคอของเคย์มี่
เพโรกรินลืมไปสนิทเลยว่าตัวเองมาขโมยนางเงือก เพโรกรินเก็บมีดสั้นในมือ เขาเตรียมตัวออกวิ่งอีกครั้ง
"นั่น เจ้าสีชมพู"
ลูฟี่หันมาเห็นเพโรกริน เขาเรียกเด็กชายเสียงยาวแถมโบกมือให้อีก
นี่มันวันบ้าอะไรกันวะเนี่ย ตอนนี้เพโรกรินต้องการจากไปแบบเงียบๆ มากที่สุดเลย
"จับตัวพวกมันไว้ เด็กนั่นก็พวกเดียวกัน ทำร้ายมังกรฟ้า!"
ทหารเรือบุกเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง ลูฟี่ไม่กลัว แต่เพโรกรินกลัว! ตั้งแต่ออกเรือมาคนเดียวเขายังไม่เคยปะทะกับทหารเรือขนาดนี้เลย เพราะทุกทีเขาเหมือนเด็กตาใสๆ เจอทหารเรือมาถามก็บอกว่าคุณพ่อให้ฝึกออกเดินเรือ บ้านอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวคุณพ่อก็มารับ พวกทหารเรือเลยไม่สงสัยน่ะสิ แต่ตอนนี้ลูฟี่เรียกเขา คนเขาก็เข้าใจผิดหมดน่ะสิ! ไม่ใช่พวกเดียวกันสักหน่อย
"ดูท่านายจะเจอเรื่องยุ่งยากนะ"
ลอว์พูดอย่างขบขัน ทหารเรือไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาหรอก แต่เด็กตัวกะเปี๊ยกเนี่ยจะเอาตัวรอดยังไง
"เฮ้ย ถ้าแกมาเข้าร่วมกลุ่มฉัน ฉันจะช่วยแกหนีออกไปจากที่นี่"
"เลิกดึงผมเข้ากลุ่มสักที!"
เพโรกรินหันมาแว้ดใส่ชายผมแดง ถ้าเรือไม่ใหญ่เท่าปราสาท จ้างให้ตายเพโรกรินก็ไม่ไป เว้นแต่จะมีเรือสุดเจ๋งให้เพโรกรินได้เล่นอ่ะนะ
Talk
ใบ้ขนาดนี้ก็น่าจะรู้ว่าเรือใคร
09/11/65
ความคิดเห็น