รักนี้อลวนยัยเฉิ่มกับนายหล่อสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดมาวันแรกก็ซวยแต่เช้า

พอดีว่าเรื่องนี้แต่งไว้ตั้งนานแล้ว แต่งได้เยอะม้ากมากกกกกมั่กๆๆๆๆมากกกกกเลยค่ะ แต่งได้ตั้ง 45 บรรทัดแน่ะ TT^TT ภูมิใจจริงจริ๊งงงงงง!!! =_='' (คิดดู เคยลองแต่งไว้เล่นๆ เมื่อ 3 เดือนก่อน จนมาป่านนี้เพิ่งจะคลานมาได้ 45 บรรทัด ฉันจะบ้าตาย =o= )

บทนำเจ้าค้าาาาาาา ( เรื่องนี้กอล์ฟไมค์เป็นพี่น้องกันก็จริงอยู่นะคะ แต่ตอนแรกๆ ไม่รู้หรอก จะไปรู้เอาตอนกลาง ๆ เรื่องโน่นแหละ ^O^ อ้อ ไมค์มีพี่สาวด้วย ความสวยเนี่ย กินกันไม่ลงเลยนะคะ อิอิอิ )

ก๊า..ก๊า..ก๊า..เช้าแล้วจ้า...... ^O^ นกสีดำตัวหนึ่งบินผ่านบ้านหลังคาสีน้ำตาลแดงไปช้า ๆ แล้วส่งเสียงบอกเวลาของวันนั้น

“ งืม..ม ๆ ... ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทองพึมพำเบา ๆ และลากหมอนข้างมากอด โถ..เจ้าหมอนผู้น่าสงสาร ป่านนี้คงเปื้อนคราบน้ำลายกลายเป็นแผนที่ประเทศไทยไปเรียบร้อยซะแล้วล่ะ  TOT อ๊ะ.?! แล้วฉันมาบ่นเสียดายหมอนอะไรตอนนี้ล่ะเนี่ย ตายล่ะหว่า ต้องรีบขึ้นไปปลุกเจ้าเด็กผมทองนั่นแล้ว ฉันรีบกุลีกุจอวิ่งขึ้นบันไดเสียงโครมครามอึกทึกขึ้นไปเพื่อปลุกเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลทองที่นอนหลับอุตุสบายใจอยู่บนห้อง

ก๊อก ๆ ฉันเคาะประตูเบา ๆ
“....” เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากสิ่งมีชีวิตในห้อง ไม่เป็นไรพยามใหม่ -o-

ก๊อก ๆ ! ฉันเคาะประตูแรงขึ้นกว่าครั้งเก่า แต่ผลลัพธ์ที่กลับมาก็เหมือนเดิมคือ .. เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากสิ่งมีชีวิตในห้อง ... โอเค ลองใหม่ ๆ -o-"

ปัง ๆ ๆ ๆ ! คราวนี้ฉันกระหน่ำประเคนกำปั้นลงบนประตูไม้ที่น่าสงสารจนประตูสะเทือนไปหมด ไม่ใช่สิ มันสะเทือนไปทั้งบ้านเลยมากกว่า - -* เจ้าตัวดีในห้องยังไม่ยอมลุกออกจากที่นอนเลย โว้ยยยย..ย !! >O< ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ

ปัง ! ปัง ! ปัง ! ฉันเตะเข้าที่ประตู แล้วสบถดัง ๆ หวังว่าเจ้าตัวดีจะได้ยินนะ....เอ่อ แต่ดูท่าว่าคำขอของฉันจะไม่เป็นผลนะ เฮ้อ ให้ตายซี้ !! =_=

“ เฮ้ ! เจ้าน้องชายตัวแสบ นายจะตื่นได้รึยัง หื๊อ !? ” ฉันถามเสียงแหลมเสียดสีแก้วหู แล้วรัวประตูเหมือนกำลังสับหมูอยู่ -*-

“ งึมงำ ๆ =o= ” เสียงครางและเสียงละเมอลอดผ่านประตูออกมา ฮึ่มม..มม ขันติ ขันติ ขันติ ขันแตก เอ๊ย !? ขันติ!!! =_=  ฉันท่องในใจแล้วข่มสติและรวบรวมจิตที่มีอยู่ทั้งหมดบังคับมือให้หยิบลูกกุญแจเสียบเข้าที่ลูกบิดประตู เพ่งเล็ง ๆ ๆ -_-“ ฉันสงสัยจังว่าฉับครบ 50 สตางค์หรือเปล่าเนี่ย ? - -?

............ 10 นาทีผ่านไป ไวเหมือนกิ้งกือคลาน -*- ....

เจ้าน้องชายตัวดียังไม่ยอมตื่นเลย อะไรฟะ นี่ขนาดฉันงัดวิธีปลุก ออกมาหมดแล้วนะ สงสัยต้องเหลือแค่ไม้ตายนี่แล้วละมั้ง ^O^ หึหึ เตรียมตัวจมดินได้เลยน้องชาย ........

........ ฮึ้บบบ..บ ทำไมมันหนักงี้ฟระ ผ้าห่มพวกนี้ -*- ฉันสบถกับตัวเองในใจแล้วลากผ้าห่มกองโตเข้าห้องน้องชายไป ..... แฮ่ก ๆ ฉันนั่งหอบตัวโยนอยู่ข้าง ๆ เตียงของน้องบังเกิดเกล้าและหอบจนตัวโยน

เอาล่ะก็เหลือแค่เอาเจ้าพวกนี้ไปไว้บนนั้น ฮู่ว์ ! -_- กว่าจะปลุกน้องชายฉันได้ฉันคิดว่าฉันคงได้อาชีพใหม่เป็นกรรมกรแบกหามซะแล้วล่ะ

ฟึ่บ ๆ ! ตุ้บ !!   เย้ !! ( ^^ )Y ในที่สุดฉันก็ลากผ้าห่มพวกนี้มาบนเตียงจนได้ ฮี่ ๆ >O<

ภารกิจเสร็จสิ้น รีบลงไปก่อนที่น้องบังเกิดเกล้าของฉันจะตื่นก่อนดีกว่า โหะ ๆ ขอโทษนะไอ้น้องเลิฟที่ฉันต้องทำแบบนี้ก็เพื่อตัวแกเองอ่ะแหละ หึหึ ถ้าไม่นับรวมถึงการแก้แค้นด้วยนะ ฮ่า ๆ ๆ ! ฉันหัวเราะกึกก้องภายในใจอีกครั้งแล้ววิ่งลงไปแต่งตัวกินข้าวด้วยความเร็วติดจรวดกลายพันธุ์ ( หมายถึงจรวดความเร็ว สู๊งงงง..สูงน่ะ -_-" )

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ฉันมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำและจัดการรวบผมสีน้ำตาลเข้มของฉันขึ้นไปพลางมองหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้ง วันนี้แล้วสินะ อ๊ายยยยย !!! >_____<
ตื่นเต้นจังเลย ฉันจะได้พบเพื่อนใหม่ ๆ และอาจารย์ใหม่ ๆ       โฮ่ ๆ ๆ ^O^ และที่สำคัญ ฉันจะไปเจอกับ คิมแดฮัน โว้ว เย้!!! แดฮันจ๋า รออายะก่อนนะจ๊าาาาาาฉันชอบมาก

เลยแหละเวลาที่เปิดเทอมเนี่ย ^____^

แกร๊ก ฉันปิดประตูบ้านและเดินทางไปโรงเรียนด้วยรถส่วนตัว อ้อ... ฉันหมายถึงเท้าทั้งสองข้างของฉันน่ะ ฮ่า ๆ เป็นไงล่ะ ฉันเล่นมุกเก่งสุด ๆ ไปเลยใช่มั้ยล่ะ ! ........ ดูท่าว่าจะไม่มีใครหัวเราะเลย เอาเถอะ ! เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันก็ปล่อยให้น้องที่น่ารักของฉันจมอยู่ใต้กองผ้าห่มหนักกว่า 30 กิโลกรัมเห็นจะได้ หึหึ มันคงไม่โหดไปหรอกใช่มั้ย ^O^?

ลัลล้า..! ฉันเดินอารมณ์ดีต่อไป ชมวิวของเมืองอันยาง แต่ก็ไม่มีอะไรให้ดูซักเท่าไหร่หรอกนอกจากตึกสูง ๆ กับร้านคอฟฟี่ช๊อป เกมเซ็นเตอร์แล้วก็ อพาร์ตเม้นท์ต่าง ๆ ในเมื่อเดินมาไกลแต่ก็ยังมีทัศนียภาพเก่า ๆ อยู่ฉันเลยไม่หันไปชมวิวอีก จะมองทำไมให้เปลืองลูกกะตา เฮอะ ! ก็ในเมื่อมันมองมาหมดแล้วนี่

ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าตัวดีจะเป็นยังไงน้า..?

........................................................................................................................................................................................................................................................

..

ผมกำลังฝันหวานเลยทีเดียวล่ะเช้านี้ แต่ดันมีสิ่งไม่พึงประสงค์มารบกวนการนอนอันสงบสุขของผมซะก่อน

ก๊อก ๆ ... ง่ะ -_+ เสียงเคาะประตูแผ่วเบามาจากหน้าห้องนอนของผม ผมไม่พูดอะไรแต่หลับตาต่อ

ก๊อก ๆ ! รู้สึกว่าตัวต้นเหตุชักจะโมโหแล้วสิ ผมควรจะตื่นดีมั้ยเนี่ย ? โอ๊ะ ไม่ดีกว่า เมื่อคืนไปโนแรปัง ( คาราโอเกะ ) กับพวกพี่กอล์ฟซะดึกเลย ขอนอนต่ออีกหน่อยละกันนะฮะ

=_=

ปัง ๆ ๆ ๆ !  เห็นมะ คิดยังไม่ทันไรเสียงเตะประตูก็ส่งเสียงโหยหวนดังจนแก้วหูผมแทบทะลุเลย >O< ดูสินี่ แรงคนหรือแรงช้างกัน บ้านสะเทือนไปหมดแล้วววว ! ถ้าประตูพังขึ้นมาใครจะเป็นคนจ่ายหา ?!

ปัง ! ปัง ! ปัง !
“ เฮ้ ! เจ้าน้องชายตัวแสบ นายจะตื่นได้รึยัง หื๊อ !? ” เสียงแหลมของพี่สาวผมถามจนผมปวดแก้วหูไปหมดแล้ว พี่คร้าบ สงสารหูผมหน่อยเหอะ เมื่อคืนก็เพิ่งจะไปที่โนแรปังมานะ แต่ถึงยังไงก็เถอะ เสียงพี่สาวผมก็ยังดังกว่าเพลงที่อยู่ในโนแรปังเสียอีก =o= โอ้ว คุณพี่ท่านช่างมีพลังเสียงอันทรงอำนาจยิ่งยวด 

“ งึมงำ ๆ =o= ” ผมไม่รู้จะตอบอะไรเลยบ่นเบา ๆ ให้กับพี่สาวสุดหฤโหดของผม

แล้วผมก็หลับลงอย่างง่ายดาย โอ้ว สลบปานตาย คร่อก..อก เสียงต่าง ๆ ดูเลือนลาง เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือ 'แกร๊ก' ใครไขประตูเข้ามานะ ? 

หือ ? อยากกินโซบะ อะไรนะ ที่นี่ไม่มี๊..ก็บอกว่าไม่มีไง ! .....  ข้าวหน้าปลาไหล ? จะบ้าหรอ นี่ไม่ใช่ร้านขายอาหารนะ ( ผมกำลังฝันฮะ ไม่ต้องแปลกใจไป )

มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรหนัก ๆ ทับบนตัวผม ขอย้ำ หนักมาก ๆ =_____= นี่มันอะไรกันเนี่ย ?

พรึ่บ ! O.O
 ผมลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและสำรวจตามตัวผม เฮ้ย ! ผ้าห่มหนักสิบตันนี่ใครลากเข้ามาฟระ ?!

ผมใช้เวลาร่วมสิบนาทีเพื่อน ถีบ ยัน สารพัดสาระเพที่จะเอาผ้าห่มออกจากตัว อ...อ๋อ..ย. เหนื่อยฮะ ลิ้นห้อยเลย ดูซิเนี่ย พี่สาวผมเล่นอะไรเนี่ย ทำผมของผมเปียกหมดแล้ว

ต้องรีบไปโรงเรียนซะแล้วล่ะ เดี๋ยวไม่ทัน ว้ากกกก โรงเรียนจ๋า รอไมค์ด้วยยยย !

ตึงๆๆๆๆๆๆ!!!!

" สายแล้วๆๆๆ !! " ผมวิ่งลงมาด้วยความเร็วติดจรวดแล้วตรงดิ่งไปที่โรงเรียน อีก 5 นาที โรงเรียนเข้างั้นหรอ โอ้ยยยยย ซวยๆๆ  พี่บ้า ทำกันได้ บอกให้ปลุก ๆ ก็ไม่ยอมปลุก ( ปลุกแล้ว แต่แกไม่ตื่นนี่หว่า อย่ามาโทษฉันนะยะ! >O< : ท่านพี่ที่เคารพ,ท่านพี่บังเกิดเกล้า,ท่านพี่ผู้....ฯลฯ )

โหย ถ้าวิ่งไปหยั่งงี้มีหวังไม่ทันแน่ ๆ สงสัยต้องใช้รถซะแล้วละมั้ง
ผมตัดสินใจแล้วหมุนตัวกลับตรงดิ่งไปที่รถ Fino ที่จอดอย่างสงบอยู่ที่บ้าน

ฟู่ววววว  ค่อยยังชั่ว ถ้าเป็นแบบนี้อย่างน้อยก็ช่วยประหยัดเวลาได้มั่งล่ะน่า  ผมคิดเพลินๆ และขับรถไปอย่างสบายอารมณ์

เอี๊ยดดดดดด!!
" เฮ้ย!? o_O " ผมแหกปากขึ้นสุดเสียงแล้วเบรครถอย่างกะทันหัน อะไรกันวะเนี่ย ซวยแต่เช้าเล๊ยยยย!!!

" ขอโทษนะครับ เป็นอะไรมากมั้ยครับ " ผมถาม พยามปั้นเสียงอย่างสุดฤทธิ์ สุดเดชเลย ทำไงได้ ก็มันสายแล้วนี่    โอ๊ะ!!! ผู้หญิงคนนี้น่าตาน่ารักจังเลย แต่ขัดใจตรงทรงผมกับแว่นตานิดหน่อยอะนะ มัดทรงเหมือน หมาชิสุเลย แว่นเธอ ก็หนาเตอะซะ ( ตรงตามล๊อคนิยายเป๊ะ!!  คุณสมบัติแรก นางเอกต้องหน้าตาดี 2. พระเอกตกหลุมรักนางเอกแต่แรกเห็น )
ขณะที่ผมกำลังตกตะลึงกับใบหน้าของเธออยู่ ก็เลื่อสายตาลงไปสังเกตที่ปากของเธอ ที่กำลังค่อย ๆ ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะหอบเหนื่อย ประมาณนั้น แล้วก็...
" ไอ้เซ่อ!! นายขับรถยังไงของนายกันเนี่ย!! " กรรม  ผู้หญิงอะไร หน้าตาดีซะเปล่า ปากจัดชนิดแม่ค้าตลาดสดเรียกแม่เลย =___="
" นี่ เธอ!! แล้วเธอล่ะขับรถยังไงเนี่ยไม่ดูทงดูทางเลย ฮะ!!? "
" อ๊ายยย!! นายกล้าดียังไงมาว่าฉันยะ!! ไม่รู้ล่ะ ยังไงนายก็ผิดๆๆๆ!! นายต้องชดใช้ค่าเสียหายนะ รู้ไหม รถจักรยานคันนี้ฉันหวงขนาดไหน ห๊า!! ฮะ ๆๆ!! "
" ไม่รู้ แล้วก็ไม่คิดอยากจะรู้ด้วย เอาเป็นว่าเราเจ๊าท์กันนะ รถเธอก็พัง รถฉันก็พัง โอเคมั้ย? "
" ^_______^ ......... ( เธอยิ้มแล้วผมก็รู้สึกได้ ถึงรังสีความซวยที่กำลังแผ่ออกมารอบ ๆ ตัวเธอผู้นี้ บรึ๋ยยยย!! >_____< ) ........ ไม่ย่ะ!!!! วันนี้ โทษฐานที่นายทำรถฉันพัง แล้วยังทำให้ฉันไปเข้าโรงเรียนไม่ทันอีก... นายต้องพาฉันไปเที่ยว "

" ฮะ!!? นี่เธอจะบ้าเรอะ!! ไม่มีทาง!  ฉันจะไปโรงเรียน ถึงไปช้าก็ดีกว่าไม่ไป ลาก่อน! " ผมกล่าวอย่างหัวเสีย นี่หล่อนจะบ้าหรอเนี่ย เรื่องแค่นี้ให้พาเที่ยว โห... อะไรจะขนาดนั้นวะเนี่ย

" เฮ้ย!!  เดี๋ยวดินาย!! น๊ายยย!! ไอ้.... ไอ้?!! กลับมาเดี๋ยวนี้ นะ ไอ้บ๊า!! " ฉันกระโดดตะโกนกลางถนนแบบว่าไม่อายชาวบ้านชาวเมือง พร้อมกับตะโกนแหกปากเป็นภาษาไทย ภาษาบ้านเกิดของฉัน ฉันก็ไม่แน่ใจว่านายนั่นจะรู้เรื่องด้วยมั้ยนะ ที่ฉันตะโกนออกมาเป็นภาษาไทยนี่

......... " เมื่อกี๊ เธอพูดภาษาไทยหรือเปล่า ยัยชิสุ " ผมถามแล้วชี้ขึ้นไปที่ทรงผมของเธอ

"  นายว่าไงนะ ชิสุงั้นเร๊อะ!! "

" ใช่ ยัยชิสุ ฉันถามว่าเธอพูดภาษาไทยเหรอ "

" อ๋อ ไม่มั้ง ฉันพูดภาษาหอยทากน่ะ นายฟังออกด้วยหรอ "

" นี่ ยัยซูชิ ฉันถามดีดีแล้วนะ "

" เออ ฉันพูดภาษาไทย ทำไม อย่าบอกนะ ว่านายเป็นคนไทย ถ้าใช่ล่ะก็ ฉันล่ะจะเป็นคนนึง ที่ไม่ยอมนับชาติกับนาย "

" ใช่ ฉันเป็นคนไทย ยัยสุกี้ แล้วฉันก็ไม่ได้บอกสักคำว่าอยากจะนับญาติกับเธอ "

" หน็อย นาย! ย้อนฉันหรอ!! "

" ถ้าใช่แล้วเธอจะทำไม "

" >________< อ๊ายยยยยยยย ไอ้บ๊าาาาาาาา "
เสียงตะโกนของฉันดังไปรอบ ๆ บริเวณ คนเริ่มหันมามองเป็นระยะ ๆ แต่ฉันไม่อายนี่หว่า ใครจะทำไม หน้าเสริมคอนกรีตซะขนาดนี้นี่นา