คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เราไม่ควรกลับมาพบกัน
ุเยรู้สึทำอะไรไม่ถูเมื่อเห็นใรสันไหม? ผมว่าอนนี้ผมำลัเป็นแบบนั้นอยู่แหละรับ.....เพราะารลับมาพบเอแฟนเ่าที่ผม็เือบลืมไปแล้ว...แ่มอเห็นหน้าเาวามทรำในอี็ลับมาเหมือนมันพึ่เิเมื่อวาน...ไม่ว่าะวามทรำีๆที่เรามี้วยัน...วามทรำในวันที่ผมโนบอลา....ทุอย่าลับมาายัในสมออผมและายทุอย่าเป็นาๆ.....ทั้ที่ผมิว่าผมลืมมันไปแล้วะอี....ผมว่าแบฮยอนเห็นผมเหมือนับที่ผมเห็นเาเพราะเาหันลับมายิ้มับผมอย่ารอยยิ้มในวามทรำที่ำลัายในสมออผม
"านยอล....านยอล...มึโอเป่ะเนี้ย?"เสียอแปลุผมออาวามทรำ่าๆที่ำลัายในใและสมออผม...ทำไมผมรู้สึเหมือนมีน้ำอะไรอุ่นๆไหลผ่านหน้าผมน่ะ?
"ูโอเ..."ผมิว่าผมโอเริๆนะ
"โอเับผีิสัส......น้ำาไหลเป็นทาแบบนั้น"...ห๊า?ผมร้อไห้หรอทุน...ผมยมือึ้นมาปาน้ำบนใบหน้า็พบว่ามันือน้ำาริๆ
"ูร้อไห้หรอ?.....ั้แ่เมื่อไร?"ผมไม่ไ้รู้สึัวเลยสันิว่าัวเอร้อไห้เมื่อไร?
"ั้แ่มึเม่อละ....มึเห็นอะไรบอูมาเี๋ยวนี้เลยนะมึ"แเ้นเสียถามผม....ผมวรบอีไหมว่าผมเห็นแฟนเ่า....
"ูเห็นแบ....แบฮยอน..อึ...ูเห็นเาและวามทรำระหว่าูับเา็ลับมา...อึ...ลับมาายัในสมอู..มัน..อึ...มันเหมือนพึ่เิเมื่อวานอ่ะไอ้เหี้ย..."ผมระบายออมาอย่าไม่อายใรที่อาะผ่านมาเห็น...ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมไม่ไ้ลืมวามทรำระหว่าเาับผมเลย
"โอเๆูว่าวันนี้มึไม่ไหวแล้วเราลับันีว่าูับรถให้เอ..."เราสอนละโเรียนในลาสนี้เพราะผมว่าัวเอ็ไม่ไหวเหมือนัน....แ่ั้แ่เริ่มออรถ...ผมไม่ไ้มีอาารีึ้นสันิ...ระหว่าทามันมีวามทรำอผมับแบฮยอนทั่วทุที่....
"านอย่าับรถแบบนี้สิ...แบลัวนะ...." "โอเรับานะับีๆละ5555"
"านอย่าแล้ิ...อนแล้ว" "โอ๋ๆๆอย่าอนานนะรับบบาน้อไม่เ่แบ็รู้นิรับบ"
"านไว้วันหลัเราไปเที่ยว้วยันนะ" "รับแบอยาไปไหนานะพาไปทุที่เลย"
"านแบหิวแล้วนะ" "รับๆะพาไปหาอะไรินอยู่นี้ไ"
"าน....านยอล...ถึบ้านมึละ"..ผมไม่รู้ว่าแมันับรถเร็วเินไปหรือเป็นผมเอที่เม่อลอเวลา...
"ม๊ารับบบานแล้ผมรับบบ" "านไม่ไ้ทำอะไรนะม๊า...โอ๊ย!ม๊าอย่าีานสิ"
ูสิรับนาบ้านผม....ผมยัมีวามทรำเี่ยวับแบฮยอน....
"พาูไปที่อื่นหน่อย....ไปให้ไลาวามทรำีๆที่มีแู่ที่รู้สึถึมัน...."ผมไม่บอสถานที่ที่ะให้แพาไป....ผมแ่อยาะหายไปาสถานที่ที่มีแ่วามทรำีๆแบบนี้....ลอเส้นทาที่แพาผมมาผมลับไม่รับรู้ถึมันสันิ....ผมรับรู้แ่วามทรำที่มีแ่ผมับแบฮยอนลอเส้นทา...และผมิว่าัวเอลืมมันไ้แล้วเมื่อมัน็ผ่านมาะ5ปีแล้ว ผมว่าัวเอเย็นนาและินา่อทุอย่า...แ่ารที่ผมไ้พบแบฮยอนอีรั้...ทุอย่าับลับมาทั้ที่ผมิว่าผมลืมวามรู้ที่ผมเยมีวามรู้สึีๆับแบฮยอน...แม้แ่วามรู้สึในอนที่ผมโนทิ้...ผมหลอัวเอเพราะ ผมไม่เยลืมมันเลย่าหา....
"ูผ่านมึมาทะเลหวัว่ามึอาารีึ้นนะแล้วูะมารับลับ่ำๆ..อ่อูยืมรถมึนะ"แพาผมมาทะเลแหละรับ...ผมพยัหน้าแแบบส่ๆไปเพราะวามทรำ่าๆยัอยู่ในสมอผม ผมปล่อยัวเอให้โนลมทะเลีหน้าอย่านั้นผมิว่ามัน่วยผมลืมไ้...แ่ใระิเมื่อลืมาผมลับเห็นแบฮยอนยืนยิ้มให้ผม...ผมทิ้ัวลนั่ับพื้นทรายอย่าไม่ลัวทรายิามัวแม้แ่น้อย
"ทำไมวะ?...ทำไมอะแบ....อึ....ทำไม้อลับมาให้านเห็นอี...านิว่าานลืมแบไ้แล้วะอี...อึ....แ่...แ่แบมันัเนทุอย่าในวามทรำที่านมี....อึ...และานว่าานลืมมันไปแล้วนะ...อึ...แบะมีวามทรำีๆระหว่าานับแบหลเหลือในวามทรำแบบ้าหรือเปล่า?...อึ...แ่านมีนะ....าน..อึ...านำแบไ้....อึ...านำแบและเรื่อราวอเราลอมา....อึ...แ่านลับหลอัวเอ...นวันนี้...อึที่านพบแบ...ทุอย่ามันลับมาายัอีรั้...อึ...านไม่เยลืมแบเลย...อึ...านอโทษที่านไม่ลืมมัน....อึ...านรัแบนะ....อึ.."และผม็ไม่รับรู้อะไรนอาเสียลื่นทะเลที่ปะปนับเสียสะอืนอผม....ลมทะเลที่ีเ้าใส่ัสผมไม่ไ้ทำให้ผมรู้สึถึมันสันิ
3สัปาห์่อมา
"มึโอเึ้นนะาน...."ยอูเพื่อนผมถาม...ุว่าผมะอบแบบไหนล่ะ?
"ูโอเึ้นเยอะแล้วเว้ย"ุทายถูล่ะ....ผมโอเึ้นเยอะแล้วริๆในวันที่แพาผมไปปล่อยที่ทะเลวันนั่นเหมือนเป็นารระบายทุอย่าไปับทะเลหมแล้วละรับ
"ั้นวันนี้มึ็ไหวสำหรับารเลี้ยรุ่น?"ผมลืมไปะสนิทเลยสิว่าวันนี้มันวันเลี้ยรุ่น.....
"โอเูไหวูไปแน่รอูสุหล่อเลย555"เ้นหัวเราะไปั้นแหละทั้ที่มันไม่ลสันิ....
'ไอ้านถึานยั'เสียแถามอย่าร้อนรนเหมือนลัวผมะมาาน้ายัไยััน
'เนี้ยๆถึหน้าานละำลัเ้าไป'
'โอเๆูวาละ'หลัาวาสายาแผมเินเ้าาน็ผมเพื่อนผมยืนเาะลุ่มันเือบรบทุน...เรา็ุยันเรื่อยเปื่อยถึเรื่อ่าๆนาๆนถึ่วึานใล้ะเลิเ็มทีทุนเลยละแนนเสียันร้อาราโอเะ ทุน็ร้อ่อๆันมาผม็ร่วมร้อับเานถึนสุท้าย...แบฮยอน
"เธอไม่วระยืนอยู่รนั้น หัวใันำลัะพ่ายแพ้ มันอ่อนแอทุรั้ที่เราพบัน" ...เหมือนมีเสียที่ผมุ้นเยแ้อนึ้นมาเลยละรับ
"ันไม่รู้ว่านานเพียใว่าะลืมเธอไป ว่าที่ใันเริ่มะิน เสียอเธอวนเวียนในใ มันั้อไป ำว่ารัที่เยไ้ยิน"....'านยอลลลลแบฮยอนรัานยอลน่าาาาา' ว่าะินมันใ้เวลาเยอะมา....แ่ำบอรัอเายัอยู่ในสมออผม
"ันฝัทุภาพอเธอ้วยวามริ และให้เวลา่วยเยียวยาทุสิ่ ".....ทุวามทรำอแบฮยอนมันฝัลึลภายใ้ิใอผมและผมเลือปล่อยเวลาให้รัษาิใผม
"แ่เธอทำให้ันรู้ัว ว่าวามรัไม่เยะเลือนหายไป รอยูบนั้นยัรารึในหัวใอัน วันและืนมันย้อนลับมา ทันทีที่พบเธอ ใวนี้ที่เริ่มะินและา ลับอ่อนไหวภายใ้รอยราบน้ำา ทำให้ใันเริ่มอ่อนล้า เราไม่วรที่ะลับมาพบัน" ....ใ่ทุอย่ามันย้อนืนไปในวันวานแ่พบแบฮยอน....และผมไม่รู้ว่าัวเอเินออมาารที่ที่ผมยืนมอแบฮยอนร้อเพลพร้อมน้ำาอผมที่ไหลออมาั้แ่เมื่อไร....หัวใผมรับไม่ไหวริๆ...ทั้ๆที่ิว่าลืมแ่วามริือมันฝัลึในใิ....'เราไม่วรลับมาพบันริๆ'
เวลาอาะ่วยให้เราลืมไ้แ่เมื่อเราพบเอนในวามทรำ เหุาร์ที่ล้ายัน หรือแม้แ่สิ่อและสถานที่่าๆ
วามทรำในส่วนที่เราิว่าเราลืมมันแล้วอายัหลเหลือมาทำให้เราิถึมันอีรั้...
END...
ความคิดเห็น