ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : ดักรอ
# โรพยาบาล
าหวัน่อยๆลืมาึ้นมา เธอมอ้าย วาเพื่อะหาใรสัน อนนี้เธอรู้สึปวหัวอื้อๆ และเ็บปวาารที่หัวเธอไปโนระแทับเสามา เธอยมือส่สัาไปหาพยาบาลนนึที่ำลัมอมาทาเธอพอี หล่อนำลัเินเ้ามาหาเธอ าหวันพยายามันัวเอให้นั่าเีย
" นไ้้อารอะไรรึป่าวะ " พยาบาลเินเ้ามาประิแล้วเอ่ยถามเธอ
" าิัน หรือมือถือ ระเป๋าสัมภาระันอยู่ที่ไหนหลอะ " าหวันถาม เพราะเธอว้านสายาไปมาไม่เอเลยนอาเสาน้ำเลือที่ว่าเปล่า
" อ๋อ อยู่ับาินะะ อนนี้ำลัออไปำระเิน่ะ นไ้สามารถลับไ้เลยนะะ " พยาบาลอบลับ
" ่ะ อบุนะะ " าหวันยิ้มอบ ่อนะมอเลยหลัพยาบาลนนั้นไปแล้วเอับอเลที่ำลัเินเ้ามาับพิม
" อเล " าหวันเรียเา
" อ่าว หวัน ื่นแล้วหลอ " อเลรีบเินปรี่เ้ามา เมื่อเห็นว่าแฟนัวเอฟื้นแล้ว
" ่ะ ปวหัวมาเลย "
" ลับบ้านไปพันะ ีนะ ที่ไม่ไ้เย็บ เพราะแผลไม่ไ้ลึมา แ่ยัไผม็อโทษนะรับที่โมโหไอเอร์นหวัน้อเ็บัวแบบนี้เลย " เาพูอย่าใเย็น พร้อมทั้ับมืออแฟนสาวรหน้า สีหน้าออเลเารู้สึสำนึริๆ และเส้นผมอเธอถูมืออเาับทัหูอย่าอ่อนโยน
" าหวัน แไม่เป็นไรมา็ีแล้ว อ่ะนี่ อวัายัยาว มันฝาให้ันเอามาให้แอ่ะ " พิมรีบพูั เพราะหมันไส้และไม่อบที่อเลไปับมือ ไปหนุหนิับเพื่อนัวเอแบบนั้น ่อนะยื่นอวัให้เพื่อนัวเอ
" มา เราถือเอ " อเลยื่นมือไปรับเพราะูาท่าทีแฟนสาวัวเอน่าะถือไม่ไหว
" ั้นันลับ่อนนะ ่วมาแล้ว หายไวไวนะแ ไว้เอัน " พิมบอลาเพื่อน่อนะยมือบ้ายบาย แล้วเินออไป ่อนะเินออไปเธอเอามือไปสะิมือออเลเป็นนัยๆว่า เธอะรอเาที่อนโืนนี้ อเลไ้แ่ยิ้มอบรับไปประมาว่า เาะามเธอไป
" อบใแมาๆนะ ถึบ้านแล้วบอัน้วย " าหวันยมือบ้ายบายอบเธอ
" ปะ ลับบ้านัน เินไหวมั้ยรับ " อเล่วยพยุาหวัน เพราะรู้ว่าเธอเินเอไม่น่าะไหว เพราะยัูมึนๆหัวอยู่
# บ้านาหวัน
รถออเลออยู่หน้าบ้านอาหวัน เาปลเ็มันิรภัยัวเอออ ่อนะเินลมาเปิประูฝั่้านับให้าหวัน
" ่อยๆลนะ " เาพูพร้อมับมือพยุเธอ
" อบในะสำหรับวันนี้ แ่หวันอพูหน่อยไ้มั้ย " าหวันพูทั้สีหน้าที่อยาะอร้อเา
" ถ้าเรื่อมัน ผมยอมไม่ไ้ " เาฟึฟัลับทั้ที่เธอยัไม่พูอะไร
" อย่าน้อยๆ ็ใเย็นว่านี้ไ้มั้ย เห็นมั้ยว่าใร้อนแล้วเิอะไรึ้น หวันเ็บัวนะ นอื่นเือร้อนอี " เธอพยายามพูับเาอย่าใเย็น แ่เาูมีท่าทีที่ไม่อบใ เพราะเาเลียไอ้พัเอร์ริๆ
" อ่ะๆๆ ะพยายามให้แล้วัน แ่อย่าให้เห็นว่าอยู่ใล้มันอีนะ ไม่อบ หว " เาหันมาอบอย่าุ ่อนะสวมอเธอ
" พูแล้วทำให้ไ้้วยนะ " าหวันพูแล้วบไหล่เาที่ำลัสวมอเธอ ่อนเธอะสัเเห็นสายาู่นึที่ำลัมอลอผ่าน่อไฟประูรั้วมายัเธอ 'พัเอร์' เาน่าะเพิ่ลับมาาลับรึป่าว เพราะเธอเห็นเาำลัหยิบอหลัรถไป้วย เธอผละัวเอออาอ้อมอ
"อวัวันเิรับหวัน " หลัาผละัวออาอ้อมอ อเลยื่นแหวนให้เธอ เป็นแหวนวน้อยสีเินเรียบ มีเพรเม็เล็ๆรายล้อมัวแหวน าหวันยิ้มอบอย่าีใที่เาเอร์ไพรส์เธอแบบนี้ เธอมอแหวนวที่เาูให้ แม้ไม่่อยมีแสแ่เธอ็มอเห็นถึวามระยิบระยับอแหวนวนี้ไ้ อเลับมืออาหวันึ้นมาสวมแหวน ่อนะ้มลไปูบที่ริมฝีปาอเธออย่าเบาๆ เาเริ่มรุแรึ้น สอลิ้นแทรเ้าไปสำรวในปาบานั้น เาูื่มแลลิ้นับเธอนลืมไปว่าเธอเพิ่บาเ็บอยู่ มือสาอเาำลัลูบไล้ผ่านแผ่นหลัอเธอล่ำลเรื่อยๆนถึอบระโปรุเรสสั้นนี้ เายาเธอึ้นเล็น้อย ่อนะ่อยๆเลื้อยมือนั้นผ่านาเในบาัวิ๋วที่อนนี้นิ้วสาอเาะรับรู้ถึวามแะน้ำหล่อลื่นอเธอแล้ว
" พอ่อนีว่า หวันเ็บหัว " าหวันผลััวเาออ
" ทำไมอ่ะหวัน เราเป็นแฟนันนะ เป็นแบบนี้ทุทีเลย " เาหัวเสียใส่เธอที่โนััหวะ
" หวันอยาพั วันนี้เหนื่อยและปวหัวริๆ " เธออบ
" ็ไ้ " เาอบ่อนะเินไปเปิประูหลัแล้วหยิบถุอวัแบรน์ัยื่นให้เธอ " อ่ะ นี่อวัาาว "
" .... " เธอเียบ และรับถุนั้นมา
" ผมลับ่อนแล้วัน ถึแล้วะทัหานะ " เธอยัหัวเสียอยู่
" อเล ไม่เป็นแบบนี้สิ " เธอพยายามพูให้เาใเย็น เาไม่อบอะไรไ้แ่ไปเินึ้นรถฝั่นับ ่อนะเปิระ้านับล
" หวันเ้าบ้านเถอะ " เาบอ แล้วับรถออไปโยไม่รอให้อีนพูอบโ้อะไร
าหวันเปิประูรั้วเ้าบ้านเพื่อะเินเ้าไปยัในบ้านที่อนนี้เียบสั ะมี็เพียแ่เสียิ้หรี ับเสียใบไม้อ้นไม้ให่ที่สั่นเบาๆให้รู้ว่าพอมีลมผ่าน เามอรถอพัเอร์ที่ออยู่ เธอมอ้ายวาหาเาแ่ไม่เอ " เ้าบ้านไปแล้วมั้ ไอ้ัวปัหา " เธอพึมพำ
" ใรัวปัหา " เสียเ้มัึ้นาทา้านหลัเธอ
" อุ้ยยยย " เธอสะุ้ใ ่อนะรีบหันวับไปมอเาที่ำลันั่อยู่รโ๊ะหินระแวนั้น ั่รอหาเรื่อเธออยู่แล้ว
" ็ูไม่เป็นไรมานี่ " เามอเธอไล่สายาั้แ่หัวนเท้า
" เพราะนายที่ทำให้ันเ็บัว " เธอพูใส่หน้าเาพร้อมทั้ยมือมาี้ที่แผลบนหัวัวเอ ที่อนนี้ปิ้วยผ้าทำแผลอยู่
" ผัวัวเอรึป่าว ที่ผลันระเ็นหัวระแทน่ะ " เาสวน
" แฟน ไม่ใ่ผัว " เธอย้อนทันที
" แ่ที่เห็นเมื่อี้ ถ้าเอาันไ้ะใส่ันหน้าบ้านเลยนะ " เาอบทันวัน
" แล้วมันเรื่ออะไรอนาย ็นเป็นแฟนัน อีอย่า ัน ยั ิ " เธออบพร้อมไหวไหล่เล็น้อย ่อนะิหันหลัเพื่อเิน้าบ้าน
วับบบบบบ เาเ้ามาว้าแนเธอนเธอเสียหลัหลัพิับรถยน์อเา
" โอ้ยย เป็นบ้าอะไรอีเนี่ย ไม่ปล่อยันะรี้นะ " าหวันหัวเสียอย่ามา เมื่อเาเ้ามาระาเธอแบบนี้ นรหน้าไม่อบอะไร ไ้แ่ยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆเธอ นไ้ยินเสียลมหายใันและัน เธอหันหน้าหนีเพราะไม่อยาะสบสายาหรือมอหน้านรหน้า
" เป็นผู้หิ ทำัวีๆหน่อย พี่เป็นห่ว " เา้มมาระิบ้าใบหูเธอ พอาหวันไ้ยินแบบนั้นเา็ใเ้นแรที่เามาทำัวใเย็นใส่แบบนี้ มันน่านลุสำหรับเธอ
" ร ร รู้แล้ว ปล่อยไ้ยั " เธออบะุะั ถึเธอะเลียเามานาไหน แ่็ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอใเ้นแรทุรั้ที่เาใล้เธอนานี้ อาะเพราะเาเป็นผู้าย
" ทำไมใเ้นแรั " นรหน้าถาม เพราะเายัับ้อมือเธอ เลยทำให้เาสัมผัสไ้ถึัหวะารเ้นอหัวใ เา้มลมาใล้ๆทำนอว่าะูบเธออีแล้ว เธอเลยรีบันอหนานั้นออไป
" ัน่วแล้ว ะไปนอน " เธออบอย่าเ้ๆัๆ ่อนะรีบเินไปารนี้ให้ไว่อนเาะับสัเ ใบหน้าอนนี้อเธอแระเรื่อไปหมแล้ว
" าหวัน " เาเรียเธอ เธอหันมาเล็น้อย ส่สายาเป็นนัยๆว่า 'อะไรอี'
" สุสัน์วันเินะ " เาพูแล้วยิ้มให้เธออย่าอ่อนโยน่อนะพู่อ " อโทษสำหรับวันนี้นะ แล้ว็...หายไวไวนะ " เาพูแล้วเอามือี้ที่หัวัวเอเพื่อสื่อให้เธอเ้าใว่าเาหมายถึแผลที่หัวอเธอ และยัยิ้มให้เธออยู่แบบนั้น าหวันไม่อบอะไร เธอ้อเ็บอาารไม่ให้เาับไ้ เธอรีบหันลับแล้วเินยิ้มไปอย่าไวไว
# ห้อนอนาหวัน
าหวันเินออมาาห้อน้ำในุนอนีทรูบาๆ เธอเินเ็ผมมาเรื่อยๆ่อนะมานั่ลที่เียอเธอแล้วเอื้อมไปหยิบมือถือ โทรศัพท์อเธอเ็มไป้วย้อวามที่เพื่อนเธอพิมพ์ุยันทิ้ไว้เป็นร้อย้อวาม ป่านนี้เพื่อนอเธอนอนันหมแล้ว ้อวามล่าสุทีุ่ยัน็เป็นั่วโมแล้ว เธอเลยเลื่อนไปหาแทออเลว่าเาบอถึบ้านหรือยั เธอเห็นแ่เพีย แทว่าเปล่า เาโรธเธอเรื่อเมื่อี้ ที่เาพยายามะทำอะไรเธอที่รถ แ่เธอลับปิเสธเา ริๆเธอ็บับเามาปีว่าๆแล้ว เธอรู้สึว่ามันไวไปสำหรับเรื่อนี้ ถึเธอะอบแ่ัวเ็ี่ ปาร์ี้ ินเหล้า แ่เรื่อวามิ เธอยัไม่เยโนเปิเลยมาลอ23ปีเ็ม เธอหวมันมายิ่ว่าอะไร อาะเพราะเธอยไม่เอใรที่ทำให้เธอรู้สึอยาะยมันให้ับเานนั้น
ร่อ เสียท้อาหวันร้อึ้น
" หิวั " เธอบ่น่อนลูบท้อัวเอพลาๆ
# ห้อรัว 02:45
าหวันเินลมาหาผลไม้ทานในู้เย็นในรัว ป่านนี้ใรๆหลับันหมแล้วเธอเลยเินลมา้าล่าไ้โยไม่ใส่เสื้อลุมอะไร เพราะุนอนอเธอมันบานเห็นีสริ และเ้านมอันอวบอึ๋มอเธอที่มีเม็ไแ็เ่นูอยู่รนั้น เธอเปิู้เย็นอย่าเบามือ ่อนะมอหาแอปเปิ้ลสัลู หรือสรอว์เบอร์ เธอหยิบแอปเปิ้ลเียวออมา1ลู และะหันหลัลับเพื่อไปล้าที่ิ์ เธอ้อในทำแอปเปิ้ลหล่น " ว้าย ย... " เธอร้อออมาไ้ไม่สุเสียเพราะมีมือมาปิปาเธอไว้ ทำนอว่าอย่าส่เสียั เ้าอมือนั้นือ พัเอร์ เาไล่สายามอเธอไม่หยุ เธอไ้แ่เอามือปิส่วนบนส่วนล่า ที่เอาแทบริๆ หน้าอเธอมันแทบะปิอะไรม่ไ้เลยเมื่อเทียบับนาฝ่ามือน้อยอเธอ แล้วยิ่ไปว่านั้นแม้แ่อเลแฟนเธอยัไม่เยเห็นเธอใสุ่นอนแบบนี้ แล้วเาเป็นใรถึไ้มอยืน้อยืนมอเธอาไม่ระพริบันนะ เธอผลัเาออไป " ไอนบ้า มาไม่ให้สุ้มให้เสีย " เธอเอ่ย แ่เหมือนผลันั้นะไม่เป็นผล เพราะนรหน้ายิ่เ้ามาใล้เธอว่าเิม เาเอามือแะเอวเธอแล้ว้มหน้าล่ำมาหาผู้หิรหน้า " นายะทำอะไร ออไปนะ " เธอพูแล้วันัวเา แ่เา็ยัใล้เ้ามาเรื่อยๆ เธอหันหน้าหนีและสัมผัสไ้ถึไอร้อนาลมหายใเาที่ำลัพ่นร้นอเธออยู่.....
าหวัน่อยๆลืมาึ้นมา เธอมอ้าย วาเพื่อะหาใรสัน อนนี้เธอรู้สึปวหัวอื้อๆ และเ็บปวาารที่หัวเธอไปโนระแทับเสามา เธอยมือส่สัาไปหาพยาบาลนนึที่ำลัมอมาทาเธอพอี หล่อนำลัเินเ้ามาหาเธอ าหวันพยายามันัวเอให้นั่าเีย
" นไ้้อารอะไรรึป่าวะ " พยาบาลเินเ้ามาประิแล้วเอ่ยถามเธอ
" าิัน หรือมือถือ ระเป๋าสัมภาระันอยู่ที่ไหนหลอะ " าหวันถาม เพราะเธอว้านสายาไปมาไม่เอเลยนอาเสาน้ำเลือที่ว่าเปล่า
" อ๋อ อยู่ับาินะะ อนนี้ำลัออไปำระเิน่ะ นไ้สามารถลับไ้เลยนะะ " พยาบาลอบลับ
" ่ะ อบุนะะ " าหวันยิ้มอบ ่อนะมอเลยหลัพยาบาลนนั้นไปแล้วเอับอเลที่ำลัเินเ้ามาับพิม
" อเล " าหวันเรียเา
" อ่าว หวัน ื่นแล้วหลอ " อเลรีบเินปรี่เ้ามา เมื่อเห็นว่าแฟนัวเอฟื้นแล้ว
" ่ะ ปวหัวมาเลย "
" ลับบ้านไปพันะ ีนะ ที่ไม่ไ้เย็บ เพราะแผลไม่ไ้ลึมา แ่ยัไผม็อโทษนะรับที่โมโหไอเอร์นหวัน้อเ็บัวแบบนี้เลย " เาพูอย่าใเย็น พร้อมทั้ับมืออแฟนสาวรหน้า สีหน้าออเลเารู้สึสำนึริๆ และเส้นผมอเธอถูมืออเาับทัหูอย่าอ่อนโยน
" าหวัน แไม่เป็นไรมา็ีแล้ว อ่ะนี่ อวัายัยาว มันฝาให้ันเอามาให้แอ่ะ " พิมรีบพูั เพราะหมันไส้และไม่อบที่อเลไปับมือ ไปหนุหนิับเพื่อนัวเอแบบนั้น ่อนะยื่นอวัให้เพื่อนัวเอ
" มา เราถือเอ " อเลยื่นมือไปรับเพราะูาท่าทีแฟนสาวัวเอน่าะถือไม่ไหว
" ั้นันลับ่อนนะ ่วมาแล้ว หายไวไวนะแ ไว้เอัน " พิมบอลาเพื่อน่อนะยมือบ้ายบาย แล้วเินออไป ่อนะเินออไปเธอเอามือไปสะิมือออเลเป็นนัยๆว่า เธอะรอเาที่อนโืนนี้ อเลไ้แ่ยิ้มอบรับไปประมาว่า เาะามเธอไป
" อบใแมาๆนะ ถึบ้านแล้วบอัน้วย " าหวันยมือบ้ายบายอบเธอ
" ปะ ลับบ้านัน เินไหวมั้ยรับ " อเล่วยพยุาหวัน เพราะรู้ว่าเธอเินเอไม่น่าะไหว เพราะยัูมึนๆหัวอยู่
# บ้านาหวัน
รถออเลออยู่หน้าบ้านอาหวัน เาปลเ็มันิรภัยัวเอออ ่อนะเินลมาเปิประูฝั่้านับให้าหวัน
" ่อยๆลนะ " เาพูพร้อมับมือพยุเธอ
" อบในะสำหรับวันนี้ แ่หวันอพูหน่อยไ้มั้ย " าหวันพูทั้สีหน้าที่อยาะอร้อเา
" ถ้าเรื่อมัน ผมยอมไม่ไ้ " เาฟึฟัลับทั้ที่เธอยัไม่พูอะไร
" อย่าน้อยๆ ็ใเย็นว่านี้ไ้มั้ย เห็นมั้ยว่าใร้อนแล้วเิอะไรึ้น หวันเ็บัวนะ นอื่นเือร้อนอี " เธอพยายามพูับเาอย่าใเย็น แ่เาูมีท่าทีที่ไม่อบใ เพราะเาเลียไอ้พัเอร์ริๆ
" อ่ะๆๆ ะพยายามให้แล้วัน แ่อย่าให้เห็นว่าอยู่ใล้มันอีนะ ไม่อบ หว " เาหันมาอบอย่าุ ่อนะสวมอเธอ
" พูแล้วทำให้ไ้้วยนะ " าหวันพูแล้วบไหล่เาที่ำลัสวมอเธอ ่อนเธอะสัเเห็นสายาู่นึที่ำลัมอลอผ่าน่อไฟประูรั้วมายัเธอ 'พัเอร์' เาน่าะเพิ่ลับมาาลับรึป่าว เพราะเธอเห็นเาำลัหยิบอหลัรถไป้วย เธอผละัวเอออาอ้อมอ
"อวัวันเิรับหวัน " หลัาผละัวออาอ้อมอ อเลยื่นแหวนให้เธอ เป็นแหวนวน้อยสีเินเรียบ มีเพรเม็เล็ๆรายล้อมัวแหวน าหวันยิ้มอบอย่าีใที่เาเอร์ไพรส์เธอแบบนี้ เธอมอแหวนวที่เาูให้ แม้ไม่่อยมีแสแ่เธอ็มอเห็นถึวามระยิบระยับอแหวนวนี้ไ้ อเลับมืออาหวันึ้นมาสวมแหวน ่อนะ้มลไปูบที่ริมฝีปาอเธออย่าเบาๆ เาเริ่มรุแรึ้น สอลิ้นแทรเ้าไปสำรวในปาบานั้น เาูื่มแลลิ้นับเธอนลืมไปว่าเธอเพิ่บาเ็บอยู่ มือสาอเาำลัลูบไล้ผ่านแผ่นหลัอเธอล่ำลเรื่อยๆนถึอบระโปรุเรสสั้นนี้ เายาเธอึ้นเล็น้อย ่อนะ่อยๆเลื้อยมือนั้นผ่านาเในบาัวิ๋วที่อนนี้นิ้วสาอเาะรับรู้ถึวามแะน้ำหล่อลื่นอเธอแล้ว
" พอ่อนีว่า หวันเ็บหัว " าหวันผลััวเาออ
" ทำไมอ่ะหวัน เราเป็นแฟนันนะ เป็นแบบนี้ทุทีเลย " เาหัวเสียใส่เธอที่โนััหวะ
" หวันอยาพั วันนี้เหนื่อยและปวหัวริๆ " เธออบ
" ็ไ้ " เาอบ่อนะเินไปเปิประูหลัแล้วหยิบถุอวัแบรน์ัยื่นให้เธอ " อ่ะ นี่อวัาาว "
" .... " เธอเียบ และรับถุนั้นมา
" ผมลับ่อนแล้วัน ถึแล้วะทัหานะ " เธอยัหัวเสียอยู่
" อเล ไม่เป็นแบบนี้สิ " เธอพยายามพูให้เาใเย็น เาไม่อบอะไรไ้แ่ไปเินึ้นรถฝั่นับ ่อนะเปิระ้านับล
" หวันเ้าบ้านเถอะ " เาบอ แล้วับรถออไปโยไม่รอให้อีนพูอบโ้อะไร
าหวันเปิประูรั้วเ้าบ้านเพื่อะเินเ้าไปยัในบ้านที่อนนี้เียบสั ะมี็เพียแ่เสียิ้หรี ับเสียใบไม้อ้นไม้ให่ที่สั่นเบาๆให้รู้ว่าพอมีลมผ่าน เามอรถอพัเอร์ที่ออยู่ เธอมอ้ายวาหาเาแ่ไม่เอ " เ้าบ้านไปแล้วมั้ ไอ้ัวปัหา " เธอพึมพำ
" ใรัวปัหา " เสียเ้มัึ้นาทา้านหลัเธอ
" อุ้ยยยย " เธอสะุ้ใ ่อนะรีบหันวับไปมอเาที่ำลันั่อยู่รโ๊ะหินระแวนั้น ั่รอหาเรื่อเธออยู่แล้ว
" ็ูไม่เป็นไรมานี่ " เามอเธอไล่สายาั้แ่หัวนเท้า
" เพราะนายที่ทำให้ันเ็บัว " เธอพูใส่หน้าเาพร้อมทั้ยมือมาี้ที่แผลบนหัวัวเอ ที่อนนี้ปิ้วยผ้าทำแผลอยู่
" ผัวัวเอรึป่าว ที่ผลันระเ็นหัวระแทน่ะ " เาสวน
" แฟน ไม่ใ่ผัว " เธอย้อนทันที
" แ่ที่เห็นเมื่อี้ ถ้าเอาันไ้ะใส่ันหน้าบ้านเลยนะ " เาอบทันวัน
" แล้วมันเรื่ออะไรอนาย ็นเป็นแฟนัน อีอย่า ัน ยั ิ " เธออบพร้อมไหวไหล่เล็น้อย ่อนะิหันหลัเพื่อเิน้าบ้าน
วับบบบบบ เาเ้ามาว้าแนเธอนเธอเสียหลัหลัพิับรถยน์อเา
" โอ้ยย เป็นบ้าอะไรอีเนี่ย ไม่ปล่อยันะรี้นะ " าหวันหัวเสียอย่ามา เมื่อเาเ้ามาระาเธอแบบนี้ นรหน้าไม่อบอะไร ไ้แ่ยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆเธอ นไ้ยินเสียลมหายใันและัน เธอหันหน้าหนีเพราะไม่อยาะสบสายาหรือมอหน้านรหน้า
" เป็นผู้หิ ทำัวีๆหน่อย พี่เป็นห่ว " เา้มมาระิบ้าใบหูเธอ พอาหวันไ้ยินแบบนั้นเา็ใเ้นแรที่เามาทำัวใเย็นใส่แบบนี้ มันน่านลุสำหรับเธอ
" ร ร รู้แล้ว ปล่อยไ้ยั " เธออบะุะั ถึเธอะเลียเามานาไหน แ่็ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอใเ้นแรทุรั้ที่เาใล้เธอนานี้ อาะเพราะเาเป็นผู้าย
" ทำไมใเ้นแรั " นรหน้าถาม เพราะเายัับ้อมือเธอ เลยทำให้เาสัมผัสไ้ถึัหวะารเ้นอหัวใ เา้มลมาใล้ๆทำนอว่าะูบเธออีแล้ว เธอเลยรีบันอหนานั้นออไป
" ัน่วแล้ว ะไปนอน " เธออบอย่าเ้ๆัๆ ่อนะรีบเินไปารนี้ให้ไว่อนเาะับสัเ ใบหน้าอนนี้อเธอแระเรื่อไปหมแล้ว
" าหวัน " เาเรียเธอ เธอหันมาเล็น้อย ส่สายาเป็นนัยๆว่า 'อะไรอี'
" สุสัน์วันเินะ " เาพูแล้วยิ้มให้เธออย่าอ่อนโยน่อนะพู่อ " อโทษสำหรับวันนี้นะ แล้ว็...หายไวไวนะ " เาพูแล้วเอามือี้ที่หัวัวเอเพื่อสื่อให้เธอเ้าใว่าเาหมายถึแผลที่หัวอเธอ และยัยิ้มให้เธออยู่แบบนั้น าหวันไม่อบอะไร เธอ้อเ็บอาารไม่ให้เาับไ้ เธอรีบหันลับแล้วเินยิ้มไปอย่าไวไว
# ห้อนอนาหวัน
าหวันเินออมาาห้อน้ำในุนอนีทรูบาๆ เธอเินเ็ผมมาเรื่อยๆ่อนะมานั่ลที่เียอเธอแล้วเอื้อมไปหยิบมือถือ โทรศัพท์อเธอเ็มไป้วย้อวามที่เพื่อนเธอพิมพ์ุยันทิ้ไว้เป็นร้อย้อวาม ป่านนี้เพื่อนอเธอนอนันหมแล้ว ้อวามล่าสุทีุ่ยัน็เป็นั่วโมแล้ว เธอเลยเลื่อนไปหาแทออเลว่าเาบอถึบ้านหรือยั เธอเห็นแ่เพีย แทว่าเปล่า เาโรธเธอเรื่อเมื่อี้ ที่เาพยายามะทำอะไรเธอที่รถ แ่เธอลับปิเสธเา ริๆเธอ็บับเามาปีว่าๆแล้ว เธอรู้สึว่ามันไวไปสำหรับเรื่อนี้ ถึเธอะอบแ่ัวเ็ี่ ปาร์ี้ ินเหล้า แ่เรื่อวามิ เธอยัไม่เยโนเปิเลยมาลอ23ปีเ็ม เธอหวมันมายิ่ว่าอะไร อาะเพราะเธอยไม่เอใรที่ทำให้เธอรู้สึอยาะยมันให้ับเานนั้น
ร่อ เสียท้อาหวันร้อึ้น
" หิวั " เธอบ่น่อนลูบท้อัวเอพลาๆ
# ห้อรัว 02:45
าหวันเินลมาหาผลไม้ทานในู้เย็นในรัว ป่านนี้ใรๆหลับันหมแล้วเธอเลยเินลมา้าล่าไ้โยไม่ใส่เสื้อลุมอะไร เพราะุนอนอเธอมันบานเห็นีสริ และเ้านมอันอวบอึ๋มอเธอที่มีเม็ไแ็เ่นูอยู่รนั้น เธอเปิู้เย็นอย่าเบามือ ่อนะมอหาแอปเปิ้ลสัลู หรือสรอว์เบอร์ เธอหยิบแอปเปิ้ลเียวออมา1ลู และะหันหลัลับเพื่อไปล้าที่ิ์ เธอ้อในทำแอปเปิ้ลหล่น " ว้าย ย... " เธอร้อออมาไ้ไม่สุเสียเพราะมีมือมาปิปาเธอไว้ ทำนอว่าอย่าส่เสียั เ้าอมือนั้นือ พัเอร์ เาไล่สายามอเธอไม่หยุ เธอไ้แ่เอามือปิส่วนบนส่วนล่า ที่เอาแทบริๆ หน้าอเธอมันแทบะปิอะไรม่ไ้เลยเมื่อเทียบับนาฝ่ามือน้อยอเธอ แล้วยิ่ไปว่านั้นแม้แ่อเลแฟนเธอยัไม่เยเห็นเธอใสุ่นอนแบบนี้ แล้วเาเป็นใรถึไ้มอยืน้อยืนมอเธอาไม่ระพริบันนะ เธอผลัเาออไป " ไอนบ้า มาไม่ให้สุ้มให้เสีย " เธอเอ่ย แ่เหมือนผลันั้นะไม่เป็นผล เพราะนรหน้ายิ่เ้ามาใล้เธอว่าเิม เาเอามือแะเอวเธอแล้ว้มหน้าล่ำมาหาผู้หิรหน้า " นายะทำอะไร ออไปนะ " เธอพูแล้วันัวเา แ่เา็ยัใล้เ้ามาเรื่อยๆ เธอหันหน้าหนีและสัมผัสไ้ถึไอร้อนาลมหายใเาที่ำลัพ่นร้นอเธออยู่.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น