ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เอเธียร่า คัฟ(ลาเซนตรา+บารามอส) ตอนที่7:การแข่งชุดที่1(4)
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลูฟที่เคยนั่งข้างๆเธอ บัดนี้ ไม่อยู่อีกแล้ว ตอนนี้ลูฟเดินไปยืน
อยู่กลางลานประลองพร้อมๆกับโร
ลาเซนตรายังติดใจกับมือที่อุ่นผิดปกติของลูฟอยู่น้อยๆ แต่เมื่อเสียงแตรเปิดการแข่งขึ้น
ถูกเป่าขึ้น เธอก็ลืมมันไปเสียหมด
"เอาละครับ ในที่สุด เวลาที่ทุกท่านรอคอยก็มาถึงอีกแล้ว 'สงครามประลองปัญญา' การ
ต่อสู้ของผู้ทรงปัญญาทั้งสองท่าน จะได้เริ่มขึ้นในอีกไม่ช้านี้
ข้าจะอธิบายกติกาฟัง เป็นกติกาง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก เพียงแค่ให้ทั้งคู่แข่งกันตอบปัญหาที่ทาง
คณะกรรมการถาม หากใครตอบได้ก่อน จะมีสิทธิ์เข้าทำร้ายฝ่ายตรงข้ม โดยที่ฝ่ายที่ถูกครอบคุม
ด้วยสิทธิการเข้าทำร้ายนั้น จะไม่มีสิทธิ์โต้ตอบใดๆทั้งสิ้น ทำได้เพียงป้อยกัน และตั้งรับเท่านั้น
จะแข่งกันไปแบบนี้ จนกว่าใครคนใดคนหนึ่ง จะสามารถโจมตีอีกฝ่ายได้ครบ10ครั้ง หรือ
ฝ่ายใดเอ่ยว่ายอมแพ้ อีกกรณีคือหมดสติ จะไม่มีการแข่งขันต่อ และถูกตันสิ้นว่าเป็นผู้แพ้ทันที"เด-
เรสร่ายกติกายาวเหยียดละเอียดยิบ
ลาเซนตรานั่งตัวตรง มองสองคนในสนามที่กำลังจะแข่งกันในอีกไม่กี่วินาทีนี้
ลูฟก้าวเก้าไปยืนหน้าโตะที่มีท่านพี่นารเนียนั่งอยู่ โรเองก็มายืนขนานกับลูฟแล้วทั้งสอง
ก็ยิ้มสุภาพให้กันและกัน
"เริ่มแข่งได้!"เดเรสโพล่งขึ้น ท่านพี่นาร์เนียร์ใช้มือเรียว ตบโต๊ะดัง ปาบ ก่อนจะหยัด
กายลุกขึ้นยืน
"คำถามแรก"ท่านพี่นาร์เนียเอ่ย ก่อนจะยกคทาข้นเหนือหัว หัวคทาส่องแสงสว่างจ้า
ก่อนจะหายไป แสงนั้น ถูกแทนที่ด้วยจอภาพที่เกิดจากพลังเวท ซึ่งมีตัว P&A ฉายชัดตรรงกลาง
"ไขปริศนาที่อยู่บนจอภาพ หัวขอคำตอบ 'สี'"
โรและลูฟทำสีหน้าครุ่นคิดน้อยๆ
"ขายกับดำ!"ทั้งคู่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
"ถูกต้อง เจ้าชายโร เอ่ยขึ้นก่อน ได้แต้มหนึ่งแต้ม และได้สิทธิการเข้าทำร้าย เชิญ"ท่าน
พี่นาร์เนียเอ่ย โร ชักคทาขึ้นมากระชับไว้ในมือ แล้วแสกสายฟ้า พุ่งเข้าใส่ลูฟ ซึ่งลูฟก็ยกคทาขึ้นตั้ง
รับ
<คนเขียน: แบรกท้ายคำถามค่ะ P&A หากเปลี่ยนเป็นอักษรอัลฟอร์เบท จะกลายเป็น 'Panda' หมายถึง
หมีแพนด้าที่มีสีข้าว-ดำ และนี่ ก็เป็นที่มาของคำตอบนี้จ้า(ต้องขอโทษโคนันที่จิ๊กมุขนี้มาแต่งนิยายT-T ก็มันช่วยไม่ได้
นี่นา คิดไม่ออกแงะ)>
"คำถามต่อไป"นาร์เนียโบกคทาไปมา ก่อนที่ภาพ P&A จะหายไป แล้วถูกแทนที่ด้วยตัว
L Pm "หัวข้อคำตอบคือ เวลา"
สิ้นเสียงของนาร์เนีย ทั้งสองหยุดคิดอยู่ตรงนั้นอยู่นานทีเดียว ก่อนที่ลูฟจะโพล่งขึ้นเสียง
ดัง
"เวลาบ่ายสามโมงตรง"ลูฟเอ่ย
"ถูกต้อง"นารเนียว่าพลางยิ้ม "เชิญใช้สิทธิการเข้าทำร้าย"
<คนเขียน: คำถามนี้มิคิดขึ้นเองจ้า(แต่สุดท้ายก็ได้แรงบรรดารใจมาจากคินดะอิจิอยู่ดีT^Tทริกของปัญหานี้
อยู่ที่เจ้าตัวLนี่แหละจ้า ลองอ่านแล้วจินตนาการภาพดูนะคะ L มีลักษณะเป็นมุมฉาก ให้ส่วนที่เป็นมุมของตัวL ไปแทนที่
เป็นเข็มนาฬิกา ก็จะออกมาเป็นเข็มสั้นชี้ที่เลขสาม เข็มยาวชี้ที่เลขสิบสองนะคะ ทีนี้ มิกลัวว่าจะเข้าใจผิดว่าเป็นตีสาม เลย
ใส่Pm เข้าไป ตรงจุดนี้ เป็นสิ่งที่ทำให้ลูฟ(และคนอีกหลายๆคนที่อ่าน) รู้ชัดเจนว่าเป็นเวลาบ่ายสามโมง(เพราะคงไม่มีไอ้บ้า
หน้าไหนลงท้ายเวลาตีสามด้วยPm แหะๆ)>
"ลูฟยกคทาขึ้น ทำท่าจะใช้มนต์ดำ และนั่นทำให้ลาเซนตราเสียวสันหลังวาบ
...ตายแน่ เจ้าโร ถ้าหใลฟมันใช้มนต์ดำ ต่อให้กางเขตแดนไว้ก็เหอะ ไม่เหลือซาก!...
โรก็ดูท่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วเช่นกัน ดูจากที่เจ้าตัว พยายามใช้เวท กางเขตแดนเสียหน้า
เตอะ แต่เธอรู้ดีว่า แค่นั้น หยุดลูฟไม่ได้หรอก
คิดไม่ทันจะจบ ประจุพลังมนต์ดำลูกใหญ่ของลูฟ ก็ถาโถมเข้าใส่ มันรุนแรงจนมองเห็น
รอยร้าวระหว่างมนต์ดำของลูฟกับเขตแดนของโร โรพยายามสะท้อนพลังของลูฟกลับไปอย่างเต็ม
ที่ แต่เธอร้ดีว่า ถ้าเป็นลูฟละก็ อีกไม่นานนนักหรอก...
ผลลัพธ์ผิดคาด...
แสงสีดำที่เมื่อครู่ยังปะทะกับเขตแดนเวทอย่างดุเดือด ค่อยๆอ่อยลง แล้วดับหายไปในที่
สุด พร้อมกับร่างของคนซึ่งร่ายมันขึนม ที่ค่อยๆล้มลงกับพื้น
"ลูฟ"ลาเซนตราเผลออุทานออกมาเสียงดัง
เสียงแตรสัญญาณปิดการแข่งขันดังขึ้น ท่านพี่นาร์เนียลุกขึ้นจากโต๊ะทันที แล้ววิ่งไปประ-
คองลูฟเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
ลาเซนตราวิ่งฉิวลงไปทำท่าจะปีนลงไปในสนามประลอง แต่ถูกรุ่นพี่ซาคันคว้าแขนเอาไว้
"ไม่ได้ๆ การแข่งยังเหลืออีกรอบหนึ่ง ระหว่างนี้ ห้ามใครลงไปในสนาม"รุ่นพี่ซาคันปราม
"ปล่อย"เธอเอ่ย พลางออกแรงสลัดมือนั่นทิ้ง แต่มือของรุ่นพี่ ยิ่งบีบหนังเข้าไปอีก "บอก
ให้ปล่อย!"เธอตวาดเสียงดัง พลางถลึกตาใส่ด้วยความโกรธ มือของรุ่พี่ซาคคัสค่อยๆคลายออก
เธอถีบตัวเองไปข้างหน้า แล้วทิ้งตัวลงเหยียบพื้นในสนาม จากนั้นก็วิ่งฉิวสู่กลางสนามประลอง
อย่างรวดเร็ว
"ลูฟ"เธอเอ่ยปากเรียก ไม่มีเสียงตอบจากเจ้าของชื่อ
...มันยังมีสติ แต่น้อย ไม่มากพอที่จะเข้าใจที่เธอพูด...
สบถในใจ ก่อนจะหันไปมองท่านพี่นาร์เนียอย่างขอความเห็น
"แย่"นาร์เนียเอ่ย "ตัวร้อนมาก รู้สึกเหมือนกำลังเอามือไปรนกับไฟอย่างไงอย่างงั้น ถ้า
ทาง จะมีไข้ และดูท่าจะขึ้นมาก่อนจะลงมาแข่งด้วย"นางว่า
"ไข้ขึ้น"เธอเอ่ย ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว
...เมื่อคืน คงไม่ใช่ว่าเธอมีไข้หรอกนะ...
คิดอย่างหวุ่นๆ เพราะถ้าเมื่อคืนเธอไข้ขึ้น พิษไข้ของเธอ ก็คงจะไปตกอยู่ที่คนร่ายเวท
รักษา และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็หมายความว่า เธอเป็นต้นเหตุให้มันเดือดร้อนอีกแล้ว!
"ลาเซนตรา"เสียงเรียกของท่านพี่นาร์เนีย เรียกให้เธอหลุดจากพวงค์ เธอเงยหน้าขึ้นมา
มองอย่างงงๆ "เจ้าออกไปก่อน แบบนี้มันผิดกติกา เดือดร้อนเอเธียร่านะ"
"แต่ลูฟ..."เธออ้าปากจะเถียง แต่ยังเถียงไม่ทันจะจบก็ถูกขัดคอขึ้น
"ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าไปคนเดียวเสียหน่อย"นางเอ่ย ก่อนจะค่อยๆบรรจงส่งร่างของลูฟมา
ให้เธอ "ข้าฝากน้องชายข้าด้วย"
เธอรับร่างนั้นมาไว้ในอ้อมแขน เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างนั้นค่อยๆปรือเปลือกตาขึ้น
ลูฟขยับกายออกจากเธอ แล้วลุกขึ้นนั่ง ลูฟหอบหายจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเรียกคทาออก
มา เพื่อเอามาเป็นสิ่งช่วยคล้ำตัวเองให้ยืนขึ้น
ลาเซนตรามองภาพนันอย่างหวาดเสียว ก่อนจะเรียก "ลูฟ"
เจ้าของชื่อ หันหางตามามองอย่างยากลำบาก ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนส่งให้
...มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่สมควรจะยิ้ม...
...มันควรจะอยู่เฉยๆ ให้เธอพาไปดีๆ...
...ไม่ใช่ดันทุรัง ฝืนสังขาร ทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้!...
เธอลุกขึ้นยืน แล้วประคองลูฟไว้
"ข้าไปเองได้"คนตัวสูงเอ่ยปฎิเสธพลางขยับกายออก แต่ถูกคนตัวเล็กรั้งเอาไว้
"จะไปดีๆ หรือจะไปทั้งน้ำตา"เธอขู่
"เจ้าจะไม่ฟันข้าให้เละแล้วหรือ"ลูฟเอ่ย น้ำคำน่าถีบออกมา ทำให้คนฟัง นึกอยากจะเอา
แสงแห่งราตรีเฉาะท้องให้ทะลุ แล้วตายๆไปซะเดี๋ยวนี้
...จะตายอยู่แล้ว ยังจะมาทำเล่น!!...
สบถด่าในใจ ก่อนจะขมวดคิ้วเข้ม
"ไปเงียบๆ ไม่ต้องพูด ห้ามบ่นด้วย"เธอว่า "ไม่งั้นตาย!"
ลูฟนอนอยู่บนเตียงของเธอ ทำไมต้องเป็นเตียงของเธอ? ก็ถ้าแบกมันถ่อไปถึงห้งอมัน
มีหวังเหนือ่ยตายก่อนได้พักผ่อนเป็นแน่
เธอมองลูฟที่หมดสภาพ อยู่บนเตียงด้วยสสายตาหน่ายๆ
...หวังว่ามันคงจะไม่ละเมออะไรอีก น่ารำคาณ!...
คิดอย่างหนักใจ ก่อนจะชะงัก เมื่อ่างบนเตียง ไอออกมาเสียงดัง เธอค่อยๆเดินเข้าไป
หาเตียงนั้น แล้วสกิดร่างสูงเบาๆ
"ลูฟ"เธอเรียก
"อืม"ลูฟรับเรียบๆ
"เอาน้ำไหม"เธถาม
"ข้ากินเองได้"ลูฟเปรยขำๆ ทั้งๆที่ตายังเปิดแทบจะไม่ขึ้น
"ข้าก็ไม่ได้บอกว่าข้าจะกินให้เจ้านี่ หรือเจ้าจะให้ข้ากินให้ก็ได้นะ"ลาเซนตราเอ่ยพลางทำ
ท่าจะรกอกน้ำใส่ปาก แต่ร่างบนเตียงก็ยังเฉย
...ไอ้ปีศาจลูฟ! แกล้งยังทำเฉย ฆ่าทิ้งเสียดีไหม!...
คิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะก้าวเท้าไปที่เตียง
"รู้สึกดีไหมล่ะ เอาไข้ของข้าไปกินเล่น"เธอเปรย
"ไข้เจ้าที่ไหน"ลูฟปฎิเสธ พลางอมยิ้มน้อยๆ
"ไม่ต้องมาทำไขสือเลย ถ้าเจ้าไม่ได้ย้ายไข้ของขา มาที่ตัวเจ้าเองแล้วเจ้าจะเป็นไข้ได้
ยังไง" เธอเอ่ยเสียงหนักแน่น ลูฟหัวเราะเหอะๆ
"ข้าแพ้กลับมา อย่าลืมฟันข้าเสียล่ะ"ลูฟเปรย ด้วยน้ำเสียงติดตลก ประโยคขำที่เธอไม่
คิดจะคำกับมันด้วย ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างแรง จนเตียงนั้น ยวบลงไป
"ข้าไม่ตลกกับเจ้านะ รู้ตัวว่าไม่สบาย ยังจะลงไปแข่ง งี่เง่า!"เธอด่าเสียงดัง
"ถ้าข้าไม่แข่งก็เดือดร้อนกันหมดน่ะสิ"ลูฟว่าพร้อมรอยยิ้ม
"ชอบทำตัวเป็นฮีโร่นักนะ"เธอว่าก่อนจะส่งน้ำไปให้ "ข้าไปก่อน เดี๋ยวคงถึงตาข้าแล้ว
จะคาบชัยมากินเล่น ยั่วเจ้าให้ดู"เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
"ทำให้ได้ก่อน"ลูฟว่า ฟังดูเหมือนโถก ทำเอาคนฟัง ชักเริ่มของขึ้น
"แล้วคอยดู"ว่าจบ เธอก็เดินออกไปห้องไปอย่างเงียบๆ โดยมีนัยน์ตาสีคราม ที่เปี่ยมไป
ด้วยรอยที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้เป็นคำพูด ลูฟยิ้มอ่อนโยน ก่อนหลับตาลง
แล้วสุรเสียงทั้งหมดภายในห้อง ก็เงียบหายไป พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลงอย่างแผ่วเบา
อยู่กลางลานประลองพร้อมๆกับโร
ลาเซนตรายังติดใจกับมือที่อุ่นผิดปกติของลูฟอยู่น้อยๆ แต่เมื่อเสียงแตรเปิดการแข่งขึ้น
ถูกเป่าขึ้น เธอก็ลืมมันไปเสียหมด
"เอาละครับ ในที่สุด เวลาที่ทุกท่านรอคอยก็มาถึงอีกแล้ว 'สงครามประลองปัญญา' การ
ต่อสู้ของผู้ทรงปัญญาทั้งสองท่าน จะได้เริ่มขึ้นในอีกไม่ช้านี้
ข้าจะอธิบายกติกาฟัง เป็นกติกาง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก เพียงแค่ให้ทั้งคู่แข่งกันตอบปัญหาที่ทาง
คณะกรรมการถาม หากใครตอบได้ก่อน จะมีสิทธิ์เข้าทำร้ายฝ่ายตรงข้ม โดยที่ฝ่ายที่ถูกครอบคุม
ด้วยสิทธิการเข้าทำร้ายนั้น จะไม่มีสิทธิ์โต้ตอบใดๆทั้งสิ้น ทำได้เพียงป้อยกัน และตั้งรับเท่านั้น
จะแข่งกันไปแบบนี้ จนกว่าใครคนใดคนหนึ่ง จะสามารถโจมตีอีกฝ่ายได้ครบ10ครั้ง หรือ
ฝ่ายใดเอ่ยว่ายอมแพ้ อีกกรณีคือหมดสติ จะไม่มีการแข่งขันต่อ และถูกตันสิ้นว่าเป็นผู้แพ้ทันที"เด-
เรสร่ายกติกายาวเหยียดละเอียดยิบ
ลาเซนตรานั่งตัวตรง มองสองคนในสนามที่กำลังจะแข่งกันในอีกไม่กี่วินาทีนี้
ลูฟก้าวเก้าไปยืนหน้าโตะที่มีท่านพี่นารเนียนั่งอยู่ โรเองก็มายืนขนานกับลูฟแล้วทั้งสอง
ก็ยิ้มสุภาพให้กันและกัน
"เริ่มแข่งได้!"เดเรสโพล่งขึ้น ท่านพี่นาร์เนียร์ใช้มือเรียว ตบโต๊ะดัง ปาบ ก่อนจะหยัด
กายลุกขึ้นยืน
"คำถามแรก"ท่านพี่นาร์เนียเอ่ย ก่อนจะยกคทาข้นเหนือหัว หัวคทาส่องแสงสว่างจ้า
ก่อนจะหายไป แสงนั้น ถูกแทนที่ด้วยจอภาพที่เกิดจากพลังเวท ซึ่งมีตัว P&A ฉายชัดตรรงกลาง
"ไขปริศนาที่อยู่บนจอภาพ หัวขอคำตอบ 'สี'"
โรและลูฟทำสีหน้าครุ่นคิดน้อยๆ
"ขายกับดำ!"ทั้งคู่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
"ถูกต้อง เจ้าชายโร เอ่ยขึ้นก่อน ได้แต้มหนึ่งแต้ม และได้สิทธิการเข้าทำร้าย เชิญ"ท่าน
พี่นาร์เนียเอ่ย โร ชักคทาขึ้นมากระชับไว้ในมือ แล้วแสกสายฟ้า พุ่งเข้าใส่ลูฟ ซึ่งลูฟก็ยกคทาขึ้นตั้ง
รับ
<คนเขียน: แบรกท้ายคำถามค่ะ P&A หากเปลี่ยนเป็นอักษรอัลฟอร์เบท จะกลายเป็น 'Panda' หมายถึง
หมีแพนด้าที่มีสีข้าว-ดำ และนี่ ก็เป็นที่มาของคำตอบนี้จ้า(ต้องขอโทษโคนันที่จิ๊กมุขนี้มาแต่งนิยายT-T ก็มันช่วยไม่ได้
นี่นา คิดไม่ออกแงะ)>
"คำถามต่อไป"นาร์เนียโบกคทาไปมา ก่อนที่ภาพ P&A จะหายไป แล้วถูกแทนที่ด้วยตัว
L Pm "หัวข้อคำตอบคือ เวลา"
สิ้นเสียงของนาร์เนีย ทั้งสองหยุดคิดอยู่ตรงนั้นอยู่นานทีเดียว ก่อนที่ลูฟจะโพล่งขึ้นเสียง
ดัง
"เวลาบ่ายสามโมงตรง"ลูฟเอ่ย
"ถูกต้อง"นารเนียว่าพลางยิ้ม "เชิญใช้สิทธิการเข้าทำร้าย"
<คนเขียน: คำถามนี้มิคิดขึ้นเองจ้า(แต่สุดท้ายก็ได้แรงบรรดารใจมาจากคินดะอิจิอยู่ดีT^Tทริกของปัญหานี้
อยู่ที่เจ้าตัวLนี่แหละจ้า ลองอ่านแล้วจินตนาการภาพดูนะคะ L มีลักษณะเป็นมุมฉาก ให้ส่วนที่เป็นมุมของตัวL ไปแทนที่
เป็นเข็มนาฬิกา ก็จะออกมาเป็นเข็มสั้นชี้ที่เลขสาม เข็มยาวชี้ที่เลขสิบสองนะคะ ทีนี้ มิกลัวว่าจะเข้าใจผิดว่าเป็นตีสาม เลย
ใส่Pm เข้าไป ตรงจุดนี้ เป็นสิ่งที่ทำให้ลูฟ(และคนอีกหลายๆคนที่อ่าน) รู้ชัดเจนว่าเป็นเวลาบ่ายสามโมง(เพราะคงไม่มีไอ้บ้า
หน้าไหนลงท้ายเวลาตีสามด้วยPm แหะๆ)>
"ลูฟยกคทาขึ้น ทำท่าจะใช้มนต์ดำ และนั่นทำให้ลาเซนตราเสียวสันหลังวาบ
...ตายแน่ เจ้าโร ถ้าหใลฟมันใช้มนต์ดำ ต่อให้กางเขตแดนไว้ก็เหอะ ไม่เหลือซาก!...
โรก็ดูท่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วเช่นกัน ดูจากที่เจ้าตัว พยายามใช้เวท กางเขตแดนเสียหน้า
เตอะ แต่เธอรู้ดีว่า แค่นั้น หยุดลูฟไม่ได้หรอก
คิดไม่ทันจะจบ ประจุพลังมนต์ดำลูกใหญ่ของลูฟ ก็ถาโถมเข้าใส่ มันรุนแรงจนมองเห็น
รอยร้าวระหว่างมนต์ดำของลูฟกับเขตแดนของโร โรพยายามสะท้อนพลังของลูฟกลับไปอย่างเต็ม
ที่ แต่เธอร้ดีว่า ถ้าเป็นลูฟละก็ อีกไม่นานนนักหรอก...
ผลลัพธ์ผิดคาด...
แสงสีดำที่เมื่อครู่ยังปะทะกับเขตแดนเวทอย่างดุเดือด ค่อยๆอ่อยลง แล้วดับหายไปในที่
สุด พร้อมกับร่างของคนซึ่งร่ายมันขึนม ที่ค่อยๆล้มลงกับพื้น
"ลูฟ"ลาเซนตราเผลออุทานออกมาเสียงดัง
เสียงแตรสัญญาณปิดการแข่งขันดังขึ้น ท่านพี่นาร์เนียลุกขึ้นจากโต๊ะทันที แล้ววิ่งไปประ-
คองลูฟเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
ลาเซนตราวิ่งฉิวลงไปทำท่าจะปีนลงไปในสนามประลอง แต่ถูกรุ่นพี่ซาคันคว้าแขนเอาไว้
"ไม่ได้ๆ การแข่งยังเหลืออีกรอบหนึ่ง ระหว่างนี้ ห้ามใครลงไปในสนาม"รุ่นพี่ซาคันปราม
"ปล่อย"เธอเอ่ย พลางออกแรงสลัดมือนั่นทิ้ง แต่มือของรุ่นพี่ ยิ่งบีบหนังเข้าไปอีก "บอก
ให้ปล่อย!"เธอตวาดเสียงดัง พลางถลึกตาใส่ด้วยความโกรธ มือของรุ่พี่ซาคคัสค่อยๆคลายออก
เธอถีบตัวเองไปข้างหน้า แล้วทิ้งตัวลงเหยียบพื้นในสนาม จากนั้นก็วิ่งฉิวสู่กลางสนามประลอง
อย่างรวดเร็ว
"ลูฟ"เธอเอ่ยปากเรียก ไม่มีเสียงตอบจากเจ้าของชื่อ
...มันยังมีสติ แต่น้อย ไม่มากพอที่จะเข้าใจที่เธอพูด...
สบถในใจ ก่อนจะหันไปมองท่านพี่นาร์เนียอย่างขอความเห็น
"แย่"นาร์เนียเอ่ย "ตัวร้อนมาก รู้สึกเหมือนกำลังเอามือไปรนกับไฟอย่างไงอย่างงั้น ถ้า
ทาง จะมีไข้ และดูท่าจะขึ้นมาก่อนจะลงมาแข่งด้วย"นางว่า
"ไข้ขึ้น"เธอเอ่ย ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว
...เมื่อคืน คงไม่ใช่ว่าเธอมีไข้หรอกนะ...
คิดอย่างหวุ่นๆ เพราะถ้าเมื่อคืนเธอไข้ขึ้น พิษไข้ของเธอ ก็คงจะไปตกอยู่ที่คนร่ายเวท
รักษา และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็หมายความว่า เธอเป็นต้นเหตุให้มันเดือดร้อนอีกแล้ว!
"ลาเซนตรา"เสียงเรียกของท่านพี่นาร์เนีย เรียกให้เธอหลุดจากพวงค์ เธอเงยหน้าขึ้นมา
มองอย่างงงๆ "เจ้าออกไปก่อน แบบนี้มันผิดกติกา เดือดร้อนเอเธียร่านะ"
"แต่ลูฟ..."เธออ้าปากจะเถียง แต่ยังเถียงไม่ทันจะจบก็ถูกขัดคอขึ้น
"ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าไปคนเดียวเสียหน่อย"นางเอ่ย ก่อนจะค่อยๆบรรจงส่งร่างของลูฟมา
ให้เธอ "ข้าฝากน้องชายข้าด้วย"
เธอรับร่างนั้นมาไว้ในอ้อมแขน เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างนั้นค่อยๆปรือเปลือกตาขึ้น
ลูฟขยับกายออกจากเธอ แล้วลุกขึ้นนั่ง ลูฟหอบหายจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเรียกคทาออก
มา เพื่อเอามาเป็นสิ่งช่วยคล้ำตัวเองให้ยืนขึ้น
ลาเซนตรามองภาพนันอย่างหวาดเสียว ก่อนจะเรียก "ลูฟ"
เจ้าของชื่อ หันหางตามามองอย่างยากลำบาก ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนส่งให้
...มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่สมควรจะยิ้ม...
...มันควรจะอยู่เฉยๆ ให้เธอพาไปดีๆ...
...ไม่ใช่ดันทุรัง ฝืนสังขาร ทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้!...
เธอลุกขึ้นยืน แล้วประคองลูฟไว้
"ข้าไปเองได้"คนตัวสูงเอ่ยปฎิเสธพลางขยับกายออก แต่ถูกคนตัวเล็กรั้งเอาไว้
"จะไปดีๆ หรือจะไปทั้งน้ำตา"เธอขู่
"เจ้าจะไม่ฟันข้าให้เละแล้วหรือ"ลูฟเอ่ย น้ำคำน่าถีบออกมา ทำให้คนฟัง นึกอยากจะเอา
แสงแห่งราตรีเฉาะท้องให้ทะลุ แล้วตายๆไปซะเดี๋ยวนี้
...จะตายอยู่แล้ว ยังจะมาทำเล่น!!...
สบถด่าในใจ ก่อนจะขมวดคิ้วเข้ม
"ไปเงียบๆ ไม่ต้องพูด ห้ามบ่นด้วย"เธอว่า "ไม่งั้นตาย!"
ลูฟนอนอยู่บนเตียงของเธอ ทำไมต้องเป็นเตียงของเธอ? ก็ถ้าแบกมันถ่อไปถึงห้งอมัน
มีหวังเหนือ่ยตายก่อนได้พักผ่อนเป็นแน่
เธอมองลูฟที่หมดสภาพ อยู่บนเตียงด้วยสสายตาหน่ายๆ
...หวังว่ามันคงจะไม่ละเมออะไรอีก น่ารำคาณ!...
คิดอย่างหนักใจ ก่อนจะชะงัก เมื่อ่างบนเตียง ไอออกมาเสียงดัง เธอค่อยๆเดินเข้าไป
หาเตียงนั้น แล้วสกิดร่างสูงเบาๆ
"ลูฟ"เธอเรียก
"อืม"ลูฟรับเรียบๆ
"เอาน้ำไหม"เธถาม
"ข้ากินเองได้"ลูฟเปรยขำๆ ทั้งๆที่ตายังเปิดแทบจะไม่ขึ้น
"ข้าก็ไม่ได้บอกว่าข้าจะกินให้เจ้านี่ หรือเจ้าจะให้ข้ากินให้ก็ได้นะ"ลาเซนตราเอ่ยพลางทำ
ท่าจะรกอกน้ำใส่ปาก แต่ร่างบนเตียงก็ยังเฉย
...ไอ้ปีศาจลูฟ! แกล้งยังทำเฉย ฆ่าทิ้งเสียดีไหม!...
คิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะก้าวเท้าไปที่เตียง
"รู้สึกดีไหมล่ะ เอาไข้ของข้าไปกินเล่น"เธอเปรย
"ไข้เจ้าที่ไหน"ลูฟปฎิเสธ พลางอมยิ้มน้อยๆ
"ไม่ต้องมาทำไขสือเลย ถ้าเจ้าไม่ได้ย้ายไข้ของขา มาที่ตัวเจ้าเองแล้วเจ้าจะเป็นไข้ได้
ยังไง" เธอเอ่ยเสียงหนักแน่น ลูฟหัวเราะเหอะๆ
"ข้าแพ้กลับมา อย่าลืมฟันข้าเสียล่ะ"ลูฟเปรย ด้วยน้ำเสียงติดตลก ประโยคขำที่เธอไม่
คิดจะคำกับมันด้วย ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างแรง จนเตียงนั้น ยวบลงไป
"ข้าไม่ตลกกับเจ้านะ รู้ตัวว่าไม่สบาย ยังจะลงไปแข่ง งี่เง่า!"เธอด่าเสียงดัง
"ถ้าข้าไม่แข่งก็เดือดร้อนกันหมดน่ะสิ"ลูฟว่าพร้อมรอยยิ้ม
"ชอบทำตัวเป็นฮีโร่นักนะ"เธอว่าก่อนจะส่งน้ำไปให้ "ข้าไปก่อน เดี๋ยวคงถึงตาข้าแล้ว
จะคาบชัยมากินเล่น ยั่วเจ้าให้ดู"เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
"ทำให้ได้ก่อน"ลูฟว่า ฟังดูเหมือนโถก ทำเอาคนฟัง ชักเริ่มของขึ้น
"แล้วคอยดู"ว่าจบ เธอก็เดินออกไปห้องไปอย่างเงียบๆ โดยมีนัยน์ตาสีคราม ที่เปี่ยมไป
ด้วยรอยที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้เป็นคำพูด ลูฟยิ้มอ่อนโยน ก่อนหลับตาลง
แล้วสุรเสียงทั้งหมดภายในห้อง ก็เงียบหายไป พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลงอย่างแผ่วเบา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น