คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 Vampire dear ~~~100%
ยามค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวใจกลางกรุงโซล ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังเดินกันอย่างรื่นเริงและเต็มไปด้วยร้านค้ามากมายตามท้องถนนของย่านดัง วัยรุ่นมากมายกำลังจับจ่ายซื้อของแฟชั่นที่กำลังได้รับความนิยมอยู่ในตอนนี้ และอีกมากมาย
เมืองแห่งรัติกาน
แต่ ณ ที่แห่งหนึ่งซึ่งผู้คนไม่รู้จักเป็นที่ๆเต็มไปด้วยความกระหายในรสคาวสีสดและกระหายในกามอารมณ์ เจ้าของที่แห่งนี้เป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ ทั้งๆที่เค้าอายุยังไม่ถึงที่จะได้ขึ้นรับตำแหน่งราชาแห่งโลกนี้ แต่ต้องขึ้นครองบรรลังแทนผู้เป็นบิดาผู้ซึ่งได้ตายจากไปเพราะพวกนักล่าแวมไพร์ ส่วนพระมารดาของตนก็ต้องจากไปหลังจากที่ตนขึ้นครองบรรลังได้ไม่นานนัก แต่ถึงกระนั้น ผู้คนในที่แห่งนี้ก็ให้ความเคารพราชาองค์ใหม่ได้โดยไม่ต้องสงสัย เพราะแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์หลงเหลืออยู่ในที่แห่งนี้ไม่มาก
\\\\\\\"วันนี้ข้าจะออกไปยังโลกมนุษย์ เจ้าช่วยดูทางนี้ให้ข้าด้วยละ น้องชายที่รักของข้า\\\\\\\"ราชาผู้สูงศักดิ์เอ่ยกับน้องชายผู้เป็นที่รักของตนอย่างอบอุ่น
\\\\\\\"ได้เลยคับท่านพี่ ข้าจะดูเมืองของเราให้ ท่านไปเที่ยวที่เมืองมนุษย์ให้สนุกเถอะ ท่านพี่ยุนโฮ\\\\\\\"น้องชายของราชาเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม เค้ารู้ว่าท่านพี่ของตนนั้นต้องปกครองเมืองอย่างหนัก เมื่อทำงานเสร็จก็ต้องไปหาอะไรที่มันผ่อนคลาย นั้นก็คือ เลือดของมนุษย์ผู้หญิงสาวอย่างเลือดของมนุษย์ผู้หญิง รสชาติของเลือดหญิงสาวเมืองมนุษย์จะหอมหวาน ช่างเป็นรสชาติที่น่าหลงใหล่ซะเสียจริง
\\\\\\\"ฮึฮึ ^^\\\\\\\"ราชาผู้เป็นพี่ชายได้แต่ยืนยิ้มกับท่าทางของน้องชายของตน\\\\\\\"เจ้าจะไม่ไปกับข้าด้วยรึ ยูชอน\\\\\\\"พี่ชายเอ่ยถามน้องชายอีกครั้ง
\\\\\\\"ไม่ละท่านพี่ เมื่อคืนก่อนข้าเพิ่งจะไปเที่ยวเมืองมนุษย์มา ข้าริ่มชิมรสจนอิ่มแล้วละ\\\\\\\"ยูชอนองค์ชายองค์ที่สองเอ่ยอย่างร่าเริง
\\\\\\\"555 เจ้านี้จริงๆ\\\\\\\"ผู้เป็นพี่ชายสายหัวให้กับพฤติกรรมของน้องชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะเสกเวทย์เพื่อไปยังเมืองมนุษย์
++++++++++++ ผับหรูใจกลางกรุงโซล +++++++++++++++
เสียงเพลงดังกึกก้องไปทั่วสถานที่ๆเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งวัยรุ่นหญิงและชาย ที่เข้ามาใช้บริการที่แห่ง
ปังๆ
\\\"พี่แจจุงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ\\\"ฉันยืนเรียกพี่ชายของตัวเองอยู่หน้าห้องเป็นเวลา 2 ชั่วโมง ดูๆตั้ง 2 ชั่วโมงที่พี่ชายฉันมันเข้าไปคุยกับไอชางมินน่าเป็ดนั้น ไม่รู้จะคุยอะไรกันนักหน่า กะอีแค่มีคนทะเลาะกันในร้าน ถ้าเป็นฉันนะคงจะกระทืบไอพวกนั้นแน่ๆ
\\\"พี่แจจุง ถ้าพี่ไม่เปิดประตูให้ฉันเข้าไปนะ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ แล้วไอสัญยง สัญญาที่พี่แจจะพาฉันไปกินไอศครีมที่ร้านพี่จุนซูก็เป็นอันยกเลิก ฉันไม่ไปกับพี่แล้ว \\\"ฉันบ่นออกไปอีกชุดใหญ่ก่อนจะเดินบึงปังออกจากหน้าห้องทำงานของพี่ชายตัวเองไปอย่างหัวเสีย
"คุณมิรินคับ คือเกิดเรื่องอีกแล้วละคับ"พนักงานในร้านบอกฉันก่อนจะเดินนำไปยังที่เกิดเหตุ
ฉันเห็นวงล้อมของลูกค้าที่กำลังยืนดูการวางมวยของผู้ชายสองคนกันอย่างเมามัน ทำไมมันไม่เข้าไปห้ามกันฟ่ะ แล้วทำไมเจ้าของร้านจะต้องออกมาเคลียร์ปัญญหาพวกนี้ด้วยฟ่ะ น่าเบื่อ
"หยุดๆๆๆ หยุดต่อยกันได้แล้ว นี่มันสถานบันเทิงนะค่ะไม่ใช่สนามมวยถ้าอยากจะต่อยกันไปต่อยกันหน้าร้านนู่นไม่ใช่มาต่อยกันในร้านของฉัน"ฉันยืนพูดอยู่กลางเวทีเมื่อเดินมาถึงแล้ว แหม ต่อยกันจนจำสภาพกันไม่ได้เลย คนนึ่งก็คิ้วแตก ปากเจ๋อ อีกคนก็ ปากแตก เลือดอาบ มันใช้อะไรต่อยกันฟ่ะเนี่ย ถ้าฉันโดนต่อยคงจะเจ็บน่าดูเลยนะเนี่ย ทำไมวันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันกันเนี่ย เบื่อโว้ย
ตุบ ตับ (ให้คิดซะว่าเป็นเสียเค้าต่อยกันนะ)
เอา เอากันเข้าไป ต่อยกันเข้าไป ร้านของพี่ชายฉันคงได้เจ๋งแน่ๆ สงสัยฉันคงต้องลงไปจัดการกับพวกเค้าซะแล้วสิ น่าเบื่อจริงๆ
"นี่นายสองคนจะหยุดชกต่อยกันได้หรือยัง ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าที่นี่ไม่ใช่สนามมวยนะๆ รู้ไหมว่าร้านฉันมันเสียหายไปเท่าไรแล้วฮะ"ฉันตะโกนใส่หน้าผู้ชายทั้งสองคนอย่าเคืองๆ
"แล้วเธอจะมา...(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)...ให้ได้อะไรขึ้นมา อย่ามายุ่งหน่อยเลย ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ฉัน"ชายที่ปากแตกตะโกนใส่หน้าฉัน ก่อนจะพลักฉันให้ออกห่างก่อนจะเข้าไปชกต่อยกับคู่กรณีต่อ
"ทนไม่ไหวแล้วนะ"ฉันบอกออกไปก่อนจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของเค้าก่อนจะเดินออกจากนร้าน
"เฮ้ยปล่อยฉันนะยัยบ้า ฉันบอกให้ปล่อยไงเหล่า ฟังประสาคนไม่รู้เรื่องหรือไงนะ"ดูๆมันพูดเข้าสิ ฉันจะทำยังไงกับมันดีนะ
"ฉันนะฟังภาษาคนออก แต่นายนะมันเป็นหมา ฉันฟังไม่ออกหรอก"ฉันว่าเข้าก่อนจะพลักเค้าออกจากร้าน"อย่าเข้ามาก่อเรื่องในร้านของฉันเป็นอันขาด เข้าใจไหม ไม่งั้นฉันเอานายตายแน่"ฉันตะโกนออกไปก่อนจะเดินไปยังลานจอดรถอย่างหัวเสีย
ฉันเข้าไปนั่งบนรถเล็กซ์ซัสคันใหม่ล่าสุดที่พี่แจจุงซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้เมื่อเดือนที่ผ่านมา ฉันสตาร์ทรถก่อนจะขับออกจากลานจอดรถ VIPไปอย่างเร่งรีบ
"เจ้านี้ต้องทำงานหนักเหมือนกันนะเนี่ย"เสียหนึ่งดังอยู่ข้างหู มันฟังดูน่ากลัวยังไงไม่รู้ เมื่อฉันได้ยินดังนั้นจึงหันไปดูข้างๆตัวก็ต้องจะเอ๋ะกับชายแปลกหน้าที่เข้ามานั่งบนรถฉันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ฉันจึงหยุดรถอย่างกระทันหัน
"นายเป็นใครนะ แล้วขึ้นมานั่งบนรถฉันตั้งแต่เมื่อไรฮะ"ฉันถามออกไปอย่างหวาดละแวง
"ข้าชื่อ จองยุนโฮ เป็นแวมไพร์"เค้าบอกฉันก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
"แวม....ไพร์" ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม เค้าบอกว่าเค้าเป็นแวมไพร์
"เจ้าไม่เชื่อข้างั้นหรือ"เค้าถามฉัน
"ก็ใช่นะสิ แวมพง แวมไพร์ที่ไหนจะมีในค.ศ.2008 ละ เรื่องหลอกเด็ก ตกลงนายเป็นใคร"ฉันพูดออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ เป็นใครๆก็ไม่เชื่อหรอก เค้าต้องเป็นคนบ้าที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลโรคประสาทแน่ๆเลย
"เจ้าไม่เชื่อข้า งั้นข้าจะพิสูทจ์ให้เจ้าดูว่าข้าไม่ได้โกหกเจ้า"เมื่อเจ้าชายยุนโฮพูดจบก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆกับลำคอของมิรินอย่างรวดเร็วและฝังเขี้ยวที่แอบซ้อนอยู่ลงไปบนลำคอละหงษ์ของหญิงสาว ดูดกินเลือดอันหอมหวาน แต่เพียงแค่แตะลงไปแค่นิดเดียวเค้าก็เห็นคำทำนายของหญิงแก่ที่ได้ทำนายเค้าไว้ว่า จะเจอกับบุคคลที่เค้าตามหามาตั้งแต่ชาติปางก่อน เมื่อเห็นดังนั้นยุนโฮจึงรีบทอนเขี้ยวของตนออกจากลำคอของหญิงสาวโดยทันที
"นะ....นาย นายดูดเลือดฉัน"ฉันได้แต่พูดตะกุตะกักและจับตรงลำคอของตัวเอง แต่พอเอามือไปสัมผัสแล้ว กลับไม่มีแผลเป็นรอยเขี้ยวเลยแม้แต่น้อย
"นี่ไง ข้าพิสูจน์ให้เจ้าเห็นแล้วไง"ยุนโฮบอกออกมาเมื่อตัวเองถอนเขี้ยวออกจากลำคอของมิรินและก็ตกตะลึ่งกับภาพเหตุการณ์ที่เข้ามาแทรกเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
"นายต้องการอะไร"ฉันถามออกไปอย่างหวาดกลัว ไม่ให้กลัวได้ไง กัดลงตรงคอพอดิบพอดีเลย อูย เจ็บๆแต่ก็น่าแปลกนะ ไม่มีแผลเลยซักแผล ทำไมกัน
"ข้าแค่ต้องการที่พัก เจ้าพอจะมีให้ข้าไหม"ยุนโฮถามกับฉันก่อนที่ฉันจะขับรถต่อไป
"มี แล้วทำไมนายต้องมากงมากัดคอฉันด้วยฮะ แล้วที่นี้ฉันจะกลายเป็นแวมไพร์แบบนายด้วยไหมเนี่ย"ฉันบอกออกไปก่อนจะบ่นออกมาเป็นชุด
"อันนี้ข้าก็ไม่รู้ แต่ข้าขอนอนพักที่บ้านเจ้าได้หรือป่าว"ยุนโฮบอกกับฉันก่อนจะ หันมาสบตากับฉัน
"ได้ เฮ้ย!!!! ไม่ได้ แล้วทำไมนายต้องเจาะจงมานอนบ้านฉันด้วยเหล่า"ฉันถามออกไป วันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ยๆๆๆๆๆ
"ข้าก็ไม่รู้ ข้าตอบเจ้าได้เท่านี้ แต่ยังไงซะข้าก็จะนอนบ้านเจ้า"ยุนโฮบอกฉันอีกครั้งก่อนจะหันออกไปนอกหน้าต่างอีก หน้าต่างมันมีดีตรงไหนฟ่ะ มองออกไปอยู่ได้
"แล้วนายจะเวลาดูดเลือดนาจะดูดจากไหนละ อย่าบอกนะว่าจะดูดจากคอฉันนะ"ฉันถามออกไปอย่างหวาดระแหวง
"ข้าไม่ดูดเลือดเจ้าหรอกหน่า ข้านะเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ ข้าจะกินเลือดเมื่อไรก็ได้ หรือ ข้าอาจจะไม่กิน ข้าก็อยู่ได้"ยุนโฮบอกกับฉันก่อนจะหันมาสบตากับฉันอีกครั้ง(ถ้ายัยนี้เป็นปลากัดละก็ คงท้องไปนานแล้วละมั้ง จ้องกันไปจ้องกันมาอยู่อย่างนี้นะ-กระรอกน้อย)"แล้วเจ้าชื่ออะไร เจ้ายังไม่บอกข้าเลย"
"ฉันชื่อคิม มิริน"
คิม มิริน ผู้หญิงคนนี้ข้าก็ตามหาจนเจอ ที่รักของข้า
ความคิดเห็น