Chapter 1
◇ Feel the smell of Autumn
jump on the leaves.
Walk trough the park,
live this fall.
เสียออบอเลิเรียนเป็นสิ่ที่นัเรียนหลายน้อาร หลัาที่้อนั่เรียนนานๆหลายั่วโม
ผมมอเพื่อนๆหลายนในห้อเ็บอยัใส่ระเป๋า ไม่็ถือไปยัในล็อเอร์อนหลัห้ออย่าเร่รีบ แม้ว่าอาารย์ะยัอยู่ในห้อ แ่พวเา็ไม่สนใ อาเป็นเพราะวันนี้มีปาร์ี้สำัอพวเา้วยล่ะมั้
"เฮุน นายไม่ไปริๆเหรอวะ"
ริส เพื่อนสนิทลูรึ่ที่นั่้าผมเอ่ยถามะที่นำลัยัหนัสือและเรื่อเียนใส่เป้อัวเอ
"ไม่ว่ะ ันไม่ว่า โทษที"
"นายะไม่ไปริๆเหรอ นี่วันเิันเลยนะเพื่อน เราบันมาั้ 19ปีเียวนะ!"
ริสมอผม้วยสายาอ้อนวอน ส่วนผม็ส่ายหน้าเบาๆ
"ันไม่ว่าริๆนะ ปิันเยพลาที่ไหนล่ะ"
"เห้อ ็ไ้ ยอมแล้ว ถ้านายเปลี่ยนใเมื่อไหร่็โทรหาันนะ ันพร้อมที่ะมารับนายเสมอ เพราะันรวย" ริสยิบาให้ผม้าหนึ่ ส่วนผม็ทำหน้าเหม็นเบื่ออย่าเ็มประา
"้ะพ่อนรวย" ผมเอ่ยรับแล้วเบ้ปา ริสำับท่าทาอผม่อนที่เาะอัวลับเพื่อไปร่วมานปาร์ี้อนที่ลับแห่หนึ่่
วามริแล้วผม็อยาไปนะถ้าไม่ิว่ามีธุระะ่อน ผมเอ็ผู้ายนนึนี่นา ไม่แปลที่ผมะอบเ้าผับหรือไปื่มหลัเลิเรียนบ่อยๆ ึ่ส่วนให่ผม็ไปับริสนั่นแหล่ะ
ผมับริสเราเป็นเพื่อนันั้แ่เ็เพราะพ่ออเราสนิทัน เาเป็นลูรึ่ีน-แนาา ทำให้เามีหน้าาเอเียแ่ส่วนสูยุโรป ึ่ริสหน้าาีมาทำให้เาถูโหวให้เป็นเือนอโรเรียนและานะทาบ้านอริส็รวยเ่นัน ึ่อนนี้ผม็ยัไม่สามารถอธิบายไ้ว่าทำไมพ่ออเราทัู้่ถึสนิทัน ทั้ๆที่บ้านอผม็ไม่ไ้รวยแบบมหาเศรษีเพียระับปานลาเท่านั้น
ึ่เพราะวามรวยอเาทำให้ริสมีอิทธิพลมาในโรเรียน ถึแม้ว่าริสะไม่มีเรื่อ่อย เรื่อผู้หิ แถมยัเ่ีฬาเือบทุประเภท เพียแ่เาเรียนไม่เ่และปาเสียอบูถูาวบ้านเท่านั้น-_-
เื่อสิว่านรวยทำอะไร็ไม่ผิ เาสามารถย้อมสีผมสีอะไร็ไ้ ึ่อนนี้ริสย้อมผมสีบลอน์ทอีอยู่ เาสามารถทำไ้โยที่ไม่โนอาารย์ฝ่ายปรอหมายหัว ึ่่าานัเรียนปิที่สามารถย้อมไ้เพียสีน้ำาลและสีำเท่านั้น
ผมเินลาเท้าเรื่อยเปื่อยออาโรเรียน ่อนที่เสียโทรศัพท์อผมะัึ้น
"เฮุนนา อย่าลืมไปรับานยอลที่สนามบินนะ"
เสียอพี่เรา พี่สาวอผมัออมาาสายเมื่อผมรับสาย
"อ่า โอเรับ" ผมอบรับเสียเบา ่อนะโบมือเรียแท็ีหน้าโรเรียน
"ฝาูแลแฟนพี่้วยนะ อบในะน้อาย"
นี่แหล่ะรับ ธุระอผม
ปาร์ านยอล เป็นแฟนอพี่สาวผม ึ่ผมรู้อยู่แล้วล่ะ เพราะพี่เราเอ็อบส่รูปมาอวผมับแม่บ่อยๆอนที่อยู่เมือนอับานยอล อนแรผม็็อ แ่็ิว่า ็ีแล้วล่ะ พี่สาวอผมน่ารัะาย
ีแล้วริๆเหรอ...?
ทำไมผมยิ่ิ ผมยิ่รู้สึปวหนึบที่หัวใ
เฮ้อ....
พี่เราวาสายไปแล้ว ส่วนผม็เ้าไปนั่ในรถแท็ีแล้วบอโเฟอร์ที่หันมาถามผม
"ไปสนามบินรับ"
ผมะเ้อมอหาานยอลแล้วูป้ายที่มีื่ออเาึ้นสุแน นเริ่มมารอรับันเยอะึ้นทำให้เบียันนผมเแทบล้ม
ผมเห็นเาแล้ว..
ปาร์ านยอล ที่ผมไม่เอมา3ปีั้แ่บม.้น ึ่อนนี้พวเรา็อยู่ ม.6ันแล้ว เาสูึ้นมา น่าะพอๆับริสแ่เี้ยว่านิหน่อย ทั้ๆที่เมื่อ่อนอนม.้น เราสูพอๆัน ใบหน้าอเาูมายึ้น แ่็ยัรอยยิ้มไว้บนใบหน้าเหมือนเิม ผมอเาถูย้อมให้เป็นสีำสนิท แถมเายัูโว่าเ็วัยเียวันะอี
ผมเม้มปาแน่นไม่ให้แสอาารีใอะไรออไป่อนะูป้ายสูึ้นให้เาเห็น
เราสบาัน ่อนที่านยอละยิ้มแล้วรีบวิ่มาหาผม
"เฮุนนาา ิถึั"
เาเ้ามาอผมอย่าเ็มรันผมม อเา ส่วนผม็ยืนนิ่ๆปล่อยให้เาออยู่อย่านั้นนพอใ ึผละออมา
"เป็นไบ้าานยอล" ผมเอ่ยถามเบาๆแล้วหลบสายาอานยอลที่เอาแ่มอนผมเิน ผมึแล้ทำเป็น่วยถือระเป๋าแล้วเินออไป
"ที่เมาสนุี เพื่อนเยอะแยะเลย แถมผู้หิสวย้วย อึ๋มมา" านยอลพูบ็ยนิ้วโป้ึ้นมาแล้วยิบา้าหนึ่ ส่วนผม็มอเาอย่าาโทษ
"ันะฟ้อพี่เรา"
"ันล้อเล่นน่าา แล้วนายล่ะเฮุน เป็นยัไบ้า?" เาเินมา้าๆผมแล้วถามผม้วยใบหน้ายิ้มระรื่น
"็ี ็ยัเหมือนเิม"ผมอบเสียเบา
"ัน็ยัเหมือนเิมนะเฮุน ันยัำวามทรำทุอย่าที่เิที่นี่ไ้เหมือนเิม.."
ผมหันไปมอานยอล เาพู้วยน้ำเสียสใสพร้อมับรอยยิ้มบนใหน้า ึ่่าาผมที่ำลัยืนัริมฝีปานแน่น
"..."
"ันยัำวันที่นายปป้อันอนที่ันโนแล้ไ้.." านยอลเอ่ยเบาๆแล้วเิน่อไปส่วนผม็ยืนฟันิ่ๆ
"..."
"ันอบเวลาที่นายมาิวหนัสือให้ันเวลาันทำไม่ไ้.."
"..."
"ันอบทุอย่าเวลาที่มีนายอยู่้วยเฮุน.." เาหันมาสบาผมหลัาพูบทำให้ใอผมเ้นรัว านยอลเินลับมาหยุรหน้าผมแล้วเริ่มพูอีรั้
"..."
"และัน็ยัอบ.." เาโน้มหน้าลมานสัมผัสไ้ถึลมหายใอันและัน ทำให้ผมหายใิั และหัวใเ้นรัว
"อบเวลาที่ริมฝีปานาย พูว่านาย .."
่อนเาะพูำนั้นออมาและริมฝีปาอเราะสัมผัสัน ผม็เป็นฝ่ายผลัเาอออย่าแรนเาเ
"อโทษนะานยอล...แ่นายลืมมันไปไ้มั้ย!" ผมะอใส่เาและสบาับานยอลนิ่ๆ ใบหน้าื่นระหนอเาำลัว่าผมำลัพูอะไร
แ่ผมรู้ ว่าผมำลัทำอะไรอยู่
"!?!"
"ไ้โปรนะานยอล อย่าพูถึมัน นายลืมมันไปไ้มั้ย..ันอล่ะ" แววาและน้ำเสียอผมอ่อนล ส่วนานยอล เา็ยัยืนฟัเียบๆ ใบหน้าอเาไม่ไ้มีรอยยิ้มเหมือน่อนหน้านี้
านยอลพยัหน้าแล้วระบายยิ้มบาๆบนใบหน้า
"ไ้สิ" เาเอ่ยเสียเบาแล้วเินนำหน้าผมออไป
หลัาเิเหุาร์นั้น เรา็นั่แท็ีลับมาที่บ้าน ลอทาเราไม่ไุ้ยันเลยนผมรู้สึอึอัแ่็ทำอะไรไม่ไ้ ผมพยายามทำัวปิทุอย่าเวลาเราลับมาเอัน แ่ยิ่เาพูถึเมื่อ่อนทีไร มันทำให้ผมใเ้นรัวเสมอ
แม้ผมะิถึเามาๆ
แม้ผม้อารที่ะไ้ยินเสียเา
แ่มัน็ผิ..
เพราะเา เป็นนรัอพี่เรา
พี่สาวแท้ๆอผม
ผมึำเป็น้ออร้อเา ให้เาลืม เพราะผม ลัวว่าผมะไม่สามารถทำัวปิับเาไม่ไ้อี่อไป
และลัวว่า ผมะรู้สึับานยอลเหมือนเมื่อ่อน
50%
เมื่อมาถึบ้าน ผม่ายเินให้โเฟอร์แล้ว่วยานยอลถือสัมภาระเ้าบ้าน
"เฮุน เี๋ยวใบนั้นันถือเอ มันหนั" ร่าสูพยายามแย่ระเป๋าออามืออผม แ่ผมลับถือมันแน่น แล้วอบเาเสียเรียบ
"ไม่เป็นไรันไหว นายถือใบอื่นเถอะ" เาสบาผมแล้ว้อหน้าผมอย่าไม่เ้าใ ส่วนผม็ไม่ไ้พูอะไร่อนอาละสายาาเาแล้วเินเ้าบ้าน
"อ้าว เฮุนนา มาแล้วเหรอลู" ุแม่ทัเมื่อเห็นผมับานยอลเินเ้ามาในบ้าน ท่านวาถาุ้ี้ในมือลบนโ๊ะแล้วเินเ้ามาหาพวเรา
"สวัสีรับ ป้าเนา" ร่าสู้าหลับผมเอ่ยทัท่าน้วยน้ำเสียสใสแล้วโผอแม่อผมหมือนนเป็นเ็ๆอย่าเ็มรันแม่ผมเ
"โเป็นหนุ่มแล้วหล่อเียวนะานยอล"
"ผมิถึุป้ามาๆเลยรับ ิถึุ้ี้ฝีมืออป้า้วย" านยอลเอ่ย้วยน้ำเสียอ้อนนท่านอะเอ็นูเาไม่ไ้ เลยยมือลูบลุ่มผมร่าสูเบาๆ
"ผมอัวึ้นห้อ่อนนะรับ" ผมบอท่านแล้วทำท่าว่าะเินึ้นห้อ
"ทำไมไม่อยูุ่ยับานยอลล่ะ
เฮุนนา เาเพิ่ลับมาเอนะ เมื่อ่อน็สนิทันีนี่"
ุแม่เอ่ยถามแล้วพาร่าสูอานยอลนั่รโฟา
"เอ่อ..ือ.."
ผมอึอัแล้วัริมฝีปาเบาๆ
ผมำลัะอบท่านแ่ร่าสูที่นั่้าแม่ลับิพูึ้น่อน
"เฮุนเาไม่อยาุยับผมหรอรับ"
"เ็นนี้นี่
านยอลอุส่าห์ลับมาหานะ"
เหอะ
ลับมาหาผม หรือพี่เราันแน่
ผมิแล้ว็อยาะพ่นลมหายใออมาอย่าอารม์เสีย แ่ผม็ไม่สามารถแสอะไรออมาไ้ว่าัวเอไม่พอใอยู่แล้ว เาไม่ใ่นอผมสัหน่อย
ุแม่บ่นอุบอิบ
ส่วนผม็ถลึาใส่านยอลอย่าเือๆ แ่านยอลลับมอผม้วยสายาเรียบเย
"พี่เรา
อยู่บนห้อใ่มั้ย เี๋ยวผมไปามให้" ผมถามุแม่ะที่ำลัเินึ้นบันไ
"อ้อ
ใ่ ามให้แม่้วยนะ" ผมพยัหน้าให้ท่านแล้วเินึ้นห้อ
ผมเาะประูห้อพี่เราเบาๆแล้วเรียเธอ
"พี่เรา
แม่ให้มาามให้ลไป้าล่า"
ผมยืนรอสัพัแ่็ไม่มีเสียอบลับมา
"ปาร์
านยอล มาแล้วนะ อยู่้า..เหวอ!?!" ทันทีที่ผมำลัพู
พี่เรา ็เปิประูมาพอีนเือบะนหน้าผม พี่สาวัวผอม รีบปรี่ออมาาห้อแล้วถามผมอย่าื่นเ้น
"พี่เรา
เปิประูระวัหน่อยสิ" ผมบ่นเธอส่วนเธอ็ยิ้มแหยๆให้ผมแล้วล่าวอโทษอโพยผม
"พี่อโทษนะเฮุนนา
ว่าแ่ านยอลมาแล้วเหรอ"
"มาแล้วรับ
อยู่้าล่าำลันัุ่ยับแม่"
"โอเ
อบในะเฮุน พี่ไปล้ะ!"
ผมถอนหายใอย่าเหนื่อยใ แล้วเินเ้าห้อัวเอที่อยู่ห้อร้ามับพี่สาว
ผมนอนแหมะอยู่บนเียอย่าเหนื่อยอ่อน
ผมไม่อยาลไปเอหน้าานยอลที่ำลัมีวามสุับพี่เรา้าล่า
ผมเลียัวเอที่เป็นแบบนี้... ทำไมปาร์ านยอล ถึ้อมีอิทธิพล่อิใผมนานี้
ผมิแล้ว็ส่ายหัวไปมาเบาๆ
พลาหยิบมือถือึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทัวสู
"ว่าไ เปลี่ยนใแล้วเหรอะ?" เสียวนเบื้อล่าอริสทำให้ผมถอนหายใเฮือออมาัๆ
แ่ไ้ยินเสียผม็สามารถินนาารถึใบหน้าหล่อๆออีฝ่ายที่ำลัทำหน้าวนเท้าอยู่ไ้มา
"ใ่
มารับันที่บ้านที"
"น้ำเสียไม่สใสเลยเพื่อนยา
เป็นอะไรมา ไหนบอหมอิ?"
"เี๋ยวพรุ่นี้นาย็รู้เอ
อนนี้ันไม่มีอารม์มารับมุวนีนอนายว่ะริส มารับเร็วๆ"
ผมเอ่ย้วยเสียเหมือนนที่ำลัะาย แล้วัสายเมื่อพูบ ผมนอนเล่นมือถือนิ่ๆรอเพื่อนัวสูมารับ
เพียไม่ถึ 5 นาที ริสส่้อวามมาหาว่า
เารออยู่หน้าบ้านแล้ว ผมึรีบไปเปลี่ยนุเป็นเสื้อเิร์าวับาเสีำ ผมยืนสำรวัวเออยู่หน้าระอยู่สัพั็ถอนหายใเฮือออมา อย่าไร็าม ผม็้อเอานยอล้าล่าอยู่แล้ว ผม้อทำเป็นไม่สนใสินะ...
ผมให้ำลัใัวเอแล้วแล้วเินลบันไอย่าระมัระวั สายาอผมเหลือบไปเห็นร่าสูที่นั่อยู่้าล่า
ปาร์
านยอล ำลันัู่ทีวีอยู่บนโฟา้วยแววาเย็นาที่ผมไม่เยเห็นมา่อน ผมเลี่ยที่ะมอเาแล้วเินผ่านเาไปอย่าไม่สนใ
"นายำลัะไปไหน?" เสียนุ่มทุ้มอร่าสูเอ่ยถามผมในะที่สายาอเายั้อไปที่ทีวี มืออเาถือรีโมแล้วเปลี่ยน่อไปเรื่อยๆ
"ไปลับับเพื่อน"
ผมยัไหล่แล้ว้าวาเพื่อเินออาบ้าน แ่ยัไม่ทันะถึประู
ร่าสูที่เินมาอนไหนไม่รู้ลับระา้อมือผมอย่าแรนผมเไประทบับแผออเา
"โอ๊ย
เ็บนะานยอล! นายเป็นบ้าอะไร ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ!” ผมะอใส่เาแล้วถลึาใส่อย่าโรธๆ
มืออี้าอผมพยายามแะมือให่อร่าสูให้ออไป ผมทั้ิทั้ี
แ่เา็ไม่มีท่าทีที่ะปล่อย ลับบีบแน่นึ้นนหน้าผมเหยเเพราะรู้สึเ็บ
"นายนั่นแหล่ะเฮุน! นายเป็นบ้าอะไร!?!” เาะอใส่ผมแล้วสบาับผม้วยแววาแ็ร้าว
"อึ.."
"อยู่ๆ็มาบอให้ันลืม…ันอุส่าห์ลับมานะเฮุน" เาเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนลพร้อมับแววาเศร้าสร้อย
มืออเา่อยๆลายแรบีบบน้อมือผม นผมสามารถมะบัมันออไปไ้อย่า่ายาย
เามอผม้วยแววาเศร้าสร้อยั้นเหรอ..
"ันทำไปเพราะมันมีเหุผล
ปาร์ านยอล เหุผลที่นายไม่ำเป็น้อรู้" พอพูบผม็ำมือแน่นแล้วมอหน้าเาอย่าโมโห
"นายมีเหุผลอะไรเฮุน
บอันไ้ไหม? เพราะนายเลียัน
หรือนายไม่อบันั้นเหรอ? ทำไมนาย้อเปลี่ยนไป
ไหนบอว่ายัเหมือนเิมไ? ไหนำว่าเหมือนเิมอนายัน!"
เพราะันอบนายไ ปาร์ านยอล..
ร่าสูะอใส่ผม
แล้วร้อไห้ออมาอย่าหมวามอทน เาทรุลพื้นอย่าอ่อนแร ส่วนผม็ทำอะไรไม่ถู
ผมยืนฟัที่เาพูนิ่ๆพร้อมัริมฝีปานเอ
"…"
"ันทนไม่ไ้หรอนะเฮุน
เพราะว่าัน.."
"เพราะว่านายรัันั้นเหรอ?" านยอลเยหน้ามาสบาผมหลัาที่ผมเอ่ยำนั้นออไป้วยใบหน้านิ่ๆ
วามริแล้ว ใผมเ้นรัวมา แ่ผมแ่อยารู้ว่าเาิอะไรับผม
"ันไม่ไ้รันายเพราะันเป็นแฟนอพี่เราอยู่"
ผมยืนำมือแน่นนเล็บิเ้าเนื้อเพื่อลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา
ผมพยายามที่ะเ้มแ็ สุท้ายแล้วน้ำาผม็ไหลออมาอยู่ี
"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรที่ะทำแบบนี้ปาร์
านยอล นายไม่ไ้รััน ันะทำอะไร็ไ้ ันะไปไหนับใร็ไ้
นายไม่ำเป็น้อแร์ันเลย!" ผมพูออมาแล้วร้อไห้อย่าโมโห
รู้สึถึวามเ็บหนึบในหัวใ ถ้าเทียบับเนื้อที่ถูเล็บิลไปแล้ว
วามเ็บอมันยัไม่ไ้รึ่อหัวใอผมอนนี้เลย
"เพราะว่าันอบนายไเฮุน! ถึแม้ว่าันะเป็นแฟนพี่เรา
แ่ันอบนายนะ"
"อย่าพูมันออมานะ!! นายมันเห็นแ่ัวที่สุเลยปาร์
านยอล!" ผมะอใส่เาอย่าหมวามอทน่อนะเปิประูบ้านแล้วรีบวิ่ึ้นรถยุโรปอริสอย่ารวเร็วโยที่ไม่หันลับไปมอร่าสูที่ะโนเรียผมอยู่เลย
"เฮุน
เป็นอะไร นายร้อไห้ทำไม?" ริสถามอย่าเป็นห่ว เาหันมามอผมทั้ๆที่ยัไม่ับรถออาหน้าบ้านอผม
"พรุ่นี้นาย็รู้เอริส อนนี้อย่าเพิ่ถามันเลยนะ.." ผมเอ่ยเสียอ่อนแล้วปิเปลือาลอย่าเหนื่อยอ่อน
To be to be continued...
แฮ่ สวัสี่ะ เราื่อมีอานะะ อายุ19 แ่สมอเหมือนอายุ10วบ 555
ฟิเรื่อนี้เป็นเรื่อแรที่แ่ ถ้าผิพลารไหน็อโทษ้วยนะะT_T
ิมันไ้นะะ
อย่าแบนเราเลยนะ ;__;
อบุทุๆนเลย่ะ
#autumnchanhun
twitter: MiaMiasely
แวะมาุยันไ้นะะ เราอบานฮุน เยมีแอเ่าแ่ปิไปแล้วเพิ่สมัรใหม่เอ555
อัพรบแล้วนะะ พฮืออออ
20.3.2016
ลบส่วนที่ไม่่อยเี่ยวับเนื้อหาออนะะ
เพราะรู้สึว่ามันเริ่มออไปไลาเนื้อหา55 อยาให้มันราม่ามาว่านี้
อ่านใหม่ไ้นะะ แ้ไปบาส่วน่ะ :)
21.03.2016
ความคิดเห็น