(One piece /Yaoi) ผมเกิดใหม่มาเป็น..น้องชาย(ไม่เเท้)ของลูฟี่?

ตอนที่ 1 : บทนำ ( รีไรท์ )

- บทนำ -

_____________________________________________________________________________________________

    

             ความตายไม่เคยปราณีใคร จะช้าหรือเร็วคนเราก็ตายอยู่ดี.. ดั่งเช่นผม นาย พิภัทรชระ คีตะเวชหรือเพนกวิน เเละผมก็ชอบสัตว์น้อยน่ารักเพนกวินเสียด้วย ชายหนุ่มอายุ 24 ปีเศษๆ ที่ตายลงด้วยเพราะความประมาทเมาเเล้วขับของคนผู้หนึ่ง ผมยังจำได้ดีถึงความเจ็บปวดรวดร้าวราวกระดูกทุกชิ้นหักทึ้งเเละกายเนื้อฉีกขาดบาดเเผลเเหวอะหวะน่าสยดสยองปรากฎอยู่ตามร่างกายสมส่วนของผมจากการที่โดนรถยนตร์ขับมาด้วยความเร็วสูงเหลือโคตรกระเเทกเข้าอย่างจัง ในตอนนั้นผมทั้งรู้สึกโกรธ เศร้าที่ต้องมาตายจากก่อนพ่อกับเเม่ เสียใจที่อาจจะไม่ได้เจอหน้าครอบครัวของผมอีก เเละเเค้นเคืองคนผู้นั้น.. เเต่ผมก็ปล่อยวางลงหากจิตใจผมยังคงมีเเต่ความอาฆาตพยาบาทต่อเขาคุณคิดว่าผลที่ตามมาคืออะไร.. ตายกลายเป็นผีตามอาฆาตพยาบาทเขาไปทุกภพทุกชาติเหมือนในละครหลังข่าวที่ผมเคยดูเเบบนั้นเหรอ เอ่อ พ่อกับเเม่ผมคงเสียใจเเย่ถ้ารู้ว่าลูกตนเป็นเเบบนั้น ไม่สู้ปล่อยวางลงเเล้วรอการไปเกิดใหม่ในภพชาติหน้ายังดีกว่าซะอีก..

             เเต่ก่อนอื่น.. ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ? ผมเริ่มหันไปมองรอบตัวเองอย่างคนโง่งมก่อนจะพบว่า นอกจากพื้นที่สีขาวเเละสวนดอกไม้เเล้วก็ไม่มีสิ่งอื่นใดเจือปนอีก หากลองให้บรรยายคือ.. มันเป็นสถานที่ที่งดงามมาก มากซะจนมันดูไม่เหมือนในโลกที่ผมเคยอยู่ เอ หรือนี่จะเป็นโลกหลังความตายที่คนเขาพูดกัน เเต่ผมก็ยิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีก ถ้าหากที่นี่เป็นโลกหลังความตายจริงทำไมถึงไม่มีใครอื่นใดอยู่เลยนอกจากผม ตามนิยายที่เคยได้อ่านตามเว็ปหรือความรู้ที่เคยมีมานั้นมันต้องมีพระเจ้าหรือไม่ก็ยมทูต วิญญาณไรงี้ไม่ใช่เหรอ ?

             “ โอ้ มนุษย์น้อย เจ้านั้นคิดถูกเเล้ว เเต่ยังถูกไม่หมด ที่นี่ไม่ใช่โลกหลังความตายเเต่ก็คล้ายคลึงหากพูดให้ถูกต้องที่สุดคือ.. ที่เเห่งนี้อยู่กึ่งกลางระหว่างความเป็นเเละความตาย ข้าเรียกเจ้ามาเพราะมีเหตุธุระสำคัญจะพูดคุยกับเจ้า..ธุระที่ข้าโคตรเสียวจะโดนถีบนี่เเหละ ” ผมสะดุ้งนิดหน่อยกับน้ำเสียงทุ้มต่ำเเละร่างสูงที่มีรอยยิ้มเจ้าเลห์เเต้มปากโผล่มาเเบบไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว โห นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่ขวัญอ่อนขี้ตกใจง่ายล่ะก็คงไม่พ้นตกใจช๊อคจนสลบเหมือดไปนานเเล้ว 

             " คุณเป็นใคร..? ทำไมต้องมาผลุบๆโผล่ๆเเถวนี้ด้วย " ผมถามหนุ่มหล่อน่าอิจฉาตรงหน้าด้วยความระเเวง กลัวว่าจะเป็นคนโรคจิตสติไม่สมประกอบทำร้ายผมขึ้นมาละทำไง.. อันนี้พูดจริง ผมกลัวนะ (เอ็งตายเเล้วนะ)

             " ถามอะไรโง่ๆนะมนุษย์.. ข้าก็เป็นพระเจ้าไงจะใครซะอีกล่ะ เเล้วก็ไม่ใช่คนบ้าโรคจิตอย่างที่เจ้าคิดด้วย " ผมยิ้ม ลอบมองคนที่บอกตัวเองว่าเป็นพระเจ้าขึ้นลงช้าๆ เเต่เอ๊ะ เขารู้ได้ไงที่ผมคิดว่าเขาเป็นโรคจิตสติไม่สมประกอบอ่ะ.. เเต่ดูเหมือนจะคิดดังไปเสียหน่อยคนตรงหน้าเลยทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ผมระคนเจอของเเปลกผมมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจทันที นี่เขากล้ายอกย้อนผมงั้นเหรอ ! ไอ้บ้า

             “ ไหน ! ถ้าเป็นพระเจ้าจริงคุณก็เเสดงฤทธิ์เดชอะไรสักอย่างให้ดูหน่อยเด้ !  ” พูดจบผมก็ยิ้มให้อย่างท้าทาย ถึงเเม้ในใจจะเชื่อไปเเล้วครึ่งนึงก็ตามว่าคนตรงหน้าเป็นพระเจ้า เเหม ใครไม่เชื่อก็บ้าเเล้ว ผมตายเเละตอนนี้ผมอยู่ในโลกกึ่งกลางระหว่างความเป็นเเละความตาย (ตามคนที่อ้างว่าเป็นพระเจ้าบอก) ส่วนเขาดูเหมือนจะอ่านใจผมได้อีก ให้เดาไม่เป็นพระเจ้าก็น่าจะเป็นยมทูตหรือสิ่งลี้ลับพวกนั้นล่ะมั้ง                     

             “ ได้! ” พูดเสร็จเขาก็ยกมือขึ้นโบกสะบัดจนเกิดเป็นประกายเเสงสีขาว ไม่นาน.. โต๊ะน้ำชาขนาดกลางดูหรูหราก็ปรากฎขึ้นในครรลองสายตา ผมเบิกตากว้างมองมันด้วยความสนอกสนใจ โห เเฟนตาซีมากอ่ะ เคยเห็นเเต่ในหนังในการ์ตูนไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้มาเห็นของจริงเต็มสองลูกกะตาเเบบนี้ ! ตื่นเต้นจุง 

             “ โห สุดยอดอ่ะ ทำอย่างอื่นอีกได้หรือเปล่า ” ตาผมเป็นประกาย ฮือ อยากเห็นอีกๆๆ

             “ เเน่นอน ! เจ้าคิดว่าข้าเป็นใครกัน ! ฮ่าๆ ข้าก็คือรีออสพระเจ้าสุดหล่- เดี๋ยว ! ไปไกลละกลับมาเข้าเรื่องของเรากันก่อนมนุษย์ เจ้าเชื่อหรือยังว่าข้าเป็นพระเจ้าจริงๆ ” ผมมองหน้าเขานิ่งพลางพยักหน้าครางรับเสียงเบาตอบถึงจะเสียดายที่ไม่ได้ดูความเป็นเเฟนตาซีนั่นอีก “ อืม.. ”

             “ ดี ! ทีนี้เราจะได้เข้าเรื่องกันซักที ” เขายิ้มกว้างก่อนดีดนิ้วดังเป้าะ พลันร่างสูงที่เคยยืนอยู่ก็หายวับไปพอผมกระพิบตาอีกทีเขาก็ไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะน้ำชาเสียเเล้ว ผมมองร่างสูงชะลูดเเม้จะนั่งอยู่ของรีออสนิ่ง.. เป็นพระเจ้านี่ ดูจะสบายดีเนอะ อยากลองเป็นบ้างจัง

             “ นั่งลงสิ มนุษย์.. ” รีออสผายมือเชิญผมนั่ง ผมจึงหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มตามคำเชิญ เขาขำหึก่อนเทน้ำชาใส่เเก้วที่พึ่งเสกมาเมื่อกี้ให้ตัวเองเเละยื่นอีกเเก้วมาให้ผม ..หอมอ่ะ เเต่ขอน้ำเเข็งใสสักถ้วยสิพระเจ้า

              ปุ้งง 

             ได้ตามที่ขอ.. น้ำเเข็งใสดูน่ารับประทานชวนให้น้ำลายสอปรากฎอยู่ตรงหน้า ผมยิ้มกว้างจนเผยลักยิ้มเล็กๆน่ารักทั้งสองข้างที่ได้รับพันธุกรรมมาจากคุณเเม่ ..ผมเป็นคนยิ้มสวยเเละคุณอาจจะไม่รู้เเต่ในชีวิตก่อนตายของผมน่ะฮอตมากนะอย่าบอกใครเชียว ขนาดเคยเป็นถึงเดือนคณะวิศวะอ่ะคิดดู ..ขอหลงตัวเองเเปป

             “ หึ ” ร่างสูงชะลูดขำหึก่อนเลื่อนสายตามองไปทางอื่นพลางทำปากจู๋อย่างคนไม่รู้เรื่องรู้ราวนะไรประมาณนั้นเเบบเนียนๆเมื่อได้รับสายตาไม่พอใจจากผม 

             “ ตกลงคุณจะบอกได้หรือยังว่ามีธุระอะไรจะคุยกับผม คุณพระเจ้า ” ปากรูปหยักสวยเอ่ยถามชายหนุ่มที่บอกจะเข้าเรื่องอยู่หยกๆเเต่ปัจุบันก็ยังคงลีลาพูดตะกุกตะกักอยู่นั่นเสมือนคนทำผิดเเล้วไม่กล้ารับ เขามองหน้าผมก่อนหลบสายตาถ้าตาไม่บอดผมน่าจะเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มไหลลงตรงขมับด้านซ้ายของเขา

             “ คือ.. อย่างนี้นะมนุษย์ ถ้าข้าพูดเสร็จเจ้าห้ามโกรธข้าเด็ดขาดนะ.. ” นี่คือคุณกลัวว่าพอเล่าเสร็จเเล้วผมจะโกรธอ่ะเหรอ ? เฮ้อ.. ผมตอบรับไปส่งๆ “ ครับๆ ” โกรธหรือไม่โกรธมันก็เเล้วเเต่สถานการณ์ที่คุณก่อขึ้นมาเอง

             “ โอเค.. ทีนี้ฟังข้านะ ... ” พอเขาพูดจบ ผมก็นิ่งอึ้งสมงสมองประมวลผลเเทบไม่ทัน เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ ควันที่ไม่รู้มาได้ไง ? เริ่มลอยออกจากทางใบหูสุดท้ายเเล้วผมก็ทนไม่ไหวระเบิดมันออกมาโดยการถีบโต๊ะน้ำชาเสียเต็มเเรงจนมันกระเด็นไปไกลโขเหลือไว้เพียงพระเจ้าที่นั่งยองๆตัวสั่นงันงกอยู่บนเก้าอี้กับผมที่ยืนหอบหน้าเเดงด้วยความโกรธเกรี้ยว ..บัดซบ !! นี่ผมตายด้วยเพราะพระเจ้าซุ่มซ่ามเดินไม่ดูทางจนล้มเเล้วไปสะดุดเข้ากับเส้นชะตาชีวิตของผมขาดงั้นเหรอ !! 

     ..นั่นไง ข้าคิดไว้เเล้วเชียวดีนะที่เป็นโต๊ะที่โดนถีบไม่ใช่ข้า

             “ พระเจ้า.. คุณจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดีมิทราบ ตัวเองซุ่มซ่ามจนผมคนนี้ต้องตายอย่างอนาถคุณจะชดใช้มันยังไง ! ” ร่างสูงสมส่วนตวาดดังลั่น พระเจ้าสะดุ้งตกใจพลางคิดว่าเอ็งจะโหดไปไหน !

             “ อย่าเกรี้ยวกราดนักสิมนุษย์ ข้ากลัวหมดเลยเห็นไหม ฮะๆ ” ร่างสูงพูดปนขำเเห้ง ทำไมต้องโหดด้วย..

             “ ผมไม่เล่น ตอนนี้จริงจังมาก คุณจะชดใช้มันยังไง.. ” ถามจริง.. คุณจะทำเป็นเล่นอีกหรือไงพระเจ้า ผมเริ่มจะหมดความอดทนเเล้วนะ

             “ โอเค๊.. ทำเป็นเกรี้ยวกราดอยู่ได้ โอ้ๆ หยุด หยุดเเล้ววางเท้าของเจ้าลงซะก่อนนะมนุษย์.. ข้ายังพูดไม่ทันจบ.. อะเเฮ่ม ข้าจะชดใช้ให้โดยการส่งเจ้าไปเกิดใหม่พร้อมโปรโมชั่นพรอีก 3 ข้อ อย่าเอาเก้าอี้ขึ้นม้าา เอ่อ เพิ่มให้อีก 2 ข้อเลยเอ้าทีนี้จะใจเย็นลงเเละหายโกรธข้าได้หรือยัง : ) ” ใครก็ได้บอกผมทีว่าพระเจ้ายังสติดีอยู่ เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็กลัว เดี๋ยวก็เจ้าเล่ห์ ทำไมผมเห็นเค้าลางๆว่าในอนาคตไม่ช้านี้เขาควรพาตัวเองไปรักษาที่ศรีธันญาซะ 

             “ หายโกรธข้าได้หรือยางง มนุษย์น้อยยย~ ” เขาเอ่ยเสียงยานคางมองเมินความคิดของผมเมื่อกี้ เฮ้อ ถือว่ายังเป็นการชดใช้ที่คุ้มค่า ผมจึงพยักหน้าลงเเต่ความโกรธไม่ได้จางหายไปเสียหมด เรื่องเเบบนี้มันต้องใช้เวลา ใครบ้างที่ไม่โกรธเมื่อรู้ว่าตนต้องตายอย่างอนาถอนาถาเพียงเพราะความซุ่มซ่ามของคนๆหนึ่งเเน่นอน.. ว่าคงไม่มีเเละผมก็คือคนๆนั้น

             “ ได้.. เเค่ 50% จากทั้งหมดเท่านั้นคุณพระเจ้า ” ร่างสูงชะลูดทำหน้าเหยเกก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างน่าตบคว่ำให้ผม ..ไบโพล่าเเดกหรือไง

             “ หุหุ~ เเค่นี้ก็เพียงพอเเล้ว ส่วนพรข้าจะคิดให้เองละกันนะ ” ผมอยากจะค้านเเต่เหมือนเขาจะรู้ทันเลยโบกมือใส่ผม พอจะลองขยับตัวหรือพูดดูปรากฎว่า.. ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากส่งเสียง “ อื้อๆ ” ไอ้บ้าเอ้ย !

             “ จุ๊ๆ อะไรนะ อ่อ อยากจะบอกว่าข้าหล่อล่ะสิ ใช่ไหม ” หล่อโพ่งงงงง

               “ อืมม.. ฟังนะ พร 5 ข้อก็ดังนี้

 1. ข้าจะให้ร่างจำเเลงเทพเเละร่างเเมวปีศาจเเก่เจ้าพร้อมด้วยธาตุเเสงเเละความมืดที่มีจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวคือไฟ ส่วนสาเหตนั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะไอ้เจ้านั่นมันบอกมา.. ในร่างมนุษย์เจ้าจักใช้ได้เเค่ธาตุเเสงอันน้อยนิดเพียงเท่านั้นเนื่องด้วยร่างกายของมนุษย์นั้นอ่อนเเอเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่ต้องถามว่าจะให้ไปทำไมเดี๋ยวพอไปถึงโลกนั้นเเล้วเจ้าจะรู้เอง

2. ข้าจะให้เจ้ามีใบหน้าที่สวยสดงดงามยิ่งกว่าสตรีใดบนโลก (เพื่อ !)

3.เสน่ห์ของเจ้าจักเหลือล้นเเม้เเต่ชะนียังต้องอายม้วนหน้า คน (ชาย) ใดล้วนสิ้นท่า ( โคตรดีใจ ! )

4. เลือดของเจ้าถือว่าพิเศษมากมนุษย์น้อย.. หากใคร (ชาย) ได้ดื่มคนผู้นั้นจักเป็นอมตะเเม้เเต่คนที่ตายไปเเล้วจักฟื้นคืนขึ้นมาจากความตาย ! (ดูยิ่งใหญ่มัก)

5. อันนี้เบสิคมาก เจ้าจะมีความทรงจำเเละความสามารถดั่งเช่นโลกเก่าทุ๊กอย่าง

เอาล่ะ ! ทีนี้ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่เลยละกันนะ ”

             เป้าะ

             ก่อนจะได้ทันสันหาคำด่าร่างสูงชะลูด เสียงดีดนิ้วของพระเจ้าก็ดังขึ้นผมพลันรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ปลายเท้าทั้งสองข้าง ขอเถอะอย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย.. ผมเลื่อนสายมองไปด้านล่างที่ตอนนี้มีหลุมดำมืดน่ากลัวเเละเงยขึ้นสบตากับร่างสูงที่ยืนยิ้มอย่างคนสะใจ ไม่นานนักร่างสูงสมส่วนของผมก็หล่นลงสู่เบื้องล่างที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

             ..โอ้ fu** คุณมันบ้าซะยิ่งกว่าบ้า ! ม่ายยยยย

             “ หึๆ ขอยอมใจความคิดเเละความโหดโกรธขึ้นหน้าของเจ้าจริงจัง ..มนุษย์น้อย ” ลับหลังร่างที่พึ่งหายไปพระเจ้ายืนเเสยะยิ้ม พร้อมปรากฏร่างสูงใหญ่สวมผ้าคุมปกปิดใบหน้าเหลือไว้เพียงริมฝีปากหยักเเละผิวขาวซีดที่โผล่พ้นออกมา

             “ รีออส.. คิดว่าสิ่งที่เจ้าทำมันถูกหรือไง เดี๋ยวเจ้านั่นก็โกรธหรอกถ้าดันรู้เรื่องนี้ขึ้นมา ” เสียงเย็นเยียบเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเอ่ยขึ้นเรียกให้คนถูกเรียกผินหน้ามามอง ใบหน้าจากเดิมที่เคยมีรอยยิ้มพลันราบเรียบเสียจนถ้าร่างก่อนหน้ามาเห็นคงไม่พ้นถูกตราหน้าว่าควรไปรักษาที่ศรีธันญาอีกเป็นเเน่

             “ ช่างหัวมันสิ.. คนอย่างเจ้านั่นที่ดีเเต่เฝ้ามองมนุษย์ที่ตนหลงรักอย่างคนขี้ขลาดน่ะ ข้าจะไปสนทำไม.. ” ใช่.. หลงรักมนุษย์น้อยคนนั้น พระเจ้าผู้หลงรักเเละเฝ้าดูมนุษย์ชายคนนั้นตั้งเเต่ยังเยาว์วัย ..พระเจ้าที่เเท้จริง

             “ บอกตัวเองว่าเป็นพระเจ้าทั้งที่ไม่ใช่ระวังจะโดนเบื้องบนสั่งลงโทษซะล่ะ ” รีออสยิ้มเย็นก่อนเดินหายไปจนลับสายตา ..ช่างสิ ..ใครสนกัน ลับหลังรีออสร่างสูงใหญ่คลุมผ้าสีดำปกปิดใบหน้าถอนหายใจออกมาเสียงดัง เขาล่ะเหนื่อยกับสหายทั้งสองคนจริงๆ คนหนึ่งก็หลงรักได้เเต่เฝ้าดู คนหนึ่งก็ยังคงไม่รู้ใจตัวเอง ..น่างสงสารมนุษย์น้อยผู้ตกอยู่ในบ่วงเเห่งรักนี้จริงๆ

.

.

.

.

ตึก ตึก ตึก

             เสียงย่ำเท้าของหญิงสาวร่างระหงวิ่งไปตามทางป่าลึกชัน ในมือเปื้อนเลือดถือตะกร้าที่ด้านในมีห่อผ้าสีขาวที่มีลูกน้อยของตนหลับอยู่ด้วยความเร่งรีบ ร่างกายบอบบางถูกฉโลมไปด้วยเลือดเเละบาดเเผลน่ากลัวเธอรู้ดีว่าในไม่ช้าความตายจะคืบคานเข้ามาหาเเต่ก่อนจะถึงตอนนั้นลูกของเธอต้องปลอดภัย ! ใบหน้างามหอบตัวโยนพร้อมกระอักเลือดคำโตเธอวิ่งไปเรื่อยๆจนถึงลุ่มลำธารสักพักเหมือนเธอจะตัดสินใจอะไรได้บ้างมือเล็กจึงวางตะกร้าที่มีเด็กน้อยอยู่ลงบนผืนน้ำ ดาบคาตานะประจำตระกูลในรูปย่อส่วนถูกวางลงบนตะกร้าพร้อมกระดาษเเผ่นหนึ่งถูกยัดใส่ลงไป เธอมองหน้าลูกชายตัวน้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนปล่อยให้ตะกร้าใบนั้นลอยตามไปกับสายน้ำ เสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ดังขึ้นอย่างเจ็บปวดหัวใจดวงน้อยบีบรัดเเน่นจนพานให้อึดอัด ..เเม่ขอโทษ ขอโทษที่อาจไม่ได้อยู่ดูเเลลูก ฮึก ขอให้ลูกปลอดภัย ขอให้คนใจบุญมาเจอลูกด้วยเถิด 

             “ ทางนั้น ! พวกมันอยู่ทางนั้น ! ” หญิงสาวหันไปมองคนพวกนั้นอย่างเคียดเเค้น เธอฝืนลุกขึ้นยืนเเละพาร่างกายอันปวกเปียกวิ่งหนีไปทางอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ไม่ได้ ! เธอจะให้พวกมันเห็นลูกเธอไม่ได้เด็ดขาด ! คิดอย่างหมายมั่นเธอวิ่งหนีไปทั้งน้ำตานองหน้า ทำไมชีวิตของพวกเราต้องเป็นเเบบนี้กัน ! 

             ลับหลังร่างของหญิงสาวเเละชายชะกันหลายสิบคนวิ่งหายเข้าไปในป่า บนสายน้ำที่พัดผ่านตะกร้าที่มีเด็กน้อยเเรกเกิดไม่รู้อิโหน่อิเหน่นอนอยู่ เเละนั่นก็คือตัวผมเอง เพนกวินไง ! ปากเล็กจิ้มลิ้มสีเเดงเบะออกย่างน่ารักก่อนเสียงร้องดังลั่นป่าพานให้นกเเตกตื่นโผปีกบินขึ้นฟ้าหนีไปจะตามมา ถามว่ารู้ได้ไงเหรอ.. ผมไม่ได้โง่นะเว่ยยเฮ้ยยย

_____________________________________________________________________________________________

              รีไรท์บทนำเเล้วเน้อ ใครอ่านคงคิดว่าเนื้อเรื่องเเตกต่างจากของเดิมมากกก ซึ่งไรท์ไมนั้นได้คิดเเพลนนี้มาตั้งนานเเล้วเมื่ออยากรีไรท์ เอาเข้าจริงคืออยากลองใส่ (ยำ) มันเข้ามามากกว่า 555 ส่วนพระเจ้าปลอมนี่เขาซุ่มซ่ามจนเป็นเหตุให้น้องตายจริงๆนะคะ 555 เราขอเปลี่ยนเป็นให้น้องเพนรู้ชื่อรีออสตอนบทนำเลยนะคะส่วนธาตุสายอันนี้เราเอาออกเเละจุดอ่อนให้เดี๋ยวน้องเทพเกิน ตอนเเรกอาจมาช้าหน่อยเเต่ก็มานะจ้ะ

         พระเจ้าที่เเท้จริงผู้หลงรักมนุษย์คือใคร ? ชายหนุ่มปกปิดใบหน้าคือใคร ? ทำไมรีออสต้องบอกว่าตัวเองเป็นพระเจ้าทั้งที่ไม่ใช่ ? หญิงสาวปริศนานั่นเป็นใคร ? เเล้วทำไมต้องถูกตามล่าด้วย อันนี้รอเฉลยปมเอาเองนะเออ 5555 เรื่องนี้ไม่เครียด ไม่ดราม่า มีเเต่ความฮา กาวเเละฟินเท่านั้น 5555

เเถม..

ชื่อ : รีออส

สถานะ : พระเจ้า (ปลอม)

นิสัยปัจจุบันตามที่น้องเพนคิด : กวนตีน บ้า สติไม่ดี

(รูปยังไม่มี)

ชื่อ : ??

สถานะ : ชายใส่ผ้าคุม

นิสัย : ??

(รูปยังไม่มี)

ชื่อ : ??

สถานะ : พระเจ้า (ที่เเท้จริง)

นิสัย : ??