ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อะไรกันเนี่ย!!!!!!!!
ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ภาพที่เห็นั้นพร่ามากและค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ นั่นแม่นิ คุณหมอด้วยทำไมทุกคนทำหน้าแปลกๆล่ะ
"โฮชิโนะซัง เธอปวดหัวไหม"
คุณหมอถามฉันด้วยสีหน้าเป็นกังวล นั่นสินี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่แล้วนะเนี่ย
"ค่ะ ขอยาแก้ปวดหน่อยก็ดีค่ะ"
จากนั้นหมอยูอิจิจึงไปหยิบยามาให้ฉันกิน ฉันมองแม่ที่มีสีหน้าหนักใจ ทำไมละ ทำไมละทุกคนถึงมองฉันแปลกๆ
"แม่คะ หนูขอดูกระจกหน่อยได้ไหมคะ"
"ไม่ได้ลูก ไม่ได้"แม่ห้ามฉันเป็นพันลวัน แต่ฉันก็.....ไม่ได้เถียงอะไรมาก
"ทำไมละคะ หนูเป็นอะไรหรือคะแม่"
"โฮชิโนะซัง แม่เธอได้เปลี่ยนชื่อเธอใหม่แล้ว จากนี้ไปจะไม่มีโฮชิโนะอายะอีก"
"ทำไมละคะแม่ชื่อของหนูก็เพราะดีอยู่แล้วทำไมแม่ถึงต้องเปลี่ยนให้หนูละคะ"
"...เอ่อคือว่า..... ลูก แม่คิดว่า ....เอ่อ.... ถึงลูกจะเป็นยังไงแม่ก็ยังรักลูกนะจ๊ะ แต่ลูกต้องปรับตัวหน่อย ไม่ใช่ซิอย่างมาก ลูกหลับไป2อาทิตย์ นับเป็นเวลาที่เร็วมาก ถ้าเปรียบเทียบกับผู้ป่วยทั่วไป แต่สิ่งที่ลูกจะเห็นในกระจก ลูกต้องยอมรับมันไปตลอดชีวิต"
แม่ก็อย่าพูดให้หนูใจหายสิคะ คงไม่มีอะไรมากหรอก(มั้ง)
"ไม่เป็นไรหรอกคะ หนูรับได้ทุกอย่างคะแม่"
"งั้นก็ดีแล้วละนะ เดี๋ยวหนูช่วยลุกขึ้นมาหน่อย แล้วเรามาดูที่กระจกบานใหญ่กัน"
ทันทีที่ฉันลุกขึ้น ฉันก็พบว่า ตัวเองสูงขึ้น ผมก็ยาวและมีสีน้ำตาลอ่อนซึ่งไม่เหมือนแต่ก่อน ฉันเดินตามคุณหมอไปด้วยความแปลกใจ คนไข้หลายรายในโรงพยาบาลต่างจ้องมองฉันเหมือนเป็นสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก บางคนก็ส่งยิ้มให้ บางคนก็เชิ่ดหน้าด้วยความไม่พอใจ
ทันทีที่ฉันถูกพาไปที่ห้องหมอยูอิจิ ก็พบ่วามีกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ ฉันจึงเดินเข้าไป
"นี่มันอะไรกัยเนี่ย!!!!!!!!! เกิดอะไรขึ้นกับหนูคะ คุณหมอ คุณแม่"
สิ่งที่ฉันเห็นในกระจกคือ ผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวย ร่างสูงโปร่ง ผิวสีขาว ผมที่ยาวเลยกลางหลังเป็นสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสวยคม เป็นที่น่าจับตามองยิ่งนัก
"ก็คือว่า ยีนลูกเกิดเปลี่ยนขึ้นมา ตอนที่ลูกยังโคม่าอยู่ คูรหมอไม่มีทางช่วยเพราะงั้นลูกคงต้องยอมรับสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิตนะลูก เมกุมิ"
ห๊ะ เมกุมิ อืมก็ดีเหมือนกัน ดูไปดูมาหน้าตาสวยๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆ อยู่ในสภาพแบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไรมากอยู่แล้ว
"ค่ะ แม่หนูคงต้องยอมรับแหละคะ ทำไงได้ละคะ มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วนี่ค่ะ"
"แม่ดีใจนะที่ลูก เข้าใจ"
"คะ"
เอาล่ะ ทีนี้ก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้สักที นึง ลาก่อนโฮชิโนะ อายะ ยัยกระสือประจำโรงเรียน
"โฮชิโนะซัง เธอปวดหัวไหม"
คุณหมอถามฉันด้วยสีหน้าเป็นกังวล นั่นสินี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่แล้วนะเนี่ย
"ค่ะ ขอยาแก้ปวดหน่อยก็ดีค่ะ"
จากนั้นหมอยูอิจิจึงไปหยิบยามาให้ฉันกิน ฉันมองแม่ที่มีสีหน้าหนักใจ ทำไมละ ทำไมละทุกคนถึงมองฉันแปลกๆ
"แม่คะ หนูขอดูกระจกหน่อยได้ไหมคะ"
"ไม่ได้ลูก ไม่ได้"แม่ห้ามฉันเป็นพันลวัน แต่ฉันก็.....ไม่ได้เถียงอะไรมาก
"ทำไมละคะ หนูเป็นอะไรหรือคะแม่"
"โฮชิโนะซัง แม่เธอได้เปลี่ยนชื่อเธอใหม่แล้ว จากนี้ไปจะไม่มีโฮชิโนะอายะอีก"
"ทำไมละคะแม่ชื่อของหนูก็เพราะดีอยู่แล้วทำไมแม่ถึงต้องเปลี่ยนให้หนูละคะ"
"...เอ่อคือว่า..... ลูก แม่คิดว่า ....เอ่อ.... ถึงลูกจะเป็นยังไงแม่ก็ยังรักลูกนะจ๊ะ แต่ลูกต้องปรับตัวหน่อย ไม่ใช่ซิอย่างมาก ลูกหลับไป2อาทิตย์ นับเป็นเวลาที่เร็วมาก ถ้าเปรียบเทียบกับผู้ป่วยทั่วไป แต่สิ่งที่ลูกจะเห็นในกระจก ลูกต้องยอมรับมันไปตลอดชีวิต"
แม่ก็อย่าพูดให้หนูใจหายสิคะ คงไม่มีอะไรมากหรอก(มั้ง)
"ไม่เป็นไรหรอกคะ หนูรับได้ทุกอย่างคะแม่"
"งั้นก็ดีแล้วละนะ เดี๋ยวหนูช่วยลุกขึ้นมาหน่อย แล้วเรามาดูที่กระจกบานใหญ่กัน"
ทันทีที่ฉันลุกขึ้น ฉันก็พบว่า ตัวเองสูงขึ้น ผมก็ยาวและมีสีน้ำตาลอ่อนซึ่งไม่เหมือนแต่ก่อน ฉันเดินตามคุณหมอไปด้วยความแปลกใจ คนไข้หลายรายในโรงพยาบาลต่างจ้องมองฉันเหมือนเป็นสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก บางคนก็ส่งยิ้มให้ บางคนก็เชิ่ดหน้าด้วยความไม่พอใจ
ทันทีที่ฉันถูกพาไปที่ห้องหมอยูอิจิ ก็พบ่วามีกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ ฉันจึงเดินเข้าไป
"นี่มันอะไรกัยเนี่ย!!!!!!!!! เกิดอะไรขึ้นกับหนูคะ คุณหมอ คุณแม่"
สิ่งที่ฉันเห็นในกระจกคือ ผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวย ร่างสูงโปร่ง ผิวสีขาว ผมที่ยาวเลยกลางหลังเป็นสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสวยคม เป็นที่น่าจับตามองยิ่งนัก
"ก็คือว่า ยีนลูกเกิดเปลี่ยนขึ้นมา ตอนที่ลูกยังโคม่าอยู่ คูรหมอไม่มีทางช่วยเพราะงั้นลูกคงต้องยอมรับสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิตนะลูก เมกุมิ"
ห๊ะ เมกุมิ อืมก็ดีเหมือนกัน ดูไปดูมาหน้าตาสวยๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆ อยู่ในสภาพแบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไรมากอยู่แล้ว
"ค่ะ แม่หนูคงต้องยอมรับแหละคะ ทำไงได้ละคะ มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วนี่ค่ะ"
"แม่ดีใจนะที่ลูก เข้าใจ"
"คะ"
เอาล่ะ ทีนี้ก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้สักที นึง ลาก่อนโฮชิโนะ อายะ ยัยกระสือประจำโรงเรียน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น