คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ระวัง!!
"พี่ยืมหนังสือเล่มนี้นะ"ชายหนุ่มพูดกับสาวบรรณารักษ์ก่อนจะยื่นหนังสือปรัมปรานั่นให้หญิงสาว
"ท็อปชั้นอย่างพี่สนใจหนังสือเล่มนี้หรอคะ"หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางหยิบหนังสือจากมือชายหนุ่มก่อนจะทำตามหน้าที่บรรณารักษ์อย่างเสร็จสรรพแต่ก็ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจจากชายหนุ่มตอบกลับมาเท่านั้น
"แก้เครียด"หลังจากได้หนังสือมาครอบครองแล้วชายหนุ่มก็ปริยิ้มแต่ก็ไม่ลืมคำถามจากหญิงสาวบรรณารักษ์แต่ด้วยคำถามที่ทำให้เขาเซได้นั้นอาจจะใช้เวลานานในการคิดสำหรับชายหนุ่ม
"พี่คะ"หญิงสาวตะโกนจนสุดเสียงทำให้เจ้าของนัยต์ตาสีครามน้ำทะเลหันมาอย่างตกใจ
"ถ้าพี่อยากได้ไปเลยหรือไม่อยากคืนเดียวหนูจะลบประวัติออกให้ดีไหมคะ"หญิงสาวไม่รอคำขานรับจากรุ่นพี่ก็รีบแทรกขึ้นอย่างทันควันแต่ก็มีเพียงความเงียบเช่นเคย
"ไว้พี่จะมาคืน"แม้จะตอบรับอย่างเชื่องช้าแต่กลับไม่หันมาสบตากับคำถามเลยชายหนุ่มผู้มีจิตใจเย็นอย่างน้ำแข็งอาจจะไม่ใช่เพียงจิตใจเท่านั้นสิ่ง
ที่เป็นน้ำแข็งอาจเป็นทั้งร่างกายของเขาเลยก็ว่าได้
"3วัน...ถ้าพี่ไม่กลับมาที่นี่ประวัติหนังสือเล่มนั้นจะถูกลบออกพี่โอเคใช่ไหม" ไม่มีเสียงตอบรับกับท่าทางของชายหนุ่มที่ชูหนังสือขึ้นเหนือหัวเล็กน้อยก่อนจะส่ายไปมาช้าๆแสดงถึงคำบอกลาและคำดูถูกก่อนจะย่างก้าวออกไปอย่างไม่เร่งรีบ
"คอยดูเถอะจะคืนไม่คืน ชิ!"
________________________________________________________
'เวท์นีตัสถูกปิดกั้นทันทีหลังจากสิ้นเสียงของพระชายาเทพเจ้าซัสนักเวทย์ผู้สูญเสียต่างเสียหยาดเหงื่อและหยาดน้ำตาร่วงลงสู่พื้นมากมายจึงกำเนิดแผ่นดินใหม่มากมายขึ้นและผู้ปกครองดินแดนสูงสุดของทั้งดินแดนเวทย์ตอนนั้นกลับสิ้นกำลังใจทำให้สละตำแหน่งให้เด็กชายคนหนึ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นด้วยความเชื่อที่ว่า 'เจ้าจะได้เห็นการเปลี่ยนแปลงมากมายอย่างแน่นอน' แต่เมื่อมีบุคคลเห็นด้วยย่อมเกิดเสียงต่างออกไปจากเหล่า นิระ* ขึ้นแต่เมื่อท่านตัดสิ้นใจแล้วย่อมเป็นอันสิ้นสุดทันทีและชื่อของเด'
(นิระ บุคคลชั้นกลางในดินแดน)
"หน้านี้หายไปไหนตั้งซีกนีงเนี่ย"ชายหนุ่มอ่านต่อจากที่อ่านไปเมื่อพักเที่ยงแต่เมื่อเริ่มอ่านได้สักพักกับรู้สึกได้ว่าหนังสือหน้านี้มีชิ้นส่วนกระดาษไม่ครบและเมื่อเปิดไปหน้าถัดไปกลับขึ้นเรื่องใหม่ทันทีทำให้ไม่สามารถอ่านตอนจบของหน้านี้ได้
"ชาติหน้าจะถึงไหมครับคุณชายรู้แล้วว่าหล่อครับเลิกเก๊กได้แล้ว"เพื่อนชายที่แสนสนิทพูดขึ้นอย่างประชดประชันพลางชายตามองเพื่อนของตนอย่างตัดพ้อ
"อย่างกับตัวเองไม่เก๊กมือนะใส่กระเป๋าไว้ทำไมขานะยืนดีๆ"หัวหน้าห้องสาวได้แต่จิกกัดชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆพลางตีที่ขาด้วยความหมั่นไส้
"ครับ"ผู้ถูกกล่าวในประโยคได้แต่ตอบสั้นๆด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเก็บหนังสือลงในกระเป๋าเคียงเพื่อหลบสายตาของเพื่อนทั้งสอง
"เบื่อโว๊ยยย ไม่เถียงแล้ว"ชายหนุ่มสิ้นสุดหนทางในการต่อกรจึงตัดพ้อออกมาทันที
"กลับกันเถอะฉันก็เหนื่อยม๊ากกกกับนาย!"หญิงสาวก็ไม่แคร์คำพูดใครทั้งนั้นก่อนจะเดินออกไปอย่างประชดประชันตามชายหนุ่มในบทสนทนาไป
"รอใครจุดธูปครับไอคุณชายเดินมาสักทีครับ"แต่ยังไม่เลิกเหน็บแหนมชายหนุ่มก็ดันทุรังในการพูดต่อทำให้มาติณรีบเดินอย่างไม่รีรอ
----------------------------------------------------------------------------------
"คิดว่าไงคับแม่นม"หลังจากชายหนุ่มกลับถึงบ้านก็รีบขึ้นห้องอย่างไม่รีรอทำให้แม่นมที่ดูแลมาติณตั้งแต่ยังเป็นเด็กเกิดความกังวลเพราะตั้งแต่คุณชายของเขามาถึงก็ไม่ออกมาจากห้องเลยแต่ด้วยความที่หญิงชรารู้นิสัยเขายิ่งกว่าใครจึงขึ้นมาด้วยความห่วงใยแต่ดันมาพบมาติณอยู่กับหนังสือเล่มเก่าและชำรุดอย่างมากแต่ก็ไม่เอะใจถามทำให้มาติณที่หาคนปรึกษาอยู่นั้นเกิดความคิดดีๆในการเล่าให้แม่นมฟัง
แต่เริ่มเล่าได้ครู่นึงแม่นมก็ต้องตกใจและตอบคำถามแบบกระอักกระอวนทำให้มาติณที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นรีบถามด้วยความห่วงใย
"แม่นมเป็นอะไรรึเปล่าครับ"
"ไม่นิจ้ะ....แม่นมว่าคุณชายเอาหนังสือนี้ไปคืนเถอะคะมันไม่เหมาะกับคุณเลยรู้ไหมคะ"หญิงชรารีบปัดป้องมือมาติณออกจากตนก่อนจะแสดงอาการอ้อมค้อมให้เอาหนังสือนี่ออกไปให้พ้นตัวแต่ชายหนุ่มก็ไม่เอะใจคนที่เปรียบเสมือนแม่ของเขา
"ผมอ่านจบก็จะเอาไปคืนแล้วละครับแม่นมก็จะไม่เห็นมันอีกแล้ว"ชายหนุ่มมองหนังสือบนโต๊ะเขียนหนังสือของเขาด้วยสายตาละห้อย
"แม่นมว่ารีบอ่านให้จบเถอะคะแม่นมเห็นมันมานานเกินไปแล้ว"หญิงชราชายตามองหนังสือปรัมปราด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"นานหรอครับเมื่อครู่เองนะ"แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มสงสัยในคำพูดเพราะที่เขาจำได้แม่นมพึ่งเห็นไปเมื่อสิบหานาทีเองด้วยซ้ำ
"อ่อ....เอ่อ...มันนานสำหรับแม่นมมากนะคะแม่นมแก่แล้วเลยรู้สึกว่าทุกอย่างยาวนานไปหมดเลย"หญิงชราตอบด้วยความตกใจสายตาวอกแวก
"แม่นมไม่ได้โกหกใช่ไหมครับ"ชายหนุ่มเอียงคอพร้อมสายตาจริงจังทำให้หญิงสาวก้มหน้ามองพิ้นที่ปูด้วยพรมอย่างเกรงกลัว
"ช่างเถอะครับออกไปได้แล้ว"ชายหนุ่มทนความเงียบไม่ไหวก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ระเบียง
"แต่ว่าแม่นม..."แต่แค่เพียงชายหนุ่มขยับขาเพียงเล็กน้อยก็ได้ยินเสียงอ้อนวอนที่แหบพล่าเรียกให้ตนสนใจ
"ออกไปครับ"ชายหนุ่มผู้หนักแน่นเอ่ยย้ำอีกครั้งทำให้หญิงชราลุกจากพื้นออกจากห้องไปก่อนที่ตนจะเดินถึงหน้าระเบียงเพื่อรับลมและอากาศบริสุทธิ์
"ระวังไว้นะคะ"หญิงชราทิ้งความสงสัยไว้มากมายก่อนจะเดินออกไปแต่มาติณก็ไม่ใส่ใจในคำพูดแถมยังมีแต่ความขุ่นมัวในใจเต็มไปหมด
"เราเป็นอะไรเนี้ย"มีเพียงเสียงตัดพ้อที่พูดออกมาจากร่างก่อนจะปลิวไปตามสายลม
"เป็นคนที่ช่วยเราได้ไงครับ" ?
ตึ้ก...
"โอ้ยยยยย"เสียงความเจ็บปวดจากร่างชายหนุ่มหลังจากถูกไม้กระทบเข้าที่ต้นคอด้านหลัง
"นายทำแรงไปไหมท่านเจ็บ"เสียงเด็กสาวที่แหลมและเล็กกระทบกับหูของมาติณอย่างช้าๆก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง
"ช่วยไม่ได้มันสมควร" ?
มาแย้วครึ่งหลังรอนานไหม ฮาาาา
ความคิดเห็น