The ghost fight ผมนี่แหละคนสู้ผี

   “ค่าน้ำค่าไฟผมเสียเอง ถ้าจะมาขอให้คนอื่นช่วย ก็ช่วยคนอื่นก่อนสิครับ” เด็กหนุ่มหัวเกรียนวัยละอ่อนอายุอานามราวๆ 16 ปี ชื่อของเขาคือ ลมหนาว เป็นเด็กหนุ่มจากบ้านสวน ที่มีความสามารถพิเศษคือ สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ ปราบผีได้นิดหน่อย เบื่อจริงพวกผีที่ไม่มีสมองเนี่ย จะมาให้คนอื่นช่วยหัดมีมารยาทสะบ้างสิวะครับ

  ณ โรงเรียน

      ฟึบ ฟ...ฟึบ...ฟึบบ!!! ขณะที่ลมหนาวกำลังเดินกลับบ้าน ไฟทางเดินระหว่างโถงทางเดินโรงเรียนก็ค่อยๆดับลงทีละดวง บรู๊ววว!!! ขณะนั้นเองสุนัขก็หอนขึ้นมาอีก “มาทำอะไรครับ” เสียงนิ่งๆเย็นๆถามออกไป เขาชักจะเบื่อพวกผีที่เล่นกับฟืนไฟสะแล้วสิ สาปแช่งซะเลยดีไหมนะ “กรี้ด...ฮืออ...ฮ่าๆๆ...ฆ่า...ใครฆ่าฉัน...ฮือ...ช่วยด๊วยย” เสียงโหยหวนดังระงมไปทั้งโถงทางเดิน ทางด้านของเด็กหนุ่มก็มองดู แล้วยื่นมือออกไปกำอะไรสักอย่างในเงามืด

      “มาหาดีๆไม่ได้ อยากตายอีกรอบไหมครับ” ลมหนาวมองตาผีสาวด้วยสายตาที่แข็งกร้าว ตอนนี้รอบตัวลมหนาวไม่มีใครอยู่เลย เพราะผีสาวมีพลังแก่กล้า จนสามารถสร้างมิติมาได้ พลังที่เธอได้มา ก็มาจากที่มีความแค้นสุมอก ตายยังไง ใครฆ่าตายก็ยังไม่รู้ เธอเลยแค้นมาก แล้วอยากหาคนช่วย แต่คนๆนี้ น่ากลัวเกินไปแล้ว “กรี้ดด...อร้ายยย...ปล่อยฉันนะ...ฮึก...ฉันขอโทษค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ” ผีสาวร้องไห้แทบจะขาดใจตายไปอีกรอบ คนๆนี้น่ากลัวเกินกว่าที่เธอคิดเสียอีก ถ้าไม่หาทางหนีวิญญาณเธอได้แตกดับแน่ๆ

      “ปล่อยวาง...แล้วหมั่นนั่งสมาธิเลยครับ คนร้ายผมจะตามหาให้เอง ถ้าอาฆาตเขามากจนจะไปฆ่าเขาคืน ท่านยมคงไม่ปล่อยคุณไว้แน่ เผลอๆ ผมนี่แหละจะไม่ปล่อยคุณไว้” พูดจบลมหนาวกก็ปล่อยมือออกจากคอผีสาว ตอนนี้ที่คอเธอมีรอยมือสีดำทับไว้ แสดงให้เห็นว่า ร่างกายของลมหนาวพิเศษมาก สามารถปราบผีร้ายได้อย่างไม่ยากเย็นเลย “ได้ค่ะ...ฮึก...ฉันจะไป...นั่งสมาธิ จะไม่มากวนอีก...ฝากด้วยนะคะ” ฟึบ!! หลังจากวิญญาณร้ายหายไป สิ่งที่อยู่รอบตัวของลมหนาวก็เปลี่ยนไป กลายเป็นโถงทางเดินปกติ

      ‘ไม่มีคนจ้างแบบนี้จะรับดีไหมนะ งานหาคนร้ายเลยนะเนี่ย เฮ้อเอาก็เอาวะ ถือว่าทำบุญละกัน’ คิดในใจจบเขาก็ออกเดินต่อเพื่อที่จะไปขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน