ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรียนดาบกับ ครีฟ เบนด์
มิคาเอลออกเดินทางจากหมู่บ้านเฮิปแลนด์ได้เป็นเวลาสามวัน ตอนี้เขามาถึงเมืองการิคเมืองหลวงที่ใกล้ที่สุดเพื่อหยุดพัก ผู้คนในเมืองล้นหลามากจนแทบมองไม่เห็นทางเดิน
\" หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว \" มีคาเอลบ่นไปตามทางเดิน เขาใช้เงินซื้อเสื้อผ้ายืดสีฟ้าแขนยาวแทนซื้อที่ขาด กางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินตัวแขนกุดยึดไว้ด้วยเข็นขัดหนึ่งเส้นที่เหน็บดาบคาเมล็อตไว้ข้างลำตัว หมายที่จะดูดีในหมู่สาวๆในเมืองแต่ผู้หญิงคนเดียวที่ทักเขาเป็นแค่หญิงแก่หลง
ถึงแม้ก่อนออกเดินมิคาเอลจะซื้ออาหารตุนเอาไว้สำหรับคนธรรมดากินห้าวันหมด แต่ปีศาจพยาธิในกระเพาะเขากลับกินมันหมดในสองวัน
\" อ่ะ! จริงสิ \" มิคาเอลพูดขึ้นอย่างมีแผนสูง เขาลูบคางตัวเอง และยิ้มอย่างมีเลศนัย
ในวันที่อากาศสดใส ชายคนหนึ่งพาลูกสาวคนเดียวของเขาไปเดินเล่นในสวน ทั้งสองต่างยิ้มแย้มแจ่มใส
\" นี่ก่อนกลับเราซื้อเค็กกลับไปฝากแม่กันมั้ย \" ผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นขณะเดินจูงมือลูกสาว
\" ค่ะคุณพ่อ \" เด็กสาวตอบกลับอย่างร่าเริง
\" ว่าแต่แม่ชอบกินเค็กอะไรล่ะ \"
\" คุณแม่ชอบกินเค็กสตอเบอร์รี่แล้วก็ ว้าย! \" ยังไม่ทันพูดจบเด็กสาวก็สะดุดกับอะไรบางอย่างจนเกือบล้ม ผู้เป็นพ่อเรียบวิ่งเข้าไปประคองลูกสาวให้ลุกขึ้น
\" เป็นอะไรมากมั้ย \" เชาถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง
\" ไม่เป็นไรค่ะ พ่อค่ะนั่นคนนอนอยู่นี่ \" เด็กสาวตอบพลางชี้ไปข้างหน้า สิ่งที่ทำให้เธอสะดุดก็คือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง พ่อของเธอรีบวิ่งไปประคองให้ลุกขึ้น
\" เฮ้ย! เจ้าหนูทำใจดีๆไว้ \" เขาพูด \" ไม่ได้การล่ะ อาเดีย มาช่วยพ่อแบกเขาไปโรงพญาบาลหน่อย \"
\" ค่ะ \" เด็กสาวตอบกลับ
\" ไม่ต้องก็ได้ฮะ ผมไม่เป็นไรมากแค่หิวข้าวมากจนเป็นลมเท่านั้น \" เด็กหนุ่มพูดขึ้น สายตาเหล่มองมาที่เหยื่ออย่างมีชัยชนะ
\" ง่ำ... ง่ำ... ง่ำ... \" เสียงเคี้ยวไก่ชิ้นที่เจ็ดดังขึ้น และคนรับประทานยังมีทีท่าว่าจะมีชิ้นที่แปด ชิ้นที่เก้า ต่อไปได้เรื่อยๆ สองพ่อลูกเองก็ชักไม่มั่นใจแล้วว่าคิดถูกหรือไม่ที่พาคนๆนี้กลับมาบ้าน
\" เอิ๊ก.... \" เสียวเรอยาวอย่างที่แสดงว่าอิ่มแล้ว มิคาเอลใช้ผ้าเช็ดรอบปาก แล้วกระดกน้ำในแก้วจนหมด \" แหมอร่อยสุดๆขอบคุณมากนะครับ \"
\" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ว่าแต่จะเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย \" หญิงสาวคนหนึ่งพูด
\" ไม่แล้วครับ \" มิคาเอลตอบกลับไป
\" นี่นาย \" เสียงผู้หญิงอีกคนหนึ่งดังขึ้น มิคาเอลหันไปมอง เธอเป็นผู้หญิงผมดำไม่ยาวมาก ผิวขาวราวกับไข่มุข เรือนร่างอรชร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสดใสแต่ในเวลานี้รู้เลยว่ากำลังโกรธ ดูแล้วอายุคงไม่ต่างกับเขามากนัก \" นายรู้มั้ยอาหารที่นายกินไปเท่ากับกี่มื้อของพวกเรา \"
\" ไม่รู้สิ แต่ดูจากหุ่นของเธอแล้วคาดว่าน่าจะไม่ถึงมื้อ \" มิคาเอลพูดพลางยิ้มกว้าง เขาแหย่เธอเต็มๆ
\" หนอย นายนี่ \" เด็กสาวยกมือขึ้น กะจะตบซักฉาดสองฉาด แต่ก็มีมือหนึ่งมาห้ามไว้
\" นี่อาเดีย อย่าเสียมารยาทกับแขกสิ \" ผู้เป็นพ่อของเธอกล่าว อาเดียลดมือลงก่อนจะกระเทือบเท้าออกไปจากห้อง
\" ต้องขอโทษแทนลูกสาวฉันด้วยนะ เธอเป็นอย่างนี้ประจำ \" เขาหันมากล่าวกับมิคาเอล
\" ฉันชื่อ ครีฟ เบนด์ \" ครีฟแนะนำตัว แล้วยื่นมือมาข้างหน้า
\" ผม มิคาเอล ทรอส \" มิคาเอลกล่าว แล้วยื่นมือไปจับเป็นการทักทาย ครีฟเขย่ามือเขาอย่างแรงจนเขาเกือบตกจากเก้าอี้
มิคาเอลพึ่งสังเกตุว่า อาเดียมีส่วนที่คล้ายพ่อมากกว่าแม่ เพราะผมดำเหมือนพ่อส่วนแม่ผมสีเหลืองทอง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน และจมูกโด่งได้รูป
\" เธอคงเป็นนักดาบสินะ \" ครีฟพูด เมื่อเขาหันไปเห็นดาบที่เหน็บข้างลำตัวมิคาเอล
\" ครับ ที่จริงกะจะเดินทางไปเซ็นทรัล แต่อาหารดันหมดเงินก็ไม่มีเลยไปไหนต่อไม่ได้ \" มิคาเอลตอบ เขาเกาหัวแล้วยิ้นแก้อาย
\" โฮ่ จะไปเซ็นทรัลทั้งๆที่ไม่มีเงินเนี่ยนะ \" ครีฟกล่าวขึ้น เขาลูบคางตัวเอง
\" เอางี้มั้ย ไหนๆก็ไปไหนไม่ได้ ว่างๆฉันจะสอนดาบให้ \"
\" คุณใช้ดาบเป็นด้วยเหรอฮะ \" มิคาเอลถามกลับ
\" อือ ฉันเคยเป็นครูดาบให้กองทัพมาก่อนนะ \" ครีฟพูด
\" ถ้างั้นก็ได้ครับ \"
\" แต่ไม่ให้เรียนฟรีนะ \"
\" อ้าว ผมไม่มีเงินนะ \"
\" งั้นก็มาทำงานที่นี่สิ ที่นี่เปิดเป็นร้านขายขนมปัง เงินเดือนไม่เลวถ้าเหลือฉันยกให้ไว้เดินทางต่อ \" ครีฟเสนอ มิคาเอลนิ่งไปพักหนึ่ง ยังไงซะตอนนี้เขาก็ไม่มีเงินไปไหนไม่ได้ แถมยังได้เรียนดาบด้วย
\" ตกลงครับ \" เขาตอบ
\" ดีงั้นคืนนี้เธอค้างที่นี่ล่ะกัน \"
บางทีมิคาเอลอาจคิดผิดก็ได้ที่มาช่วยงาน ตอนช่วงบ่ายเขาถูกสั่งให้ไปจ่ายตลาดกับอาเดีย เธอจ้องเขาทุกฝีก้าวอย่างไม่วางตา เหมือนเขาจะชิ่งหนีไปพร้อมของในตระกร้า แล้วเวลาซื้อของอะไรเสร็จแม่คุณก็จะโยนให้เขาแบกในทันที และทุกครั้งที่เขาบ่นจะได้รับคำตอบเหมือนเดิมว่า
\" นายมาฝึกดาบไม่ใช่เหรอ ถ้าแค่นี้ถือไม่ไหวก็เลิกซะ \" เธอตอบอย่างยั่วโมโหเขา ถ้าเลือกได้เขาก็อยากฝึกดาบให้เธอเหมือนกัน
มิคาเอลเริ่มรู้สึกว่ามีคนตามเขาอยู่ แต่พอหันกลับไปก็ไม่ผม ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินผ่านซอกแห่งหนึ่ง ก็มีชายคนหนึ่งมาขวางทางไว้
\" ไงจ๊ะ อาเดีย ไม่เจอกันตั้งนาน \" ชายคนนั้นกล่าว แล้วยิ้มหน้าตาเฉย มันเป็นยิ้มที่น่าเกลียดที่สุดเท่าที่มิคาเอลเคยเห็น
\" ต้องการอะไร นิคม่า \" อาเดียตอบกลับ
\" ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่เป็นห่วงภรรยาในอนาตดอันใกล้เลยแวะมาหา \" นิคม่าพูดต่อ
\" ใครจะไปสนใจ ไปกันเถอะมิคาเอล \" เด็กสาวว่า แล้วเรียกมิคาเอล เขาพยักหน้ารับแล้วเดินตามอย่างว่าง่ายเขาเองก็ไม่อยากมีเรื่องเท่าไหร่ แต่ก่อนที่จะก้าวออกจากซอก ก็มีคนสองคนมาขวางทางไว้
\" นี่มันเรื่องอะไนกัน นิคม่า! \" อาเดียหันกลับไปตวาดใส่นิคม่า
\" ฉันไม่มีอะไรกับเธอหรอก \" นิคม่าตอบ เขายังยิ้มน่าเกลียดอยู่เหมือนเดิม แล้วเขาก็หันไปทางมิคาเอล ตอนนี้เขาหุบยิ้มลงแล้วมองมิคาเอลด้วยสายตาเหยียดหยาม \" ฉันมีเรื่องกับเขา \"
\" อะไรกัน ฉันไปทำอะไรนายเจ็บเมื่อไหร่ \" มิคาเอลพูดขึ้น
\" ปล่าวหรอก แค่อยากรู้ว่านายเป็นอะไรกับเธอ ทำไมถึงเดินด้วยกันสองต่อสอง \"
\" ฉันมาจ่ายตลาด \" คำตอบที่เรียบง่าย แต่ผู้ถามก็ยังถามต่อ
\" แล้ว ทำไมนายถึงมาเดินสองต่อสอง \"
\" ฉันไม่รู้จักทาง \"
\" จะรู้ไม่รู้ฉันไม่สน! แต่ที่นายมาเดินกับแฟนฉัน! ฉันยอมไม่ได้! \" นิคม่าตวาดลั่น
\" ใครแฟนนาย \" อาเดียตะโกนขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับคือยิ้มน่าเกลียดอีกครั้ง
\" ก็เธอไง \"
\" นายนี่ \" อาเดียทำท่าจะวิ่งเข้าใส่นิคม่า แต่คำพูดหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้เธอหยุด แล้วหันไปมองชักสีอ้าปากค้าง
\" อยากได้ก็เอาไปเลย แต่งเมื่อไหร่บอก หรือจะให้เป็นพ่อสื่อให้ \" มิคาเอลพูด เขารอเวลาจะแหย่กลับใส่อาเดียอยู่แล้ว \" แต่คิดเงินค่าเป็นพ่อสื่อนะ แพงหน่อย \"
\" นาย จะดูถูกกันมากไปแล้ว! \" นิคม่าตวาดลั่น เส้นเลือดที่หัวปูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
\" นี่นาย ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลยหรือไง \" อาเดียถามหันไปทางมิคาเอล เขาหันกลับมามองเธอตอบ
\" ก็ได แต่คิดค่าจ้างนะ \" มิคาเอลตอบกลับ เขาวางของทั้งหมดลงพื้น แล้วยกนิ้วขึ้มมานับพลางไปมองคนสองที่ขวางทางเขาไว้ พอเสร็จเขาก็ยิ้มหันมามองที่อาเดีย \" ค่าจ้างเท่ากับการฝึกดาบให้เธอที่เหลือ \"
อาเดียอ้าปากค้าง แล้วยิ้มเจื่อนๆกลบสีหน้าขบขัน
\" เอาสิ \" เธอไม่ปฏิเสธ
\" โอเค \" มิคาเอลพูดถือเป็นการตกลง แล้วหันไปทางชายสองคนอีกที \" อืม... แค่นี้คงไม่ต้องใช้อาวุธก็ได้มั้ง \"
พูดเสร็จ มิคาเอลก็วิ่งเข้าไปหาชายคนหนึ่งในนั้น เขากระโดดขึ้นเหนือหัวแล้วใช้ศอกกระแทกลงมาชายคนนั้นสลบลงไปทันที มิคาเอลหันไปมองชายอีกด้วยสายตาข่มขู่ แล้วก็ได้ผลชายคนนั้นพยามหนี มิคาเอลวิ่งมาขวางทางไว้แล้วใช้เท้าสกิดขาเขาล้มลง นิคม่าได้แต่มองดูอ้าปากค้างแล้วเผ่นหนีไปก่อนเพื่อน มิคาเอลเดินกลับมาหยิบของแล้วเดินไปหาอาเดีย
\" นายทำงั้นได้ไง \" อาเดียถาม เธอยังไม่หายตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
\" ก็เริ่มจากฝึงถือของพวกนี้ \" มิคาเอลว่า แล้วส่งของทั้งหมดให้อาเดียถือ ร่างของเด็กสาวแทบจะทรุดลงทันทีที่ของมาถึงมือ ถ้ารู้ว่าเป็นยั่งงี้เธอร้องให้คนมาช่วย เพียงแค่อยากรู้ฝีมือก็เท่านั้น
\" หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว \" มีคาเอลบ่นไปตามทางเดิน เขาใช้เงินซื้อเสื้อผ้ายืดสีฟ้าแขนยาวแทนซื้อที่ขาด กางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินตัวแขนกุดยึดไว้ด้วยเข็นขัดหนึ่งเส้นที่เหน็บดาบคาเมล็อตไว้ข้างลำตัว หมายที่จะดูดีในหมู่สาวๆในเมืองแต่ผู้หญิงคนเดียวที่ทักเขาเป็นแค่หญิงแก่หลง
ถึงแม้ก่อนออกเดินมิคาเอลจะซื้ออาหารตุนเอาไว้สำหรับคนธรรมดากินห้าวันหมด แต่ปีศาจพยาธิในกระเพาะเขากลับกินมันหมดในสองวัน
\" อ่ะ! จริงสิ \" มิคาเอลพูดขึ้นอย่างมีแผนสูง เขาลูบคางตัวเอง และยิ้มอย่างมีเลศนัย
ในวันที่อากาศสดใส ชายคนหนึ่งพาลูกสาวคนเดียวของเขาไปเดินเล่นในสวน ทั้งสองต่างยิ้มแย้มแจ่มใส
\" นี่ก่อนกลับเราซื้อเค็กกลับไปฝากแม่กันมั้ย \" ผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นขณะเดินจูงมือลูกสาว
\" ค่ะคุณพ่อ \" เด็กสาวตอบกลับอย่างร่าเริง
\" ว่าแต่แม่ชอบกินเค็กอะไรล่ะ \"
\" คุณแม่ชอบกินเค็กสตอเบอร์รี่แล้วก็ ว้าย! \" ยังไม่ทันพูดจบเด็กสาวก็สะดุดกับอะไรบางอย่างจนเกือบล้ม ผู้เป็นพ่อเรียบวิ่งเข้าไปประคองลูกสาวให้ลุกขึ้น
\" เป็นอะไรมากมั้ย \" เชาถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง
\" ไม่เป็นไรค่ะ พ่อค่ะนั่นคนนอนอยู่นี่ \" เด็กสาวตอบพลางชี้ไปข้างหน้า สิ่งที่ทำให้เธอสะดุดก็คือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง พ่อของเธอรีบวิ่งไปประคองให้ลุกขึ้น
\" เฮ้ย! เจ้าหนูทำใจดีๆไว้ \" เขาพูด \" ไม่ได้การล่ะ อาเดีย มาช่วยพ่อแบกเขาไปโรงพญาบาลหน่อย \"
\" ค่ะ \" เด็กสาวตอบกลับ
\" ไม่ต้องก็ได้ฮะ ผมไม่เป็นไรมากแค่หิวข้าวมากจนเป็นลมเท่านั้น \" เด็กหนุ่มพูดขึ้น สายตาเหล่มองมาที่เหยื่ออย่างมีชัยชนะ
\" ง่ำ... ง่ำ... ง่ำ... \" เสียงเคี้ยวไก่ชิ้นที่เจ็ดดังขึ้น และคนรับประทานยังมีทีท่าว่าจะมีชิ้นที่แปด ชิ้นที่เก้า ต่อไปได้เรื่อยๆ สองพ่อลูกเองก็ชักไม่มั่นใจแล้วว่าคิดถูกหรือไม่ที่พาคนๆนี้กลับมาบ้าน
\" เอิ๊ก.... \" เสียวเรอยาวอย่างที่แสดงว่าอิ่มแล้ว มิคาเอลใช้ผ้าเช็ดรอบปาก แล้วกระดกน้ำในแก้วจนหมด \" แหมอร่อยสุดๆขอบคุณมากนะครับ \"
\" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ว่าแต่จะเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย \" หญิงสาวคนหนึ่งพูด
\" ไม่แล้วครับ \" มิคาเอลตอบกลับไป
\" นี่นาย \" เสียงผู้หญิงอีกคนหนึ่งดังขึ้น มิคาเอลหันไปมอง เธอเป็นผู้หญิงผมดำไม่ยาวมาก ผิวขาวราวกับไข่มุข เรือนร่างอรชร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสดใสแต่ในเวลานี้รู้เลยว่ากำลังโกรธ ดูแล้วอายุคงไม่ต่างกับเขามากนัก \" นายรู้มั้ยอาหารที่นายกินไปเท่ากับกี่มื้อของพวกเรา \"
\" ไม่รู้สิ แต่ดูจากหุ่นของเธอแล้วคาดว่าน่าจะไม่ถึงมื้อ \" มิคาเอลพูดพลางยิ้มกว้าง เขาแหย่เธอเต็มๆ
\" หนอย นายนี่ \" เด็กสาวยกมือขึ้น กะจะตบซักฉาดสองฉาด แต่ก็มีมือหนึ่งมาห้ามไว้
\" นี่อาเดีย อย่าเสียมารยาทกับแขกสิ \" ผู้เป็นพ่อของเธอกล่าว อาเดียลดมือลงก่อนจะกระเทือบเท้าออกไปจากห้อง
\" ต้องขอโทษแทนลูกสาวฉันด้วยนะ เธอเป็นอย่างนี้ประจำ \" เขาหันมากล่าวกับมิคาเอล
\" ฉันชื่อ ครีฟ เบนด์ \" ครีฟแนะนำตัว แล้วยื่นมือมาข้างหน้า
\" ผม มิคาเอล ทรอส \" มิคาเอลกล่าว แล้วยื่นมือไปจับเป็นการทักทาย ครีฟเขย่ามือเขาอย่างแรงจนเขาเกือบตกจากเก้าอี้
มิคาเอลพึ่งสังเกตุว่า อาเดียมีส่วนที่คล้ายพ่อมากกว่าแม่ เพราะผมดำเหมือนพ่อส่วนแม่ผมสีเหลืองทอง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน และจมูกโด่งได้รูป
\" เธอคงเป็นนักดาบสินะ \" ครีฟพูด เมื่อเขาหันไปเห็นดาบที่เหน็บข้างลำตัวมิคาเอล
\" ครับ ที่จริงกะจะเดินทางไปเซ็นทรัล แต่อาหารดันหมดเงินก็ไม่มีเลยไปไหนต่อไม่ได้ \" มิคาเอลตอบ เขาเกาหัวแล้วยิ้นแก้อาย
\" โฮ่ จะไปเซ็นทรัลทั้งๆที่ไม่มีเงินเนี่ยนะ \" ครีฟกล่าวขึ้น เขาลูบคางตัวเอง
\" เอางี้มั้ย ไหนๆก็ไปไหนไม่ได้ ว่างๆฉันจะสอนดาบให้ \"
\" คุณใช้ดาบเป็นด้วยเหรอฮะ \" มิคาเอลถามกลับ
\" อือ ฉันเคยเป็นครูดาบให้กองทัพมาก่อนนะ \" ครีฟพูด
\" ถ้างั้นก็ได้ครับ \"
\" แต่ไม่ให้เรียนฟรีนะ \"
\" อ้าว ผมไม่มีเงินนะ \"
\" งั้นก็มาทำงานที่นี่สิ ที่นี่เปิดเป็นร้านขายขนมปัง เงินเดือนไม่เลวถ้าเหลือฉันยกให้ไว้เดินทางต่อ \" ครีฟเสนอ มิคาเอลนิ่งไปพักหนึ่ง ยังไงซะตอนนี้เขาก็ไม่มีเงินไปไหนไม่ได้ แถมยังได้เรียนดาบด้วย
\" ตกลงครับ \" เขาตอบ
\" ดีงั้นคืนนี้เธอค้างที่นี่ล่ะกัน \"
บางทีมิคาเอลอาจคิดผิดก็ได้ที่มาช่วยงาน ตอนช่วงบ่ายเขาถูกสั่งให้ไปจ่ายตลาดกับอาเดีย เธอจ้องเขาทุกฝีก้าวอย่างไม่วางตา เหมือนเขาจะชิ่งหนีไปพร้อมของในตระกร้า แล้วเวลาซื้อของอะไรเสร็จแม่คุณก็จะโยนให้เขาแบกในทันที และทุกครั้งที่เขาบ่นจะได้รับคำตอบเหมือนเดิมว่า
\" นายมาฝึกดาบไม่ใช่เหรอ ถ้าแค่นี้ถือไม่ไหวก็เลิกซะ \" เธอตอบอย่างยั่วโมโหเขา ถ้าเลือกได้เขาก็อยากฝึกดาบให้เธอเหมือนกัน
มิคาเอลเริ่มรู้สึกว่ามีคนตามเขาอยู่ แต่พอหันกลับไปก็ไม่ผม ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินผ่านซอกแห่งหนึ่ง ก็มีชายคนหนึ่งมาขวางทางไว้
\" ไงจ๊ะ อาเดีย ไม่เจอกันตั้งนาน \" ชายคนนั้นกล่าว แล้วยิ้มหน้าตาเฉย มันเป็นยิ้มที่น่าเกลียดที่สุดเท่าที่มิคาเอลเคยเห็น
\" ต้องการอะไร นิคม่า \" อาเดียตอบกลับ
\" ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่เป็นห่วงภรรยาในอนาตดอันใกล้เลยแวะมาหา \" นิคม่าพูดต่อ
\" ใครจะไปสนใจ ไปกันเถอะมิคาเอล \" เด็กสาวว่า แล้วเรียกมิคาเอล เขาพยักหน้ารับแล้วเดินตามอย่างว่าง่ายเขาเองก็ไม่อยากมีเรื่องเท่าไหร่ แต่ก่อนที่จะก้าวออกจากซอก ก็มีคนสองคนมาขวางทางไว้
\" นี่มันเรื่องอะไนกัน นิคม่า! \" อาเดียหันกลับไปตวาดใส่นิคม่า
\" ฉันไม่มีอะไรกับเธอหรอก \" นิคม่าตอบ เขายังยิ้มน่าเกลียดอยู่เหมือนเดิม แล้วเขาก็หันไปทางมิคาเอล ตอนนี้เขาหุบยิ้มลงแล้วมองมิคาเอลด้วยสายตาเหยียดหยาม \" ฉันมีเรื่องกับเขา \"
\" อะไรกัน ฉันไปทำอะไรนายเจ็บเมื่อไหร่ \" มิคาเอลพูดขึ้น
\" ปล่าวหรอก แค่อยากรู้ว่านายเป็นอะไรกับเธอ ทำไมถึงเดินด้วยกันสองต่อสอง \"
\" ฉันมาจ่ายตลาด \" คำตอบที่เรียบง่าย แต่ผู้ถามก็ยังถามต่อ
\" แล้ว ทำไมนายถึงมาเดินสองต่อสอง \"
\" ฉันไม่รู้จักทาง \"
\" จะรู้ไม่รู้ฉันไม่สน! แต่ที่นายมาเดินกับแฟนฉัน! ฉันยอมไม่ได้! \" นิคม่าตวาดลั่น
\" ใครแฟนนาย \" อาเดียตะโกนขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับคือยิ้มน่าเกลียดอีกครั้ง
\" ก็เธอไง \"
\" นายนี่ \" อาเดียทำท่าจะวิ่งเข้าใส่นิคม่า แต่คำพูดหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้เธอหยุด แล้วหันไปมองชักสีอ้าปากค้าง
\" อยากได้ก็เอาไปเลย แต่งเมื่อไหร่บอก หรือจะให้เป็นพ่อสื่อให้ \" มิคาเอลพูด เขารอเวลาจะแหย่กลับใส่อาเดียอยู่แล้ว \" แต่คิดเงินค่าเป็นพ่อสื่อนะ แพงหน่อย \"
\" นาย จะดูถูกกันมากไปแล้ว! \" นิคม่าตวาดลั่น เส้นเลือดที่หัวปูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
\" นี่นาย ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลยหรือไง \" อาเดียถามหันไปทางมิคาเอล เขาหันกลับมามองเธอตอบ
\" ก็ได แต่คิดค่าจ้างนะ \" มิคาเอลตอบกลับ เขาวางของทั้งหมดลงพื้น แล้วยกนิ้วขึ้มมานับพลางไปมองคนสองที่ขวางทางเขาไว้ พอเสร็จเขาก็ยิ้มหันมามองที่อาเดีย \" ค่าจ้างเท่ากับการฝึกดาบให้เธอที่เหลือ \"
อาเดียอ้าปากค้าง แล้วยิ้มเจื่อนๆกลบสีหน้าขบขัน
\" เอาสิ \" เธอไม่ปฏิเสธ
\" โอเค \" มิคาเอลพูดถือเป็นการตกลง แล้วหันไปทางชายสองคนอีกที \" อืม... แค่นี้คงไม่ต้องใช้อาวุธก็ได้มั้ง \"
พูดเสร็จ มิคาเอลก็วิ่งเข้าไปหาชายคนหนึ่งในนั้น เขากระโดดขึ้นเหนือหัวแล้วใช้ศอกกระแทกลงมาชายคนนั้นสลบลงไปทันที มิคาเอลหันไปมองชายอีกด้วยสายตาข่มขู่ แล้วก็ได้ผลชายคนนั้นพยามหนี มิคาเอลวิ่งมาขวางทางไว้แล้วใช้เท้าสกิดขาเขาล้มลง นิคม่าได้แต่มองดูอ้าปากค้างแล้วเผ่นหนีไปก่อนเพื่อน มิคาเอลเดินกลับมาหยิบของแล้วเดินไปหาอาเดีย
\" นายทำงั้นได้ไง \" อาเดียถาม เธอยังไม่หายตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
\" ก็เริ่มจากฝึงถือของพวกนี้ \" มิคาเอลว่า แล้วส่งของทั้งหมดให้อาเดียถือ ร่างของเด็กสาวแทบจะทรุดลงทันทีที่ของมาถึงมือ ถ้ารู้ว่าเป็นยั่งงี้เธอร้องให้คนมาช่วย เพียงแค่อยากรู้ฝีมือก็เท่านั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น