ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แขกที่ไม่ได้รับเชิญ
\" เจอแล้ว! มาฟี่ ฉันได้กลิ่นเจ้าหนูนั่นแล้ว \" ลัตส์ชายร่างอ้วนบอกกับเพื่อนของเธอ
\" ขอบใจมากลัตส์ \" มาฟี่กล่าว
\" เธอรอที่นี่นะเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง \"
ในห้องพักเล็กๆที่หน้าต่างเพียงบานเดียวของหอพักอัศวิน มิคาเอลกับวิลล์ชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งคุยกันบนโต๊ะขนาดเล็ก ภายในห้องมีเพียงเตียง โต๊ะ และเก้าอี้เพียงตัวเดียว
\" แล้วเธอก็เป็นคนเดียวที่รอดมาจากเมืองเดรน่อน \" ชายชราถาม มิคาเอลได้แต่พยักหน้ารับ เขาเองก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่
\" ข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าทำไมดาบถึงได้เลือกเธอ \" ชายชรายังว่าต่อด้วยทีท่าสงสัย
\" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าทำไมต้องเป็นผม \" มิคาเอลตอบ ทั้งสองได้แต่นิ่งเงียบอยู่ในความคิดของตัวเอง
\" เฮ้อ... ช่างมันเฮอะ ไม่ช้าก็เร็วเราก็จะได้รู้กัน \" ชายชรากล่าวปิดเรื่องในที่สุด แต่มิคาเอลกลับมีสีหน้าไม่มั่นใจ
\" จริงสิ นี่มิคาเอลพรุ่งนี้ว่างมั้ย \" ชายชราหันกลับไปถาม
\" ว่างครับ ทำไมเหรอ \" มิคาเอลถามกลับ
\" งั้น พรุ่งนี้ไปบ้านข้าสิ ขาจะสอนดาบให้เอามั้ย \" ชายชราถาม
\" เอ่อ... อ๋อเอาสิครับ \" เขาตอบกลับ แต่ใบหน้าไม่บ่งบอกว่ายินดีสักนิด
\" ดี งั้นพรุ่งนี้เจอกัน บ้านข้าอยู่บนเนินโล่งๆหลังหอนี่ ข้าไปก่อนนะ \" ชายชราพูดก่อนเตรียมเดินออกไป
\" ปู่ฮะ \" มิคาเอลเรียกชายชราด้วยใบหน้ากังวลสุดๆ
\" มีอะไรรึ \"
\" คือ... คือว่า ผม มีเรื่องต้องบอกปู่ \" มิคาเอลพูดอย่างลังเลก่อนจะถกแขนเสื้อมือขวาขึ้น แล้วถอดถุงมือที่สวมอยู่ เหมือนถูกสะกดชายแก่อึ้งถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นมือขวาของเขา มันมีตรารูป งูที่เลื้อยพันรอบไม้กางเขนสีดำ
ตรามาร!
ความคิดแรกที่วิ่งเข้าสู่สมองของเขา เจ้าหนูนี่มีตรามารดิอยู่ที่มือ ตราแห่งจอมมาร โคอาล แต่ว่าถ้าเป็นตรามารของโคอาลจริงเจ้าหนูนี้ก็ไม่น่าจะถือดาบคาเมล็อตได้ แต่ทำไมเจ้าหนูนี่ถึงถือดาบคาเมล็อตได้
\" ปู่คงจะรู้จักตรามารนี่ และปู่คงจะสงสัยว่าทำไมผมถึงถืดาบได้ \" มิคาเอลพูด เหมือนรู้ว่าชายตรงหน้าคิดอะไรอยู่
\" ตอนนั้นผมใช้ดาบคาเมล็อตสู้กับโคอาล ผมได้ตัดมือขวาของมันทิ้งแต่ก็งอกใหม่ได้เลยไม่สะกิดใจอะไร เลยโดนมือนั่นเข้าสิงที่ร่าง ตอนนั้นผมก็ไม่สามารถถือดาบได้ \"
\" แต่ก็มีคนมาช่วยไว้ได้ทัน เขาได้ให้ถึงมือนี้มาข้างหนึ่ง แล้วเราก็หนีออกมาจากเมือง แต่ถูกตามทัน เขาคนนั้นยอมสละชีวิตตนเองเพื่อให้ผมรอด \" ชายชราฟังเรื่องทั้งหมดจนจบ เขาแทบไม่อยากเชื่อเรื่องทั้งหมด ผู้เดียวที่สามารถช่วยโลกนี้ไว้กลับไม่สามารถถือดาบมือปล่าวได้
\" แต่ตอนนี้เธอก็ถือดาบได้แล้วนี่ \" ชายชรากล่าวเมื่อนึกขึ้นได้
\" ครับ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าทุกครังที่ผมใส่พลังเข้าไปในดาบ พลังของมารมันก็เข้าไปด้วย ทำให้พลังศักดิ์สิทธิ์ของดาบลดลง ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็แย่แน่ \" มิคาเอลกล่าว เขาแทบจะไม่หยุดพักหายใจ
\" ปู่พอมีทางแก้มั้ยอะ \"
ชายชราเงียบไปพักใหญ่ จริงอย่างที่เด็กนี่ว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็ไม่ดีแน่ แต่จะมีอะไรที่มาลบตรามารนี่ได้ ชายชรายังนิ่งเงียบจนกระทั่ง
\" จะว่าไปก็พอมี \" คำพูดที่เหมือนสวรรค์มาโปรด มิคาเอลกระโดดลุกจากเก้าอี้ในทันที
\" จริงเหรอปู่ อย่าโกหกผมนะ ถ้าโกหกจะให้กินเข็มพันเล่มด้วย \"
\" แต่ข้าไม่ค่อยแน่ใจ มันเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ อยู่ที่ไหนจำไม่ได้ \" คำพูดนี้เองที่เหมือนทำให้สวรรค์ของมิคาเอลรีบบึ่งหนีไปอย่างไม่เห็นฝุ่น
\" ได้ไงปู่ นึกให้ออกสิ ที่ไหน ปู่ที่ไหน ปู่ที่ไหน \"
\" โว้ย! ก็บอกว่าจำไม่ได้ แต่พอรู้ที่ๆจะพอบอกได้ หอประวัติศาสตร์ ที่เซ็นทรัลลองไปดู \" ชายชราตะโกนบอกด้วยความรำคาญ
\" เหรอปู่ ดีล่ะงั้นพอฝึกดาบกับปู่เสร็จผมจะรีบออกเดินทางขอบคุณปู่มากพรุ่งนี้ผมจะไปหา \" มิคาเอลพูดหน้าชื่นตาบาน ตอนนี้เขาตัดสินใจตายรอยของสวรรค์แทน
\" เออ พรุ่งนี้ไว้เจอกัน \" ชายชรากล่าว แล้วเดินไปที่ประตู
แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
\" แหม ฉันพึ่งมาเองจะรีบไปแล้วเหรอ \" เสียงเดียวที่ทำให้มิคาเอลและชายชราชะงัก มิคาเอลจำเสียงนี้ได้มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่มองดูเพื่อนของเธอฆ่าผู้คนในเมืองเดรน่อน
\" ไง วิลล์ไม่ได้เจอกันนานนะแก่ขึ้นตั้งเยอะ \" คำพูดที่มาพร้อมการปรากฏตัวของเธอ มิคาเอลรีบสวมถุงมือแล้วดึงดาบออกจากฝักทันที
มาฟี่ ผู้หญิงที่แต่งตัวในชุดเกาะอก ผมดำที่ยาวหญิกเป็นลอน กระโปรงยาวถึงพื้น ถุงมือที่ยาวถึงต้นแขน ใช่คนเดียวกับที่เดรน่อนแน่
\" เป็นไปได้ไง แกตายไปแล้วไม่ใช่เหรอแล้วทำไม \" ชายแก่พูดเสียงสั่น น้ำเสียงบอกถึงความกลัวอย่างดี
\" ท่านโคอาลชุบชีวิตให้ฉันรวมทั้งคนอื่นๆด้วยไง \" คำพูดที่ทำให้มิคาเอลรู้ว่าทั้งสองคนรู้จักกัน
\" ไง เจ้าหนูไม่ได้เจอกันนานนะ ฉัน มาฟี่ แมร์ \" คำแนะนำตัวของเธอถูกตอบกลับด้วยสายตาดุดันของคู่สนธนา
\" ต้องการอะไร \" มิคาเอลถามเสียงแข็ง
\" แหม ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่มาขอดาบนั่นน่ะ \" มาฟี่ตอบกลับ ซึ่งมิคาเอลเองก็คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ สองปีแล้วนับจากที่เมืองเดรน่อนถูกทำลาย สองปีแล้วที่เพื่อนของเขา ไคลด์ ถูกฆ่าถ้าวันไหนเป็นวันที่เขาจะได้ล้างแค้นก็ขอให้มันเป็นวันนี้
วิลล์มองดูมิคาเอลอย่างไม่ละสายตา เจ้าหนูตรงหน้าเขานี้น่ากลัวกว่าที่คิด
\" แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะ \"
\" งั้นฉันคงต้องแย่งมา \" มาฟี่พูดจบ นิ้วของเธอยื่นยาวออกไป ปลายนิ้วที่แหลมจนน่าเสียวไส้ไล่สติของผู้ชมไปหมด ทั้งมิคาเอลและชายชราต่างตะลึง นึกหาทางออกให้เร็วที่สุด
มาฟี่พุ่งเข้าหามิคาเอลก่อน เธอพุ่งเล็บทั้งห้าไปข้างหน้ากะให้โดนเป้าหมาย แต่มิคาเอลตั้งสติหลบได้ทัน เล็บของมาฟี่จึงพุ่งไปปักกับผนังห้อง
\" หลบได้เก่งนี่เจ้าหนู แต่จะรอดไปได้อีกรึปล่าว \" เธอพูด แล้วดึงเล็บออกจากผนังอย่างง่ายดาย พุ่งเข้าไปหามิคาเอลอีกรอบ เขาใช้ดาบรับเล็บของเธอ แต่มืออีกข้างของมาฟี่ก็พุ่งเข้าไปข่วนที่ท้องของมิคาเอล เขารีบดึงดาบกลับแล้วถอยห่างออกไป แผลที่ท้องแม้นไม่ลึกมากแต่ก็สร้างความเจ็บปวดไม่น้อย
วิลล์รีบพุ่งเข้าไปพาร่างของมิคาเอลหนีออกจากหอทางหน้าต่างไปยังที่โล่ง แต่มาฟี่ก็ยังตามอย่างไม่ลดละ
\" มิคาเอลไม่เป็นอะไรนะ \" ชายชราถามอย่างเป็นห่วง
\" ฮะ พอไหว \" เขาตอบ
\" นายพักก่อนข้าจะไปปะทะกับเธอเอง \" ชายชราพูด ไม่รอฟังคำตอบเขาพุ่งไปตะลุมบอนกับมาฟี่ ชายชราใช้ไม้เท้าที่ถือแทนดาบ แม้นศัตรูจะมีอาวุธสองข้างแต่ชายชราสามารถสู้ได้อย่างสูสี
\" ฝีมือไม่ตกเลยนะตาเฒ่า \" มาฟี่พูดขึ้นก่อน
\" ที่จริงตกไปแล้วแต่ฉันปีนขึ้นมา \" ชายชราสวนกลับ
\" งั้นจะช่วยให้ได้พักยาวเลยล่ะกัน \" มาฟี่กระโดดเข้าไปชายชรา เขาหลบได้ทันแล้วใช้ปลายไม้เท้าปักเข้าไปที่ท้องของมาฟี่
มิคาเอลอึ้งสุดๆ เขาคิดว่าตาเฒ่าคนนี้ไม่ควรไปแหย่อย่างมาก
\" เก่งนี่ทำฉันเหลือแค่เก้าชีวิตเอง \" เธอยังไม่ตาย มาฟี่พูดพลางใช้เล็บข้างหนึ่งตัดไม้เท้าของชายชราทิ้ง แล้วใช้มือดึงออก ท้องที่เคยโหว่กลับมาสมานได้อย่างเดิม มิคาเอลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
\" ดูซิว่า ไม่มีอาวุธแกจะทำอะไรได้ \" พูดจบ มาฟี่ก็แทงมือขวาไปข้างหน้ามุ่งให้โดนที่หัวของชายชรา เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้เลยเนื่องจากไม่มีอาวุธ
เคร้ง! มิคาเอลใช้ดาบกันมือของมาฟี่ไว้
\" จะมาเอาดาบนี่ไม่ใช่หรอ \" เขาพูด แล้วสะบัดดาบออก ร่างของหญิงสาวเซถลาถอยไปข้างหลัง
\" ใช่ และยินดีจะชิงมาทุกวิธี \" มาฟี่ตอบกลับหลังจากประคองตัวได้
\" งั้น ก็รับไป! \" ไม่ทันขาดคำ มิคาเอลวิ่งเข้าไปหามาฟี่กะปลิดชีพ เขาง้างดาบขึ้นแล้วฟาดลงมาแต่มาฟี่หลบได้ ทั้งสองพลัดกันรุกและรับแต่ฝีมือของมิคาเอลก็ยังเทียบมาฟี่ไม่ติด ถึงเขาจะพยามใช้ดาบฟันยังไง เธอก็ยังรับดาบของเขาได้หมดและยังโต้กลับในเวลาเดียวกันด้วย ชายชราได้แต่นิ่งเงียบ เขาปราศจากอาวุธถ้าเข้าไปร่วมด้วยก็มีแต่ตายกับตาย
\" ฉันเคยสัญญา กับผู้ถือดาบคนก่อนไว้ \" ชายชราพึมพัมกับตัวเอง
\" ต่อให้อีกกี่ปี กี่ชาติ ฉันจะขออยู่สู้เคียงข้างเขา และตอนนี้เขาได้กำลังต่อสู้อยู่ฉันจะต้องรักษาสัญญา \" พูดจบ เขาก็วิ่งเข้าไป
มิคาเอลคุกเข่ากับพื้น ใช้ดาบปักพื้นพยุงตัวไม่ให้หมอบลงไป เขาหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า ไม่มีทางที่เขาจะชนะเลยหรือ มาฟี่ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงมาที่มิคาเอล
ฉึก! เล็บของมาฟี่ปักลงที่ชายชรา น้ำสีแดงไหลออกมาเป็นทาง พื้นเปื้อนไปด้วยคลาบเลือดของชายชรา ใจของมิคาเอลตกไปที่ตาตุ่มได้แต่หวังว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาอย่างหยุดไม่อยู่ มิคาเอลรวบรวมสติแทงดาบไปข้างหน้ากะให้โดนมาฟี่ แต่เธอไหวตัวทันรีบดึงเล็บออกจากร่างของชายชรา แล้วถอยไปตั้งหลัก
มีคนที่ตายเพื่อปกป้องเขาอีกแล้ว ทำไมไม่เป็นเขาที่ต้องเป็นฝ่ายปกป้อง ถ้าเพียงแต่เขาเก่งกว่านี้ เขาคงจัดการศัตรูได้โดยที่ไม่มีผู้ใดเสียชีวิต
\" เสร็จไปหนึ่ง เหลืออีกหนึ่ง \" มาฟี่พูด
\" ทีนี้ถึงตาของเธอแล้ว พ่อหนุ่มน้อย \"
มิคาเอลลุกขึ้น มองหันหน้ามามองมาฟี่ สายตาที่เขาจ้องมองเธอไม่ต่างจากยมทูตที่หมายเอาวิญญาญ
\" คราวนี้ฉันไม่ทนแล้ว \" เขาพูด
\" เข้ามาเลยเจ้าหนู \" มาฟี่ตอบกลับ
ในทันที ดาบคาเมล็อตส่องแสงสว่างสีทองขึ้น อากาศเริ่มแปรปรวน ใบปลิวไปมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตกพื้น มาฟี่เอามือป้องตาไว้และพยามมองภาพเบื้องหน้า เธอตะลึงกับภาพที่เห็น ดาบคาเมล็อตปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ มิคาเอลพุ่งเข้าไปหามาฟี่ ในมือกำดาบแน่น เขาง้างดาบแล้วฟาดลง มาฟี่รวบรวมสติหลบได้ทัน
เกิดแรงระเบิดอย่างมหาศาล เมื่อฝุ่นละอองเริ่มจางก็ปรากฏหลุมขนาดใหญ่ เสื้อผ้าของมิคาเอลหลุดลุ่ยจากแรงระเบิด และมาฟี่เองแม้จะหลบดาบของของมิคาเอลได้แต่เธอก็ได้รับผลจากแรงระเบิดเหมือนกัน เสื้อผ้าของเธอขาดลหลุดลุ่ย เลือดเริ่มออกท่วนตัว
\" ชิ เจ้าหนูทำได้ไม่เลวนี่ \" มาฟี่พูด
\" ตอนนี้ฉันเองก็ไม่มีแรงเหลือแล้ว ถือว่าเธอชนะก็ได้ แต่ ถ้าเจอกันคราวหน้าฉันไม่ยอมแน่ \"
\" จะหนีก็รีบหนี ฉันเองก็ไม่เหลือแรงฆ่าเธอเหมือนกัน \" มิคาเอลพูดเขามองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
\" ฮึ ทำปากดีไปก่อนเถอะเจ้าหนู \" พูดจบ เงาของมาฟี่ก็ลุกขึ้นมาห่อตัวเธอไว้แล้วหดหายไปกับพื้นดิน
มิคาเอลมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนรีบวิ่งไปหาชายชรา เขาค่อยๆประคองร่างชายชราขึ้นมา
\" ปู่ ปู่ไม่เป็นอะไรนะ \" เขาถามอย่างกระวนกระวาย
\" ข้าเก้าสิบแล้ว โดนแทงทะลุอย่างนี้รอดก็บ้าแล้ว \" ชายชราตอบเสียงแหบ
\" นี่มิคาเอล \"
\" เมื่อกี้ข้ารู้แล้วว่าทำไมดาบถึงเลือกเจ้า \" ชายชราพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนสิ้นใจ ในตอนนี้เองที่น้ำใสออกมาจากตาอีกรอบก่อนจะปล่อยโฮ
เช้าวันรุ่งขึ้นลมเบาๆผมสีเหลืองของมิคาเอล เขาฝังชายชราไว้ในหลุมที่หลังหอพักอัศวิน ก่อนจะหาเสื้อผ้าแล้วออกเดินทางเป้าหมายคือเซ็นทรัล
ตอนนี้ถ้าเขารู้แล้วถ้าเขาไม่ลุกขึ้นแล้วเดินต่อไป อาจมีผู้เสียชีวิตเพราะเขาอีก เพราะฉะนั้นเขาจะถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว
\" ขอบใจมากลัตส์ \" มาฟี่กล่าว
\" เธอรอที่นี่นะเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง \"
ในห้องพักเล็กๆที่หน้าต่างเพียงบานเดียวของหอพักอัศวิน มิคาเอลกับวิลล์ชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งคุยกันบนโต๊ะขนาดเล็ก ภายในห้องมีเพียงเตียง โต๊ะ และเก้าอี้เพียงตัวเดียว
\" แล้วเธอก็เป็นคนเดียวที่รอดมาจากเมืองเดรน่อน \" ชายชราถาม มิคาเอลได้แต่พยักหน้ารับ เขาเองก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่
\" ข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าทำไมดาบถึงได้เลือกเธอ \" ชายชรายังว่าต่อด้วยทีท่าสงสัย
\" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าทำไมต้องเป็นผม \" มิคาเอลตอบ ทั้งสองได้แต่นิ่งเงียบอยู่ในความคิดของตัวเอง
\" เฮ้อ... ช่างมันเฮอะ ไม่ช้าก็เร็วเราก็จะได้รู้กัน \" ชายชรากล่าวปิดเรื่องในที่สุด แต่มิคาเอลกลับมีสีหน้าไม่มั่นใจ
\" จริงสิ นี่มิคาเอลพรุ่งนี้ว่างมั้ย \" ชายชราหันกลับไปถาม
\" ว่างครับ ทำไมเหรอ \" มิคาเอลถามกลับ
\" งั้น พรุ่งนี้ไปบ้านข้าสิ ขาจะสอนดาบให้เอามั้ย \" ชายชราถาม
\" เอ่อ... อ๋อเอาสิครับ \" เขาตอบกลับ แต่ใบหน้าไม่บ่งบอกว่ายินดีสักนิด
\" ดี งั้นพรุ่งนี้เจอกัน บ้านข้าอยู่บนเนินโล่งๆหลังหอนี่ ข้าไปก่อนนะ \" ชายชราพูดก่อนเตรียมเดินออกไป
\" ปู่ฮะ \" มิคาเอลเรียกชายชราด้วยใบหน้ากังวลสุดๆ
\" มีอะไรรึ \"
\" คือ... คือว่า ผม มีเรื่องต้องบอกปู่ \" มิคาเอลพูดอย่างลังเลก่อนจะถกแขนเสื้อมือขวาขึ้น แล้วถอดถุงมือที่สวมอยู่ เหมือนถูกสะกดชายแก่อึ้งถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นมือขวาของเขา มันมีตรารูป งูที่เลื้อยพันรอบไม้กางเขนสีดำ
ตรามาร!
ความคิดแรกที่วิ่งเข้าสู่สมองของเขา เจ้าหนูนี่มีตรามารดิอยู่ที่มือ ตราแห่งจอมมาร โคอาล แต่ว่าถ้าเป็นตรามารของโคอาลจริงเจ้าหนูนี้ก็ไม่น่าจะถือดาบคาเมล็อตได้ แต่ทำไมเจ้าหนูนี่ถึงถือดาบคาเมล็อตได้
\" ปู่คงจะรู้จักตรามารนี่ และปู่คงจะสงสัยว่าทำไมผมถึงถืดาบได้ \" มิคาเอลพูด เหมือนรู้ว่าชายตรงหน้าคิดอะไรอยู่
\" ตอนนั้นผมใช้ดาบคาเมล็อตสู้กับโคอาล ผมได้ตัดมือขวาของมันทิ้งแต่ก็งอกใหม่ได้เลยไม่สะกิดใจอะไร เลยโดนมือนั่นเข้าสิงที่ร่าง ตอนนั้นผมก็ไม่สามารถถือดาบได้ \"
\" แต่ก็มีคนมาช่วยไว้ได้ทัน เขาได้ให้ถึงมือนี้มาข้างหนึ่ง แล้วเราก็หนีออกมาจากเมือง แต่ถูกตามทัน เขาคนนั้นยอมสละชีวิตตนเองเพื่อให้ผมรอด \" ชายชราฟังเรื่องทั้งหมดจนจบ เขาแทบไม่อยากเชื่อเรื่องทั้งหมด ผู้เดียวที่สามารถช่วยโลกนี้ไว้กลับไม่สามารถถือดาบมือปล่าวได้
\" แต่ตอนนี้เธอก็ถือดาบได้แล้วนี่ \" ชายชรากล่าวเมื่อนึกขึ้นได้
\" ครับ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าทุกครังที่ผมใส่พลังเข้าไปในดาบ พลังของมารมันก็เข้าไปด้วย ทำให้พลังศักดิ์สิทธิ์ของดาบลดลง ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็แย่แน่ \" มิคาเอลกล่าว เขาแทบจะไม่หยุดพักหายใจ
\" ปู่พอมีทางแก้มั้ยอะ \"
ชายชราเงียบไปพักใหญ่ จริงอย่างที่เด็กนี่ว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปล่ะก็ไม่ดีแน่ แต่จะมีอะไรที่มาลบตรามารนี่ได้ ชายชรายังนิ่งเงียบจนกระทั่ง
\" จะว่าไปก็พอมี \" คำพูดที่เหมือนสวรรค์มาโปรด มิคาเอลกระโดดลุกจากเก้าอี้ในทันที
\" จริงเหรอปู่ อย่าโกหกผมนะ ถ้าโกหกจะให้กินเข็มพันเล่มด้วย \"
\" แต่ข้าไม่ค่อยแน่ใจ มันเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ อยู่ที่ไหนจำไม่ได้ \" คำพูดนี้เองที่เหมือนทำให้สวรรค์ของมิคาเอลรีบบึ่งหนีไปอย่างไม่เห็นฝุ่น
\" ได้ไงปู่ นึกให้ออกสิ ที่ไหน ปู่ที่ไหน ปู่ที่ไหน \"
\" โว้ย! ก็บอกว่าจำไม่ได้ แต่พอรู้ที่ๆจะพอบอกได้ หอประวัติศาสตร์ ที่เซ็นทรัลลองไปดู \" ชายชราตะโกนบอกด้วยความรำคาญ
\" เหรอปู่ ดีล่ะงั้นพอฝึกดาบกับปู่เสร็จผมจะรีบออกเดินทางขอบคุณปู่มากพรุ่งนี้ผมจะไปหา \" มิคาเอลพูดหน้าชื่นตาบาน ตอนนี้เขาตัดสินใจตายรอยของสวรรค์แทน
\" เออ พรุ่งนี้ไว้เจอกัน \" ชายชรากล่าว แล้วเดินไปที่ประตู
แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
\" แหม ฉันพึ่งมาเองจะรีบไปแล้วเหรอ \" เสียงเดียวที่ทำให้มิคาเอลและชายชราชะงัก มิคาเอลจำเสียงนี้ได้มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่มองดูเพื่อนของเธอฆ่าผู้คนในเมืองเดรน่อน
\" ไง วิลล์ไม่ได้เจอกันนานนะแก่ขึ้นตั้งเยอะ \" คำพูดที่มาพร้อมการปรากฏตัวของเธอ มิคาเอลรีบสวมถุงมือแล้วดึงดาบออกจากฝักทันที
มาฟี่ ผู้หญิงที่แต่งตัวในชุดเกาะอก ผมดำที่ยาวหญิกเป็นลอน กระโปรงยาวถึงพื้น ถุงมือที่ยาวถึงต้นแขน ใช่คนเดียวกับที่เดรน่อนแน่
\" เป็นไปได้ไง แกตายไปแล้วไม่ใช่เหรอแล้วทำไม \" ชายแก่พูดเสียงสั่น น้ำเสียงบอกถึงความกลัวอย่างดี
\" ท่านโคอาลชุบชีวิตให้ฉันรวมทั้งคนอื่นๆด้วยไง \" คำพูดที่ทำให้มิคาเอลรู้ว่าทั้งสองคนรู้จักกัน
\" ไง เจ้าหนูไม่ได้เจอกันนานนะ ฉัน มาฟี่ แมร์ \" คำแนะนำตัวของเธอถูกตอบกลับด้วยสายตาดุดันของคู่สนธนา
\" ต้องการอะไร \" มิคาเอลถามเสียงแข็ง
\" แหม ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่มาขอดาบนั่นน่ะ \" มาฟี่ตอบกลับ ซึ่งมิคาเอลเองก็คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ สองปีแล้วนับจากที่เมืองเดรน่อนถูกทำลาย สองปีแล้วที่เพื่อนของเขา ไคลด์ ถูกฆ่าถ้าวันไหนเป็นวันที่เขาจะได้ล้างแค้นก็ขอให้มันเป็นวันนี้
วิลล์มองดูมิคาเอลอย่างไม่ละสายตา เจ้าหนูตรงหน้าเขานี้น่ากลัวกว่าที่คิด
\" แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะ \"
\" งั้นฉันคงต้องแย่งมา \" มาฟี่พูดจบ นิ้วของเธอยื่นยาวออกไป ปลายนิ้วที่แหลมจนน่าเสียวไส้ไล่สติของผู้ชมไปหมด ทั้งมิคาเอลและชายชราต่างตะลึง นึกหาทางออกให้เร็วที่สุด
มาฟี่พุ่งเข้าหามิคาเอลก่อน เธอพุ่งเล็บทั้งห้าไปข้างหน้ากะให้โดนเป้าหมาย แต่มิคาเอลตั้งสติหลบได้ทัน เล็บของมาฟี่จึงพุ่งไปปักกับผนังห้อง
\" หลบได้เก่งนี่เจ้าหนู แต่จะรอดไปได้อีกรึปล่าว \" เธอพูด แล้วดึงเล็บออกจากผนังอย่างง่ายดาย พุ่งเข้าไปหามิคาเอลอีกรอบ เขาใช้ดาบรับเล็บของเธอ แต่มืออีกข้างของมาฟี่ก็พุ่งเข้าไปข่วนที่ท้องของมิคาเอล เขารีบดึงดาบกลับแล้วถอยห่างออกไป แผลที่ท้องแม้นไม่ลึกมากแต่ก็สร้างความเจ็บปวดไม่น้อย
วิลล์รีบพุ่งเข้าไปพาร่างของมิคาเอลหนีออกจากหอทางหน้าต่างไปยังที่โล่ง แต่มาฟี่ก็ยังตามอย่างไม่ลดละ
\" มิคาเอลไม่เป็นอะไรนะ \" ชายชราถามอย่างเป็นห่วง
\" ฮะ พอไหว \" เขาตอบ
\" นายพักก่อนข้าจะไปปะทะกับเธอเอง \" ชายชราพูด ไม่รอฟังคำตอบเขาพุ่งไปตะลุมบอนกับมาฟี่ ชายชราใช้ไม้เท้าที่ถือแทนดาบ แม้นศัตรูจะมีอาวุธสองข้างแต่ชายชราสามารถสู้ได้อย่างสูสี
\" ฝีมือไม่ตกเลยนะตาเฒ่า \" มาฟี่พูดขึ้นก่อน
\" ที่จริงตกไปแล้วแต่ฉันปีนขึ้นมา \" ชายชราสวนกลับ
\" งั้นจะช่วยให้ได้พักยาวเลยล่ะกัน \" มาฟี่กระโดดเข้าไปชายชรา เขาหลบได้ทันแล้วใช้ปลายไม้เท้าปักเข้าไปที่ท้องของมาฟี่
มิคาเอลอึ้งสุดๆ เขาคิดว่าตาเฒ่าคนนี้ไม่ควรไปแหย่อย่างมาก
\" เก่งนี่ทำฉันเหลือแค่เก้าชีวิตเอง \" เธอยังไม่ตาย มาฟี่พูดพลางใช้เล็บข้างหนึ่งตัดไม้เท้าของชายชราทิ้ง แล้วใช้มือดึงออก ท้องที่เคยโหว่กลับมาสมานได้อย่างเดิม มิคาเอลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
\" ดูซิว่า ไม่มีอาวุธแกจะทำอะไรได้ \" พูดจบ มาฟี่ก็แทงมือขวาไปข้างหน้ามุ่งให้โดนที่หัวของชายชรา เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้เลยเนื่องจากไม่มีอาวุธ
เคร้ง! มิคาเอลใช้ดาบกันมือของมาฟี่ไว้
\" จะมาเอาดาบนี่ไม่ใช่หรอ \" เขาพูด แล้วสะบัดดาบออก ร่างของหญิงสาวเซถลาถอยไปข้างหลัง
\" ใช่ และยินดีจะชิงมาทุกวิธี \" มาฟี่ตอบกลับหลังจากประคองตัวได้
\" งั้น ก็รับไป! \" ไม่ทันขาดคำ มิคาเอลวิ่งเข้าไปหามาฟี่กะปลิดชีพ เขาง้างดาบขึ้นแล้วฟาดลงมาแต่มาฟี่หลบได้ ทั้งสองพลัดกันรุกและรับแต่ฝีมือของมิคาเอลก็ยังเทียบมาฟี่ไม่ติด ถึงเขาจะพยามใช้ดาบฟันยังไง เธอก็ยังรับดาบของเขาได้หมดและยังโต้กลับในเวลาเดียวกันด้วย ชายชราได้แต่นิ่งเงียบ เขาปราศจากอาวุธถ้าเข้าไปร่วมด้วยก็มีแต่ตายกับตาย
\" ฉันเคยสัญญา กับผู้ถือดาบคนก่อนไว้ \" ชายชราพึมพัมกับตัวเอง
\" ต่อให้อีกกี่ปี กี่ชาติ ฉันจะขออยู่สู้เคียงข้างเขา และตอนนี้เขาได้กำลังต่อสู้อยู่ฉันจะต้องรักษาสัญญา \" พูดจบ เขาก็วิ่งเข้าไป
มิคาเอลคุกเข่ากับพื้น ใช้ดาบปักพื้นพยุงตัวไม่ให้หมอบลงไป เขาหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า ไม่มีทางที่เขาจะชนะเลยหรือ มาฟี่ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงมาที่มิคาเอล
ฉึก! เล็บของมาฟี่ปักลงที่ชายชรา น้ำสีแดงไหลออกมาเป็นทาง พื้นเปื้อนไปด้วยคลาบเลือดของชายชรา ใจของมิคาเอลตกไปที่ตาตุ่มได้แต่หวังว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาอย่างหยุดไม่อยู่ มิคาเอลรวบรวมสติแทงดาบไปข้างหน้ากะให้โดนมาฟี่ แต่เธอไหวตัวทันรีบดึงเล็บออกจากร่างของชายชรา แล้วถอยไปตั้งหลัก
มีคนที่ตายเพื่อปกป้องเขาอีกแล้ว ทำไมไม่เป็นเขาที่ต้องเป็นฝ่ายปกป้อง ถ้าเพียงแต่เขาเก่งกว่านี้ เขาคงจัดการศัตรูได้โดยที่ไม่มีผู้ใดเสียชีวิต
\" เสร็จไปหนึ่ง เหลืออีกหนึ่ง \" มาฟี่พูด
\" ทีนี้ถึงตาของเธอแล้ว พ่อหนุ่มน้อย \"
มิคาเอลลุกขึ้น มองหันหน้ามามองมาฟี่ สายตาที่เขาจ้องมองเธอไม่ต่างจากยมทูตที่หมายเอาวิญญาญ
\" คราวนี้ฉันไม่ทนแล้ว \" เขาพูด
\" เข้ามาเลยเจ้าหนู \" มาฟี่ตอบกลับ
ในทันที ดาบคาเมล็อตส่องแสงสว่างสีทองขึ้น อากาศเริ่มแปรปรวน ใบปลิวไปมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตกพื้น มาฟี่เอามือป้องตาไว้และพยามมองภาพเบื้องหน้า เธอตะลึงกับภาพที่เห็น ดาบคาเมล็อตปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ มิคาเอลพุ่งเข้าไปหามาฟี่ ในมือกำดาบแน่น เขาง้างดาบแล้วฟาดลง มาฟี่รวบรวมสติหลบได้ทัน
เกิดแรงระเบิดอย่างมหาศาล เมื่อฝุ่นละอองเริ่มจางก็ปรากฏหลุมขนาดใหญ่ เสื้อผ้าของมิคาเอลหลุดลุ่ยจากแรงระเบิด และมาฟี่เองแม้จะหลบดาบของของมิคาเอลได้แต่เธอก็ได้รับผลจากแรงระเบิดเหมือนกัน เสื้อผ้าของเธอขาดลหลุดลุ่ย เลือดเริ่มออกท่วนตัว
\" ชิ เจ้าหนูทำได้ไม่เลวนี่ \" มาฟี่พูด
\" ตอนนี้ฉันเองก็ไม่มีแรงเหลือแล้ว ถือว่าเธอชนะก็ได้ แต่ ถ้าเจอกันคราวหน้าฉันไม่ยอมแน่ \"
\" จะหนีก็รีบหนี ฉันเองก็ไม่เหลือแรงฆ่าเธอเหมือนกัน \" มิคาเอลพูดเขามองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
\" ฮึ ทำปากดีไปก่อนเถอะเจ้าหนู \" พูดจบ เงาของมาฟี่ก็ลุกขึ้นมาห่อตัวเธอไว้แล้วหดหายไปกับพื้นดิน
มิคาเอลมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนรีบวิ่งไปหาชายชรา เขาค่อยๆประคองร่างชายชราขึ้นมา
\" ปู่ ปู่ไม่เป็นอะไรนะ \" เขาถามอย่างกระวนกระวาย
\" ข้าเก้าสิบแล้ว โดนแทงทะลุอย่างนี้รอดก็บ้าแล้ว \" ชายชราตอบเสียงแหบ
\" นี่มิคาเอล \"
\" เมื่อกี้ข้ารู้แล้วว่าทำไมดาบถึงเลือกเจ้า \" ชายชราพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนสิ้นใจ ในตอนนี้เองที่น้ำใสออกมาจากตาอีกรอบก่อนจะปล่อยโฮ
เช้าวันรุ่งขึ้นลมเบาๆผมสีเหลืองของมิคาเอล เขาฝังชายชราไว้ในหลุมที่หลังหอพักอัศวิน ก่อนจะหาเสื้อผ้าแล้วออกเดินทางเป้าหมายคือเซ็นทรัล
ตอนนี้ถ้าเขารู้แล้วถ้าเขาไม่ลุกขึ้นแล้วเดินต่อไป อาจมีผู้เสียชีวิตเพราะเขาอีก เพราะฉะนั้นเขาจะถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น