ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หอพักอัศวิน
หมู่บ้าน เฮิปแลนด์ หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากความเจริญ ผ้นคนในหมู่บ้านทุกคนต่างก็ทำงานกันขยันขันแข็ง แต่แล้วก็เกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ
\" ขโมย! ขโมยจ้า! ขโมย! ช่วยด้วย \" หญิงชราคนหนึ่งตะโกนขึ้นพลางชี้ไปที่ ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนี ในมือของเขาถือถุงใส่เงินที่ฉกได้มาจากหญิงชรา
\" หึ คิดรึจะตาม แจ็คกี้ โจรมือไวคนนี้ทัน \" เจ้าขโมยตะโกนกลับไปหาหญิงชรา แล้วออกตัววิ่งใหม่เขาวิ่งเลี้ยวซ้ายทีขวาทีจนผู้คนที่ไล่จับเขาตามไม่ทัน เขาวิ่งเข้าไปหลบในซอกมืดแห่งหนึ่งที่ไม่มีใครหาเขาพบ พอมั่นใจว่าไม่มีคนเขาก็เทเงินออกจากถุงขึ้นมานั่งนับ
\" ห้าสิบหก... ห้าสิบเจ็ด... ว้าว! มีตั้งห้าสิบเจ็ดคราวแน่น วันนี้เฮ็งจริงๆ \" เจ้าขโมยพูดกับตัวเองพลางยิ้มกว้าง
\" นี่พี่ชายรวยดีนี่ \" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด คนที่ถูกหาว่าเป็น \'พี่ชาย\' สะดุ้งเฮือกก่อนหันไปมองต้นตอของเสียง มีเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้นที่ยืนอยู่ ทำให้เจ้าขโมยสบายใจลง เด็กตัวแค่นี้จะทำอะไรได้ เขาคิดในใจ
\" มียายแก่คนหนึ่งโดนขโมยเงินไป ขอเงินทั้งหมดของพี่ชายไปคืนเธอได้มั้ยอะ \"
\" โธ่ น้องชายทำพี่ตกใจหมด น้องจะมาเอาเงินนี่คืนใช่มั้ย \" เจ้าขโมยว่าพลางโยนถุงเงินขึ้นลงเล่นในมือเชิงท้าทาย
\" ใช่ แล้วถ้าไม่ให้มาดีๆก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ \" เด็กหมุ่มตอบกลับ
\" นายมาเตือนฉันเหรอน่าคำสิ้นดี งั้น... \" เจ้าขโมยขวักมีดออกมาจากกระเป๋า แต่เด็กหนุ่มก็ยังตีหน้าเฉยอยู่
\" ขอลองดูหน่อยว่าจะแน่แค่ไหน! \" พูดจบเขาก็วิ่งเข้าไปหมายปลิดชีพ แต่เป้าหมายของเขาก็หลบความเร็วระดับที่แทบจะมองด้วยตาปล่าวไม่ทัน เจ้าขโมยอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะรวบรวมสติใช้มีดของเขาแทงให้โดนแต่ก็พลาดตลอด เด็กหนุ่มหลบไปมาก่อนจะหยุดอยู่กับที่แล้วแลบลิ้นดึงหูเป็นเชิงล้อเลียน
\" ผมถือว่าผมเตือนแล้วนะ \" เด็กหนุ่มพูดขึ้น เขาดึงดาบออกจากฝักตั้งท่าเตรียมพร้อม และแล้ว
เคร้ง! เด็กหนุ่มพุ่งผ่านเจ้าขโมยไป ดาบของเขาสามารถตัดมีดออกเป็นสองท่อนอย่างง่ายดายได้อย่างง่ายดาย เจ้าหัวขโมยได้แต่อ้าปากค้างเหมือนสติของเขาแอบหนีไปพักร้อนยาวที่ไหนสักแห่ง ก่อนจะฟุบหมดสติลงไป
\" สำเร็จ!... \" เด็กหนุ่มร้องด้วยความดีใจแล้วเก็บดาบเข้าฝัก
\" หมู่บ้านนี้ต้องการตัวเจ้านี่อยู่ด้วย พอส่งให้พวกตำรวจแล้วก็ไปรับเงินรางวัลเท่านี้ก็มีเงินใต่อแล้ว \" เขาพูดพลางลากร่างไร้สติของเจ้าขโมยไป
\" เอ้านี่เงินรางวัลนำจับหนึ่งร้อยคราว \" ตำรวจร่างอ้วนคนหนึ่งพูดขึ้นพลางส่งถุงเงินมาให้
\" ขอชื่อเธอไว้ด้วยนะ \"
\" เอ๋ เอาชื่อผมไปทำไมอะ \" เด็กหนุ่มถามกลับ
\" ก็เธอจับขโมยที่คนทั้งหมู่บ้านจับยังไม่ได้ ก็เลยอยากขอชื่อไว้ว่าได้ทำคุณประโยชน์ให้หมู่บ้านหนะ\"
\" งั้นก็ได้ครับ ผมชื่อ มิคาเอล ทรอส \" เขาตอบ
ลมยามเย็นได้โบกพัดผมสีเหลืองทองของเด็กชายวัยสิบเจ็ดปลิวสไวไปเรื่อย เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะมีที่พักเพียงสองแห่งเท่านั้นที่แรกไม่มีที่พักเหลือให้เลย เขาจึงต้องจำใจไปที่อีกแห่ง
\" จะมีที่พักก็อีกแห่งหละครับ... \" พนักงานคนหนึ่งกล่าว
\" อยู่ท้ายหมู่บ้านแต่ผมว่าอย่าไปเลยที่นั่นมีแต่พวกนักเลงหัวไม้ทั้งนั้น \"
ก็แล้วจะทำไม ถ้าพวกนั้นอยากลองดีก็เข้ามาได้เลย
มิคาเอลคิดไปเดินไปจนเขามาหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง มันเป็นหอสูงประมาณสามชั้น ด้านหน้ามีป้ายเขียนไว้ว่า \' หอพักอัศวิน \' แต่ถูกระบายด้วยสีจนแทบอ่านไม่ออก
\" เอ้าลองมันดูก็ไม่มีที่ให้ซุกหัวนอนแล้วนิ \" เขาพูดกับตัวเองก่อนพลักบานประตูให้เปิดออก ก้าวแรกที่เขาเข้ามาบรรยากาศตรึงเคลียดก็แพร่ไปทั่ว มีสายตานับสิบจ้องมองมาที่เขาจนเขาเองยังรู้สึกเสียวสันหลังวาบไปด้วย
\" เฮ้ย! มีปลามาให้เจี๊ยะด้วยว่ะ \" ชายร่างยักษ์คนหนึ่งตะโกนบอกพรรคพวกของเขา
\" แหม ท่าทางกระเป๋าหนักเสียด้วยลนหาที่แท้ๆ \" ชายอีกคนกล่าวด้วยท่าทีเชิงดูถูก แต่มิคาเอลไม่สนใจ เขาเดินไปที่โต๊ะบริการ
ด้วยท่าทีเฉย
\" ขอพักห้องหนึ่งเอาที่เงียบๆหน่อย \" พอเขาพูดจบก็มีมือหนึ่งจับหมับที่ไหล่ของเขาไว้ มิคาเอลหันไปดูก็พบว่าเป็นชายร่างยักษ์ที่ตะโกนขึ้นเมื่อเขาเข้ามา
\" นี่หนูน้อย ถ้าหนูจ่ายพี่มาทั้งหมดที่หนูมีพี่รับรองว่าหนูจะออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย \" เขากล่าวด้วยใบหน้าดูถูก
\" นายนั่นแหละ ถ้าไม่ปล่อยไหล่ฉันหละก็ นายได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ \" \'หนูน้อย\'ตอบกลับด้วยท่าทีเรียบเฉย
\" หึ ปากดีนักนะแก! \" ชายร่างยักษ์ตะคอก แล้วใช้กำปั้นของเขาต่อยหน้าเข้าที่หน้าของมิคาเอลจนร่างกระเด็นออกไป
\" ฮ่า!... ฮ่า!... เป็นไงที่แท้ก็ดีแต่ปาก \" ชายร่างยักษ์หัวเราะดังลั่น คนอื่นๆในนั้นก็พากันหัวเราะตามไปด้วย
\" หนอย... แกนะแก พูดดีๆแล้วนะโว้ย! \" พูดจบมิคาเอลก็พุ่งตัวกลับไปต่อยชายร่างยักษ์คืนบ้าง ร่างของเขาลอยทะลุบานหน้าต่างออกไปแล้วหมดสติในทันที ก่อนจะรู้ตัวว่าคิดผิดมหันต์เพราะคนอื่นๆในร้านต่างจ้องมองเขาด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ
ซวย ก็เจ้าบ้านั่นมาหาเรื่องก่อนนี่หว่า เลยเผลอเอาคืนไปซะแรงเชียว
มิคาเอลกลืนน้ำลายเอื๊อกก่อนจะทำใจดีสู้เสือ
\" แหม พื้นตรงนี้มันลื่นจังเลยนะ แหะๆ ผลักนิดเดียวกระเด็นไปเลย \" เขาตอบกลับและยิ้มเจื่อนๆ
\" เฮ้ย! แกเล่นเพื่อนเราเรอะ \" ชายคนหนึ่งพูดพลางชักมีดขึ้นมา
\" เจี๋ยนมันเลยพวกเรา \" ชายอีกคนพูดขึ้นแล้วชักมีดออกมาอีกคน ก่อนคนอื่นๆจะขวักอาวุตตัวเองออกมาบ้าง
โธ่ว้อย! รู้งี้เชื่อพนักงานนั่นดีกว่า
มิคาเอลคิดพยามมองหาทางออกแต่ก็พบว่าทางออกถูกปิดหมด ในเมื่อเป็นอย่างนี้เขาจึงดึงดาบออกจากฝักตั้งท่าพร้อมจะลุยทุกเมื่อหมายจะสั่งสอนนักเลงทั้งหมด แต่หารู้ไม่ว่าดาบของเขาไปสะดุดตาของใครหนึ่งเขา
ดาบเล่มนั้น!
\" พวกเราลุยมัน! \" ชายคนหนึ่งพูด ก่อนที่ทุกคนในร้านจะพุ่งไปหามิคาเอล
\" หยุดก่อน! \" เสียงหนึ่งดังขึ้น มันดังมากจนทุกคนหยุดกันหมด แต่เมื่อทุกคนหันกลับไปมองกับเป็นแค่ชายชราคนหนึ่งเท่านั้น
\" พวกเจ้าเอาชนะเด็กคนนี้ไม่ได้หรอก \" ชายแก่พูด
\" หนอย! แก! แก่แล้วไม่... \" ยังไม่ทันที่จะพูดจบเสียงอีกเสียงก็ขัดขึ้น
\" ช้าก่อน! นั่นมันผู้เฒ่า วิลล์ นี่นา \" พอได้ยินชื่อเท่านั่นคนทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปหมด ยกเว้นตัวเจ้าปัญหาที่หัวดื้อไม่ยอมฟังคำเตือนกำลังสงสัยว่าตาแก่ตรงห้านี้เป็นใครแล้วทำไมต้องมองมาที่เขาคนเดียว แต่ที่รู้คือคนๆนี้ไม่ธรรมดาแน่เพราะแค่ชื่อนักเลงเกือบสิบก็เงียบหมดแล้ว
\" น..นี่ ถ้าผู้เฒ่าว่างี้เรา ควรจะเชื่อนะ \" ชายคนหนึ่งพูดเสียงสั่น
\" ช..ใช่ แล้วก็สายตาของท่านไม่เคยมองคนพลาดเลยนี่ ถ้าท่านว่าเราสู้ไม่ได้ก็ควรถอยนะ \"ชายอีกคนพูดขึ้น หน้าของเขาขาวซีดเหมือนเจอผีไม่มีผิด
แล้วกลุ่มนักเลงก็รีบหนีออกจากหอเหมือนหอมันจะกินพวกเขาทั้งเป็น มิคาเอลเก็บดาบแล้วเดินไปหาชายชรา
\" โห ปู่ทำไงอะ พวกนั้นเผ่นป่าราบเลย \" มิคาเอลถามอย่างตะลึงสุดขีด
\" แหม ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แค่พวกนั้นมันรู้จักข้าดีก็แค่นั้น \" ชายแก่ตอบพลางยิ้ม
\" เหรอครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรผมก็ขอตัวก่อนนะครับ \" มิคาเอลพูดขึ้น แล้วหันตัวกลับเพื่อจะไปขอห้องพัก แต่ไม่ทันไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
\" นี่พ่อหนุ่มขอฉันดูดาบของเธอได้ไหม \" ชายแก่พูดถามขึ้น
\" หา ดาบผมเหรอก็ได้ฮะแต่ปู่คงถือไม่ไหวหรอก \" มิคาเอลพูดพลางชักดาบออกจากฝักแล้วยื่นให้ชายชราดู
\" อืมดาบดีนี่ \"
\" ครับ ขอบคุณที่ชมฮะ \"
\" พ่อหนุ่ม ดาบเนี่ยดาบ คาเมล็อต ใช่มั้ย \" คำพูดของชายชราทำมิคาเอลชะงัก
\" ปู่รู้จักดาบคาเมล็อต \" เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\" ใช่ แต่ไม่ต้องห่วงข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก แค่อยากรู้ว่าทำไมดาบถึงมาอยู่กับเจ้า \" ชายแก่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คู่สนธนาของเขากลับช็อคจนแทบหมดสติ
\" คือเรื่องมันยาวน่ะครับ \" มิคาเอลพยามรวบรวมสติตอบออกไป
\" งั้นจะรังเกียจไหมถ้าจะเล่าให้ฉันฟัง \"
\" ได้ ครับ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ตามผมมาที่ห้องพักละกัน \" มิคาเอลตอบ เขาไม่คิดเลยว่าจะเจอคนที่รู้จักดาบคาเมล็อตอยู่ที่นี่ บางทีคนๆนี้อาจช่วยเขาได้
\" ขโมย! ขโมยจ้า! ขโมย! ช่วยด้วย \" หญิงชราคนหนึ่งตะโกนขึ้นพลางชี้ไปที่ ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนี ในมือของเขาถือถุงใส่เงินที่ฉกได้มาจากหญิงชรา
\" หึ คิดรึจะตาม แจ็คกี้ โจรมือไวคนนี้ทัน \" เจ้าขโมยตะโกนกลับไปหาหญิงชรา แล้วออกตัววิ่งใหม่เขาวิ่งเลี้ยวซ้ายทีขวาทีจนผู้คนที่ไล่จับเขาตามไม่ทัน เขาวิ่งเข้าไปหลบในซอกมืดแห่งหนึ่งที่ไม่มีใครหาเขาพบ พอมั่นใจว่าไม่มีคนเขาก็เทเงินออกจากถุงขึ้นมานั่งนับ
\" ห้าสิบหก... ห้าสิบเจ็ด... ว้าว! มีตั้งห้าสิบเจ็ดคราวแน่น วันนี้เฮ็งจริงๆ \" เจ้าขโมยพูดกับตัวเองพลางยิ้มกว้าง
\" นี่พี่ชายรวยดีนี่ \" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด คนที่ถูกหาว่าเป็น \'พี่ชาย\' สะดุ้งเฮือกก่อนหันไปมองต้นตอของเสียง มีเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้นที่ยืนอยู่ ทำให้เจ้าขโมยสบายใจลง เด็กตัวแค่นี้จะทำอะไรได้ เขาคิดในใจ
\" มียายแก่คนหนึ่งโดนขโมยเงินไป ขอเงินทั้งหมดของพี่ชายไปคืนเธอได้มั้ยอะ \"
\" โธ่ น้องชายทำพี่ตกใจหมด น้องจะมาเอาเงินนี่คืนใช่มั้ย \" เจ้าขโมยว่าพลางโยนถุงเงินขึ้นลงเล่นในมือเชิงท้าทาย
\" ใช่ แล้วถ้าไม่ให้มาดีๆก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ \" เด็กหมุ่มตอบกลับ
\" นายมาเตือนฉันเหรอน่าคำสิ้นดี งั้น... \" เจ้าขโมยขวักมีดออกมาจากกระเป๋า แต่เด็กหนุ่มก็ยังตีหน้าเฉยอยู่
\" ขอลองดูหน่อยว่าจะแน่แค่ไหน! \" พูดจบเขาก็วิ่งเข้าไปหมายปลิดชีพ แต่เป้าหมายของเขาก็หลบความเร็วระดับที่แทบจะมองด้วยตาปล่าวไม่ทัน เจ้าขโมยอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะรวบรวมสติใช้มีดของเขาแทงให้โดนแต่ก็พลาดตลอด เด็กหนุ่มหลบไปมาก่อนจะหยุดอยู่กับที่แล้วแลบลิ้นดึงหูเป็นเชิงล้อเลียน
\" ผมถือว่าผมเตือนแล้วนะ \" เด็กหนุ่มพูดขึ้น เขาดึงดาบออกจากฝักตั้งท่าเตรียมพร้อม และแล้ว
เคร้ง! เด็กหนุ่มพุ่งผ่านเจ้าขโมยไป ดาบของเขาสามารถตัดมีดออกเป็นสองท่อนอย่างง่ายดายได้อย่างง่ายดาย เจ้าหัวขโมยได้แต่อ้าปากค้างเหมือนสติของเขาแอบหนีไปพักร้อนยาวที่ไหนสักแห่ง ก่อนจะฟุบหมดสติลงไป
\" สำเร็จ!... \" เด็กหนุ่มร้องด้วยความดีใจแล้วเก็บดาบเข้าฝัก
\" หมู่บ้านนี้ต้องการตัวเจ้านี่อยู่ด้วย พอส่งให้พวกตำรวจแล้วก็ไปรับเงินรางวัลเท่านี้ก็มีเงินใต่อแล้ว \" เขาพูดพลางลากร่างไร้สติของเจ้าขโมยไป
\" เอ้านี่เงินรางวัลนำจับหนึ่งร้อยคราว \" ตำรวจร่างอ้วนคนหนึ่งพูดขึ้นพลางส่งถุงเงินมาให้
\" ขอชื่อเธอไว้ด้วยนะ \"
\" เอ๋ เอาชื่อผมไปทำไมอะ \" เด็กหนุ่มถามกลับ
\" ก็เธอจับขโมยที่คนทั้งหมู่บ้านจับยังไม่ได้ ก็เลยอยากขอชื่อไว้ว่าได้ทำคุณประโยชน์ให้หมู่บ้านหนะ\"
\" งั้นก็ได้ครับ ผมชื่อ มิคาเอล ทรอส \" เขาตอบ
ลมยามเย็นได้โบกพัดผมสีเหลืองทองของเด็กชายวัยสิบเจ็ดปลิวสไวไปเรื่อย เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะมีที่พักเพียงสองแห่งเท่านั้นที่แรกไม่มีที่พักเหลือให้เลย เขาจึงต้องจำใจไปที่อีกแห่ง
\" จะมีที่พักก็อีกแห่งหละครับ... \" พนักงานคนหนึ่งกล่าว
\" อยู่ท้ายหมู่บ้านแต่ผมว่าอย่าไปเลยที่นั่นมีแต่พวกนักเลงหัวไม้ทั้งนั้น \"
ก็แล้วจะทำไม ถ้าพวกนั้นอยากลองดีก็เข้ามาได้เลย
มิคาเอลคิดไปเดินไปจนเขามาหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง มันเป็นหอสูงประมาณสามชั้น ด้านหน้ามีป้ายเขียนไว้ว่า \' หอพักอัศวิน \' แต่ถูกระบายด้วยสีจนแทบอ่านไม่ออก
\" เอ้าลองมันดูก็ไม่มีที่ให้ซุกหัวนอนแล้วนิ \" เขาพูดกับตัวเองก่อนพลักบานประตูให้เปิดออก ก้าวแรกที่เขาเข้ามาบรรยากาศตรึงเคลียดก็แพร่ไปทั่ว มีสายตานับสิบจ้องมองมาที่เขาจนเขาเองยังรู้สึกเสียวสันหลังวาบไปด้วย
\" เฮ้ย! มีปลามาให้เจี๊ยะด้วยว่ะ \" ชายร่างยักษ์คนหนึ่งตะโกนบอกพรรคพวกของเขา
\" แหม ท่าทางกระเป๋าหนักเสียด้วยลนหาที่แท้ๆ \" ชายอีกคนกล่าวด้วยท่าทีเชิงดูถูก แต่มิคาเอลไม่สนใจ เขาเดินไปที่โต๊ะบริการ
ด้วยท่าทีเฉย
\" ขอพักห้องหนึ่งเอาที่เงียบๆหน่อย \" พอเขาพูดจบก็มีมือหนึ่งจับหมับที่ไหล่ของเขาไว้ มิคาเอลหันไปดูก็พบว่าเป็นชายร่างยักษ์ที่ตะโกนขึ้นเมื่อเขาเข้ามา
\" นี่หนูน้อย ถ้าหนูจ่ายพี่มาทั้งหมดที่หนูมีพี่รับรองว่าหนูจะออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย \" เขากล่าวด้วยใบหน้าดูถูก
\" นายนั่นแหละ ถ้าไม่ปล่อยไหล่ฉันหละก็ นายได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ \" \'หนูน้อย\'ตอบกลับด้วยท่าทีเรียบเฉย
\" หึ ปากดีนักนะแก! \" ชายร่างยักษ์ตะคอก แล้วใช้กำปั้นของเขาต่อยหน้าเข้าที่หน้าของมิคาเอลจนร่างกระเด็นออกไป
\" ฮ่า!... ฮ่า!... เป็นไงที่แท้ก็ดีแต่ปาก \" ชายร่างยักษ์หัวเราะดังลั่น คนอื่นๆในนั้นก็พากันหัวเราะตามไปด้วย
\" หนอย... แกนะแก พูดดีๆแล้วนะโว้ย! \" พูดจบมิคาเอลก็พุ่งตัวกลับไปต่อยชายร่างยักษ์คืนบ้าง ร่างของเขาลอยทะลุบานหน้าต่างออกไปแล้วหมดสติในทันที ก่อนจะรู้ตัวว่าคิดผิดมหันต์เพราะคนอื่นๆในร้านต่างจ้องมองเขาด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ
ซวย ก็เจ้าบ้านั่นมาหาเรื่องก่อนนี่หว่า เลยเผลอเอาคืนไปซะแรงเชียว
มิคาเอลกลืนน้ำลายเอื๊อกก่อนจะทำใจดีสู้เสือ
\" แหม พื้นตรงนี้มันลื่นจังเลยนะ แหะๆ ผลักนิดเดียวกระเด็นไปเลย \" เขาตอบกลับและยิ้มเจื่อนๆ
\" เฮ้ย! แกเล่นเพื่อนเราเรอะ \" ชายคนหนึ่งพูดพลางชักมีดขึ้นมา
\" เจี๋ยนมันเลยพวกเรา \" ชายอีกคนพูดขึ้นแล้วชักมีดออกมาอีกคน ก่อนคนอื่นๆจะขวักอาวุตตัวเองออกมาบ้าง
โธ่ว้อย! รู้งี้เชื่อพนักงานนั่นดีกว่า
มิคาเอลคิดพยามมองหาทางออกแต่ก็พบว่าทางออกถูกปิดหมด ในเมื่อเป็นอย่างนี้เขาจึงดึงดาบออกจากฝักตั้งท่าพร้อมจะลุยทุกเมื่อหมายจะสั่งสอนนักเลงทั้งหมด แต่หารู้ไม่ว่าดาบของเขาไปสะดุดตาของใครหนึ่งเขา
ดาบเล่มนั้น!
\" พวกเราลุยมัน! \" ชายคนหนึ่งพูด ก่อนที่ทุกคนในร้านจะพุ่งไปหามิคาเอล
\" หยุดก่อน! \" เสียงหนึ่งดังขึ้น มันดังมากจนทุกคนหยุดกันหมด แต่เมื่อทุกคนหันกลับไปมองกับเป็นแค่ชายชราคนหนึ่งเท่านั้น
\" พวกเจ้าเอาชนะเด็กคนนี้ไม่ได้หรอก \" ชายแก่พูด
\" หนอย! แก! แก่แล้วไม่... \" ยังไม่ทันที่จะพูดจบเสียงอีกเสียงก็ขัดขึ้น
\" ช้าก่อน! นั่นมันผู้เฒ่า วิลล์ นี่นา \" พอได้ยินชื่อเท่านั่นคนทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปหมด ยกเว้นตัวเจ้าปัญหาที่หัวดื้อไม่ยอมฟังคำเตือนกำลังสงสัยว่าตาแก่ตรงห้านี้เป็นใครแล้วทำไมต้องมองมาที่เขาคนเดียว แต่ที่รู้คือคนๆนี้ไม่ธรรมดาแน่เพราะแค่ชื่อนักเลงเกือบสิบก็เงียบหมดแล้ว
\" น..นี่ ถ้าผู้เฒ่าว่างี้เรา ควรจะเชื่อนะ \" ชายคนหนึ่งพูดเสียงสั่น
\" ช..ใช่ แล้วก็สายตาของท่านไม่เคยมองคนพลาดเลยนี่ ถ้าท่านว่าเราสู้ไม่ได้ก็ควรถอยนะ \"ชายอีกคนพูดขึ้น หน้าของเขาขาวซีดเหมือนเจอผีไม่มีผิด
แล้วกลุ่มนักเลงก็รีบหนีออกจากหอเหมือนหอมันจะกินพวกเขาทั้งเป็น มิคาเอลเก็บดาบแล้วเดินไปหาชายชรา
\" โห ปู่ทำไงอะ พวกนั้นเผ่นป่าราบเลย \" มิคาเอลถามอย่างตะลึงสุดขีด
\" แหม ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แค่พวกนั้นมันรู้จักข้าดีก็แค่นั้น \" ชายแก่ตอบพลางยิ้ม
\" เหรอครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรผมก็ขอตัวก่อนนะครับ \" มิคาเอลพูดขึ้น แล้วหันตัวกลับเพื่อจะไปขอห้องพัก แต่ไม่ทันไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
\" นี่พ่อหนุ่มขอฉันดูดาบของเธอได้ไหม \" ชายแก่พูดถามขึ้น
\" หา ดาบผมเหรอก็ได้ฮะแต่ปู่คงถือไม่ไหวหรอก \" มิคาเอลพูดพลางชักดาบออกจากฝักแล้วยื่นให้ชายชราดู
\" อืมดาบดีนี่ \"
\" ครับ ขอบคุณที่ชมฮะ \"
\" พ่อหนุ่ม ดาบเนี่ยดาบ คาเมล็อต ใช่มั้ย \" คำพูดของชายชราทำมิคาเอลชะงัก
\" ปู่รู้จักดาบคาเมล็อต \" เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\" ใช่ แต่ไม่ต้องห่วงข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก แค่อยากรู้ว่าทำไมดาบถึงมาอยู่กับเจ้า \" ชายแก่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คู่สนธนาของเขากลับช็อคจนแทบหมดสติ
\" คือเรื่องมันยาวน่ะครับ \" มิคาเอลพยามรวบรวมสติตอบออกไป
\" งั้นจะรังเกียจไหมถ้าจะเล่าให้ฉันฟัง \"
\" ได้ ครับ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ตามผมมาที่ห้องพักละกัน \" มิคาเอลตอบ เขาไม่คิดเลยว่าจะเจอคนที่รู้จักดาบคาเมล็อตอยู่ที่นี่ บางทีคนๆนี้อาจช่วยเขาได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น