ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1
\"นี่จะนอนไปถึงเมื่อไหร่\"เสียงชายวัยชราตะโกนเรียกเด็กชายที่นอนอยู่หลังรถกระบะดังขึ้น เด็กชายก็ตื่นขึ้นมาในทันทีเขาหาววอดหนึ่งแล้วขยี้ตาอย่างแรงเพื่อให้ตัวเองตื่น
\"ถึงแล้วเหรอปู่\"เขาชะโงกหน้าไปถามชายที่กำลังขับรถ
\"ยังหรอกแต่จวนจะถึงแล้ว\"ชายชราตอบกลับ เขามองผ่านกระจกข้างแล้วตะโกนเรียกอีกครั้ง\"ชูยะ เอ็งรีบกลับมานั่งที่ได้แล้ว\"
\"ครับ\"ชูยะตอบกลับเสียงเอื่อย เสร็จแล้วก็กำมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันโดยชูนิ้วชี้ขึ้น\"คาถาหายตัว\"
ในทันทีร่างของเขาก็หายไปจากหลังกระบะรถไปโผล่ที่นั่งหน้าคนขับ แต่แล้วสิ่งที่เขาได้กลับมาคือมะเหงกลูกหนึ่งจายชายชรา เด็กชายร้องโอยขึ้นในทันที
\"เจ้าบ้าเอ๊ยจะต้องให้บอกกี่ทีว่าห้ามใช้คาถาต่อหน้าคนเค้า\"ชายชราตะคอกอย่างไม่สนใจเด็กชายที่เอามือกุมหัวอยู่
\"โถ่ปู่ไม่เห็นเป็นไรเลยแถวนี้มันไม่มีคนสักหน่อย โอ๊ย!\"มะเหงกอีกลูกพุ่งเข้าซ้ำแผลเดิมที่ยังไม่หายเจ็บ ชูยะแทบจะลงไปดิ้นกองกับพื้น
\"จะมีคนหรือไม่ก็ห้ามใช้ถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะว่าไง\"ชายชราตวาดลั่นแล้วหันกลับไปขับรถต่อ ชูยะได้แต่นึกบ่นภายในใจแล้วเบนหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ
ไม่ยุติธรรมเลยที่เขาไม่สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้ตามปกติเพียงเพราะเป็นนินจา แล้ววันนี้ปู่ของเขา นานะฮาระ เซยะ จะพาเขาไปเข้าเรียนเพื่อเป็นนินจาเต็มตัว
สักพักรถก็หยุดลง ปู่ของเขาเดินลงมาจากรถก่อนสังเกตุไปรอบๆ\"ชูยะแบกกระเป๋าลงมาได้แล้ว\"
ชูยะทำตามอย่างว่าง่ายเขาแบกกระเป๋าเดินทางใบโตแล้วเปิดประตูลงมาจากรถ\"ที่นี่แน่เหรอปู่\"หลังจากสังเกตุเขาก็ถามขึ้น ภายในบริเวณนั้นเป็นพื้นที่โล่งติดกับทะเล ที่หาดทรายมีเต็นท์ขนาดใหญ่อยู่สี่เต็นท์มีผู้คนอุ่นหนาฝาคั่งกำลังลงสมัครเรียนให้ลูกของตน ชายชรารีบจูงมือชูยะเดินลงไปที่ชายหาดเข้าไปในเต็นท์
ภายในเต็นท์ค่อนค้างอบอ้าว
\"แกรออยู่ที่นี่ก่อน\"แล้วชายชราก็ตรงไปที่โต๊ะ บนโต๊ะมีป้ายเขียนว่ารับสมัครสอบ ชายชราพูดคุยกับคนที่โต๊ะสักพักแล้วเดินกลับมา\"แกเตรียมตัวให้พร้อมไว้อีกชั่วโมงนึงจะเริ่มสอบ\"
\"ปู่ถามอย่างดิ ทั้งที่นินจาต้องปกปิดตัวเองไม่ให้ใครนอกจากพวกเดียวกันรู้แต่ทำไมทำซะเด่นเป็นสง่าเลยล่ะเนีย\"
\"ปัดโธ่เว้ย แกโง่รึปล่าวเขาใช้คาถาพลางตัวอยู่ใครเค้าจะไปทำโดยไม่คิดหน้าหลังกันเล่า\"ชายชราตอบทำท่าจะปล่อยมะเหงก แต่แล้วเสียงทั้งหมดก็เงียบลง ชายชราเหลียวกลับไปมองด้านหลัง
ชายในชุดสูงศักดิ์พร้อมข้าทาสบริวารเดินเข้ามาภายในเต็นท์ ข้างตัวเขามีเด็กขายผมสีม่วงเดินติดมา ใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้ว่ามีสายตานับร้อยจ้องมองอยู่ ชายคนแรกเดินเข้าไปที่โต๊ะรับสมัคร แล้วยังไม่ทันเอ่ยปากพูดคนรับสมัครก็รีบกรอกใบสมัครให้อย่างลุกลี้ลุกลน
ชูยะมองท่าทีประหลาดของคนตรงหน้าอย่างงงๆ\"ปู่เกิดอะไรขึ้นเหรอ\"
\"คนตระกูลโคโซยะมะน่ะ สงสัยคงพาลูกมาสมัครสอบ\"แล้วถึงกับเหงื่อเริ่มทรึมเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
\"งั้นผมจะไปทักทายลูกเขาหน่อยนะ\"คำตอบยังไม่ทันหลุดออกจากปาก ชูยะก็พุ่งพรวดออกไปหน้าเด็กชายผมม่วง
\"หวัดดี ฉันชื่อนานะฮาระ ชูยะนายชื่ออะไร\"คู่สนธนาของเขามองกลับมาอย่างพินิจ
\"โคโซยะมะ มาซาโตะ\"คำตอบเรียบเฉยที่ทำให้คนฟังเริ่มฉุนนิดๆ
\"แล้วนายมาจากที่ไหนล่ะ\"
\"ฉันไม่จำเป็นต้องญาติดีกับนาย\"คำพูดเดียวที่ทำให้คนฟังอารมณ์ขาดผึง ก่อนจะมีมือหนึ่งมากระชากคอเสื้อออกไป
\"แหม๋ ต้องขอโทษแทนหลานชายผมด้วนนะครับ\"ว่าเสร็จชายชราก็ลากชูยะออกไปนอกเต็นท์แล้วเริ่มสวด\"แกบ้ารึปล่าวอยากตายนักรึไง\"
\"ปู่พูดเรื่องอะไรใครจะตาย\"เท่านั้นเองมะเหงกลูกใหญ่ก็พุ่งปราดเข้ามาใส่กบาล
\"รู้มั้ยตระกูลโคโซยะมะน่ะถ้าเค้าไม่ต้องการรู้จักใครแล้วคนคนนั้นไปเสนอหน้าใส่ถือว่าสะเออะ\"ชายชราพูดพลางลูบมือบรรเทาความเจ็บ\"เอาเถอะยังไงก็เรื่องของแก นี่ฉันมีอะไรจะให้\"
ชายชราพูดแล้วยื่นห่อผ้าสีขาวส่งให้ ชูยะรับมาแล้วแกะดู ข้างในมีมีดสั้นคู่หนึ่งตัวมีดสีดำสนิท ความมันวาวสะท้อนกับแสงอาทิตย์อย่างสวยงาม
\"ปู่จะให้มีดนี้กับผมเหรอ\"ชูยะถามอย่างงๆ
\"อือ เดี๋ยวแกก็จะรู้ว่าทำไม\"
สักพักเด็กนักเรียนทั้งหมดก็มารวมตัวกันเพื่อฟังวิธีการสอบ ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก้าวมาข้างหน้าแล้วประกาศ
\"ทุกคนฟังทางนี้ การสอบในปีนี้เป็นการสอบปฏิบัติ โดยวิธีการสอบคือ เราจะซ่อนธงค์ไว้ในป่าทางซ้ายมือให้ผู้เข้าสอบทุกคนนำธงค์กลับมาให้ได้มีเวลาจำกัดคือ หนึ่งชั่วโมง แล้วขอบอกไว้ก่อนเลยภายในป่ามีอันตรายเตรียมไว้อยู่เราจะไม่รับผิดชอบถ้ามีผู้ใดเสียชีวิต ถ้าไม่มั่นใจก็ขอให้ถอนตัว\"
\"และอีกอย่างหนึ่งผู้เข้าสอบสามารถขัดขวางผู้เข้าสอบรายอื่นได้ ระหว่างสอบใครที่คิดว่าไม่ไหวแล้วก็สามารถถอนตัวได้มีใครมีปัญหามั้ย\"
เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มมีผู้เดินกลับไปหาผู้ปกครอง จนมั่นใจว่าไม่มีผู้ถอนตัวอีกชายร่างใหญ่ผยักหน้าเป็นเชิงแล้วเดินนำผู้เข้าสอบที่เหลือไปทางป่า\"ขอให้ทุคนโชคดีในการสอบเมื่อครบหนึ่งชั่วโมงเราจะเป่าแตรขึ้นเป็นสัญญาณ\"
\"การสอบเริ่มได้!\"
สิ้นเสียงผู้เข้าสอบทุกคนรวมทั้งชูยะเองก็วิ่งเข้าป่าไปภายในป่ามืดและชื้น ความเงียบทำลายความกล้าที่เตรียมมาทั้งหมด ชูยะหลีกห่างออกมาคนเดียว
มองสังเกตุพื้นที่รอบข้างก็ไม่พบอะไร เขาหยุดณที่โล่งแห่งหนึ่ง
\"คิดดูนะ ถ้าฉันเป็นธงค์ฉันจะอยู่ที่ไหน\"พูดแล้วมองไปรอบข้าง ทันใดก็รู้สึกถึงสิ่งบางอย่างที่ใกล้เข้ามา เขาหลบวูบก่อนจะโดนจู่โจม
เสือโคร่งตัวใหญ่เท่ารถตัวหนึ่งคำรามขึ้น ชูยะมองอย่างตื่นตะลึงจะก้าวขาหนีก็ก้าวไม่ออกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสะกดเขาไว้ไม่ให้หนี ขยับมือลงไปคว้ามีดที่ปู่ให้มา
\"เสือบ้าอะไรตัวขนาดเนี่ย\"พูดพลางขว้างมีดออกไปข้างหน้า เหมือนจะรู้ตัวเสือโคร่งกระโดดหลบอย่างรู้ทัน ทันทีที่เสือโคร่งกระโดดหลบ ชูยะก็สามารถขยับตัวได้อีกครั้งเขารีบวิ่งไปหยิบมีดที่ปากลับแล้ววิ่งหนีเข้าป่าไป สเอโคร่งรีบไล่ตามไปไม่ช้าก็ตามทัน มันเขาไปขวางชูยะไว้แล้วเผยกรงเล็บเข้าตะปบ ชูยะหลบวูบแต่ก็หนีไม่ทันโดนเชี่ยวเข้าที่ขาขวา เขารีบก้มลงไปกุมขาไว้ลอยแผลไม่ลึกมากแต่ก็เจ็บพอควร
\"เจ้าบ้าเจ็บนะโว้ย\"ตะโกนแล้วกำมีดในมือแน่น
วิ่งเข้าไปปะทะ ใช้มีดพุ่งเข้าไปหมายปลิดชีพแต่เจ้าเสือก็คาบมีดของเขาไว้ ชูยะพยามดึงออกแต่ก็ไม่หลุดจึงใช้มีดอีกอันปักเข้าที่คอ เสือโคร่งรีบปล่อยมีดแล้วหลบวูบ มันมองมาที่เขาอีกครั้งเขารู้สึกว่าร่างกายไม่ขยับตามคำสั่ง เสือโคร่งตั้งท่าพร้อมเผยเล็บออกแล้วกระโจนเข้าใส่เขา
เลือดสีแดงหยดลงพื้นเป็นแนว ร่างใหญ่สีเหลืองลายดำก็ล้มลงแน่นิ่งกับพื้นชุยะหายใจหอบหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ร่างของเด็กหญิงโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ในมือถือมีดอีกด้ามเผื่อเสือจะฟื้น พอมั่นใจก็เข้าไปเก็บมีดขึ้นมา
\"นายไม่เป็นไรนะ\"เธอถาม ชูยะรวบรวมสติแล้วส่ายหน้า เธอยื่นมือมาฉุดเขาให้ลุกขึ้น \"ฉัน โฮจิเมะ มานะ\"
\"เราชื่อนานะฮาระ ชูยะ\"พูดพลางปัดฝุ่นที่เสื้อ\"แหม๋ ต้องขอบใจจริง เมื่อกี้แทบแย่พอจะรู้มั้ยมันตัวอะไร\"
\"นั่นน่ะ มาคิโนะ เป็นเสือลงคาถาไว้ตัวจะใหญ่แล้วถ้าจ้องมันเกินสิบวิร่างกายจะขยับไม่ได้\"มานะตอบเขา เธอเสยผมสีทองขึ้นแล้วก้มลงดูแผลของชูยะ\"นายน่ะนั่งลงแล้วยื่นขามาสิ\"
ชูยะฟังงงแต่ทำตามอย่างว่าง่าย มานะดึงห่อคัมภีย์ออกจากกระเป๋า เธอกางออกปิดไว้ที่แผล ประกบมือชูนิ้วชี้แล้ววางมือทั้งสองลงที่แผลอีก
\"คาถาฟื้นกาย!\"แสงสีฟ้าสว่างเป็นทาง ตัวอักษรในคัมภีย์ค่อยซึมหายไปจนหมด แล้วทั้งหมดก็หยุดลง มานะดึงกระดาษออก แผลของเขาหายไปแล้ว ความเจ็บก็ไม่มี ชูยะอ้าปากค้างมองเธอด้วยท่าทางตะลึง
\"อะไรกันแค่นี้ก็ไม่เคยเห็นเหรอ\"
ลมเย็นโชยพัดผ่าน แต่แฝงไปด้วยกลิ่นคาวเลือด บุรุษผมม่วงเดินไปมาระหว่างต้นไม้สามต้น ทันใดบุรุษอีกร่างก็โผล่พรวดเข้ามา
มาซาโตะชักมีดออกจากกระเป๋าเข้าปะทะ บุรุษคนนั้นถอยออกมาประกบมือเข้าหากัน มาซาโตะถอยมา
\"ถึงแล้วเหรอปู่\"เขาชะโงกหน้าไปถามชายที่กำลังขับรถ
\"ยังหรอกแต่จวนจะถึงแล้ว\"ชายชราตอบกลับ เขามองผ่านกระจกข้างแล้วตะโกนเรียกอีกครั้ง\"ชูยะ เอ็งรีบกลับมานั่งที่ได้แล้ว\"
\"ครับ\"ชูยะตอบกลับเสียงเอื่อย เสร็จแล้วก็กำมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันโดยชูนิ้วชี้ขึ้น\"คาถาหายตัว\"
ในทันทีร่างของเขาก็หายไปจากหลังกระบะรถไปโผล่ที่นั่งหน้าคนขับ แต่แล้วสิ่งที่เขาได้กลับมาคือมะเหงกลูกหนึ่งจายชายชรา เด็กชายร้องโอยขึ้นในทันที
\"เจ้าบ้าเอ๊ยจะต้องให้บอกกี่ทีว่าห้ามใช้คาถาต่อหน้าคนเค้า\"ชายชราตะคอกอย่างไม่สนใจเด็กชายที่เอามือกุมหัวอยู่
\"โถ่ปู่ไม่เห็นเป็นไรเลยแถวนี้มันไม่มีคนสักหน่อย โอ๊ย!\"มะเหงกอีกลูกพุ่งเข้าซ้ำแผลเดิมที่ยังไม่หายเจ็บ ชูยะแทบจะลงไปดิ้นกองกับพื้น
\"จะมีคนหรือไม่ก็ห้ามใช้ถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะว่าไง\"ชายชราตวาดลั่นแล้วหันกลับไปขับรถต่อ ชูยะได้แต่นึกบ่นภายในใจแล้วเบนหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ
ไม่ยุติธรรมเลยที่เขาไม่สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้ตามปกติเพียงเพราะเป็นนินจา แล้ววันนี้ปู่ของเขา นานะฮาระ เซยะ จะพาเขาไปเข้าเรียนเพื่อเป็นนินจาเต็มตัว
สักพักรถก็หยุดลง ปู่ของเขาเดินลงมาจากรถก่อนสังเกตุไปรอบๆ\"ชูยะแบกกระเป๋าลงมาได้แล้ว\"
ชูยะทำตามอย่างว่าง่ายเขาแบกกระเป๋าเดินทางใบโตแล้วเปิดประตูลงมาจากรถ\"ที่นี่แน่เหรอปู่\"หลังจากสังเกตุเขาก็ถามขึ้น ภายในบริเวณนั้นเป็นพื้นที่โล่งติดกับทะเล ที่หาดทรายมีเต็นท์ขนาดใหญ่อยู่สี่เต็นท์มีผู้คนอุ่นหนาฝาคั่งกำลังลงสมัครเรียนให้ลูกของตน ชายชรารีบจูงมือชูยะเดินลงไปที่ชายหาดเข้าไปในเต็นท์
ภายในเต็นท์ค่อนค้างอบอ้าว
\"แกรออยู่ที่นี่ก่อน\"แล้วชายชราก็ตรงไปที่โต๊ะ บนโต๊ะมีป้ายเขียนว่ารับสมัครสอบ ชายชราพูดคุยกับคนที่โต๊ะสักพักแล้วเดินกลับมา\"แกเตรียมตัวให้พร้อมไว้อีกชั่วโมงนึงจะเริ่มสอบ\"
\"ปู่ถามอย่างดิ ทั้งที่นินจาต้องปกปิดตัวเองไม่ให้ใครนอกจากพวกเดียวกันรู้แต่ทำไมทำซะเด่นเป็นสง่าเลยล่ะเนีย\"
\"ปัดโธ่เว้ย แกโง่รึปล่าวเขาใช้คาถาพลางตัวอยู่ใครเค้าจะไปทำโดยไม่คิดหน้าหลังกันเล่า\"ชายชราตอบทำท่าจะปล่อยมะเหงก แต่แล้วเสียงทั้งหมดก็เงียบลง ชายชราเหลียวกลับไปมองด้านหลัง
ชายในชุดสูงศักดิ์พร้อมข้าทาสบริวารเดินเข้ามาภายในเต็นท์ ข้างตัวเขามีเด็กขายผมสีม่วงเดินติดมา ใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้ว่ามีสายตานับร้อยจ้องมองอยู่ ชายคนแรกเดินเข้าไปที่โต๊ะรับสมัคร แล้วยังไม่ทันเอ่ยปากพูดคนรับสมัครก็รีบกรอกใบสมัครให้อย่างลุกลี้ลุกลน
ชูยะมองท่าทีประหลาดของคนตรงหน้าอย่างงงๆ\"ปู่เกิดอะไรขึ้นเหรอ\"
\"คนตระกูลโคโซยะมะน่ะ สงสัยคงพาลูกมาสมัครสอบ\"แล้วถึงกับเหงื่อเริ่มทรึมเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
\"งั้นผมจะไปทักทายลูกเขาหน่อยนะ\"คำตอบยังไม่ทันหลุดออกจากปาก ชูยะก็พุ่งพรวดออกไปหน้าเด็กชายผมม่วง
\"หวัดดี ฉันชื่อนานะฮาระ ชูยะนายชื่ออะไร\"คู่สนธนาของเขามองกลับมาอย่างพินิจ
\"โคโซยะมะ มาซาโตะ\"คำตอบเรียบเฉยที่ทำให้คนฟังเริ่มฉุนนิดๆ
\"แล้วนายมาจากที่ไหนล่ะ\"
\"ฉันไม่จำเป็นต้องญาติดีกับนาย\"คำพูดเดียวที่ทำให้คนฟังอารมณ์ขาดผึง ก่อนจะมีมือหนึ่งมากระชากคอเสื้อออกไป
\"แหม๋ ต้องขอโทษแทนหลานชายผมด้วนนะครับ\"ว่าเสร็จชายชราก็ลากชูยะออกไปนอกเต็นท์แล้วเริ่มสวด\"แกบ้ารึปล่าวอยากตายนักรึไง\"
\"ปู่พูดเรื่องอะไรใครจะตาย\"เท่านั้นเองมะเหงกลูกใหญ่ก็พุ่งปราดเข้ามาใส่กบาล
\"รู้มั้ยตระกูลโคโซยะมะน่ะถ้าเค้าไม่ต้องการรู้จักใครแล้วคนคนนั้นไปเสนอหน้าใส่ถือว่าสะเออะ\"ชายชราพูดพลางลูบมือบรรเทาความเจ็บ\"เอาเถอะยังไงก็เรื่องของแก นี่ฉันมีอะไรจะให้\"
ชายชราพูดแล้วยื่นห่อผ้าสีขาวส่งให้ ชูยะรับมาแล้วแกะดู ข้างในมีมีดสั้นคู่หนึ่งตัวมีดสีดำสนิท ความมันวาวสะท้อนกับแสงอาทิตย์อย่างสวยงาม
\"ปู่จะให้มีดนี้กับผมเหรอ\"ชูยะถามอย่างงๆ
\"อือ เดี๋ยวแกก็จะรู้ว่าทำไม\"
สักพักเด็กนักเรียนทั้งหมดก็มารวมตัวกันเพื่อฟังวิธีการสอบ ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก้าวมาข้างหน้าแล้วประกาศ
\"ทุกคนฟังทางนี้ การสอบในปีนี้เป็นการสอบปฏิบัติ โดยวิธีการสอบคือ เราจะซ่อนธงค์ไว้ในป่าทางซ้ายมือให้ผู้เข้าสอบทุกคนนำธงค์กลับมาให้ได้มีเวลาจำกัดคือ หนึ่งชั่วโมง แล้วขอบอกไว้ก่อนเลยภายในป่ามีอันตรายเตรียมไว้อยู่เราจะไม่รับผิดชอบถ้ามีผู้ใดเสียชีวิต ถ้าไม่มั่นใจก็ขอให้ถอนตัว\"
\"และอีกอย่างหนึ่งผู้เข้าสอบสามารถขัดขวางผู้เข้าสอบรายอื่นได้ ระหว่างสอบใครที่คิดว่าไม่ไหวแล้วก็สามารถถอนตัวได้มีใครมีปัญหามั้ย\"
เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มมีผู้เดินกลับไปหาผู้ปกครอง จนมั่นใจว่าไม่มีผู้ถอนตัวอีกชายร่างใหญ่ผยักหน้าเป็นเชิงแล้วเดินนำผู้เข้าสอบที่เหลือไปทางป่า\"ขอให้ทุคนโชคดีในการสอบเมื่อครบหนึ่งชั่วโมงเราจะเป่าแตรขึ้นเป็นสัญญาณ\"
\"การสอบเริ่มได้!\"
สิ้นเสียงผู้เข้าสอบทุกคนรวมทั้งชูยะเองก็วิ่งเข้าป่าไปภายในป่ามืดและชื้น ความเงียบทำลายความกล้าที่เตรียมมาทั้งหมด ชูยะหลีกห่างออกมาคนเดียว
มองสังเกตุพื้นที่รอบข้างก็ไม่พบอะไร เขาหยุดณที่โล่งแห่งหนึ่ง
\"คิดดูนะ ถ้าฉันเป็นธงค์ฉันจะอยู่ที่ไหน\"พูดแล้วมองไปรอบข้าง ทันใดก็รู้สึกถึงสิ่งบางอย่างที่ใกล้เข้ามา เขาหลบวูบก่อนจะโดนจู่โจม
เสือโคร่งตัวใหญ่เท่ารถตัวหนึ่งคำรามขึ้น ชูยะมองอย่างตื่นตะลึงจะก้าวขาหนีก็ก้าวไม่ออกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสะกดเขาไว้ไม่ให้หนี ขยับมือลงไปคว้ามีดที่ปู่ให้มา
\"เสือบ้าอะไรตัวขนาดเนี่ย\"พูดพลางขว้างมีดออกไปข้างหน้า เหมือนจะรู้ตัวเสือโคร่งกระโดดหลบอย่างรู้ทัน ทันทีที่เสือโคร่งกระโดดหลบ ชูยะก็สามารถขยับตัวได้อีกครั้งเขารีบวิ่งไปหยิบมีดที่ปากลับแล้ววิ่งหนีเข้าป่าไป สเอโคร่งรีบไล่ตามไปไม่ช้าก็ตามทัน มันเขาไปขวางชูยะไว้แล้วเผยกรงเล็บเข้าตะปบ ชูยะหลบวูบแต่ก็หนีไม่ทันโดนเชี่ยวเข้าที่ขาขวา เขารีบก้มลงไปกุมขาไว้ลอยแผลไม่ลึกมากแต่ก็เจ็บพอควร
\"เจ้าบ้าเจ็บนะโว้ย\"ตะโกนแล้วกำมีดในมือแน่น
วิ่งเข้าไปปะทะ ใช้มีดพุ่งเข้าไปหมายปลิดชีพแต่เจ้าเสือก็คาบมีดของเขาไว้ ชูยะพยามดึงออกแต่ก็ไม่หลุดจึงใช้มีดอีกอันปักเข้าที่คอ เสือโคร่งรีบปล่อยมีดแล้วหลบวูบ มันมองมาที่เขาอีกครั้งเขารู้สึกว่าร่างกายไม่ขยับตามคำสั่ง เสือโคร่งตั้งท่าพร้อมเผยเล็บออกแล้วกระโจนเข้าใส่เขา
เลือดสีแดงหยดลงพื้นเป็นแนว ร่างใหญ่สีเหลืองลายดำก็ล้มลงแน่นิ่งกับพื้นชุยะหายใจหอบหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ร่างของเด็กหญิงโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ในมือถือมีดอีกด้ามเผื่อเสือจะฟื้น พอมั่นใจก็เข้าไปเก็บมีดขึ้นมา
\"นายไม่เป็นไรนะ\"เธอถาม ชูยะรวบรวมสติแล้วส่ายหน้า เธอยื่นมือมาฉุดเขาให้ลุกขึ้น \"ฉัน โฮจิเมะ มานะ\"
\"เราชื่อนานะฮาระ ชูยะ\"พูดพลางปัดฝุ่นที่เสื้อ\"แหม๋ ต้องขอบใจจริง เมื่อกี้แทบแย่พอจะรู้มั้ยมันตัวอะไร\"
\"นั่นน่ะ มาคิโนะ เป็นเสือลงคาถาไว้ตัวจะใหญ่แล้วถ้าจ้องมันเกินสิบวิร่างกายจะขยับไม่ได้\"มานะตอบเขา เธอเสยผมสีทองขึ้นแล้วก้มลงดูแผลของชูยะ\"นายน่ะนั่งลงแล้วยื่นขามาสิ\"
ชูยะฟังงงแต่ทำตามอย่างว่าง่าย มานะดึงห่อคัมภีย์ออกจากกระเป๋า เธอกางออกปิดไว้ที่แผล ประกบมือชูนิ้วชี้แล้ววางมือทั้งสองลงที่แผลอีก
\"คาถาฟื้นกาย!\"แสงสีฟ้าสว่างเป็นทาง ตัวอักษรในคัมภีย์ค่อยซึมหายไปจนหมด แล้วทั้งหมดก็หยุดลง มานะดึงกระดาษออก แผลของเขาหายไปแล้ว ความเจ็บก็ไม่มี ชูยะอ้าปากค้างมองเธอด้วยท่าทางตะลึง
\"อะไรกันแค่นี้ก็ไม่เคยเห็นเหรอ\"
ลมเย็นโชยพัดผ่าน แต่แฝงไปด้วยกลิ่นคาวเลือด บุรุษผมม่วงเดินไปมาระหว่างต้นไม้สามต้น ทันใดบุรุษอีกร่างก็โผล่พรวดเข้ามา
มาซาโตะชักมีดออกจากกระเป๋าเข้าปะทะ บุรุษคนนั้นถอยออกมาประกบมือเข้าหากัน มาซาโตะถอยมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น