ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส ตอน กลับสู่เอดินเบิร์ก

ลำดับตอนที่ #2 : ตลาดนัดเอดินเบิร์ก

‘เอี๊ยด’ เกวียนค่อยๆจอดลงอย่างช้าๆด้านหน้าประตูเมือง  หญิงสาวเรือนผมสีดำก้าวลงมาจากเกวียน

คันหน้าสุด  ก่อนตะโกนเรียกให้ทุกคนมารวมตัวกัน



“โอเค มากันครบแล้วใช่ไหม  ฉันมีเรื่องต้องบอกเอาไว้ว่า ทุกคนจะมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการเลือกซื้อของที่ใช้จำเป็น” มาทิลด้าหยุดกวาดตามองไปรอบๆ



“และเมื่อครบกำหนดเวลาทุกๆคน จะต้องกลับมาที่เกวียนของตนทันที เพื่อเข้าโรงเรียน”เสียงวางอำนาจกล่าว



“แล้วถ้ามาไม่ทันล่ะ ใครจะทำไม” เฟรินบ่นขึ้นมาอย่างคะนองปาก บังเอิญแต่เสียงของเขาเป็นเสียงเดียวท่ามกลางความเงียบ



มาทิลด้าปราดตามองเจ้าคนต้นเรื่อง



“ประตูโรงเรียนจะปิดลงทันทีที่เกวียนเล่มสุดท้ายเข้าไปในโรงเรียน ฉันคิดว่านายน่าจะอยากนอนในป้อม มากกว่านอนนอกโรงเรียนนะ เฟลิโอน่า”



เจ้าหล่อนพูดจบก็ชวน 2 สาว ไปซื้อของด้วยกัน ปล่อยให้อีกหนึ่งสาวยืนยิ้มแหยๆอยู่กับเพื่อนรัก จน3สาวหายลับเข้าไปในฝูงชน



“คุณเฟรินนี่กล้าจริงๆนะครับ” ซีบิลออกความเห็น



“ฉันนับถือนายเลยว่ะ เฟริน” กัสพูดใช้มือตบไหล่ร่างบางอย่างแรงจนหน้าเกือบทิ่ม เจ้าหล่อนสบถอุบ



“แกมันสุดยอด” เสียงนี้ดังมาจากครี้ด



ไม่นานเพื่อนคนอื่นๆก็พากันทยอยไปซื้อของ



“งี่เง่า” เสียงดังมาจากปากเจ้าชายแห่งคาโนวาล



“วะ! ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าแม่นั่นจะได้ยิน” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด  คิลกลั้นหัวเราะ



“ใครไม่ได้ยินนายพูด...ฉันว่าคนนั้น...หูไม่หนวกก็พิการ”โรพูด เฟรินแยกเขี้ยวใส่



“นายเป็นผู้หญิงอยู่ทำตัวใส่มันเป็นผู้หญิงหน่อยไม่ได้รึไง” เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้ากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ



“นายก็รู้คำตอบคืออะไร คาโล ไม่เห็นต้องถาม” เธอตอบแบบเลี่ยงๆ  เฮอะ  ก็ใครมันจะไปทำได้ เป็นผู้ชายมาตั้ง15 ปี เป็นหมาอีกค่อนปี จะให้มาเปลี่ยนเป็นผู้หญิงในชั่วข้ามคืน... เฮ้อ นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆน้า...คาโล



สายตาของเจ้าหญิงแห่งเดมอสเหลือบไปเห็นร้านขายผลไม้ที่มีแอปเปิ้ลลูกโตๆผลสีแดงมันวาว วางเรียงรายอยู่หน้าร้าน อืม...ไม่ได้หลอมน้ำแข็งมาตั้งนานแล้ว  ช่วยมันซักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวมันจะแข็งตายซะก่อน  เจ้าตัวคิดเองเออเองเสร็จสับ ก็เดินรี่เข้าไปเกาะต้นแขนร่างสูง



“ คาโล ฉันหิวแล้ว ซื้อแอปเปิ้ลให้กินหน่อยนะ”



เจ้าหล่อนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน มือไล้ไปตามแขนของเขาอย่างถือสิทธิ์พร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆมา จนทำให้เขาเกือบห้ามใจไม่อยู่



‘มันแกล้ง’ เสียงในใจดังขึ้น เรียกสติของเขาให้กลับคืนมา ก่อนปั้นหน้าเคร่ง



“ฉันจะไปดูร้านขายหนังสือ  ทำไมนายไม่ซื้อเองล่ะ”



หนอย..

ไอ้นักรักชั้นประถม อุตส่าห์เลื่อนขั้นให้มันแล้ว  นี่มันยังไม่รู้เลยเรอะว่าคนเป็นแฟนกันมันต้องทำยังไง



“นายเป็นแฟนภาษาอะไรฮะ คาโล” คิลเปิดประเด็นได้ตรงเป้า



“ถ้านายยังไม่รู้..คนที่รักกันน่ะ  มันต้องช่วยถือของ ซื้อของให้แฟน ทำนู้นให้ ทำนี่ให้ เอาใจกันบ้าง ความรักมันจะได้ยืดๆ” คิลสาธยาย  คาโลหน้าแดง  ขณะที่โรตั้งใจฟังเต็มที่



“อะฮ้า! นี่แสดงว่าวิชาจีบสาวที่ฉันสั่งสมให้แกไปมันได้ผลรึคิล? นายนี่พัฒนาขึ้นมามากเลยที่เดียว ฮึๆ” เธอพูด ตบไหล่เพื่อน ป้าบๆ ยืดตัวขึ้นอย่างภูมิใจ



“เสียใจเฟริน”  “นี่สูตรลับประจำตระกูล”  คิลยิ้มอย่างผู้มีชัย



“เออ จะสูตรลับไม่ลับจากที่ไหนก็ช่างเถอะ  แกลองไปใช้กับเรนอนสิ ฉันรับรอง ฮึๆควาวนี้ไม่มีพลาด”



โป๊ก!



เสียงกำปั้นหนักๆจากนักฆ่า เขกลงบนหัวของเจ้าตัวแสบประจำป้อม



“ฉันจะไปนอนรอที่เกวียน” นักฆ่าแห่งซาเรสเดินลิ่วไปที่เกวียน ซ่อนใบหน้าที่แดงจัด



ไอ้เพื่อนบ้า! เขกลงมาได้ นี่มันหัวเจ้าหญิงนะโว้ย!ไม่ใช่หัวหมา หัวขโมย  เจ้าตัวลดมือที่กุมหัวลง  ก่อนหันไปถามเจ้าชายที่ยังยืนนิ่ง กับ ขอทานกำมะลอที่ยืนมองอยู่ทุกเหตุการณ์



“สรุปว่าแกจะไปซื้อแอปเปิ้ลให้ฉันไหมเนี่ย?” สาวน้อยกอดอกถามเสียงเข้ม



“ไม่จำเป็น”  เจ้าของดวงหน้ารูปสลักพูด ก่อนที่ท่าจะเดินออกไป



“ถ้านายไม่ว่าอะไรเฟริน...ไปกับชั้นดีกว่า ฉันจะซื้อให้นายเอง” เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวกล่าวอย่างไม่ไว้หน้า คาโลชะงักกึก นัยน์ตาสีฟ้าหันกลับมามองอย่างช้าๆ...