ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คาโลน็อตหลุด
พูดเกินไปไหม?
กะอีแค่ไม่ซื้อแอปเปิ้ลให้......ก็คงไม่ถึงตาย
แต่มันก็คงอยากให้เอาใจ
ห่วงไหม?
ห่วงสิ .... แค่มองสายตา เจ้าขอทานนั่น ก็ไม่ไว้ใจมันแล้ว
จะตามไปง้อดีหรือเปล่า?
……..
..............................................................................................................
........................................................................................................................
.......................................................................................................................................
...................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................
.........................................................................................................................................................................
ด้านหน้า เป็นกลุ่มฝูงชนมากมายที่กำลังรายล้อมเป็นวงกลม ดูอะไรบางอย่างอยู่อย่างตื่นเต้น
เมื่อโรวิ่งเข้าไปถึงก็พยายาม แทรกร่างของตนเข้าไปในกลุ่มคนดู เพื่อจะเข้าไปถึงใจกลางให้เร็วที่สุด แต่มันก็เป็นการยากมากที่จะเบียดเข้าไป ในฝูงชนที่แออัดกันอยู่
เขาไม่สามารถไปต่อได้และมองไม่เห็นอะไรนอกจากศีรษะกับต้นคอของชาวบ้านที่มามุงดู ถึงตอนนั้นคนดูส่งเสียงเชียร์และฮือฮากับอะไรบางอย่าง
“เอาเลย...เอาเลย จัดการขั้นสุดท้ายเลย แชก!”ผู้ชายร่างใหญ่ ผิวคล้ำ และสูงกว่าเขา ป้องปากตะโกนร้องขึ้นมา
รึว่า.....
เฟ....ริน.....
ไม่จริง......
“เฟริน!”โรโกธรจนมือสั่น ก่อนตะเกียกตะกายสุดชีวิตและทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะไปช่วยสาวน้อยสุดแสนที่จะบอบบางและไม่มีทางสู้ ( ตามความคิดของโรมันเฟ้ย! ไม่เกี่ยวกับคนแต่ง ) และแน่นอน ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็ต้องอยู่ที่นั่น
ใกล้ถึงใจกลางแล้ว........โรคิด น้ำตาแทบไหลเพราะความดีใจ
...เสียงฮือฮายังคงดังสนั่น...
อีกเพียงก้าวเดียว..ก้าวเดียวเท่านั้น ก็จะไปช่วยเฟรินได้….
....ใช่....
ถ้าไม่มีมือหนึ่งคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของเขา ก่อนจะกระชากเขาออกมาจากกลุ่มคนดูที่เนื่องแน่น แล้วโยนโครมลงบนพื้น โรกระเด้งตัวลุกขึ้นก่อนหันขวับไปประจัญหน้ากับไอ้เจ้าคน ที่ริจะมาเป็นอุปสรรคขวางกั้นความรักระหว่างเขาและ....
“ฟะ...เฟ..เฟริน” โรจ้องคนตรงหน้าตาค้าง
“ ก็เออสิวะ รึแกเห็นฉันเป็นไอ้คาโล?” เจ้าหล่อนกอดอก หน้านิ่ว “แล้วแกไปทำบ้าอะไรฮึโร ทำยังกับว่าแกอยากจะไปสู้กะไอ้ยักษ์นั่นเอง รู้ไหม กว่าจะลากแกออกมาได้ ก็แทบตาย...ยังมีหน้ามามองฉันอย่างกับเห็นผีอีก” เจ้าหล่อนร่ายยาว
“กะ..ก็..ฉันคิดว่าแกจะ..เอ่อ..”
นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้าง ลดมือที่กอดอกลง ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองสลับกับทิศของฝูงชน เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
โรพยักหน้าน้อยๆ
“หาเหาใส่หัวเรอะ”เจ้าหล่อนเหยียดริมฝีปากสวย
“แกก็รู้ว่าฉันมันพวกรักตัวกลัวตาย โร.. แถมตอนนี้ฉันยังเป็นเจ้าหญิงผู้บอบบางน่ารักน่าทนุถนอม” โรสบถอุบ
บอบบาง......
แล้วไอ้ที่ลากเขามาตั้งไกลนี่ล่ะ ถ้าไม่ใช่แรงกระบือก็คงต้องเป็นแรงช้างสาร
“ว่าแต่แกเหอะโร” เจ้าตัวเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เขา จนใบเขาหน้าร้อนผ่าว .. ใจเต้นโครมครามจนรู้สึกกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน
“ไหนแกบอกว่าจะซื้อของมาฝากฉันไง...ไม่เห็นมีอะไรซักอย่าง” เธอบ่นพึมพำ
ขอทานหนุ่มยิ้ม
“อืม....นายหลับตาก่อนสิ..เฟริน” เขาพูดเสียงนุ่ม
เจ้าของแพขนตาหนาสีน้ำตาลหลุบนัยน์ตาลงอย่างว่าง่าย
โรยิ้มกว้าง
มือขวาค่อยๆล้วงของสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม ก่อนที่มืออีกข้างจะเอื้อมไปกุมมือข้างซ้ายของหญิงสาวที่สะดุ้งเล็กน้อย
แหวนเงินวงเกลี้ยงที่ฝังด้วยเพชรเม็ดเล็ก รอบๆคำสลักสีแดงสด มีประกายเล็กน้อย เมื่อถูกสวมบนนิ้วเรียวๆอย่างช้าๆ แต่นุ่มนวล
แพขนตาหนาค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆเล็กน้อยเพื่อปรับแสง ก่อนจะก้มมองสิ่งที่ถูกสวมอยู่บนนิ้วของตน
“ นี่อะไร?โร” ริมฝีปากแดงสวยเริ่มทำงาน
“แหวน”
“แหวน?”
“อืม..”
เจ้าหล่อนมองหน้าผมอย่างเคลือบแคลงใจ หลุบตามองแหวนก่อนยิ้มร่า
“เออ..เป็นแหวนก็ยังดี แต่วันหลังขอเป็นของกินดีกว่านะโร มันแสลงโรคหัวขโมยเก่าอย่างฉัน..ฮึๆ”
“นายชอบไหมล่ะ” ขอทานหน้าขึ้นสีรื่อนิดๆ
“อื้อ..ชอบสิ..” เฟรินพลิกมือไปมา จ้องแหวนตาเป็นประกาย
“ดูท่าจะแพง ... ถ้าไปขายคงได้หลายตัง......” แต่คนเป็นหัวขโมยเก่าก็หยุดพูดประโยคนั้นทันทีที่เหลือบไปเห็นแววตาของไอ้คนที่ให้แหวนวงนี้มา
“ ง่า....ฉันล้อเล่นน่ะโร แกก็รู้...ฉันมันปากเบา” เฟรินพูดพลางยิ้มแหยๆ
ปึก
เสียงแผ่นหลังของร่างบางสัมผัสกับต้นไม้ใหญ่ ด้วยแรงของชายหนุ่มผมสีชา มือใหญ่ทั้ง2จับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ ขณะที่ร่างใหญ่เคลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ
“..ระ...โร...”
อยากเหลือเกิน.....
อยากจะผลักคนตรงหน้าออกไป.....
อยากตะโกนด่ามันสักยกสองยก.....
แต่ร่างกายของเธอนี่สิ กลับเล่นตลก...จากที่เคยขึ้นชื่อว่าปากเบา ตอนนี้กลับหนักอึ้ง...ร่างกายจากที่เคยคล่องแคล่วว่องไวกลับไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าได้
ใบหน้าของขอทานอยู่ห่างกับดวงหน้าของเธอไม่ถึงคืบ ใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่าย เธอหลับตาปี๋
‘ คาโล....นายอยู่ไหน ’
วืด..
....ลมหายใจอุ่นๆหายไป....
เฟรินลืมตาขึ้น
ทันได้เห็นภาพที่คาโลกำลังกระชากร่างของโร แล้วโยนลงพื้นอย่างแรง.....
กะอีแค่ไม่ซื้อแอปเปิ้ลให้......ก็คงไม่ถึงตาย
แต่มันก็คงอยากให้เอาใจ
ห่วงไหม?
ห่วงสิ .... แค่มองสายตา เจ้าขอทานนั่น ก็ไม่ไว้ใจมันแล้ว
จะตามไปง้อดีหรือเปล่า?
……..
..............................................................................................................
........................................................................................................................
.......................................................................................................................................
...................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................
.........................................................................................................................................................................
ด้านหน้า เป็นกลุ่มฝูงชนมากมายที่กำลังรายล้อมเป็นวงกลม ดูอะไรบางอย่างอยู่อย่างตื่นเต้น
เมื่อโรวิ่งเข้าไปถึงก็พยายาม แทรกร่างของตนเข้าไปในกลุ่มคนดู เพื่อจะเข้าไปถึงใจกลางให้เร็วที่สุด แต่มันก็เป็นการยากมากที่จะเบียดเข้าไป ในฝูงชนที่แออัดกันอยู่
เขาไม่สามารถไปต่อได้และมองไม่เห็นอะไรนอกจากศีรษะกับต้นคอของชาวบ้านที่มามุงดู ถึงตอนนั้นคนดูส่งเสียงเชียร์และฮือฮากับอะไรบางอย่าง
“เอาเลย...เอาเลย จัดการขั้นสุดท้ายเลย แชก!”ผู้ชายร่างใหญ่ ผิวคล้ำ และสูงกว่าเขา ป้องปากตะโกนร้องขึ้นมา
รึว่า.....
เฟ....ริน.....
ไม่จริง......
“เฟริน!”โรโกธรจนมือสั่น ก่อนตะเกียกตะกายสุดชีวิตและทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะไปช่วยสาวน้อยสุดแสนที่จะบอบบางและไม่มีทางสู้ ( ตามความคิดของโรมันเฟ้ย! ไม่เกี่ยวกับคนแต่ง ) และแน่นอน ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็ต้องอยู่ที่นั่น
ใกล้ถึงใจกลางแล้ว........โรคิด น้ำตาแทบไหลเพราะความดีใจ
...เสียงฮือฮายังคงดังสนั่น...
อีกเพียงก้าวเดียว..ก้าวเดียวเท่านั้น ก็จะไปช่วยเฟรินได้….
....ใช่....
ถ้าไม่มีมือหนึ่งคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของเขา ก่อนจะกระชากเขาออกมาจากกลุ่มคนดูที่เนื่องแน่น แล้วโยนโครมลงบนพื้น โรกระเด้งตัวลุกขึ้นก่อนหันขวับไปประจัญหน้ากับไอ้เจ้าคน ที่ริจะมาเป็นอุปสรรคขวางกั้นความรักระหว่างเขาและ....
“ฟะ...เฟ..เฟริน” โรจ้องคนตรงหน้าตาค้าง
“ ก็เออสิวะ รึแกเห็นฉันเป็นไอ้คาโล?” เจ้าหล่อนกอดอก หน้านิ่ว “แล้วแกไปทำบ้าอะไรฮึโร ทำยังกับว่าแกอยากจะไปสู้กะไอ้ยักษ์นั่นเอง รู้ไหม กว่าจะลากแกออกมาได้ ก็แทบตาย...ยังมีหน้ามามองฉันอย่างกับเห็นผีอีก” เจ้าหล่อนร่ายยาว
“กะ..ก็..ฉันคิดว่าแกจะ..เอ่อ..”
นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้าง ลดมือที่กอดอกลง ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองสลับกับทิศของฝูงชน เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
โรพยักหน้าน้อยๆ
“หาเหาใส่หัวเรอะ”เจ้าหล่อนเหยียดริมฝีปากสวย
“แกก็รู้ว่าฉันมันพวกรักตัวกลัวตาย โร.. แถมตอนนี้ฉันยังเป็นเจ้าหญิงผู้บอบบางน่ารักน่าทนุถนอม” โรสบถอุบ
บอบบาง......
แล้วไอ้ที่ลากเขามาตั้งไกลนี่ล่ะ ถ้าไม่ใช่แรงกระบือก็คงต้องเป็นแรงช้างสาร
“ว่าแต่แกเหอะโร” เจ้าตัวเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เขา จนใบเขาหน้าร้อนผ่าว .. ใจเต้นโครมครามจนรู้สึกกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน
“ไหนแกบอกว่าจะซื้อของมาฝากฉันไง...ไม่เห็นมีอะไรซักอย่าง” เธอบ่นพึมพำ
ขอทานหนุ่มยิ้ม
“อืม....นายหลับตาก่อนสิ..เฟริน” เขาพูดเสียงนุ่ม
เจ้าของแพขนตาหนาสีน้ำตาลหลุบนัยน์ตาลงอย่างว่าง่าย
โรยิ้มกว้าง
มือขวาค่อยๆล้วงของสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม ก่อนที่มืออีกข้างจะเอื้อมไปกุมมือข้างซ้ายของหญิงสาวที่สะดุ้งเล็กน้อย
แหวนเงินวงเกลี้ยงที่ฝังด้วยเพชรเม็ดเล็ก รอบๆคำสลักสีแดงสด มีประกายเล็กน้อย เมื่อถูกสวมบนนิ้วเรียวๆอย่างช้าๆ แต่นุ่มนวล
แพขนตาหนาค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆเล็กน้อยเพื่อปรับแสง ก่อนจะก้มมองสิ่งที่ถูกสวมอยู่บนนิ้วของตน
“ นี่อะไร?โร” ริมฝีปากแดงสวยเริ่มทำงาน
“แหวน”
“แหวน?”
“อืม..”
เจ้าหล่อนมองหน้าผมอย่างเคลือบแคลงใจ หลุบตามองแหวนก่อนยิ้มร่า
“เออ..เป็นแหวนก็ยังดี แต่วันหลังขอเป็นของกินดีกว่านะโร มันแสลงโรคหัวขโมยเก่าอย่างฉัน..ฮึๆ”
“นายชอบไหมล่ะ” ขอทานหน้าขึ้นสีรื่อนิดๆ
“อื้อ..ชอบสิ..” เฟรินพลิกมือไปมา จ้องแหวนตาเป็นประกาย
“ดูท่าจะแพง ... ถ้าไปขายคงได้หลายตัง......” แต่คนเป็นหัวขโมยเก่าก็หยุดพูดประโยคนั้นทันทีที่เหลือบไปเห็นแววตาของไอ้คนที่ให้แหวนวงนี้มา
“ ง่า....ฉันล้อเล่นน่ะโร แกก็รู้...ฉันมันปากเบา” เฟรินพูดพลางยิ้มแหยๆ
ปึก
เสียงแผ่นหลังของร่างบางสัมผัสกับต้นไม้ใหญ่ ด้วยแรงของชายหนุ่มผมสีชา มือใหญ่ทั้ง2จับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ ขณะที่ร่างใหญ่เคลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ
“..ระ...โร...”
อยากเหลือเกิน.....
อยากจะผลักคนตรงหน้าออกไป.....
อยากตะโกนด่ามันสักยกสองยก.....
แต่ร่างกายของเธอนี่สิ กลับเล่นตลก...จากที่เคยขึ้นชื่อว่าปากเบา ตอนนี้กลับหนักอึ้ง...ร่างกายจากที่เคยคล่องแคล่วว่องไวกลับไม่สามารถทำอะไรคนตรงหน้าได้
ใบหน้าของขอทานอยู่ห่างกับดวงหน้าของเธอไม่ถึงคืบ ใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่าย เธอหลับตาปี๋
‘ คาโล....นายอยู่ไหน ’
วืด..
....ลมหายใจอุ่นๆหายไป....
เฟรินลืมตาขึ้น
ทันได้เห็นภาพที่คาโลกำลังกระชากร่างของโร แล้วโยนลงพื้นอย่างแรง.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น