ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส ตอน กลับสู่เอดินเบิร์ก

ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องของโร (คนอื่นไม่เกี่ยว... !!!ไม่ช่าย!!!)

เขาคิดผิดหรือเปล่า?



ผิดหรือเปล่าที่ชวนมันมาด้วย โรหันไปมองเจ้าตัวดีที่กำลังหัวเราะหน้าดำหน้าแดงอยู่ข้างหลัง ก่อนที่มันจะเอื้อมมือมาจับไหล่เขา



“ฮ่าๆๆๆๆๆ โร...แผนแกนี่มันยอดเยี่ยมกระเทียมดองจริงๆเลย น้า..”



โรเลิกคิ้วขึ้น มองเจ้าหญิงข้างหน้าอย่างงงๆ



“แผน?...”



“โถ..ก็แผนละลายน้ำแข็งไงเล่า ไม่ต้องมาทำไก๋” เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง...เธอดูน่ารักมาก (0_o)ในสายตาของเขา  โรหันหน้ากลับมา



แผนเหรอ?



เธอนึกว่ามันเป็นแค่แผน...



ที่ไว้หลอมเจ้าชายน้ำแข็งเท่านั้นเหรอ...



มิน่า..เธอถึงเดินตามมาด้วย...



ที่แท้ก็เพราะจะแกล้งเจ้าชายนั่น



เขาหันกลับไปมองเจ้าตัวที่ยังพล่ามต่อไม่หยุด



“...แล้วมันก็สะบัดก้นหนีไปเลย ฮ่าๆๆ มันรู้จักเฟรินคนนี้น้อยไปซะแล้ว..”



“เฟริน” เธอหยุดพูด หันมาหาผม



“นายอยู่ตรงนี้ นั่งกินแอปเปิ้ลไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา จะไปซื้ออะไรหน่อย” โรพูดกำชับ ก่อนจะเกิดสายตาเว้าวอนขึ้นจากนัยน์ตาคู่สวย



“นาย...จะไปซื้อของกินให้ฉันอีกใช่ไหม๊? นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตฉันเลยล่ะโร รองจากไอ้คิล  แต่คิลมันขี้งก...ไม่เหมือนแก” เจ้าหล่อนยิ้มร่า



โรยิ้มนิดๆ กับความน่าเอ็นดูของเจ้าหล่อน



“เชื่อขนมกินได้ เฟริน มันต้องดีกว่าของกินแน่..” โรกล่าวก่อนเดินจากไป  

ปล่อยให้เจ้าหญิงผู้เรียบร้อยนั่งสวาปาม แอปเปิ้ลอยู่คนเดียว



โรเดินไปเรื่อยๆ พลางมองหาบริเวณมีคนน้อยที่สุดก่อนจะเจอที่ๆถูกใจ



..ตรงนี้น่าจะได้..



เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวคิดก่อนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ บรรจงหยิบแหวนเงินวงเกลี้ยงที่สลักคำบางอย่างออกมา



‘ คาโล  นายคงไม่ว่าฉันนะ…’



เสียงบริกรรมคาถาร่ายยาวจากปากของผู้ที่เรียกตนเองว่าขอทาน  เลือดสดๆ ไหลซึมออกจากบาดแผลที่ตนเองได้กรีดไว้ที่ปลายนิ้ว ก่อนจะชโลมลงบนแหวนจนทั่ว



ของเหลวสีแดงค่อยๆเรียงตัวกันเป็นคำ  ตามที่สลักเอาไว้บนแหวน



‘ Forever ’



ประจวบเหมาะกับที่การร่ายคาถาได้สิ้นสุดลง



________



________________



________________________



________________________________



________________________________________



________________________________________________



เฟริน?



หายไป...เหรอ?



ความกระวนกระวายใจ กองสุมอยู่ในอก  ก่อนจะกวาดตามองหาเจ้าตัวดีที่สัญญาว่าจะนั่งรอเขาอยู่ แต่แล้วเสียงพึมพำของชาวบ้านก็แทรกเข้ามาในโสตประสาท



“ ตรงลานกว้างโน้นน่ะ มีเด็กคนหนึ่งไปท้าสู้กับ แชกกี้ เรย์ นักมวยเจ้าถิ่น ด้วยนะเธอ” เสียงแรกดังขึ้น



“ ต๊าย!อกอีแป้นจะแตก น่าสงสารเด็กนั่นจัง  ยังงี้เค้าว่าไม่ไปดูไม่ได้แล้วนะตัวเอง” เสียงที่สองตอบ ซึ่งโรไม่สามารถแยกแยะได้ว่า เป็นเสียงผู้ชายหรือผู้หญิง



ก่อนเสียงที่หนึ่งจะเสริม  “ นอกจากนี้แล้วนะ ฉันยังได้ยินมาว่า ไอ้แชกกี้น่ะมันซาดิตส์ด้วยนะยะหล่อน ถ้าคนที่สู้กับมันแล้วแพ้ เป็นผู้ชายมันจะอัดจนปางตายเลยล่ะ...แต่ถ้าเป็นผู้หญิง...มันก็จะจูบแบบไม่เลี้ยงเลยนะเธอ”



“ ต๊ายตาย แล้วถ้าอย่างฉันไปสู้....................................”



“ ..เฟริน.. ”  โรอ้าปากค้างร่างกายแทบแข็งเป็นหิน ก่อนที่สติเริ่มกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง



แล้วออกวิ่งไปทางลานกว้างกลางตลาดทันที