ตอนที่ 3 : ต่อไปนี้พวกนายคือโฮสต์!!!
"ทามากิงคุงชอบฟังเพลงอะไรจ้ะ"
"แน่นอนว่าต้องเป็นเพลงที่คุณชอบสิครับ"
"วันนี้ชั้นอบเค้กมาด้วยจะทานไหมล่ะจ้ะ"
แล้วทามากิก็จับคางของสาวน้อยแล้วพูดว่า
"ถ้าคุณยินดีให้ผมทานน่ะครับ"
"แหมทามากิคุงล่ะก็~"
หญิงสาวที่ถือแก้วน้ำชาอยู่ก็พูดขึ้น
"คุณทามากิคะชั้นได้ยินมาว่าคุณกำลังเลี้ยงลูกแมวที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอยู่นิคะ"
"เออ..ก็ไม่เชิงเป็นลูกแมวหลอกนะครับอะดูสิพูดปุบก็มาปับเลยลูกหมูน้อยขอบใจนะที่ซื้อมาให้ว่าแต่ซื้อมาครบรึเปล่า?"
"เออ...ลูก?"ฮารุฮิ
"หมูหลอ?"ฮันโดรุ
"แล้วนี่มันคืออะไรล่ะเนี้ย?"
"ก็อย่างที่เห็นล่ะฮะกาแฟไง"ฮารุฮิ
"ไม่เคยเห็นเลนนะบทมาให้แล้วหล?"
"ไม่ใช่หลอกมันคือกาแฟสำเด็จรูปตั้งหาก"ฮันโดรุ
"หะ??"
เอางง..งงทั้งห้องอะไรกันไม่รู้จักเลยหลอ?แล้วเจ้าทามากิก็บ่นอะไรก็ไม่รู้รวมถึงสาวๆและคนอื่นๆ
"ขอโทษแล้วกันที่ไม่ใช่เมล็กกาแฟเดี๋ยวจะไปซื้อให้ใหม่"
"เดี๋ยวก่อน..ชั้นจะดื่ม"
"ว้าย!!!/หา!!!/.."
"ชั้นจะลองดื่มดู"
"โอ!!!/สุดยอดเลยนายท่าน"
"เอาล่ะฮารุฮิไปชงกาแฟบ้านๆให้ชั้นดื่มทีสิ!!"
'หนอยอย่าให้เรารวยบ้างแล้วกัน!!'X2
"คุณทามากินี่ก็ล้อเล็นแรงไปหน่อยนะทั้งที่เป็นแค่กาแฟถูกๆที่คนต่ำๆซื้อมาไม่มีทางถูกปากอยู่แล้วแท้ๆ"
"หะ.."ฮันโดรุ
"อะ!!ขอโทษนะจ้ะชั้นแค่พูดกับตัวเองน่ะ"
"ออ.."ฮารุฮิ
"ฮารุฮิ!!ฮันโดรุ"
"จ้าๆ/ฮะ"
ชั้นให้พี่ฮารุฮิเทกาแฟตามที่บอกแล้วเทน้ำร้อนลงไปและชั้นก็เริ่มผสมกาแฟในแบบของชั้นให้ทุกคนชิม
"เชิญเลย"
"มาลองชมกันเลยเถอะครับ"
แล้วก็เก๊กหล่อพร้อมพูดอ่อยสาวไปทั่วอีกครั้ง
"ฮ่าๆพอคาโอรุฝันร้ายทีไรก็กระโดดออกจากเตียงทุกทีเลยล่ะ"
"ฮิคารุพูแบบนี้ได้ยังไงอะ!!"
"ใจร้ายจังเลยมาพูดแบบนี้ทั้งที่สัญญาว่าจะไม่พูดแต่ทำไมถึงพูดต่อหน้าทุกคนได้.."
แล้วคาโอรุก็ร้องไหออกมา
"คาโอรุ...."
"เออ.."X2
แล้วฮิคารุก็จับคางคาโอรุแล้วพูดว่า
"ขอโทษนะคาโอรุก็ตอนนั้นนายน่ารักจริงๆนี่นา"
"ฮิคารุ.."
"อ้ายยยยความรักต้องห้ามล่ะ!!!"
"แล้วทำไมต้องร้องไห้ด้วยเนี้ยไม่เข้าใจจริงๆ"ฮารุฮิ
"นั่นสินะ.."ฮันโดรุ
แล้วเด็กชายที่ใส่ชุดนักเรียนม.ปลายก็เข้ามาโดยที่มีผู้ชายร่างใหญ่อุ้มเข้ามา
"อืม..เค้าขอโทษที่ตื่นสายน่ะ"
"ฮันนี่คุง!!โมริคุง"
"มาคอยตั้งนานแล้วนะจ้ะ"
"ขอโทษนะ~พอดีไปนั่งรอทาคาชิคุงที่ชมรมเคนโดเลยหลับนานไปหน่อยอะแต่ก็ยังง่วงอยู่เลยงะ"
ฮันนี่เอามือเช็ดน้ำตาที่พึงตื่นจากการนอนแต่หารู้ไม่ว่ามันน่ารักมากๆ
"อึก..น่ารักจังเลย!!!(♥ω♥*)(♥ω♥*)"
"คนๆนั้นอยู่ม.6จริงๆหลอเนี้ย?"ฮารุฮิ
"รุ่นพี่ฮันนี่น่ะถึงจะเห็นแบบนั้นแต่ฉลาดเป็นกรดเลยนะส่วน..รุ่นพี่โมริก็ใช้ความครึมเป็นจุดขาย"
"หา?"ฮารุฮิ
"ฮารุจังฮันจังมาทานเค้กด้วยกันไหมอะ"
รุ่นพี่วิ่งมาพร้อมกับกอดแขนทั้งสองคนอย่างแรง
"มะ..ไม่ล่ะไม่ชอบของหวานน่ะ"
"อะ..อืมๆ"
"งั้นเค้าให้ยืมน้องต่ายของเค้าเอาม้า~"
แล้วรุ่นพี่ก็ชูน้องต่ายขึ้นมา
"เออน้องต่ายก็แบบว่า.."
"ไม่ชอบน้องต่ายของเค้าหยอ?"
"เอ๊ะ"X2
"นะ..น่ารักจัง/น่ารักจังเลย"
ฮารุฮิพูดพร้อมยิ้มออกมาแต่ฮันโดรุตาประกายเลย
แล้วรุ่นพี่ก็ฝากน้องต่ายให้ชั้นแล้วกระโดดไปหาแขกผู้หญิงแล้วนายแว่นก็พูดต่ออีกด้วย
"คลับของเราใช่นิสัยของคนในคลับเป็นจุดขายเพื่อตอบสนองต่อความต้องการของคุณลูกค่าอะนะแล้วทามากิเองถือว่าเป็นอันดับหนึ่งหรือคิงนั่นล่ะแขกกว่า70% ชอบมากเลยล่ะ"
"โลกถึงการแตกสลายแล้วล่ะ"ฮารุฮิ
"แต่สำรับพวกนายที่เป็นหนีแปดล้านเยนจนกว่าจะจบการศึกษาก็จะเป็นน้องหมาของคลับนี้ออ!!โทษทีเป็นเบ้จิปาทะอะนะ"
'เออ..ไม่นะ..'
"แต่ถ้าอยากจะหนีก็ได้นะแต่ตำรวจนอกเครื่องแบบของบ้านชั้นก็เก่งเอาเรื่องอยู่มีอยู่ 100 นาย อะนะแล้วพวกนายมีพลาสปอดรึเปล่า"
"หะ..หา"ฮันโดรุ
"ใช่แล้วเพราะแบบนั้นตังใจทำงานเขาล่ะอะไรกันเอ๋อไปแล้วหลอโอกะคุง"
แล้วรุ่นพี่ก็มาเป่าหูพี่ฮารุฮิจนสะดุ่งกอดแขนชั้นและถอยหลัง
"ทำเอ๋อแบบนั้นระวังสาวไม่แลนะ"
"ไม่สนอยู่แล้วเรื่องแบบนั้นน่ะ"
"พูดอะไรอย่างงั้นนี่มันเรื่องสำคัณนะที่สุดของผู้ชายน่ะคือการทำให้ผู้หญิงมีความสุขไง"
"แล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ"ฮารุฮิ
"จึ๋ย.."
"หญิงเอยชายเอยรูปลักษณ์เอยคนเราน่ะสำคัญที่จิตใจไม่ใช่หลอฮะ"ฮันโดรุ
"ทำไมต้องตั้งคลับแบบนี้ชึ้นมากันนะ"ฮารุฮิ
"โลกเรามันก็แบบนี้ล่ะบางเวลาพระเจ้าก็อาจพลาดพลั้งบลาๆๆๆๆ"
ไอ้คนแบบนี้มันคือคนแบบไหนนะ..จำไม่ได้เลยนะไอ้คนแบบรุ่นพี่นี่เราก็เห็นตั้งมากมายมันเรียกว่าอะไรนะ
"นี่ฮันโดรุคนแบบนี้เรียกว่าอะไรอะ?"
"พูดหยุมหยิมมั้ง"
"ไม่ๆมันต้องมีคำที่ตรงกว่านี้สิ"
"นั่นสินะ"
ทามากิพูดวนไปแบบนั้นก็ที่จะเดินมาข้างๆพี่ฮารุฮิ
"และท่าที่เด็จที่สุดคือท่าเอาหลังมือเท้าคาง"
"นึกออกแล้ว"X2
"ใจเต้นเลยใช่ม้า-"
"น่ารำคาร"X2
"อะ..."
แล้วรุ่นพี่ทามากิก็ไปนั่งอมทุกอยู่ใต้แจกันดอกกุหลาบ
"ฮ่าๆๆพวกนายนิเป็นผู้กล้าจริงๆด้วย"X2
พวกฮิคารุก็มาจับไหลของชั้นกับพี่ฮารุฮิแล้วขำท่าทางของรุ่นพี่ทามากิพี่ฮารุฮิก็พูดเชิงปลอบรุ่นพี่ทามากิทำให้รุ่นพี่ฝื้นจากอาการซึมเศร้าเมื่อน้ารันกะเลยนะเนี้ย!?
"นายท่าน..."
"เรียก คิงสิ!!"
"ถึงสอนวิธีเป็นโฮสต์ให้เจ้าพวกนี้ล่ะก็.."
"ในกรณีของเจ้าพวกนี้น่ะนะควารจะแก้ไขที่หน้าตาก่อนเฮ้ย~แต่คนประเภทนี้ถ้าถอดแว่นออกก็เป็นแค่พวกตาตี่เท่านั้นล่ะ..หะ"
พอพูดจบฮิคารุก็เดินไปตรงหน้าฮารุฮิและฮันโดรุแล้วถอดแว่นออก
"เดี๋ยวสิพอดีพวกชั้นทำคอนแท็กเลนหายตอนประถมนิเทศน่ะ"
"ใช่ๆ!!"
ตึกๆๆ!!
แล้วรุ่นพี่ทามากิก็วิ่งมามองหน้าพวกเรา
"หะ..อึ..ฮิคารุ คาโอรุ"
"ครับผม!!"
แล้วเจ้าพวกนั้นก็พาพวกเราไปที่ห้องแต่งตัวเจ้าพวกบ้าทำให้ชั้นน้ำตาซึมเลยนะ!!!แล้วเจ้าพวกบ้าก็ถือชุดนักเรียนชายขึ้นมา
"ใส่ชุดนี่สะ!!"X2
"อะไรอะไรอะ!!!"ฮารุฮิ
"ไม่ต้องถามมาก!!"X2
"อย่านะ!!"ฮันโดรุ
"โอ้ยรู้แล้วๆ!!พวกนายสองคนออกไปก่อนสิ!!"ฮารุฮิ
แล้วพวกเราก็พลักเจ้าพวกนั้นออกไป
ณ.เวลา 17:20
"ง่ำๆอร่อย..."ฮันนี่
"เออรุ่นพี่"
"เอาเสร็จแล้วหลอ"
"ให้ใส่ชุดนี้จะดีหลอเนี้ย"
พี่ฮารุฮิใส่แล้วดูดีจริงๆน่ะล่ะ
"ให้ตายสิทำไมหน้าตาน่ารักแบบนี้นะอย่างกับเด็กผู้หญิงอะ"ทามากิ
"ฮารุจังน่ารักจังเลย"ฮันนี่
"ถ้าหน้าตาเป็นแบบนี้.."คาโอรุ
"ก็น่าจะบอกตังแต่แรก"ฮิคารุ
"แบบนี้พวกแขกต้องชอบแน่"เคียวยะ
"ใช่!!ตรงตามที่คำนวนไว้เลย!!!"ทามากิ
"ว่าแต่ฮันจังอยู่ไหนอะ"ฮันนี่
"นั่นสิ"X2
"จริงด้วยฮันโดรุเป็นพวกหลงทิศนิ!"ฮารุฮิ
"อยู่นี่ฮะ!!"
"หืม??"X7
ตรงหน้าคือฮันโดรุที่กำลังอุ้มลูกหมาสองตัวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่หลายๆคนเห็นแล้วก็คิดว่า..
"น่ารัก..."X7
"อะไรฮะมองผมทำไมกัน!!0//0"
"น่ารักเหมื่อนน้องหมาที่นายอุ้มอยู่เลยล่ะฮันโดรุ~"
"น่ารักมาเลยล่ะฮันจัง"
"เจ้าตัวนี้มันร็อกไวเลอร์นิ!?แต่ทำไมไม่กัดล่ะเนี้ย"
"นั่นสิมันไม่ดุเลยจริงๆนะ"
"หมาตัวนี้น่ารักแล้วก็นุ่มมากเลยล่ะมันพันธุ์อะไรหลอทาคาชิ?"
"คอร์กี้น่ะ.."
หลังจากเจอชั้นฮิคารุกับคาโอรุก็มาจับหมีที่ทำท่าเหมือนเมากาวอยู่ส่วยเจ้าปังก็ไปเล่นกับรุ่นพี่ฮันนี่
"หลังจากนี้พวกนายต้องทำหน้าที่โฮสต์ถ้าหนีไม่หมดก็ห้ามออกต่อไปนี้ถ้าพวกนายเรียกแขกถึง100คนถือว่าพวกนายหมดหนีแปดล้านเยนทันที!!!"
"โฮสต์หลอ?"X2
ติดตามตอนต่อไป...
ติดตามมิวด้วยนะ~
แล้วก็เม้นหน่อยก็ได้~
อย่าทำเป็นอ่านแล้วจากไปแบบไรเยื่อใย
ได้เปล่าเค้าเจ็บนะเตง
กดให้กำลังใจด้วยนะ~
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
*สำคัญ
*คะ ค่ะ
มีอีกแต่เราไม่ได้ย้อนอ่านอีกรอบค่ะ