Machine Planet

  ท้องฟ้าสีคราม ทุ่งหญ้าสีเขียว สายลมแผ่วเบา และอากาศบริสุทธิ์​ นั่นเป็นเรื่องที่ชั้นได้ยินจากคุณ​แม่บ่อยๆ สถานที่ๆสวยงามและปกคลุมไปด้วยชีวิตแบบนั้น ชั้นอยากจะลองไปสัมผัสดูด้วยตัวเองดูซักครั้ง.

  ชื่อของชั้นคือ แอน ชั้นเป็นคนที่รักในการประดิษฐ์​สิ่งของต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งง่ายๆอย่างเตาไฟ, ไมโครเวฟ หรือ วิทยุ ไปจนถึงเครื่องจักร​ขนาดใหญ่​อย่างเช่น ยานพาหนะ​ เครื่องจักรกล​อัตโนมัติ​ หรือแม้แต่หุ่นยนต์​ขับเคลื่อนขนาดใหญ่. ชั้นอาศัยอยู่ที่บ้านของชั้นที่อยู่ในใจกลางเมืองแห่งหนึ่งที่อยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของกลุ่มกองกำลังที่เรียกตัวเองว่า BlueBird, พวกเค้านั้นเป็นกองกำลังปกป้องเขตแดนที่ถูกก่อตั้งขึ้นเมื่อนานมาแล้ว, ตัวชั้นแล้วก็คนอื่นๆในเมืองต่างก็ทำหน้าที่คอยช่วยเหลือสนับสนุนพวกเค้าเหล่านั้นอย่างเสมอๆ พวกเค้าส่วนใหญ​่ก็เป็นคนดีล่ะนะ, คอยออกลาดตระเวน​ตามเขตแดนต่างๆและปกป้องช่วยเหลือกลุ่มอื่นๆที่กำลังลำบากและต้องการความช่วยเหลือ, เหมือนกับวีรบุรุษ​ในนิยายเลยล่ะ.

  ที่บ้านของชั้นนั้นก็ไม่ได้เป็นที่ๆน่าอยู่อะไรขนาดนั้นหรอก แต่มันก็ดีพอที่จะเรียกว่าบ้านได้ล่ะนะ ที่บ้านของชั้นนั้นชั้นอยู่กับคุณ​พ่อของชั้น 2 คนในบ้าน คุณ​พ่อเป็นคนที่ฉลาดและเก่งเรื่องการประดิษฐ์​มากๆเลยล่ะ คุณ​พ่อเป็นคนที่สอนเรื่องต่างๆเกี่ยวกับเครื่องจักร​และการประดิษฐ์​ต่างๆให้กับชั้นตั้งแต่เล็ก ถึงแม้ว่าช่วงนี้คุณ​พ่อจะไม่ค่อยอยู่ที่บ้านเพราะว่าเรื่องงานที่เป็นวิศวกร​การอาวุธ​ก็ตาม แต่ว่าคุณ​พ่อก็พยายามเต็มที่ๆจะให้เวลากับชั้นให้มากที่สุด, ตัวชั้นนั้นถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ชอบที่คุณพ่อนั้นเป็นวิศวกร​การอาวุธ​อยู่ และก็พยายามบอกให้คุณ​พ่อเลิกก็ตาม แต่ว่าคุณ​พ่อก็ยังไม่เคยฟังสิ่งที่ชั้นพูดเลยแม้แต่นิด.

โลกใบนี้มีประวัติ​ศาสตร์​มาอย่างยาวนาน ถึงแม้ว่าตัวชั้นจะไม่ค่อยรู้เรื่องในอดีตมามากนัก แต่ในเรื่องที่ทุกๆคนที่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้นั้นรู้อยู่แก่ใจก็คือ..........

  "ท้องฟ้าสีเทา แผ่นดินที่เต็มไปด้วยหินและทรายที่กว้างและว่างเปล่าราวกับไม่มีที่สิ้นสุด สภาพอากาศ​ที่แปรปรวนและคาดการไม่ได้ อากาศ​เป็นพิษ​และอันตรายต่อร่างกาย กับ สงครามที่มีมาอย่างนานแสนนานที่ไม่มีวันสิ้นสุด"

  โลกใบนี้...... กำลังจะตายลงในไม่ช้า........ ด้วยมือของมนุษย​์อย่างพวกเรา. เรื่องราวของทุ่งหญ้าสีเขียวและท้องฟ้าสีครามนั้น, บ้างก็ว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องเล่างมงาย, แต่สำหรับตัวชั้นแล้ว ชั้นยังอยากจะเชื่อเรื่องเล่านั่น, คุณ​แม่มักจะบอกชั้นเสมอๆเกี่ยวกับโลกแบบนั้น ถึงแม้ว่าคุณ​แม่เองก็ยังไม่เคยเห็นสถานที่แบบนั้นมากับตัวมาก่อน แต่ว่าคุณ​แม่เองก็เชื่อว่าโลกแบบนั้นเคยมีอยู่จริงเช่นกันจนกระทั่งคุณ​แม่เสียไป. ชั้นนั้นมักจะตั้งใจฟังคุณ​แม่เวลาที่เธอเล่าเรื่องนี้อย่างเสมอๆ ทุกครั้งที่ฟังก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเท่านั้น โลกที่ไม่มีเครื่องจักร​อย่างงั้นเหรอ? ต้นหญ้าอย่างงั้นเหรอ? ท้องฟ้าสีครามอย่างงั้นเหรอ? แค่คิดก็อยากจะเห็นของจริงด้วยตาของตัวเองแล้วล่ะนะ.

  บนดาวดวงนี้ ต้นไม้และพืชต่างๆนั้นได้สูญหายไปตั้งนานแล้ว เพราะเครื่องจักร​และสงครามที่มนุษย์​สร้างขึ้นมานั้นทำให้พืชชนิดต่างๆนั้นเริ่มลดจำนวนลงเรื่อยๆจนสูญพันธุ์, โลกปัจจุบัน​จึงมีอากาศ​ที่เป็นมลพิษ​สูงและอันตรายต่อการหายใจ แต่มนุษย์​นั้นยังคงยืนหยัดดิ้นรนและได้ทำการคิดค้นสร้าง อากาศ​เทียม ขึ้นมาที่สามารถใช้หายใจได้อย่างปลอดภัย. อากาศ​เทียม นั้นถึงแม้ว่าจะสามารถใช้หายใจได้และบอกว่าปลอยภัย, แต่มันกลับส่งผลเสียในระยะยาวกับผู้คนที่ใช้มันเพื่อหายใจ อย่างเช่น การเกิดอาการผิดปกติของหลอดลมเมื่ออายุเยอะขึ้น, ร่างกายทรุดโทรมลงหรืออ่อนแอลงอย่างรวดเร็วเกินกว่าเวลาเสื่อมสภาพ และ อื่นๆ อีกมากมาย, เพราะแบบนี้ผู้คนในโลกใบนี้จึงต่างมีอายุที่สั้นกันมาก คนที่สามารถอยู่จนถึง 40 ปี ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้วล่ะนะ, แต่สำหรับตัวชั้นในตอนนี้แล้วนั้น ชั้นเป็นกลุ่มพิเศษที่ถูกเรียกว่า New Generation, พวกเด็กอย่างชั้นนั้นคือเหล่าผู้คนที่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพบรรยากาศ​ที่เป็นมลพิษ​ของโลกใบนี้ได้โดยที่ไม่ต้องพึ่ง อากาศ​เทียม ในการหายใจ, คนส่วนใหญ่โดยเฉพาะพวกนักวิทยาศาสตร์​นั้นบอกว่าพวกเรานั้นจะเป็นความหวังใหม่​ของมนุษย​ชาติ, แต่สำหรับชั้นแล้วมันก็ยังไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆอยู่ดี, สามารถ​หายใจได้โดยไม่ใช้ อากาศ​เทียม แล้วไง? สุดท้ายก็ต้องใช้ชีวิตอยู่บนดาวที่กำลังตายใบนี้ที่ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานอีกซักแค่ไหนอยู่ดี, ถ้าไม่ตายเพราะมลพิษ​ก็อาจจะตายเพราะภัยสงคราม, ทุกๆคนต่างมีชะตากรรมที่ไม่ต่างกันในโลกใบนี้, แทนที่จะหาทางทำให้ตัวเองอยู่รอดได้ด้วยการสร้างอากาศเทียมหรืออาวุธ​เพื่อสู้สงครามล่ะก็ ไปช่วยกันคิดหาวิธีทำให้โลกใบนี้มันน่าอยู่ขึ้นซะจะดีกว่า.

  ทุกๆวันชั้นมักจะอยู่ภายในอู่และประดิษฐ์​สิ่งของอยู่ในบ้านของชั้นทุกๆวัน แต่มันก็มีช่วงที่ชั้นต้องออกไปด้านนอกบ้างล่ะนะ, ออกไปหาอะไหล่แล้วก็ซื้อพวกอาหารมาตุนเอาไว้บ้างทุกๆสุดสัปดาห์​ บางทีก็จะมีพวกคนที่รู้จักเรียกให้ไปช่วยซ่อมเครื่องจักรให้ ก็ถือว่าเป็นการทำงานไปในตัวล่ะนะ, ตัวชั้นถึงจะชอบการประดิษฐ์​สิ่งของก็ตาม แต่ชั้นนั้นเกลียดการสร้างอาวุธ​ที่สุดเลยล่ะ, สำหรับชั้นแล้วการประดิษฐ์​มันคือสิ่งที่ทำขึ้นเพื่อให้เป็นประโยชน์​ต่อผู้คนไม่ใช่เพื่อการฆ่าฟันกันเอง, ชั้นนั้นเชื่อว่าถ้าหากว่าชั้นพยายามล่ะก็ ชั้นอาจจะสามารถทำให้ทุกคนเข้าใจสิ่งที่ชั้นอยากจะสื่อขึ้นมามากขึ้นก็ได้ ไม่สิ ชั้นจะต้องทำให้ทุกคนเข้าใจให้ได้! เพื่อที่จะให้ทุกคนสามารถอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีสงครามหรืออากาศที่เป็นพิษ​ และก็เพื่อที่จะทำให้ โลกที่มีท้องฟ้าสีคราม และทุ่งหญ้า​สีเขียว นั้นกลายเป็นความจริงได้ นั่นเป็นความฝันที่จะมุ่งมั่นทำให้สำเร็จ​ให้ได้ เพื่อคุณ​แม่แล้วก็คุณ​พ่อ ชั้นจะต้องเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ให้ได้เลย!

  "ชั้นจะเปลี่ยน....... ให้โลกที่กำลังจะตายใบนี้............ โลกแห่งเครื่องจักรใบนี้........กลายเป็นโลกสีครามให้ได้ "