คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter I
I
“อื้อออ..”
ผมลืมาึ้นมาอยู่ให้ห้อสี่เหลี่ยม มีเพานสีาว ผมมอไปรอบๆห้อ บนัวผมมีสายระโยระย้าเ็มไปหม และผม็รู้สึเหมือนบนหน้าอผมมีอะไรแปะอยู่ ไม่้อบอ็รู้ว่านี่น่ะโรพยาบาล แ่ผมมาทำอะไรที่นี่ เิอะไรึ้นับผม
“แบ แบฮยอน!!”
ผมเหลือบาไปเห็นผู้ายนหนึ่วิ่มาหาผม้วยหน้าาื่นใ “เป็นอะไรมั้ย เ็บรไหนรึเปล่า”
เาถามผม้วยสีหน้าทีู่ออเลยว่าเป็นห่วผมสุๆ
“แบฮยอน?” ผมเลิิ้วถาม้วยวามสสัย แบฮยอนือใร
ทำไมเาเรียผมว่าแบฮยอน
“็มึื่อแบฮยอนไ ำไม่ไ้หรอ?”
“เอ่อือ..” ผมื่อแบฮยอนหรอ
ทำไมผมถึำื่อัวเอไม่ไ้ ผมเป็นอะไร ทำไมผมถึนึยัไ็นึไม่ออว่าผมื่อแบฮยอน
“ำอะไรไม่ไ้เลยหรอ?” นรหน้าถามผมอีรั้
“โอ๊ย!!”
ผมร้อออมาหลัาที่พยายามนึว่าัวเอเป็นใร เหมือนสมอมันแทบะระเบิ ปวร้าวไปทั้หัว
“เป็นอะไรแบ !! อบสิ”
“ันปวหัว”
“แปปนึนะ เี๋ยวไปเรียหมอมาให้”
แล้วนรหน้า็วิ่ออไปาห้อทันทีที่พูบ
้วยวามที่ผมทนับวามเ็บปวไม่ไหวผมึัสินใที่ะหลับาลเพราะิว่านี่เป็นวิธีเียวที่ะทำให้ผมหายาอาารปวหัวบ้าๆนี้ไ้
ผมลืมาึ้นมาอีรั้หลัาที่ผมหลับไปเพราะวามเ็บปว
อนนี้นๆนั้น็มาอยู่้าๆเียผมแล้ว เาเป็นใรันนะ ทำไมผมุ้นเาั
แ่ผมำเาไม่ไ้
“นะ..นายเป็นใร” ผมถามเาทั้ที่เาหลับอยู่
“ื่นแล้วหรอ ปวหัวอีมั้ย” นที่ฟุบหลับอยู่้าๆผมื่นึ้นมาอบทันทีเหมือนับว่าไม่ไ้หลับแ่แ่พัสายาเท่านั้น
“ไม่ปวแล้วล่ะ แ่ันถามว่านายเป็นใร”
“ันื่อานยอล เป็นแฟนอนาย”
“ฮ่ะ !! แฟนัน?”
บ้าไปแล้ว ันมีแฟน้วยหรอ แฟนันเป็นผู้าย?
ไม่ใ่แล้ว มันไม่ใ่!!!
“ใ่แล้ว ันเป็นแฟนนาย
แ่นายะเื่อหรือไม่เื่อเี๋ยวนาย็ำไ้เอ
หมอบอันแล้วว่านายวามำเสื่อมเพราะสมอระทบระเทือน
นายโนรถนน่ะ แ่นายไม่้อห่ว ันะูแลนายเอ”
“ันะรู้ไ้ไว่านายพูวามริ” ผมถามเา
“ันพูวามริ แ่นายไม่้อิมานะ
อย่าพยายามนึอะไร เี๋ยวะปวหัวอี ทำัวให้สบายๆ เี๋ยวนาย็ำไ้”
“นายเป็นแฟนันริๆหรอ”
“ใ่ ันเป็นแฟนนาย เรารัันมาเลยนะ” ายหนุ่มรหน้าอบผมพร้อม ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มแล้วเลื่อนมืออเามาุมมือผมไว้
ปั!
เสียเปิประูัึ้นทำให้ผมและานยอลหันไปมอาม้วยวามสสัย
ผู้มาเยือนใหม่เป็นหิูมีอายุนนึแ่ถึะูมีอายุเธอ็สวยเอาารเลยหล่ะ
“แบ!!” เธอเรียื่อที่านยอลบอว่าเป็นื่อผม
“เป็นอะไรรึเปล่าลู เ็บรไหนรึเปล่า แม่เป็นห่วเรามาเลยนะ
แล้วนี่เป็นมายัไทำไมถึโนรถนไ้ลู” ผู้หิรหน้าโผเ้ามาอผมแล้วยิำถามมาให้ผม
แม่หรอ? นี่แม่อผมหรอ...
“ผมไม่เป็นอะไรมารับ แ่มีแผลามัวนิหน่อย แ่เอ่อ..ือุเป็นแม่อผมหรอรับ”
ผมถามำถามที่ผมสสัยออไป ะว่าไปานยอลอาะพูวามริที่ว่าผมวามำเสื่อม
ผมำอะไรไม่ไ้ริๆ แม้แ่ื่อัวเอ แม่ัวเอผม็ำไม่ไ้
“หะ..ห้ะ? นี่แม่ไลู ำแม่ไม่ไ้หรอ”
“ผมอโทษรับผมำอะไรไม่ไ้ริๆ”
“ทะ..ทำไมถึเป็นแบบนี้หล่ะานยอล”
นที่บอว่าัวเอเป็นแม่อผมหันหน้าไปถามานยอล ้วยสีหน้าที่ใแบบสุี
“เอ่อือ..หมอบอว่าสมอแบไ้รับวามระทบระเทือนรับ
เลยทำให้แบวามำเสื่อมั่วราว” บเสียานยอล แม่็หันมาหาผม
“โถ่..ลูแม่ ทำไมถึเป็นแบบนี้”
ผมพยายามนึเท่าไหร่็นึไม่ออว่ามันเป็นมายัไ
ผมรู้แ่ว่าอนนี้ผมื่อแบฮยอนเป็นแฟนานยอล ผมวามำเสื่อมเพราะถูรถน แ่นั้น
แ่นั้นริๆ
ระหว่าที่ผมอยู่โรพยาบาล็มีแ่แม่ับานยอลที่อยูแลผมลอ
ผลัเปลี่ยนันบ้าบาวัน บาืนานยอล็มานอนเฝ้าผม บาืนแม่็มานอนเฝ้าผม
แ่ส่วนมาะเป็นานยอล
“วันนี้ะออาโรพยาบาลแล้ว
ีใมั้ย” านยอลถามผมในะที่เาัแเ็บอเพื่อเรียมออาโรพยาบาล
เาหันมาถาม้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทำให้ผมอยิ้มามไม่ไ้ เาหล่อ หล่อมา
แล้วยิ่มายิ้มให้ผมแบบนี้ทำให้ผมใสั่นไ้เหมือนัน
ผมมอหน้าเาแล้วผมรู้สึถึวามผูพัน
มันเป็นสีหน้าและใบหน้าที่ผมุ้นเย แ่ผมลับำไม่ไ้ว่าเาื่ออะไร
แล้วเี่ยว้อับผมยัไ
“อื้ม”
ผมอบลับไปพร้อมับรอยยิ้ม
“ไป
เ็บอเสร็ละ ลับบ้านัน” านยอลพูพร้อมเินมาุมมือผมแล้วเรา็เินออาห้อไป
ระหว่าทาลับบ้านผมและานยอล็ุยันลอทา
“ลันับนายเป็นแฟนันริหรอ”
“ริสิ” านยอลอบ
“...” ผมไม่อบอะไรแ่ลับส่ยิ้มแทนที่ะพู
“รู้มั้ยแบแทนัวเอว่าันแบบนี้ทำให้ันรู้สึแปลๆ
เมื่อ่อนเราน่ะสนิทันมา เลยเรียแทนันแบบเพื่อนๆทั่วไป แบบมึูอ่ะ”
“อ่ออ๋อ ั้นหรอ”
“ั้นใ้แบบนั้นละันเนอะ
เผื่อะำอะไรไ้”
“ันะใ้แบบนั้นับนไม่รู้ัไ้ไ
ันไม่รู้ะ้วย้ำว่านายะโหว่านายเป็นแฟนันรึเปล่า” ผมพูไปามวามริ ใ่สิ
็หมอบอว่าผมวามำเสื่อม เพราะะนั้นะเป็นใร็ไ้ที่มาบอผมว่าเป็นแฟนผม
เพราะผม็ไม่รู้ว่านั่นใ่เรื่อริรึเปล่า
“็ริ
นายอาะไม่เื่อว่าันเป็นแฟนนาย แ่ันะพิสูน์ให้นายเห็นเอ และถึนายะไม่ไ้รู้สึรััน ัน็ะทำให้นายรัันอีรั้ให้ไ้” านยอลพูบเา็หันมามอหน้าผมพร้อมรอยยิ้ม
“ถ้านายเป็นแฟนันริ
นาย้อเล่าทุอย่าที่เป็นัวันให้ันรู้”
“ไ้สิ อะไรที่เป็นัวนายันรู้หมทุอย่า”
เราุยันมาเรื่อยๆนสุท้ายรถันหรูอานยอล็ออยู่หน้าบ้านหลัโหลัหนึ่
แ่ผมเห็นประูรั้วผม็ื่นเ้นแล้ว นี่บ้านอผมหรอเนี่ย
“ถึแล้ว ลัน”
“นี่บ้านอันหรอ
ให่ั”
“ใ่บ้านอนาย
รู้มั้ยนายรวยนาไหน”
“ันะไปรู้ไ้ไ”
ำอบอผมทำให้นร่าสูหัวเราะออมา “หัวเราะอะไรเล่า ็ันไม่รู้ริๆหนิ”
“ป่าวๆ" านยอลอบแล้วเินลไปหยิบ้าวอเรื่อใ้อผมาท้ายรถ
“เ้าบ้านเถอะ” ผมพูับทไป ผมอยารีบเ้าบ้านแล้ว ื่นเ้นะมั ทำไมรู้สึเหมือนไ้บ้านหลัใหม่ยัไยัั้น
ผม้าวเท้าเ้ามาในบ้านหลัให่
ทุอย่าูีเ้าันไ้ทุอย่าไม่ว่าะเป็นสวนหน้าบ้านที่มีพื้นที่ว้า
บ้านหลัให่ 2 ั้น แล้ว็มีลานอรถที่มีรถหรูออยู่นับ 10 ัน
ผมและานยอลเ้ามาในบ้าน็มีป้าแม่บ้านมารอรับอยู่
“ุหนู ุานยอล
สวัสี่ะ ุหิรออยู่้าในนะะ” ป้าแม่บ้านพูพร้อมผายมือเป็นารเื้อเิยให้ผมเ้าไปในบ้าน
ผมและานยอลเินมาถึห้อนั่เล่น
ที่มีโฟารับแั้อยู่ ผมเหลือบไปเห็นนๆนึ ทีู่เหมือนแม่อผม
“อ้าว
มาันแล้วหรอลู ทานอะไรันมารึยั”
“ยัเลยรับ
ออมาาโรพยาบาล็ริ่มาที่นี่เลย” านยอลอบแทนผมที่สายายัมอสำรวรอบัวบ้านอยู่ โอ้โห..ให่ะมั ้านอว่าสวยแล้ว้าในสวยว่าอี นี่บ้านผมริๆหรอเนี่ย ไม่อยาะเื่อเลยแฮะ
“ั้นีเลย
แม่เรียมอว่าเอาไว้ให้แล้ว” แม่พูบ็เรียป้าแม่บ้านให้เอาอว่ามาให้ผมและานยอล
“นั่ล่อนสิลู” แม่เิให้ผมและานยอลนั่ลรโฟา
พวเรา 2 นนั่ลรโฟาพร้อมัน
และ็มีป้าแม่บ้านเินเอาอว่ามาเสิร์ฟให้พวเรา พวเราินนมไปและุยันไป่าๆนานาเหมือนไม่ไ้เอันมาเป็นาิ เอ่อ...นั่นแหละ ผม็พูให้เวอร์วัไปเพื่อให้ไ้อรรถรส
“แม่รับ
ห้ออผมไปทาไหนหรอรับ” ผมถามแม่หลัาที่ินอว่าเสร็
“อ๋อ เินึ้นไปั้น 2 แล้วเลี้ยว้าย
พอเห็นประูห้อแรนั่นแหละห้อลู”
“รับ
ั้นผมอัวึ้นห้อ่อนนะรับ อ้อ อบุที่มาส่นะานยอล ลับบ้านีๆล่ะ” ผมอยาพัเ็มที
ผมเลยบอลาานยอลับแม่ึ้นไปบนห้อ
“ใรบอว่าันะลับล่ะ”
านยอลพูพร้อมส่สายาั่วร้ายมาให้ผม
“แล้วนายะอยู่ทำอะไรอีล่ะ”
“อยูู่แลแบไ” านยอลพูบ็เินามผมมา
“เห้ยไ้ไ นายะึ้นไปับันั้นหรอ” ผมถาม้วยหน้าาเหวอหวา
“็ใ่น่ะสิ ทำไมหรอ”
านยอลยืนเถียับผมอยู่ั้นาน
ผมบอไม่ให้เาึ้นไป แ่เา็ยืนยันว่าะึ้นไปูแลผมให้ไ้ ผมบอเลยนะว่าผมยัไม่ไว้ใานยอล
แ่สุท้ายผม็ให้เาึ้นไป้วยวามื้ออเา เฮ้อ ผมละเหนื่อยริๆ
พวเราึ้นมาั้น 2
อบ้านและยืนอยู่หน้าประูห้อทีุ่แม่บอว่าเป็นห้ออผม
แร่ !
ผมเปิประูออมา
ห้ออผมออเป็นโทนาวำ ทุอย่าในห้อไม่ว่าะเป็นเียนอน ผ้าปูที่นอน โฟา
ู้เสื้อผ้า ู้โว์่าๆนานา มันูี และูลัวมาๆ มันทำให้ผมเริ่มุ้นๆับสถานที่แห่นี้
“เป็นไ สวยไหม
อในห้อนี้ันับนายเป็นนเลือนะ” านยอลเอ่ยออมาหลัาที่ผมเปิประูห้อออมา
และหยุนิ่อยู่หน้าประูห้อ
“อ่ออื้ม สวยมาเลย
นายับันเป็นนเลือหรอ หมายวามว่าไ”
“็นายเพิ่ย้ายมาบ้านนี้เมื่อ
2 ปี่อน
บ้านนี้เป็นบ้านหลัใหม่อนายในเาหลี บ้านอนายริๆอยู่อเมริา ป๊าและแม่อนายเพิ่ย้ายมาอยู่และสร้าบ้านใหม่ให้ับนาย”
“ริหรอ”
ผมถาม้วยวามสสัย นี่ผมอยู่่าประเทศหรอ แล้วผมมาเรียนที่นี่ไ้ยัไ
“ริสิ”
“แล้วันมาเรียนที่นี่หรอ
ันมีเพื่อนไหม ันเรียนอะไร” ผมยิำถามใส่านยอล้วยวามสสัยเหมือนเ็ๆที่อยารู้อยาเห็นไปะทุอย่า
“ใ่นายมาเรียนที่นี่
อนนี้นายอยู่ปี 3 ะบริหารน่ะ เพื่อนนายื่อยอู อิน แล้ว็เฮุน”
านยอลอบผมทุำถาม “ที่บ้านอนายเป็นบริษัทอสัหาริมทรัพย์นาให่
และรวยมาเลยนะ” านยอลพู่อ ผมไ้แ่อึ้ในวามรวยอที่บ้านผม
“นี่รวยนานั้นเลยหรอ”
“ใ่” านยอลอบพร้อมยิ้มออมา
“ัน็รวยนะ”
“ฮ่ะๆ ันไม่ไ้ถาม”
ผมหัวเราะในลำอ ็รินี่ ผมไม่ไ้ถามเาสัหน่อย
“นายนี่นะ!!”
เาัฟันพูและยมือึ้นมายี้หัวอผม พร้อมยิ้มออมา นี่็ยิ้มพร่ำเพรื่อั ไม่เมื่อยปาบ้ารึไ ผมละเมื่อยแทนเลยให้าย
“แล้วเรื่ออเราหล่ะ
เอ่อือ..ันยัไม่ไ้เื่อว่าเราเป็นแฟนันหรอนะ”
“ไม่เื่อไม่เป็นไร
เี๋ยวเล่าให้ฟั แ่มันยาวนะ” านยอลหัวเราะในลำอ แล้วับมือผมึไปนั่บนเียับเา “เล่าทั้ืน็ไม่หม” เายิ้มเ้าเล่ห์ออมา
“ย๊าห์ !!
ไม่้อมายิ้มแบบนั้นเลยนะ เล่ามาสิ รอฟัอยู่”
“เอ…เริ่มรไหนีนะ”
านยอลหันมาถามผม
“เรารู้ัันไ้ยัไ”
“เรารู้ััน
เพราะนายเินนันที่โรอาหารใ้ะอนาย อนนั้นันไปหาเพื่อน ็ือเฮุน
ึ่เฮุน็เป็นเพื่อนอนาย เราเลยไ้รู้ััน”
“แล้วที่ว่าเราเป็นแฟนันล่ะ”
“รู้มั้ย ันหลุมรันายั้แ่รั้เลยนะ เรียรัแรพบ็ไ้ แ่นายื่อเินไป
ทั้ที่ันีบนาย แ่นาย็ไม่รู้ ทั้ื้ออมาให้ วนไปินนู่นินนี่” เหมือนานยอละ่าผมทาอ้อมว่าโ่อย่านั้นแหละ แ่แ่ใ้ำที่มันูอฟลไปนิหน่อย ผมไม่ไ้โ่นะโว้ยยยย
“แล้วไ่อ”
“็นายไม่รู้ไ
ันเลยบอไปรๆ อนแรนาย็ไม่ยอมลบับัน แ่็นะ นมันหล่อ” านยอลพูพร้อมยัิ้วทำหน้าทำามาให้ผม
มั่นหน้าไปอี้ แ่ผม็ไม่ปิเสธหรอนะ
ว่าานยอลน่ะหล่อ หล่อร้ายะ้วย พอานยอลพูบเา็เอาหน้าหล่อๆเ้ามาใล้ผม
ถึผมะไม่ไ้รู้สึรัแ่ถ้าเาทำแบบนี้ใผม็สั่นเหมือนัน ผมเลยหลบหน้าานยอลไปอีทา
“เินหรอ”
“ปะ ป่าว เินบ้าเินบออะไร ไม่มี แล้วไม่้อเอาหน้าเ้ามาใล้เลยนะ ไปไลๆเลย” ผมพูพร้อมใ้มือผลัหน้าานยอลไปทาอื่น
“ฮ่ะๆ” านยอลหัวเราะออมาเหมือนสะใที่แล้ผมสำเร็
“ไม่้อมาหัวเราะ
ลับไปเลย ันะพัผ่อน” ผมพูและลุึ้นึแนานยอลให้ออไปนอห้อ
“อ่ะๆ ลับ็ไ้
พัผ่อนเยอะๆนะรับ เี๋ยวมาหาใหม่”
“อ่า..”
ผมพูยัไม่ทันบานยอลยื่นหน้าเ้ามาและเอามูมาแะที่แ้มอผม
“ย่าห์ !!!” ผมะโน้วยวามใ
“ฮ่ะๆ ไปละ” านยอลพูพร้อมยมือึ้นเป็นสัลัษ์ว่าลา่อน
“บาย ลับบ้านีๆหล่ะ”
พอานยอลลไป้าล่าเา็ลาแม่อผมและับรถออไปาบ้านอผม
ผมล้มัวลนอนและิเรื่อทั้หมที่านยอลพู ผมิแล้วิอี็ยันึไม่ออ
นผมเริ่มปวหัวอีแล้ว ผมึพัผ่อนเพื่อไม่ให้รู้สึถึวามเ็บปว
::TALK::
สวัสีสวีั เปิเรื่อใหม่ทั้ที่เรื่อเ่ายัไม่บ 5555555555 ริๆเรื่อนี้แ่ไว้ั้นานแล้วแหละ นานมาๆนลืมไปแล้ว แล้วลับไปุ้ยเอ พออ่านแล้วมันสนุีเลยว่าะเอามา่อให้บ 5555555 ะบมั้ยเป็นำลัใให้เรา้วยนะะ ถ้าอบ็เฟบแร์ อมเม้นให้เรา้วยน้าา ะไ้รู้ว่ามีนอ่านอยู่ ำลัใมาารนี้แหละ 5555555555555 เรายัิแท็ไม่ออ ใรมีไอเีย็เสนอมาไ้นะะ อิอิ
แัน ิ
ความคิดเห็น