ุฮันบอวอนโฮถูถอาแหน้าบ้านอมินฮยอ ส่วนวอนโฮในอนนี้็เปลือยเปล่าแ่ท่อนบนที่มีแ่ล้ามแนและล้ามหน้าท้อที่าวและเรียบเนียน มินฮยอเปลี่ยนุฮันบุใหม่เสร็เรียบร้อยแล้ว็ิที่ว่าะเอาุัวที่เปียออไปา้านอ มินฮยอ่อยๆเปิประูทีละนิและแอบส่อ้านอเพื่อพิสูน์ว่าวอนโฮน่าะยัไม่ไปแน่นอนแ่แล้วเผอิเป็นไปามที่าไว้ นั่นือวอนโฮ็ยัอยู่และ็ำลัาผ้าอยู่พอีแ่ทว่ามินฮยอ็้อะลึในผิวพรร สัส่วน รูปร่า และร่าายอวอนโฮ “ ิะแอบูัน็ทำให้มันแนบเนียนหน่อยสิ ” วอนโฮพูบ็อมยิ้มนิๆทั้ๆที่ำลัสะบัผ้าอยู่
“ ใรแอบูนายัน ” มินฮยอปิประู
“ ็นที่ำลัไม่ล้าที่ะยอมรับวามริไ ”
“ นายพูอะไรันไม่เ้าใ ”
“ ็เห็นๆันอยู่ว่านาย้อัน าไม่ระพริบเลย...สสัยะอึ้ในวามามอบุรุษ้วยันสินะ ”
“ ไม่ริะหน่อย ” มินฮยอเปิประูเินออมา
“ ั้นหรอ ” วอนโฮหันหน้ามาหามินฮยอึ่ยิ่ทำให้มินฮยอเห็นล้ามเนื้อท้ออันแสนเย้ายวนอวอนโฮไ้ัเนมาึ้น นทำให้มินฮยอหลหน้าแึ้นมาโยไม่รู้ัว
“ มินฮยอ นายไม่สบายรึเปล่าทำไมหน้าแั ” วอนโฮทัมินฮยอ
“ ริหรอ ” มินฮยอสะุ้นิหน่อย่อนที่ะเอามือทั้สอ้าึ้นมาปิแ้มที่ำลัแเป็นลูำลึแล้วหันหลัใส่วอนโฮ
“ นี่นายำลัเินันหรอ? ”
วอนโฮเินไปอยู่้าหลัมินฮยออย่าเียบๆ
“ ใรว่าันเินล่ะ ”
มินฮยอเปิหน้าแล้วหันหน้ามาหาวอนโฮ แ่ทว่ามินฮยอ็้อใมาเพราะว่าอนนี้ปลายมูอมินฮยอและวอนโฮนั้นนัน แล้ววอนโฮเอ็เริ่มมอเ้าไปในนัยน์าอมินฮยอานั้น็่อยๆยับใบหน้าเ้าใล้มินฮยอไปเรื่อยๆ ส่วนมินฮยอที่สิำลัะปลิว็รีบรวบรวมสิและวามล้าทั้หม ่อนที่ะยมือมาันหน้าวอนโฮออไป...
“ ันะาผ้า ” มินฮยอเินไปที่ราวผ้าพร้อมสะบัุฮันบา
“ เรื่อานที่นาย้อทำ ืนนี้ให้ัน่วยมั้ย ” วอนโฮถามมินฮยอ
“ ไม่้อล่ะ ันทำเอนเียวไ้ ”
“ แล้วนายรู้หรอว่าืนนี้นายะแส ‘ ละรหุ่นเา ’ เรื่ออะไร แล้วนายไ้เป็นัวละรอะไร ”
“ ... ” มินฮยอเียบสนิท
“ นั่นไ! แล้วนาย็อบันไม่ไ้เพราะนานายเอยัไม่รู้เลย ” วอนโฮออแล้วมอมินฮยอ
มินฮยอถอนหายใแล้วอบอบออไปอย่าแผ่วเบาว่า
“ ็ไ้...ถ้านายอยาะ่วยัน ”
“ านสำัอนายที่นาย้อทำในืนนี้ือ ละรเรื่อ ‘ ษัริย์ผู้ทรธรรม ’ แล้วนายเอ็ไ้แสเป็น ‘ อ์รัทายาท ’ ้วย ”
“ แ่นี้เอหรอ ” มินฮยอหันมามอวอนโฮ่อนที่ะเินเ้าไปในบ้าน
“ ่วเวลานับ่อานี้ ันไม่สามรถรับรู้ถึอนาที่แน่นอนไ้ แ่ยัไะัน็พร้อมที่ะ่วยนายไ้เสมอเลยนะ...มินฮยอ ”
พูบวอนโฮ็ยิ้มเหมือนเ็น้อยที่ไร้เียสานหนึ่แล้วนั่ลที่แร่ไม้ไผ่โบราหน้าบ้าน(โบรา)อมินฮยอ
ความคิดเห็น