ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 ,, 7 กรกฎาคม
7 กรกฎาคม
ดอกแก้ววางไดอารี่เล่มสีน้ำเงินของเธอลง พลางถอนหายใจเบาๆ พลางนึกถึงชายหนุ่มที่เข้ามาอยู่ในความคิดของเธอ บุคคลที่เหมือนคนในฝัน คนที่เธอไม่สามารถจับต้องได้......................................
ลูกคลื่น ดาวโรงเรียน คนที่สาวๆทั้งโรงเรียนใฝ่ปองอยากเป็นเจ้าของดวงใจ ว่าที่นักเปียโนเอกคนนึงของประเทศ ด้วยเกียรตินิยมของสถาบันดนตรีชื่อดัง เห็นได้ชัดว่า.............เขาเป็นคนที่สูงส่ง..............คนที่เธอแทบไม่สามารถจับต้องได้เลย..................
แม้แต่น้อย..........................
เขาจะมานึกอะไรกับคนรักสมัยเด็ก..................คงเห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระดวยซ้ำไป...............แถมอีกอย่าง ตอนที่เห็นหน้าเธอ.........เขาไม่มีท่าทีว่าจะจำเธอได้แม้แต่นิดเดียว......แถมอีกอย่าง เขาจะเป็นคนคนนั้นจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้.............................
เธอจะมานึกอะไรว่าเขาจะจำเธอได้............................
\" คิดอะไรอยู่....หืม ? \" เมย์ที่สังเกตอาการของเธอได้เป็นคนแรกทักขึ้น
\" คิดถึงพี่คลื่นน่ะสิ คิคิ \" ไม่ทันที่เธอจะตอบว่าอย่างไร ขวัญก็แทรกขึ้นมาพร้อมหัวเราะคิกคัก
\" เปล่าซะหน่อย \" เธอแก้ตัว แต่ในใจอดยอมรับไม่ได้ว่า คิดถึงเรื่องของเขาอยู่จริงๆ
อาทิตย์กว่าๆแล้วสินะ...ที่เธอไม่ได้เจอหน้าเขา............................
\" ไม่เชื่อ ฉันเห็นนะ ตอนแรกที่ยัยแก้วเห็นหน้าพี่คลื่นน่ะ ดูทั้งอึ้ง ทั้งตกใจเลยแหล่ะ \" ขวัญตอบ
\" แล้วทำไม ฉันแค่อึ้งที่พี่คลื่นเค้าเหมือนคนคนนึงที่ฉันรู้จักเท่านั้นเอง \" ดอกแก้วแก้
ไม่ใช่แค่เหมือน........แต่คิดว่าใช่เลยแหล่ะ.......................
\" ใครเหรอ \" ฝ้ายถามขึ้นมา
\" ก็แค่ลูกพี่ลูกน้องคนนึงเท่านั้นเอง \" ดอกแก้วแก้ต่างไปงั้นๆ
\" ท่าทางคงสนิทกันน่าดู \" ป่านว่า
\" อย่าคิดมากน่า วันนี้วันเกิดแกนิ ไอแก้ว เดี๋ยวฉันลากพี่คลื่นเค้ามาร่วมฉลองด้วย โอเคนะ \" ขวัญถามยิ้มๆ
\" จะบ้าเหรอไง รบกวนพี่เค้าเปล่าๆ \" ดอกแก้วรีบพูดขึ้นมาทันที แม้ในใจลึกๆ อยากให้เขามาก็ตาม
\" ไม่เป็นไรหรอกแก พี่คลื่นมาได้อยู่แล้ว \" ขวัญตอบ แล้วหันไปหาเพื่อนๆที่เหลือ \" อยากให้พี่คลื่นมาป่ะ \"
\" อยากสิ \" เพื่อนๆที่เหลือตอบพร้อมกัน ดอกแก้วได้แต่นั่งปลงๆ แต่ในใจก็อดดีใจไม่ได้ที่จะเจอเค้าอีกครั้ง
ภายในร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง กลุ่มเด็กวัยรุ่นประมาณเกือบ 10 คนกำลังสนุกสนานกับงานปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนสาว ขณะที่เจ้าของงานวันเกิดกลับทำหน้าไม่สู้ดีนัก
ดอกแก้วนั่งอยู่มุมหนึ่งของร้านอาหารของแม่ป่าน ซึ่งวันนี้ปิดร้านเร็วเป็นพิเศษเนื่องจากจะจัดงานวันเกิดให้เพื่อนลูกสาว เหม่อไปที่ท้องฟ้าอันแสนกว้างไกล เกินที่สายตาเธอจะหยั่งถึงได้หมด ............
ตั้งแต่เขาเข้ามา......ก็เพียงได้แต่ทักเธอพอเป็นพิธี จากนั้นก็หันไปสนุกกับเพื่อนของเขาต่อ.............ไม่มีวี่แววสักนิด.........ว่าจะจำเธอได้เพียงแม้แต่น้อย...........จนเธอชักสงสัย.........ว่าเขาเป็นคนคนนั้นจริงหรือเปล่า................
\" นั่งเหม่ออยู่คนเดียว เป็นอะไรไปเหรอ \" คลื่นนั่นเองที่ทักเธอขึ้นมา กระตุกเธอของจากวังวนของความคิด
\" พี่คลื่น.....\" เธอพูดออกแค่นั้น
\" เป็นอะไรไปล่ะ วันนี้วันเกิดนะ หัดยิ้มบ้างสิ... \" ลูกคลื่นยิ้มแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเธอ \" มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเล่าให้พี่ฟังได้นะ \"
\" ม่ะ...ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ \" เธอตอบเบาๆ ประหม่าๆ ไม่รู้ทำไม แต่เป็นทุกครั้ง ที่เจอเขาคนนี้
\" เล่ามาก็ได้นะ......พี่รับฟังได้ทุกเรื่องแหล่ะ........... \"
\" ทำไมพี่ถึงรับฟังปัญหาของแก้วล่ะคะ.....\"
\" เพื่อนของน้องสาวพี่ ก็เหมือนน้องสาวของพี่แหล่ะ......\" คำพูดนั้นทำเอาเธอกระตุกวูบนิดนึง
เหมือน............เหมือนมาก...........................
ดอกแก้วถอนหายใจ ก่อนจะเริ่มถามคำถามแรกกับลูกคลื่น
\" พี่คลื่นเคยมีรักครั้งแรกสมัยเด็กมั้ยคะ...... \"
ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเธอยิ้มๆ
\" อันนี้พี่ก็ไม่รู้.........เพราะพี่ความจำเสื่อม.......ตอนประสบอุบัติเหตุ.......... \" กลับกลายเป็นหญิงสาวที่ต้องชะงักเพราะคำพูดของเขา
เพราะเหตุนี้หรือ.........ถึงไม่มีจดหมายจากเขาอีก......................
\" แต่แม่บ้านบอกว่าพี่เคยติดต่อกับเพื่อนอยู่คนนึงน่ะนะ......มีจดหมายเป็นกองภูเขาเลย.......\" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แต่ทว่าดอกแก้วนิ่งไปทันที \" เป็นอะไรไปเหรอ....หน้าซีดเชียว... \" ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาว
\" เปล่าหรอกค่ะ........แก้วแค่นึกอะไรเพลินๆ \" หญิงสาวปฏิเสธ
\" อืม....งั้นเหรอ........\" ลูกคลื่นพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบไป \" อายุเท่าไหร่แล้วเรา \"
\" 17 ค่ะ \" ดอกแก้วตอบ แล้วถามคำถามต่อไป \" แล้วพี่คลื่นจะได้ออกอัลบัมมั้ยคะ \"
\" ไม่รู้สิ...\" เขาหัวเราะเบาๆ \" แต่พี่ก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากหรอกน่า \"
\" พี่เก่งมากนะคะ \" ดอกแก้วตอบ แล้วพูดต่อเบาๆ \" เก่งจนไกลเกินไปทุกที.......\"
\" อะไรเหรอ \" ลูกคลื่นถาม \" พี่ฟังไม่ทัน \"
\" เปล่าค่ะ แก้วแค่บ่นอะไรไปเรื่อย....\" หญิงสาวรีบแก้ตัวพัลวัน
\" อื้อ......\"ชายหนุ่มรับคำ ก่อนถามคำถามนึง \" ที่แก้วมาถามพี่อย่างนี้........แก้วเคยมีรักครั้งแรกเหรอ............. \"
หญิงสาวถอนหายใจ ......เขาคงจำเธอไม่ได้จริงๆ...............
\" แก้วก็เคยมีค่ะ เป็นรักครั้งแรกของแก้ว และคงจะเป็นรักสุดท้าย..............\" หญิงสาวหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ไม่ได้พูดต่อไปว่า
เขานี่แหล่ะ.......รักครั้งแรก....และครั้งสุดท้ายของเธอ.............
- - - - - - - - - - - - - -
ตอนที่ 2 แล้วงับ ^^ ดีใจมาก มีคนมาโพสดั้ว นานๆทีเจอ ><
อยากบอกว่าเขียนเรื่องเศร้าๆยากกว่าเขียนรักหวานแหววมากกก
มันต้องเข้าใจถึงจิตใจตัวละครหลักอย่างแท้จริงเลย เวลาพิมพ์ต้องนึกว่าถ้าเราเป็นดอกแก้วตอนนี้เราจะรู้สึกยังไง
มันยากมากๆ ถ้ายังแต่งไม่ดีพอก็ขออภัยด้วยน้าค้า
ส่วนที่มาเรื่องนี้ กับตัวละคร
ที่มาเรื่องนี้เอามาจากเพลงนึงค่ะ ชื่อเพลงว่า ได้ไหม เป็นเพลงของเฮียโต๋ ศักดิ์สิทธิ์อ่ะค่ะ ( กรี๊ดด ) คือว่ามันคล้ายๆกับว่า คนคนนึงที่แอบชอบใครสักคน แล้วพยายามทำทุกอย่างที่พิเศษเพื่อให้เขามาสนใจ แต่ว่าเขาก็ไม่สนใจ.......เศร้า ( ชีวิตจริงเฮียแกเลยง่ะ )
ลูกคลื่น - แน่นอนค่ะ จำลองมาจากตัวพี่โต๋แน่นอน คนพิเศษของหลายๆคน
ดอกแก้ว - วิ้งค์นึกว่าถ้ามีแฟนคลับสักคน ใกล้ชิดคนดังเป็นพิเศษ แล้วเกิดรักในฐานะที่เค้าเป็นคนๆนั้นจริงๆ ไม่ใช่คนดังอ่าค่ะ แล้วเค้าจะทำยังไง ให้เค้ามาสนใจว่าเรารักเค้าในฐานะที่เค้าเป็นเค้าเอง ไม่ใช่ฐานะคนดัง ศิลปิน
พยายามออกมาให้เศร้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น