Important Feeling ความรู้สึก...ที่สำคัญที่สุด

ข้อมูลเบื้องต้น

แด่....เพื่อนที่รักที่สุด....

ไม่มีคำพูดอะไรที่อยากจะบอก ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกัน...

รักพวกแกนะ....

จาก...ใจ

เนื้อเรื่อง

หากให้เปรียบความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งสองคนคงจะเป็นเหมือนกับเส้นใยบางๆ  ถึงแม้ว่ามันจะเหนียวแน่นและดูแข็งแกร่งขนาดไหน แต่มันก็สามารถขาดสะบั้นออกจากกันได้เสมอเพียงแค่ออกแรงดึง...

เส้นใยที่เรียกว่า ..."มิตรภาพ"...

Important Feeling  ความรู้สึก...ที่สำคัญที่สุด...

Author :: Merfae

ฉันกับพลอยต่างกันในทุกด้าน เราทั้งคู่แตกต่างกันไม่ว่าจะเป็นหน้าตา นิสัย ความคิด การเรียน ทุกอย่างของพวกเราทั้งสองคนราวกับโดนจงใจสร้างขึ้นมาเพื่อให้แตกต่างกัน พลอยเป็นสาวสวย ป๊อป กิจกรรมเด่น กล้าแสดงออก และตรงไปตรงมา ในขณะที่ฉันเป็นเพียงแค่เด็กสาวหน้าตาคงแก่เรียน ใส่แว่น ขี้อาย เพื่อนน้อย ไม่กล้าแสดงออก มีดีแค่การเรียน...
 

แต่เราก็เป็นเพื่อนกัน...

พลอยคือเพื่อนคนแรกของฉันในโรงเรียนแห่งนี้  เพื่อนในกลุ่มเดียวกัน เพื่อนที่น้อยคนที่ฉันจะมี  เพื่อนที่ฉันรักที่สุด  ใครๆก็ต่างว่าเราทั้งคู่สนิทกันที่สุด...

ไม่หรอก....เราแค่เพียงรู้จักกันก่อนที่จะรู้จักคนอื่นเท่านั้น...

เท่านั้นจริงๆ... 

"มุก...นี่แกอ่านอะไรอยู่น่ะ" 

เสียงสดใสเอ่ยขึ้นจากด้านหลังก่อนใบหน้าของขวัญจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเบี่ยงตัวออกเล็กน้อยเพื่อให้ขวัญได้อ่านนิตยสารด้วยกัน...

"โห....ดาราเกาหลี  บ้าไม่เลิกจริงๆนะแก.."

ฉันยิ้มน้อยๆรับคำแขวะของขวัญอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนที่พลอยจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

"เฮอะ...ไม่เห็นว่าจะหล่อตรงไหน...ไม่รู้ว่าชอบกันไปยังไงได้ลงคอ.."

"แก...พูดอะไรหัดคิดถึงจิตใจยัยมุกบ้างสิ..."

แก้วค้านขึ้นมา...แต่พลอยเถียงกลับในทันที

"ฉันก็แค่พูดตามใจคิดเท่านั้นเองน่า...ก็มันดูไร้สาระจริงๆนี่นา แกคงไม่คิดมากใช่มั้ยมุก..."

"แล้วแต่แกจะเข้าใจ...ขอตัวก่อนนะ"

ฉันตัดบทสั้นๆ ก่อนจะลุกออกมาในทันที

"ขี้งอนจริงๆเลย ยัยมุกเนี่ย.."

เสียงของพลอยที่ตามไล่หลังมาทำให้ฉันได้แต่เก็บความน้อยใจเอาไว้เงียบๆ

ใช่....ฉันมันขี้น้อยใจ...แต่ถ้าแกเข้าใจฉัน....ก็คงดี....

 พลอยเป็นอย่างนี้เสมอ...บางครั้งพูดจาตรงไปตรงมาจนเกินไป  แต่ก็เป็นคนที่รักเพื่อน  บางครั้งดูเอาแต่ใจ แต่ก็เป็นคนจิตใจดี....

พลอยกับฉัน....เราทั้งคู่จึงดูแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด...

พลอยเป็นคนที่เปิดเผย  ในขณะที่ฉันเก็บเงียบ...เราทั้งคู่จึงมีเรื่องกันบ่อยมาก  พลอยพูดตรงเกินไป ในขณะ
ที่ฉันขี้น้อยใจเกินไป...

มันเป็นมาตลอด 3 ปี...

ทุกครั้ง....เรื่องจะจบลงด้วยการที่เราลืมไปเอง พลอยไม่เคยขอโทษก่อน และฉันไม่กล้าพอที่จะขอโทษก่อน...

เราทั้งคู่ทนมาได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา...แต่ฉันไม่รู้ว่า....จะทนไปได้อีกสักขนาดไหน...

"แกก็งอนมันไม่เป็นเรื่อง..."

หวานทิ้งตัวลงข้างๆ ก่อนเอ่ยกระเซ้า

"ฉันไม่ได้งอนพลอย....."

"ก็แค่น้อยใจ....ใช่มั้ยล่ะ แกก็ไม่ยอมพูดความรู้สึกของแกออกมาว่าแกไม่ชอบ เพราะอย่างนี้ไงพลอยกับแกถึงมีเรื่องกันบ่อยที่สุด..."

"เดี๋ยวมันก็คงหายโกรธฉันเองแหล่ะ.."

ฉันตอบกลับ เสียแต่คำพูดนั้นกลับทำให้หวานหัวเราะขึ้นมา...

"หัวเราะอะไรน่ะ..."

"ขำแกไง ทั้งๆที่แกงอนมัน แต่แกกลับพูดว่ารอให้พลอยมันหายโกรธแก....ตกลงนี่แกโกรธมันจริงหรือเปล่า
เนี่ย"

"เอาเถอะ...กลับไปหาพวกนั้นเถอะ...เดี๋ยวพวกมันรอแกนาน ฉันอยากอยู่คนเดียว..."

"ย่ะ..."

หวานหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินจากไป...ฉันมองภาพเพื่อนสนิทที่กำลังเดินจากไปเงียบๆ...

ความจริง พวกเขามีกันอยู่  4 คน มันคงไม่ต่างอะไรกับที่มีฉันอยู่ด้วย....

ฉันสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกจากหัว ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ...

ก็แค่น้อยใจ....เท่านั้นเอง.... 

"ถ้าแกกับชั้นคุยกันไม่รู้เรื่องอย่างนี้....ก็อย่ามาคุยกันดีกว่า!!"  

เสียงตวาดดังลั่นทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในห้อง การเข้ามาของฉันไม่มีใครสังเกตเห็น เพราะทุกคนกำลังจับจ้องไปที่คู่พิพาทที่อยู่กลางห้อง พลอยกำลังตวาดใส่หน้าแก้วที่ยืนหน้าเครียด  ในขณะที่ขวัญและหวานต่างพยายามยื้อตัวแต่ละฝ่ายเอาไว้...

"แกก็หัดฟังเหตุผลของคนอื่นบ้างสิพลอย...!!"

"ฟังเรื่องอะไร ฉันบอกเหตุผลของฉันไปแล้ว แกก็หัดฟังเหตุผลของฉันบ้างสิ!"

"ฉันก็...."

แก้วทำท่าจะเถียงกลับ ก่อนที่หวานจะตะโกนขึ้นมา

"พอได้แล้วทั้งคู่!!!!"

"พวกแกคิดว่าพวกแกกำลังจะทะเลาะเรื่องอะไรกัน !! แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันใหญ่โต พวกแกคบกันมาได้ 3 ปีแล้ว ทนๆให้มันจบม.3 ไปก่อนไม่ได้เหรอไง ? หัดคิดบ้างสิว่าถ้ามุกมันมาได้ยินที่พวกแกเถียงกันเพราะมันเป็นต้นเหตุแล้วมันจะรู้สึกยังไง..."

ฉัน...เป็นต้นเหตุอย่างนั้นเหรอ...

"มันก็คงงอน น้อยใจ แล้วก็ไม่พูดกับพวกเราอีกตามเคย พวกแกก็รู้ดีนี่ ฉันรู้ว่ามุกมันไม่ชอบนิสัยนี้ของฉัน แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจว่าฉันเองก็ไม่ชอบที่จะทนนิสัยแบบนั้นเหมือนกัน!!"

"พลอย!!!"

แก้วตวาดขึ้นทันทีที่พลอยพูดจบ... แต่ฉันไม่สนใจอีกแล้ว....

นี่ใช่มั้ย....ความจริงที่พลอยรู้สึก...

 "ฉันขอโทษ....ที่ฉันมันขี้งอน ขี้น้อยใจ...."

ฉันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ก่อนจะหันไปสบตากับพลอย  แล้วกล้ำกลืนเสียงสะอื้นที่จุกอยู่ที่คอ...

"ถ้าแกไม่พอใจ ทำไมแกไม่เคยบอก แกจะทนทำไม ทนทำไมล่ะพลอย แกทนไปทำไม!!!"

"มุก!!!"  

เสียงเรียกของแก้วที่ดังไล่หลังมาไม่ทำให้ฉันสนใจอีกต่อไปแล้ว...ไม่ว่าเสียงใครทั้งนั้น  ฉันอยากจะไปให้ไกลที่สุด ไกลจากที่นี่ ไกลจากใบหน้าของพลอย....เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด...

ทั้งๆที่ใส่แว่นอยู่ ไม่รู้สิ  แต่ทำไม....ภาพเบื้องหน้าถึงมัวหมองด้วยหยาดน้ำมากมาย....

"ทำไมแกตามหาตัวยากอย่างนี้..."

เสียงพูดปนหอบของแก้วดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันเช็ดหยาดน้ำตาออกเพื่อให้เห็นใบหน้าของเพื่อนสาวได้ชัดเจนขึ้น

"แก้ว...."

"ทำไมแกหนีออกมาคนเดียวล่ะมุก....ทำไมไม่รอกันก่อนน่ะ...."

"ฉันอยากอยู่คนเดียว....ขอโทษที...."

แก้วนั่งลงบนม้านั่งที่อยู่ตรงกันข้าม  ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา...

"ไม่ได้หรอก....ฉันรู้ว่าแกกำลังเครียดเรื่องไอ้พลอย ก็ระบายมาสิ...ฉันรู้น่าว่าพลอยมันทำไม่ถูกมาตลอดเกี่ยวกับเรื่องของแก....แกเองก็คงจะอึดอัดมานานแล้วใช่มั้ยล่ะ...."

"ใช่...ทำไมล่ะแก้ว ทำไมพลอยมันไม่เคยบอกฉันตรงๆเลยว่ามันรำคาญ... ทั้งๆที่ฉันเห็นมันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดแท้ๆ แต่เรา 2 คนกลับเข้ากันไม่ได้เลย  เราแตกต่างกันเกินไป....ฮึก....ใช่มั้ยล่ะ  เพราะอย่างนี้มันถึงไม่เคยใส่ใจ มันไม่เคยแคร์เราเลย.....ทำไมกันล่ะ  มันถึงไม่ยอมเข้าใจเราบ้าง..."

"ฉันพยายามเข้าใจแกแล้ว...."

เสียงเย็นๆที่เอ่ยจากด้านหลังทำให้ฉันต้องหันกลับไปหาต้นเสียงทันที...

เสียงที่คุ้นเคยที่สุด...

"แกบอกว่าฉันไม่ยอมบอกแกว่าทนไม่ได้  ทั้งๆที่แกเองก็ทนฉันไม่ได้ แล้วแกจะบอกฉันทำไม  ในเมื่อที่ตัวแกเองยังทำไม่ได้  ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจแก   แกเองก็ไม่เข้าใจฉัน บางทีอาจจะเป็นอย่างที่แกพูด  เรา 2 คนอาจจะเข้ากันไม่ได้เลยจริงๆ...."

"พลอย...."

"ตอนแรกฉันจะมาขอโทษแก.... ใช่ ฉันจะมาขอโทษ  แต่พอฟังคำที่แกพูดขึ้นมาแล้ว คำขอโทษมันหายไปในทันทีเลยรู้มั้ย  มันเจ็บมากเลยแกรู้มั้ย  อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันรู้อย่างนึงว่า  คำพูดที่ใครๆว่าเราสนิทกันที่สุด มันไม่ใช่ความจริงเลย  เพราะแค่เรื่องนิสัย  เรายังเข้ากันไม่ได้แม้แต่น้อย....แล้วจะนับอะไรกับเรื่องอื่นล่ะ...."

"ฉันคง....ไม่สามารถพูดคำว่าขอโทษได้แล้วล่ะ มุก..."

ทิ้งไว้แต่คำพูดนั้น....ก่อนที่ร่างของพลอยและขวัญจะจากไป....

เหลือเพียงแค่คำพูดหนึ่งที่ตราตรึงในจิตใจ....

ฉันคง....ไม่สามารถพูดคำว่าขอโทษได้แล้วล่ะ...

มิตรภาพ  อาจเปรียบได้เสมือนโหลแก้วใบหนึ่ง...โหลแก้วที่ไม่มีวันเต็ม  ทุกๆวัน เราจะต้องใส่ความรัก ความห่วงใยลงไปในโหลแก้วใบนั้น โหลแก้วที่แสนเปราะบางและแตกหักง่าย  เพราะเหตุนี้ จึงต้องระมัดระวังให้โหลแก้วนี้อยู่กับตัวเสมอ....เพราะวันใดหากโหลแก้วนี้หล่นลงแล้วแตกไป  มันก็ไม่มีทางกลับคืนมาเป็นอย่างเดิมได้อีก....

ตอนนี้....โหลแก้วมิตรภาพระหว่างฉันกับพลอย คงกำลังขาดความรัก....

ฉันไม่สามารถให้คำตอบได้ว่ามิตรภาพของเราทั้งคู่แตกหักเหลือยัง  มันอาจจะเป็นรอยร้าวที่เริ่มปริแตกมากขึ้นทุกที  แต่ยังไม่ถึงเวลาที่จะแตกกระจาย หากเราคนใดคนนึงไม่ลงมือทุบขวดโหลนั้นทิ้ง...

ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่....อาจจะเป็นเช่นนั้น....

มันทั้งเหงา เดียวดาย  อ้างว้าง และดูโดดเดี่ยวเมื่อชีวิตประจำวันไม่มีพลอยอยู่ข้างๆ  ทั้งเวลาเรียน กินข้าว ทำงาน หยอกล้อ  หรือว่าทำอะไรทุกอย่าง  เหลือเพียงแค่ฉันกับแก้ว  พลอยกับขวัญแยกตัวไปกัน 2 คน ในขณะที่หวานนั้นยังคุยเล่นกับทุกคนเหมือนเดิม....

ไม่มีใครตอบได้ว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิมเมื่อไหร่....หรือไม่มีวัน....

ฉันเองเป็นคนที่ผิดในเรื่องนี้....เพราะฉัน ทุกคนถึงได้ทะเลาะกัน....

ฉันควรจะเป็นคนที่รับผิดชอบ....

บางที....ฉันควรจะไปปรับความเข้าใจกับพลอยดูสักครั้ง.....

พลอยกำลังหยอกเล่นอยู่กับขวัญและหวานในขณะที่ฉันเดินเข้าไป  ฉันหลับตาลงก่อนจะกำมือแน่นเพื่อเรียกความกล้า ก่อนจะเอ่ยขัดขึ้นมา....

"พลอย....ฉันอยากคุยกับแก..."

พลอยมองเหลือบขึ้นมาก่อนจะหันกลับไปสนใจขวัญและหวานต่อ  แต่หวานกลับขอตัวออกไปพร้อมกับลาก
ขวัญออกไปด้วย...

"มีอะไร..."

"ฉันอยากจะคุยกับแก....อีกสักครั้งนึง...."

"แกยังมีอะไรที่ต้องคุยกับฉัน.....เราสองคนน่าจะรู้ดีแก่ใจตั้งแต่วันนั้นแล้วนี่นาว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเรา แกจะมาคุยเพื่อปรับความเข้าใจอะไรอีก  มันจบแล้ว แกเข้าใจมั้ยมุก มันจบลงแล้ว !! จบตั้งแต่คำพูดที่ว่าฉันทนแกไม่ได้ และแกทนฉันไม่ได้  แกจะรื้อเอาเรื่องเก่าๆมาพูดอีกทำไม เมื่อพูดไปมันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา อีก!!" 

"ทำไมแกพูดอย่างนี้ล่ะพลอย....ทำไมกัน!!"

ทำไม....พลอยถึงพูดแบบนี้....

ฉันตวาดลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม...

"พูดเพื่อให้มันจบยังไงล่ะ  แกจะได้เข้าใจซะทีว่าตอนนี้เรื่องระหว่างเราทั้งคู่มันเป็นยังไง  พอทีเถอะมุก เราต่างคนอย่ายุ่งกันเลย.... ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง ได้ยินมั้ยมุก  เลิกเถอะ อย่ามาปรับความเข้าใจให้เสียความรู้สึกกันมากกว่านี้เลย  เข้าใจมั้ย  เราไม่ได้คบกันแล้ว !!!!"  

"ไม่เป็นเพื่อนกันอย่างนั้นเหรอ..."

ฉันพูดแผ่วเบา... พลอยหันมาด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนเดินจากไป...

"ใช่..."

"ได้....พลอย ฉันจะจำเอาไว้  เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน  จำไว้นะพลอย เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว !!!"  

พลอยหันมาพร้อมกับรอยน้ำตาที่ไหลผ่านแก้ม  ก่อนจะหยดลงอย่างแผ่วเบา...

"ใช่มุก....มิตรภาพของเรา  มันจบลงแล้วล่ะ..." 

ฉันไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป....ฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้วทั้งสิ้น....

ต่อให้ร้องไห้อีกมากมายขนาดไหน...มันก็คงไม่เท่ากับหัวใจที่กำลังเจ็บปวด...

เพราะต่อจากนี้....จะไม่มีอีกแล้ว....

มิตรภาพ....ที่เราทำลาย....ด้วยมือของเราทั้งคู่เอง....

เพื่อน....

ฉันไม่เคยเข้าใจหรอก ว่าคำนี้ มันหมายความว่าอะไร...

ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาในห้องแห่งนี้  เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่แว่น จมปลักกับหนังสือเรียน ไม่เคยเข้าไปทักใครก่อน ไม่มีใครเข้ามาทำความรู้จัก นั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆที่ทำความรู้จักกัน...

มันช่างอ้างว้างเสียเหลือเกิน....

แล้วเธอก็เข้ามา  เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ที่เพื่อนๆทั้งห้องรู้จักเธอภายในไม่กี่นาที  แต่เธอกลับเลือกที่จะเข้ามาทำความรู้จักกับคนที่ไม่มีใครสนใจอย่างฉันก่อน... 

เธอสามารถเลือกเพื่อนสนิทได้มากมาย...แต่เธอกลับเลือกฉัน... 

มันน่าแปลกใช่ไหมล่ะ....

บางทีคำว่าโชคชะตาอาจจะลิขิตขึ้นมาให้มันเป็นแบบนี้...

จากเรา 2 คนกลายเป็น 3 จาก 3 เพิ่มขึ้น จนกลายเป็นพวกเราทั้ง 5 คน...

มิตรภาพ....มันสร้างขึ้นได้ง่ายๆจังนะ...

พวกเราทุกคนต่างมีอะไรที่แตกต่างกันออกไป...บางอย่างเข้ากันได้ดี...บางอย่างก็ต่างกัน...

แต่เราก็ยังคบกันมาได้... 

แล้ววันนี้...ทำไม....เราถึงแตกกันล่ะ.... 

มันเป็นเพียงเพราะความน้อยใจบ้าๆของฉันใช่ไหม... 

เพราะฉันใช่ไหม...ที่เป็นคนทำลายมิตรภาพที่สร้างขึ้นมาเองกับมือ... 

ฉันนี่....มันแย่จัง.... 

หยาดน้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าที่ร่วงหล่นลงมาราวกับสายฝนแห่งความโศกเศร้า  เสียงสะอื้นราวกับเป็นเสียงกรีดร้องดังมาจากหัวใจ แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกหนักอึ้งที่อยู่ในใจเลยแม้แต่น้อย...

ต้องทำอย่างไรกัน....ถึงจะได้มิตรภาพของเราทั้งคู่กลับมา...

"ถ้าตัดขาดเพื่อนกันแล้ว....ทำไมแกถึงต้องมานั่งร้องไห้อย่างนี้ล่ะ..."

หวานพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน...ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

"เมื่อกี้ฉันไปหาพลอยมา....มันก็เป็นแบบแกน่ะแหล่ะ...เสียแต่มันไม่ได้ร้องไห้  มันเงียบ เงียบมาก จากที่ปกติมันนั่งจ้อทั้งวัน มันไม่พูดกับใครเลย..."

"เรื่องของพลอย....ทำไมแกต้องมาบอกฉันด้วยล่ะ..."

"พวกแกทั้งคู่นี่ปากแข็งเหมือนกันไม่มีผิด"

"อย่าพูดคำว่า ทั้งคู่ ขอร้องล่ะหวาน..."

"เอ้า  นี่  เช็ดน้ำตาก่อนแล้วค่อยมานั่งคุยกัน..."

หวานยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวสะอาดให้ ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันมาถือเอาไว้เฉยๆโดยไม่ได้ทำอะไร  หวานจับมือข้างที่เธอผ้าเช็ดหน้าไว้มาเช็ดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา...

หวานเป็นคนอย่างนี้เสมอ  อ่อนโยนกับทุกคน ทำดีกับทุกคน  หวานจึงเป็นคนที่ทุกคนให้ความนับถือ และยอมรับฟังทุกอย่าง  ทุกๆครั้งที่พวกเรามีเรื่องกัน หวานจะเป็นคนที่ไกล่เกลี่ยเสมอ....

"มุก...แกไม่เสียดายเวลา 3 ปีที่ผ่านมาเลยงั้นเหรอ....ถึงได้ตะโกนออกไปแบบนั้น...."

ฉันยิ้มขมขื่น...

"ทำไมจะไม่เสียดายล่ะ...."

"แล้วถ้างั้น  แกตะโกนออกไปทำไม..."

"เพื่อตอกย้ำจิตใจตัวเองยังไงล่ะหวาน  เพื่อตอกย้ำให้รู้ว่าฉันกับพลอย.....ไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว..."

"แล้วทำไม...แกถึงไม่คิดว่าถ้าแกรั้งตัวพลอยเอาไว้...ถ้าแกเข้าไปกอดมัน หรือดึงตัวมันเอาไว้ แล้วเอ่ยปากพูดออกไป โดยไม่สนใจว่าพลอยมันจะว่ายังไง  ทำไมแกถึงไม่ทำอย่างนั้นล่ะ..."

"ทำไปแล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาล่ะหวาน..."

"ได้สิ....อย่างน้อยแกก็ได้ระบายความในใจของแก  อย่างน้อยแกก็ไม่ต้องเก็บความรู้สึกของแกที่มีต่อพลอยไว้เงียบๆอีกต่อไป  ให้พลอยได้รู้ทั้งหมดว่าแกรู้สึกยังไงกับมัน...."

"แต่...."

"พลอยเป็นเพื่อนของแกคนแรกเลยไม่ใช่เหรอไง  เป็นเพื่อนที่แกแคร์ที่สุดด้วยไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ  แล้วถ้างั้น  ถ้าเกิดว่าพลอยเป็นเพื่อนที่แกรักที่สุดจริงๆ แกจะปล่อยให้มิตรภาพของพวกแกทั้งคู่ที่อุตส่าห์ทะนุถนอมมาตลอดเวลา 3 ปีพังลงง่ายๆเพียงแค่ความรู้สึกในเวลาชั่ววูบอย่างงั้นใช่มั้ย ? ถ้าไม่ แล้วทำไมแกถึงไม่ไขว่คว้ามันกลับมา  ทำไมถึงปล่อยให้มันหลุดลอยไปง่ายๆอย่างนั้น...!"

นั่นสิ.....ทำไมฉันถึงไม่ไขว่คว้ามันเอาไว้กัน....

"ฉันเป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทที่เป็นคนนอกในเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของมิตรภาพของพวกแก 2 คน ฉันคงทำแค่นี้แหล่ะ  ได้แต่เฝ้ามองและบอกพวกแกอยู่ห่างๆ  เพราะสุดท้ายพวกแกทั้ง 2 คนก็ต้องเคลียร์เอาเอง..."

"ฉันเข้าใจแล้วล่ะหวาน..."

"อื้อ...ถ้าเข้าใจก็ปรับความเข้าใจกันซะ....ฉันอยากให้พวกเราทั้ง 5 คนกลับมาเป็นแบบเดิม..." 

หวานพูดทิ้งท้ายก่อนจะจากไป...

"ทิฐิน่ะมุก...บางทีก็เก็บๆเอาไว้เถอะนะ  ยังไงพวกแกก็ยังเป็นเพื่อนกัน เชื่อฉันสิ..."

ฉันเอง....ก็อยากให้พวกเราทุกคน....กลับมาเป็นแบบเดิมนะ....รู้ไหม...

ท้องฟ้ามืดหม่นราวกับจะบอกความหม่นหมองในใจของฉัน  สายฝนโปรยกระหน่ำไม่ต่างกับน้ำตาที่มันเอ่อล้นมากมายในหัวใจ  เสียงฟ้าร้องราวกับจะตอกย้ำเสียงสะอื้นตลอดที่ผ่านมา...

เย็นมากแล้ว... 

ฉันใช้เวลามากมายนับจากวันนั้นในการอยู่คนเดียว  แก้วเองพอเข้าใจความรู้สึกของฉันดีจึงได้แต่อยู่เงียบๆและขอตัวจากไปเมื่อฉันทำทีท่าว่าอยากจะอยู่คนเดียว  และทุกครั้งที่อยู่ตามลำพัง  น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนมากมายจะไหลลงมาได้เสมอ....

เพราะเหตุนี้....ฉันถึงชอบที่จะอยู่คนเดียว....

ไม่ต้องฝืนยิ้มให้กับเพื่อนคนอื่นๆว่าฉันไม่เป็นอะไร  ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนที่ดูปกติดี...ได้เป็นตัวของตัวเองอย่างที่แท้จริง...

ยามเย็นที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่มีคนอยู่มาก  ส่วนใหญ่จะเป็นพวกที่ซ้อมกีฬาสี  ทำกิจกรรม  แต่ยิ่งวันนี้ฝนตกหนัก ทำให้มีคนอยู่น้อยลงไปอีก...

ฟ้าช่างไม่เป็นใจเลยจริงๆ...

ฉันถอนหายใจเบาๆออกมาเมื่อพบว่าวันนี้ลืมหยิบร่มติดกระเป๋ามาด้วย  ก่อนจะตัดสินใจเอากระเป๋าบังหัวแล้ววิ่งฝ่าฝนออกไปนอกโรงเรียน  เพื่อที่จะหาที่หลบฝนที่ใกล้ที่สุด...ก่อนจะหาที่เรียกแท็กซี่กลับบ้าน เพราะรู้ว่าถ้าวันนี้กลับรถเมล์ คงไม้พ้นสภาพลูกหมาตกน้ำแน่ๆ

ด้วยความที่ไม่เห็นหลุมด้านหน้าทำให้ฉันสะดุดล้มลงไปบนพื้นน้ำที่เจิ่งนอง....กระโปรงสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นของน้ำฝนในทันที  สายฝนที่ตกลงทำให้มันยิ้งเปียกยิ่งขึ้น....แต่ฉันกลับไม่สนใจ...

พลัน...ภาพๆหนึ่งบังเกิดขึ้นในความทรงจำ....

เด็กหญิงสองคนกำลังเล่นน้ำฝนอย่างสนุกสนาน  โดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้านั้นจะเฉอะแฉะแค่ไหน  บนใบหน้าของทั้งคู่มีรอยยิ้มแห่งความสุข....ทั้งคู่เล่นกันไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าใครจะมอง ใครจะสน...

เด็กผู้หญิง 2 คนนั้น  คือฉันกับพลอย... 

ฉันยิ้มน้อยๆออกมาโดยไม่รู้ตัว...

หลังจากวันนั้น...ทั้งฉันและพลอยเป็นหวัดหนักจนไม่ได้มาโรงเรียนทั้งคู่  แต่เราก็ยังหัวเราะกัน...

มันก็เป็นแค่อดีต....สินะ....

"เธอๆ เป็นอะไรหรือเปล่า  มา ฉันช่วย..." 

เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับมือที่ยื่นมาทำให้ฉันหันหน้าไปมองบุคคลที่มาใหม่...

พลอย...

สายฝนที่โปรยกระหน่ำลงมา หยดน้ำที่ไหลผ่านแว่นตาหลายหยดไม่ได้ทำให้ฉันมองคนผิดไปใช่ไหม...

พลอยเองดูแปลกใจที่มองเห็นฉัน....ใบหน้านั้นขมวดคิ้ว  ก่อนจะแปรเป็นเรียบเฉย... ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"สงสัยคุณคงไม่ต้องการความช่วยเหลือ..."

ทิฐิที่มาจากไหนไม่รู้ขวางกั้นความรู้สึกผิดที่อยากจะพูดกับพลอยเอาไว้  ฉันเอ่ยตอบกลับเสียงเฉยชา

"ค่ะ  ขอบคุณมาก..." 

"ถ้างั้น  ฉันคงไม่ต้องช่วยเหลืออะไร  ขอตัวก่อนนะคะ.."

"ค่ะ..." 

เรา 2 คนจบบทสนทนากันแค่นั้น...ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหลังให้พลอย  แต่ไม่ยอมก้าวจากไปไหน  ปล่อยให้สายฝนกระทบลงมาเรื่อยๆ ปะปนไปกับน้ำตาที่ไหลออกมาในตอนนี้  หวังว่าให้สายฝนจะชะล้างมันออกไปให้หมด...

ฉันรู้สึกว่า...พลอยยังยืนอยู่ที่เดิม...  

เวลาผ่านไปเป็น 10 นาทีที่เราทั้งคู่ยังยืนอยู่ที่เดิม  หันหลังให้กัน  ปล่อยให้ฝนสาดเทลงมาเรื่อยๆ  ทิฐิในใจทำให้ฉันไม่เอ่ยปากขึ้นมาก่อน... 

"ฉันมายืนอยู่ตรงนี้....เพื่ออะไรกันนะ" 

เสียงเอ่ยแผ่วเบาทำให้ฉันหันกลับไปมอง...ร่างของพลอยที่ยังยืนหันหลังให้ฉันกล่าวต่อไป

"ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะยืนไปทำไม...ในเมื่อไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันจะต้องยืนนิ่งๆอย่างนี้  ฉันควรจะเข้าไปหาที่หลบฝน ทำให้ตัวแห้งๆซะที..."

"ฉัน...ก็ไม่รู้จะยืนไปทำไมเหมือนกัน..."

ฉันเอ่ยเสียงเบา  ก่อนจะควบคุมเสียงสะอื้น  แล้วกล่าวต่อ...

"ในเมื่อมันไม่มีอะไรจะให้เสียแล้ว....ฉันเองก็ไม่รู้จะยืนไปทำไม  ฝนตกลงมาเรื่อยๆปนกับน้ำตาทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเจ็บปวด  มันต่างจากวันนั้นในความทรงจำ  วันที่ฉันมีเพื่อนคนนึงเล่นน้ำฝนด้วย ฉันจำได้ว่าวันนั้นฉันมีความสุขมาก  แม้ว่าฉันจะป่วยหนักในวันรุ่งขึ้นก็เถอะ..."

"ฉันเอง....ก็เคยมีเพื่อนคนนึงที่เล่นน้ำฝนด้วยกัน  ฉันเองก็มีความสุขมากในวันนั้น  เราทั้งคู่ถึงแม้จะไม่สบาย แต่ก็ยังหัวเราะกันได้....เพราะพวกเราต่างเป็นหวัดเหมือนกัน....และมันเป็นเรื่องที่นานๆทีเราจะเหมือนกัน  เราแตกต่างกันมาก  แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันมาได้ตลอด 3 ปี..." 

คำพูดนั้น....ยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักมากขึ้นไปอีก  ฉันหันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับพลอย  ที่บัดนี้  ไม่ต่างกับฉันสักเท่าไหร่  ฉันควบคุมไม่ให้เสียงสั่นไปกว่านี้  แล้วกล่าวต่อจากคำพูดของพลอย...

"ฉันเพิ่งเสียเพื่อนคนนี้ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วด้วยเหตุผลบ้าๆของฉันเอง  หลายครั้งที่ฉันรู้สึกไม่ชินที่จะต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีเพื่อนคนนี้อยู่ข้างๆ  หลายครั้งที่ฉันนั่งร้องไห้ว่าฉันอยากจะกลับไปเป็นเพื่อนกับเขาอีกครั้ง  แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้า  คำว่าขอโทษมันจุกอยู่ที่ปาก  แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดออกไป  เพราะกลัวว่ามันจะทำให้ฉันรู้สึกแย่กว่านี้  ฉันอยากจะเล่าความในใจของฉันให้เขาฟัง  ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด..."

น้ำตาไหลออกมาจากร่างของหญิงสาวที่เผชิญหน้ากับฉันอยู่ตอนนี้  ก่อนพลอยจะเอ่ยขึ้น

"ฉันนึกอยู่ตลอดหลังจากตะโกนใส่หน้าเพื่อนคนนี้ว่าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วว่าทำไมฉันถึงทำแบบนั้นไปได้  ทำไมฉันถึงทำกับเพื่อนของฉันลงไปได้  แต่ฉันเองก็ไม่เคยกล้าที่จะขอโทษเขาก่อน  เพราะรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำไปมันแย่และรุนแรงขนาดไหน  ทุกๆอย่างที่ฉันทำไปฉันอยากจะให้เขาอภัยให้  และอยากบอกให้เขารู้ว่า  ฉันเองก็แคร์เขามากที่สุดเช่นกัน...."

"มุก....ฉันขอโทษ..."

เพียงแค่คำพูดเดียวเท่านั้น.....เท่านั้นจริงๆ 

น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างสุดกลั้น  ก่อนจะตะโกนลั่น...

"พลอย....ฉันขอโทษแกจริงๆ  ฉันขอโทษ..."

ฉันโผเข้ากอดร่างของพลอย  เพื่อนที่ฉันรักที่สุด  ปล่อยให้น้ำตานั้นไหลรินไปเรื่อยๆอย่างสุดกลั้น  พลอยกอดฉันเอาไว้แน่น  ก่อนจะลูบหลังเบาๆ  ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับพลอย  บนใบหน้าที่สวยหวานนั้น  มีรอยช้ำจากการร้องไห้หนักอยู่....

ไม่มีคำพูดอื่นใดๆอีกแล้วหลังจากนั้น  เราสองคนกอดกันนานแสนนานท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำ  แต่นั่นไม่ได้ทำให้จิตใจของฉันแย่ลงกว่าตอนนี้เลย  ในเมื่อคนที่ฉันให้ความสำคัญเท่าชีวิตอยู่กับฉันแล้วตอนนี้...

ฉันได้เพื่อนที่ฉันรักที่สุดกลับคืนมาแล้ว....

มิตรภาพ....คำๆที่ไม่ต้องใช้คำพูดอะไรสื่อออกมามากมาย....สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น  อบอุ่นไปด้วยความรัก ความห่วงใย  และความเข้าใจซึ่งกันและกัน  ความรู้สึกที่ต้องใช้หัวใจของคนเป็นเพื่อน  เข้าไปสัมผัส...

เป็นความรู้สึกที่สำคัญที่สุด....ไม่แพ้ความรักเลยแม้แต่น้อย....