[ Fic เซวีน่า ] Fetters Of Wings หัวใจของปีกสีเพลิง....

ข้อมูลเบื้องต้น

เอามาลงเรียบร้อยแล้วค่ะกับฟิคเรื่องใหม่ของเมอ >W<~

คราวนี้ถึงตาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ออกโรงบ้างแล้วล่ะ ขวัญใจเมอเอง ท่านอัคคา >[]<

มาคราวนี้จะมีเศร้าๆซึ้งๆ ปนมานิดหน่อย หลังจากเมอค้นพบตัวเองว่าแต่งหวานไม่ได้เรื่องเลย =[]=" 
เอาล่ะคะ....เกริ่นๆมานิดหน่อย  เดี๋ญวจะทยอยมาอัพเรื่อยๆเช่นเดียวกับฟิคก่อนๆค่ะ 


ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ  ^^




ปล. อีเมล์เมอ memory_fullmoon@hotmail.com  ชาวเซวีเรี่ยนแอดมาคุยได้เลยค่ะ ^^

ปล.2  ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเพลงประกอบของพี่ Matsuo ค่ะ 

	[Ficเซวีน่า]As My Heart Demand You ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง	เรื่องสั้น รักหวานแหวว
	อัพเดท: 11 ต.ค. 49 , เข้าชม :251/251 , โพสท์ :26 , Rating :5
	คำอธิบาย : ชีวิตของเขา เกิดมาสมบูรณ์แบบ เขามีทุกๆอย่าง ได้ทุกสิ่งที่อยากได้ หน้าตา ทรัพย์สิน หน้าที่ เกียรติยศ แต่ทำไม หัวใจของเขา ถึงรู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไป ( LeoXFemell ) [จบแล้วค่า จบแล้วจริงๆ >[]< ]

	[ Fanfic เซวีน่า ] Tears Of The Wind หยาดน้ำตาแห่งสายลม..	เรื่องสั้น ซึ้งกินใจ
	อัพเดท: 6 ต.ค. 49 , เข้าชม :192/192 , โพสท์ :22 , Rating :5
	คำอธิบาย : ฟิคเซวีน่าเรื่องแรก >w< ( อ้ะเปล่า ? ) หยาดน้ำตาแห่งสายลม...ผู้ดำรงด้วยเกียรติแห่งเอนเซล...หยาดน้ำตาที่ส่งผ่านไปถึงหัวใจเพียงคนเดียว....ต้นแสงจันทร์.....

แปะลิงค์ฟิคเก่าตามเคย >[]<

เนื้อเรื่อง

Fetters Of Wings  หัวใจของปีกสีเพลิง....

ชาววิหคไฟรักความอิสระ....ไม่อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์   ปีกสีเพลิงจึงนำพาวิหคไฟโบยบินภายใต้ท้องฟ้าอย่างอิสระโดยไร้การควบคุม   เพราะเหตุนี้....ปีกสีเพลิงจึงเป็นสิ่งที่ไม่มีใครพันธนาการเอาไว้ได้....เพราะปีกสีเพลิงไม่เคยยอมใครพันธนาการเอาไว้.....และจะเป็นเช่นนั้นตลอดกาล.....

แต่สิ่งเดียวที่พันธนาการเจ้าวิหคไฟคนนี้ไว้ตลอดกาล....คือความรัก.... 

"เจ้ามั่นใจงั้นหรือว่าจะรับหน้าที่นี้..."

เสียงของผู้เป็นบิดาเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าเคร่งเครียด....ก่อนที่ดวงตาสีทองนั้นจะฉายแววมั่นคง  ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่กับชะตากรรมที่ตนเองต้องเผชิญ 

"ข้ามั่นใจว่าข้าจะทำ....และข้ามั่นใจว่าข้านั้นทำได้....ท่านพ่อ" 

"แต่เจ้ารู้ไหม....สิ่งที่เจ้าต้องเผชิญนั้นคืออะไร....ไหนจะอนาคตตลอดกาลของเจ้าอีก..." 

"ข้ารู้ดีท่านพ่อ....สิ่งที่ข้าต้องเจอ  ชีวิตอันเป็นนิรันดร์  หยุดนาฬิกาชีวิต เสียสละตนเองเพื่อซีซาร์นีนและบาซิลล่ารวมทั้งเซวีน่า...รวมถึงการที่ไม่ได้กลับมาเป็นคนธรรมดาเช่นเดิมอีกตลอดกาล....ต้องดำรงชีวิตตราบเท่านาฬิกาของเซวีน่าจะดำเนินต่อไป...."

"ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังจะทำ...." 

"เพื่อเผ่าวิหคไฟ....ข้าผู้ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าวิหคไฟย่อมต้องทำท่านพ่อ  เพื่อเผ่า....และเซวีน่า" 

"มีคนยอมเสียสละมากมายเช่นเดียวกับเจ้า....เจ้าก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติหากเจ้าจะทำ  แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ยอมทำล่ะ  ปีกแห่งเพลิงของชาววิหคไฟย่อมไม่ยอมถูกพันธนาการ  แล้วเจ้าที่เป็นถึงเจ้าวิหคไฟทำไมถึงยอมถูกพันธนาการได้เล่า..."   

"เพราะว่าข้า...." 

คำตอบที่ยังไม่ทันได้ตอบจากชายหนุ่มถูกตัดบทด้วยผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในดินแดนแห่งอัคคีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน...

"อัคคา....พ่อไม่อยากให้เจ้าติดบ่วงแห่งพันธนาการเช่นนี้   พ่อรู้ว่าเจ้าไม่อยากทำหากว่าไม่มีหญิงสาวผู้นั้น  ปีกแห่งเพลิงของเจ้ายังคงโบยบินอย่างอิสระและสามารถเฝ้ามองดูทายาทชนรุ่นหลังได้โดยจิตวิญญาณหลังจากละโลกแห่งนี้ไปแล้ว   เจ้าสามารถเลือกทางเดินที่ไม่ต้องเจ็บปวดที่ต้องเฝ้ามองคนที่รักจากไปโดยที่ตนเองยังคงอยู่ตลอดกาลเช่นนี้....ไม่มีใครอยากรับหน้าที่นี้แต่ต้องทำเพื่อส่วนรวม  พ่อเชื่อว่าสิ่งที่เจ้ากำลังกระทำนั้นมันอาจจะเป็นเพียงความรักที่ชั่ววูบมาบังตาของเจ้าเอาไว้  มีคนมากมายยอมเสียสละจากใจจริง....พ่อแค่อยากให้เจ้าไปคิดว่าสิ่งที่เจ้าตัดสินใจนั้น....มันมาจากใจของเจ้าจริงๆ  หรือเป็นเพียงเพราะแค่ผู้หญิงคนเดียว...." 

นัยน์ตาสีทองของชายหนุ่มนามว่าอัคคา ซีซาร์นีน ส่องประกายวูบชั่วครู่  ก่อนจะหันไปสบตากับผู้เป็นบิดาอย่างไม่เกรงกลัว  น้ำเสียงหนักแน่นเอ่ยราวกับตอกย้ำตนเอง....

"ความรักของข้าทุ่มเทให้กับเผ่าวิหคไฟท่านพ่อ....ทั้งหมดของหัวใจข้านั้นกระทำลงไปเพื่อเผ่าพันธุ์ของเรา...ข้าจะไม่เปลี่ยนใจในการตัดสินใจของตนเอง....และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ  ไม่ว่าจะวันนี้  พรุ่งนี้  และตลอดไป!!" 

ใบหน้าคมคายสบสายตาของบุรุษผู้ใหญ่แห่งเผ่าวิหคไฟอย่างไม่เกรงกลัว  ก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าวิหคไฟจะเอ่ยปาก...

"หากท่านพ่อไม่มีอะไร....ข้าขอตัว..."  

ซีซาร์  ซีซานีนมองบุตรชายด้วยสายตายากจะที่หยั่งถึง....ก่อนจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเบาๆ....

"อัคคา...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พ่อจะไม่ให้ลูกเติบโตมาแบบนี้เลย....เจ้าวิหคไฟนั้นไม่เคยยอมใคร  และเจ้าก็เป็นเจ้าวิหคไฟที่ไม่เคยยอมใครเช่นเดียวกับพ่อ....แต่คนเป็นพ่อย่อมยอมให้ลูกได้เสมอถ้าเป็นสิ่งที่ลูกตัดสินใจ....อัคคา...ปีกสีเพลิงไม่เคยมีใครพันธนาการเอาไว้ได้....นอกจากพันธนาการที่เรียกว่าความรัก...และลูกก็กำลังถูกความรักนั้นพันธนาการเอาไว้อยู่......"  

ปีกสีเพลิงกางสยายออกจากแผ่นหลังของชายหนุ่มรูปงาม...ก่อนขนนกสีแดงนั้นจะหลุดปลิวออกมาเล็กน้อย.....ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มจะบินขึ้นไปบนฟ้า....


วิหคไฟจะดูสง่างามที่สุดเมื่ออยู่บนท้องนภา.... 


เพราะเหตุนี้...จึงไม่มีใครคิดจะพันธนาการปีกคู่นั้นไว้...และไม่เคยมีใครพันธนาการได้สำเร็จ.... 


ร่างของอัคคา ซีซาร์นีน  บินผ่านภูมิประเทศอันหลากหลายเป็นเวลานับชั่วโมง  ก่อนที่ร่างนั้นจะกลับไปอยู่บนผืนดินท่ามกลางผืนน้ำ....


ดินแดนที่ผืนน้ำ....วารีเน่....


ดินแดนที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอาณาจักรใด....อยู่ห่างไกลจากดินแดนอื่นและถูกปิดกั้นด้วยคำว่า ' ดินแดนแห่งภูต '


ร่างบางของหญิงสาวผมสีฟ้าสยายเต็มหลังที่กำลังดูแลงานในส่วนของธารน้ำแห่งหนึ่งหันหลังให้เขา....เสียงหวานแต่เข้มงวดปนอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อยทำให้เขารู้คำตอบทันทีว่าเธอคือใคร....


คนที่เป็นเพื่อนที่เข้าใจเขามากที่สุด...และเป็นคู่แข่งตลอดกาล...


"รู้สึกว่าเจ้าก็ยังวุ่นวายกับงานอยู่เหมือนเดิมนะ....วาตารี"


นัยน์ตาสีฟ้าใสนั้นเจือแววสงสัยปนหงุดหงิดเอาไว้เมื่อเห็นหน้าเขา ใบหน้าหวานมองมาอย่างไม่สบอารมณ์  ก่อนเสียงหวานของหญิงสาวจะเอ่ยตอบ...


"รู้สึกว่าเจ้าวิหคไฟก็ยังโบยบินไปมาอย่างอิสระเหมือนเดิม....แหงสินะ ไม่เคยมีใครพันธนาการปีกของเจ้าเอาไว้ได้...ยกเว้นความรัก..." 


"เจ้านี่ก็อีกคน...ที่บอกว่าข้าถูกพันธนาการเพราะความรัก..." 


"ก็เพราะความรักไม่ใช่เหรอไงที่พันธนาการให้เจ้ามาที่นี่น่ะ...พี่เวนย์อยู่ที่เอเบียร่ากับท่านดิโอลี...เจ้าจะไปหาเค้ามั้ยล่ะ..."


เจ้าวิหคไฟแย้มรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ...


"ถ้าเขาไม่ใช่ของของเรา  เราก็ไม่มีสิทธิ์  ข้าบอกเจ้าไปกี่รอบแล้วล่ะวาตารี...ในเมื่อท่านเวนย์กับท่านดิโอลีรักกัน  ข้าก็เป็นเพียงผู้ที่เฝ้ามอง....ข้ายินดีที่ทั้งสองรักกัน มันก็เหมาะอยู่แล้วไม่ใช่หรือวาตารี...แถมอีกอย่าง  ตอนนี้ข้าไม่ได้รักนางแล้วด้วย...."


"เจ้าหญิงออโรร่าหรือกระไร.."


"เจ้าไปเอาข่าวนี้มาจากไหนกันล่ะ...วาตารี"


"ข้าก็ไม่รู้....จีเซลล่าบอกข้ามาอีกที...ว่าเจ้าวิหคไฟที่มักจะไร้คู่เสมอตอนนี้กำลังถูกพันธนาการด้วยความรักที่มีต่อเจ้าหญิงออโรร่า..."


"ข้าว่าข้ากับเจ้าเป็นเพื่อนกันมานานพอที่เราจะรู้ความคิดของอีกฝ่ายนะวาตารี...ว่าสิ่งไหนคือเรื่องจริง สิ่งไหนคือเรื่องล้อเล่น  วิหคไฟถูกสั่งสอนมาให้รักเผ่าของตนเองยิ่งชีวิต เหมือนกับความทุ่มเทที่เจ้าทำเพื่อผืนน้ำแห่งนี้...สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราทั้งคู่รู้ดีมิใช่งั้นหรือ...."


แววตาสีฟ้าใสทอแววอาดูรชั่วครู่ที่ชายหนุ่มไม่อาจเห็น  ก่อนหญิงสาวจะเก็บกลืนน้ำตาเอาไว้ภายใน  แล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หร่ะอย่างเช่นเคย


"ข้ารู้ดี...ความรักของเจ้าทุ่มเทให้กับเผ่าไปหมดแล้วสินะ...ถึงยอมเสียสละตนเองเพื่อเผ่าเช่นนี้...."


"มันก็เหตุผลเดียวที่เจ้ายอมเสียสละเพื่อดินแดนแห่งนี้ไม่ใช่หรือไงวาตารี..."


เสียงที่ย้อนกลับมาในทันทีทำให้หญิงสาวหันไปถลึงตาใส่ชายหนุ่มที่กำลังหัวเราะเบาๆอย่างยั่วโมโห....แต่ในใจกลับมีเสียงร้องค้านลั่น...


มันจริงซะที่ไหน....!!! 


เธอเลือกที่จะเสียสละร่างกายเพื่ออุทิศตนให้กับดินแดนแห่งวารีนี้ตลอดไป...


และเธอเลือกที่จะเสียสละจิตใจของเธอเพื่ออยู่เคียงข้างเขาในฐานะเพื่อนไปตลอดกาล....


เพื่อนที่เข้าใจที่สุด คู่กัดที่ล่วงรู้ความคิดของอีกฝ่าย...


เพราะเขากับเธอ...ขัดแย้ง  และเข้ากันได้เสมอ.... 


จึงเป็นได้แค่เพื่อน....ตลอดกาล... 


"มันก็จริงของเจ้า..."


"ข้ามาเพื่อขอบคุณเจ้านั่นแหล่ะที่ยอมเสียสละมาอยู่เป็นเพื่อนข้า ถึงแม้ว่าทั้งข้าและเจ้าจะทำเพื่อเผ่าก็ตาม....ไว้เจอกันวาตารี...แล้วข้าจะแวะมาใหม่..."


ชายหนุ่มพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะหันหลังจากไป  ก่อนที่เสียงของหญิงสาวจะเรียกให้ดวงตาสีทองกลับมามองอย่างสงสัย....


"อัคคา..." 


"เจ้าอาจจะไม่เข้าใจความหมายทั้งของข้าและใครหลายๆคนที่บอกว่าเจ้ากำลังถูกพันธนาการ เพราะเจ้าอาจจะกำลังมองข้ามความรู้สึกละเอียดอ่อนบางอย่างไป....แต่ถ้าเจ้าเชื่อข้าในฐานะคนที่เข้าใจเจ้ามากที่สุด...เจ้ากำลังถูกพันธนาการที่เรียกว่าความรักพันธนาการอยู่อย่างไม่รู้ตัวนะอัคคา...." 


รอยยิ้มของชายหนุ่มเผยอขึ้นเล็กน้อย...ก่อนน้ำเสียงนุ่มจะเอ่ยขึ้นมา...


"ขอบใจเจ้ามากนะวาตารี...แต่ปีกแห่งเพลิงไม่เคยมีใครพันธนาการเอาไว้ได้...เจ้าก็รู้นิวาตารี...."


ปีกสีเพลิงโบยบินห่างไกลไปบนสุดขอบฟ้า....


เหลือเพียงขนนกสีแดงเพลิงบางเบาล่องลอยลงมาในมือของหญิงสาว...ก่อนที่แววตาสีฟ้านั้นจะหลุบลงพร้อมรอยหยาดน้ำตา...


เพราะเจ้าโบยบินไปเรื่อยใช่ไหม...ปีกคู่นี้ถึงไม่มีใครพันธนาการไว้ได้...


เจ้าคงไม่เคยรู้เลยสินะ...ว่าเวลาสายตาที่เจ้าพูดถึงหญิงสาวคนนั้น...มันอ่อนโยนขนาดไหน....


ความรักที่เจ้ามีให้หญิงสาวคนนั้นกำลังผูกมัดเจ้าเอาไว้...


และหญิงสาวคนนั้น....ก็คงไม่ใช่ข้า....


ใช่ไหม....อัคคา


















"อัคคา..."


เสียงหวานอ่อนระโหยที่เจือไปด้วยความเศร้าทำให้เขารีบหันกลับมามองหญิงสาวผู้สูงศักดิ์แห่งรัฐโพลาโต้ในทันที  ใบหน้างามนั้นมีร่องรอยของหยาดน้ำตาและความเศร้า  ใบหน้าอิดโรยนั้นพยายามฝืนยิ้มเต็มที่....


ทำไมเธอถึงได้เป็นเช่นนี้.... 


"จีเซล...ทำไมเจ้าทำหน้าเศร้าอย่างนั้น...เรายังมีทางแก้นะ..." 


หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆอย่างเศร้าๆ  ก่อนจะเดินมาซบไหล่กว้างของชายหนุ่มอย่างหมดแรง  ชายหนุ่มแข็งตัวขึ้นเล็กน้อย  ก่อนจะยกมือลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนโยน...


อยากจะกอดปลอบประโลมเธอเอาไว้มากกว่านี้....แต่กลับไม่กล้าพอ....


"เพื่อนรักของข้า เจ้าต้องเข้มแข็ง  เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยท่านออโรร่าได้..."


มือบางที่กำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น  ความชื้นจากหยาดน้ำตาที่บ่ายิ่งทำให้เขาอยากจะรวบร่างบางนั้นเอาไว้ในอ้อมกอด...อยากจะใช้อ้อมกอดนี้ปลอบเธอให้หายเศร้า....แต่เขากลับทำไม่ได้.... 


"ทำไมต้องเป็นเขา...ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมต้องทำให้พี่สาวข้าเป็นอย่างนั้น ข้าแค้นคนๆนั้นนัก คนใจดำคนนั้นทำไมถึงไม่ช่วยพี่ข้า"


เสียงหวานนั้นตัดพ้ออย่างเห็นได้ชัด...ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยปลอบเสียงอ่อนโยน....


"ท่านดีดาเรนทำดีที่สุดสำหรับอาณาจักร การไม่ช่วยก็คือการแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุดเราจำเป็นต้องยอมรับ เจ้าและข้ายังต้องมีเรื่องที่ต้องทำ"
 

ใบหน้าของหญิงสาวผู้ที่หน้าเหมือนเจ้าหญิงออโรร่านั้นเงยขึ้นมาสบตา  แววตาสีเงินเปื้อนหยาดน้ำตานั้นสะกดดวงตาสีทองของชายหนุ่มให้นิ่งงัน...


"เจ้ารับใช่ไหม ข้าได้ข่าวเจ้ารับแล้ว ขอบใจ ขอบใจที่ทำเพื่อพวกเรา"


ทำเพื่อพวกเจ้า...อย่างงั้นหรือ....


"ข้าทำเพื่อเผ่าสิ่งที่ตามมาก็เลยได้ทำให้เจ้าด้วย อย่าสำคัญตัวผิดสิ จีเซล" 


น้ำเสียงที่ล้อเลียนยังเหมือนทุกครั้ง...แต่ในจิตใจของชายหนุ่มกลับไม่เหมือนเคย...


ข้าทำเพื่อเผ่า....หรือทำเพื่อเจ้ากันแน่...จีเซล 


หญิงสาวผู้ที่หน้าตางดงามไม่รองใครในแผ่นดิน  เจ้าหญิงเงาแห่งโพลาโต้ผู้ที่มอบความรักและความภักดีของเธอทั้งหมดให้กับเจ้าหญิงออโรร่าและดินแดนโพลาโต้  หญิงสาวที่เขารู้จักดี....และแยกเธอออกจากพี่สาวได้ทุกครั้ง.... 


หญิงสาวที่...ใครต่อใครว่าพันธนาการปีกคู่นี้เอาไว้.... 


"เห็นว่าวาตารีก็รับแล้ว ข้าก็ต้องรีบแจ้งท่านคูมีร่าแล้วล่ะ" 


ชายหนุ่มพยักหน้ารับ... 


เธอไม่เคยใช้สายตาคู่นี้มองชายคนไหน....เพราะความรักของเธอทั้งหมดไม่มีวันให้ใครอีกแล้วนอกจากพี่สาวของเธอและรัฐแห่งนี้.... 


เขาจะอยู่เคียงข้างเธอ...และปลอบเธอทุกครั้งที่เธอเศร้า.... 


เพราะเหตุนี้งั้นหรือ....เขาจึงเลือกที่จะยอมเป็นร่างเวทในพิธีกรรม....


ไม่สิ....เขาทำเพื่อเผ่า  เขายอมถูกพันธนาการเพื่อเผ่า...ไม่ใช่เพราะความรัก... 

เพราะวิหคไฟ...ไม่เคยมีใครพันธนาการได้....  


"เห็นทีข้าจะต้องไปแล้วล่ะจีเซล  ฝากสวัสดีพี่สาวของเจ้าด้วย..." 


รอยยิ้มบางๆที่แม้จะยังคงความเศร้าเอาไว้ถูกส่งมาให้ชายหนุ่ม  ก่อนที่น้ำเสียงหวานๆจะเอ่ยอย่างล้อเลียน....


"จะให้ข้าบอกว่าฝากความรักของเจ้าไปให้ด้วยหรือเปล่า..." 


"เจ้านี่ล้อเล่นกับข้าได้ไม่เป็นเวลาเลยนะ...ความรักของข้ายกให้เผ่าวิหคไฟไปจนหมดสิ้นแล้วล่ะ..."


และให้เจ้า..... 


คำถามที่ไม่น่าเกิดขึ้นบังเกิดขึ้นในใจ...


ถ้าวันหนึ่ง....ไม่มีนาง....เขาจะอยู่ได้ไหม..... 



เพราะเหตุนี้ใช่ไหม....ถึงรับหน้าที่ที่หนักหนาสาหัสเช่นนี้.... 










แอ้ก!!!   เริ่มตัน  จะตัดจบดีมั้ย ><~  มันแต่งไม่ออกจริงๆ  >[]<  แม้จะรู้สึกว่าแต่งฟิคนี้ลื่นไหลก็ฟิคอื่นก็เถอะ   ช่วงนี้ต้องขอโทษนะคะถ้ามาอัพช้า แต่งไม่สนุก  มันทั้งเฟล ทั้งเครียด  ทุกอย่างประดังเข้ามา  ขอโทษจริงๆค่ะ