Fanfic The Thief of Baramos :: บารามอส :: Last...Memory...

ลำดับตอนที่ #2 : Lost Memory, lost heart ~1~

Lost Memory, lost heart  ~1~

ความแข็งแกร่งของคน มีต่างกัน เหมือนมีดที่มีหลายคม

หากแสดงความเข้มแข็งและประกาศมันออกมา  จะพบว่าเรานั่นแหละ คือคนที่อ่อนแอ เหมือนมีดที่ใช้ไปเรื่อยๆก็เริ่มทื่อ ไร้ซึ่งความคมที่เคยมี

เหมือนคนเรา แรกเริ่ม ประกาศความรักความสัตย์ให้โลกรู้ หากแต่นั่นคือความหลงในเสน่หาหรือไร

ไม่มีใครจมอยู่กับความหลงจนวินาทีสุดท้าย ทุกคนต้องลืมตาตื่น เหมือนดั่งตื่นจากฝัน ไม่แปลกที่จะมีการฝันสลาย แต่ก็ไม่แปลกที่เราทุกคนจะมีความฝัน แอบวาดวิมานไว้ในใจ หวังให้โลกเป็นดั่งฝัน แต่ก็ต้องลืมตาตื่นอยู่ดี มาพบกับหน้าที่ และความรับผิดชอบที่ไม่อาจเลี่ยงได้

ทุกอย่างเป็นไปตามกระแสแห่งการเวลา

เวลาแสร้งคน คนแสร้งเวลา คนเปลี่ยนเวลา………เวลาเปลี่ยนคน

ทุกอย่างเป็นไปตามลิขิตของมัน จามลิขิตที่พระเจ้าสร้างขึ้น แม้คนที่ไม่เชื่อในพระเจ้า ซักวันยังต้องเดินตาม เพราะซักวันหนึ่ง ตนจะตระหนกว่า

สิ่งที่เข้าใจยากที่สุดในโลก ไม่มีบทหนังสือหรือตำราเรียนจารึกไว้ สิ่งที่ซับซ้อนที่สุดในโลก แม้แต่มหาปราชญ์ ยังไม่มีคำตอบให้ สิ่งนี้สิ่งเดียวคือ หัวใจของคนเรานั่นเอง

**********

หนังตาหนักอึ้ง ดวงหน้างามร้อนผ่าว มือขาวเรียวเกาะขอบหน้าต่างอย่างทรมานเพราะพิษไข้ที่กำลังโจมตี ถาโถมใส่เจ้าหล่อน

ดวงตาสีน้ำตาลดำสำรวจห้องที่ตนเองถูกกักขังอยู่โดยรอบ อย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่เจ้าหล่อนจะทำได้ ใจหนึ่งกระวนกระวายคิดหาทางหนี อีกใจหนึ่งก่นด่าตัวเองอย่างสมเพชที่เสียทีให้แก่พวกโจรถ่อยที่ลักพาตัวหล่อนมา

มือเรียวแตะแผลที่ท้องอย่างทรมาน ไม่เพียงแค่พิษไข้ที่กำลังถาโถมใส่หล่อน แต่แผลที่ค่อนข้างจะชาแล้วเริ่มส่งผล เธอมาน่าประมาท

ดวงตาสีน้ำตาลไหม้จะปิดอยู่มะรอมมะร่อด้วยความเหนื่อยหล้า อีกเสียงหนึ่งเตือนตนเองให้สำรวจโดยรอบอย่างใจเย็น

'นายห้ามหลับเด็ดขาดนะเฟริน' เธอเตือนตนเอง พึมพำเบาๆ เสียงของหล่อนเริ่มแตกพร่า ไม่ได้แตะน้ำตาเป็นอาทิตย์แล้ว 'ถ้านายหลับ นายอาจจะไม่ได้เห็นหน้า 'มัน' อีกแล้วก็ได้'

แต่ถึงเธอจะเตือนตนเองอย่างไร สภาพของเธอตอนนี้แย่เต็มทน เธอจึงผล็อยสลบไปในห้องอันมืดมนไร้ซึ่งแสงสว่างนั่นเอง

แสงสว่างแห่งวันใหม่ส่องกระทบเรือนขนตาตกสวยของร่างที่นอนคุดคู้อยู่มุมห้องที่มีกลิ่นเหม็นอับ อากาศยังคงหนาวเหน็บจับใจ แต่ถูกบรรเทาลงโดยแสงพระอาทิตย์แรกในรอบหลายอาทิตย์

ไม่มีเสียงนกขับขานร้องเพลง ไม่มีไออุ่น ไม่มีความอบอุ่นในห้องเล็กที่เชลยจำเป็นถูกกักขังอยู่

ร่างบางไหวตัวเล็กน้อยจากความทรมานของบาดแผลที่กำลังก่อตัวมากขึ้น แผงขนตาปรือขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีเปลือกไม้ ร่างระหงยันตัวขึ้นช้าๆอย่างทุลักทุเล สายตากวาดมองห้องที่อยู่มาหลายวันที่เพิ่งเห็นชัดถนัดตาก็วันนี้

สายตาระเรื่อยลงมาหยุดที่แผลที่ถูกกริชแทงที่ท้องแผลของเธอ เพิ่งเห็นมันวันนี้ทำให้เธอเบ้หน้า

"โอย แผลเหวอะเป็นบ้าเลย" เจ้าของแผลสบถลั่นอย่างไม่สมหญิง มือลูบคลำปากแผล ตอนนี้นึกถึงคนที่พยาบาลเธอประจำขึ้นมาตงิดๆ โอย ทำไมเวลาอยากให้อยู่เนี่ย ไม่อยู่ฟระ

มือไม้จัดการหาอะไรข้างๆตัวแข็งๆขึ้นมายันตัวเองขึ้น แล้วก็ต้องพบเรื่องน่าตกใจอีกเรื่องหนึ่ง

"โอย เจ็บชิบ ผับผ่า" ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อความเจ็บแล่นเข้ามาที่ขา

ขาเธอหักด้วยหรือนี่ สายตากวาดหาของแข็งๆมาใช้ยันตนเอง สายตาอดีตหัวขโมยไปหยุดที่ขอบหน้าต่างทำจากไม้ผุๆพังๆ ใช้มือเขกหัวตนเองสองสามๆที หวังว่าหัวจะแล่นขึ้นซักนิด

"ห้องนี้ห้องอะไรเนี่ย ไม่มีแม้กระทั่งโต๊ะ อย่าว่าเตียงเลย" ตอนนี้เธอได้ตระหนกแล้วว่า เธออยู่ในห้องว่างจริงๆ หมายถึงห้องว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่เลย จะมีก็แต่พรมที่คนนำเธอมาขังยังพอใจดีปูไม่ให้เธอต้องนอนกับพื้น แต่บัดนี้พรมก็โชกไปด้วยเลือด ที่ไม่ใช่ของใคร แต่เป็นของเธอเอง มองแล้วก็ชวนอดสู

"อย่างงี้จะลุกได้มั้ยนี่ ให้ตาย" แล้วคำสบถอีกชุดก็หลุดลอยออกจากมาริมฝีปากบาง
 

สายตามองลงสำรวจว่าร่างตัวเองเสียหายอะไรอีกบ้าง แล้วจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อย ไอ้คนที่จับเธอมายังไม่โง่พอที่จะปล้ำเธอในสภาพอย่างงี้หรอก

แล้วสายตาคู่สวยของเธอก็ไปหยุดที่จี้รูปกริชอันสวย อย่างน้อย มันก็ไม่ขโมยของสิ่งนี้ไป มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากๆสำหรับเธอ เป็นสิ่งที่เพื่อนตายเพียงสองคนมอบให้เธอในวันเกิด

"ไอ้พวกนั้นมันท่าจะโง่" ที่ทิ้งสิ่งนี้ไว้ให้เธอ "ไม่รู้จักท่านเฟรี่คนนี้เสียแล้ว"

ปากของ เดอะ เมจิเชี่ยน ออฟ เดมอส พึมพำขมุบขมิบ มือกระชากสร้อยออกจากคอ โยนมันขึ้นกลางอากาศข้างหน้า

ฉับพลัน กริชอันเล็กก็ยืดยาวขึ้น ยาวขึ้นเรื่อยๆ เปลี่ยนรูปทรง เป็นขอนไม้ยาวและหนาพอตัว เป็นที่ค้ำยันให้เฟรินลุกขึ้น มือตัวยันขึ้นได้ เธอก็ยิ้มอย่างมีชัย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะมีชัยเหนือใคร?

"พวกมันโง่ เพราะแค่มีไอ้นี่ การออกจากที่นี่ไม่ใช่เรื่องยากร้อก"

ปากร่ายเวทขมุบขมิบอีกรอบ ไม้เท้าตรงหน้าก็หายไป ปรากฏเป็นลวดเหล็กอยู่ข้างหน้า

ไม่รอช้า ร่างบางรีบหอบตัวที่สภาพไม่ดีนักไปที่ประตู ค่อนข้างทุลักทุเลทีเดียว แล้วเริ่มลงมือสะเดาะกุญแจของห้องทันที

แกร็ก

ร่างบางของยอดหัวขโมยตัวดีสะดุดกึก

"ว้ากกกกกก เจ้าบ้านั่นมันล็อกด้วยเวท!" ร่างของเฟรินทรุดลงข้างๆประตูอย่างท้อแท้

นอกหน้าต่างไม่มีอะไรเลย นอกจากหมอก หมอก และหมอก ไม่เจริญหูเจริญตาเลยซะทีเดียว สามวันที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องทำให้เธอทรมานขึ้นเรื่อยๆ ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน

ตึง

ร่างบางหมดสติเพราะความเหนื่อยล้า ทั้งกายและใจ ล้มลงกองกับพื้น