ข้างๆกัน

บทนำ – ไม่ได้ไกล แต่ไม่กล้าเดินไปหา

แกเคยมีเพื่อนสนิทที่ไม่เคยรู้ว่าเป็นเพื่อนจริง ๆ ไหม?

แบบที่อยู่ด้วยกันตลอด
แต่ไม่เคยพูดถึง “ความรู้สึก” จริง ๆ เลยสักครั้ง
แบบที่ใครถามก็จะตอบว่า "ก็แค่เพื่อน"
ทั้งที่ในใจมันไม่ใช่

แทนกับขวัญเป็นแบบนั้น

พวกเขาไม่ได้มีฉากเปิดตัว ไม่มีฉากบอกรัก ไม่มีฉากดราม่า
มีแค่วันธรรมดา ๆ ที่กินข้าวด้วยกันแทบทุกวัน
เดินกลับหอด้วยกัน
นั่งเงียบ ๆ ด้วยกัน
และหัวเราะในเรื่องเดิม ๆ ด้วยกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่มีใครรู้ว่าอีกคนรู้สึกยังไง
เพราะต่างคนก็ติดอยู่กับความกลัวเหมือนกัน
กลัวพูดไปแล้วจะเสียไป
กลัวคำพูดจะทำให้สิ่งที่มีอยู่หายไป

แล้ววันหนึ่ง คนที่ไม่เคยพูดอะไรก็เลือกจะเดินออกมาเงียบ ๆ
ไม่ใช่เพราะไม่รู้สึก
แต่เพราะรู้สึกมากเกินไป จนไม่รู้จะอยู่ตรงนั้นยังไงอีกแล้ว

แทนเลือกไปเชียงใหม่
เลือกหนีมาไกล
เลือกเงียบให้พอจะลืม
แต่กลับได้เจอคนที่พูดแทนใจเขาในประโยคเดียว

> “ถ้าไม่กล้ารักใคร ก็อย่าทำให้เขารอ”

คำพูดนั้นไม่ได้เจ็บทันที
แต่มันค้างอยู่ในใจนานพอที่จะเปลี่ยนเขาไปโดยไม่รู้ตัว

และเมื่อเขากลับมา
ขวัญยังคงนั่งอยู่ตรงข้ามที่โต๊ะเดิม
ยิ้มเหมือนเดิม
ถามเหมือนเดิม
แต่ความรู้สึก...ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

นี่คือเรื่องของคนสองคน
ที่ไม่เคยไกลกันเลย
แต่ก็ไม่เคยกล้าเดินเข้าหากันจริง ๆ

“ใกล้” คือเรื่องนั้น

เรื่องของระยะที่ไม่ได้วัดด้วยเมตร
แต่วัดจากใจที่ไม่มีใครกล้าพูดตรง ๆ ว่าอยู่ตรงไหน