ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1st :: เรื่องวุ่นๆ
สายลมเอื่อยๆพัดผ่านเข้ามาในห้องนอนเล็กๆที่ติดจะรกสักหน่อยตามประสาเด็กผู้ชาย ช่างเป็นบรรยากาศที่แสนสบายแก่การหลับใหลของหนุ่มน้อยร่างบางที่ยังคงนอนอุตุอยู่บนเตียงนุ่มสีขาว ดวงตากลมโตถูกซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาที่หลับพริ้ม ริมฝีปากเีรียวบางนั้นยิ้มนิดหน่อย แสดงให้เห็นว่าผมกำลังมีความสุขอยู่นะ แต่ผ่านไปซักพักรอยยิ้มนั้นก็หายไปพร้อมกับแสงแดดยามเช้าที่สาดทอเข้ามาตรงหน้าบอกถึงเวลาที่เขาควรจะลุกจากที่นอนได้แล้ว กระนั้น ผ้าห่มที่ปกไว้แค่อกก็ถูกกระชาก((กระชากเลยหรอ = =))ให้เลื่อนขึ้นมาคลุมผมสีทองเพื่อที่เจ้าของจะได้กลับไปสู่ช่วงเวลาแห่งความสุขอีกครั้ง
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" สุดท้าย แสงแดดก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับนาฬิกาปลุกเรือนเก่าข้างเตียงทำให้หนุ่มน้อยต้องงัวเงียขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์
"จะปลุกอะไรแต่เช้าวะเนี่ย" หนุ่มน้อยสบถพร้อมกับควานหานาฬิกาเจ้าปัญหาเพื่อที่จะหยุดเสียงน่ารำคาญนี่ให้ได้ซะที
"เฮ้ย หยุดดิ!" เขาเริ่มอารมณ์เสีย ลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียงด้วยความมุ่งมั่นที่จะหยุดไอ้นาฬิกาเรือนนี้ แต่ทำยังไง ไอ้เจ้านาฬิกาบ้านี่ก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง
"ทนไม่ไหวแล้วนะเว่ย!!!"
เพล้ง!!!! หน้าปัดนาฬิกาแตกกระจายไปคนละทิศละทาง โถ นาฬิกาน้อยผู้น่าสงสาร T^T ((เมื่อกี้ยังด่ามันอยู่เลยนะได้ข่าว)) เสียงดังของการกระแทกเรียกให้คนหน้าหวานที่ทอดไข่เจียวอยู่ด้านล่างรีบวิ่งขึ้นชั้นบนมาอย่างรีบร้อน
"โยซอบ เป็นอะไรรึเปล่า!!!"
คร่อก ฟี้~ หนุ่มน้อยแก้มป่องซุกตัวลงในผ้าห่มอีกครั้งโดยไม่รู้ถึงชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขาในอนาคตอันใกล้นี้
"ไอ่ซอบ!!!" นั่นไง้ ไรเตอร์พูดผิดซะที่ไหนกันละคะ
"งือ~" หนุ่มน้อยรีบเอามืออุดหูพร้อมกับหลับตาปี๋
"นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วฮะ จำไม่ได้รึไงว่าเราต้องไปโรงเรียนกันวันแรกน่ะ แล้วปาอะไรไปอีกล่ะ หนอยๆ ไหนจะค่าผนังห้องอีกฮะ ไอ้เจ้านี่นี่ ตื่นๆๆๆ นายจะทำฉันสายนะเฟ่ย >0<"
"พี่ฮยอนซึงง่า T.T" มาเป็นชุดเลยแฮะ = ="
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
Yoseob Told >>
"พี่ซึ้ง..." ผมเรียกพี่ชายสุดสวยของผมที่กำลังง่วนอยู่กับการทำข้าวก่ล่องในครัว หลังจากที่ผมทิ้งตัวลงหน้าโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ที่มีกับข้าวหน้าตาแปลกๆวางอยู่ ก็ปกติแล้ว พี่ไม่เคยพลาดเรื่องของกินนี่นา
"บอกแล้วไงให้เลิกเรียกฉันว่าซึ้งซะที อะไรอีกเล่า??" เสียงของพี่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เลยแฮะ
"ไหงวันนี้ข้าวเช้ามันดูพิลึกอย่างงี้อ่ะ์??" ผมก้มลงมองกับข้าวในจานอีกครั้ง ก้อนกลมๆสีดำ พร้อมกับกลิ่นไหม้โชยขึ้นมาแตะจมูก น่ากินซะไม่มีล่ะ
"ยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกเรอะ ก็เพราะนายคนเดียวนั่นแหละ นอนก็ดึก ตื่นก็สาย แล้วบังอาจมาทำนาฬิกาของฉันพังอีกนะ นาฬิกาพังอย่างเดียวไม่เท่าไหร่ ผนังห้องที่เป็นรอยจะว่าไง มีเรื่องให้เสียเงินเพิ่มอีกล่ะ แค่ค่าเช้าห้องกับข้าวแต่ละมื้อนี่ก็ปาไปเท่าไหร่แล้วฮะ หนอยๆ" เชอะ ไอ่นาฬิกาสองพันปีที่เก็บได้ที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ เห็นนาฬิกาสำคัญกว่าน้องคนนี้รึไงฮะ >0<
"เค้าเก็บค่าเช่าห้องสิ้นเดือนไม่ใช่เหรอพี่?"
"วันนี้วันอะไรก็แหกตาดูปฏิทินซะมั่งเซ่ อดข้าวเที่ยงแน่นายอ่ะ" ข้าวเที่ยงของซอบ T^T
"แล้วพี่ไม่ไปอาบน้ำหรอ??"
"กี่โมงแล้วอ่ะ??" ไอ่พี่นี่ก็ถามแปลกๆ ซอบเพิ่งจะสั่งประหารมันเมื่อกี้นี้เองนะ
"สองโมงกว่าๆ -0-" แต่ก็ยังมีอีกเรือนที่แขวนอยู่ข้างฝาในครัว ถ้าเกิดแกส่งเสียงร้องอย่างไอ้เจ้านั่น อย่าได้หวังว่าแกจะรอดจากเงื้อมมือฉันไปได้นะ - -+
"เฮ้ย!"
"รีบๆไปอาบน้ำเลยพี่อ่ะ ยิ่งอาบช้าอยู่ -0-"
"นายนั่นแหละ รีบๆยัดข้าวเข้าปากให้ไวเลย" โห่ ทีตัวเองล่ะ -0- ผมเหลือบมองไอ้ข้าวเช้าของผมอีกครั้ง ให้ตายสิใครจะไปกินลงวะเนี่ย ไม่กงไม่กินมันแล่ว ><
"ไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะลูกพ่อ^^~" ผมจัดการยกจานข้าวของผมเดินตรงไปที่ถังขยะ คงรู้ใช่มั้ยครับว่าผมกำลังจะทำอะไร ฮี่ๆ
หวัดดีครับ ผมยาง โยซอบ รายงานตัวคร้าบบบ~บ ^__^ ท่านผู้อ่านคงเห็นสินะครับว่าเช้านี้ของผมติดจะวุ่นวายนิดหน่อย ก็ช่วยไม่ได้นี่นา พี่อยากตั้งนาฬิกาไว้เจ็ดโมงครึ่งทำไมเล่า แถมบ่นใส่ผมซะหูดับตับไหม้ -0- มีพี่ขี้บ่นก็งี้แหละครับ ผมแนะนำพี่ชายของผมให้ทุกคนรู้จักรึยังครับ?? ((ยังเลยค่ะ -0-)) คงไม่อยากรู้จักพี่ชายผม แต่อยากรู้จักผมให้มากกว่านี้ใช่ม้า ^0^ ((อยากรู้จักพี่ฮยอนซึงมากกว่าค่ะ^0^)) จำไว้เลยนะยัยไรเตอร์ -*- ((ง้า ขอโต๊ดอ่า เค้าก็อยากรู้จักตะเองเหมือนกันนะ โปโปะ ^3^)) อย่าทำหน้าตาอย่างงั้นให้ฉันเห็นอีกนะ หลอนวุ้ย =ิ =ิ
เอาล่ะครับเข้าเรื่องกันดีกว่า พี่ชายของผมชื่อฮยอนซึงครับ ((รู้แล้วค่ะ)) อย่ามาขัดจังหวะดิ๊ ><* ที่จริงผมอยากจะเรียกว่าพี่สาวมากกว่านะ ทำไมน่ะหรอ?? เหอะๆ ก็พี่ชายของผมสวยมากขนาดที่ผู้ชายด้วยกันยังหลงคิดว่าพี่ผมเป็นผู้หญิงจริงๆ ถึงขั้นเคยมาจีบแล้วก็มี แต่เจ้าพวกนั้นก็ไม่มีใครรอดสักรายหรอกครับ ฮ่าๆ
วันนี้ไม่ใช่วันที่ผมจะต้องไปโรงเรียนวันแรกหรอกครับ แต่ว่าเป็นวันประชุมเลือกหอที่ผมกับพี่ถูกเรียกวันนี้ ตั้งแต่จำความได้ ผมยังไม่เคยเข้าโรงเรียนเลยแฮะ ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย พี่ฮยอนซึงก็เหมือนกัน เราเคยเป็นนักเดินทางกันน่ะครับ เมื่อก่อน พี่พาผมหนีออกมาจากที่ไหนซักแห่ง แล้วเร่ร่อนกันห้าปีจนมาถึงที่นี่ อาณาจักรวังซอง
ตอนนั้นผมอายุแค่สิบสี่เองมั้ง ส่วนพี่ก็คงจะสิบห้า สีหน้าของพี่ตอนนั้นดูเหนื่อยมากกับการหางานทำมาเรื่อยๆจนเราได้มาทำงานในร้านกาแฟของลุงหนวดตอนผมอายุสิบเก้า และเช่าห้องพักเล็กๆในวังซองเมื่อปีที่แล้ว ที่นี่มีระบบการปกครองแบบประชาธิปไตย ซึ่งต่างจากอาณาจักรอื่นๆที่ยังคงใช้ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์อยู่ ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกัน บ้านเมืองเป็นระเบียบเรียบร้อย และมีกฎหมายเข้มงวด โอกาสเกิดอาชญากรรมมีน้อยมาก มีประธานาธิบดีเป็นประมุข พูดถึงตาลุงคนนี้แล้วผมขนลุก ได้ประธานาธิบดีแล้วยังไม่พอ ยังเอุตส่าห์ควบตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด ประธานศาลอาญา รองรัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุข แถมยังมาเป็นอธิการบดีของโรงเรียนที่ผมกำลังจะเข้าเรียนด้วย ที่จริงผมไม่ควรเรียกมันว่าโรงเรียนหรอกครับ มหาวิทยาลัยยังไม่น่าเอามาเรียกเลย เพราะจากที่ผมประเมินด้วยหัวขมองอันสุดแสนจะเฉียบแหลมของผมแล้ว (ฮี่ๆ ^^+) ที่นี่เปิดสอนทุกสาขาวิชา ตั้งแต่ทำนาไปจนถึงสอนให้ไปเป็นกษัตริย์ อย่างงี้มันน่าจะเรียกอภิมหาโคตรวิทยาลัยซะมากกว่า
ตั้งแต่เราตัดสินใจปักหลักว่าจะอยู่กินกันที่วังซอง พี่ซึ้งแสนสวยของผมก็จัดการหาที่เรียนให้ผมทันที ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นโรงเรียนมัธยมกิ๊กก๊อกสำหรับเด็กขาดการศึกษาอย่างผม แต่ที่ไหนได้ ดันมาเป็นมหาวิทยาลัยหลวงวังซองนี่
'พี่รู้ป่าวว่าค่าเทอมมันปาไปตั้งเท่าไหร่'
'อย่างมากฉันก็ส่งนายกับฉันเข้าเรียนได้ละน่า -0-'
'ขี้งกอย่างพี่เนี่ยนะจะให้ผมเรียนวังซอง'
'หรือนายจะไม่เรียน'
'ไม่เอาอ่ะ' แต่สุุดท้าย พี่ก็ลากผมมาสอบจนได้ ข้อสอบทั้งหมดเป็นข้อเขียนนะครับ ไอ่ผมก็อุตส่าห์เขียนมั่วๆไป ดันผ่านซะนี่ แถมตอนสอบสัมภาษณ์ก็ผ่านฉลุย
"ไอ่ซอบ เดินให้มันเร็วหน่อยๆดิ" เหอๆ ตอนนี้เราเข้ามาในรั้วมหา'ลัยกันแล้วล่ะครับ
"พี่นั่นแหละ เดินให้มันช้าๆหน่อยเดะ -0-"
"วันนี้นายจำไม่ได้รึไงว่าเราต้องไปประชุมเลือกหอกันน่ะฮะ -0-"
"โห่พี่ ระดับนี้แล้วก็ต้องจำได้อ่ะดิ จะรีบไปไหนกันนักกันหนาเนี่ย"
ในวันแรกของนักศึกษาปีหนึ่งทุกคนจะต้องมาประชุมพร้อมกันเพื่อสุ่มเลือกหอว่าจะได้อยู่หอไหนกัน ที่หอประชุมหลังมหึมาอภิมหาโคตะระหญ่าย~ หอนี้ออกแบบโดยใช้ศิลปะตะวันตกผสมผสานกับตะวันออก ทำให้ดูแปลกตากว่าที่อื่นๆที่ผมเคยเจอมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เข้าไปดูข้างในนะเนี่ย จะว่าไปไอ้โรงเรียนนี่มันก็น่าอยู่น่าเรียนเหมือนกันแฮะ ว่าแต่...พี่ชายป๋มหายไปไหนแล้วง่า T0T
ผมหันซ้ายหันขวาเหลียวหน้าแลหลังก็มีแต่คนแล้วก็คน ยิ่งเตี้ยๆอยู่จะไปหาเจอได้ไง ยังไงก็เข้าหอประชุมก่อนดีกว่า
"ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกคน..." หวา เริ่มประชุมแล้วนี่นา หาที่นั่งก่อนดีที่สุด ไอ้พี่สวยของผมหาเฮดไปไหนเนี่ย ><"
"แอ้ก!" ผมรู้สึกว่าตัวผมชนเข้ากับใครก็ไม่รู้จนกระเด็นล้มลงกับพื้น อูย~ เจ็บก้นชะมัดเลยแฮะ
"เดินน่ะ ดูตาม้าตาเรือมั่งสิ" อ่าวเฮ้ย พูดอย่างนี้ก็สวยเดะ
"ใครกันแน่ที่เดินไม่รู้จักระวังน่ะ!" ผมจิกสายตาไปที่ไอ้คนตรงหน้า พร้อมกับลุกขึ้นยืน ไอ้เจ้านี่ตัวสูงเป็นบ้าเลยแฮะ ใส่ส้นตึกรึไงวะเนี่ย แล้วไหนจะไอ้เด็กข้างหลังนั่นอีก
"อ่าว ไอ้เปี๊ยกนี่วอนแล้วไง!" หนอยๆ บังอาจมาเรียกฉันว่าไอ้เปี๊ยกงั้นหรอ ><
"เจ้าพี่ดูจุน ใจเย็นก่อนสิครับ" เกือบมีเรื่องให้ผมเสียแรงแล้วมั้ยล่ะ ถ้าแน่จริงก็มาเจอกันตัวตัวสิฟะ >0<
"นายไม่เห็นรึไงว่ามันหาเรื่องพี่ก่อนน่ะฮะ" อ่าว ไอ้นี่ ><
"นายนั่นแหละที่มาหาเรื่องฉันก่อน"
"นายนั่นแหละ" เถียงอีก เถียงเข้าไป
"นายนั่นแหละ!
"นี่ ไอ้เปี๊ยก ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนายนะ" ว่าไงนะ!?!?
"พูดอย่างกับว่าฉันอยากมีเรื่องกับนายมากอย่างงั้นแหละ ไอ้กาแฟ!"
"หนอยๆ บังอาจมาเรียกฉันว่ากาแฟเรอะ นายเจอดีแน่ไอ้เปี๊ยก ><" มาเด้ ถ้าแน่ก็มาเล้ย คิดว่าคนอย่างไอ้ซอบจะกลัวรึไง
"เจ้าพี่ ขอร้องล่ะครับ นี่มันที่สาธารณะ ได้โปรดเห็นแก่หน้าตาของอาณาจักรเราด้วยเถอะนะครับ" แล้วไอ้เด็กข้างหลังก็คว้าแขนคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าพี่ไว้ พร้อมกับส่งสายตาเว้าวอนวิ้งๆๆ ((เค้าซีเรียสกันอยู่นะคะ ไม่ต้องมีซาวน์เอฟเฟ็กต์ก็ด้ายยย)) ก็แกเขียนบทให้ฉันอย่างงี้อ่ะ -0-
"ก็ไอ้เปี๊ยกนี่มัน!!" ไอ้กาแฟขึ้นเสียงอีกครั้ง ฉันเตี้ยแล้วทำไมฮะ!?!?
"เจ้าพี่..." เสียงของเจ้าเด็กนั่นแข็งขึ้นพร้อมกับส่งสายตาไปทางพี่ชายตัวดีเป็นเชิงว่า'พอซะทีเหอะน่า'
"ก็ได้ๆ เห็นแก่ดงอุนหรอกนะ คราวหน้านายเจอดีแน่"
"เฮอะ กลัวตายล่ะ แบร่~" ผมแลบลิ้นให้ไอ้กาแฟนั่นรอบนึงก่อนที่น้องชายที่ชื่อดงอุนจะลากตานั่นไปจากผม มาที่นี่วันแรกก็มีศัตรูซะแล้วหรอเนี่ย - -"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Doojoon Told >>
"นายจะรีบลากฉันออกมาจากไอ้ตัวเล็กนั่นทำไมฮะดงอุน!" ผมโวยวายใส่ดงอุนด้วยความหงุดหงิด หลังจากที่ไอ้น้องสุดเลิฟของผมคนนี้มันลากผมออกมาจากไอ้เจ้านั่น ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นหน้าใครที่มัน...((มันอะไรคะ??)) มัน...ช่างมันเหอะ แต่รู้ไว้เลยนะว่าผมหงุดหงิด
"ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยเห็นเจ้าพี่ตะขิดตะขวงใจกับใครเท่านี่มาก่อนเลยนะครับ" เลี่ยงไม่ตอบอีก ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ไอ้เปี๊ยกนั่นมันอยากมายัวะพี่เองทำไม ><
"จริงด้วย วันนี้เจ้าพี่พูดมากผิดปกติแฮะ -0-" ไอ้จุนฮยองนี่ก็อีกคน
"หุบปากไปเลยนายอ่ะ >0<"
"ฉันไปเหล่สาวรอข้างนอกดีกว่า กว่าจะเรียกทดสอบเวทย์ ตื่นสิบชาติก็คงไม่ถึงชื่อฉันหรอกพนันได้" รีบๆไปเลยไป ชิ่วๆ >.<
"อย่าไปไกลนะครับเจ้าพี่จุนฮยอง" ปล่อยมันไปเหอะน่า
"เออน่า ฉันก็อยู่แถวๆนี้แหละ" แล้วไอ้ห้อยก็เดินหลบไปทางประตูหลังที่เรานั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เฮอะ ไปซะได้ก็ดี
วันนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้แฮะ ทำไมต้องอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าด้วย หรือเป็นเพราะผมซ้อมเวทย์มากเกินไปเมื่อคืน อืม...คงเป็นเพราะงั้นมั้ง แต่ไอ้เปี๊ยกที่เจอเมื่อกี้นี้...
"นายนั่นแหละที่หาเรื่องฉันก่อน" เหอะ หาญกล้าซะไม่มี ไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร
((แล้วพี่ชายเป็นใครอ่ะคะ??)) จ๊ากกก!! ((ตกใจทำไมคะ??)) ยัยไรเตอร์ มาทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียง
((ไม่มีบทบาทในการแสดงค่ะ เป็นแค่คนเขียนบท)) เธอเขียนบทให้ฉันแล้วทำไมต้องมาถามซ้ำด้วยอ่ะ?
((ก็ตอบๆมาเถอะค่ะ ท่านผู้อ่านรออยู่นะคะ)) เมื่อกี้ถามว่าไงนะ?? ((พี่ชายเป็นใครคะ??)) อ่อ
หวัดดีครับ ผมมกุฎราชกุมารดูจุน ยุน รัชทายาทเบอร์หนึ่งแห่งอาณาจักรซอนมยอง เสือขาวทิศอุดรครับ^^
((แค่นี้หรอคะ??)) จะให้ฉันพูดอะไรอีกเล่า -*-
((ไม่แนะนำน้องชายสุดหล่อทั้งสองคนให้เรารู้จักหรอคะ??)) ไม่เห็นจะจำเป็นเลยนะ ((จำเป็นค่ะ -0-)) เอ้าๆ ผมมีน้องชายท้องเดียวกันคนนึงครับชื่อดงอุน ส่วนอีกคนต่างแม่กันชื่อจุนฮยองครับ
((แค่นี้เองหรอคะ??)) จะเอาอะไรกะฉันมากมายฮะ วันนี้หงุดหงิด ไม่มีอารมณ์เฟ่ย >< ((อ่ะค่ะๆ -*-))
"เจ้าพี่ว่าเราจะได้อยู่หอไหนกันอ่ะครับ??" หนุ่มน้อยร่างโปร่งที่นั่งอยู่ข้างๆผมคือมกุฎราชกุมารดงอุน ซน น้องชายแท้ๆของผมเองครับ ช่างคิดช่างพูดช่างถาม ช่างนั่นช่างนี่ -0-
"เจ้าพี่ฟังผมอยู่รึเปล่า??"
"อ๊ะ อื้อๆ ฟังอยู่ๆ นายอยากอยู่หอไหนล่ะ??"
"ไม่รู้สิเจ้าพี่ แต่ผมว่าอยู่หอปราชญ์ก็ดีนะครับ ได้ยินมาว่าหนังสือน่าอ่านมีเป็นตั้งๆที่หอปราชญ์ แต่ที่แน่ๆนะ ผมว่าเจ้าพี่ต้องได้อยู่หออัศวินแหงเลย เชื่อมั้ยครับ^^" ขอให้เป็นอย่างงั้นเฮอะ สาธุ >.<
"ในการเลือกหอของเรา นักศึกษาใหม่ทุกคนจะต้องออกมาแสดงตัว ณ ปะรัมพิธีด้านหน้านี้ และทำการยกสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งวังซองทั้งห้าอย่างเพื่อเป้นการเสี่ยงทายว่าจะได้หอใดที่เหมาะสมต่อตนเอง รวมทั้งเป็นการบ่งบอกความสามารถที่จะเด่นชัดในอนาคตด้วย..." หึหึ หออัศวินเอ๋ย งานนี้องค์ชายใหญ่อย่างฉันไม่พลาดแน่!!
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Dongwoon Told >>
องค์ชายเล็กดงอุนมาแล้วคร้าบบบ~บ ดีใจจังได้ออกตอนแรก ถึงแม้ว่ายัยไรเตอร์จะอัพช้าไปหน่อยก็ตาม ยังไงก็ต้องขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยนะครับ^^
"นายจะรีบลากฉันออกมาทำไมฮะดงอุน!!" อ่าว นี่ผมทำผิดหรอเจ้าพี่ นอกจากเจ้าพี่จะไม่ขายหน้า ยังไม่มีผลต่อคะแนนความประพฤติด้วยนะครับ T^T
นี่เจ้าพี่ดูจุน องค์ชายใหญ่พี่ชายคนโตของผมเองครับ ดูออกจะขี้หงุดหงิดใช่มั้ยครับ ที่จริงแล้วเจ้าพี่เค้าไม่ได้เป็นอย่างงี้นะ แต่ก็เห็นเจ้าพี่อารมณ์บ่จอยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ ข้าวต้มกุ้งของเจ้าพี่จุนฮยองก็อร่อยเหมือนเดิมนี่นา เจ้าพี่ก็ไม่ได้แพ้กุ้งด้วย หรือเจ้าพี่จุนฮยองจะแอบแกล้งเจ้าพี่ดูจุนอีกแล้วล่ะ - -" รู้สึกผิดจังที่ลืมขอโทษเด็กหนุ่มคนนั้น เค้าดูเป็นคนดีนะเท่าที่ผมสังเกตจากแววตา
"ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยเห้นเจ้าพี่ตะขิดตะขวงใจกับใครขนาดนี้เลยนะครับ"
"จริงด้วย วันนี้เจ้าพี่พูดมากผิดปกติแฮะ" ฮ่าๆๆ นี่ก็เจ้าพี่จุนฮยอง องค์ชายรองพี่ชายของผมอีกคนครับ แต่เจ้าพี่จุนฮยองเป็นพระราชโอรสในพระมเหสีดาเฮ ส่วนแม่ของผมกับเจ้าพี่ดูจุนก็คือสมเด็จพระราชินีอึนเฮ เลยทำให้ผมได้เป็นรัชทายาทลำดับที่สอง ทั้งๆที่ผมเกิดหลังเจ้าพี่จุนฮยองถึงสองปี มันทำให้ผมรู้สึกผิดกับเจ้าพี่มากๆเลยล่ะครับ
'เจ้าพี่จุนฮยองครับ...' ตอนนั้น เจ้าพี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหลังจากวันที่ท่านพ่อประกาศแต่งตั้งให้ผมเป็นรัชทายาทลำดับที่สองแทนที่เจ้าพี่
'หือ??' เจ้าพี่ละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองผมแบบงงๆ
'ผมขอโทษนะครับ...' น้ำตาผมเล็ดออกมานิดหนึ่ง ความรู้สึกวันนั้นผมยังจำมันได้ดี...
'หา? ขอโทษเรื่องอะไร แล้วนายร้องไห้ทำไม??' เจ้าพี่ลุกจากเก้าอี้เดินมาหาผม
'ผมไม่สมควรได้รับตำแหน่งนั้น...' น้ำตาของผมไหลลงมาเป็นสาย มันหยุดไม่ได้เลย น่าอายจริงๆ ดงอุนเอ๊ย
'ไอ้เจ้าบ้า!! ถ้านายคิดจะยกตำแหน่งรัชทายาทเบอร์สองคืนให้ฉันนะ ฉันจะเอานายมาเป็นเป้ายิงธนูเลย ฉะนั้นหยุดคิดมากเรื่องนี้ได้แล้วน่า' แล้วเจ้าพี่ก็ดึงผมเข้าไปกอด เจ้าพี่...ขอบคุณมากนะครับ....
"ฉันไปเหล่สาวรอข้างนอกดีกว่า..." เหอๆ เจ้าพี่จุนฮยองของผม เท่ใช่มั้ยล่า~^0^ ((เท่ค่า >///<)) ออกจะดูขี้เก๊กหน่อยๆ คาสโนว่านิดๆ แต่เจ้าพี่ก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเหมือนกับเจ้าพี่ดูจุนนั่นแหละครับ
"อย่าไปไกลนะครับเจ้าพี่จุนฮยอง"
"เออน่า ฉันก็อยู่แถวๆนี้แหละ" เมื่อกี้นี้ผมขอถอนคำพูดได้มั้ยครับT^T ถึงผมจะเป็นมักเน่ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าผมนี่แหละที่ต้องคอยห่วงพี่ๆตลอดเวลา ทั้งๆที่พี่ๆต้องตามห่วงน้องเล็กคนนี้มากกว่าไม่ใช่หรอ T^T
พวกเราทั้งสามคน เป็นโอรสในสมเด็จพระราชาธิราชเจ้ากงยู แห่งอาณาจักรซอนมยอง เสือขาวแดนเหนือครับ ที่ซอนมยองได้ฉายาว่าเสือขาวแดนเหนือก็เพราะซอนมยองเป็น 1 ใน 4 อาณาจักรแห่งจอมเทพพยัคฆาทั้งสี่ทิศสิงสถิตอยู่ นอกจากซอนมยองแล้ว ยังมีอาณาจักรพยองฮวา เสือโคร่งตะวันออก อาณาจักรพยองอัน เสือดำตะวันตก และอาณาจักรซอนวอน เสือดาวแดนใต้
เราทั้งสามคนเคยเข้าโรงเรียนมาก่อนแล้วล่ะครับจนกระทั่งท่านพ่อส่งเรามาเรียนต่อที่นี่ ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ปีนี้เราทั้งสามคนสอบได้ลำดับที่ 1 ใน 10 กันทั้งหมด ไม่มาก็เสียดายแย่ มหาวิทยาลัยหลวงวังซองมีอธิการบดีคนสำคัญก็คือ พล.อ.นพ.ศ.ดร.ชางมิน ชิม จะยศเยอะไปไหนอันนี้ผมก็ไม่ทราบ ต้องไปถามไรเตอร์เอานะครับ ((อ่าว โยนบาปกันชัดๆเลยนะคะพี่อุ่น >0<)) ก็เธอเป็นคนเขียนบทนี่นา เธอก็ต้องรู้ทุกเรื่องไง ((แต่คนเล่าคือพี่อุ่นนะคะ)) โหย..ก็ได้ๆ ที่ท่านยศเยอะขนาดนี้ก็คงจะเป็นเพราะท่านขยันเรียนล่ะมั้งครับ ไอคิวทะลุ 300 ไม่รู้ว่าคนหรือมนุษย์ต่างดาว 55 5+
มหา'ลัยวังซองมีหอพักนักศึกษา 5 หลัง 5 วิชาหลัก
หอแรกคือหอกษัตริย์ครับ มีสัญลักษณ์คือกริฟฟินสีทอง ใครที่จบออกจากหอนี้ไปแล้ว แน่นอนว่าต้องได้เป็นกษัตริย์สมชื่อหอกันกว่า 90% ไม่แน่นะเจ้าพี่ดูจุนหรือเจ้าพี่จุนฮยองอาจจะได้อยู่หอนี้ก็ได้ครับ
ส่วนหอที่สองคือหออัศวิน หอในดวงใจของเจ้าพี่ดูจุนที่เจ้าพี่ใฝ่ฝันยังไงก็ต้องอยู่หอนี้ให้ได้ ฮ่าๆ หออัศวินมีสัญลักษณ์เป็นมังกรประดับทับทิม แต่ผมได้ยินมาว่าประธานหอของปีนี้เป็นผู้หญิงแฮะ = =
หอที่สาม หอปราชญ์ของอุ่น ผมอยากเข้าหอนี้มานานแล้วล่ะครับ เพราะที่ผมรู้มา หอนี้ถูกใช้เ้ป็นที่รวบรวมหนังสือจากทั่วทุกมุมโลก อ่านเป็นชาติก็อ่านไม่หมด สัญลักษณ์ของหอปราชญ์ก็คือสฟิงซ์ประดับเทอร์คอยส์ครับ
หอที่สี่ หอคหบดี เป็นอีกหอนึงที่ผมชื่นชมนะ เพราะวิชาหลักเป็นวิชาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ น่าสนใจดีครับ สัญลักษณ์ของหอนี้คือพญานาคมรกตครับ
และหอสุดท้ายคือหอศิลป์ แต่น่าจะเรียกว่าหอเวทย์มากกว่านะครับ เพราะหอนี้เน้นหนักเรื่องเวทย์มนตร์คาถาและศิลปวิทยา มีสัญลักษณ์เป็นเพกาซัสประดับควอตช์
"เจ้าพี่ว่าเราจะได้อยู่หอไหนกันอ่ะครับ??" ผมหันไปหาเจ้าพี่ดูจุนที่นั่งเงียบอยู่นานแล้ว กลับเข้าโหมดองค์ชายใหญ่แล้วสินะครับ^^
"..." สายตาเจ้าพี่ทอดลงต่ำ ดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
"เจ้าพี่... เจ้าพี่ครับ เจ้าพี่ดูจุน ฟังผมอยู่รึเปล่า??"
"อ๊ะ" เจ้าพี่สะดุ้งขึ้นมานิดหน่อย "ฟังอยู่ๆ นายอยากอยู่หอไหนล่ะ??"
"ไม่รู้สิเจ้าพี่ ผมว่าอยู่หอปราชญ์ก็ดีนะครับ ได้ยินมาว่ามีหนังสือเป็นตั้งๆที่หอปราชญ์ แต่ที่แน่ๆนะ เจ้าพี่ต้องได้อยู่หออัศวินแน่ๆ เชื่อมั้ยครับ^^" ที่จริงผมอยากให้เจ้าพี่ดูจุนกับเจ้าพี่จุนฮยองได้อยู่หอกษัตริย์มากกว่า แต่ก็ช่างเหอะนะครับ ขอแค่ผมได้อยู่หอปราชญ์ ผมก็โอเคแล้วล่ะ...^_^
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ตอนนี้ขาดกำลังใจมากมาย
ยังไงก็ขอคอมเม้นต์ด้วย ซักเม้นต์นึงก็ยังดีนะคะ
ไม่มีกำลังใจจะอัพแล้วง่ะ T^T
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" สุดท้าย แสงแดดก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับนาฬิกาปลุกเรือนเก่าข้างเตียงทำให้หนุ่มน้อยต้องงัวเงียขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์
"จะปลุกอะไรแต่เช้าวะเนี่ย" หนุ่มน้อยสบถพร้อมกับควานหานาฬิกาเจ้าปัญหาเพื่อที่จะหยุดเสียงน่ารำคาญนี่ให้ได้ซะที
"เฮ้ย หยุดดิ!" เขาเริ่มอารมณ์เสีย ลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียงด้วยความมุ่งมั่นที่จะหยุดไอ้นาฬิกาเรือนนี้ แต่ทำยังไง ไอ้เจ้านาฬิกาบ้านี่ก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง
"ทนไม่ไหวแล้วนะเว่ย!!!"
เพล้ง!!!! หน้าปัดนาฬิกาแตกกระจายไปคนละทิศละทาง โถ นาฬิกาน้อยผู้น่าสงสาร T^T ((เมื่อกี้ยังด่ามันอยู่เลยนะได้ข่าว)) เสียงดังของการกระแทกเรียกให้คนหน้าหวานที่ทอดไข่เจียวอยู่ด้านล่างรีบวิ่งขึ้นชั้นบนมาอย่างรีบร้อน
"โยซอบ เป็นอะไรรึเปล่า!!!"
คร่อก ฟี้~ หนุ่มน้อยแก้มป่องซุกตัวลงในผ้าห่มอีกครั้งโดยไม่รู้ถึงชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขาในอนาคตอันใกล้นี้
"ไอ่ซอบ!!!" นั่นไง้ ไรเตอร์พูดผิดซะที่ไหนกันละคะ
"งือ~" หนุ่มน้อยรีบเอามืออุดหูพร้อมกับหลับตาปี๋
"นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วฮะ จำไม่ได้รึไงว่าเราต้องไปโรงเรียนกันวันแรกน่ะ แล้วปาอะไรไปอีกล่ะ หนอยๆ ไหนจะค่าผนังห้องอีกฮะ ไอ้เจ้านี่นี่ ตื่นๆๆๆ นายจะทำฉันสายนะเฟ่ย >0<"
"พี่ฮยอนซึงง่า T.T" มาเป็นชุดเลยแฮะ = ="
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
Yoseob Told >>
"พี่ซึ้ง..." ผมเรียกพี่ชายสุดสวยของผมที่กำลังง่วนอยู่กับการทำข้าวก่ล่องในครัว หลังจากที่ผมทิ้งตัวลงหน้าโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ที่มีกับข้าวหน้าตาแปลกๆวางอยู่ ก็ปกติแล้ว พี่ไม่เคยพลาดเรื่องของกินนี่นา
"บอกแล้วไงให้เลิกเรียกฉันว่าซึ้งซะที อะไรอีกเล่า??" เสียงของพี่ดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เลยแฮะ
"ไหงวันนี้ข้าวเช้ามันดูพิลึกอย่างงี้อ่ะ์??" ผมก้มลงมองกับข้าวในจานอีกครั้ง ก้อนกลมๆสีดำ พร้อมกับกลิ่นไหม้โชยขึ้นมาแตะจมูก น่ากินซะไม่มีล่ะ
"ยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกเรอะ ก็เพราะนายคนเดียวนั่นแหละ นอนก็ดึก ตื่นก็สาย แล้วบังอาจมาทำนาฬิกาของฉันพังอีกนะ นาฬิกาพังอย่างเดียวไม่เท่าไหร่ ผนังห้องที่เป็นรอยจะว่าไง มีเรื่องให้เสียเงินเพิ่มอีกล่ะ แค่ค่าเช้าห้องกับข้าวแต่ละมื้อนี่ก็ปาไปเท่าไหร่แล้วฮะ หนอยๆ" เชอะ ไอ่นาฬิกาสองพันปีที่เก็บได้ที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ เห็นนาฬิกาสำคัญกว่าน้องคนนี้รึไงฮะ >0<
"เค้าเก็บค่าเช่าห้องสิ้นเดือนไม่ใช่เหรอพี่?"
"วันนี้วันอะไรก็แหกตาดูปฏิทินซะมั่งเซ่ อดข้าวเที่ยงแน่นายอ่ะ" ข้าวเที่ยงของซอบ T^T
"แล้วพี่ไม่ไปอาบน้ำหรอ??"
"กี่โมงแล้วอ่ะ??" ไอ่พี่นี่ก็ถามแปลกๆ ซอบเพิ่งจะสั่งประหารมันเมื่อกี้นี้เองนะ
"สองโมงกว่าๆ -0-" แต่ก็ยังมีอีกเรือนที่แขวนอยู่ข้างฝาในครัว ถ้าเกิดแกส่งเสียงร้องอย่างไอ้เจ้านั่น อย่าได้หวังว่าแกจะรอดจากเงื้อมมือฉันไปได้นะ - -+
"เฮ้ย!"
"รีบๆไปอาบน้ำเลยพี่อ่ะ ยิ่งอาบช้าอยู่ -0-"
"นายนั่นแหละ รีบๆยัดข้าวเข้าปากให้ไวเลย" โห่ ทีตัวเองล่ะ -0- ผมเหลือบมองไอ้ข้าวเช้าของผมอีกครั้ง ให้ตายสิใครจะไปกินลงวะเนี่ย ไม่กงไม่กินมันแล่ว ><
"ไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะลูกพ่อ^^~" ผมจัดการยกจานข้าวของผมเดินตรงไปที่ถังขยะ คงรู้ใช่มั้ยครับว่าผมกำลังจะทำอะไร ฮี่ๆ
หวัดดีครับ ผมยาง โยซอบ รายงานตัวคร้าบบบ~บ ^__^ ท่านผู้อ่านคงเห็นสินะครับว่าเช้านี้ของผมติดจะวุ่นวายนิดหน่อย ก็ช่วยไม่ได้นี่นา พี่อยากตั้งนาฬิกาไว้เจ็ดโมงครึ่งทำไมเล่า แถมบ่นใส่ผมซะหูดับตับไหม้ -0- มีพี่ขี้บ่นก็งี้แหละครับ ผมแนะนำพี่ชายของผมให้ทุกคนรู้จักรึยังครับ?? ((ยังเลยค่ะ -0-)) คงไม่อยากรู้จักพี่ชายผม แต่อยากรู้จักผมให้มากกว่านี้ใช่ม้า ^0^ ((อยากรู้จักพี่ฮยอนซึงมากกว่าค่ะ^0^)) จำไว้เลยนะยัยไรเตอร์ -*- ((ง้า ขอโต๊ดอ่า เค้าก็อยากรู้จักตะเองเหมือนกันนะ โปโปะ ^3^)) อย่าทำหน้าตาอย่างงั้นให้ฉันเห็นอีกนะ หลอนวุ้ย =ิ =ิ
เอาล่ะครับเข้าเรื่องกันดีกว่า พี่ชายของผมชื่อฮยอนซึงครับ ((รู้แล้วค่ะ)) อย่ามาขัดจังหวะดิ๊ ><* ที่จริงผมอยากจะเรียกว่าพี่สาวมากกว่านะ ทำไมน่ะหรอ?? เหอะๆ ก็พี่ชายของผมสวยมากขนาดที่ผู้ชายด้วยกันยังหลงคิดว่าพี่ผมเป็นผู้หญิงจริงๆ ถึงขั้นเคยมาจีบแล้วก็มี แต่เจ้าพวกนั้นก็ไม่มีใครรอดสักรายหรอกครับ ฮ่าๆ
วันนี้ไม่ใช่วันที่ผมจะต้องไปโรงเรียนวันแรกหรอกครับ แต่ว่าเป็นวันประชุมเลือกหอที่ผมกับพี่ถูกเรียกวันนี้ ตั้งแต่จำความได้ ผมยังไม่เคยเข้าโรงเรียนเลยแฮะ ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย พี่ฮยอนซึงก็เหมือนกัน เราเคยเป็นนักเดินทางกันน่ะครับ เมื่อก่อน พี่พาผมหนีออกมาจากที่ไหนซักแห่ง แล้วเร่ร่อนกันห้าปีจนมาถึงที่นี่ อาณาจักรวังซอง
ตอนนั้นผมอายุแค่สิบสี่เองมั้ง ส่วนพี่ก็คงจะสิบห้า สีหน้าของพี่ตอนนั้นดูเหนื่อยมากกับการหางานทำมาเรื่อยๆจนเราได้มาทำงานในร้านกาแฟของลุงหนวดตอนผมอายุสิบเก้า และเช่าห้องพักเล็กๆในวังซองเมื่อปีที่แล้ว ที่นี่มีระบบการปกครองแบบประชาธิปไตย ซึ่งต่างจากอาณาจักรอื่นๆที่ยังคงใช้ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์อยู่ ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกัน บ้านเมืองเป็นระเบียบเรียบร้อย และมีกฎหมายเข้มงวด โอกาสเกิดอาชญากรรมมีน้อยมาก มีประธานาธิบดีเป็นประมุข พูดถึงตาลุงคนนี้แล้วผมขนลุก ได้ประธานาธิบดีแล้วยังไม่พอ ยังเอุตส่าห์ควบตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด ประธานศาลอาญา รองรัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุข แถมยังมาเป็นอธิการบดีของโรงเรียนที่ผมกำลังจะเข้าเรียนด้วย ที่จริงผมไม่ควรเรียกมันว่าโรงเรียนหรอกครับ มหาวิทยาลัยยังไม่น่าเอามาเรียกเลย เพราะจากที่ผมประเมินด้วยหัวขมองอันสุดแสนจะเฉียบแหลมของผมแล้ว (ฮี่ๆ ^^+) ที่นี่เปิดสอนทุกสาขาวิชา ตั้งแต่ทำนาไปจนถึงสอนให้ไปเป็นกษัตริย์ อย่างงี้มันน่าจะเรียกอภิมหาโคตรวิทยาลัยซะมากกว่า
ตั้งแต่เราตัดสินใจปักหลักว่าจะอยู่กินกันที่วังซอง พี่ซึ้งแสนสวยของผมก็จัดการหาที่เรียนให้ผมทันที ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นโรงเรียนมัธยมกิ๊กก๊อกสำหรับเด็กขาดการศึกษาอย่างผม แต่ที่ไหนได้ ดันมาเป็นมหาวิทยาลัยหลวงวังซองนี่
'พี่รู้ป่าวว่าค่าเทอมมันปาไปตั้งเท่าไหร่'
'อย่างมากฉันก็ส่งนายกับฉันเข้าเรียนได้ละน่า -0-'
'ขี้งกอย่างพี่เนี่ยนะจะให้ผมเรียนวังซอง'
'หรือนายจะไม่เรียน'
'ไม่เอาอ่ะ' แต่สุุดท้าย พี่ก็ลากผมมาสอบจนได้ ข้อสอบทั้งหมดเป็นข้อเขียนนะครับ ไอ่ผมก็อุตส่าห์เขียนมั่วๆไป ดันผ่านซะนี่ แถมตอนสอบสัมภาษณ์ก็ผ่านฉลุย
"ไอ่ซอบ เดินให้มันเร็วหน่อยๆดิ" เหอๆ ตอนนี้เราเข้ามาในรั้วมหา'ลัยกันแล้วล่ะครับ
"พี่นั่นแหละ เดินให้มันช้าๆหน่อยเดะ -0-"
"วันนี้นายจำไม่ได้รึไงว่าเราต้องไปประชุมเลือกหอกันน่ะฮะ -0-"
"โห่พี่ ระดับนี้แล้วก็ต้องจำได้อ่ะดิ จะรีบไปไหนกันนักกันหนาเนี่ย"
ในวันแรกของนักศึกษาปีหนึ่งทุกคนจะต้องมาประชุมพร้อมกันเพื่อสุ่มเลือกหอว่าจะได้อยู่หอไหนกัน ที่หอประชุมหลังมหึมาอภิมหาโคตะระหญ่าย~ หอนี้ออกแบบโดยใช้ศิลปะตะวันตกผสมผสานกับตะวันออก ทำให้ดูแปลกตากว่าที่อื่นๆที่ผมเคยเจอมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เข้าไปดูข้างในนะเนี่ย จะว่าไปไอ้โรงเรียนนี่มันก็น่าอยู่น่าเรียนเหมือนกันแฮะ ว่าแต่...พี่ชายป๋มหายไปไหนแล้วง่า T0T
ผมหันซ้ายหันขวาเหลียวหน้าแลหลังก็มีแต่คนแล้วก็คน ยิ่งเตี้ยๆอยู่จะไปหาเจอได้ไง ยังไงก็เข้าหอประชุมก่อนดีกว่า
"ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกคน..." หวา เริ่มประชุมแล้วนี่นา หาที่นั่งก่อนดีที่สุด ไอ้พี่สวยของผมหาเฮดไปไหนเนี่ย ><"
"แอ้ก!" ผมรู้สึกว่าตัวผมชนเข้ากับใครก็ไม่รู้จนกระเด็นล้มลงกับพื้น อูย~ เจ็บก้นชะมัดเลยแฮะ
"เดินน่ะ ดูตาม้าตาเรือมั่งสิ" อ่าวเฮ้ย พูดอย่างนี้ก็สวยเดะ
"ใครกันแน่ที่เดินไม่รู้จักระวังน่ะ!" ผมจิกสายตาไปที่ไอ้คนตรงหน้า พร้อมกับลุกขึ้นยืน ไอ้เจ้านี่ตัวสูงเป็นบ้าเลยแฮะ ใส่ส้นตึกรึไงวะเนี่ย แล้วไหนจะไอ้เด็กข้างหลังนั่นอีก
"อ่าว ไอ้เปี๊ยกนี่วอนแล้วไง!" หนอยๆ บังอาจมาเรียกฉันว่าไอ้เปี๊ยกงั้นหรอ ><
"เจ้าพี่ดูจุน ใจเย็นก่อนสิครับ" เกือบมีเรื่องให้ผมเสียแรงแล้วมั้ยล่ะ ถ้าแน่จริงก็มาเจอกันตัวตัวสิฟะ >0<
"นายไม่เห็นรึไงว่ามันหาเรื่องพี่ก่อนน่ะฮะ" อ่าว ไอ้นี่ ><
"นายนั่นแหละที่มาหาเรื่องฉันก่อน"
"นายนั่นแหละ" เถียงอีก เถียงเข้าไป
"นายนั่นแหละ!
"นี่ ไอ้เปี๊ยก ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนายนะ" ว่าไงนะ!?!?
"พูดอย่างกับว่าฉันอยากมีเรื่องกับนายมากอย่างงั้นแหละ ไอ้กาแฟ!"
"หนอยๆ บังอาจมาเรียกฉันว่ากาแฟเรอะ นายเจอดีแน่ไอ้เปี๊ยก ><" มาเด้ ถ้าแน่ก็มาเล้ย คิดว่าคนอย่างไอ้ซอบจะกลัวรึไง
"เจ้าพี่ ขอร้องล่ะครับ นี่มันที่สาธารณะ ได้โปรดเห็นแก่หน้าตาของอาณาจักรเราด้วยเถอะนะครับ" แล้วไอ้เด็กข้างหลังก็คว้าแขนคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าพี่ไว้ พร้อมกับส่งสายตาเว้าวอนวิ้งๆๆ ((เค้าซีเรียสกันอยู่นะคะ ไม่ต้องมีซาวน์เอฟเฟ็กต์ก็ด้ายยย)) ก็แกเขียนบทให้ฉันอย่างงี้อ่ะ -0-
"ก็ไอ้เปี๊ยกนี่มัน!!" ไอ้กาแฟขึ้นเสียงอีกครั้ง ฉันเตี้ยแล้วทำไมฮะ!?!?
"เจ้าพี่..." เสียงของเจ้าเด็กนั่นแข็งขึ้นพร้อมกับส่งสายตาไปทางพี่ชายตัวดีเป็นเชิงว่า'พอซะทีเหอะน่า'
"ก็ได้ๆ เห็นแก่ดงอุนหรอกนะ คราวหน้านายเจอดีแน่"
"เฮอะ กลัวตายล่ะ แบร่~" ผมแลบลิ้นให้ไอ้กาแฟนั่นรอบนึงก่อนที่น้องชายที่ชื่อดงอุนจะลากตานั่นไปจากผม มาที่นี่วันแรกก็มีศัตรูซะแล้วหรอเนี่ย - -"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Doojoon Told >>
"นายจะรีบลากฉันออกมาจากไอ้ตัวเล็กนั่นทำไมฮะดงอุน!" ผมโวยวายใส่ดงอุนด้วยความหงุดหงิด หลังจากที่ไอ้น้องสุดเลิฟของผมคนนี้มันลากผมออกมาจากไอ้เจ้านั่น ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นหน้าใครที่มัน...((มันอะไรคะ??)) มัน...ช่างมันเหอะ แต่รู้ไว้เลยนะว่าผมหงุดหงิด
"ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยเห็นเจ้าพี่ตะขิดตะขวงใจกับใครเท่านี่มาก่อนเลยนะครับ" เลี่ยงไม่ตอบอีก ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ไอ้เปี๊ยกนั่นมันอยากมายัวะพี่เองทำไม ><
"จริงด้วย วันนี้เจ้าพี่พูดมากผิดปกติแฮะ -0-" ไอ้จุนฮยองนี่ก็อีกคน
"หุบปากไปเลยนายอ่ะ >0<"
"ฉันไปเหล่สาวรอข้างนอกดีกว่า กว่าจะเรียกทดสอบเวทย์ ตื่นสิบชาติก็คงไม่ถึงชื่อฉันหรอกพนันได้" รีบๆไปเลยไป ชิ่วๆ >.<
"อย่าไปไกลนะครับเจ้าพี่จุนฮยอง" ปล่อยมันไปเหอะน่า
"เออน่า ฉันก็อยู่แถวๆนี้แหละ" แล้วไอ้ห้อยก็เดินหลบไปทางประตูหลังที่เรานั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เฮอะ ไปซะได้ก็ดี
วันนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้แฮะ ทำไมต้องอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าด้วย หรือเป็นเพราะผมซ้อมเวทย์มากเกินไปเมื่อคืน อืม...คงเป็นเพราะงั้นมั้ง แต่ไอ้เปี๊ยกที่เจอเมื่อกี้นี้...
"นายนั่นแหละที่หาเรื่องฉันก่อน" เหอะ หาญกล้าซะไม่มี ไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร
((แล้วพี่ชายเป็นใครอ่ะคะ??)) จ๊ากกก!! ((ตกใจทำไมคะ??)) ยัยไรเตอร์ มาทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียง
((ไม่มีบทบาทในการแสดงค่ะ เป็นแค่คนเขียนบท)) เธอเขียนบทให้ฉันแล้วทำไมต้องมาถามซ้ำด้วยอ่ะ?
((ก็ตอบๆมาเถอะค่ะ ท่านผู้อ่านรออยู่นะคะ)) เมื่อกี้ถามว่าไงนะ?? ((พี่ชายเป็นใครคะ??)) อ่อ
หวัดดีครับ ผมมกุฎราชกุมารดูจุน ยุน รัชทายาทเบอร์หนึ่งแห่งอาณาจักรซอนมยอง เสือขาวทิศอุดรครับ^^
((แค่นี้หรอคะ??)) จะให้ฉันพูดอะไรอีกเล่า -*-
((ไม่แนะนำน้องชายสุดหล่อทั้งสองคนให้เรารู้จักหรอคะ??)) ไม่เห็นจะจำเป็นเลยนะ ((จำเป็นค่ะ -0-)) เอ้าๆ ผมมีน้องชายท้องเดียวกันคนนึงครับชื่อดงอุน ส่วนอีกคนต่างแม่กันชื่อจุนฮยองครับ
((แค่นี้เองหรอคะ??)) จะเอาอะไรกะฉันมากมายฮะ วันนี้หงุดหงิด ไม่มีอารมณ์เฟ่ย >< ((อ่ะค่ะๆ -*-))
"เจ้าพี่ว่าเราจะได้อยู่หอไหนกันอ่ะครับ??" หนุ่มน้อยร่างโปร่งที่นั่งอยู่ข้างๆผมคือมกุฎราชกุมารดงอุน ซน น้องชายแท้ๆของผมเองครับ ช่างคิดช่างพูดช่างถาม ช่างนั่นช่างนี่ -0-
"เจ้าพี่ฟังผมอยู่รึเปล่า??"
"อ๊ะ อื้อๆ ฟังอยู่ๆ นายอยากอยู่หอไหนล่ะ??"
"ไม่รู้สิเจ้าพี่ แต่ผมว่าอยู่หอปราชญ์ก็ดีนะครับ ได้ยินมาว่าหนังสือน่าอ่านมีเป็นตั้งๆที่หอปราชญ์ แต่ที่แน่ๆนะ ผมว่าเจ้าพี่ต้องได้อยู่หออัศวินแหงเลย เชื่อมั้ยครับ^^" ขอให้เป็นอย่างงั้นเฮอะ สาธุ >.<
"ในการเลือกหอของเรา นักศึกษาใหม่ทุกคนจะต้องออกมาแสดงตัว ณ ปะรัมพิธีด้านหน้านี้ และทำการยกสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งวังซองทั้งห้าอย่างเพื่อเป้นการเสี่ยงทายว่าจะได้หอใดที่เหมาะสมต่อตนเอง รวมทั้งเป็นการบ่งบอกความสามารถที่จะเด่นชัดในอนาคตด้วย..." หึหึ หออัศวินเอ๋ย งานนี้องค์ชายใหญ่อย่างฉันไม่พลาดแน่!!
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Dongwoon Told >>
องค์ชายเล็กดงอุนมาแล้วคร้าบบบ~บ ดีใจจังได้ออกตอนแรก ถึงแม้ว่ายัยไรเตอร์จะอัพช้าไปหน่อยก็ตาม ยังไงก็ต้องขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยนะครับ^^
"นายจะรีบลากฉันออกมาทำไมฮะดงอุน!!" อ่าว นี่ผมทำผิดหรอเจ้าพี่ นอกจากเจ้าพี่จะไม่ขายหน้า ยังไม่มีผลต่อคะแนนความประพฤติด้วยนะครับ T^T
นี่เจ้าพี่ดูจุน องค์ชายใหญ่พี่ชายคนโตของผมเองครับ ดูออกจะขี้หงุดหงิดใช่มั้ยครับ ที่จริงแล้วเจ้าพี่เค้าไม่ได้เป็นอย่างงี้นะ แต่ก็เห็นเจ้าพี่อารมณ์บ่จอยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ ข้าวต้มกุ้งของเจ้าพี่จุนฮยองก็อร่อยเหมือนเดิมนี่นา เจ้าพี่ก็ไม่ได้แพ้กุ้งด้วย หรือเจ้าพี่จุนฮยองจะแอบแกล้งเจ้าพี่ดูจุนอีกแล้วล่ะ - -" รู้สึกผิดจังที่ลืมขอโทษเด็กหนุ่มคนนั้น เค้าดูเป็นคนดีนะเท่าที่ผมสังเกตจากแววตา
"ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยเห้นเจ้าพี่ตะขิดตะขวงใจกับใครขนาดนี้เลยนะครับ"
"จริงด้วย วันนี้เจ้าพี่พูดมากผิดปกติแฮะ" ฮ่าๆๆ นี่ก็เจ้าพี่จุนฮยอง องค์ชายรองพี่ชายของผมอีกคนครับ แต่เจ้าพี่จุนฮยองเป็นพระราชโอรสในพระมเหสีดาเฮ ส่วนแม่ของผมกับเจ้าพี่ดูจุนก็คือสมเด็จพระราชินีอึนเฮ เลยทำให้ผมได้เป็นรัชทายาทลำดับที่สอง ทั้งๆที่ผมเกิดหลังเจ้าพี่จุนฮยองถึงสองปี มันทำให้ผมรู้สึกผิดกับเจ้าพี่มากๆเลยล่ะครับ
'เจ้าพี่จุนฮยองครับ...' ตอนนั้น เจ้าพี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหลังจากวันที่ท่านพ่อประกาศแต่งตั้งให้ผมเป็นรัชทายาทลำดับที่สองแทนที่เจ้าพี่
'หือ??' เจ้าพี่ละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองผมแบบงงๆ
'ผมขอโทษนะครับ...' น้ำตาผมเล็ดออกมานิดหนึ่ง ความรู้สึกวันนั้นผมยังจำมันได้ดี...
'หา? ขอโทษเรื่องอะไร แล้วนายร้องไห้ทำไม??' เจ้าพี่ลุกจากเก้าอี้เดินมาหาผม
'ผมไม่สมควรได้รับตำแหน่งนั้น...' น้ำตาของผมไหลลงมาเป็นสาย มันหยุดไม่ได้เลย น่าอายจริงๆ ดงอุนเอ๊ย
'ไอ้เจ้าบ้า!! ถ้านายคิดจะยกตำแหน่งรัชทายาทเบอร์สองคืนให้ฉันนะ ฉันจะเอานายมาเป็นเป้ายิงธนูเลย ฉะนั้นหยุดคิดมากเรื่องนี้ได้แล้วน่า' แล้วเจ้าพี่ก็ดึงผมเข้าไปกอด เจ้าพี่...ขอบคุณมากนะครับ....
"ฉันไปเหล่สาวรอข้างนอกดีกว่า..." เหอๆ เจ้าพี่จุนฮยองของผม เท่ใช่มั้ยล่า~^0^ ((เท่ค่า >///<)) ออกจะดูขี้เก๊กหน่อยๆ คาสโนว่านิดๆ แต่เจ้าพี่ก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเหมือนกับเจ้าพี่ดูจุนนั่นแหละครับ
"อย่าไปไกลนะครับเจ้าพี่จุนฮยอง"
"เออน่า ฉันก็อยู่แถวๆนี้แหละ" เมื่อกี้นี้ผมขอถอนคำพูดได้มั้ยครับT^T ถึงผมจะเป็นมักเน่ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าผมนี่แหละที่ต้องคอยห่วงพี่ๆตลอดเวลา ทั้งๆที่พี่ๆต้องตามห่วงน้องเล็กคนนี้มากกว่าไม่ใช่หรอ T^T
พวกเราทั้งสามคน เป็นโอรสในสมเด็จพระราชาธิราชเจ้ากงยู แห่งอาณาจักรซอนมยอง เสือขาวแดนเหนือครับ ที่ซอนมยองได้ฉายาว่าเสือขาวแดนเหนือก็เพราะซอนมยองเป็น 1 ใน 4 อาณาจักรแห่งจอมเทพพยัคฆาทั้งสี่ทิศสิงสถิตอยู่ นอกจากซอนมยองแล้ว ยังมีอาณาจักรพยองฮวา เสือโคร่งตะวันออก อาณาจักรพยองอัน เสือดำตะวันตก และอาณาจักรซอนวอน เสือดาวแดนใต้
เราทั้งสามคนเคยเข้าโรงเรียนมาก่อนแล้วล่ะครับจนกระทั่งท่านพ่อส่งเรามาเรียนต่อที่นี่ ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ปีนี้เราทั้งสามคนสอบได้ลำดับที่ 1 ใน 10 กันทั้งหมด ไม่มาก็เสียดายแย่ มหาวิทยาลัยหลวงวังซองมีอธิการบดีคนสำคัญก็คือ พล.อ.นพ.ศ.ดร.ชางมิน ชิม จะยศเยอะไปไหนอันนี้ผมก็ไม่ทราบ ต้องไปถามไรเตอร์เอานะครับ ((อ่าว โยนบาปกันชัดๆเลยนะคะพี่อุ่น >0<)) ก็เธอเป็นคนเขียนบทนี่นา เธอก็ต้องรู้ทุกเรื่องไง ((แต่คนเล่าคือพี่อุ่นนะคะ)) โหย..ก็ได้ๆ ที่ท่านยศเยอะขนาดนี้ก็คงจะเป็นเพราะท่านขยันเรียนล่ะมั้งครับ ไอคิวทะลุ 300 ไม่รู้ว่าคนหรือมนุษย์ต่างดาว 55 5+
มหา'ลัยวังซองมีหอพักนักศึกษา 5 หลัง 5 วิชาหลัก
หอแรกคือหอกษัตริย์ครับ มีสัญลักษณ์คือกริฟฟินสีทอง ใครที่จบออกจากหอนี้ไปแล้ว แน่นอนว่าต้องได้เป็นกษัตริย์สมชื่อหอกันกว่า 90% ไม่แน่นะเจ้าพี่ดูจุนหรือเจ้าพี่จุนฮยองอาจจะได้อยู่หอนี้ก็ได้ครับ
ส่วนหอที่สองคือหออัศวิน หอในดวงใจของเจ้าพี่ดูจุนที่เจ้าพี่ใฝ่ฝันยังไงก็ต้องอยู่หอนี้ให้ได้ ฮ่าๆ หออัศวินมีสัญลักษณ์เป็นมังกรประดับทับทิม แต่ผมได้ยินมาว่าประธานหอของปีนี้เป็นผู้หญิงแฮะ = =
หอที่สาม หอปราชญ์ของอุ่น ผมอยากเข้าหอนี้มานานแล้วล่ะครับ เพราะที่ผมรู้มา หอนี้ถูกใช้เ้ป็นที่รวบรวมหนังสือจากทั่วทุกมุมโลก อ่านเป็นชาติก็อ่านไม่หมด สัญลักษณ์ของหอปราชญ์ก็คือสฟิงซ์ประดับเทอร์คอยส์ครับ
หอที่สี่ หอคหบดี เป็นอีกหอนึงที่ผมชื่นชมนะ เพราะวิชาหลักเป็นวิชาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ น่าสนใจดีครับ สัญลักษณ์ของหอนี้คือพญานาคมรกตครับ
และหอสุดท้ายคือหอศิลป์ แต่น่าจะเรียกว่าหอเวทย์มากกว่านะครับ เพราะหอนี้เน้นหนักเรื่องเวทย์มนตร์คาถาและศิลปวิทยา มีสัญลักษณ์เป็นเพกาซัสประดับควอตช์
"เจ้าพี่ว่าเราจะได้อยู่หอไหนกันอ่ะครับ??" ผมหันไปหาเจ้าพี่ดูจุนที่นั่งเงียบอยู่นานแล้ว กลับเข้าโหมดองค์ชายใหญ่แล้วสินะครับ^^
"..." สายตาเจ้าพี่ทอดลงต่ำ ดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
"เจ้าพี่... เจ้าพี่ครับ เจ้าพี่ดูจุน ฟังผมอยู่รึเปล่า??"
"อ๊ะ" เจ้าพี่สะดุ้งขึ้นมานิดหน่อย "ฟังอยู่ๆ นายอยากอยู่หอไหนล่ะ??"
"ไม่รู้สิเจ้าพี่ ผมว่าอยู่หอปราชญ์ก็ดีนะครับ ได้ยินมาว่ามีหนังสือเป็นตั้งๆที่หอปราชญ์ แต่ที่แน่ๆนะ เจ้าพี่ต้องได้อยู่หออัศวินแน่ๆ เชื่อมั้ยครับ^^" ที่จริงผมอยากให้เจ้าพี่ดูจุนกับเจ้าพี่จุนฮยองได้อยู่หอกษัตริย์มากกว่า แต่ก็ช่างเหอะนะครับ ขอแค่ผมได้อยู่หอปราชญ์ ผมก็โอเคแล้วล่ะ...^_^
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ตอนนี้ขาดกำลังใจมากมาย
ยังไงก็ขอคอมเม้นต์ด้วย ซักเม้นต์นึงก็ยังดีนะคะ
ไม่มีกำลังใจจะอัพแล้วง่ะ T^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น