คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
“ทำไมถึเมานานี้นะ พี่โนเินีๆ สิ ว๊าย!” หิสาวพยุายหนุ่มที่อยู่ในอาารเมามายเไปเมา ้วยรูปร่าอเาที่สูโปร่ แม้ัวเธอะมีรูปร่าที่สูเพรียว แ่เมื่อเทียบับัวเธอ็ถือว่าให่ว่ามาึทำให้เสียหลัล้มลไปบนเียว้า
“สวย สวยมา” ร่าสูทาบทับายสาว ใบหน้ามสันเลื่อนเ้ามาใล้ ใล้นสัมผัสถึลมหายใที่ร้อนผะผ่าว มือหนาลูบสัมผัสแ้มเนียน หิสาวรู้สึเหมือนมืออเาเป็นไฟอุ่นๆ ที่ลูบไปรไหน็รู้สึเหมือนโนแผเผา
“พี่โนเมามาแล้วนะ” นัวเล็ละล่ำละลั ใบหน้าแ่านับำหวาน รู้สึหายใไม่ทั่วท้อ มือเรียวออแรผลัอแร่ให้ถอยห่า แ่็หาทำให้อีฝ่ายสะเทือนไม่
“พี่ไม่ไ้เมา…ไม่เมา…รั…รัั้แ่แรพบ รู้ไหมว่าพี่รอวันนี้มานานแ่ไหน” หัวใวน้อยเ้นแรนแทบผิัหวะับำพูอนที่ร่อมเธออยู่ ไหนะสายาที่เาใ้มอนั่นอี มันเปี่ยมล้น้วยรั อบอวลไป้วยวามปรารถนา
“พี่โน…”
“เป็นอพี่นะ…” ไม่รอให้หิสาวใ้ร่าไ้ั้ัว โน็้มลุไ้ลำอระหทันที
“พะ…” ปาร้อนทาบทับลีบปานุ่ม มือหนาสัมผัสไปทั่วเรือนาย ปลอาภร์นเหลือแ่สอิ้นสุท้ายิัวายสาว ออิ่มที่ยัถูห่อหุ้มไว้ถูฝ่ามือหนารอบรอลูบลำ เพียั่วอึใบราเียร์ัวเล็็หลุลอยออาเรือร่า อวทรวอที่ามระารา เาไม่รีรอที่ะื่นม้วยริมฝีปาอัวเอ
“อ๊ะ…อ๊า” ลิ้นร้อนวัูึยออสีสวยอย่าลุ่มหลและหื่นระหาย เาูึเ้าให่อเธออย่าบ้าลั่ แล้วใ้อีมือบีบเล้นอีเ้าเพื่อไม่ให้เสียเปรียบ เสียูลืนัึ้นเป็นระยะๆ พร้อมับวามรู้สึแปลๆ ที่หิสาวไม่เยสัมผัส ่วท้ออเธอมันเสียวไปหมน้อัริมฝีปาัวเอแน่นอย่าทำอะไรไม่ถู เาผละออาเ้าให่แล้วหอบหายใหนัๆ หิสาว็เ่นัน แล้วัารปลเปลื้อเสื้อผ้าออาายแร่นอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่่าัน
“อลิน…พี่รัอลิน” เสียเรียานเหมือนุรั้ึสิที่หลุลอยไป้วยวามเลิบเลิ้มให้ลับืน
“ไม่…อื้อ” หิสาวไม่มีโอาสไ้เอื้อนเอ่ย เสียหวานถูลืน้วยริมฝีปาร้อน ับแยาเรียวสอ้าให้แยออาันนว้า
“เป็นอพี่เถอะนะ อลิน พี่รัอลิน”
“อื้อ…พี่โน…ยะ…” หิสาวัวสั่นเทิ้มอย่าหนัเมื่อรับรู้ไ้ถึส่วนหัวอแท่ร้อนำลัะันเ้ามา ในะริมฝีปาบาถูบยี้ น้ำาหยแรร่วลมาในที่สุ เมื่อส่วนหัวอแ่นายให่ันเ้ามาในร่อสาวไ้สำเร็ วามเ็บปวแล่นปรา เพียแ่นี้็สร้าวามเ็บปว แล้วถ้าเาันเ้ามานสุะสร้าวามเ็บปวให้เธอนาไหนัน
“รี๊!!!” หิสาวรีร้อัลั่น้วยวามทรมานเมื่อนัวสูระแทวามให่โเ้ามาอย่าแรนมันทำลายเยื่อพรหมรรย์ เาถอนมันออแล้วอลมา้ำๆ นเธอร้อไห้ออมาอย่าหนั้วยวามเ็บปว เหมือนร่าายะแเป็นเสี่ยๆ เมื่อเาันเ้ามานสุ าเรียวสอ้าสั่นเทิ้มอย่าหนัล้ายับหมเรี่ยวแร
“อึ…อ๊า…ะ…เ็บ…เอาออไปไ้ไหม” น้ำเสียสั่นระริ วามเ็บปวำลัทำร้ายเธออย่าหนั ยิ่เายับสะโพเ้าออเธอยิ่ทรมาน เาำลัสร้าวามเ็บปวให้เธออย่าแสนสาหัส
“หยุไม่ไ้แล้ว พี่รัอลิน รัมาลอ” โนยับสะโพเ้าออ้วยัหวะหนัหน่วและรุนแรนหิสาวเบ้หน้าออมาอย่าเ็บปว ลิ่นาวเลืออวามบริสุทธิ์ลอยละลุ้ในอาาศ เา้ำมือลับพื้นเียแล้วสะบัสะโพเ้าออร่อสาว้วยอารม์ปรารถนาเ็มเปี่ยม หิสาวยมือำแนแร่ไว้แน่นพร้อมิเล็บลเพื่อระบายวามเ็บ
ร่าสูโหมระหน่ำระแทระทั้นลำเอ็นเ้าออายสาวอย่าไร้วามปรานี นร่าายอเาและเธอโยึ้นล ไม่่าาาเียที่เลื่อนไปามัหวะถาโถมเ้าใส่ หิสาวสะอื้นไห้นัวโยน ฝ่ามือทั้สอ้าพยายามันายแร่ออห่า ทว่าเรี่ยวแรอเธอลับมีไม่มาพอที่ะ่อรับเรี่ยวแรอเา วามเ็บปวที่ถาโถมเ้ามาอย่า่อเนื่อทำเธอแทบาใ สะโพสอบเร่อัระแ่นายให่เ้าออรัวเร็ว ร่าายอเาระุเร็ถี่ๆ ่อนที่สายธารอุ่นร้อนะถูปลปล่อยเ้าไปในายสาวทุหยาหย
………………………………………
ไล์ อมเมน์ เป็นำลัใให้้วยนะะ
ความคิดเห็น