ชีวิตของผู้หญิง ( ในวัยรุ่น ) คนหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : ความคิดของหญิงสาวคนหนึ่ง

ณ  วันหนึ่งของบ้านของครอบครัวคลาสซานด้า



“  5555  คีซ่าชนะพ่ออีกแล้วนะ  เรานี่ก็เก่งเหมือนกันนะนี่  ”  คุณพ่อเอ่ยขึ้น



“   ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ  นี่หนูพึ่งเคยเล่นครั้งแรกนะค่ะ  เพราะหนูพึ่งเคยให้คุณ



พ่อสอนหนูครั้งแรก คุณพ่อก็สอนให้เลย คุณพ่อนี่น่ารักจังค่ะ ”  คีซ่าเอ่ยขึ้น



“  คุณค่ะ  คีซ่า ทานข้าวได้แล้วจ้าาาาาา ”



“  เออใช่!  ลืมไปเลย  ฟอเร็นท์มาทานข้าว”  คุณแม่เอ่ยขึ้น



“ เอ่อ...ทุกคนค่ะวันนี้เป็นวันอะไรจำได้มั๊ยค่ะ”  ฟอเร็นท์เอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนยังทานอาหารกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร



“  อืมม์...วันนี้เป็นวันอะไรเหรอ  จะว่าเป็นวันเกิดก็ไม่ใช่ เพราะเดือนที่แล้วเราพึ่งซื้อรถให้เป็นของขวัญวันเกิดให้กับคีซ่านี่นา”  คุณพ่ออุทานขึ้นมา



“   นั่นหนะสิค่ะ    แม่เองก็ไม่รู้ แล้วตกลงมันเป็นวันอะไรเหรอจ๊ะ  ” คุณแม่ถามฟอเร็นท์



“  คือที่จริงแล้ว...มันเป็นวัน..เอ่อ..วันนน  วันเกอะ”ฟอเร็ท์ต้องหยุดพูดเพราะอยู่ๆก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาดังลั่นว่า



“   จะเป็นวันอะไรก็ช่างมันเถอะค่ะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราอยู่แล้ว  



ทานข้าวกันต่อเถอะค่ะอย่ามัวมาเสียเวลาคิดอยู่เลยค่ะ” คีซ่าตะโกนขึ้นมา



“  นั่นสิเนอะ จะวันอะไรก็ช่างมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราอยู่แล้ว”  คุณแม่เอ่ยขึ้นมา



“  เอ่อ...เดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะค่ะ ”  ฟอเร็นท์บอกทุกคนที่อยู่โต๊ะทานข้าว



“  เดี๋ยวฟอเร็นท์  ”  คุณแม่ตะโกนเรียกฟอเร็นท์



“   มีอะไรหรือค่ะคุณแม่ ”  ฟอเร็นท์ตอบคุณแม่



“   ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่จะบอกว่า อย่าลืมลงมาล้างจานด้วยนะ ”  คุณแม่บอกฟอเร็นท์



“  ขะ..ค่ะ ”  ฟอเร็นท์ตอบคุณแม่



ณ  ห้องนอนของฟอเร็นท์



“  ฮืออออออออ  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ! ”  ท่านผู้อ่านทุกท่านไม่ต้องแปลกใจว่านี่



คืออะไร  นี่คือเสียงร้องไห้ของฟอเร็นท์



“   ทำไม! ทำไม! ทำไมถึงไม่ใครจำวันเกิดฉันได้เลย  ”  ฟอเร็นท์พูดขึ้น  (  จะว่า



ถามตัวเองก็ได้  )  อย่างโศกเศร้าและเสียใจ



และในขณะนั้นเองฟอเร็นท์คิดว่าจะหนีออกจากบ้าน...!



“   ฟอเร็นท์!  ฟอเร็นท์ !    นี่แม่เรียกไม่ได้ยินรึไงลงมาล้างจานเดี๋ยวนี้  ”  คุณแม่ตะโกนเรียกฟอเร็นท์ด้วยความโมโห



“   ตะ..ตะ...ตายแล้ว!  ขะ ..คุณ ขึ้นมานี่เร็ว! ”  คุณแม่ตะโกนเรียกคุณพ่อด้วย



ความตกใจเมื่อไม่เห็นฟอเร็นท์อยู่ในห้อง



“   มีอะไรเหรอ  ทำไมถึงต้องตกใจขนาดนี้ด้วย ”  คุณพ่อถามคุณแม่



“  กะ..กะ..ก็ฟอเร็นท์ไม่อยูในห้องแล้วนี่ค่ะ”  คุณแม่บอกคุณพ่อด้วยความตกใจ



“  มะ..เมื่อกี้เธอบอกว่าอะไรนะ ” คุณพ่อถามคุณแม่ด้วยความตกใจเหมือนกัน



“  ฉันบอกคุณว่าฟอเร็นท์ไม่อยู่ในห้องแล้ว ”  คุณแม่บอกคุณพ่ออีกรอบ



ณ  ห้องรับแขก



“   ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมีภาระเลี้ยงดูเด็กอย่างนั้น  ”  คุณพ่อพูดขึ้นด้วยความ



โมโห



                                                                       …     To Be Continue ...