นักล่าย้อนเวลามาเป็นเซียน (บันทึกนักล่า)

​

นักล่าย้อนเวลามาเป็นเซียน...(ชื่อชั่วคราว)

บันทึกของนักล่าความตาย

TW - @ssunforW

IG - baw.n8

นักล่าย้อนเวลามาเป็นเซียน...

บันทึกของนักล่าความตาย

เอ่อออ....สวัสดีครับผมตายแล้ว อื่มมม....ผมควรเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ เอางี้เริ่มตั้งแต่ผมจำความได้ก็แล้วกันไปแบบเร็ว ๆ เรื่องจะได้เดินไว ๆ 555555 ผมเติบโตมาในครอบครัวชาวนาชาวไร่และผมก็เป็นคนที่เก่งเรื่องทางนี้มาก ๆ ด้วยนะ จนวันหนึ่งผมได้รู้ความจริงว่าพ่อกับแม่ของผมเป็นนักเคมีที่องค์กรต่าง ๆ ต้องการตัว ท่านทั้งสองจึงได้หลบหนี้ออกมาอยู่ในที่ไกลแสนไกลแต่ก็จนแล้วจนรอดพวกมันก็หาจนเจอมันจับพวกเราไปที่องค์กรแห่งหนึ่งพยายามจะเค้นเอาสูตรเคมีบางอย่างจากพ่อแต่พ่อก็ไม่ยอมบอก มันก็เลยฆ่าแม่ของผมแต่ก็ยังไม่ทันจะได้เสียใจก็มีคนกลุ่มหนึ่งกราดยิงเข้ามาจังหวะนั้นพ่อผมได้สติพาผมหนีออกมาได้มันจะเป็นเรื่องที่ดีมากถ้าเราสองคนรอดและหนีไปพร้อมกันแต่พ่อของผมท่านได้เอาตัวบังกระสุนแทนผมและหลังจากนั้นสติของผมก็ดับไปตื่นมาอีกทีก็เจอกับคนที่ช่วยผมเอาไว้แต่ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าเขาหรอกนะ ผมได้รับความดูแลอย่างดีสภาพจิตใจของผมดีขึ้นถ้าถามว่ายังเสียใจมั้ยก็มีบ้างนะครับแต่ก็ต้องเดินหน้าต่อไปเพราะเราไม่สามารถย้อนเวลาไปได้ทำได้เพียงเก็บไว้เป็นบทเรียนและความคิดถึงก็พอ ในตอนนั้นผมเข้าเรียนมหาลัยก่อนเกณฑ์แต่ไม่เป็นปัญหาผมเรียนจบภายใน 3 ปี ไวใช่มั้ยครับผมเก่งไง55555แต่มันต้องใช้ความอดทนและความพยายามมากกว่าคนอื่นเป็น10เท่าเลยล่ะ พอผมเรียนจบก็ต้องมาฝึกการต่อสู้ทุกแขนงเขาสอนให้ผมเลือดเย็นสอนให้ไม่มีหัวใจแต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่มีหัวใจนะครับผมก็รักคนเป็น อ้อ! เขาฝึกให้ผมเป็นนักฆ่าครับ

ผมเป็นนักฆ่าขององค์กรหนึ่งที่มีอำนาจที่สุดของประเทศ รหัสของผมคือ GRIM27 ไร้เงา ไร้ตัวตนนั่นคือคุณสมบัติของผม แต่ใครจะรู้ว่าผมน่ะเป็นได้มากกว่านั้นผมก็คือความตายดี ๆ นี่เอง ขนาดนักฆ่าด้วยกันยังไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลย (B1 : อ่าวไหนว่าเป็นนักฆ่าไร้เงาไร้ตัวตนแล้วตายไง) ก็....ห้ามขำผมนะคือว่าผมมัวแต่กินลูกชิ้นไงแล้วไม่ได้มองทางเดินจนชนกับใครไม่รู้แล้วผมก็ตกลงมาจากสะพานข้ามแม่น้ำตอนแรกก็จะไม่ตายหรอกแต่ไอ้ลูกชิ้นบ้าที่อยู่ในปากดันติดคอสะได้ชีวิตมันเศร้า (B1 :แล้วหลังจากนั้นหล่ะ) หลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรเลยรู้แค่ว่าตอนนั้นคงไม่รอดอีกอย่างผมก็ไม่มีอะไรต้องห่วงด้วยเพราะผมมันตัวคนเดียวอยู่แล้วร้านอาหารที่ผมแอบเปิดไว้ก็ยกให้อยู่ในความดูแลของคนไว้ใจพินัยกรรมก็เขียนทิ้งไว้แล้วส่วนเงินก็ให้เอาไปบริจาคบ้านเด็กกำพร้ากับคนที่ขาดแคลนส่วนที่เหลือก็ให้พนักงานในร้านเท่า ๆ กัน เอาหล่ะรู้ภูมิหลังผมพอสมควรแล้วพวกคุณพร้อมหรือยังที่จะอ่านบันทึกหน้าต่อไปของผม ผมว่าพวกคุณพร้อมแล้วนั้นเรามาเริ่มกันดีกว่า........

...โปรดอ่าน...

- บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเนื้อหา นำมาแค่ประกอบเท่านั้น

- คนเขียนไม่มีเจตนาทำร้ายหรือสร้างความเสียหายให้บุคคลในภาพ

- เหตุการณ์และเนื้อเรื่องเกิดขึ้นเกิดจากจินตนาการของคนเขียนเท่านั้น

- คอมเม้นให้กำลังใจและแนะนำอย่างสุภาพ

- อย่าเครียดเวลาอ่าน5555

- อย่างจริงจังกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะมันไม่มีอะไรจริงจังเลย555

- ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

​

​

​

***ชื่อเรื่องและเนื้อหายังไม่มีความแน่นอนอาจมีการปรับเปลี่ยน***

​