fic pokemon Silent Princess เจ้าหญิงแห่งความเงียบ

ในป่าแห่งหนึ่งของภูมิภาคอิชชู 

ท่ามกลางแมกไม้สีเขียวสดและหนองน้ำใสสะอาด มีร่างของเด็กหญิงผู้หนึ่งกำลังล้างหน้าอยู่ที่ริมน้ำ 

ก่อนที่เธอใช้พลังจิตเรียกน้ำส่วนหนึ่งมาล้างตัวโปเกม่อนแห่งหายนะอย่างแอบโซล 

‘ขอโทษนะ ที่ตอนนี้หนูไม่เหลือพลังพอที่จะรักษาแล้ว’เด็กสาวใช้เสียงอีกเสียงหนึ่ง เสียงแห่งจิตใจสื่อกับโปเกม่อนที่ช่วยเหลือตน

‘ไม่เป็นไร มิวเรย์ แค่นี้ก็สบายตัวขึ้นมากแล้ว’แอบโซลตอบกลับ

มิวเรย์นั้นคือชื่อของเด็กหญิงเจ้าของเรือนผมสีดอกซากุระและดวงตาสีมาเจนต้า

แววตาของเธอสั่นสะท้าน เธอรู้สึกว่าตนไร้ประโยชน์สิ้นดี

แต่ถึงอย่างไรเธอก็พยายามควบคุมพลังที่เหลือในการทำความสะอาดร่างของแอบโซล

มิวเรย์น้ำตาคลอ เธอเอ่ยถามด้วยความกังวลและหวาดกลัว ‘พี่เซเลสเต้ แล้วคุณพ่อละ? ท่านรอดชีวิตไหมคะ?’

เซเลสเต้ หรือ แอบโซล หลับตาลงก่อนตัดสินใจพูดความจริง

‘เอรูเรโด หมอนั่นตายแล้ว’

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น มิวเรย์ก็ร้องไห้ออกมา แอบโซลเมื่อเห็นดังนั้นก็ขยับตัวเข้าไปคลอเคลียกับเด็กหญิง

มิวเรย์ที่เสียโลกทั้งใบของตัวเองไปแล้วก็ทำได้แค่กอดเซเลสเต้ไว้

‘อย่าร้องมิวเรย์ถ้าเอรูเรโดรู้ว่าเจ้าจะเสียใจขนาดนี้เขาจะรู้สึกแย่แค่ไหน?’เซเลสเต้ได้แค่เตือนสติ

มิวเรย์ที่ร้องไห้ไม่หยุดก็สะอืน‘แต่ว่าเซเลสเต้ คุณพ่อนะ คุณพ่อเขา..สัญญา-ไว้แล้วนี้ว่าจะไม่ยอมให้คนใจร้ายพวกนั้นฆ่าและจะตามพวกเรามา’

‘มิวเรย์ เอรูเรโด เขาเตรียมใจจะตายเพื่อปกป้องเธอมานานแล้ว อีกอย่างการตายของเอรูเรโดก็เป็นการตายแบบปกติที่ถูกเทรนเนอร์ของตนสังหารเพราะไม่เชื่อฟัง’เซเลสเต้ผู้ด้านชาต่อโลกใบนี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งราวกับฉาบด้วยน้ำแข็ง

ใช่ เอรูเรโด คุณพ่อของมิวเรย์เป็นโปเกม่อน

เป็นโปเกม่อนที่ถูกแก๊งร๊อกเก็ตขโมยมาก่อนถูกมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลเด็กทารกแรกเกิดที่ มีนามว่า มิวเรย์

เสียงกิ่งไม้หักดังขึ้น แม้เด็กหญิงจะหวาดกลัวว่ามีโอกาสที่อีกฝ่ายจะเป็นมนุษย์ 

แต่ก็รวบรวมสติ เช็ดน้ำตาของตนแล้วใช้ตัวเองบังเซเลสเต้

โดยมีเซเลสเต้ยืนอยู่ข้างหลังตั้งท่าจู่โจม

‘ใครคะ?’ มิวเซย์ใช้เสียงแห่งจิตใจสื่อกับอีกฝ่ายและหวังว่าสิ่งที่จะปรากฏเป็นโปเกม่อนที่ไม่ดุร้าย

ทว่า…เป็นเสียงของมนุษย์

“นี่ เธอนะ”

‘!?’

“ได้ยินเสียงพวกเขาเหมือนกันเหรอ?…เสียงของเหล่าโปเกม่อนน่ะ?”เป็นเสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

เมื่อเธอจ้องมองเขาที่ดูสูงกว่าเธอเล็กน้อย 

เขาชะงักไปเล็กน้อย แล้วยิ้มให้

“ผมไม่ได้มาร้ายหรอกนะ”