you make me feel (มี e-book)

"ไม่เอา ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ" 

เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนออกไป แต่ก็เลือกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

"พี่ขอโทษ"

ไม่ใช่หนึ่งเดือน สองเดือน หรือหนึ่งปี

ไม่ใช่

หกปีต่างหาก

ที่จ้าวติดต่ออีกคนไม่ได้ จู่ๆก็หายไปราวกับไม่มีตัวตนมาก่อน ยิ่งเห็นคนพี่เล่าเรื่องราวพร้อมรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ดูมีความสุขมากขนาดนั้น เขายิ่ง..

"แกโกรธพี่มากหรอ จ้าวโกรธพี่พลูมากเลยใช่ไหม" พลูเอื้อมมือแตะที่แขนอีกคน "ขอโทษนะ.. ขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย"

ไม่ใช่ว่าพลูไม่รู้สึกผิด เขารู้สึกมาตลอดไม่ใช่แค่กับคนตรงหน้า แต่เป็นทุกๆคนที่อยู่ในทุกช่วงเวลาชีวิตของพลู ณ ตอนนั้น อยากขอโทษมาตลอด ถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีก

"จะกลับไปอีกหรอ"

พลูส่งยิ้มพร้อมกับส่ายใบหน้าไปมา "ไม่กลับแล้ว จะอยู่เป็นเพื่อนเล่นแก กวนแกที่นี่แหละ"

คำพูดติดตลกหวังให้อีกคนอารมณ์ดี แต่ผลลัพธ์กลับดูตรงข้าม จนคนตัวเล็กลนลาน มือไม้เก้กังไปหมด "ไม่เอาสิ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว"

พลูไม่รู้จะอธิบายยังไง ใบหน้าที่เกือบจะร้องไห้ แต่ก็อดกลั้นไว้ จนขอบตาแดงเรื่อ

เด็กตูดเอ้ย อยากเอือมมือไปบีบแก้มเบาๆ เหมือนอย่างเคย แต่พลูไม่มั่นใจว่าตัวเองยังสามารถทำเช่นนั้นได้อีกหรือเปล่า เพราะความสนิทสนมที่เคยมีอาจห่างหายตามกาลเวลา

Now I’ m no longer doubtful of what I’ m living for

And if I make you happy I don’ t need to do more

ตอนนี้ฉันคลายความสงสัยแล้วว่าฉันมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร

แค่ทำให้คุณมีความสุขได้ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพิ่มเติมอีก

ฝากติดตามด้วยนะคะ หวังว่าทุกคนที่อ่านจะชอบ เหมือนที่ไรท์ชอบ อิอิ

Twitter ; @MorningSun88